Part 6
ထန်ထန် ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်တယ်။ ဒီနေ့ကနေစပြီး သူမပြောင်းလဲရမယ်...
မီးဖိုချောင်စားပွဲပေါ်က ဟင်းချက်ရာမှာသုံးတဲ့ ပါ၀င်ပစ္စည်းတွေကိုသူမ တစ်ချက်လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ ပေါင်ပေါင်လေးကို အားပေးဖို့အတွက် သူမဘာသာချက်ပြုတ်ဖို့အစီအစဉ်ချလိုက်တယ်။
"အန်တီလီ ကျွန်မ နံရိုးဟင်းချက်လိုက်မယ်... ပေါင်ပေါင်လေးအတွက် ချက်ပေးချင်လို့..."
"အာ..."
အန်တီလီ လှုပ်ရှားနေရမှ ရပ်တန့်သွားပြီး...
"မဒမ်က ဟင်းချက်ချင်တယ်... ချက်တတ်တယ်လား..."
ထန်ထန်က ဒီလိုမေးခွန်းမျိုးကို အလွယ်တစ်ကူမဖြေနိုင်ဘူးဖြစ်နေတယ်
"ကျွန်မ လုပ်နိုင်တယ်ထင်တယ်, အရင်တုန်းကချက်ဖူးမယ်ထင်တာပဲ ချက်ကြည့်တာပေါ့..."
အမှန်အတိုင်းပြောရရင် အန်တီလီက ထန်ထန်ချက်ပြုတ်နိုင်လားဆိုတာ သူမ မသိဘူး။ သူမ သံသယ၀င်နေသော်လည်း ထန်ထန် ကိုမငြင်းသင့်ဘူး။ အထူးသဖြင့် ထန်ထန် ကအရင်စပြီးမေးတဲ့အခါမျိုးမှာပေါ့။ အဲ့ဒါကြောင့် အန်တီလီက
"ကောင်းပြီ... မဒမ်လုပ်လိုက်ပါ..."
အဆိုးဆုံးဖြစ်လာရင်တောင် သူမအနေနဲ့ အသစ်တစ်ပွဲပြန်ချက်လို့ရနေတာပဲ။
ထန်ထန် က ချိုသာစွာပြုံးလိုက်ပြီး နံရိုးကိုကောက်ကိုင်လိုက်ကာ ဘေစင်ထဲမှာ ရေဆေးလိုက်တယ်။ ကံကောင်းစွာနဲ့ပဲ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ရက်လုံး အန်တီလီချက်တာကို သူမ တိတ်တဆိတ်ကြည့်ထားပြီးဖြစ်တယ်။ အဲ့ဒါကြောင့် အသုံးအဆောင်တွေကို ဘယ်လိုသုံးရမလဲ သူမသိပြီးဖြစ်တယ်။ အသုံးအဆောင်တွေကို ချောချောမွေ့မွေ့ မသုံးနိုင်သေးပေမယ့်လဲ သူမ အမှားတွေမလုပ်မိပါဘူး။
သူမ နံရိုးတွေကို သန့်စင်ပြီးတဲ့အခါမှာ သူမ စတင်ပြင်ဆင်တော့တယ်။ သူမက နံရိုးတွေကို ဟင်းခတ်အမွေးအကြိုင်တွေထဲနှစ်လိုက်တယ် အဲ့ဒါက အရသာကိုပိုကောင်းစေပြီးတော့ သူမအရင်ဘ၀တုန်းက အမြဲသုံးခဲ့တဲ့နည်းဖြစ်တယ်။
တဖက်မှာတော့ အန်တီလီက သူမရဲ့ကျွမ်းကျင်တဲ့ လုပ်ရပ်တွေကြောင့် အံ့ဩနေဟန်ရှိတယ်။ အန်တီလီသာ သူမကို ရှောင်ကျိုးလေး ရဲ့ အမေလို့သာမသိခဲ့ဘူးဆိုရင် တခြားတစ်ယောက်လို့ သူမထင်လောက်နိုင်တယ်။ လူတစ်ယောက်က ဘယ်လိုတောင် ရုတ်တရက်ကြီး ပြောင်းလဲနိုင်တာလဲ... သူမက လုံး၀ကိုတခြားတစ်ယောက်လိုဖြစ်သွားပြီး အဲ့ဒါက သူမမှတ်ညဏ်ကိုဆုံးရှုံးလိုက်ရလို့များလား...
ထန်ထန်က အန်တီလီရဲ့ အံ့ဩတဲ့အကြည့်ကို ဘာမှလုပ်မပေးနိုင်တဲ့အတွက် စိတ်မဝင်စားတော့ဘူး။ သူမရဲ့ အထူးကျွမ်းကျင်တဲ့စကေးတစ်ခုဖြစ်တဲ့ နံရိုးဟင်းချက်တဲ့နေရာမှာပဲ သူမစိတ်ကိုနှစ်ထားလိုက်တယ်။
အရင်ဘ၀မှာ သူမက ဟင်းချက်တာကိုကြိုက်နှစ်သက်သူဖြစ်တယ်။ သူမရဲ့ သေးငယ်တဲ့ခြံဝင်းလေးထဲမှာပဲ ခြေချုပ်မိနေရတာဖြစ်တဲ့အတွက် သူမကိုယ်တိုင်စားဖို့ကို သူမဘာသာချက်ပြုတ်ခဲ့ရတယ်။ အဲ့ဒါကြောင့် ထန်ထန် အသက်ငါးနှစ်ရောက်တဲ့အခါမှာ သူမရဲ့အထိန်းတော်တွေဆီကနေ ဘယ်လိုချက်ပြုတ်ရလဲဆိုတာ သင်ယူခဲ့တယ်။ သူမတဖြည်းဖြည်းအသက်ကြီးလာတဲ့အခါ သူမအထိန်းတော်ကလဲ အသက်ကြီးလာပြီဖြစ်တဲ့အတွက် သူမကိုယ်တိုင်ပဲချက်ပြုတ်စားသောက်ရတာနဲ့ အဆုံးသတ်သွားတယ်။ အဲ့ဒါကြောင့် သူမရဲ့ ချက်ပြုတ်တဲ့စကေးကလဲ တိုးတက်လာပါတယ်။ ပြီးတော့ ချက်ပြုတ်ခြင်းကလဲ သူမရဲဝါသနာဖြစ်လာတယ်။
နံရိုးဟင်းကျက်ခါနီးမှာ မွှေးကြိုင်တဲ့အနံ့ကို အန်တီလီခံစားလိုက်မိတယ်။ အန်တီလီ အနံ့ရှုလိုက်ပြီး ပြောနိုင်တာကတော့ အဲ့ဒီဟင်းပွဲကမြည်းကြည့်စရာမလိုပဲနဲ့ကို အရသာရှိနေမှာသေချာတယ်။ ပြီးတော့ အဲ့ဒါက သူမချက်တာထက်ကိုပိုပြီး အရသာကောင်းမယ်ဆိုတာ အသေအချာပဲ။
ရှောင်ကျိုး ရဲ့အမေက အရက်မသောက်ပဲ အရက်ကြောင့်မူးရူးမနေတဲ့အချိန်ဆိုရင် သူမဆီမှာ ကောင်းကွက်တစ်ချို့ရှိနေသေးလို့ အန်တီလီပထမဆုံးအကြိမ်ခံစားလိုက်မိတယ်။ ဆရာကလဲ ဒီလိုမျိုး အမျိုးသမီးကိုသဘောကျခဲ့တာဖြစ်နိုင်တယ် ဒါကြောင့်လဲ သူမကိုလက်ထပ်ခဲ့တာဖြစ်မယ်။ ဒါပေမယ့် ဘာက သူမကိုဒီလိုပြောင်းလဲစေခဲ့တာလဲ။
"အန်တီလီ ရှောင်ကျိုး ကို စားဖို့အတွက် သွားခေါ်ပေးနိုင်မလား..."
