სამზარეულოში შევედი, იქაურობას მზერა მოვავლე, მართლა დახვეწილი დიზაინის და სტილის იყო. კარადები გამოვაღე სავსე იყო ნაირ - ნაირი პროდუქტით. დავიწყე იმაზე ფიქრი რა შეიძლებოდა მომემზადებინა, უცებ უკნიდან სიახლოვე ვიგრძენი, ნაცნობი მზერა, საბოლოოდ დანის ასაღებად შევტრიალდი რომ წინ გაბრიელი დამხვდა რომელიც ძალიან ახლოს იყო ჩემთან
- აჰ?! ღმერთო! შემეშინდა რა ჯანდაბა გინდა?!
- მე უნდა გავიდე რაღაც საქმე მაქ.
- კაი ერთი რას მელაპარაკები რა აჩოტებს მაბარებ?!
- აჩოტებს ასი წელი არ ჩაგაბარებ, უბრალოდ გაფრთხილებ იცოდე არაფერი მოიმოქმედო თორემ ინანებ...
- ...
- გესმის?!
- გავიგე
- ძალიანაც კარგი წავედი მე
სამზარეულოდან გავიდა და სახლიდანაც წავიდა, როგორც კი კარის დახურვის ხმა გავიგონე მივაძახე,
- წადი ჯანდაბაში წასულხარ საერთოდ არ დაბრუნდე ნეტა?! მეზიზღები.
ჩემი მომზადებული ბუდერბროდი სწაფად შევჭამე და მეორე სართულზე ავირბინე, ყველა ოთახი შევამოწმე მაგრამ განსაკუთრებული არაფერი, აი მესამე სართული სრულიად ჩაბნელებული და მყუდრო იყო, ნელი ნაბიჯებით ავედი კიბეზე დერეფნის ოთახები შევამოწმე, ერთ - ერთ ოთახში რაღაც გასაღები ვიპოვე უჯრების ქექვის დროს მაგრამ უმნიშველოდ ჩავთავალე ისევ უჯრაში უხეშად ვისროლე, ნერვები მომეშალა რაიმე გას
მოსადეგი ნივთი რომ ვერ ვიპოვე და ოთახიდან გავედი. სახლი კი არა ნამდვილი სასტუმრო იყო გეფიცებით, ალაბათ თითო ოთახში თითო ქალი მოყავდა ახ რა საზიზღრობაა.... ბოლო ოთახი ზუსტად დარეფნის ბოლოს იყო სწაფად და თან ნელა მართალია არავინ იყო სახლში მაგრამ ინსტიქტურად გავირბინე კარისკენ, ურდული ჩამოვწიე და...ჯანდაბა ჩაკეტილია, უცბად გამახსენდა გასაღები რომელიც ვიპოვე მაშინვე გავვარდი უკან და სწაფად ავიღე კარების ურდულში მოვათავსე ნელი მოძრაობით გადავწიე და კარიც გაიხსნა... სწაფად შევედი ოთახში და მაშინვე გავშეშდი როდესაც დავინახე კედლებზე, სავარძელზე, მაგიდაზე ყველგან სადაც შეიძლებოდა რაიმე დადებულიყო, ყველგან... იარაღი იყო მოთავსებული დიდი, პატარა, სნაიპერი... გულში შიშის ქარმა დამიარა ვენებში სისხლის დიდი რაოდენობა ვიგრძენი თავბრუ დამეხვა მაგრამ ძალა მოვიკრიბე და იქვე მდგარ მაგიდაზე მდებარე ყველა ფურცელი, ფაილი, შევამოწმე შემდეგ უჯრები, ისევ იარაღი... დანები.... უცებ უჯრა გამოვხსენი და ტელეფონს მოვკარი თავლი დავტაცე ხელი სწაფად. ვეცადე ჩამერთო გათიშული იყო. ჩავრთე ძლივს, სწაფად ავკრიფე ლიზას ნომერი და ზარიც გავიდა.
- ალო ლიზა?!
- მია!
- რა ქენი?
