Ημέρα ..δε ξέρω έχω χάσει πια το μέτρημα.
Μισητό ημερολόγιο..τα έχω χάσει. Η ζωή μου άλλαξε πριν από μήνες. Η οικογένεια μου καλοπερνάει ενώ εγώ πληρώνω μια μια τις αμαρτίες μου. Μέσα σε αυτό το διάστημα έμαθα πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει. Εάν υπήρχε θα ήμουν με τον Κώστα μου τώρα. Μα εκείνος με πρόδωσε στεγνά σε έναν από τους μεγαλύτερους εγκληματίες της Ελλάδας. Τον Σοφοκλή. Έναν ιδιότροπο, έναν σχιζοφρενή, έναν μαλάκα της ανθρωπότητος. Σε αφήνω τώρα...η πόρτα χτύπησε.
<<Ν-ναι;>> σηκώθηκα αμέσως ενώ άφησα το ημερολόγιο μου κάτω απ' το κρεβάτι. Τουλάχιστον τα έλεγα κάπου..ή μάλλον τα έγραφα. Ο Σοφοκλής μπήκε μέσα στο δωμάτιο. Τι πρότότυπο..
<<Εγώ είμαι>> το καταλάβαμε.
<<Το ξέρω>> απάντησα στον ίδιο τόνο και αμέσως σοβάρεψε. Καλά ντε!
<<Τέλος πάντων. Ήρθε για να σου ανακοίνωσω νέα>> ωχ ωχ ωχ..ωχ ωχ ωχ..
<<Καλά ή κακά;>> Ρώτησα γρήγορα.
<<Άκρως άσχημα>> χαμογέλασε υπεροπτικά. Με πλησίασε ενώ με έσπρωξε στο κρεβάτι. Έκατσα άτσαλα.
<<Σου προτείνω να καθίσεις κοπέλα μου>> ωχ. Αυτό ήταν. Κάτι έγινε όντως!
<<Ναι και δηλαδή το κάθισε Μαρία δε θα βοηθούσε;>> ειρωνεύτηκα μα δεν αντέδρασε. Περίεργο!
<<Ας όψεται που τα νέα για σένα είναι πλήρης δυσάρεστα! Αλλιώς θα σου είχα αστράψει->>
<<Σοφοκλή..πες μου>> είπα ανήσυχη ενώ τον πλησίασα. Με κοιτούσε από πάνω μέχρι κάτω.
<<Οι γονείς σου έπεσαν σε οικονομικό αδιέξοδο. Το σπίτι σου μπαίνει σε υποθήκη και είναι στα πρόθυρα να μείνουν στο δρόμο>> χαμογέλασε σαδειστικά καθώς με έβλεπε να καταρρέω. Εν έτη μια ακόμα φορά.
<<Τ-τι; Μα ..δε μπορεί!>> Είπα ξαφνιασμένα. Και τώρα τι θα έκαναν; Που θα έμεναν; Τελικά έκανα λάθος αντίθετα δε καλοπερνάνε!
<<Και .. τώρα τι θα κάνουν;>> Τον ρώτησα φοβισμένη.
<<Ποσός με ενδιαφέρει. Εγώ ήρθα να πω τα νέα όχι να δώσω λύση>> πήγε να φύγει μα τον κράτησα. Νομίζω από τις σπάνιες φορές που έχω τέτοιο θράσος.
<<Μη με ξανά ακουμπήσεις! Γκέγκε;>> Έκανα ένα βήμα πίσω καθώς τον είδα να φεύγει. Τον ακολούθησα και πριν προλάβει να κλείσει τη πόρτα του δωματίου του τον είχα προλάβει.
<<Τι θες;>> ρώτησε άγρια.
<<Θέλω.. θέλω να με βοηθήσεις σε παρακαλώ και σίγουρα θα τα βολέψουμε κάπως!>> ο τόνος μου απελπισμένος.
<<Δηλαδή;>> Η έκφραση του προσώπου του ήταν πονηρή. Ωχ..
<<Δηλαδή.. εάν βοηθήσεις την οικογένεια μου μπορώ να σε .. βοηθήσω>> είπα με μεγάλη δυσκολία. Είχα ιδρώσει. Ο κόμπος είχε φτάσει στο χτένι.
<<Για να καταλάβω σωστά. Μου λες ότι εάν σώσω την οικογένεια σου θα παντρευτούμε. Μα να πέσετε σε τέτοιο επίπεδο δεσποινίς>> είπε αλαζονικά μα εγώ κοιτούσα την οικογένεια μου.
<<Ναι.. κύριε>> το βλέμμα μου έπεσε στο πάτωμα. Πέρασα τα χέρια μου γύρω από τον αυχένα μου ενώ ξεφύσηξα. Ζαλιζόμουν. Ξαφνικά με πλησίασε και μου χάιδεψε απαλά το μάγουλο. Τον κοίταξα με δυσκολία. Ήξερε πόσο υπέφερα και το διασκέδαζε τόσο πολύ. Κάθε μου βήμα.. κάθε μου νέα αρχή παρέπεμπε σε ένα χάος. Σα να μην είχε νόημα πια να προσπαθώ.