တကယ်လို့ သူမကိုယ်တိုင်သွားခေါ်မယ်ဆိုရင် သူမကိုစိတ်ဆိုးနေသေးတဲ့ ကလေးလေးက ထွက်လာဖို့ငြင်းမယ်ဆိုတာကို ခန့်မှန်းပြီးဖြစ်တယ်။
အန်တီလီက ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်တယ်။ စားပွဲပေါ်ကို ဟင်းပွဲတစ်ချို့တင်ပြီးနောက် ရှောင်ကျိုးကို သွားခေါ်လိုက်တယ်။
အန်တီလီ ဘယ်လိုပြောလိုက်လဲ သူမ မသိပေမယ့် ရှောင်ကျိုး က လိမ်လိမ်မာမာနဲ့ အခန်းထဲကထွက်လာတယ်။ သူ့အမူအယာက ဗလာဖြစ်နေပြီး သူမကိုနည်းနည်းလေးတောင်လှမ်းမကြည့်ဘူး။
ထန်ထန် က နံရိုးချိုချဉ်ပန်းကန်ကို အသေးလေးနားချပြီး ပြောလိုက်တယ်
" ပေါင်ပေါင် မာမီချက်ထားတဲ့ နံရိုးဟင်းကို မြည်းကြည့်ပါဦး, အဲ့ဒါက အရမ်းအရသာရှိတာနော်..."
အန်တီလီကလဲ ကူပြီးပြောလိုက်တယ်
"ရှောင်ကျိုး သားမာမီက သားအတွက်အခုပဲလုပ်ထားပေးတာ လာ…မြန်မြန်လေး စားကြည့်ပါဦး..."
အသေးလေးက လုံး၀မလှုပ်ရှားပဲ တခြားပန်းကန်ထဲက ခရမ်းသီးဟင်းကိုလှမ်းယူကာ
"ကျွန်တော် နံရိုးမကြိုက်ဘူး..."
အန်တီလီက သူမခေါင်းကို အကူအညီမဲ့စွာနဲ့ ယမ်းလိုက်ပြီး ထန်ထန်ကို အားလျော့တဲ့အကြည့်နဲ့ လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။
ထန်ထန် က စိတ်ဓါတ်မကျပေ။ အဲ့ဒီအသေးလေးက တခြားဟင်းခွက်ကိုလက်လှမ်းလိုက်ပေမယ့် သူ့မျက်လုံးတွေက နံရိုးဟင်းကို အမြန်လှမ်းကြည့်လိုက်တာကို သူမသိရှိပြီးဖြစ်တယ်။ သူမ ပြုံးနေလိုက်တယ်။
ဒီကလေး ဘယ်လောက်တောင်အဆင်မပြေဖြစ်နေလိုက်သလဲ... အဲ့ဒါကအရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ...
သူမ ခဏလောက်စဉ်းစားပြီးနောက် သူမရဲ့ပန်းကန်လုံးကိုမယူကာ ချိုင်းထောက်နဲ့ မီးဖိုချောင်ကိုထွက်သွားတယ်
"ထမင်းထပ်ထည့်ဖို့ မီးဖိုချောင်ကိုသွားလိုက်ဦးမယ် ကျွန်မနဲ့ အတူတူလိုက်ဦးမလား အန်တီလီ..."
"အာ... ကျွန်မက…"
အန်တီလီက စကားပြောတာရုတ်တရက် ရပ်သွားပြီး ထန်ထန်ရဲ့ အပြုအမူတွေက သူမနောက်ကို လိုက်ခဲ့ဖို့ပြောနေတာကိုတွေ့လိုက်တယ်။
" ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်မလဲ ထမင်းလိုက်ယူမယ် ကျွန်မထမင်းတွေ အများကြီးစားလိုက်မိတာပဲ... "
လူကြီးနှစ်ယောက်လုံး မီးဖိုချောင်ထဲဝင်လိုက်ရတဲ့အကြောင်းပြချက်က ရှောင်ကျိုး အတွက်ပါပဲ။ သူမတို့က မီးဖိုချောင်ကမထွက်ခင် အချိန်တချို့ကြာအောင်နေလိုက်တယ်။ သူမတို့ ထွက်လာတဲ့အခါမှာ အသေးလေးက ပုံမှန်အတိုင်းဆက်စားနေတုန်းပါပဲ။ အဲ့ဒါက ဘာမှမပြောင်းလဲသွားပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ထန်ထန်သိလိုက်ရတာက ပန်းကန်ထဲက နံရိုးတစ်တုံးကတော့ ပျောက်သွားတာကိုပါပဲ။
သူမနှလုံးသားထဲကနေ ပြုံးလိုက်မိပြီး သူမကိုယ်သူမ ချီးကျူးလိုက်ကာ အခုကနေစပြီးတော့ အသေးလေးအတွက် အရသာရှိတဲ့ အစားအစာတွေလုပ်ပေးတော့မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်တယ်။ အတိတ်တုန်းက သူမကိုထိန်းတဲ့ ကလေးထိန်းက သူမကိုစိတ်ဆိုးတိုင်း သူမ(ကလေးထိန်း)အကြိုက်ဆုံးဟင်းတွေ ချက်ပေးလိုက်တဲ့အခါဆိုရင် ဒေါသတွေ မြန်မြန်ပျောက်သွားလေ့ရှိတယ်။
အဲ့အချိန်မှာပဲ အန်တီလီရဲ့အိတ်ကပ်ထဲက ဖုန်းမြည်လာတယ်။ အန်တီလီက သူမရဲ့ပန်းကန်လုံးကိုချလိုက်ပြီး ဖုန်းကိုကိုင်လိုက်ကာ
"ဟဲလို... သား ဘာလို့ခေါ်တာလဲ...ဟင်..."
တဖက်ကဘာပြောလိုက်လဲဆိုတာ မသိပေမယ့် အန်တီလီရဲ့ အပြုအမူတွေကပြောင်းလဲသွားပြီး အလန့်တကြားမတ်တပ်ရပ်လိုက်တယ်...
" ဘာလို့ဂရုမစိုက်ရတာလဲ... သူမအဆင်ပြေရဲ့လား... "
"ကောင်းပြီ...ကောင်းပြီ...အမေအဲဒီကို တတ်နိုငိသလောက် ချက်ချင်းလာခဲ့မယ် မင်း ဖန်ဇီကိုသေချာဂရုစိုက်ထား..."
ဖုန်းချလိုက်ပြီးနောက် အန်တီလီက ရှောင်ကျိုး နဲ့ ထန်ထန်ကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ ထို့နောက်သူမ တစ်စုံတစ်ယောက်ကို အပူတပြင်းဖုန်းခေါ်ပေမယ့်လဲ မရခဲ့ပါဘူး။ သူမ စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြစ်သွားပြီး
"ဆရာကဖုန်းမကိုင်ဘူး...သူပြန်မရောက်သေးတာဖြစ်မယ်...ကျွန်မဘာလုပ်သင့်လဲ..."
