POV Natasha
Ik stap uit mijn auto en roep.
"Emma?" Ze kijkt me aan, valt dan voorover en raakt behoorlijk hard de grond. Ik ren zo snel als ik kan naar haar toe. Ze bloedt weer. Ik kniel neer en probeer haar weer bij kennis te krijgen.
"Emma, hoor je mij! Doe alsjeblieft je ogen open" ze verroert zich niet. Ik denk dat ze dronken of stoned is, of allebei. Ik kan haar hier toch zo niet achterlaten. Ik probeer haar overeind te krijgen, maar omdat ze bewusteloos is en me niet kan helpen, lukt me dat niet. Ik pak mijn telefoon en bel Becks, gelukkig neemt ze meteen op. Voordat ze ook maar één woord kan zeggen, zeg ik haar dat ze William moet zoeken en hem haar telefoon moet geven.
"Waarom?"
"Doe het gewoon, vind hem en geef hem de telefoon"
"Hij is hier bij mij" op dat moment realiseer ik me dat er geen achtergrondgeluid is. Waar zijn ze mee bezig?
"Geef hem de telefoon Becks"
"Hallo?"
"William?"
"Ja, hoe gaat het?"
"Je moet zo snel mogelijk hierheen komen. Ik heb Emma gevonden, maar ze viel op de grond en bloedt weer. Ik krijg haar niet overeind. Je moet me helpen, we zijn voor mijn appartement. Becks kent weg"
"We komen eraan"
Ik ga zitten en trek Emma half op mijn schoot. Ik leg haar hoofd op mijn borst en streel haar haren. Ik weet dat ze me niet echt kan horen, maar ik blijf tegen haar praten in de hoop dat ze weer bij kennis komt. Ik blijf tegen haar zeggen dat alles goed komt. William en Becky arriveren. Will helpt me om Emma overeind te krijgen.
"Moet ik haar mee naar huis nemen?" Vraagt hij.
"Kan ze bij jou rusten?" Hij schudt zijn hoofd
"Ik weet het niet, het feest is nog in volle gang"
"Als je het goed vindt, ik heb een logeerkamer. Ze kan daar blijven tot ze zich beter voelt"
"Ja, ik vind het prima. Ze heeft voorlopig een rustige plek nodig."
We brengen haar naar mijn appartement. William helpt me haar naar de logeerkamer te brengen en in bed te krijgen. Ik bedek haar met de lakens en loop met William en Becks mee naar de hoofdingang van het appartementencomplex.
"Dankjewel" zegt William terwijl hij me een omhelzing geeft. Ik geef hem mijn telefoon
"Voer je nummer in, ik hou je op de hoogte" hij slaat zijn telefoonnummer op en geeft me mijn telefoon terug.
"Zorg goed voor haar, ze betekent veel voor mij"
"Ik weet het, ik dat zal ik doen, je weet wat ze voor me betekent" Becks stapt naar voren en omhelst me.
"Gaat het goed met je?" ik knik
"Weet je het zeker? Het moet moeilijk zijn om iemand om wie je zoveel geeft zo te zien"
"Dat is zo, maar ik red me wel"
"Wil je dat ik bij je blijf?"
"nee Becks, het komt wel goed. Ga mee terug en heb plezier"
Ze kijkt William aan. Ik zie een glinstering in haar ogen. Er is iets aan de hand tussen hen, dat merk ik. Ik zal haar en volgende keer naar vragen, maar voor nu moet ik me concentreren op Emma.
"Ik ga terug naar haar, ik wil niet dat ze alleen is"
Becky en William rijden weg en ik ga weer naar boven. Ik kook wat water, zoek een kom, ik giet het water erin, pak wat handdoeken en verband en ga naar Emma. Ik trek haar spijkerbroek en shirt uit. Ik reinig haar verwondingen en verbind ze. Als ik klaar ben, ruim ik alles op wat ik heb gebruikt. Ik pak een oversized T-shirt van mij, trek het over haar hoofd en ga naast haar op het bed zitten.
"Waarom doe je jezelf dit aan? Je bent zoveel beter dan dit" fluister ik terwijl mijn ogen zich vullen met tranen. Het doet zo'n pijn om haar zo te zien. Ik liet haar rusten en ga in de stoel in de hoek van de kamer zitten, kijkend naar haar val ik in slaap.
