Unicode~
ပုစွန်ဆီရောင်ကောင်းကင်ကြီးက တိမ်တိုက်ကင်းစင်လို့ နေရောင်ဝင်းဝင်းကလည်း ပျောက်ကွယ်လုပြီ။ ညနေခင်းဆည်းဆာအခါရယ်က တစ်နေ့တာကုန်ဆုံးရခြင်းကို အလှပဆုံးနည်းဖြင့် လစ်ဟာပြနေ၏။
Melomaniac FM၏ ရေဒီယိုအသံလွှင့်ရုံလေးရှေ့မှာ ကားလေးကို ရပ်ထားရင်း ရေဒီယိုသံက တလွှင့်လွှင့် လေထုကို အလှဆင်နေသည်။ ချိုသာတငြိမ့်ငြိမ့်အသံလေးကို လေလှိုင်းလေးက ဆောင်ယူလာပြီး သူ့နားစည်ဗဟိုချက်ကို ရိုက်ခတ်စေသည်။
အလိုလိုပြုံးရခြင်းဟာလည်း သည်အသံလေးကြောင့်ပါပဲ။ အသံလှိုင်းလေးက လေထုကိုရိုက်ခတ်ရင်း အကြားအာရုံထဲဝင်လာသည်ဟု သူမှတ်သားဖူးသည်။ မျက်ခြယ်၏ အသံနုအေးအေးကပင် ရိုက်ခတ်ပုံလှလို့လား၊ ကိုယ့်နားထဲမှာတော့ အတိုင်းမသိနားဝင်ပီယံချိုလှပါ၏။
မျက်ခြယ်တို့ရုံးထဲဝင်ပြီး အသံလွှင့်စတူဒီယိုအထိ လိုက်သွားလျှင်လည်း ရသော်ငြား သူဟာ ကားထဲထိုင်စောင့်နေမိသည်။ ကောင်းခြင်းဆိုးခြင်း အကျိုးဆက်ကို တွက်ဆရလျှင် အထဲလိုက်သွားပါက မျက်ခြယ်ကို စောစောတွေ့ရမည်၊ မျက်ခြယ်အလုပ်လုပ်နေပုံလေးကို မြင်လွှာအာရုံထဲ မှတ်တမ်းတင်ထားနိုင်မည်။
ယခုလိုအပြင်မှာထိုင်စောင့်နေလျှင်တော့ ချစ်ခြင်းတို့အစပြုရာ ရေဒီယိုလှိုင်းမှ အသံနုနုလေးကို နားဆင်ရမည်။ မျက်ခြယ်၏လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေလည်း သူ့ကြောင့်ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးဖြစ်ရမည်မဟုတ်တော့။ သူက ကပ်တွယ်ချင်လျှင်တောင် မျက်ခြယ်၏အသက်မွေးဝမ်းကြောင်းအလုပ်ဂုဏ်သိက္ခါကို အနှောင့်အယှက်မပြုလို၍ ရုံးရှေ့မှာသာ ငြိမ်ငြိမ်စောင့်နေမိသူရယ်ပါ။
'ဒီနေ့အတွက် နှလုံးသားတေးသံသာအစီအစဥ်ကနေ နှုတ်ခွန်းဆက်သလိုက်ရပါတယ်နော်။ နောက်အပတ်မှာ သီချင်းအသစ်၊ စာသဝဏ်လွှာအသစ်၊ ခံစားချက်အသစ်တွေနဲ့ ပြန်တွေ့ကြပါမယ်ခင်ဗျာ'
ဘယ်သောအခါမှ ရိုးအီမသွားမည့် ရေဒီယိုအသံပိုင်ရှင်လေး။ အရာရာတိုင်းမှာ ဖြစ်ခြင်းပျက်ခြင်းဆိုသည့် အနိစ္စသင်္ခါရသဘောတရားတွေရှိသတဲ့လေး။ တရားတော်တွေက မျက်ခြယ်၏အစိတ်အပိုင်းများအပေါ် သက်ရောက်မှုမရှိတာ မထူးဆန်းလွန်းဘူးလား။ ကိုယ့်အတွက် ပျက်စီးသွားနိုင်မည်မရှိသော အသံလှလှလေးက ယခုတိုင်ဆွဲငင်ချက်ပြင်းဆဲ။ ချုပ်ငြိမ်းသွားမည်မဟုတ်သော အချစ်တွေက ယခုထိတိုင် အဟုန်မြင့်စွာ။
သည်လိုလှလှပပလေး တွေးမိသည်နှင့် သူ့နှုတ်ခမ်းများက အလိုလိုပြုံးသည်။ တွန့်ချိုးတက်သွားသည့် နှုတ်ခမ်းထောင့်များပေါ် လိုက်ပါခိုစီးသူက မျက်ခြယ်တစ်ဦးတည်းသာ ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။
"မောင်.. စောင့်နေတာ ကြာသွားပြီလား။ စောရောက်နေလည်း ဝင်စောင့်ပါလား။ ကားထဲမှာ အကြာကြီးနေပြီး အညောင်းမိနေတော့မှာပဲ"
ကားတံခါးကိုဖွင့်ဝင်ပြီး စကားအဆက်မပြတ်ပြောလာသူ မျက်ခြယ်၏ ဆံပင်ပွပွများကြား သူလက်တိုးဝင်မိသည်။ တစ်ချိန်တည်းမှာပင် သွားညီညီများ ပေါ်နေအောင် သဘောတကျပြုံးသည်။
"မညောင်းပါဘူး။ မျက်ခြယ်တင်ဆက်တာကိုပဲနားထောင်နေတာ။ အချိန်ဘယ်လိုကုန်သွားမှန်းတောင် မသိလိုက်ဘူး"
"လူတစ်ယောက်လုံးရပြီးတာတောင် ရေဒီယိုနားထောင်တုန်းပဲလား"
မျက်ခြယ်က ရွှတ်နောက်နောက်ဆိုလာသည်။ ကိုယ်ကလည်းကိုယ်၊ သောကြာနေ့ညနေတိုင်း သည်အသံလေးမှနားမထောင်ရရင် မနေနိုင်အောင် ဘိန်းစွဲသလိုစွဲနေတာ။ မျက်ခြယ်နှင့်မတွေ့ရခင် နှစ်နှစ်တာကာလပတ်လုံး ရေဒီယိုလေးက အသက်ရှင်ဆေးဖြစ်ခဲ့တာမဟုတ်လား။
"အင်း.. ရေဒီယိုတင်ဆက်သူလေးကိုလည်း အလွတ်မပေးနိုင်သေးဘူး"
"ဒါဆို ဖြေ၊ ရေဒီယိုတင်ဆက်သူKim Taehyungလား။ မောင်လက်ထပ်ထားတဲ့ Kim Taehyungလား"
JungKook ဟဟလေးရယ်သည်။ အဓိပ္ပါယ်မရှိသော ချွဲ့နွဲ့နွဲ့မေးခွန်းလေးက မျက်ခြယ်မေးတာဖြစ်နေတော့လည်း သူဖြေချင်ဆဲပင်။ ပါးပါးနပ်နပ်နှင့် စကားလှသော အဖြေတစ်ခုကို သူ့ဖြတ်ထိုးဉာဏ်က အမီလိုက်ဖြေပေးနိုင်ပါ့မလား။
"မောင်လက်ထပ်ထားတဲ့ ရေဒီယိုတင်ဆက်သူ Kim Taehyungပေါ့"
"ဟင်း.. လူလည်"
