Fenna.
Verdwaasd kijk ik hem aan, en dat moet van mijn gezicht te lezen zijn want hij grinnikt zelfingenomen naar me.
Hoorde ik dat nu echt goed? Moet hij régels met mij bespreken? Is het niet al erg genoeg dat hij me voor de rest van het jaar kan laten rond galopperen alsof ik een schoothondje ben?
'Wat bedoel je met regels?' Vraag ik voorzichtig, omdat ik niet wil dat hij zijn geduld verliest. Ik wrijf nog eens over mijn elleboog, die de klap heeft opgevangen toen hij me tegen de muur drukte. Daar zal ik weer een nieuwe plek aan overhouden. De kneuzingen op mijn lichaam die hij heeft veroorzaakt , zijn bijna niet meer te tellen.
Hij kijkt me een paar seconden aan, alsof hij geniet van mijn onzekerheid, alsof hij me graag nog even onwetend wilt laten.
Uiteindelijk schraapt hij toch maar zijn keel. 'Regels waar je je aan moet houden zolang je van mij bent.' Het laatste deel van zijn zin bezorgt me de kriebels. Ik ben niet van hem. Ik ben geen marionet die hij klakkeloos kan bedienen, geen pion in het spel die hij wilt spelen. Hij kan niet zomaar van mij verwachten dat ik alles van hem pik, maar desondanks ben ik benieuwd naar zijn 'regels.' Misschien vallen ze wel hartstikke mee en maak ik me druk om niks.
'Regel 1: je doet alles, maar dan ook alles wat ik zeg,' grijnst hij en geeft me een veelbetekenende knipoog. Ik onderdruk de neiging om te kokhalzen. 'Regel 2: je behandelt mij als een koning. Ik wil niet dat je met je ogen rolt, je middelvinger opsteekt, scheld of wat dan ook om mij te irriteren.' Ik glimlach in mezelf. Deze regel kan nog wel een opgave worden.
'Regel drie: je praat met geen enkele andere jongen zonder mijn toestemming.' Waar slaat dat nu weer op? Hij haat mij, dus waarom zou hij mijn banden met andere jongens af willen snijden?
'Mag ik nog wel ademhalen?' Merk ik droog op en rol met mijn ogen om mijn onvrede te uiten.
'Wat heb ik nou gezegd?' Van schrik sla ik een hand voor mijn mond, wat me alleen maar een triomfantelijk gelach van Jack oplevert.
'Wat gebeurt er eigenlijk als ik het niet opvolg?' Vraag ik uitdagend, blij dat ik iets heb gevonden waarmee ik mijn verzet toch ietwat kan laten blijken. Kan laten zien dat hij niet de macht over mij heeft, en dat ik me nooit zonder slag of stoot over zal geven.
Hij komt achter me staan en slaat zijn armen om mijn middel, de warmte van zijn huid dringt door mijn shirt heen en even sta ik in dubio of ik hier van moet genieten of dat ik zijn hand moet wegslaan. Geen van beide opties lukken.
'Ik hoop dat je daar nooit achter hoeft te komen,' fluistert hij hees in mijn oor, ik voel zijn warme adem in mijn nek. Ik raak er een tikkeltje zenuwachtig van en probeer uit zijn greep te ontsnappen.
'Word je hier nerveus van?' Grinnikt hij waarna hij me zachtjes omdraait en mijn kin vastpakt, wat me noodzaakt hem aan te kijken.
Ik probeer zo dapper mogelijk mijn hoofd te schudden, maar iedereen zou zien dat ik lieg.
'Ik heb ook een paar regels,' flap ik eruit. Ik kan niet meer helder denken. Zijn lichaam is te dichtbij, zijn gezicht zit de dicht op de mijne en ik krijg vreemde kriebels in mijn buik als ik ontdek dat zijn blik een moment lang afglijdt naar mijn lippen. Of verbeeld ik me dat maar?
Zijn grip verslapt, waardoor ik opgelucht ademhaal.
Hij kijkt me verbaasd aan, maar zijn blik verandert al snel naar geamuseerd en hij knikt, als teken dat ik mag spreken. Ik haal diep adem en schraap mijn keel. 'Regel 1: geen ongepaste dingen meneertje, ik meen het. En regel 2: ik zal niks doen wat levensbedreigend is.'
Nu is hij degene die met zijn ogen rolt. 'Ik wil je heus niet dood hebben hoor.'
Verbaasd kijk ik hem aan. Dat was misschien wel het aardigste van wat hij ooit tegen me heeft gezegd.
