Bölüm geç geldiği için çok üzgünüm ♡
Çaresizce duvara dayalı bir şekilde bekliyordum. İçimde ki dayak yeme korkusundan kurtulamıyordum. Eğer şerefsiz babam saçlarımı çekmek yerine okşasaydı, tokat atmak yerine sevseydi, ağzından hayatım boyunca duymayı dilediğim
'canım kızım' cümlesini duysaydım bu kadar korkmazdım. Ama ben hayatım boyunca itilen kişi oldum, dayak yiyen kişi oldum, hakaret küfür işiten kişi oldum. Oysa tek istediğim sevilmekti...
Şimdi ise tanımadığım sadece paraya ihtiyacım olduğu için çalışmayı kabul ettiğim bir pisliğin yanındaydım. Gitmeme de izin vermiyordu, buraya hiç gelmemeliydim. Az önce bu pisliği öpmemeliydim. Bana aynı babam gibi attığı tokatın üstüne onu öpmemeliydim. Aynı babam gibi çektiği saçlarıma karşılık vermeliydim. Hep sustum, ve sustuğum için her zaman kaybettim. Oysa ben bu insanlara ne zarar vermiştim ki? Muhtaç olmaktan zavallı olmaktan ezilmekten çok sıkılmıştım. Bu adamın yanından kurtulduktan sonra kendime çeki düzen vermeliydim.
Cesaretimi toplayıp sakince konuştum.
"Ne istiyorsun? Gitmeme izin ver lütfen! Ne yaptım ben sana?"
sert ama sakin yüz ifadesiyle arkasını döndü ve yüzüme baktı. Beni çözmeye çalışır gibi bakıyordu. Düşünceliydi, yüz mimikleri ne kadar hareket etmese de gözler yalan söylemezdi.
"Neden her defasında seni uyarmama rağmen gözlerime bakıyorsun?"
Şaşkınca yüzüne baktım. Gözlerine baktığım için bu kadar öfkelenmiş olamazdı değil mi? Kafamı yere doğru eğdim.
"Farkında olmadan oluyor"
"Özürün kabahatinden büyük"
"Sen bana yaptığın şeyler için özür bile dilemedin"
Hafifçe güler gibi ses çıkardı. Gülmediğinden emindim. Sesi bu kadar sert çıkan birinin gülme ihtimali olamazdı.
"Hangi yaptığım tam olarak? Ve şunu unutma ki küçük kız, ben birinden asla özür dilemem, hele ki bu senin gibi aptal Ergen küçük bir kızsa!"
Sinirle kafamı kaldırıp yüzüne baktım.
"Öperken, döverken iyi! O zaman ergen küçük kız olmuyor muyum?"
Anlamazca yüzüme baktı. Kalçasını masaya dayayıp Kollarını birleştirdi ve düşünceli bir şekilde baktı.
"Sen gerçekten aptalsın!"
"APTAL OLAN SENSIN SIKTIR GIT!"
hızlıca kapıyı açıp koşmaya başladım. Yürek mi yemiştim? Yaşadığım aşırı gerilme ve korku ile ağlamaya başladım.
Hayır gece şimdi ağlamanın sırası değil, burdan kurtulduktan sonra istediğin kadar ağlayabilirsin.
Hızla alt kata inerken gözlerimin buğulu yüzünden zor görüyordum. Mekandan çıkar çıkmaz hemen sol tarafta sigara içen meteyi beklemiyordum. Ondan yardım istemek faydasızdı, tekrar hızla koşmaya başlıyordum ki Kolumdan tutup durdurdu beni.
"Sana yardımcı olabilirim"
"Ne"
"Beni takip et"
Bana yardım ettiği için minnettar olurken ya meteye de bir şey yaparsa diye düşünmeden edemedim. Kolumdan hızla tutup koşarken mekanın arka tarafına doğru ilerledik.
Sağ taraftaki çimenlerin oraya geldiğimiz de durduk.
"Neden durduk?"
Nefes nefese kalmıştık İkimiz de.
"Bekle"
Yere eğilip eliyle bir yer aradı. En sonunda aradığını bulmuş gibi bir demir parçasını yukarı kaldırdı ve yer altına inen merdivenler vardı.
Mete önden inerken inip inmemek arasında kalmıştım. Resmen içimden bir ses oraya gitmemem gerektiğini söylüyordu.
"Eğer gelmezsen yaşaman imkansız"
Mete nin sesi ile kendime gelip başka çarem olmadığından peşinden ilerledim. Merdivenin sonunda zemine ayak basıp etrafıma baktım. Uzun ince bir koridor vardı Ve heryer çok ağır parfüm kokuyordu.
Mete önde ilerlerken peşinden burnumu tutarak takip ediyordum.
"Mete burası neresi?"
Mete kafasını hafif bana döndürerek sırıttı.
"Burası neresi biliyor musun?"
Kafamı iki yana salladım.
"Burası cesetlerin tutulduğu yer"
Olduğum yerde kalıp Meteye baktım.
"Ne?"