မျက်စောင်းလှလှလေးက နှလုံးသားတည့်တည့်ကို မြားဦးထိပ်ဖြင့်ပစ်ခွင်းသည့်နှယ် ဘယ်ဘက်ရင်အုံဗဟိုချက်မ၌ လှုပ်ခတ်သွားသောငလျင်အသေးစားလေးကို ဖြစ်ပေါ်စေသည်။
သူသိပ်ချစ်မိနေပါလားဟု အကြိမ်ကြိမ်သဘောပေါက်မိသော်လည်း သည်တစ်ခါပြန်သဘောပေါက်ရပါ၏။ မျက်ခြယ်က ကိုယ့်ကို အချစ်ဆိုသည်အား အတွေးထဲအကြိမ်ကြိမ်အဖန်ဖန်ဝင်လာအောင် ပြုစားနိုင်ပါသည်။
"ကိုယ်ရွေးချင်တာကို ပြောတာပဲလေ"
ကားနိမ့်နိမ့်ကလေးက ငါးမြှောင့်ဆိုင်လမ်းဆုံကို ကျောခိုင်းလှည့်ထွက်လာသည်။ ရှုခင်းသာအချို့က အနောက်မှာကျန်ခဲ့ပြီး အချို့ကတော့ မရောက်သေးသည့် ဟိုးအရှေ့မှာ။
"မောင်က ကဗျာဆရာလုပ်ခဲ့ဖို့ကောင်းတယ်။ စကားကြွယ်ချက်ကတော့ ကျွန်တော်ဘယ်လိုမှလိုက်မမီအောင်ပဲ"
"ကဗျာဆရာလုပ်လည်း အလုပ်ဖြစ်မယ်မထင်ပါဘူးကွာ။ မျက်ခြယ်အကြောင်းပဲ ကဗျာစပ်နေရင်တော့ ပရိတ်သတ်စိတ်ဆိုးတာခံရမှာပဲ"
Taehyungမှာ စကားမနိုင်သည့်အဆုံး ရယ်လျက်နေရုံသာ တတ်နိုင်တော့သည်။ မောင့်ကိုတော့ စကားအရာမှာ နိုင်ကိုမနိုင်တာ။ စကားကြွယ်တတ်တဲ့ဗီဇပါလာလေသလား၊ မောင်ပြောလေ့ရှိသလို ကိုယ့်ကြောင့်ပဲ ဝေါဟာရတွေက အလိုလိုလှကုန်သလား။
မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ မောင့်နှုတ်ဖျားမှ ကြွေကျလာသော ပန်းစကားလှလှလေးများကို သူသိပ်ကိုမြတ်နိုးမိသည်။ မေတ္တာကြိုးမျှင်သွယ်လေးထဲ မောင့်စကားလုံးလေးတွေကို သီကုံးထားချင်သည်။ သူသည်လည်း ဤမျှ မြတ်နိုးချစ်ကျွမ်းဝင်တတ်ပါ၏။ မောင့်ထက်မသာနိုင်လျှင်တောင် မလျှော့မည့် ချစ်မေတ္တာမိုးရယ်က တသည်းသည်းရွာချနိုင်ပါသည်။
"သည်စကားလုံးတွေနဲ့ပဲ ကျွန်တော့်ကို ခြွေနေတာ"
"ကြွေတယ်ဆို ခြွေရကျိုးနပ်တာပေါ့ မျက်ခြယ်လေးရယ်"
မောင့်ပုခုံးကို မှီတွယ်ရင်း မောင့်ဆီမှ သင်းရနံ့တစ်မျိုးကို ရှူရှိုက်မိသည်။ ဒါက ကိုယ့်အတွက် ကိုယ်ပိုင်လေထုလေး။ မောင့်အချစ်တွေက ကြိုင်လှိုင်နေလိုက်တာ..။
____
သီချင်းဟောင်းလေးများ ကက်ဆက်ထဲမှ ပျံ့လွှင့်လာချိန်။
အရှေ့အရပ်မှ နေရောင်ခြည်က ပျိုးပြူစရှိသေးသည်။
အိမ်ကလေး၏ အနီးပတ်ဝန်းကျင်က လေထုလေးက တသင်းသင်း။ ဘယ်ပန်း ဘယ်ဝတ်မှုန်ကရယ်လို့ ခွဲခြားမတတ်အောင်ပင် သင်းကြိုင်ကြိုင်ရနံ့က ပေါင်းစုံလို့။
"အဆင်သင့်ဖြစ်ပြီလား မျက်ခြယ်။ ပစ္စည်းတွေ သေချာစစ်ဦး။ ကျန်ခဲ့ရင် ပြန်ယူလို့မရဘူး"
"စစ်ပြီးပါပြီ။ မကျန်လောက်တော့ဘူးထင်တာပဲ"
မောင့်သတိစကားကြောင့် အထပ်ထပ်အလီလီထုပ်ပိုးထားသော အထုပ်အပိုးများကို တစ်ခေါက်ပြန်စစ်ကြည့်လိုက်သည်။ သတိဟူသည်ပိုသည်မရှိမဟုတ်လား။
မောင်နှင့်အတူခရီးသွားတာက ဒါပထမဆုံးမဟုတ်သော်လည်း အိမ်ထောင်ဖက်များအဖြစ်သွားရမည်လည်းဆိုတော့ Taehyungအတွက် အသစ်ဖြစ်နေပြန်သည်။
ပျားရည်ဆမ်းခရီးဟုခေါ်ဖို့ရာ အချိန်နောက်ကျနေပြီလား။ သူများတကာဘယ်လိုသတ်မှတ်ခေါ်ဝေါ်ကြလဲဆိုတာ သတိမထားမိ။ သူတို့နှစ်ယောက်အတွက်တော့ ဒါလေးဟာ အပန်းဖြေအလည်အပတ်ခရီးသက်သက်။ အိမ်ထောင်သက်တစ်လနီးနီးကြာချိန်မှ စီစဥ်ဖြစ်တဲ့ ခရီးတိုလေး။
"အော်စတင်က ဘယ်လိုများလဲ။ ကျွန်တော်အရမ်းသိချင်နေပြီ"
"အေးချမ်းတဲ့မြို့လေးပါပဲ။ နာ့ရှ်ဗီးလ်ကိုသဘောကျရင် အော်စတင်ကိုလည်း သဘောကျမှာ။ တောင်ပိုင်းပြည်နယ်တွေက သိပ်တော့လည်း မကွာပါဘူး"
JungKookမှာ မျက်ခြယ်အတွက် ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်ခရီးတစ်ခု စီစဥ်ပေးချင်ခဲ့သူ။ တောင်အမေရိကနိုင်ငံများသို့ပဲသွားရမလား၊ ဥရောပဘက်ပဲသွားချင်သလား.. သူ့အတွေးက ရှည်ရှည်လျားလျား။ မျက်ခြယ်၏ဆန္ဒကိုမေးတော့ သူကာလအတန်ကြာနေခဲ့ဖူးသည့် တက္ကဆက်က အော်စတင်မြို့လေးဆီသာ သွားချင်ပါသတဲ့လေ။
"အော်စတင်ကိုပဲသွားချင်တာ သေချာရဲ့လား။ အချိန်တွေငွေတွေထည့်တွေးမနေနဲ့နော်။ ဥရောပက မြို့တွေလည်း သိပ်လှတာပဲတဲ့"
"မောင်ကလည်း သေချာပါတယ်ဆို၊ ဒါပဲမေးနေတော့တာ။ ကျွန်တော်က မောင်ဘယ်နေရာမှာ ဘယ်လိုနေခဲ့သလဲဆိုတာ သိချင်လို့ပါဆို"