'Dat is eh..heel nobel van je.' We zwijgen een tijdje, allebei verzonken in onze eigen gedachten. Wat zou ik graag een keer door zijn hoofd willen spoken, op zoek naar de gedachten die hem van dag tot dag bezighouden. Zodat ik me voor kan stellen hoe deze jongen is als hij niet word aangemoedigd door zijn vrienden. Als hij zijn reputatie niet hoog hoeft te houden en zich niet tegenover iedereen hoeft te bewijzen.
Ik geloof dat er ergens, diep in de krochten van zijn hart, een restje over is van de oude Jack. De Jack die maar een paar woorden nodig had om me te begrijpen. Hij is niet verdwenen, af en toe vind ik een spoortje van vroeger in zijn ogen. Zou hij ook aan toen denken? Terugverlangen naar de tijd waarin we niet van elkaars zijde afweken? Vast niet.
Ik kuch even om de ongemakkelijke stilte te verbreken.
Een moment lang kijken we elkaar diep in de ogen aan. Ik raak betoverd door zijn warme, intense blik en ik zou er het liefst in willen verdrinken. Ik haat mezelf erom, maar toch kan ik het niet laten om even een blik op zijn lippen te werpen en vraag ik me af hoe zijn warme, gespierde buik onder mijn hand zou voelen.
'Je kunt nu wel gaan. Ik denk dat alle regels wel duidelijk zijn en ik gun je het laatste weekend die je in vrijheid leeft. Maandag beginnen we.' Hij grijnst veelbetekenend en de lovende gedachten de ik net in mijn hoofd had verdwijnen als sneeuw voor de zon. Ik zou die idiote glimlach wel van zijn gezicht kunnen slaan.
Terwijl we naar beneden lopen legt hij wéér een hand op mijn rug. Mijn huid tintelt onder zijn aanraking, en mijn maag maakt een dubbele salto van de zenuwen.
Hij houdt de deur voor me open, als een echte gentleman, al weet hij net zo goed als ik dat hij er niet eens in de buurt komt.
'Fijn weekend,' knipoogt hij en zonder verder nog iets te zeggen knalt hij de deur achter me dicht. Kwaad draai ik mijn rug naar hem toe, om er meteen achter te komen dat mijn fiets nog op school staat en er geen haar op mijn hoofd is die er aan denkt om Jack om een lift te vragen.
Dat wordt dat hele pokkestuk lopen.
Zuchtend verstop ik mijn handen in mijn zakken en begin ik het enorme erf af te lopen. De kiezelsteentjes knerpen onder mijn afgetrapte Allstars. Als ik op de helft ben, en dat verdomde hek nog steeds niet in de verte kan zien, hoor ik een scooter die dichterbij komt. Hij rijdt me tegemoet en ik probeer mijn haren voor mijn ogen te laten vallen, zodat mijn gezicht onherkenbaar is. Hoe génant zou het zijn om het hele jaar aan te moeten horen dat ik één van Jack's afdankertjes ben geweest?
Mijn camouflage helpt voor geen meter, want ik hoor hoe het voertuig vaart mindert en pal voor me stil blijft staan. Shit.
Terwijl ik snel een schietgebedje opzeg, richt ik mijn blik op, om meteen de groene ogen van Tyler te ontmoeten. Zijn haren zijn een warboel van krulletjes en ondanks zijn lange, zwarte jas kan ik zien dat hij een versleten spijkerbroek draagt. Hij ziet er eigenlijk best wel goed uit, gek dat dat me nooit eerder is opgevallen.
'Hé Fenna,' zegt hij, 'wat deed je bij Jack?' Zijn gezicht is vuurrood bij het stellen van de vraag, en onwillekeurig moet ik lachen om de verlegen blosjes die op zijn wangen verschijnen.
'Tsja,' zeg ik terwijl ik met mijn ogen rol. 'hij heeft me ontvoerd en me de 'regels' uitgelegd.' Ik maak aanhalingstekens in de lucht bij het een-na-laatste woord. Zijn gezichtsuitdrukking veranderd meteen en er ontstaat een blik in zijn ogen die ik niet thuis kan brengen.
'Ben je van hem ontsnapt?' Vraagt hij speels terwijl hij met zijn schouder zachtjes tegen de mijne duwt. Ik glimlach, blij dat er tenminste één jongen is die me geen onaangename kriebels bezorgd. Tyler valt best mee. De arrogante zak waar ik hem altijd voor heb gehouden, blijkt eigenlijk niet te bestaan.
Hij heeft een vriendelijke en behulpzame uitstraling en hij ziet er onweerstaanbaar uit als er kuiltjes in zijn wangen ontstaan wanneer hij lacht.
'Zoiets,' speel ik het spelletje mee en grijns ondeugend naar hem. We lachen allebei, hij helder maar luid terwijl ik meer als een zeehond klink.