"Cesetler kokmasın diye hergün bolca parfüm sıkılır. Kaplan bey ceset kokusunu sevmez"
Korkudan titremeye başlamıştım. Yağmur dan kaçarken doluya tutulmak bu muydu?
Elimi tişörtümden çekip bir kaç adım geriledim. Korkudan titriyordum ve beynim durmuş gibiydi şuan ne yapacağımı şaşırmıştım. Arkamı dönüp baktığım da geçit in kapandığını ve merdivenlerin olmadığını gördüm. Allah kahretsin tuzağa düşmüştüm.
Arkamı dönüp meteye baktım. Köşeye sıkışmıştım.
"Sana güvenmiştim"
"Kimseye güvenmeyeceksin, en iyi örneğin de ben olayım o halde"
Yanıma yaklaşıp kolumu sıkarak tuttu ve öfkeli bir hale büründü.
"Şimdi yürü"
"Bırak dokunma bana! YARDIM EDIN!"
"burda kimse duyamaz seni boşa o güzel sesini yorma"
Saçlarımı arkaya doğru çekip zorla yürüttü beni. Kafam arkaya doğru eğik olduğu için önümü göremiyordum, nereye gittiğimi bilmiyordum.
Seni dinlemediğim için özür dilerim Kenan.
Içimden tam bunu dediğim saniye bir kurt uluması yankılandı. Mavi gözlü kurt um beni kurtarmaya gelmişti işte, ya da beni kurtlara yem ediceklerdi. Büyük ihtimal ikinciydi. Kurt un burada olması imkansız dı çünkü.
Saçlarımdan tuttuğu eliyle beni öne doğru savurdu ve birinin önüne düştüm. Dizlerim ve ellerim taşların üstüne düştüğüm için çok Acımıştı. Kafamı kaldırıp yukarı doğru baktım. Beklediğim kişi karşımdaydı işte.
Yakalarımdan tutup burnunun dibine getirdi beni. Ayaklarımın üstünde duracak gücüm yoktu artık.
Gözlerime bakıyordu sadece, konuşmuyordu. Artık ne ağlıyordum ne bağırıyordum. Sadece ölüp kurtulmak istiyordum. O da olacaktı birazdan zaten.
"Ne istiyorsun?"
Aciz sesimle son kez şansımı denedim.
"Seni"
"Al artık, burdayım. İstediğin burada o halde, ne istiyorsan yap"
"Şimdi hemen burada benimle birlikte ol"
Dudağım bükülüp kafamı hafif sağa eğmiştim ve gözümden bir damla yaş aktı. Ben sadece normal bir hayat yaşamak isteyen 17 yaşında bir lise öğrencisiydim. Her ne kadar yaşadıklarım yaşımdan büyük olsa dahi ben hala çocuktum. İçimde ki çocuk ölmemişti. Ama artık o da öldü. Ben direkt bir ölüydüm artık! Birazdan da bedenim de ölecekti.
"Tamam"
Bir süre Gözlerime bakıp etrafa baktı sonra da.
"Çıkın ve kapıyı kilitleyin"
Saniyeler için de odada kimse kalmamıştı. Toprak zemin deki odada tek kişilik bir yatak vardı sadece.
Yakalarımı bırakıp belimden tuttu. Beni geri geri yürütüp en sonunda yatağa yatırdı. Üstüme çıktığın da ise gerçekten korktuğum şey yaşanıyordu şuan.
Hüngür hüngür ağlamaya başladım. Ne o tepki verdi ne ben. Sadece bağırarak ağlamamı dinliyorduk.
Kollarımla yüzümü silip buğulu gözlerimle gözlerine baktım.
"HADİSENE! AL ARTIK SENİNİM! YAP İSTEDİĞİNİ"
sinirle üstümde ki tişörtü yırttım. Altımdakini çıkarmaya çalıştım ama bacaklarımın hemen üstünde olduğu için becerememiştim. Neden tepki vermiyordu bu aptal? Neden? Neden bana daha çok işkence ediyordu bu pislik?
"Neden durdun ha? Yapsana! İstediğin bu değil miydi?"
Üstümden inip yanı başımda bir hareketlilik oldu. Sırtımdan tutup doğrulmamı sağladı. Ve üstüme siyah gömleğini giydirmişti. Gömleğin düğmelerini iliklerken sulu gözlerime bakıyordu. Ne düşündüğünü tahmin edemiyordum, hiç bir ifadesi yoktu. Umurumda da değildi.
Diğer elini de bacaklarımın altından geçirip çıplak kucağına aldı beni. Ve sessizce fısıldadı.
"Benimle beraber olmak bu kadar korkunç mu cidden?"
Sen direkt olarak korkuncsun. Korkunç yaratığın tekisin.
"Tamam, anladım"
Hareket edecek gücüm kalmamıştı. O kadar yorgundum ki dediği şeye bile anlam veremedim ve uğraşmadım. Gözlerim kendiliğinden kapanıyordu. Beni nereye götürdüğünü bilmiyordum artık pek umursamıyordum da.
Yeni bölüm valla yakın zaman da gelcek bir daha bu kadar bekletmicem söz ballarım.
Bölüm hakkında yorumlarınızı alayım ♡