"Yaşadığımız ama aşamadığımız şeyler var..."
⏳⏳
Evde unuttuğu dosyayı almak için adliyeden çıkarak arabasına bindi. Yaklaşık olarak bir saati vardı davaya. Biraz acele ederse küçük kızıyla vakit geçirir hatta isterse onu da götürebilirdi.
Siyah lüks arabası asfaltta kayarken adliyeye yakın olması sebebiyle kısa bir sürede eve geldi. Arabasından inmeden önce ise takımının ceketini çıkardı ve sade beyaz gömleğiyle kaldı.
Ardından beklemeden arabasından indi. Bahçe kapısını araladı, kapıya ilerledi. Gözü saatine takıldı o an. Eşinin gelmesine de az bir vakit kalmıştı ama görüşebileceklerini sanmıyordu. Neyse diye geçirdi içinden. Hayatındaki en önemli kadını göremese bile en değerlisini görebilecekti davaya girmeden. Yeter de artardı.
Hızlı adımlarla kapıya geldi ve çaldı. Güzelinin açması için anahtarını almak istememişti.
Bekledi durdu lakin kapı açılmadı bile. Görevliler de bu saatte evde olmazdı. Elini cebine atarak rehberden isminin üzerine tıkladı ve bu sefer de telefonun açılmasını bekledi. Fakat telefon açılmadığı gibi içeriden sesi de gelmiyordu.
Duştadır yada uyuyordur belki dedi. Sonra güldü kendi kendine. Elfida'nın uykusu çok hafifti ve evde tek kaldığı zaman mutlaka telefonuna bakardı.
Aklına gelen kötü senaryolara kendini vermek istemedi. Aceleyle arabasına doğru gitti ve anahtarını aldı. Hayır, birşey yoktu. Hem bir yere gitmiş olabilirdi, telefonunun da şarjı bitmişti belki de.
Dışarıdan görünen soğukkanlı yapısı konu Elfida olduğunda devre dışı kalıyordu. Ellerinin titremesine inat anahtar deliğine anahtarı soktu.
Kilidi çevirdi anında,kapı küçük bir tık sesiyle açıldı. Kilitli bile değildi. Hızlıca içeriye adımını attı eve bakmak için. O an kafasını kaldırdı işte.
Kaldırmasıyla başından aşağı kaynar suların döküldüğünü hissetti. Burada...neler olmuştu böyle?
Kalbi şiddetle göğüs kafesine çarptı. Adımlarının duraksamasına izin vermeden birkaç adımla yerde yatan kızının yanına çöktü. Sağduyulu davranmaya çalışarak korka korka kan var mı diye kontrol etti. Çok şükür...Çok şükür ki kan yoktu. Ama yine de kafasını çarpmış olabilirdi o yüzden kaldırmadı.
Elleri titreye titreye telefonundan ambulansı aradı. Ne konuştuğunu bile bilemedi. Kesik kesik adresi verebildi sadece.
Telefonu yere düşerken titrek sesiyle konuşmaya başladı. Eli ise güzelinin bembeyaz olmuş yüzündeydi. "Allah'ım, bizi onunla imtihan etme. Ona birşey olmasın, lütfen..."
Kızının başında beklediği on beş dakikanın ardından güzelini gelen ambulans görevlilerine teslim etti. Hemen ardından da arayıp haber ettiği, gözleri yaşlı karısıyla arabaya binerek peşlerinden gittiler. Kısa süre içinde de hastaneye geldiler.
Ambulans kapısı açıldı ve görevlilerin sedyede götürdüğü kızının ardından bakakaldı bir müddet.
Birşey olmuştu, bir olay olmuştu ki Elfida bayılmıştı. Onu herşeyden sakınırken bunun aniden olması imkansızdı çünkü.
Telefonundan Yasin'in numarasını buldu hemen. Şehir dışında olması falan umrunda değildi.
"Buyrun Serkan bey?"
"Yasin, ön C4 ve sokak c8 kamera kayıtlarını istiyorum. Hemen bul aslanım."
"Peki Serkan bey."
Telefonu sinirle cebine attı. Ardından hâlâ ağlayan karısının yanına giderek göğsüne çekti. "Serkan, o iyi olacak mı?"
"Olacak birtanem, olacak..."
Olmalıydı da. Zira Serkan her yeri yakıp yıkmaya çok yakındı.