ထန်ထန်က အန်တီလီ စိတ်လှုပ်ရှားနေတာကိုကြည့်ပြီး မေးလိုက်တယ်
"အန်တီလီ ဘာဖြစ်လို့လဲ...တခုခုဖြစ်နေတာလား..."
"ကျွန်မသားအခုပဲဖုန်းခေါ်တာ သူပြောတာက ကျွန်မချွေးမပြုတ်ကျလို့တဲ့ ပြီးတော့သူမက လမစေ့ပဲကလေးမွေးနေပြီတဲ့... အခုဆေးရုံရောက်နေပြီး ကျွန်မရဲ့ အကြီးဆုံးမြေးလေးကို ကြည့်ရှု့စောင့်ရှောက်ပေးမယ့်သူ ဘယ်သူမှမရှိဘူးဖြစ်နေတယ်... ဒါပေမယ့် ကျွန်မသွားရင် ရှောင်ကျိုးလေးကိုဘယ်လိုလုပ်မလဲ...ဆရာရဲ့ဖုန်းကိုလဲဆက်မရဘူး...အာယာ…ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့မလဲ... "
လမစေ့ပဲ စောစောမွေးတယ်...
အဲ့ဒီအကြောင်းကို သူမ ကြားဖူးတယ်။ အဲ့ဒါက အမျိုးသမီးတွေအတွက်အသက် အန္တာရာယ်များတယ်, အဲ့ဒါကြောင့် အန်တီလီက ဒီအခြေအနေကို အရမ်းစိုးရိမ်နေတာပဲဖြစ်မယ်။
ထန်ထန် က စကန့်ပိုင်းလောက်စဉ်းစားလိုက်ပြီး ပြောလိုက်တယ်..
" အန်တီလီ ရှင်သွားပြီးတော့ ရှင့်ရဲ့ချွေးမကို ဂရုစိုက်သင့်တယ်... ကျွန်မ ပေါင်ပေါင်ကိုကြည့်ထားလိုက်ပါ့မယ်... စိတ်မပူပါနဲ့, ကျွန်မပေါင်ပေါင်ကို သေချာဂရုစိုက်မှာပါ...’’
"အာ... အဲ့ဒါက…’’
ထန်ထန်က ဒီနှစ်ရက်လုံးလုံး ရှောင်ကျိုး ကို ဂရုစိုက်နေပေမယ့်လဲ လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်တွေမှာလျစ်လျူရှုထားတာတွေကြောင့် သူမအနေနဲ့ စိုးရိမ်နေမိတယ်။ အဲ့ဒါကြောင့် ဘယ်လိုလုပ်ပြီး သူမကို လွယ်လွယ်နဲ့ ကလေး ကိုထိန်းဖို့ လွှတ်ထားရဲမှာလဲ... သူမ က အရက်တွေပြန်သောက်ပြီး အရင်လိုမူးရူးနေပြန်ရင်ကော ဘယ်လိုလုပ်မလဲ...
အန်တီလီက အတွေးများနဲ့ရှုပ်ထွေးနေပြီး ချွေးများပါပြန်လာတယ်။ သူမလက်မလျော့ပဲ ကျိယန်ကိုဖုန်းထပ်ခေါ်လိုက်တယ် ဒါပေမယ့် ဘယ်သူမှဖုန်းလာမကိုင်ပါဘူး။
တချိန်လုံးအသံတိတ်ပြီးနားထောင်နေတဲ့ ရှောင်ကျိုး က
" အဖွားလီ... အဖွားသွားလိုက်ပါ, သားကအဆင်ပြေပါတယ်... ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် စောင့်ရှောက်တတ်ပါတယ်..."
အန်တီလီက အကြိမ်ကြိမ်တုံ့ဆိုင်းနေသော်လဲ အဆုံးမှာတော့ သူမမှတခြားနည်းလမ်းလဲ မရှိတော့ချေ။ အဲ့ဒါကြောင့် သူမအံကြိတ်လိုက်ပြီး ထန်ထန် ကိုပြောလိုက်တယ်...
" မဒမ် ရှောင်ကျိုးလေးကိုသေချာဂရုစိုက်ဖို့လိုတယ်...သူ့ကို အနိုင်မကျင့်ပါနဲ့, အရက်လဲထပ်မသောက်ပါနဲ့... "
ထန်ထန်ကခေါင်းငြိမ့်လိုက်ပြီး
" စိတ်လျော့ပါ အန်တီလီ ကျွန်မ ကတိပေးပါတယ်... "
အန်တီလီက ရှောင်ကျိုးဘက်လှည့်၍ထပ်ပြောလိုက်တယ်
" အဖွားဖုန်းနံပါတ်က သားရဲ့နာရီသေးသေးလေးထဲမှာရှိတယ် တခုခုဖြစ်တာနဲ့ အဖွားကိုခေါ်လိုက်နော်... "
ကျိရှောင်ကျိုး ကနာခံစွာနဲ့ ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်တယ်။
အန်တီလီက အလျင်စလိုနဲ့ သူမအခန်းကိုပြေး၀င်သွားပြီး သူမရဲ့ ပစည်းတွေကိုကောက်သိမ်းနေတယ်။ သူမထွက်လာတဲ့အခါ ကဒ်တစ်ခုနဲ့ ငွေသားအထပ်လိုက်ကြီးပါလာတယ်
" ဒီဟာက နေ့စဉ်အသုံးစာရိတ်အတွက် ကျွန်မကို ဆရာပေးထားတာပါ, အခုဒါတွေကို မဒမ်ကိုပေးပါတယ်...ရှောင်ကျိုး လေးကိုလဲသေချာဂရုစိုက်ပေးပါ ကျွန်မပြန်လာလို့ရတာနဲ့ ချက်ချင်းပြန်လာပါမယ်..."
ထန်ထန် က အဲ့ဒီအနီရောင်စက္ကူအထပ်လိုက်ကြီးက ပိုက်ဆံမှန်းသူမအကြမ်းအားဖြင့်နားလည်လိုက်တယ်။ သူမက အဲ့ဒါတွေကိုယူလိုက်ပြီး ပြောလိုက်တယ်...
" ကျွန်မသိပါတယ် အန်တီလီ ကျွန်မတို့ကိုစိတ်မပူပါနဲ့ အန်တီလီရဲ့ချွေးမကိုသာ ဂရုစိုက်လိုက်ပါ..."