Licht gekreun maakt me wakker. Ik open mijn ogen, recht mijn rug en rek me uit. Emma kreunt weer terwijl ze probeert te bewegen. Ik sta op en loop naar haar toe. Ik leg mijn hand op haar been.
"Rustig aan" fluister ik terwijl ze langzaam wakker wordt.
Ze kijkt verward en heeft duidelijk pijn. Ik zie de pijn en het ongemak op haar gezicht. Haar kaaklijn trekt samen bij elke beweging. Haar bewegingen zijn traag en voorzichtig. Met één hand reikt ze naar haar buik.
"Niet aanraken, ik heb het verbonden, het moet genezen"
Ze kijkt me aan. Het bewegen moet zeker veel pijn doen, want ze grijpt snel naar haar hoofd en gromt.
"Hoe voel je je?"
"Beroerd"
"Hier, neem een slok" zeg ik terwijl ik haar een flesje water geef. Ze pakt het flesje en drinkt eruit. Ze scant de kamer en stopt als haar ogen de klok ontmoeten.
"Moet je niet op school zijn?" Ik schud mijn hoofd
"Ik kan je precies dezelfde vraag stellen, nietwaar?" Ze zucht en laat haar hoofd zakken.
"Oh ja, dat is waar ook. Je stopt liever met school om mij te ontwijken" Ik ben geïrriteerd, ze heeft net een verschrikkelijke nacht gehad en dit is alles wat ze kan vragen? Of ik niet op school zou moeten zijn? Echt? Ik zag haar hard tegen de grond gaan en dit is het enige wat ze kan bedenken?
"Rust wat uit, als je me nodig hebt, ik ben in de kamer hiernaast.... En ter informatie ik heb me ziekgemeld, tot woensdag, dan begint de vakantie." Zeg ik met een iets verheven stem terwijl ik naar buiten loop.
"Hey William, sorry dat ik je stoor."
"Hallo Natasha, noem me alsjeblieft Will. Ik denk dat we het stadium van volledige namen inmiddels voorbij zijn. Wat is er? Gaat het niet goed met Emma?"
"Jawel, ze is wakker. Ze ligt nog in bed, maar is wakker. Als ze eruit komt, zal ik haar een bad laten nemen en die wonden weer verzorgen."
"Geweldig, bedankt Natasha"
"zeg maar, Nat"
"Hou me op de hoogte, wil je?"
"Natuurlijk"
"Vrijdag hebben we weer een feestje, ik hoop dat jij ook kunt komen. Heb je al met haar gesproken?"
"Nee, laten we ons eerst op haar gezondheid concentreren"
"Negeer je gevoelens niet, praat erover met haar." Op de achtergrond hoor ik een bekende vrouwenstem.
"Is dat becks?"
"Ik moet gaan, bel me wanneer er iets is oké?" ' Zegt hij, mijn vraag negerend
"Ja, dat zal ik doen"
"Doei"
"Doei"
Ik leg mijn telefoon op tafel, schenk mezelf een glas wijn in, zet wat muziek op, pak een boek en plof op de bank.
Ik zit te lezen terwijl loungemuziek de kamer vult. Ik sla de laatste pagina van het zevende hoofdstuk om als de deur van de logeerkamer opengaat en Emma naar buiten wandelt. Ze ziet er nog steeds vreselijk uit. Alsof een vrachtwagen haar onderweg hierheen heeft aangereden, achteruit is gereden en weer over haar lichaam is gereden, voor een tweede keer. En aan de manier waarop ze beweegt en kreunt, te zien is dat ook exact hoe ze zich voelt. Ik kan het niet helpen dat ik medelijden met haar heb, ook al is het gedeeltelijk haar eigen schuld. Dat vertel ik haar niet, maar ik ben nog steeds boos om hoe ze zich gedroeg vanochtend.
Ik geef zoveel om haar, waarom ziet ze dat niet? Waarom duwt ze me weg? Ze probeert van alles om me haar te doen laten vallen... Ze rent weg, ze duwt me weg, ze negeert me... Zou het geflikflooi met vrouwen er ook bij horen? Of is ze echt iemand die het alleen maar om seks te doen is? Iedereen probeert me ervan te overtuigen dat ze dat niet is, tenminste niet diep vanbinnen. En mensen zijn er ook zo zeker van dat ze me leuk vindt. Waarom kloppen haar gedragingen dan niet met dat beeld wat zij van haar schetsen?