⏳⏳
"Neden iki gün boyunca uyuduğunu biliyor musun Elfida? "
Bilsem hastanede ne işim var demedim o an. Yediğim ilaç ve serumlardan dolayı zaten kafam aptal gibiydi, iyice tozutmak istemedim.
"Neden?" dedim aklımdan geçen düşüncelerin aksine sakin sesle. Babamın yine kim bilir hangi arkadaşı olduğu iddia edilen adam döner sandalyesinde geriye yaslanarak gözlüklerinin ardından bana bakmaya devam etti.
"Son zamanlarda yaşadığın yoğun stres ve üzüntü sebebiyle bedenin bayılma anında otomatik olarak kendini kilitledi. Bir savunma mekanizması gibi düşün bunu. Olası bir tehlike anında vücudunun gard alması seni iki gün uyuttu. Daha fazlası da olabilirdi."
Desem mi demesem mi arada kaldığım saniyelerde kararımı vererek ağzımı araladım. "Aslında o gün reglımdan dolayı ağrım vardı. Bu ağrıyı çok şiddetli çekiyorum her ay, onunla birlikte yaşadığım olaylar üst üste binince bayılmam kaçınılmaz oldu."
Söylediklerimi dikkatle dinledi. Önündeki kağıda birkaç not yazdıktan sonra tekrar bana döndü. "Regl ağrının da etkisi vardır tabi ki. Ailen fark etmese de yoğun bir kanaman oldu yaşadığın olaydan dolayı. Neyse ki endişelenecek durum yok,herşey kontrol altında." Duraksadı: Psikoloğa gidiyor muydun? " dedi sonra.
Kafamı salladım. "Evet üç dört haftada bir düzenli gittiğim psikoloğum var."
"Güzel."
Son notlarını yazmış olacak ki kağıdı katlayarak kenara koydu. "Tüm tetkiklerin yapıldı. Seninle özel olarak konuşmamın sebebi ise benim açıklamamı istememdi. Sonuçların gayet temiz. Korkulacak herhangi bir durumun yok. Sadece stresten uzak durmaya çalışmalısın."
Utanmasam karşısında gülecektim. Hayatımı biri eline almış evire çevire oynarken bu adam bana stresten uzak dur diyordu. Şaka gibiydi resmen. Şöyle kocaman bir kamera şakası...
"Mümkün olacağını sanmıyorum ama denerim. Teşekkürler ilgilendiğiniz için."
Ayağa kalktım. "Bu benim görevim Elfida. Ayrıca seninle tanıştığım için çok memnun oldum. Eminim ki önüne çıkan tüm engelleri aşacaksın. Bu konuda sana olan güvenim tam."
Keşke bende sizin bana güvendiğiniz kadar kendime güvenebilsem...
Teşekkür ederek çıktım odadan. Kapının hemen ardında koltuklarda oturan annem ve babam çıkmamla ayağa kalktılar. "Ne oldu güzelim? Konuştunuz mu?"
Durumum hakkında bilgi almışlardı zaten. O yüzden; "Sorun yok baba. Konuştuk işte biraz." dedim.
Beni kolunun altına çekti. Annemi de diğer yanına alarak hastane çıkışına doğru yürütmeye başladı. Fark ettiğim bir diğer detay da babamın fazla çökmüş olduğuydu. Belli etmemeye çalışsa da gözleri sürekli bana dalıyor, uyku bile uyumuyordu.
Zaten beni de o bulmuştu. Dağılması bu yüzdendi.
"Elfida'm kendini nasıl hissediyorsun anneciğim? Ağrın sızın var mı? "
Kafamı koltuğun arka kısmına yasladım gözlerimi kapatarak. "İyiyim anne endişelenme lütfen."
Bir süre yüzümü izledikten sonra elini uzattı ve yanağımı okşadı. Buruk tebessümü yüzündeydi. "Eve gidene kadar dinlen istersen canım. Baban kucağına alır."
Annem demese bile gözlerim kapanıyordu.
Son yorgun demlerimdi. Bundan sonra bambaşka bir ben olacaktı biyolojikler karşısında. Ama birkaç gün daha lazımdı. Biraz daha kendime gelmeliydim.
Mesaj geldi gözlerim kapalıyken.