"မျက်ခြယ်စိတ်တိုင်းကျတယ်ဆို ပြီးတာပဲ။ သွားချင်နေပြီး မသွားလိုက်ရမှာစိုးတာ။ မင်္ဂလာဦးခရီးစဥ်ဆိုတာကို မောင်ကပြီးပြည့်စုံစေချင်တာ"
နံဘေးနားမှာ မောင်တစ်ယောက်လုံး ထပ်ကြပ်မကွာလိုက်လာရုံဖြင့် ခရီးစဥ်တစ်ခုလုံး ပြီးပြည့်စုံတာထက်ပိုပြီးသားဆိုတာ မောင်သိပါရဲ့လား။
အိမ်ရှေ့ခြေတစ်လှမ်းထွက်ရချိန်၊ လေယာဥ်ဘီး မြေပြင်ပေါ်မှ တစ်လက်မခန့် ကြွတက်ချိန်၊ တိမ်တွေကြား ပျံသန်းနေချိန်.. ဘယ်အချိန်ဖြစ်ဖြစ် ပြည့်စုံမှုက မောင်အနားရှိနေမှ။ သည်လူတစ်ယောက်ကြောင့် လိုတရခြင်းတွေက လေဟုန်ခွင်းလို့ ယီးကလေးခိုကာ လိုက်ပါလာသတဲ့လေ။
လေယာဥ်ခရီးက သိပ်မကြာ၊ ပျံသန်းချိန် ၃နာရီအတွင်းမှာပင် သူ့စိတ်ကူးတွေက အဆုံးမရှိနိုင်။ မောင်နေခဲ့ဖူးသည့် မြို့လေးကို အတွေးထဲစိတ်ကူးယဥ်ပုံဖော်ရသည်ကအမော။ အော်စတင်မြို့လေး၏ အငွေ့အသက်၊ အရောင်အသွေးက မည်သို့များရှိလိမ့်မလဲ။ ညိုဖျော့ဖျော့မှိုင်းပျပျ၊ ဝါကျင်ကျင် လင်းတောက်တောက်.. သူဆေးခြယ်နေမိတဲ့ အတွေးထဲက အော်စတင်က နှစ်လိုဖွယ်အတိ။
မြေနီနီနှင့်လမ်းများရှိလေမလား၊ ဖုန်တသောသောနှင့်လား.. မောင့်ကိုမေးလိုက်လို့ရပေမဲ့ စိတ်ကူးယဥ်ရတာ ကျေနပ်ဖွယ်ကောင်းလွန်းလို့ မမေးဘဲစိတ်ကူးယဥ်နေမိတော့တာ။
ဘုရားကျောင်းများကရော ဘယ်လိုရှိလိမ့်မလဲ။ နာ့ရှ်ဗီးလ်ဘုရားကျောင်းများလို ဝါညစ်ညစ်အဆောက်အအုံကြီးများဖြစ်မလား၊ ဝါရှင်တန်မှာတွေ့ခဲ့သည့်အတိုင်း နီစွေးစွေးနှင့်မြင့်မားသောအဆောင်ကြီးများဖြစ်မလား။
အို.. ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် မောင့်ခြေရာတွေ ထပ်နေခဲ့တဲ့ သည်မြို့လေးမှာ ဆွဲဆောင်ငြို့ငင်နိုင်စွမ်းတစ်ခုခုတော့ ရှိကိုရှိလိမ့်မည်။
"ဘာတွေ တွေးနေတာလဲ။ ပြုံးစစနဲ့"
"ဒီလိုပါပဲ။ အော်စတင်ကို ပုံဖော်ကြည့်နေတာ"
"မောင့်ကို အားလုံးမေးလို့ရရဲ့သားနဲ့။ ကိုယ့်ဟာကိုယ်တွေးကြည့်နေရတယ်လို့"
"မောင်နေခဲ့တဲ့နေရာလေးကို ပုံဖော်ရတာ ပျော်စရာကောင်းတယ်"
ခြောက်နှစ်ကျော်စာ မောင့်ခြေရာတွေ ထပ်နေခဲ့တာ။ သည်မြို့လေးကို သူ့မှာ ခြေမချခင်ကပင် သံယောဇဥ်တွယ်ငြိနေမိပြန်ပါရော။ မောင့်ခြေလှမ်းတွေရှိခဲ့တဲ့ အော်စတင်မြေထု၊ မောင်ဖန်တီးတဲ့နေ့ရက်တွေလည်း အော်စတင်မှာရှိနေလိမ့်မည်။ သည်ခရီးလေးကို ရွေးချယ်မိတာ အမှန်ဆုံးပင်။
မင်္ဂလာဦးခရီးဆိုသည်က အမှတ်တရကြီးကျယ်ရစတမ်းဆို အော်စတင်ခရီးလောက် ဘယ်ခရီးကအမှတ်တရဖြစ်နိုင်ပါမည်လဲ။ မောင်နေထိုင်ခဲ့သည်ဟူသော အငွေ့အသက်မှုန်ဝါးဝါးကို ဆုပ်ကိုင်ရင်းနှင့်ပင် သူဟာ အလှပဆုံးအမှတ်တရများကို ရေးခြယ်ဖန်တီးနိုင်ပါသည်။
"ရောက်တော့မှာပါ.. သိပ်မကြာတော့ဘူး။ မျက်ခြယ်ပုံဖော်ထားတာနဲ့တူရဲ့လား တိုက်ကြည့်ပေါ့"
မောင့်ရင်ခွင်ထဲ မှီတည်ရင်း တိမ်လွှာများကို ရှုစားရသည်က ဘဝနိဗ္ဗာန်ကောက်ကြောင်းလှလှလေးပင်။ လေထုထဲ နိမ့်ချည်မြင့်ချည် ရင်ဖိုစရာပျံသန်းနေသော လေယာဥ်ပျံကြီးက မောင့်လောက်တော့ သူ့နှလုံးသားကို လှုပ်ခါနိုင်စွမ်းမရှိပါ။
____
နွေးထွေးပျိုမျစ်သော နေခြည်နုနုက သူတို့ကို ဆီးကြိုသည်။ စုစုပေါင်းတစ်နှစ်နီးပါး အော်စတင်နဲ့ဝေးခဲ့ရတာဖြစ်လိမ့်မည်။ နှစ်ကြာရှည်နေလာသော မြို့ငယ်လေးက သူ့ကိုမစိမ်းကားသေး။
လေဆိပ်အဝမှ ကတ္တရားလမ်းပြာပြာများအထိ မနေ့တစ်နေ့ကတွေ့ထားရသည့်မြင်ကွင်းများကဲ့သို့ ရင်းနှီးနေရဆဲ။
"နာ့ရှ်ဗီးလ်လိုပဲ.. ရာသီဥတုလေးက"
"အင်းလေ.. မောင်ပြောသားပဲ သိပ်မကွာပါဘူးလို့။ ဟိုမှာ မောင်ပြောထားတဲ့ကားလေး"
လေဆိပ်အထွက်လမ်းမှာ ရပ်နေသော မီးခိုးရောင်ဗင်ကားလေးကို မောင်က ညွှန်ပြသည်။ အထဲက ကားမောင်းသူဦးလေးမှာ လက်ပြလို့နေ၏။ ကြည့်ရတာ ထိုလူကြီးက မောင်နှင့်ရင်းနှီးနေဟန်။
"မတွေ့ရတာကြာပြီ ခရိုင်မင်းရေ။ ဒီကိုအလည်လာမယ်လည်းကြားရော အရမ်းဝမ်းသာသွားတာ"
"မထင်မှတ်ထားပဲ လာဖြစ်သွားတာ။ အော်စတင်ကို လွမ်းနေတာလည်း ပါတာပေါ့။ မျက်ခြယ်.. ဒါကိုယ်တို့အော်စတင်ရုံးက ဝါရင့်ဒရိုက်ဘာကြီးလေ"
"ဟုတ်ကဲ့ တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်။ ကျွန်တော်က.."