"Hoi" zeg ik
"Hey" mompelt ze zachtjes, bijna niet te horen vanaf waar ik zit. "Het spijt me dat ik zoveel problemen heb veroorzaakt, ik ben zo weer weg"
"Je gaat nergens heen" antwoord ik
"Je blijft hier. Eerst moet je nuchter worden en genezen. Fysiek en mentaal. Trouwens, je kunt niet weggaan" zeg ik terwijl ze richting de lift loopt
"Ik heb de codes veranderd" Ze pakt haar telefoon en kijkt ernaar.
"Ik heb Will gebeld om hem te laten weten dat alles goed met je gaat. Ik heb met hem afgesproken dat je een tijdje hier blijft. Hij heeft wat kleren voor je langsgebracht. Ik heb de koffers in je badkamer gezet." Ze kijkt me verward aan
"Ja, ik zei koffers. als in meerdere. Ik denk dat hij spullen heeft ingepakt voor het komende jaar of zo." zeg ik lachend. Ze knikt. Ik sta op en loop naar de badkamer.
"Ik zal een bad voor je klaarmaken zodat je even kunt ontspannen"
Emma komt de badkamer binnen. Ze buigt een beetje voorover en heeft zichtbaar pijn. Ze gaat op de rand van de badkuip zitten. Met één hand houdt ze zich vast aan het bad terwijl ze met de andere op haar buik drukt. Ze staart naar de grond alsof ze in gedachten verzonken is en zwijgt.
"Hoe voel je je?" vraag ik
"ik schaam me" mompelt ze. Ik had dat antwoord niet zien aankomen, en ik weet ook niet waar ze zich precies voor schaamt. Er is veel gebeurd de afgelopen weken.
"Waar schaam je je voor?" vraag ik
"De laatste keer dat ik bleef logeren, was nou niet bepaald een succes toch?" Ik kijk haar vragend aan, maar ze kan het niet zien omdat ze nog steeds naar de grond staart. Ik pak haar kin zachtjes vast en kantel haar hoofd omhoog zodat ze me wel moet aankijken.
"Wat bedoel je? Ik denk dat je een andere kijk op de gebeurtenissen hebt dan ik. Ik heb echt genoten van je gezelschap. Nou ja, dat deed ik totdat je besloot weg te stormen en me voortaan te negeren." antwoord met een beetje ietwat onvriendelijke ondertoon en ik laat haar kin los. Haar ogen richten zich meteen weer op de grond.
"Waarom kun je me niet eens aankijken?"
"Ik weet dat je me gezien hebt... die ochtend... in de logeerkamer..."
"Oh dat", ik giechel. "Schaam je je daarvoor? Je hebt niets verkeerds gedaan. Het is normaal. Iedereen doet het wel eens, ik ga niet anders naar je kijken. Ik zal het ook aan niemand vertellen." Ze kijkt op en ziet dat ik glimlach.
"Geniet van je bad, als je me nodig hebt, roep maar" Ik draai me om en loop de badkamer uit, maar ik denk er ineens aan dat ze het verband om de wonden op haar onderbuik moet houden, dus ik stap de badkamer weer in. Ze heeft het shirt al uitgetrokken en ik zie een enorme blauwe plek op haar ribben. Ik heb die gisteren niet gezien, waarschijnlijk omdat ik zo gefocust was op de wonden op haar buik. Ik sta met een verbaasde blik naar haar te staren.
"Heb je dat laten controleren?"
"Het is alleen gekneusd"
"Heb je hulp nodig?"
"Nee, het gaat me wel lukken, dank u"
"Weet je het zeker? Ik kan je helpen met mijn ogen dicht..."
"Nee, hoeft niet het lukt me wel"
Ik laat haar doen en loop naar de keuken om een maaltijd voor ons klaar te maken. Ik ga voor pasta pesto met kip. Het is klaar als Emma de keuken binnenkomt.
"Ik heb iets te eten voor ons gemaakt, ga zitten"
Ik zie haar een beetje worstelen als ze gaat zitten. Ze heeft nog steeds pijn. Ik zet haar een bord voor en plaats een tweede bord met wat kaas.
"Wat wil je drinken?"
"Maakt niet uit, alles is goed" Ik zet een fles plat en een fles bruisend water op tafel en loop naar het medicijnkastje. Ik pak wat pijnstillers en ga aan het kookeiland tegenover Emma heen zitten. Ik geef haar de pijnstillers
"Hier, neem ze, je zult je beter voelen." Ze knikt en doet wat ik zeg.