Elime aldim telefonu. Batıkan'dı tabiki. Yüzüme yayılan yorgun tebessüm eşliğinde mesajına baktım.
Batıkan:
Elfida ailen yanında diye arayamıyorum. İyi misin güzelim?
Parmaklarım ekran üzerinde dolaştı hemen. Yavaş yavaş tabularımı yıkıyordum ona karşı.
Ben:
İyiyim Batıkan, merak etme lütfen.
Anında cevap geldi.
Batıkan:
Beni habersiz bırakma sende. Seni düşünmekten aklımı yitireceğim. İyi olduğunu bilmeliyim.
Ben:
Tamam elimden geldiğince yazarım sana. Benim aklımı da sende koyma, dikkat et kendine.
Batıkan:
Olur güzelim, iyiysen iyiyim sadece. Şimdi dinlen sen. Sonra yazarım.
Ben:
Görüşürüz ♡
Telefonu yanıma bırakarak gözlerimi kapattım. Batıkan'ı ilk tanıdığım zamanlar serseri, tipik zengin erkek çocuğu olarak görmüştüm. Ama buna önyargı diyemiyordum çünkü dışarıya yansıttığı tavrı oydu.
Neyse ki önyargılar yıkılmaya mahkumdu. Bende yıkmıştım ve şuan da durumumuz ortadaydı zaten.
Arabanın durduğunu hissettim. Gözlerimi bile açmak istemiyordum. Zaten annemle babam sessiz olarak kapımı açtılar. Babam kucağına çekti beni. Annem de kapıyı kapattı.
Aynı sessizlik içinde eve girdik, aynı şekilde odama çıkarttı babam beni. Annemse yatağımı açmıştı muhtemelen. Kapalı gözkapaklarımın ardından mırıldandım.
"Mirası kabul etmek istiyorum baba."
Saçlarımı okşayan parmakları durdu. Böyle birşey dememi beklemiyordu sanırım ama başka yol yoktu. Madem tek çıkış kapısı dede beyi gösteriyordu, o yolu kendime çevirmekten gocunmazdım bende.
"Emin misin güzelim? Ben her şekilde halledeceğim bu olayı. Seni daha fazla katmak istemiyorum. "
Kısıkça araladım gözlerimi. Annem bizi izliyordu. "Bu bir anlık karar verme değil baba. Onları onlardan biriyle vurmak çok daha yıkıcı olacaktır. "
Derin nefesimle devam ettim.
"Eğer sizinde rızanız olursa yarın akşam Ali Rahmi Peker'i yemeğe davet etmek istiyorum."
⏳⏳
Öncelikle herkese merhaba. Biraz acı konuşup öyle gideceğim bugün.
Gençler bu kitabın başrolü ELFİDA. İnşallah anlamışsınızdır 30 bölüme kadar. Batıkan'ı sevmeniz sahiplenmeniz çok güzel ama Elfida'ya karşı o kadar çirkin tavırlarınız var ki aşırı moralimi bozuyorsunuz.
Her kız illa ondan hoşlanan erkeğe pas verecek diye bir kaide var da benim mi haberim yok?
Elfida reddedebilir, bağırabilir çağırabilir çünkü onun gayet mantıklı sebepleri var. Onun hayatını ve psikolojisini biraz anlamaya çalışır mısınız lütfen? Bir kez daha söylüyorum.
BATIKAN'LA SAMİMİ OLMAMASININ NEDENİ KENDİ KARMAŞIK HAYATININ İÇİNE ONU SOKMAK İSTEMEMESİYDİ.
Lütfen biraz yorumlarınıza sahip çıkın. Geçen bölümde diyorum ki bundan utanılacak birşey yok yorumları istemiyorum kız inat edercesine büyük harflerle yazmış. Açıklama yapıyorum özet gibi geçtiğimin farkındayım diğer bölüm detay vereceğim diye kalkmış özet yapmışsın diyor.
Birde söylemeden geçemeyeceğim. Bazılarınız tamam anladık en TDK'da sizsiniz en imla kılavuzuda. Tamam mı?
Bana kızabilirsiniz ama emin olun bende çok kızıyorum.
Neyse bakalım.
700 oy ve 100 yorum olsun bugün.
Bölüm yorumu
Hepiniz allaha emanetsiniz moralinizi bozduysam affedin lütfen:) öptüm okurkuşlarım ..