ထန်ထန် က အာမခံပြီးပြောနေပေမယ့်လဲ အန်တီလီကတော့ စိုးရိမ်နေဆဲဖြစ်တယ် ဒါပေမယ့်လဲ သူမသက်ပြင်းချက်ပြီးထွက်ခွာသွားတော့တယ်။
အိမ်ထဲမှာတော့ သားအမိနှစ်ယောက်သာကျန်နေခဲ့တော့တယ်။
ရှောင်ကျိုး က တစ်ရှုးကိုကိုင်လိုက်ပြီး သူ့ပါးစပ်ကိုသုတ်လိုက်တယ်။ ပြီးသွားတဲ့အခါမှာ သူက ထိုင်ခုံပေါ်ကနေ ဖြေးငြင်းစွာဆင်းလိုက်ပြီး သူအခန်းဆီသို့ပြေးသွားလေတယ်။
သူမ တားလိုက်ချင်ပေမယ့်လဲ ရှောင်ကျိုး လောက်သွက်လက်မှုမရှိတာကြောင့် နောက်ဆုံးမှာတော့ စားပွဲခုံကိုသာ ရှင်းလင်းလိုက်တော့တယ်... သူမရဲ့ခြေထောက်ဒဏ်ရာကြောင့် မီးဖိုချောင်ထဲကို သန့်ရှင်းသွားအောင်လုပ်ရတာ အချိန်တစ်နာရီလောက်ယူလိုက်ရတယ်။
ထန်ထန် က နံရံမှာရှိနေတဲ့ နာရီကိုမကြည့်တတ်သေးပါဘူး။ အဲ့ဒီအစား သူမက စိတ်နှင့် ခန့်မှန်းပြီးတွက်ချက်လိုက်တာဖြစ်ပြီး အချိန်ကမစောတော့ဘူး။ ထို့နောက် သူမ ရှောင်ကျိုး အခန်းတံခါးကိုခေါက်လိုက်ပြီး
" ပေါင်ပေါင် အိပ်ချိန်ရောက်ပြီနော် မာမီကူပြီးဆေးကြောပေးဖို့လိုလား.... "
ပြန်ဖြေသံမကြားရတဲ့အတွက် ထန်ထန်က တခါးကိုဖွင့်ဖို့ကြိုးစားလိုက်တယ်။ တံခါး လောခ့်မချထားတာတွေ့တဲ့အတွက် သူမအံ့ဩသွားတယ်။
တံခါးဖွင့်ပြီးတဲ့နောက် အိပ်ယာဘေးမှာ မီးအိမ်လေးထွန်းထားတာကို တွေ့လိုက်တယ်။ အသေးလေးက ဘောလုံးလေးလိုကွေးကွေးလေး နေနေတယ်။ သူအိပ်ပျော်နေလားဆိုတာ သူမအနေနဲ့ မသေချာဘူး။
သူမ တဖြေးဖြေးအနားကပ်လိုက်ပြီး စောင်ကိုအောက်သို့အနည်းငယ်ဆွဲချလိုက်တဲ့အခါ အသေးလေးရဲ့ခေါင်းကိုမြင်လိုက်ရတယ် ...
" ပေါင်ပေါင်... သားအိပ်ပျော်နေပြီလား... "
အသေးလေးရဲ့ မျက်လုံးငြိမ်သက်နေပေမယ့် သူ့မျက်တောင်လေးတွေကတော့ လှုပ်ရှားနေတယ်။ သူက အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေတာပဲ။
ထန်ထန် ပေါ့ပေါ့ပါးပါးရယ်လိုက်ပြီး သူမကိုယ်သူမ စကားပြောချင်ယောင်ဆောင်လိုက်ကာ ...
" ပေါင်ပေါင်လေးက အိပ်ပျော်နေတာပဲ..."
ရှောင်ကျိုး ရဲ့ မျက်တောင်လေးတွေက တဖန်လှုပ်ရှားသွားပြန်တယ်။
ထန်ထန် စောင်ကိုငြင်သာစွာ မလိုက်တဲ့အခါ အသေးလေးက အ၀တ်အစားလဲပြီးဖြစ်နေတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ သူ့ကိုယ်ကထွက်လာတဲ့ အမွှေးနံ့လေးကို သတိထားမိလိုက်တာကြောင့် သူ့ဘာသာရေချိုးပြီးဖြစ်လောက်တယ်။ သူမရင်ထဲ နူးညံ့မှုတွေနဲ့ ပြည့်နှက်သွားတယ်။ ဒီကလေးလေးက ကိုယ့်ဘာသာ စားသောက်တတ် ရေချိုးတတ်တယ်။ သူက တကယ်ကို ကလေးကောင်းလေးတစ်ယောက်ပဲ။
သူမရဲ့အကြီးဆုံးအစ်မဖြစ်သူက သူ့သားလေး ကိုအိမ်တော်ကို ခေါ်လာတာကို မှတ်မိသေးတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်တုန်းက ကလေးက ၅ နှစ်ရှိပြီဖြစ်သော်လည်း သူ့ကိုထိန်းကျောင်းဖို့အတွက် ဘယ်နေရာသွားသွား အိမ်စေတွေကအမြဲပါနေတယ်။ နောက်ပြီး သူအစာစားတဲ့အခါဆိုရင်လဲ ကလေးထိန်းက ခွံ့ကျွေးရတယ်။ သူက ရှောင်ကျိုး လိုအစွမ်းအစမရှိဘူး။
သူမ ကလေးက တခြားကလေးတွေထက်သာတာကြောင့် ထန်ထန် က ချက်ချင်းပဲ ဂုဏ်ယူမိသလိုခံစားလိုက်ရတယ်။ သူမက ရှောင်ကျိုး ကိုမြှောက်ပြောလိုက်တယ် ...
" ငါတို့ရဲ့ ပေါင်ပေါင်လေးက အရမ်းစွမ်းတာပဲ...ကိုယ့်ဘာသာ ရေချိုးတတ်တယ် အဲ့ဒါက အရမ်းအံ့ဩဖို့ကောင်းတာပဲ..."
အသေးလေးရဲ့ ၀မ်းဗိုက်လေးလှုပ်ရှားသွားတယ်။
သူမက သတိမထားမိသလို ဟန်ဆောင်ရင်း ရှောင်ကျိုး ကို အသာလေးပုတ်လိုက်တယ်။ ဒီအခွင့်အရေးကို အသုံးချပြီး သူ့ကိုတောင်းပန်ရမယ်။ အမှားလုပ်တဲ့သူက သူမ မဟုတ်သော်လဲ သူမက မူလပိုင်ရှင်ကိုယ်ထဲရောက်နေပြီဖြစ်တယ်။ သူမက မူလပိုင်ရှင် ကိုယ်ထဲရောက်နေမှတော့ သူမလုပ်ခဲ့သမျှအားလုံးကို တာ၀န်ရှိနေပြီဖြစ်တယ်။
" ပေါင်ပေါင်... မာမီမှားသွားပါတယ်...မာမီက အရင်တုန်းကမကောင်းခဲ့ဘူး ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား...အဲ့ဒါက မာမီ့ခေါင်းမကောင်းခဲ့လို့ပါ...ဒါပေမယ့် ဒဏ်ရာရပြီးတော့ မာမီ့ခေါင်းကအလုပ်ပြန်လုပ်သွားပြီလေ... မာမီ့အမှားကိုသိပါပြီ... ပြီးတော့ မာမီပြောင်းလဲပါ့မယ်နော်...အခုကစပြီး နောက်ကိုဆို ပေါင်ပေါင်လေးနဲ့ ဒယ်ဒီအပေါ်မှာကျိန်းသေ ကောင်းပေးပါ့မယ်။ သားလေးက မာမီ့ကိုစောင့်ကြည့်နေပေါ့ ဟုတ်ပြီလား..."
ထန်ထန်က ရှောင်ကျိုး ရဲ့ ကိုယ်လေးတောင့်နေပြီး နှုတ်ခမ်းတွေအတင်းစေ့ထားတာကို သတိထားလိုက်မိတယ်။
သူမ အရာအားလုံးကိုပြောပြီးတဲ့အခါမှာ ကိုယ်ကိုကိုင်းလိုက်ပြီး ကလေး နဖူးလေးကိုနမ်းလိုက်တယ်။ ထို့နောက် အခန်းထဲကမထွက်ခင် ထပ်ပြောလိုက်တယ်...
