╔══ஓ๑♡๑ஓ══╗
Kabanata 03.
Back to the
Mansion
╚══ஓ๑♡๑ஓ══╝
Luna's Point of View
Tanghali na nang magising ako. Bumangon kaagad ako sapagkat nakaramdam ako ng kakaibang uhaw at panunuyo ng lalamunan ko.
Pagtayo ko pa ay bigla na lang nanghina ang tuhod ko kung kaya't napahawak ako sa pinakamalapit na lamesa.
Doon ko naalala na ginamitan nga pala ako ng kapangyarihan ni ama kung kaya't naging ganito ako ngayon.
Tumayo na lamang ako at naglakad ng paunti-unti. Kaya ko pa naman, medyo nanghihina lang talaga siya na umabot sa kalamnan ko.
Ikaw ba naman makuryente hindi ka ba manghihina.
“Abigail!”
Muntik kong mabitawan ang hawak kong baso dahil sa pagkakabigla. Ni hindi ko man lang naramdaman ang kanyang presensya sa aking likod kung kaya't gano'n na lang ang pagkagulat ko.
“Are you okay? Just tell me if there's anything wrong with your body,” aniya.
Umiling naman ako, “No k-kuya. I can handle naman. Hindi naman masyadong masakit.” Malumanay kong sagot sa kanya.
It feels awkward to call him kuya but I guess kailangan ko ng magsanay ngayon. I need an ally in this house kasi napagtanto ko na baka mas marami pang tao ang ayaw sa 'kin at galit sa akin.
Who knows kung ano pang pinaggagawa ng totoong Luna noong siya pa ang naninirahan dito sa katawan na 'to.
Lumapit siya sa 'kin and then he suddenly attempt to touch my forehead. And guess what? Tinampal ko ang kamay niya ng hindi ko namamalayan.
Nabigla rin ako sa ginawa ko but I guess my reflexes act on its own.
“I'm s-sorry. I didn't mean to do that.” Taranta kong paliwanag sa kanya.
Ngunit ngumiti lang siya sa 'kin tsaka niya ginulo ang buhok ko.
“Habit never dies! Sorry for not asking permission.” Tumawa naman siya matapos niyang magpaliwanag.
“Pagpasensyahan mo muna si Dad. And don't even think nonsense okay? Dad loves you, he's just… I mean hindi lang talaga niya matanggap na nasaktan ka ng gano'n sa mga taong mahihina pa sa 'yo.” Paliwanag niya.
He's a soft, handsome brother. Mabait siya, nakikita ko sa mga mata niya. But there's this aura of him na napaka intimidating kapag tumigil na siya kakangiti.
“He doesn't accept failure in his family. Especially you, his first daughter.”
Hindi ko magawang sagutin ang mga sinasabi niya kasi hindi ko alam kung anong dapat kong sasabihin. Nag-aadjust pa ako sa mga nangyari sa 'kin.
And the fact na napunta ako sa lugar na may powers made me overthink that maybe this isn't real at all.
“Let's go. We're going home now.” aniya.
“Where?”
“It's not good for you to stay here anymore. Who knows what Lola might gonna do to you? I just don't understand Lola at ayoko nang malaman pa kung anong dahilan niya.”
Matapos niyang sabihin iyon ay naglakad na kami patungo sa labas ng mansyon. Sa pagbaba pa namin ay nakasalubong namin ang isang matandang lalake na masiglang-masigla pa dahil sa tindig nito.
Nang nasa malapit na siya ay ganun na lamang ang pagkagulat ko. My jaw dropped for a second.
Bakit parang kamukha niya ang totoong ama ko? He's old yes, but the resemblance is so uncanny. Kung hindi ako nagkakamali ay magkamukha talaga sila sa totoong ama ko.
Noong hindi pa ako napunta sa mundong 'to ay hindi ko talaga tunay na ama ang nakasama ko sa huling hininga ko. That was my stepdad and this old man in front of me ay kamukhang-kamukha talaga ng totoo kong ama na nakita ko sa picture noon.
“Luna my dear,” lumapit siya sa 'kin and he gently hugs me.
Doon na rin ako natauhan sa naging reaksyon ko kanina. Yumakap ako pabalik sa kaniya without even thinking twice. Nakalimutan ko na mataray nga pala ako sa pamamahay na ito.
Nang maghiwalay kami ay nakita ko ang malapad niyang ngiti.
“Mauna na ako sa labas. Hintayin ka namin,” paalam ni kuya Blaze sa 'kin.
