სამი დღეა ამ გიჟთანერთად ერთ სახლში ვარ, თუმცა ამ დროის განმავლობაში ოთახიდან არ გავსულვარ.
აქ ვერ დავრჩებოდი გამორიცხულია, როგორ უნდა გამეგრძელებინა ცხოვრება როცა მაფიის ბოსმა გამიტაცა, რომელიც ხალხის მკვლელობით არის გართული და ეს მისთვის თურმე რუტინულია. ოთახში ვყავარ დამწყვდეული, არც საჭმელი, არც ტელეფონი, ელემენტალური ტანისამოსიც არ მაქვს რომ გამოვიცვალო აქედან წავალ, მე მია არ ვიყო თუ ერთ დღეს ამ ჯოჯოხეთიდან არ გავაღწიო დამაცადე ბატონო გაბრიელ განახებ როგორ უნდა ჩემი გამოკეტვა.
ძალიან მომშივდა თან მიზეზი მქონდა რომ ამ მარტოობისგან ამომესუნთქა. ამიტომ ოთახის კარებს ჯაჯგუნი დავუწყე შემდეგ ბრახუნი, მაგრამ ყურადღება რომ არავინ მომაქცია დავიყვირე.
- გაბრიელ!
უცებ კარის ურდული ახმაურდა და კარიც ნელა გაიღო სადაც ბატონი გაბრიელი იდგა, ახლაღა შევამჩნიე მისი კულულა შავი თმა რომელიც იმ მწვანე თვალებზე ისე უხდებოდა... ნერწყვი ძლიერად გადავყლაპე და ქვევიდან ავხედე რადგან ის იმხელა აყლაყუდაა ადამიანს ჩახუტება რომ მოუნდეს სკამი უნდა მიიდგას და ისე გადაეხვიოს... ისეთი დიდი და ძლიერი მკავები, ლამაზი სახის ნაკვთები განიერი მხრები ღმერთო მგონი დაცემული ანგელოზია ეს ბიჭი.
- გისმენ ციყვო ახლა რაღა გინდა?!
- ისე რატომ იქცევი თითქოს შენი მძევალი არ ვიყო?!
- შენ ჩემი მძევალი არ ხარ შენ ჩემი ციყვი ხარ...
- ციყვს ნუ მეძახი
ვუთხარი მობეზრებულად
- რატომ? განა ციყვივით არ შემოიძურწე ჩემს მაფიოზურ საქმეში და შენი საყვარელი ფუმფულა კუდი არ შემოყავი?!
- ეს რამხელა ფანტაზია გქონია მაფიოზს
- * გაიცინა* გისმენ? რა გინდოდა
უცებ შევიცვალე აზრი და აქედან თავის დაღწევის მეთოდი შევიმუშავე.
- სამი დღეა ამ ოთახში ვარ არც ტანსაცმელი, არც საკვები, არც ტელეფონი
- ჰეი ჰეი ტელეფონს ნუ ელოდები, მაგაზე არც იფიქრო
- ერთხელ დავრეკავ. მხოლოდ ერთხელ. ჩემზე არაფერი იციან სამი დღეა არავისთან მილაპარაკია დედაჩემი ინერვიულებს, ჩემი მეგობრებიც, უბრალოდ ვეტყვი რომ კარგად ვარ და ქალაქ გარეთ გავედი გეფიცები არაფერს ვიტყვი.
- არა!
- გაბრიელ?...
ხმა მოვისაწყლე, ტონი შევცვალე, საწყალი თვალებით ავხედე გაბრიელს.
- გთხოვ
- მიყვარს როცა სახელით მომმართავ
- გაბრიელ!
ახლა უკვე გავუბრაზდი თუმცა საყვარლად და მუშტები თეძოებზე შემოვილაგე.
- კარგი ციყვო წამოდი დაბლა
- მართლა?!
- ხო... ოღონდ ნელა კიდევ რამე არ დაიმართო
კიბეებზე ნელა ჩავედი და ახლა კიდევ უფრო კარგად ვხედავდი თუ რამხელა სივრცე იყო ამ სახლში
- ამხელა სახლში მარტო რას აკეთებ?!