" ပေါင်ပေါင်...အခု မာမီသွားအိပ်တော့မယ်နော်... "
အသေးလေးက ဒီအတိုင်းပဲဆက်နေနေတဲ့အတွက် သူမ ပြုံးလိုက်ပြီး တံခါးကို ငြင်သာစွာပိတ်လိုက်တယ်။
နောက်တစ်နေ့မနက်ရောက်တဲ့အခါ ...
သူမ မနက်စာကိုစောစောထလုပ်နေတယ်။ သူမက မနက်စာတင်မကဘူး အနီရောင်ပဲကိတ်လေးကို အသေးလေးကျောင်းသွားရင်စားဖို့ လုပ်ပေးနေတယ်။
သူမပြီးသွားလို့ အသေးလေးကိုသွားနှိုးဖို့ ပြင်လိုက်တဲ့အခါမှာ သူက မီးဖိုချောင်အခန်း၀ကိုရောက်နှင့်နေပြီ ဖြစ်တယ်။ သူအချိန်ဘယ်လောက်ကြာကြာ သူမကိုကြည့်နေလဲဆိုတာ သူမမသိလိုက်ဘူး။ ဒါပေမယ့် သူမက နှုတ်ဆက်မလို့ပြင်လိုက်တဲ့အချိန်မှာပဲ ရှောင်ကျိုး က ရုတ်တရက်ပြေးထွက်သွားတယ်။
မနက်စာကို စားပွဲပေါ်တင်ပြီးတဲ့အခါမှာတော့ ထန်ထန် က ဆိုဖာပေါ်မှာရှိနေတဲ့ ရှောင်ကျိုးကိုခေါ်လိုက်တယ်...
" ပေါင်ပေါင်ရေ... လာပါဦး မနက်စာစားပြီး ကျောင်းသွားရအောင်..."
သူမပြောတာကို အသေးလေးက တုံ့ပြန်လိုက်ပြီး ဆိုဖာပေါ်က ခုန်ဆင်းလိုက်တယ်။ ထို့နောက် စားပွဲနားသို့သွားကာ သူ့ခြေထောက်တိုတိုလေးတွေနဲ့ ထိုင်ခုံပေါ်သို့တွယ်တက်လိုက်တယ်။ သူနေရာယူပြီးတဲ့အခါမှာတော့ စတင်စားသောက်တော့တယ်။
Part 7
သူမ ပေါက်စီလုံးလေး ပန်းကန်ထဲသို့ စွပ်ပြုတ်ထည့်ပေးလိုက်သည်။
" ပေါင်ပေါင်, မာမီလုပ်ထားတဲ့ ဖက်ထုတ်စွပ်ပြုတ်ကို မြန်မြန်လေးစားကြည့်ပါဦး, အဲ့ဒါကပူတယ်နော်, မစားခင်မှုတ်လိုက်ဦး..."
အသေးလေးက ထန်ထန် ကိုကြည့်လိုက်ပြီး ဖက်ထုတ်စွပ်ပြုတ်ပန်းကန်ကို အမြန်ကြည့်လိုက်တယ်။ သူက အလုတ်သေးသေးလေးကိုက်ပြီးနောက် အတွင်းပိုင်းကိုအေးအောင်မှုတ်နေတယ်။ သူ့ရဲ့ မေးဖောင်းဖောင်းလေးကလဲ လှုပ်ရှားနေပြီး ဟမ်းစတားလေး အစာစားနေသလိုဖြစ်နေတယ်။
သူမ ကလေးအတွက် ဆန်ပြုတ်တစ်ပန်းကန်ကို စားဖို့အသင့်ဖြစ်တဲ့အထိ အပူချိန်အနေတော်ဖြစ်အောင်လုပ်လိုက်ပြီး အသေးလေးရှေ့မှာချပေးလိုက်တယ်။
ရှောင်ကျိုး က ကလေးသေးသေးလေးဖြစ်ပေမယ့်လဲ သူ့ရဲ့အစာစားချင်စိတ်က အတော်လေးမြင့်မားတဲ့အတွက် ဆန်ပြုတ်ပန်းကန်လုံးကြီးတစ်လုံး နဲ့ ဖက်ထုတ်ပြုတ် ၅ ခုစားလိုက်တယ်။ စောင့်ကြည့်နေတဲ့ ထန်ထန် တောင် သူ့ရဲ့ ဗိုက်ကိုကြည့်ပြီး အစာမကြေဖြစ်မှာကိုကြောက်လာမိတယ်။
အသေးလေးရဲ့ မျက်နှာလေးကနီရဲလာတယ်။ သူစားတာအရမ်းများသွားပုံရပြီး ထိုင်ခုံပေါ်ကနေ သူ့ဗိုက်ကိုကိုင်ကာ ဆင်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဆိုဖာဆီသို့သွားလိုက်ပြီး ကျောင်းလွယ်အိတ်ကိုလွယ်လိုက်တယ်။ ထို့နောက် တံခါးဆီသို့ပြေးသွားလိုက်ပြီး ဖိနပ်စီးနေလေတယ်။
ထန်ထန် က အဲ့ဒီကလေးရှက်နေမှန်းသိတယ်။ သူမက လှမ်းအော်ပြီးပြောလိုက်တယ်
" ပေါင်ပေါင်, မာမီ သားနဲ့လိုက်ခဲ့မယ်, တစ်ယောက်တည်းမသွားနဲ့လေ, မာမီ့ကိုစောင့်ပါဦး....’’
အသေးလေးက ဖိနပ်မစီးခင် တစ်ခဏလောက်ရပ်တန့်သွားတယ်။
သူမ ဆက်ပြောလိုက်တယ်
" ပေါင်ပေါင်, မာမီ့ခြေထောက်ကနာနေတယ်, အဲ့ဒါကြောင့်သားကိုမမီဘူး, မာမီကိုစောင့်ပြီး ဖြေးဖြေးလျောက်နော် မဟုတ်ရင် မာမီချော်လဲလိမ့်မယ်..."