Hindi pa nga ako sumagot sa kanya ay umalis na siya kaya wala na akong nagawa pa kundi ang harapin ang sa tingin ko'y lolo ni Luna. Or should I say, my Lolo from now on?
“Does you feel okay right now?” malambing niyang tanong sa 'kin.
The way he talks is so soft. It's as if it will not harm you and you'll feel very safe around him. He's like the peace that everyone would ask for.
Tumango na lang ako bilang sagot.
“Your Lola again is giving you a hard time. I apologize for that, apo. But don't you worry, as long as I'm here, no one can harm you, okay?”
Tumango ako sa sinabi niya. I don't know why pero napangiti ako sa sinabi niya.
“Go now, bisita uli kayo dito pag magaling ka na, okay?”
“Opo,” sagot ko bago magsimulang maglakad paalis.
Paglabas ko pa ay sumalubong kaagad sa 'kin si Sally. Malapad ang ngiti niya ng humarap siya sa 'kin.
“It's good to see you smile again, Miss Abi.”
Hindi ko namalayan na nakangiti pa pala ako kaya nang marinig ko ang sinabi niya ay ibinalik ko na kaagad ang mukha sa normal nitong anyo.
“Shut up,” usal ko sa kanya.
Mahina naman siyang natawa tsaka humingi kaagad ng paumanhin sa 'kin. Pinagbuksan naman niya ako ng pinto ng kotse at hindi na lang ako nagreklamo pa.
Dahil mahaba-haba pa ang byahe namin sabi ni Sally ay naisipan ko na lang na umidlip. Ewan ko pero ang bilis ko na antukin ngayon. Siguro'y dahil sa mga nangyari sa 'kin at naging mahina ang katawan ko.
Hindi naman ako ganito. Sadyang mabilis lang talaga akong makaramdam ng pagod ngayon dahil sa ginawa ng aking ama kaninang umaga.
Naalimpungatan ako ng maramdaman kong huminto na ang sinasakyan naming kotse.
“Tara na po Miss Abi.”
Inalalayan ako ni Sally pagbaba ko ng kotse dahil naramdaman ko na naman uli ang panghihina ng tuhod ko.
Mahigpit akong humawak sa kaniya and thankfully hindi naman siya nagtanong sa 'kin. Mukhang alam pa nga niya ang dahilan eh.
Nilibot ko ang paningin ko sa paligid. Bahagya akong nabigla sa taas ng gusali na pinasukan pala namin kanina. Hindi ko lang nakita kasi nga tulog ako.
Ang taas ng gate nila. Halatang napakahigpit ng security dahil sa dalawang gwardiya na matangkad pa sakin ang nagsara ng main gate.
Main gate pa lang malaki na, paano na lang kaya sa likod ng bahay na ito? Halata kasi na malawak ang likod nito kung titingnan mo dito mismo sa harapan ng bahay. Malaki rin ang bahay na nakatayo sa harapan namin ngayon at sa wari ko'y nasa 5th floor ang taas nito.
Napakayaman naman pala talaga sa pamilya ng Luna na 'to.
“Miss Abi? Alam kong nakakalula ang laki ng bahay ninyo pero pwede po bang mamaya niyo na po 'yan tingnan. Kailangan niyo na po atang kumain, kasi kanina ko pa naririnig 'yang sikmura ninyo.” Sabi niya.
Bigla naman akong nahiya sa sinabi niya. Nakalimutan ko na nagugutom pala ako kanina pa, nong pa byahe pa lang kami.
Pagpasok sa loob ay hindi na ako nabigla pa sa mga mamahaling gamit na nakikita ko. Galing din naman ako sa mayamang pamilya ngunit hindi naman ganito ka yaman.
Dumeretso kaagad kami sa kusina ni Sally. Doon ako nabigla kasi may mga maids at guards na nakahelera at sabay itong nag-bow nang makita nila ako.
“Maligayang pagbabalik sa mansyon, Miss Luna!” Ang sabi ng lahat.
Nilibot ko ang paningin ko nagbabakasakaling makita ko sina kuya o Ara pero tila wala sila dito ngayon.
“Anak,”
Napalingon ako sa tumawag sa 'kin at isang mainit na yakap ang natanggap ko mula sa aking magiging ina.
“Sorry, kung hinayaan ko lang kanina 'yung ama mo. Intindihin mo na lang yung dad mo. Ayaw na ayaw kasi niyang makita kang lagi na lang nasasaktan.”