"ကျွန်တော့်အမျိုးသားလေ.. Kim Taehyungတဲ့။ ကျွန်တော်နားထောင်နေကျ ရေဒီယိုအစီအစဥ်ထဲကတင်ဆက်သူပေါ့"
မျက်ခြယ်နှုတ်က ထွက်လာဖို့အရေး ရှက်သွေးကြွယ်ပြနေသော စကားလုံးများကို သူက ဖြည့်စွက်လို့ ဖြေပေးလိုက်ခြင်း။ မျက်ခြယ်က ပါးနီစွေးစွေးကို မသိသာရလေအောင် ခေါင်းကိုတသွင်သွင် ငုံ့လို့ထား၏။
ဒရိုက်ဘာကြီးမှာ သူနားထောင်နေကျ 'နှလုံးသားတေးသံသာ'အစီအစဥ်အား သိနေပြန်တော့ ခေါင်းတညိတ်ညိတ် ကျေကျေနပ်နပ်ကြီးပြုံးလို့။ သည်လိုပဲ ကိုယ်ဟာ မျက်ခြယ်ကို ချစ်မြတ်နိုးရပါကြောင်း ဘေးလူတွေကိုချပြဖို့အရေး ဝန်မလေးတတ်သူပေါ့။
"ခရိုင်မင်းတို့ကတော့ အပိုင်ပဲဗျာ။ ဘယ်လိုပြောရမလဲ.. ကိုယ်သဘောကျတဲ့သရုပ်ဆောင်နဲ့မှလက်ထပ်လိုက်ရတဲ့ ပရိတ်သတ်လိုပဲ"
ဒရိုက်ဘာဦးလေးကြီးနှိုင်းယှဥ်လိုက်ပုံကြောင့် Taehyungမျက်နှာဘယ်မှာထားရမလဲပင်မတွေးတတ်ချေတော့။ ကားအနောက်ခန်းမှာဝင်ထိုင်လိုက်ပြီးသည်အထိ အနေရခက်နေဆဲ။
မောင့်ကို ပရိတ်သတ်နေရာထားပြီး နှိုင်းလိုက်ပုံများတော့ သူ့ကို ခေါင်းကြီးသွားစေတော့တာပင်။
"ခရိုင်မင်းကလေ.. အလုပ်ဘယ်လောက်များများ အဲဒီအစီအစဥ်ကို ရအောင်နားထောင်တာဗျ။ အစီအစဥ်ကို အရမ်းကြိုက်လို့များလားလို့ထင်ခဲ့တာ။ တင်ဆက်သူလေးကို အပိုင်ကြံဖို့ဖြစ်နေရတယ်လို့ဗျာ"
"ဖော်ကောင်လုပ်နေပြန်ပြီဗျာ"
"လုပ်သင့်တာကိုး ခရိုင်မင်းရဲ့။ သခင်လေးလည်း သိထားသင့်တာပေါ့ မဟုတ်ဘူးလား"
Taehyungသိပြီးသားအကြောင်းအရာများဖြစ်ပါလျက် အပြင်လူတစ်ယောက်ဆီက ကြားရတော့ ရင်ဖိုစရာဖြစ်နေပြန်သည်။ သူမသိခင် မောင့်ကိုသိခဲ့သူ၊ သူမတွေ့ခင် မောင့်ကိုတွေ့ခဲ့သူပြောသည့် မောင့်အကြောင်း။ မောင့်ဒိုင်ယာရီတွေထဲ သူက အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုအဖြစ်ပါနေသတဲ့လေ။
သူ့ကိုမမြင်ခင်တည်းက မောင့်ရဲ့ စွဲလမ်းမှုတွေက ယခုထိတိုင်လျော့သွားခြင်းမရှိဘဲ ရေပြင်ညီမျဥ်းအတိုင်း ဖြောင့်တန်းပြေပြစ်လို့ပင်။ တစ်စထက်တစ်စ မောင့်ကိုယုံကြည်ခိုလှုံမိချင်တော့တာပါပင်။ လူချင်းမဆုံရခင်တည်းက မောင်က သူ့အတွက် အာမခံချက်ရှိနေခဲ့တာကြောင့် သူ့နှလုံးသားလေးအား မောင့်ထံပေါင်နှံရခြင်းမှာ အရှုံးရှိလိမ့်မည်မထင်ပါ။
"Jimတို့ရော နေကောင်းကြရဲ့လား"
"ဒေါင်ဒေါင်မြည်ပါပဲ။ အငယ်ဆုံးလေးတောင် အင်မတန်သွက်နေပြီ"
"ဒီမှာတုန်းက မွေးကင်းစလသားလေးမဟုတ်လား။ ကျ့န်တော့်ချွေးမနဲ့ မတိမ်းမယိမ်းမီးဖွားကြတာဆိုတော့ မှတ်မှတ်ရရရှိနေတာ"
"ဟုတ်ပါ့ဗျာ။ သူတို့မိသားစုကတော့ ထုံစံအတိုင်း တက်ကြွပြီးပွက်လောရိုက်နေတုန်းပါပဲ"
"အိမ်မှာလည်း ဒီလိုပဲခရိုင်မင်းရေ.. သူတို့ကိုလည်း အပြစ်မဆိုသာဘူး"
နွေးထွေးလုံခြုံလွန်းသော မိသားစုအသိုက်အဝန်းလေးတွေက သူ့ပတ်ဝန်းကျင်မှာ။ Jimတို့မိသားစု၊ ယခုဒရိုက်ဘာကြီးတို့မိသားစုအပြင် မောင့်ရုံးက စာရေးမလေးတွေမှာလည်း မိသားစုသိပ်များဆိုပဲ။
အေးစက်အထီးကျန်သော တစ်ကိုယ်တော်နေ့ရက်များကိုဖြတ်သန်းရင်း မိသားစုအကြောင်း ထွေရာလေးပါး မစဥ်းစားဖြစ်သောကိုယ့်မှာ ယခုတော့လည်း အားကျစိတ်ဝင်လာသလိုလိုပင်။
မိသားစုဆိုသည့်အသိုက်အမြုံလေးကို သူခံစားကြည့်ချင်သည်။ မောင့်မိသားစုဆီမှရနိုင်မလား မျှော်ကိုးဖူးသော်လည်း မဖြစ်နိုင်မှန်းသိသည့်နောက်မှာတော့ စိတ်နှလုံးကို အပွန်းပဲ့မခံတော့။
"မိသားစုလေးက အရမ်းပျော်ဖို့ကောင်းမှာပဲနော်"
မောင်က အလိုက်သတိပင် သူ့လက်ကိုထွေးပွေ့ဆုပ်ကိုင်ပေး၏။ မောင်နားလည်သည်ဆိုသည့်အကြည့်ဖြင့် ယုယစွာလွှမ်းခြုံပေးသည်။
"ပျော်ဖို့ကောင်းမကောင်းတော့မသိဘူး သခင်လေးရယ်။ တစ်နေ့ထက်တစ်နေ့ နားကွဲမတတ်နားငြီးလာတာတော့ အမှန်ပဲ။ ကြာတော့လည်း ဒီအဘိုးကြီးအဘွားကြီးတွေက မခံနိုင်တော့ဘူးဗျ"
နားငြီးတယ်သာပြောသည်၊ မျက်နှာကတော့ ပြုံးတုံ့တုံ့။ ဒရိုက်ဘာကြီးက သူ့မိသားစုဘယ်လောက်ကြီးကြီး ပီတိစားအားရှိပြီး တာဝန်ကျေပေးမည့် ယောကျ်ားကြီးတစ်ယောက်အသွင်ကိုဆောင်သည်။
ဖခင်တစ်ယောက်ကို မြင်နေသလို ခံစားမိပါ၏။ သည်လိုကျပြန်တော့ မျက်နှာလေးတောင် ဝိုးတဝါးသာမှတ်မိသောအဖေ့ကို လွမ်းမိသလိုလို။ လစ်လပ်လေခဲ့သော မိသားစုကွက်လပ်ကြီးတစ်ခုလုံးကို တမ်းတနေမိပြန်ပါ၏။
မသိမသာတင်းကျပ်၍ လက်ကိုဆုပ်ကိုင်လာသော မောင့်အား ကြည့်မိတော့ အားပေးနှစ်သိမ့်သည့်အပြုံးတွေကိုတွေ့ရသည်။
ဪ.. သူမဖွင့်ရသေးခင် သဘောပေါက်နားလည်ပြီး ကြိုတင်နှစ်သိမ့်နေတဲ့ မောင်။
မောင့်ဖြစ်တည်မှုအတွက် လှိုက်လှဲစွာကျေးဇူးတင်ရပါ၏..။
TBC~
Feedbackတွေ နည်းသွားသလိုပဲ ㅠㅠ
Do vote⭐ me if you like it.