<<Μάλιστα. Κοίταξε να δεις Μαρία..δε με πείθεις ίσως να με πείσεις όταν τους δεις να πακετάρουν τις βαλίτσες τους!>> Ε όχι..δε μπορεί. Έπεσα στα γόνατα ενώ άρχισα να σιγοκλαίω. Το είχα κάνει ρουτίνα πια.
<<Σας παρακαλώ. Δέχτητε με..και δε θα σας ξανά απογοητεύσω>> τον πλησίασα μπουσουλώντας στα γόνατα μέχρι που τον αγκάλιασα. Ξέσπασα πάνω του. Η ώρα περνούσε. Ένιωθα ένα τεράστιο τσουνάμι να πνίγει τα σωθικά μου. Η οικογένεια μου.. καταστραφόταν. Και εγώ δε μπορούσα να κάνω τίποτα. Ήμουν ανίκανη. Ξαφνικά πέρασα το χέρι του στα μαλλιά μου απαλά και άρχισε να με χαϊδεύει.
<<Ίσως να ..το παράκανα. Σήκω επάνω Μαρία>> σαν εξομολόγηση μου ακούστηκε αυτό μα σηκώθηκα.
<<Θα τηλεφωνήσω σε έναν γνωστό μου και θα ξεχρεώσω μέχρι και τη τελευταία δεκάρα που χρωστάνε προκειμένου να μην μείνουν στα παγκάκια>> είπε και χαμογέλασα ενώ τον αγκάλιασα σφιχτά.
<<Σε ευχαριστώ Σοφοκλή. Σε ευχαριστώ.. όμως θέλεις πραγματικά να παντρευτούμε;>>
Γέλασε ενώ τον κοίταξα παράξενα.
<<Δε παντρεύομαι εγώ με καμία. Εγκληματίας είμαι όχι αρκουδόπαιδο>> είπε και γέλασα δυνατά.
<<Άντε πήγαινε τώρα..>> είπε και πήγα να κλείσω τη πόρτα μα κόλλησα. Κάτι με σταματούσε.
<<Θες βοήθεια;>> Γέλασα αμήχανα. Γύρισα πίσω και κράτησα τα μπράτσα μου.
<<Φοβάμαι επάνω μόνη μου.. μπορώ να κοιμηθώ μαζί σου;>> οι λέξεις έβγαιναν χωρίς προειδοποίηση. Απλώς μιλούσα ανεξέλεγκτα. Ούτε κατάλαβα τι ζητούσα.
<<Είσαι καλά;>> Ειρωνεύτηκε και γέλασα.
<<Σε παρακαλώ βρε Σοφοκλή..δε θα με αφήσεις έτσι σωστά;>>
<<Τώρα με δουλεύεις αλλά πήγαινε κοιμήσου από την αριστερή πλευρά στο άλλο δωμάτιο. Έρχομαι>> είπε και χαμογέλασα. Έτρεξα προς το διπλό κρεβάτι σαν να μου έλεγε κανείς πως εκεί θα συναντούσα τον μεγάλο μου έρωτα. Μόλις μπήκα στο μεγαλοπρεπές δωμάτιο του σοκαρίστηκα. Έμεινα άγαλμα ενώ έκανα ένα βήμα πίσω. Δεν ήξερα για πόση ώρα είχα μείνει εκεί ώσπου ο Σοφοκλής με κράτησε και ούρλιαξα από τρόμο.
<<Τι συμβαίνει; Γιατί δε ξαπλώνεις;>>
<<Να..έχω μείνει. Πώς γίνεται ένας εγκληματίας να έχει μια τόσο μεγάλη εικόνα του Ιησού;>> Άνοιξα το στόμα μου από έκπληξη.
<<Το ότι είμαι εγκληματίας δε σημαίνει ότι με απαλλάσσει από τη θρησκεία μου>> έβγαλε τον σταυρό που σκέπαζε η ρόμπα του σαν επίδειξη. Αυτό δε το είχα προσέξει ποτέ!
<<Εε..>>
<<Ξάπλωσε μικρή αλλιώς πήγαινε στο δωμάτιο σου>> δε χρειάστηκε να το πει δεύτερη φορά καθώς ξάπλωσα στα ζεστά στρώματα και σκεπάστηκα με τη κουβέρτα. Ήταν απλά ονειρικό.
<<Καλό το στρώμα ε;>> Έγνεψα πολλές φορές μαζί.
<<Καληνύχτα μικρή>>
<<Καληνύχτα Σόφο>> είπα και γέλασα.
<<Γιατί γελάς;>> Απόρησε.
<<Να ..Σόφο>> γέλασα δυνατά και γέλασε και αυτός μαζί μου.
<<Καληνύχτα λέμε>> είπε και αφού τον καληνύχτισα έβαλα το κεφάλι μου στον ώμο του. Αποκοιμήθηκα σε λιγότερο από πέντε λεπτά.