Są dzieci, których mamy nie noszą na rękach.
Choć ich serce z tęsknoty, żałości pęka.
Są mamy, które ramionami tulą ciszę,
Chcą serce swego dzieciątka kiedyś usłyszeć.
Są takie dzieci, które odeszły zbyt wcześnie.
Nie mówiąc mamo kocham, odeszły na wiecznie.
Są mamy, których krzyku rozpaczy nie widzisz.
Ból one dzielnie znoszą i ciężar tych krzyży.
Są takie dzieci, przez Pana Boga tulone.
Odeszły do wiecznej miłości, na drugą stronę.
Miłość ich łączy, serce kołysanki nuci.
Każda matka pragnie życie dziecku przywrócić.
Jak mają pogodzić się z okrutnym losem?
Nie mogąc cieszyć piękna dziecięcym szczebiotem.
Czy też mogą pogodzić się ze stratą dziecka?
Kiedy tak ogromna miłość w sercu mieszka.
Są łzy, które nie wyschną, nadzieja wciąż się tli.
Jak zamknąć mają te bolesne cierpienia drzwi?
Tylko Boża miłość ból ten może ukoić.
Zaleczyć te rany, kiedy serce zbyt boli.