"Wat is er precies met je gebeurd?"
"Je was erbij, je zag wat er gebeurde." ik zucht
"Waar ben je geweest sinds die dag?"
"Ik logeerde bij een vriendin. Zij heeft me een beetje geholpen."
"Je helpen door met school te stoppen?" Ze kijkt me recht in de ogen en staat op.
"Bedankt voor het eten, je had er niet zoveel moeite voor hoeven te doen." Ze loopt terug naar de logeerkamer en ik hoor de deur dichtgaan en het slot klikken. Ik ruim de keuken op en ga weer verder met lezen. Ze komt haar kamer niet meer uit. Er gaan een paar uur voorbij en het is al laat. Ik klop op haar deur
"Laat me alsjeblieft binnen om je te helpen met je verwondingen" Ik hoor voetstappen aan de andere kant en de deur gaat open. Ik wil naar binnen maar in plaats daarvan doet ze de deur slechts een stukje open en steekt haar hand naar me uit om haar het verband en zo te geven. Ik overhandig het haar.
"Weet je zeker dat je geen hulp nodig hebt?" Ze knikt en sluit de deur weer. Ik loop naar mijn kamer ga slapen.
Zo gaan de dagen voorbij, ik zet eten voor haar deur. Ze eet het want ze zet het lege bord weer terug buiten, maar dat is het enige teken van leven dat ik krijg. Af en toe probeer ik contact met haar te krijgen, maar ik praat letterlijk tegen de deur en muren.
Ik vroeg haar om Will op de hoogte te houden, en dat doet ze want hij het me weten wanneer ze contact met hem heeft opgenomen. Ik belde hem om over Emma's gedrag te praten. Hij was niet eens verbaasd. Hij zei me weer dat ik met Emma moest praten. Hij is er nog steeds van overtuigd dat ze me net zo leuk vindt, als ik haar leuk vind. Ik wil hem geloven, maar haar gedrag vertelt me iets anders. Als ze me ook echt leuk vindt, waarom vertelt ze het me dan niet? Is ze echt bang? Dit maakt me zo verward.
Ik word wakker van een luid geluid. Het is alweer vrijdag. Ik sta op maar doe niet echt moeite om me aan te kleden. Ik ga eerst koffie maken. Ik ben niet in al te beste stemming vandaag.
Ik maak me zorgen om Emma en mijn gevoelens voor haar. Dat ze hier verblijft, maakt het er niet makkelijker op voor mij. Hoewel ze haar kamer niet verlaat, verblijft ze wel in hetzelfde appartement. Niet echt handig om een student in huis te nemen, maar voor haar was het op dit moment de enige oplossing. Maar als ze er op school achter komen, heb ik wellicht een probleem. Ik moet gewoon proberen hier overheen te komen. Ik heb het eerder geprobeerd en gefaald, maar ik denk dat ik gewoon harder moet proberen.
Als ik de keuken binnenkom, staat Emma naast het koffiezetapparaat. Voor haar staan twee kopjes. Ze heeft de koffiepot vast en is bezig een van de mokken te vullen. Ik ben een beetje verbaasd dat ze haar kamer heeft verlaten. Natuurlijk besloot ik juist nu om slechts in mijn ondergoed en een overhemd door het huis te lopen. Ik draai me zo stil mogelijk om, in de hoop dat ze me niet heeft opgemerkt, maar dat heeft ze wel.
"Hoi" Verdomme, mompel ik tegen mezelf en keer me weer naar haar toe.
"Goedemorgen" Ze staat daar, met in iedere hand een mok, me aan te staren. Haar ogen gaan meerdere keren naar beneden en omhoog over mijn lichaam voordat ze stopt met staren.
"Koffie?" Vraagt ze. Ik glimlach en knik en loop naar de koelkast om de melk te pakken. Ze geeft me een van de mokken.
"Wil jij ook melk?" Vraag ik
"Nee dank u, ik drink mijn koffie zwart." Ik doe wat melk in de mok die ze voor mij heeft neergezet en zet de fles terug in de koelkast.
"Ik zal je niet langer storen" zeg ik terwijl ik de keuken uit loop richting mijn kamer. Ik hoor Emma mijn naam roepen, maar ik kan nu niet bij haar in de buurt zijn. Niet zoals ik nu gekleed ben. Eenmaal in mijn kamer kleed ik me aan en ga even ontspannen op mijn bed liggen.