အဲ့ဒီစကားကိုကြားပြီးနောက် ရှောင်ကျိုး ရဲ့လှုပ်ရှားမှုတွေက သိသိသာသာ နှေးကွေးသွားတယ်။
သူဖိနပ်စီးပြီးတဲ့အချိန်မှာပဲ ထန်ထန် က စားစရာတွေကိုထုတ်ပိုးလိုက်ပြီး သူမဖိနပ်ကိုဝတ်ဆင်ကာ အသေးလေးနောက်က အမြန်လိုက်ရန်ကြိုးစားလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် အသေးလေးက တံခါးရဲ့တစ်ဖက်မှာ သူမအားစောင့်နေတာကိုတွေ့လိုက်တယ်။ အသေးလေးက သူမကိုတွေ့ပြီးတဲ့နောက် ဓါတ်လှေကားဆီသို့ ဦးတည်လိုက်တယ်။
သူမ ရှောင်ကျိုးနောက်ကနေ ချက်ချင်းပဲလိုက်သွားပြီး ဓါတ်လှေကားရှေ့ရောက်တဲ့အခါမှာ သူမစိုးရိမ်လာမိတယ်။ ' သူမ ဓါတ်လှေကားမသုံးတတ်ဘူး, သူမ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ ‘ အဆုံးမှာတော့, သူမစိတ်ပူနေတယ်ဆိုတာက မလိုအပ်ဘူးဆိုတာသိလိုက်တယ်။ အသေးလေးက အရမ်းလိမ်မာပြီး အရာအားလုံးကို ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲဆိုတာသိတဲ့အတွက် သူမဘာမှလုပ်စရာမလိုတဲ့အထိဖြစ်သွားတယ်။
သူမ အသေးလေးရဲ့စောင့်ရှောက်မှုကို လက်ခံရတဲ့သူလို ခံစားလိုက်ရတဲ့အတွက် သူမရှက်သွားတယ်။ သူမအနေနဲ့ ဒီကမ္ဘာမှာနေထိုင်ရန် လိုအပ်တဲ့ကျွမ်းကျင်မှုတွေကိုသင်ယူဖို့ စိတ်ထဲမှာဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်တယ်။ သူမက ကလေးတစ်ယောက်ထက် ပိုမဆိုးချင်ဘူး။
သူမတို့ ကားစောင့်နေကျနေရာရောက်တဲ့အခါ ကျောင်းကားက ရောက်မလာသေးပေ။ ထန်ထန် က အသေးလေးကို နေ့လည်စာဗူးလေးလှမ်းပေးပြီး
"ပေါင်ပေါင်, မာမီသားအတွက် ဗိုက်ဆာလာရင်စားဖို့ အနီရောင်ပဲကိတ်လေးလုပ်ပေးထားတယ်, ကျောင်းကိုယူသွားလိုက်နော် ပြီးတော့ ဗူးကိုလဲ အိမ်ပြန်ယူလာဖို့မမေ့နဲ့နော်..."
ကျိရှောင်ကျိုး က ထန်ထန် ကိုရှုပ်ထွေးတဲ့အကြည့်နဲ့ကြည့်လိုက်ပြီး ဗူးလေးကိုသေချာစွာကိုင်လိုက်ပြီး တိတ်တဆိတ်လက်ခံလိုက်တယ်။ ကျောင်းကားရောက်လာတဲ့အခါမှာ သူက နောက်ပြန်မကြည့်ပဲ တက်သွားတယ်။ ထို့နောက် ထိုင်ခုံမှာနေရာယူပြီးတဲ့အခါမှာတော့ သူက ပြတင်းပေါက်ကနေဖြတ်ပြီး ထန်ထန့်ကို အမြန်ကြည့်လိုက်တယ်။
သူမက သူရဲ့အကြည့်ကိုမြင်လိုက်တာနဲ့တပြိုင်နက် လက်ကိုဝှေ့ယမ်းကာ
" ပေါင်ပေါင်, မာမီသားကို မူကြိုမှာလာကြိုမယ်နော်... "
ရှောင်ကျိုး သူမအကြည့်ကိုရှောင်လိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့လက်ထဲမှာတော့ သူမပေးတဲ့နေ့လည်စာဗူးကို တန်ဖိုးရှိတဲ့ရတနာဗူးလေးလို တင်းကြပ်စွာကိုင်ထားတယ်။
သူ့ ရဲ့ အိမ်မ်နီးချင်းကျောင်းနေဘက်ဖြစ်တဲ့ ပါးဖောင်းဖောင်းလေးနဲ့ ကလေးမလေးက သူ့ဘေးနားထိုင်နေပြီး မေးလိုက်တယ်
“ ကျိရှောင်ကျိုး အဲ့ဒါနင့်မာမီလား...’
သူ ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်တယ်။
‘’ဝိုး ဒါဆို နင့်မှာမာမီရှိတယ်ပေါ့, ငါအဲ့ဒါကိုမသိခဲ့ဘူး, သူမကနင့်ကိုလိုက်မပို့ဖူးဘူးလေ...’’
ရှောင်ကျိုးကခေါင်းငုံ့လိုက်ပြီး သူ့လက်ထဲက နေ့လည်စာဗူးကိုကြည့်လိုက်ကာ
" ငါ့မှာ မာမီရှိပါတယ်...’’
ရှောင်ကျိုးလက်ထဲက နေ့လည်စာဗူးအား ကလေးမလေးကကြည့်လိုက်ပြီး စိတ်၀င်တစားနဲ့မေးလိုက်တယ်
" နင်ဘာတွေကိုင်ထားတာလဲ... အနံ့ကမွှေးနေတာပဲ...’’
ရှောင်ကျိုး ရဲ့ နှုတ်ခမ်းထောင့်လေးတွေက အပေါ်ကိုကွေးသွားပေမယ့် သူကပြင်းထန်စွာဖိနှိပ်လိုက်တယ်။ ထို့နောက် သူက
" အဲ့ဒါက ငါကျောင်းမှာစားဖို့အတွက် ငါ့မာမီလုပ်ပေးထားတဲ့ အနီရောင်ပဲကိတ်တွေပဲ။ သူမက ငါဗိုက်ဆာမှာကြောက်လို့လေ...’’
ကလေးမလေးက ချက်ချင်းပဲမနာလိုဖြစ်သွားတယ်။ သူမက တံတွေးတချို့မျိုချမိလိုက်ပြီး လက်ညှိုးထောင်ကာ ပြောလိုက်တယ်
" ငါ့ကိုတစ်ခုလောက်ကျွေးပါလား , တစ်ခုတည်းလေ...”
ရှောင်ကျိုးကနေ့လည်စာဗူးကိုကာကွယ်လိုက်ပြီး ခေါင်းကိုယမ်းကာ
" မရဘူး, ငါ့အတွက် ငါ့မာမီလုပ်ပေးထားတာ, နင်လိုချင်တယ်ဆိုရင် နင့်မာမီကိုလုပ်ခိုင်း..."
ကလေးမလေးက စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ နှုတ်ခမ်းပိတ်သွားလေတယ်။ သူမ ဟမ့် တစ်ချက်လုပ်လိုက်ပြီး
"ကျိရှောင်ကျိုး နင်က အရမ်းကပ်စေးနည်းတာပဲ, အဲ့ဒါက အနီရောင်ပဲကိတ်လေးပဲဟာကို, အဲ့ဒါက ကောင်းမှာမဟုတ်ဘူးဆိုတာသေချာတယ်, ငါကလဲအဲ့ဒါကိုမစားချင်ပါဘူးနော်...’’
