Έμεινα ένα μήνα στο σπίτι του Carter, μέχρι να βρώ σπίτι. Αν μπορεί να πει κανείς οτι έμεινα. Δηλαδή εντάξει, την πρώτη βδομάδα είχαμε και οι δυο άδεια, και το μόνο που κάναμε ήταν να πίνουμε καφέ και να διαβάζουμε βιβλία σε απέναντι πολυθρόνες. Μέρα, νύχτα. Μιλάγαμε παράλληλα... Με βοήθησε πολύ. Να το θάψω, όχι να το ξεπεράσω. Δεν ξέρω ποιος θα το διαβάσει αυτό, αλλα και πάλι τέρμα τα ψέματα. Δεν το ξεπέρασα ποτέ πραγματικά. Μου έτρωγε πάντα αρκετό μέρος του χρόνου μου να το σκέφτομαι και να ρίχνω ευθύνες. Δεν γίνεται να πάω πιο πέρα απο το χείλους του γκρεμού για να γίνει αντιληπτό.
Μέρα παρά μέρα, καθάριζα το σπίτι -όταν κοιμόταν, δεν θα με άφηνε αλλιώς- και έβγαινα για να πάρω φαγητό, άλλοτε μαγείρευα εγώ για να τον διευκολύνω με το πόδι του, άλλοτε αυτός. Μπορώ να πώ όμως, οτι μαγείρευε πολύ ωραία.
Στηρίξαμε πολύ ο ένας τον άλλο. Δεθήκαμε αρκετά.
Την πρώτη βδομάδα όπως σας είπα, μετά ελάχιστα μέναμε σπίτι. Πετάγαμε απο πόλη σε πόλη για υποθέσεις.
Θυμάμαι την πρώτη μου υπόθεση. Ήταν στο Los Angeles.
Θυμάμαι αρκετές απο τις υποθέσεις που έλυσα στην BAU. Μάλιστα δεν θα βρώ ποτέ τόσο χρόνο να τις περιγράψω όλες.
Όχι. Όχι δεν έχω χρόνο για λεπτομέρειες. Εχω χρόνο για τα σημαντικά μέρη μόνο. Και ίσως για τις σημαντικές υποθέσεις.
Μόνο σημαντικά γεγονότα. Πρίν γλιστρήσουν και αυτά μέσα από τα χέρια μου• ξαφνικά και απρόβλεπτα. Έτσι δεν χάνουμε τα σημαντικά κομμάτια της ζωής μας άλλωστε; Την μια στιγμή το ζείς, και πριν καταλάβεις καν πόσο χαρούμενος είσαι, έχει φύγει.
Ας μην πλαγιάζω. Ο χρόνος κυλάει.