Hindi ako nakasagot sa mga sinabi niya. Napansin ko rin na hindi pa itinatayo ng mga maids at guards ang mga ulo nila. Nanatili pa rin silang naka-bow sa 'min.
“You may now rise,” aniko sa lahat.
Humiwalay naman sa pagkakayakap sa 'kin si Ina tsaka nakita ko ang pagngiti niya sa ginawa ko.
“Y'all don't need to do that. Hindi pa naman ako patay.” kalmado ko lang na wika sa lahat.
But no one dared to answer kaya isinawalang bahala ko na lang iyon.
“You may now go back to your work.” ani Sally sa mga ito.
Nagsikilos naman kaagad ang mga ito. Naramdaman ko naman ang kamay ni Ina sa likod ko kaya napalingon ako sa kaniya.
“I know that it's hard for you to settle things here easily especially since you've lost your memories. But don't you worry, ipapaalala ko sa 'yo lahat-lahat ng mga nakalimutan mo.” ngiti niyang sabi sa 'kin.
Mariin naman akong umiling, “Mom, it's okay. Mas gugustuhin kong ako ang makaalam ng mga memoryang nawala sa 'kin.”
That way hindi ako makakaabala sa inyo. Besides hindi naman talaga ako ang tunay niyong anak. Ni hindi ko nga alam kung paano ako napadpad sa katawang ito.
Gusto ko sanang isaboses ang mga 'yan ngunit wala ring saysay kasi hindi naman nila ako paniniwalaan.
“Okay, Luna will be mad if I insist,” tumawa siya matapos niyang sabihin iyon.
She's treating me like a baby.
“Mom! I'm not a baby anymore,” reklamo ko.
Tumawa lang siya sa sinabi ko. Pinaupo niya ako sa dining table and then she snaps her hand. Nanlaki ang mata ko nang makita kong nagliparan ang mga plato na may lamang pagkain papunta sa direksyon ko.
Hanggang ngayon ay hindi pa ako sanay sa mga nakikita kong kapangyarihan. Mukhang aatakihin pa nga ako sa nasaksihan ko ngayon e.
“It's okay. It won't harm you, darling,” malambing na sabi ni Ina.
“I'm not just used to it. Sorry,” sagot ko.
“Soon masasanay ka rin. Just take it easy, ayoko na ma-pressure ka sa mga bagay-bagay sa paligid. Remember it na kakagaling mo lang.” Payo niya sa 'kin.
I thought Luna's life was at its worst, but I misjudged it. Marami pa rin palang nagmamahal sa kanya. Na miss ko tuloy sina mom at dad.
Hindi ko pa rin malimutan ang huling sandali na kasama ko sila. And that murderer, dala-dala ko pa ngayon ang galit ko sa taong 'yun.
But now that I'm hopeless about it ay isinantabi ko muna ito. Tsaka ko na iisipin ang bagay na iyon kapag nakapag-settle na ako sa mundong 'to.
“Kumain ka na. Sally will gonna guide you here. Mommy will go now, may tatapusin pa akong trabaho.”
Isang halik sa noo ang natanggap ko mula sa kaniya bago niya ako tuluyang iwan. Sally was nowhere to be found here in the dining room kung kayat nagsimula na lang akong kumain.
The food is good but the whole area was so quiet. Para bang walang tao sa bahay kahit na kanina ay maraming maids at guards ang nakahelera dito.
Patapos na akong kumain ng may biglang sumulpot sa dining hall. It was a man and he's kinda familiar.
Napahinto siya nang magtama ang paningin naming dalawa.
“Lady Luna? Long time no see young lady!” masaya nitong bati sa 'kin na halos umabot na ang ngiti niya sa tenga.
“And who are you?” I asked full of confusion.
“Oh! Sorry. I forgot, nawalan ka pala ng memorya. Roydein Rin is at your service. I'm your brother's handsome butler.”
He even does the pogi sign na ikinawingi ko. He's young to be a butler. Magka-edad lang ata sila ni Kuya. And I don't even understand kung paano naging butler ang lalakeng 'to.
He's so cocky.
“Dang! Now that I'm here, I also forget why I'm here. Ano nga uli 'yung kukunin ko?”
Napakunot na lang ako ng noo sa mga pinagsasabi niya.
“Are you really a butler? Or maybe you're an intruder.”
The second one is not a question, I did accuse him. I have rights kasi bahay 'namin' 'to. Nasa pamamahay namin siya.
“Oh, Lady Luna! I get that you see me as a cocky person but all I've said was true. I'm really your brother's handsome butler.”