ရှောင်ကျိုး မျက်တောင်ခတ်လိုက်ပြီး သူရဲ့ကျောပိုးလွယ်အိတ်ကို နေ့လည်စာဗူးပေါ်တင်ထားလိုက်လေတယ်။
ကလေးမလေးက ဒေါသကြောင့် ငိုတော့မလိုဖြစ်လာတယ်။
ထန်ထန်တစ်ယောက် ကျောင်းကားပေါ်တွင်ဖြစ်ပျက်ခဲ့သောအရာများကို သတိမပြုခဲ့မိပါ။ သူမ အိမ်ပြန်ရောက်တဲ့အခါမှာ ညစ်ပေနေသော အဝတ်များအားလုံးကိုလျော်လိုက်ပြီးနောက် တိုက်ခန်းကို သန့်ရှင်းရေးစလုပ်တော့တယ်။ သူမရဲ့ ဒဏ်ရာရနေတဲ့ခြေထောက်ကြောင့် အရာအားလုံးကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်ဖို့အတွက် အချိန်အတော်ကြာယူလိုက်ရတယ်။
သူမအားလုံးပြီးသွားတဲ့အခါ နေ့လည်ရောက်နေပြီဖြစ်တယ်။ သူမအရမ်းပင်ပန်းလွန်းလို့ လှုပ်တောင်မလှုပ်ချင်တော့ဘူး။ အဆာပြေအဖြစ် သစ်သီးတစ်ချို့ကိုသာ သူမစားဖြစ်လိုက်တယ်။ ထို့နောက် ကမ္ဘာကြီးအကြောင်းကို လေ့လာသင်ယူဖို့ သူမ တီဗီကိုစကြည့်တော့တယ်။
ထန်ထန် က တီဗီကို စိတ်၀င်တစားကြည့်နေခဲ့ပြီး ကလေး ကို မူကြိုကနေ သွားကြိုဖို့အချိန်ရောက်တော့မှ သူမ အဲ့ဒါကိုပိတ်ပြီး ထွက်ခွာသွားတယ်။ ထို့နောက် အန်တီလီလုပ်ခဲ့တဲ့အတိုင်းတုပပြီး အစိမ်းရောင် တက်စီပေါ်သူမတက်ခဲ့တယ်။ အရာအားလုံး အဆင်ပြေပြေဖြစ်နေတာကြောင့် သူမကိုယ်သူမ တိတ်တဆိတ်လက်မထောင်ပေးလိုက်မိတယ်။ သူမရဲ့ ပထမဆုံးအကြိမ် တစ်ယောက်တည်း တက်စီစီးခြင်းကအောင်မြင်သွားပြီ။
ထန်ထန် နင်ကအရမ်းတော်တာပဲ...
သူမ မူကြိုကျောင်းကိုရောက်တဲ့အခါ ၀င်ပေါက်မှာစောင့်နေကြတဲ့ မိဘတွေကိုမတွေ့သေးတာမို့ သူမအရမ်းစောသွားမှန်းသိလိုက်တယ်။ သူမက ခြံစည်းရိုးနားအထိလျောက်သွားပြီ ကျောင်းကိုငေးကြည့်ကာစောင့်နေလိုက်တယ်။ အနာဂတ်မှာ အချိန်ကိုသိဖို့အတွက် သူမအိမ်ပြန်ရောက်တဲ့အခါကျရင် အချိန်ဘယ်လိုကြည့်ရမလဲဆိုတာကို တတ်နိုင်သလောက် သင်ယူဖို့ ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်တယ်။
အချိန်ဘယ်လောက်ကုန်သွားလဲဆိုတာ သူမ မသိလိုက်ဘူး။ ဒါပေမယ့် နောက်ဆုံးမှာတော့ ကျောင်းဆင်းသွားပြီဖြစ်တယ်။ ဆရာမက ကလေးတွေကိုဦးဆောင်ပြီးထွက်လာတယ်။ သူမ အကြည့်တစ်ချက်နဲ့တင် အသေးလေးကိုတွေ့လိုက်တယ်။ သူက မနက်ကယူသွားတဲ့ နေ့လည်စာဗူးလေးကို တင်းကြပ်စွာကိုင်ထားတယ်။
'သူ့ရဲ့လွယ်အိတ်ထဲမှာ အဲ့ဒီဗူးကိုထည့်လို့ရတယ်ဆိုတာကို သူမေ့သွားတာလား...
အသေးလေးက ခြံစည်းရိုးကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး သူမကိုမြင်သွားတဲ့အခါ တည်ငြိမ်စွာနဲ့ တစ်ဖက်သို့လှည်သွားပြီး အရမ်းအရေးကြီးတဲ့အရာတစ်ခုကို ပြုလုပ်နေရသကဲ့သို့ တန်းစီနေလိုက်တယ်။ ထို့နောက်သူမကို လှမ်းကြည့်နေပြန်တယ်။ အသေးလေးရဲ့အပြုအမူကိုမြင်ပြီး သူမ ရယ်ချင်လာမိတယ်။
ဆရာမက ထန်ထန် ကိုမနေ့ကတွေ့ဖူးပြီးဖြစ်တဲ့အတွက် ရှောင်ကျိုး ကိုသူမနဲ့ထည့်ပေးလိုက်တယ်။ သူမတို့မသွားခင် ဆရာမက
"ရှောင်ကျိုး မာမီ, ကျောင်းပိတ်ရက်က မကြာခင်ရောက်တော့မယ် အဲ့ဒါကြောင့် ကျောင်းမပိတ်ခင် စုဝေးပွဲတစ်ခုလုပ်ဖို့ရှိတယ် ပြီးတော့ ကလေးတွေကလဲ စတိတ်စင်ပေါ်မှာ ဖျော်ဖြေကြလိမ့်မယ်။ ကျွန်မတို့ကျောင်းက ကလေးမိဘတွေအနေနဲ့ ကလေးတွေကိုလာပြီး အားပေးဖို့မျှော်လင့်ပါတယ်...ရှောင်ကျိုး ရဲ့ မာမီနဲ့ဒက်ဒီကော ဒီပွဲကိုတက်နိုင်မလားသိဘူး...’’
ရှောင်ကျိုး ရဲ့မိဘတွေက အရင်နှစ်တုန်းကမတက်ရောက်ခဲ့သောကြောင့် ဆရာမကမေးရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်တယ်။ အဲဒီတုန်းက, ရှောင်ကျိုးက သူ့မိဘတွေအရမ်းအလုပ်များတယ် ပြောခဲ့တာကြောင့် ဒီနှစ်မှာတော့ လာလိမ့်မည်ဟု သူမမျှော်လင့်မိတယ်။
ထန်ထန် စုဝေးပွဲဆိုတာ ဘာမှန်းသူမ မသိပေမယ့် ဆရာမဆိုလိုတဲ့ အဓိပ္ပာယ်ကို သူမနားလည်တယ်။ မူကြိုကျောင်းမှာ ပွဲတစ်ခုခုလုပ်ဖို့ရှိနေပြီး ကလေးမိဘတွေအားလုံးကိုတက်ရောက်ဖို့ ဖိတ်ခေါ်တာပဲ။ သေချာတာပေါ့ သူမသွားရမှာပေါ့။ လူတိုင်းရဲ့မိဘတွေတက်ရောက်ပြီး ရှောင်ကျိုး ရဲ့မိဘတွေသာမရောက်လာခဲ့ရင် ကလေးကဘယ်လောက်တောင်မှ နာကျင်နေလိုက်မလဲ...တက်ရမယ်။ သူမအသေအချာကို တက်ရောက်ရမယ်။
ထန်ထန် ဆရာမကို ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ပြီး..
" ဆရာမ, ကျွန်မ သေအချာတက်ရောက်မှာပါ, ဒါပေမယ့် ရှောင်ကျိုးရဲ့ဒယ်ဒီက အလုပ်များတော့ သူ့မှာအချိန်ရှိဖိုကမသေချာဘူး...’’
ဆရာမက ပြုံးလိုက်ပြီး " ကိစမရှိပါဘူး, ရှင်လာရင်ပဲအဆင်ပြေပါတယ်။ ရှောင်ကျိုး ရဲ့ဒယ်ဒီပါတက်ရောက်ရင်တော့ ပိုကောင်းတာပေါ့...’’
" ကျေးဇူးတင်ပါတယ်...’’