Love you and thank you Taekookers💜
Zawgyi~
ပုစြန္ဆီေရာင္ေကာင္းကင္ႀကီးက တိမ္တိုက္ကင္းစင္လို႔ ေနေရာင္ဝင္းဝင္းကလည္း ေပ်ာက္ကြယ္လုၿပီ။ ညေနခင္းဆည္းဆာအခါရယ္က တစ္ေန႔တာကုန္ဆုံးရျခင္းကို အလွပဆုံးနည္းျဖင့္ လစ္ဟာျပေန၏။
Melomaniac FM၏ ေရဒီယိုအသံလႊင့္႐ုံေလးေရွ႕မွာ ကားေလးကို ရပ္ထားရင္း ေရဒီယိုသံက တလႊင့္လႊင့္ ေလထုကို အလွဆင္ေနသည္။ ခ်ိဳသာတၿငိမ့္ၿငိမ့္အသံေလးကို ေလလႈိင္းေလးက ေဆာင္ယူလာၿပီး သူ႔နားစည္ဗဟိုခ်က္ကို ႐ိုက္ခတ္ေစသည္။
အလိုလိုၿပဳံးရျခင္းဟာလည္း သည္အသံေလးေၾကာင့္ပါပဲ။ အသံလႈိင္းေလးက ေလထုကို႐ိုက္ခတ္ရင္း အၾကားအာ႐ုံထဲဝင္လာသည္ဟု သူမွတ္သားဖူးသည္။ မ်က္ျခယ္၏ အသံႏုေအးေအးကပင္ ႐ိုက္ခတ္ပုံလွလို႔လား၊ ကိုယ့္နားထဲမွာေတာ့ အတိုင္းမသိနားဝင္ပီယံခ်ိဳလွပါ၏။
မ်က္ျခယ္တို႔႐ုံးထဲဝင္ၿပီး အသံလႊင့္စတူဒီယိုအထိ လိုက္သြားလွ်င္လည္း ရေသာ္ျငား သူဟာ ကားထဲထိုင္ေစာင့္ေနမိသည္။ ေကာင္းျခင္းဆိုးျခင္း အက်ိဳးဆက္ကို တြက္ဆရလွ်င္ အထဲလိုက္သြားပါက မ်က္ျခယ္ကို ေစာေစာေတြ႕ရမည္၊ မ်က္ျခယ္အလုပ္လုပ္ေနပုံေလးကို ျမင္လႊာအာ႐ုံထဲ မွတ္တမ္းတင္ထားႏိုင္မည္။
ယခုလိုအျပင္မွာထိုင္ေစာင့္ေနလွ်င္ေတာ့ ခ်စ္ျခင္းတို႔အစျပဳရာ ေရဒီယိုလႈိင္းမွ အသံႏုႏုေလးကို နားဆင္ရမည္။ မ်က္ျခယ္၏လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြလည္း သူ႔ေၾကာင့္ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးျဖစ္ရမည္မဟုတ္ေတာ့။ သူက ကပ္တြယ္ခ်င္လွ်င္ေတာင္ မ်က္ျခယ္၏အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းအလုပ္ဂုဏ္သိကၡါကို အေႏွာင့္အယွက္မျပဳလို၍ ႐ုံးေရွ႕မွာသာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေစာင့္ေနမိသူရယ္ပါ။
'ဒီေန႔အတြက္ ႏွလုံးသားေတးသံသာအစီအစဥ္ကေန ႏႈတ္ခြန္းဆက္သလိုက္ရပါတယ္ေနာ္။ ေနာက္အပတ္မွာ သီခ်င္းအသစ္၊ စာသဝဏ္လႊာအသစ္၊ ခံစားခ်က္အသစ္ေတြနဲ႔ ျပန္ေတြ႕ၾကပါမယ္ခင္ဗ်ာ'
ဘယ္ေသာအခါမွ ႐ိုးအီမသြားမည့္ ေရဒီယိုအသံပိုင္ရွင္ေလး။ အရာရာတိုင္းမွာ ျဖစ္ျခင္းပ်က္ျခင္းဆိုသည့္ အနိစၥသခၤါရသေဘာတရားေတြရွိသတဲ့ေလး။ တရားေတာ္ေတြက မ်က္ျခယ္၏အစိတ္အပိုင္းမ်ားအေပၚ သက္ေရာက္မႈမရွိတာ မထူးဆန္းလြန္းဘူးလား။ ကိုယ့္အတြက္ ပ်က္စီးသြားႏိုင္မည္မရွိေသာ အသံလွလွေလးက ယခုတိုင္ဆြဲငင္ခ်က္ျပင္းဆဲ။ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားမည္မဟုတ္ေသာ အခ်စ္ေတြက ယခုထိတိုင္ အဟုန္ျမင့္စြာ။
သည္လိုလွလွပပေလး ေတြးမိသည္ႏွင့္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက အလိုလိုၿပဳံးသည္။ တြန္႔ခ်ိဳးတက္သြားသည့္ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္မ်ားေပၚ လိုက္ပါခိုစီးသူက မ်က္ျခယ္တစ္ဦးတည္းသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
"ေမာင္.. ေစာင့္ေနတာ ၾကာသြားၿပီလား။ ေစာေရာက္ေနလည္း ဝင္ေစာင့္ပါလား။ ကားထဲမွာ အၾကာႀကီးေနၿပီး အေညာင္းမိေနေတာ့မွာပဲ"
ကားတံခါးကိုဖြင့္ဝင္ၿပီး စကားအဆက္မျပတ္ေျပာလာသူ မ်က္ျခယ္၏ ဆံပင္ပြပြမ်ားၾကား သူလက္တိုးဝင္မိသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ သြားညီညီမ်ား ေပၚေနေအာင္ သေဘာတက်ၿပဳံးသည္။
"မေညာင္းပါဘူး။ မ်က္ျခယ္တင္ဆက္တာကိုပဲနားေထာင္ေနတာ။ အခ်ိန္ဘယ္လိုကုန္သြားမွန္းေတာင္ မသိလိုက္ဘူး"
"လူတစ္ေယာက္လုံးရၿပီးတာေတာင္ ေရဒီယိုနားေထာင္တုန္းပဲလား"
မ်က္ျခယ္က ႐ႊတ္ေနာက္ေနာက္ဆိုလာသည္။ ကိုယ္ကလည္းကိုယ္၊ ေသာၾကာေန႔ညေနတိုင္း သည္အသံေလးမွနားမေထာင္ရရင္ မေနႏိုင္ေအာင္ ဘိန္းစြဲသလိုစြဲေနတာ။ မ်က္ျခယ္ႏွင့္မေတြ႕ရခင္ ႏွစ္ႏွစ္တာကာလပတ္လုံး ေရဒီယိုေလးက အသက္ရွင္ေဆးျဖစ္ခဲ့တာမဟုတ္လား။
"အင္း.. ေရဒီယိုတင္ဆက္သူေလးကိုလည္း အလြတ္မေပးႏိုင္ေသးဘူး"
"ဒါဆို ေျဖ၊ ေရဒီယိုတင္ဆက္သူKim Taehyungလား။ ေမာင္လက္ထပ္ထားတဲ့ Kim Taehyungလား"
JungKook ဟဟေလးရယ္သည္။ အဓိပၸါယ္မရွိေသာ ခြၽဲ႕ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေမးခြန္းေလးက မ်က္ျခယ္ေမးတာျဖစ္ေနေတာ့လည္း သူေျဖခ်င္ဆဲပင္။ ပါးပါးနပ္နပ္ႏွင့္ စကားလွေသာ အေျဖတစ္ခုကို သူ႔ျဖတ္ထိုးဉာဏ္က အမီလိုက္ေျဖေပးႏိုင္ပါ့မလား။
"ေမာင္လက္ထပ္ထားတဲ့ ေရဒီယိုတင္ဆက္သူ Kim Taehyungေပါ့"