- 5 წუთში მანდ ვართ
- კარგი სწაფად. მოიცა რა?! ხართ?! ლიზა? ვერ მივხვდი
- მაპატიე მია სხვა გზა არ მქონდა
- ჯანდაბა ლიზა ახლა არ მითხრა რომ თორნიკესთან ერთად მოდიხარ
- მია აბა რა მექნა მარტო მე რა გამეკეთებინა
- ჯანდაბას კარგი სწაფად. სახლში არაა
- კარგი.
გავთიშე და ყველაფერი სწაფად მოვაწესრიგე დაბლა ჩავედი სწაფად შევამოწმე ყველა კარი, ფანჯარა მაგრამ ყველაფერი ჩაკეტილი იყო, უცებ ტელეფონმა დარეკა,
- ლიზა?
- აქ ვართ! შეგიძლია ფანჯრიდან გამოიხედლო?!
- მოიცა... გხედავ ლიზ... მაგრამ ყველაფერი ჩაკეტილია
- მისმინ...
- მია კარგად ხარ?!
უცებ თორნიკეს ხმა გავიგონე
- კი
- მისმინე ფანჯარას მოშორდი
- რატომ? რის გაკეთებას აპირებ?
- მია უბრალოდ გაიწიე
მე და თორნიკე ფანჯრის მოპირდაპირე მხარეს ვიდექით და ერთმანეთს ვხედავდით.
ფანჯარას მოვშორდი დავინახე როგორ აიღო თორნიკემ დიდი ქვა უნდა ესროლა თუმცა დავინახე მოულოდნელად როგორ გაუვარდა ქვა ხელიდან თვითონ კი ფანჯარას ძლიერად მიენარცხა ვხედავდი როგორ წამოუვიდა თორნიკეს ცხვირიდან სიხლი და როგორ გაუსკდა ტუჩი. დავინახე როგორ ცდილობდა ლიზა გაბრიელის მოშორებას თორნიკესგან თუმცა ამაოდ, მე კი ფანჯარას ავეტუზე და ხელების რტყმა დავიწყე ისე ძლიერად ვურტყამდი სისხლი წამსკდა. ვტიროდი, ვბღაოდი, ვყვიროდი,
- არაა!!! გაჩერდი! გეყოფაა! გთხოვ!! თორნიკეე!!
ვხედავდი როგორ ურტყამდა გაბრიელი თორნიკეს.
როცა უკვე გაბრიელმა დამთავრა თორნიკეს ცემა და მიწაზე გათიშული დააგდო თვალს მოეფარა, მე ცოტა დავმშვიდდი ვგრძნობდი როგორ შენელდა გულის ფეთქვა მაგრამ უეცრად სახლის კარი ძლიერად და უხეშად გაიღო და განრისხებული გაბრიელი შემოვარდა, სწაფად მომვარდა და ჩემი სახე ხელებში მოიქცია წამიერად დამაკვირდა ნამტირალევ სახეზე და შემდეგ წელზე მომხვია ძლიერი ხელები უხეშად ამიყვანა ხელში ისე რომ განძრევას ვერ ვახერხებდი მეორე სართულზე სწაფად ამიყვნა, ოთახში შემაგდო და საწოლზე დამაგდო, შემდეგ სწაფად მომექცა ზემოდან მუშტი ჩემი სახის გვერძე ძლიერად დაარტყა, წამოდგა, საწოლთან მდგომ შუშის ბოთლს ხელი დაავლო და კედელზე მიანარცხა მე შიშისგან დავიყვირე და გული გამალებით მიცემდა.
სწაფი ნაბიჯებით დაიძრა გასასვლელისკენ...
- არაა! გაბრიელ! გაჩერდიი გთხოვ?! არაფერი დაუშავოო გთხოვ
ვყვიროდი მაგრამ ამაოდ ის არც გაჩერებულა, პასუხიც კი არ გაუცია. თუმცა რაღა უნდა დაეშავებინა ბიჭი სიკვდილამდე ცემა.
კარები ძლიერად მიაბრახუნა და ჩაკეტა, მაშინვე მივვარდი, ჯაჯგური დავუწყე, ძირს ჩავიკეცე და დავეცი. განადგურებული ვიყავი, თავის მოკვლა მინდოდა.
ისე ცუდად ვიყავი, თვალში დამიბნელდა, გავითიშე და არაფერი მახსოვს.