'Je hebt een mooie lach,' zegt hij en ik raak betoverd door zijn intense groene ogen die zich in de mijne boren. Hoewel ik zeker weet dat hij liegt neem ik zijn complimentje blozend in ontvangst.
'Waar ga je naartoe?'
Ik zucht diep, denkend aan de ontelbare meters naar school die ik nog voor de boeg heb. 'Op weg naar school. Mijn fiets staat daar nog.' Ik staar naar de grond en richt mijn blik pas weer op wanneer hij zachtjes een reeks woorden mompelt.
'Wat?' Vraag ik verward.
'Ik kan je ook wel een lift geven, mocht je dat willen natuurlijk.' Nu is híj degene die mijn ogen ontwijkt, hij staart met blozende kaken naar een onzichtbaar punt in de verte. Het liefst zou ik willen weigeren, je weet nooit of je Jack's vriendjes écht kan vertrouwen, maar blijkbaar heeft het universum heel wat anders in gedachten. Er valt een klein druppeltje uit de lucht, later gevolgd door honderden van zijn broertjes en zusjes. Hulpeloos kijk ik hem aan, terwijl de regen mijn haar en kleding nat maakt.
'Graag,' fluister ik en glimlachend overhandigd hij me een helm. Ik heb geen idee waar hij hem zo snel vandaag heeft gehaald, maar op dit moment maakt me dat niet echt uit.
Ik klik het ding vast onder mijn kin en plaats mijn handen om zijn middel, gewoon omdat ik weet dat de snelheid van de scooter verraderlijk kan zijn en ik er niet vanaf wil lazeren. Of komt het daar niet door?
Zonder nog iets te zeggen geeft hij gas en stuiven we weg door het gordijn van regen. Ik sluit mijn ogen en probeer de druppels op mijn tong te vangen. Het was een spelletje waar ik vroeger uren aan kon besteden. Sinds mijn vader ons heeft verlaten doe ik het eigenlijk nooit meer.
Hoewel Tyler helemaal niet zo dicht bij me zit en zijn jas totaal doorweekt is, kan ik de hitte van zijn lichaam op het mijne voelen. Onwillekeurig voel ik iets fladderen in mijn buik, al kan ik niet onder woorden brengen waar dit plotselinge gevoel vandaan komt.
Na een paar minuten zijn we aangekomen bij school, en ik heb het gevoel dat we sneller bij onze eindbestemming zijn dan bij Jack het geval was. Heeft Tyler gewoon harder gereden omdat hij snel van me af wilt zijn, of heb ik oprecht van het ritje, en het gezelschap, genoten?
Ik stap, met tegenzin, af en geef hem de helm terug. Mijn haar moet er niet uitzien, en ik ben tot op het bot verkleumd. Gewoonlijk zou me dat niet uitmaken, maar op de één of andere manier wil ik me van mijn beste kant laten zien. Ik haal onopvallend een hand door mijn haar en sla mijn armen om mezelf heen, zodat het schaarse beetje warmte in mijn lichaam blijft.
Ik kijk Tyler stralend aan, terwijl hij een verlegen blik op me werpt. Onze blikken blijven enkele seconden in elkaar vasthaken en het voelt alsof ik alles om me heen even vergeet. De kou lijkt me niet meer op te eisen en de regen, die nog steeds genadeloos met bakken uit de lucht komt vallen, lijkt me niet te raken. Het is compleet stil om ons heen, en mijn hart maakt een onwillekeurig sprongetje als onze handen elkaar raken.
Doe normaal Fenna, spreek ik mezelf streng toe. Hij is een BadBoy en bovendien een vriend van Jack. Jack is een maniakale klootzak en Tyler kan geen haar beter zijn. Ik zou het moeten geloven, me moeten omdraaien om hem daarna nooit meer een blik waardig te keuren, maar ik doe het niet.
In plaats daarvan leg ik aarzelend mijn hand op de zijne en glimlach naar hem, een volkomen onschuldige daad.
'Dank je voor de lift,' zeg ik en loop naar mijn fiets.
'Graagedaan,' hoor ik hem zachtjes zeggen als ik al een eindje van hem vandaan ben. Zijn woorden worden meegevoerd door de wind, waardoor het klinkt als een zwakke fluistering.
Ik steek mijn sleuteltje in het slot en terwijl ik wegfiets, werp ik even een blik over mijn schouder en zwaai naar Tyler, die als een verloren schaduw op het schoolplein staat.
En ondanks dat de regen in mijn gezicht slaat, voel ik een warme gloed door mijn lichaam trekken.
Nieuw hoofdstuk. Tijdje geleden dat ik iets geplaatst heb, school is killing me! Daarom heb ik er een lange van gemaakt!
Zou het leuk vinden als jullie stemmen of je mening achterlaten! :)
Xx