"ဟင္း.. လူလည္"
မ်က္ေစာင္းလွလွေလးက ႏွလုံးသားတည့္တည့္ကို ျမားဦးထိပ္ျဖင့္ပစ္ခြင္းသည့္ႏွယ္ ဘယ္ဘက္ရင္အုံဗဟိုခ်က္မ၌ လႈပ္ခတ္သြားေသာငလ်င္အေသးစားေလးကို ျဖစ္ေပၚေစသည္။
သူသိပ္ခ်စ္မိေနပါလားဟု အႀကိမ္ႀကိမ္သေဘာေပါက္မိေသာ္လည္း သည္တစ္ခါျပန္သေဘာေပါက္ရပါ၏။ မ်က္ျခယ္က ကိုယ့္ကို အခ်စ္ဆိုသည္အား အေတြးထဲအႀကိမ္ႀကိမ္အဖန္ဖန္ဝင္လာေအာင္ ျပဳစားႏိုင္ပါသည္။
"ကိုယ္ေ႐ြးခ်င္တာကို ေျပာတာပဲေလ"
ကားနိမ့္နိမ့္ကေလးက ငါးေျမႇာင့္ဆိုင္လမ္းဆုံကို ေက်ာခိုင္းလွည့္ထြက္လာသည္။ ရႈခင္းသာအခ်ိဳ႕က အေနာက္မွာက်န္ခဲ့ၿပီး အခ်ိဳ႕ကေတာ့ မေရာက္ေသးသည့္ ဟိုးအေရွ႕မွာ။
"ေမာင္က ကဗ်ာဆရာလုပ္ခဲ့ဖို႔ေကာင္းတယ္။ စကားႂကြယ္ခ်က္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုမွလိုက္မမီေအာင္ပဲ"
"ကဗ်ာဆရာလုပ္လည္း အလုပ္ျဖစ္မယ္မထင္ပါဘူးကြာ။ မ်က္ျခယ္အေၾကာင္းပဲ ကဗ်ာစပ္ေနရင္ေတာ့ ပရိတ္သတ္စိတ္ဆိုးတာခံရမွာပဲ"
Taehyungမွာ စကားမႏိုင္သည့္အဆုံး ရယ္လ်က္ေန႐ုံသာ တတ္ႏိုင္ေတာ့သည္။ ေမာင့္ကိုေတာ့ စကားအရာမွာ ႏိုင္ကိုမႏိုင္တာ။ စကားႂကြယ္တတ္တဲ့ဗီဇပါလာေလသလား၊ ေမာင္ေျပာေလ့ရွိသလို ကိုယ့္ေၾကာင့္ပဲ ေဝါဟာရေတြက အလိုလိုလွကုန္သလား။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ေမာင့္ႏႈတ္ဖ်ားမွ ေႂကြက်လာေသာ ပန္းစကားလွလွေလးမ်ားကို သူသိပ္ကိုျမတ္ႏိုးမိသည္။ ေမတၱာႀကိဳးမွ်င္သြယ္ေလးထဲ ေမာင့္စကားလုံးေလးေတြကို သီကုံးထားခ်င္သည္။ သူသည္လည္း ဤမွ် ျမတ္ႏိုးခ်စ္ကြၽမ္းဝင္တတ္ပါ၏။ ေမာင့္ထက္မသာႏိုင္လွ်င္ေတာင္ မေလွ်ာ့မည့္ ခ်စ္ေမတၱာမိုးရယ္က တသည္းသည္း႐ြာခ်ႏိုင္ပါသည္။
"သည္စကားလုံးေတြနဲ႔ပဲ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေႁခြေနတာ"
"ေႂကြတယ္ဆို ေႁခြရက်ိဳးနပ္တာေပါ့ မ်က္ျခယ္ေလးရယ္"
ေမာင့္ပုခုံးကို မွီတြယ္ရင္း ေမာင့္ဆီမွ သင္းရနံ႔တစ္မ်ိဳးကို ရႉရႈိက္မိသည္။ ဒါက ကိုယ့္အတြက္ ကိုယ္ပိုင္ေလထုေလး။ ေမာင့္အခ်စ္ေတြက ႀကိဳင္လႈိင္ေနလိုက္တာ..။
____
သီခ်င္းေဟာင္းေလးမ်ား ကက္ဆက္ထဲမွ ပ်ံ႕လႊင့္လာခ်ိန္။
အေရွ႕အရပ္မွ ေနေရာင္ျခည္က ပ်ိဳးျပဴစရွိေသးသည္။
အိမ္ကေလး၏ အနီးပတ္ဝန္းက်င္က ေလထုေလးက တသင္းသင္း။ ဘယ္ပန္း ဘယ္ဝတ္မႈန္ကရယ္လို႔ ခြဲျခားမတတ္ေအာင္ပင္ သင္းႀကိဳင္ႀကိဳင္ရနံ႔က ေပါင္းစုံလို႔။
"အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီလား မ်က္ျခယ္။ ပစၥည္းေတြ ေသခ်ာစစ္ဦး။ က်န္ခဲ့ရင္ ျပန္ယူလို႔မရဘူး"
"စစ္ၿပီးပါၿပီ။ မက်န္ေလာက္ေတာ့ဘူးထင္တာပဲ"
ေမာင့္သတိစကားေၾကာင့္ အထပ္ထပ္အလီလီထုပ္ပိုးထားေသာ အထုပ္အပိုးမ်ားကို တစ္ေခါက္ျပန္စစ္ၾကည့္လိုက္သည္။ သတိဟူသည္ပိုသည္မရွိမဟုတ္လား။
ေမာင္ႏွင့္အတူခရီးသြားတာက ဒါပထမဆုံးမဟုတ္ေသာ္လည္း အိမ္ေထာင္ဖက္မ်ားအျဖစ္သြားရမည္လည္းဆိုေတာ့ Taehyungအတြက္ အသစ္ျဖစ္ေနျပန္သည္။
ပ်ားရည္ဆမ္းခရီးဟုေခၚဖို႔ရာ အခ်ိန္ေနာက္က်ေနၿပီလား။ သူမ်ားတကာဘယ္လိုသတ္မွတ္ေခၚေဝၚၾကလဲဆိုတာ သတိမထားမိ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ဒါေလးဟာ အပန္းေျဖအလည္အပတ္ခရီးသက္သက္။ အိမ္ေထာင္သက္တစ္လနီးနီးၾကာခ်ိန္မွ စီစဥ္ျဖစ္တဲ့ ခရီးတိုေလး။
"ေအာ္စတင္က ဘယ္လိုမ်ားလဲ။ ကြၽန္ေတာ္အရမ္းသိခ်င္ေနၿပီ"
"ေအးခ်မ္းတဲ့ၿမိဳ႕ေလးပါပဲ။ နာ့ရွ္ဗီးလ္ကိုသေဘာက်ရင္ ေအာ္စတင္ကိုလည္း သေဘာက်မွာ။ ေတာင္ပိုင္းျပည္နယ္ေတြက သိပ္ေတာ့လည္း မကြာပါဘူး"
JungKookမွာ မ်က္ျခယ္အတြက္ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ခရီးတစ္ခု စီစဥ္ေပးခ်င္ခဲ့သူ။ ေတာင္အေမရိကႏိုင္ငံမ်ားသို႔ပဲသြားရမလား၊ ဥေရာပဘက္ပဲသြားခ်င္သလား.. သူ႔အေတြးက ရွည္ရွည္လ်ားလ်ား။ မ်က္ျခယ္၏ဆႏၵကိုေမးေတာ့ သူကာလအတန္ၾကာေနခဲ့ဖူးသည့္ တကၠဆက္က ေအာ္စတင္ၿမိဳ႕ေလးဆီသာ သြားခ်င္ပါသတဲ့ေလ။
"ေအာ္စတင္ကိုပဲသြားခ်င္တာ ေသခ်ာရဲ႕လား။ အခ်ိန္ေတြေငြေတြထည့္ေတြးမေနနဲ႔ေနာ္။ ဥေရာပက ၿမိဳ႕ေတြလည္း သိပ္လွတာပဲတဲ့"
"ေမာင္ကလည္း ေသခ်ာပါတယ္ဆို၊ ဒါပဲေမးေနေတာ့တာ။ ကြၽန္ေတာ္က ေမာင္ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လိုေနခဲ့သလဲဆိုတာ သိခ်င္လို႔ပါဆို"
"မ်က္ျခယ္စိတ္တိုင္းက်တယ္ဆို ၿပီးတာပဲ။ သြားခ်င္ေနၿပီး မသြားလိုက္ရမွာစိုးတာ။ မဂၤလာဦးခရီးစဥ္ဆိုတာကို ေမာင္ကၿပီးျပည့္စုံေစခ်င္တာ"
