ჩემთვის რუტინული სრულიად ჩვეულებრივი და მშვენიერი დღეა, უნივერსიტეტის გზას მივუყვები და ცფიქრობ, ჯერ არ მისულს როდის დამიმთავრდება ლექციები. ვერასდროს ვიტანდი სწავლას თუმცა მიყვარდა წიგნების კითხვა, და ისტორიული ამბების მოსმენა, მათემატიკა, ხატვა, და ცეკვა.
ამის მიუხედავად მაინც კარგად ვსწავლობ რადგან ძალიან პასუხისმგებლიანი, ზრდილობიანი და ღირსეული ადამიანი ვარ შეიძლება მოგეჩვენოთ, რომ თავს ვიქებ მაგრამ რაც მართალია მართალია.
უნივერსიტეტთან ახლოს საცხობია, ჩემთვის და ლიზასთვის თბილი ახლადგამომცხვარი ფუნთუშები ვიყიდე და უნივერსიტეტში შევედი. მართალია უნივერსიტეტშიც გვქონდა კაფეტერია მაგრამ ეს ფუნთუშები სულ სხვა იყო.
ლექცია 5 წუთში იწყებოდა.
- ლიზ მოვედი, ნახე რა მოვიტანე?!
ვუთხარი ლიზას და გვერძე მივუჯექი
- მია როგორ მიყვარხარ
- ვიცი 😁
ორივემ გავიცინეთ და ფუნთუშებს გულიანად შევექეცით.
ლექტორი დარბაზში შემოვიდა და ლექციაც დაიწყო.
მთელი ეს დრო მე და ლიზას რვეულებიდან თავი არ ამოგვიყვია ვიწერდით, ვინიშნავდით, როგორც ხდება ხოლმე.
როცა ლექცია დამთავრდა კაფეტერიაში გავედით სადაც თორნიკე ჩემი შეყვარებული მეგულებოდა.
ახლოსნმდგომ მაგიდასთან ჩამოვჯექით თორნიკეც მოგვიახლოვდა და გადამეხვია.
- ჩემი ლამაზი გოგოც აქ არის, აბა როგორ ხართ?
- კარგად თორნიკე შენ?
უპასუხა ლიზამ
- როცა მია დავინახე უკეთესად გავხდი.
- ხო გეტყობა
ლიზა დიდად ვერ იტანდა თორნიკეს რადგან თვლიდა რომ აფერისტი, დაუფიქრებელი და ზედმეტად ,,ქრინჯი,, ადამიანი იყო.
დღეს სულ 4 ლექცია მქონდა ეს დრო ძალიან მალე გავიდა.
ცხოვრება წამია ამიტომ მიყევით მის ტემბრს, ეს დაიმახსოვრეთ.
უნივერსიტეტის შემდეგ მე და ლიზამ მოლში გავიარეთ სლაშები ვიყიდე, ბევრი ვიბოდიალეთ და საღამოს უფროსწორად როცა უკვე კარგად დაღამდა სახლის გზას დავადექით.
იმ ადგილიდან საიდანაც მე და ლიზა დავშორდით დიდი გზა იყო ჩემს სახლამდე. თავიდან ფეხით გასეირნება გადავწყვიტე, მაგრმამ მერე უკვე ვეღარ დავდიოდი, ახალი ფეხსაცმელები მეცვა და როგორც ყოველთვის მატკინა, ( რატომ ვერასდროს ვყიდულობ შესაბამის ფეხსაცმელს) ამიტომ ტაქსის გამოძაღება გადავწყვიტე თან გვიანი იყო ტრანსპორტი აღარ დადიოდა.
ტელეფონი ჩანთიდან ამოვიღე და ოდესღაც დამახსოვრებული ტაქსის ნომერი ავკრიფე.
- ალო უკაცრავად ტაქსი მინდა *********
- კარგით დაელოდეთ 10 წუთში მოვა
- კარგით მადლობა.
სადღაც 40 წუთი ვიდექი ქუჩაში მარტო უკვე მოთმინების ფიალა მევსებოდა და გულში იმ ტაქსისტს ვაგინებდი მაგრამ ამ დროს ძლივს ტელეფონმა დარეკა.
- ალო გისმენთ?
- ტაქსი მოვიდა
- მოვიდა?
- დიახ
- და მე რომ ვერ ვხედავ?
- არა ქალბატონო მანქანა ადგილზეა კარგად დაათვალიერეთ, შეიძლება მოვიდა დაბთქვენ ვერ ხედავთ
- კარგით ერთი წუთით
მოულოდნელად ზარი გაწყდა ხმაც აღარ ისმოდა
- უკაცრავად? უკაცრავად? გაითიშა? ჯანდაბა!
გადავწყვიტე გამეარა და დამეთვალიერებინა სადმე მართლა ხომ არ იყო ტაქსი.
ძებნისას ერთ ჩაბნელებულ ორ ბინას შორის არსებული ბარის უკანა მხარეს ჩავიარე და უცნაური ხმა მომესმა, თითქოს ვინმეს მაგრად სცემდნენ ცოტა კი შემეშინდა მაგრამ მაინც გავბედე და შევედი სიბნელეში, ნელა- ნელა ვუახლოვდები და რას ვხედავ მინიმუმ 7 კაცი ერთს თავზე ედგა ზოგი მუცელში ურტყამდა ზოგი ფეხებში ზოგი სახეში, უცებ მოულოდნელად ერთმა იარაღი ამოიღო და ლირდაპირ ჩემთვალწინ თავი გაუხვრიტა. მე კარგად ვხედავდი მსხვრეპლს, დამნაშავეების სახეებს. სროლაზე შევხტი და შიშის ხმა ამომხდა. მოულოდნელად ყველამ ჩემკენ გამოიხედა, აქ ვიფიქრე რომ ვსო ვკვდები მეთქი მაგრამ იმ წამსვე მოვტყდი მთელი ძალით გავრბოდი არ ვიცი სად მაგრამ ვიცოდი რომ ჩემს უკან იყვნენ და ერთმანეთს უღრიალებდნენ ,,უნდა დავიჭიროთ თორემ ბოსმა რომ გაიგოს მოგვკლავს,,
მე კი გულში ვფიქრობდი ერთი თქვენი დედაც და თქვენი ბოსისიც მეთქი და სადაც დასამალი მეგულებოდა ერთ ერთი უბნის სადარბაზოში კიბეების უკან პატარა კარში შევძვერი სადაც აზრზე არ ვიყავი რა ხდებოდა მთავარი იყო იმ საშიში კაცებისგან თავი დამეხსნა.
ყველაფერმა კარგად ჩაიარა მათ ვერ მიპოვეს მე კი როცა იმ პატარა სოროდან გამოვედი და შევამჩნიე, რომ ჩემთან ერთაფ კიდევ პატარა, შავი, გრძელ კუდიანი, საზიზღარი არსება გამოძვრა, ფართხალი დავიწყე და იქიდან ღამის 2-ზე ყვირილით გავვარდი შემდეგ კი აღმოჩნდა რომ იმდენი მირბენია ჩემს სახლამდე რამდენიმე კილომეტრი მაშორებდა, ამ ნატკენი ფეხით და შიშისგან გულამოვარდნილი სახლამდე ძლივს მივედი, დედაჩემი რომ არ გამეღვიძებინა სახლში ჩუმად შევიპარე, ტანსაცმელი გავიძრე და საწოლში შევუწექი.