- ახლა უკვე შენთან ერთად
- შენ რა ჩემს გამოკეტვას სამუდამოდ აპირებ?!
- შესაძლოა
- რა?!
- აჰა აიღე და დარეკე
- აჰ მადლობა
გაბრიელს ტელეფონი ხელიდან გამოვტაცე და სწაფად ავკრიფე ნომერი, ჯერ დედაჩემს დავურეკე ვითომ რომ არაფერს მიხვედროდა სინამდვილეში კი ლიზასთან დავრეკე და გაბრიელისგან ცოტა დისტანცია დავიჭირე, ზარი გავიდა მე კი ჩურჩულით დავიწყე ლაპარაკი
- ალო? რომელი ხარ?
- ლიზ მე ვარ მია
- მია?! რა ხდება გოგო სად დაიკარგე პოლიციაში წასვლის შემდეგ ვეღარ გიკავშირდები რა ხდება? კარგად ხარ?!
ერთიანად მომაყარა კითხვები ლიზამ
- ვიცი ვიცი მისმინე სწრაფად ბევრი დრო არ მაქვს
მნიშვნელოვანია უბრალოდ დედაჩემს არაფერი უთხრა ვითომ ქალაქ გარეთ ვართ და პროექტზე ვმუშაობთ
- გასაგებია მაგრამ რატომ ვითომ რა ხდება მია?!
- მაფიის ბოსმა გაბრიელ... გვარი არ ვიცი მომიტაცა ახლა მის სახლში ვარ გამომწყვდეული უნდა მიშველო გაარკვიე სად ცხოვრობს და გთხოვ დამეხმარე არ ვიცი რა ქუჩაა რა ადგილია
- ღმერთო მია ვერ ვიჯერებ სერიოზულად?!
- ლიზა რამე მეტყობა რომ ვხუმრობ?!
- კარგი არ ინერვიულო აუცილებლად მოვაგავრებ გავიგებ და მაქედან გამოგიყვან.
- კარგი მადლობა ლიზ
- მიყვარხარ
- მეც წავედი მესიჯს მოგწერ ცოტა ხანში და არაფერი შეიმჩნიო.
- კარგიი კარგი მიდი. ხომ არაფერი დაგიშავა?!
- არა
- კარგი.
ლაპარაკს მოვრჩი
- ხომ შეიძლება ახლა ჩემს ერთ ერთ მეგობარს....
- არა!
- მივწერო
- კარგი ჩემ თვალწინ
ცოტა ახლოს მივიწიე გაბრიელთან თუმცა ისე რომ ვერ დაენახა უცებ გაბრიელმა ხმამაღლა ამოიხვნეშა ხელი მკლვში ჩამჭიდა და მისკენ მომქაჩა.
Chat*
*******: ლიზა მე ვარ მია ვერ გიპასუხე რადგან ქალაქ გარეთ ვარ და არ მცალია დედაჩემს სჭირდებოდა დახმარება ამიტომ წავედი ბოდიში რომ არ გაგაფრთხილე.
Liza: გასაგებია, არაუშავს თუ რამე დამირეკე. ახალი ნომერი გაქ?
ეს მესიჯი ლიზამ სპეციალურად მომწერა გაბრიელს რომ არაფერი ეეჭვა ამიტომ მესიჯის მოსვლისთანავე გაბრიელს გავხედე კითხვის ნიშნით, მან ნელა დამიქნია თავი.
*******: ხო
Liza: კაი მიდი. მიყვარხარ
*******: მეც.
ჩეთი დასრულდა გაბრიელმა ტელეფონი გამომართვა და თვითონ მეორე სართულისკენ წავიდა.
- მე?
შეჩერდა და შემოტრიალდა
- რა შენ?!
- არ მკეტავ?!
- არა, შედი სამზარეულოში და რამე შეჭამე.
- მართლა!?
- ხო მია წადი
- კაი.