နံေဘးနားမွာ ေမာင္တစ္ေယာက္လုံး ထပ္ၾကပ္မကြာလိုက္လာ႐ုံျဖင့္ ခရီးစဥ္တစ္ခုလုံး ၿပီးျပည့္စုံတာထက္ပိုၿပီးသားဆိုတာ ေမာင္သိပါရဲ႕လား။
အိမ္ေရွ႕ေျခတစ္လွမ္းထြက္ရခ်ိန္၊ ေလယာဥ္ဘီး ေျမျပင္ေပၚမွ တစ္လက္မခန္႔ ႂကြတက္ခ်ိန္၊ တိမ္ေတြၾကား ပ်ံသန္းေနခ်ိန္.. ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ ျပည့္စုံမႈက ေမာင္အနားရွိေနမွ။ သည္လူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ လိုတရျခင္းေတြက ေလဟုန္ခြင္းလို႔ ယီးကေလးခိုကာ လိုက္ပါလာသတဲ့ေလ။
ေလယာဥ္ခရီးက သိပ္မၾကာ၊ ပ်ံသန္းခ်ိန္ ၃နာရီအတြင္းမွာပင္ သူ႔စိတ္ကူးေတြက အဆုံးမရွိႏိုင္။ ေမာင္ေနခဲ့ဖူးသည့္ ၿမိဳ႕ေလးကို အေတြးထဲစိတ္ကူးယဥ္ပုံေဖာ္ရသည္ကအေမာ။ ေအာ္စတင္ၿမိဳ႕ေလး၏ အေငြ႕အသက္၊ အေရာင္အေသြးက မည္သို႔မ်ားရွိလိမ့္မလဲ။ ညိဳေဖ်ာ့ေဖ်ာ့မႈိင္းပ်ပ်၊ ဝါက်င္က်င္ လင္းေတာက္ေတာက္.. သူေဆးျခယ္ေနမိတဲ့ အေတြးထဲက ေအာ္စတင္က ႏွစ္လိုဖြယ္အတိ။
ေျမနီနီႏွင့္လမ္းမ်ားရွိေလမလား၊ ဖုန္တေသာေသာႏွင့္လား.. ေမာင့္ကိုေမးလိုက္လို႔ရေပမဲ့ စိတ္ကူးယဥ္ရတာ ေက်နပ္ဖြယ္ေကာင္းလြန္းလို႔ မေမးဘဲစိတ္ကူးယဥ္ေနမိေတာ့တာ။
ဘုရားေက်ာင္းမ်ားကေရာ ဘယ္လိုရွိလိမ့္မလဲ။ နာ့ရွ္ဗီးလ္ဘုရားေက်ာင္းမ်ားလို ဝါညစ္ညစ္အေဆာက္အအုံႀကီးမ်ားျဖစ္မလား၊ ဝါရွင္တန္မွာေတြ႕ခဲ့သည့္အတိုင္း နီေစြးေစြးႏွင့္ျမင့္မားေသာအေဆာင္ႀကီးမ်ားျဖစ္မလား။
အို.. ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမာင့္ေျခရာေတြ ထပ္ေနခဲ့တဲ့ သည္ၿမိဳ႕ေလးမွာ ဆြဲေဆာင္ၿငိဳ႕ငင္ႏိုင္စြမ္းတစ္ခုခုေတာ့ ရွိကိုရွိလိမ့္မည္။
"ဘာေတြ ေတြးေနတာလဲ။ ၿပဳံးစစနဲ႔"
"ဒီလိုပါပဲ။ ေအာ္စတင္ကို ပုံေဖာ္ၾကည့္ေနတာ"
"ေမာင့္ကို အားလုံးေမးလို႔ရရဲ႕သားနဲ႔။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတြးၾကည့္ေနရတယ္လို႔"
"ေမာင္ေနခဲ့တဲ့ေနရာေလးကို ပုံေဖာ္ရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္"
ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္စာ ေမာင့္ေျခရာေတြ ထပ္ေနခဲ့တာ။ သည္ၿမိဳ႕ေလးကို သူ႔မွာ ေျခမခ်ခင္ကပင္ သံေယာဇဥ္တြယ္ၿငိေနမိျပန္ပါေရာ။ ေမာင့္ေျခလွမ္းေတြရွိခဲ့တဲ့ ေအာ္စတင္ေျမထု၊ ေမာင္ဖန္တီးတဲ့ေန႔ရက္ေတြလည္း ေအာ္စတင္မွာရွိေနလိမ့္မည္။ သည္ခရီးေလးကို ေ႐ြးခ်ယ္မိတာ အမွန္ဆုံးပင္။
မဂၤလာဦးခရီးဆိုသည္က အမွတ္တရႀကီးက်ယ္ရစတမ္းဆို ေအာ္စတင္ခရီးေလာက္ ဘယ္ခရီးကအမွတ္တရျဖစ္ႏိုင္ပါမည္လဲ။ ေမာင္ေနထိုင္ခဲ့သည္ဟူေသာ အေငြ႕အသက္မႈန္ဝါးဝါးကို ဆုပ္ကိုင္ရင္းႏွင့္ပင္ သူဟာ အလွပဆုံးအမွတ္တရမ်ားကို ေရးျခယ္ဖန္တီးႏိုင္ပါသည္။
"ေရာက္ေတာ့မွာပါ.. သိပ္မၾကာေတာ့ဘူး။ မ်က္ျခယ္ပုံေဖာ္ထားတာနဲ႔တူရဲ႕လား တိုက္ၾကည့္ေပါ့"
ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲ မွီတည္ရင္း တိမ္လႊာမ်ားကို ရႈစားရသည္က ဘဝနိဗၺာန္ေကာက္ေၾကာင္းလွလွေလးပင္။ ေလထုထဲ နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ ရင္ဖိုစရာပ်ံသန္းေနေသာ ေလယာဥ္ပ်ံႀကီးက ေမာင့္ေလာက္ေတာ့ သူ႔ႏွလုံးသားကို လႈပ္ခါႏိုင္စြမ္းမရွိပါ။
____
ေႏြးေထြးပ်ိဳမ်စ္ေသာ ေနျခည္ႏုႏုက သူတို႔ကို ဆီးႀကိဳသည္။ စုစုေပါင္းတစ္ႏွစ္နီးပါး ေအာ္စတင္နဲ႔ေဝးခဲ့ရတာျဖစ္လိမ့္မည္။ ႏွစ္ၾကာရွည္ေနလာေသာ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးက သူ႔ကိုမစိမ္းကားေသး။
ေလဆိပ္အဝမွ ကတၱရားလမ္းျပာျပာမ်ားအထိ မေန႔တစ္ေန႔ကေတြ႕ထားရသည့္ျမင္ကြင္းမ်ားကဲ့သို႔ ရင္းႏွီးေနရဆဲ။
"နာ့ရွ္ဗီးလ္လိုပဲ.. ရာသီဥတုေလးက"
"အင္းေလ.. ေမာင္ေျပာသားပဲ သိပ္မကြာပါဘူးလို႔။ ဟိုမွာ ေမာင္ေျပာထားတဲ့ကားေလး"
ေလဆိပ္အထြက္လမ္းမွာ ရပ္ေနေသာ မီးခိုးေရာင္ဗင္ကားေလးကို ေမာင္က ၫႊန္ျပသည္။ အထဲက ကားေမာင္းသူဦးေလးမွာ လက္ျပလို႔ေန၏။ ၾကည့္ရတာ ထိုလူႀကီးက ေမာင္ႏွင့္ရင္းႏွီးေနဟန္။
"မေတြ႕ရတာၾကာၿပီ ခ႐ိုင္မင္းေရ။ ဒီကိုအလည္လာမယ္လည္းၾကားေရာ အရမ္းဝမ္းသာသြားတာ"
"မထင္မွတ္ထားပဲ လာျဖစ္သြားတာ။ ေအာ္စတင္ကို လြမ္းေနတာလည္း ပါတာေပါ့။ မ်က္ျခယ္.. ဒါကိုယ္တို႔ေအာ္စတင္႐ုံးက ဝါရင့္ဒ႐ိုက္ဘာႀကီးေလ"
"ဟုတ္ကဲ့ ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က.."