Takte inulit pa talaga.
“SALLY!” Tawag ko nang hindi ko na makayanan na kausapin ang lalaki na 'to.
Baka kung ano pang magawa ko sa kanya. Kumukulo na 'yung dugo ko sa kahanginan niya.
“Yes, Miss Abi?”
Nagulat na naman ako nang bigla ko na lang marinig ang boses ni Sally sa likuran ko. Kailan pa siya nandiyan? Ni hindi ko man lang narinig ang paghinga niya.
“Oh! Hello Mr. Rin. Ms. Sue is waiting in the lobby. Nasaan na daw ang pinapakuha niya sa 'yo.” ani Sally.
“Oh! I remember now! Juice! Juice pala ang pakay ko dito.”
Tumawa pa siya bago siya maghanap ng juice at iniwan kaming dalawa ni Sally. Nailing ko na lang ang ulo ko sa aking nasaksihan. He's not suitable to be a butler. Wala sa itsura niya ang pagiging butler.
“Akala ko magnanakaw siya.” Bulalas ko kay Sally nang makatayo ako.
Nagpigil naman ng tawa si Sally sa sinabi ko na ikinataka ko ng bahagya.
“Sorry, history repeats itself. Gano'n din ang akala niyo no'ng unang pasok pa lang niya sa mansion. 2 years ago I guess.” paliwanag niya sa 'kin.
“Ahhh. So butler talaga siya ni Kuya?” tanong ko pa habang naglalakad na kami papunta sa kwarto ko.
Tumango siya, “Yup! Hindi lang talaga halata kasi yung mga kilos niya and yes ka-edad lang siya ng kuya mo. Basically, he's a best friend of your kuya.”
“Best friend? Pwede ba 'yun?”
“Yes, Miss Abi. Kung hindi niyo natatanong, dalawang taon lang ang agwat ko sa kuya mo. Maski ako na bata pa ay naging kanang kamay din ninyo.”
“Though you wouldn't remember, we were buddies when we were kids. Utang na loob ko sa Quinn's Clan ang buhay ko ngayon. They saved me on the verge of death.”
“I don't know what to say. I feel so dumb talking to the people here. It's like, I'm starting a new life.”
Well, gano'n naman talaga ang nangyayari sa 'kin ngayon.
“My apology, I shouldn't have told you that thing.” Paumanhin niya kaagad sa 'kin.
“No, it's okay. I'm slowly adapting naman.” Malambing akong ngumiti sa kanya.
“Here's your room.”
Pinagbuksan niya ako ng pinto at tumambad sa 'kin ang aking kwarto. Nabigla pa ako nang makitang katulad lang ito sa naging kwarto ko noon.
The furniture, the bed, and all the positions are very much alike. Even the smell ay magkatulad na magkatulad.
Mukhang hindi na ako mahihirapan pa kung may kukunin akong mga gamit.
“Why, Miss Abi?”
Tanong ni Sally nang mapansin niya akong nakatulala. Iniling ko naman ang ulo ko.
“Naalala ko lang ang kwarto ko,” sagot ko.
“Talaga?” Ngumiti siya na tinanguan ko naman.
“That's good news, Miss Abi. I must report it to your father.”
Patalikod na sana siya nang mabilis ko siyang mahawakan.
“No, don't! Wag mong sabihin kay dad ang bagay na iyon.”
Once na malaman ni dad na paunti-unti ng bumabalik ang memorya ko ay baka pagsanayin na naman ako no'n hanggang sa huli kong hininga.
I don't know pero nong ginamitan niya ako ng kapangyarihan ay may ala-alang pumasok sa aking isipan. Nakita ko doon kung gaano nahirapan si Luna sa mga pag eensayo na ibinigay ng kanyang ama.
Maski ako na nakakita sa memoryang iyon ay parang hindi ako makahinga dahil sa mga pasang nakita ko.
“But it is my job, Miss Abi.”
Mariin akong umiling, “I know sooner or later magsisimula na naman ako sa pagsasanay. I need to know if he really loves me as his daughter or if he's just tense to make me one of his tools someday.”
Hindi ko alam pero sana paniwalaan ni Sally ang dahilan ko. I really need to know his true motives kung bakit ganun na lamang siya kapursigidong pagsanayin ako sa abot ng aking makakaya.
“Then if you say so, Miss Abi. You're my master here after all.”
I felt relieved.
Napabuntong hininga ako ng wala sa oras matapos niya iyong sabihin.
─•~❉᯽❉~•─
Leave a vote and comment (^^)