"ကြၽန္ေတာ့္အမ်ိဳးသားေလ.. Kim Taehyungတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္နားေထာင္ေနက် ေရဒီယိုအစီအစဥ္ထဲကတင္ဆက္သူေပါ့"
မ်က္ျခယ္ႏႈတ္က ထြက္လာဖို႔အေရး ရွက္ေသြးႂကြယ္ျပေနေသာ စကားလုံးမ်ားကို သူက ျဖည့္စြက္လို႔ ေျဖေပးလိုက္ျခင္း။ မ်က္ျခယ္က ပါးနီေစြးေစြးကို မသိသာရေလေအာင္ ေခါင္းကိုတသြင္သြင္ ငုံ႔လို႔ထား၏။
ဒ႐ိုက္ဘာႀကီးမွာ သူနားေထာင္ေနက် 'ႏွလုံးသားေတးသံသာ'အစီအစဥ္အား သိေနျပန္ေတာ့ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီးၿပဳံးလို႔။ သည္လိုပဲ ကိုယ္ဟာ မ်က္ျခယ္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးရပါေၾကာင္း ေဘးလူေတြကိုခ်ျပဖို႔အေရး ဝန္မေလးတတ္သူေပါ့။
"ခ႐ိုင္မင္းတို႔ကေတာ့ အပိုင္ပဲဗ်ာ။ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ.. ကိုယ္သေဘာက်တဲ့သ႐ုပ္ေဆာင္နဲ႔မွလက္ထပ္လိုက္ရတဲ့ ပရိတ္သတ္လိုပဲ"
ဒ႐ိုက္ဘာဦးေလးႀကီးႏႈိင္းယွဥ္လိုက္ပုံေၾကာင့္ Taehyungမ်က္ႏွာဘယ္မွာထားရမလဲပင္မေတြးတတ္ေခ်ေတာ့။ ကားအေနာက္ခန္းမွာဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီးသည္အထိ အေနရခက္ေနဆဲ။
ေမာင့္ကို ပရိတ္သတ္ေနရာထားၿပီး ႏႈိင္းလိုက္ပုံမ်ားေတာ့ သူ႔ကို ေခါင္းႀကီးသြားေစေတာ့တာပင္။
"ခ႐ိုင္မင္းကေလ.. အလုပ္ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား အဲဒီအစီအစဥ္ကို ရေအာင္နားေထာင္တာဗ်။ အစီအစဥ္ကို အရမ္းႀကိဳက္လို႔မ်ားလားလို႔ထင္ခဲ့တာ။ တင္ဆက္သူေလးကို အပိုင္ႀကံဖို႔ျဖစ္ေနရတယ္လို႔ဗ်ာ"
"ေဖာ္ေကာင္လုပ္ေနျပန္ၿပီဗ်ာ"
"လုပ္သင့္တာကိုး ခ႐ိုင္မင္းရဲ႕။ သခင္ေလးလည္း သိထားသင့္တာေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား"
Taehyungသိၿပီးသားအေၾကာင္းအရာမ်ားျဖစ္ပါလ်က္ အျပင္လူတစ္ေယာက္ဆီက ၾကားရေတာ့ ရင္ဖိုစရာျဖစ္ေနျပန္သည္။ သူမသိခင္ ေမာင့္ကိုသိခဲ့သူ၊ သူမေတြ႕ခင္ ေမာင့္ကိုေတြ႕ခဲ့သူေျပာသည့္ ေမာင့္အေၾကာင္း။ ေမာင့္ဒိုင္ယာရီေတြထဲ သူက အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုအျဖစ္ပါေနသတဲ့ေလ။
သူ႔ကိုမျမင္ခင္တည္းက ေမာင့္ရဲ႕ စြဲလမ္းမႈေတြက ယခုထိတိုင္ေလ်ာ့သြားျခင္းမရွိဘဲ ေရျပင္ညီမ်ဥ္းအတိုင္း ေျဖာင့္တန္းေျပျပစ္လို႔ပင္။ တစ္စထက္တစ္စ ေမာင့္ကိုယုံၾကည္ခိုလႈံမိခ်င္ေတာ့တာပါပင္။ လူခ်င္းမဆုံရခင္တည္းက ေမာင္က သူ႔အတြက္ အာမခံခ်က္ရွိေနခဲ့တာေၾကာင့္ သူ႔ႏွလုံးသားေလးအား ေမာင့္ထံေပါင္ႏွံရျခင္းမွာ အရႈံးရွိလိမ့္မည္မထင္ပါ။
"Jimတို႔ေရာ ေနေကာင္းၾကရဲ႕လား"
"ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ပါပဲ။ အငယ္ဆုံးေလးေတာင္ အင္မတန္သြက္ေနၿပီ"
"ဒီမွာတုန္းက ေမြးကင္းစလသားေလးမဟုတ္လား။ က်႕န္ေတာ့္ေခြၽးမနဲ႔ မတိမ္းမယိမ္းမီးဖြားၾကတာဆိုေတာ့ မွတ္မွတ္ရရရွိေနတာ"
"ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ။ သူတို႔မိသားစုကေတာ့ ထုံစံအတိုင္း တက္ႂကြၿပီးပြက္ေလာ႐ိုက္ေနတုန္းပါပဲ"
"အိမ္မွာလည္း ဒီလိုပဲခ႐ိုင္မင္းေရ.. သူတို႔ကိုလည္း အျပစ္မဆိုသာဘူး"
ေႏြးေထြးလုံၿခဳံလြန္းေသာ မိသားစုအသိုက္အဝန္းေလးေတြက သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ။ Jimတို႔မိသားစု၊ ယခုဒ႐ိုက္ဘာႀကီးတို႔မိသားစုအျပင္ ေမာင့္႐ုံးက စာေရးမေလးေတြမွာလည္း မိသားစုသိပ္မ်ားဆိုပဲ။
ေအးစက္အထီးက်န္ေသာ တစ္ကိုယ္ေတာ္ေန႔ရက္မ်ားကိုျဖတ္သန္းရင္း မိသားစုအေၾကာင္း ေထြရာေလးပါး မစဥ္းစားျဖစ္ေသာကိုယ့္မွာ ယခုေတာ့လည္း အားက်စိတ္ဝင္လာသလိုလိုပင္။
မိသားစုဆိုသည့္အသိုက္အၿမဳံေလးကို သူခံစားၾကည့္ခ်င္သည္။ ေမာင့္မိသားစုဆီမွရႏိုင္မလား ေမွ်ာ္ကိုးဖူးေသာ္လည္း မျဖစ္ႏိုင္မွန္းသိသည့္ေနာက္မွာေတာ့ စိတ္ႏွလုံးကို အပြန္းပဲ့မခံေတာ့။
"မိသားစုေလးက အရမ္းေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းမွာပဲေနာ္"
ေမာင္က အလိုက္သတိပင္ သူ႔လက္ကိုေထြးေပြ႕ဆုပ္ကိုင္ေပး၏။ ေမာင္နားလည္သည္ဆိုသည့္အၾကည့္ျဖင့္ ယုယစြာလႊမ္းၿခဳံေပးသည္။
"ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းမေကာင္းေတာ့မသိဘူး သခင္ေလးရယ္။ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ နားကြဲမတတ္နားၿငီးလာတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ၾကာေတာ့လည္း ဒီအဘိုးႀကီးအဘြားႀကီးေတြက မခံႏိုင္ေတာ့ဘူးဗ်"
နားၿငီးတယ္သာေျပာသည္၊ မ်က္ႏွာကေတာ့ ၿပဳံးတုံ႔တုံ႔။ ဒ႐ိုက္ဘာႀကီးက သူ႔မိသားစုဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး ပီတိစားအားရွိၿပီး တာဝန္ေက်ေပးမည့္ ေယာက်္ားႀကီးတစ္ေယာက္အသြင္ကိုေဆာင္သည္။
ဖခင္တစ္ေယာက္ကို ျမင္ေနသလို ခံစားမိပါ၏။ သည္လိုက်ျပန္ေတာ့ မ်က္ႏွာေလးေတာင္ ဝိုးတဝါးသာမွတ္မိေသာအေဖ့ကို လြမ္းမိသလိုလို။ လစ္လပ္ေလခဲ့ေသာ မိသားစုကြက္လပ္ႀကီးတစ္ခုလုံးကို တမ္းတေနမိျပန္ပါ၏။
မသိမသာတင္းက်ပ္၍ လက္ကိုဆုပ္ကိုင္လာေသာ ေမာင့္အား ၾကည့္မိေတာ့ အားေပးႏွစ္သိမ့္သည့္အၿပဳံးေတြကိုေတြ႕ရသည္။
ဪ.. သူမဖြင့္ရေသးခင္ သေဘာေပါက္နားလည္ၿပီး ႀကိဳတင္ႏွစ္သိမ့္ေနတဲ့ ေမာင္။
ေမာင့္ျဖစ္တည္မႈအတြက္ လႈိက္လွဲစြာေက်းဇူးတင္ရပါ၏..။
TBC~
Feedbackေတြနည္းသြားသလိုပဲ ㅠㅠ
Do vote⭐ me if you like it.
Love you and thank you Taekookers💜