ဆရာမနဲ့စကားပြောပြီးတဲ့နောက် ကလေး လက်ကိုဆွဲပြီး အိမ်ပြန်လာခဲ့လိုက်တယ်။ အသေးလေးက ဒီတစ်ကြိမ်တော့ သူမလက်ကိုဆွဲမဖြုတ်ပစ်တော့ဘူး ဒါပေမယ့် သူမကိုတော့ လျစ်လျူရှုတုန်းပဲဖြစ်တယ်။
ဘယ်လိုပဲဖြစ်နေပါစေ သူမကတော့ ကျေနပ်နေပြီဖြစ်တယ်...
သူမတို့အိမ်ပြန်ရောက်တဲ့အခါမှာ မနက်ကထည့်ပေးလိုက်တဲ့ နေ့လည်စာဗူးက ပြောင်ရှင်းနေတာကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။ အနီရောင်ပဲကိတ်တွေ အကုန်လုံးမရှိတော့ဘူး။ အဲ့ဒါကြောင့် သူမကမေးလိုက်တယ်
“ပေါင်ပေါင်, မာမီလုပ်ပေးတဲ့ အနီရောင်ပဲကိတ်တွေက စားကောင်းလား...’
အသေးလေးက အချိန်အနည်းငယ်ယူလိုက်ပြီး အနည်းငယ်တွန့်ဆုတ်နေကာ ပြောလိုက်တယ်
"အဲ့ဒါကကောင်းပါတယ်...’’
ထန်ထန် ကနှုတ်ခမ်းစေ့လိုက်ပြီး သူမရဲ့အပြုံးကိုဖုံးလိုက်တယ်။
" ကောင်းပြီ မနက်ဖြန်အတွက် ကန်ဇွန်းဥ နဲ့ အနီရောင်စွန်ပလွန်သီးကိတ် လုပ်ပေးရမလား...အဲ့ဒါက အရမ်းအရသာရှိတာနော်...’’
အသေးလေးက အေးစက်သောလေသံနဲ့ သူမကိုပြန်ပြောလိုက်တယ်
" ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်...’’
ထန်ထန် သူ့တင်ပါးလုံးလုံးလေးအား ရိုက်ချင်စိတ်ကိုထိန်းလိုက်ကာ သူ့အနီးသို့လျောက်သွားလိုက်သည်။ သူက တက်ဘလက်ကိုထပ်ပြီးစိုက်ကြည့်နေတယ်။ သူ့ဒယ်ဒီဆီကပြန်စာကို မျှော်နေမှန်းသူမ သိလိုက်တယ်။
ဒီအသေးလေးက သူ့အဖေကို တကယ်လွမ်းနေတာပဲ
အသေးလေးကို အာရုံလွှဲရန် သူမက
“ပေါင်ပေါင်, ဒါကို ဘယ်လိုသုံးရမလဲဆိုတာ မာမီသိသွားပြီ, သင်ပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်နော်...’’
နောက်ဆုံးတော့ အသေးလေးက သူမကိုမော့ကြည့်လိုက်တယ်။ သူက စည်းကမ်းတင်းကြပ်တဲ့ ကျောင်းဆရာပေါက်စလေးနဲ့တူနေပြီး
" ခင်များ အဲ့ဒါကို ဘယ်လိုသုံးမလဲ တကယ်သင်ခဲ့တာလား...’’
ထန်ထန် က စိတ်အားထက်သန်စွာနဲ့ ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ပြီး
" အဲ့ဒါ တကယ်ပါ, မာမီသင်ပြီးသွားပြီ...’’
ကျောင်းဆရာပေါက်စလေးက သူမကို တက်ဘလက်ထိုးပေးပြီး လေးနက်စွာနဲ့ပြောလိုက်တယ်
“ ပါးစပ်ကပြောရုံနဲ့မရဘူး သက်သေပြ..."
‘’အာ...’’
သူမကို စမ်းသပ်လိမ့်မယ်လို့ မထင်မိဘူး။ အခု သူမအနေနဲ့ သူမခင်ပွန်းဆီကို အသံမက်ဆေ့ပို့ပေးသင့်လို့လား... မဟုတ်သေးဘူးလေ, သူမအဆင်သင့်မဖြစ်သေးဘူး။
သူမ မလှုပ်ရှားသေးသည့်အတွက် အသေးလေးက သူ့ရဲ့ပါးဖောင်းဖောင်းလေးတွေနဲ့နှုတ်ခမ်းကို ထော်ပြလိုက်ရင်း ...
" သင်ပြီးပြီလို့ပြောလိုက်တယ်မဟုတ်ဘူးလား... ကျွန်တော့ကိုပြလေ, ဒက်ဒီဆီကို မက်ဆေ့ပို့ပေး...’’
အသေးလေးရဲ့ အတည်ပေါက်ကြီးပြောနေတာကိုမြင်ပြီး သူမအနေနဲ့မငြင်းဆန်နိုင်ဘူး။ အဲ့ဒါကြောင့် သူမရဲ့ကြောက်ရွံ့မှုကိုတွန်းလှန်လိုက်ရတော့တယ်။ သူမက အသက်ပြင်းပြင်းရှုလိုက်ပြီး တက်ဘလက် ကိုယူလိုက်ကာ စိတ်ဖိစီးစွာနဲ့ ...
“ယောကျာ်း, ရှင့်ကိုယ်ရှင် ဂရုစိုက်ရမယ်နော်, ကျွန်မနဲ့ ပေါင်ပေါင်ကို စိတ်မပူနဲ့...’’
သူမကပြောပြီးတာနဲ့ ခလုတ်ကိုချက်ချင်းလွှတ်လိုက်တယ်။ သူမအနေနဲ့ မှန်မှန်ကန်ကန် လုပ်ခဲ့မိရဲ့လား မသေချာတဲ့အတွက် စိတ်ပူစွာနဲ့ငေးကြည့်နေမိတယ်။
ရှောင်ကျိုး ရဲ့ လက်ဖောင်းဖောင်းလေးတွေက အခုလေးတင်ပို့လိုက်တဲ့ မက်ဆေ့ကိုနှိပ်လိုက်တယ်။ ထို့နောက် ထန်ထန့် ရဲ့အသံကိုပြန်ကြားရလိုက်တယ်
“ ယောကျာ်း, ရှင့်ကိုယ်ရှင် ဂရုစိုက်ရမယ်နော်, ကျွန်မနဲ့ ပေါင်ပေါင်ကို စိတ်မပူနဲ့...’’
သူမ အသစ်အဆန်းတစ်ခုလို ခံစားလိုက်မိပြီး အမြန်မေးလိုက်တယ်
“ ပေါင်ပေါင်, မာမီလုပ်တာမှန်ရဲ့လား...’
အသေးလေးက ခေါင်းငြိမ့်လိုက်ပြီး
“အင်း ဒယ်ဒီ အဲ့ဒါကိုကြားရလိမ့်မယ်...’’
ရှောင်ကျိုးရဲ့ ဒယ်ဒီ သူမအသံကိုကြားနိုင်တယ်ဆိုတာ သိလိုက်ပြီးနောက် သူမနှလုံးခုန်သံတွေကျယ်လာတယ်။ သူဘယ်လိုတုံ့ပြန်မလဲဆိုတာကို သူမတွေးနေမိတယ်။ သူမနဲ့ မူလပိုင်ရှင်ကြားက အရမ်းကွာဟမှုတွေကြောင့် သူ့အနေနဲ့ ထူးဆန်းနေမယ်ထင်တယ်။ သူမတို့ စကားပြောတဲ့ပုံစံတောင်မတူဘူးလေ။ ဒါပေမယ့် သူမဘာလုပ်နိုင်မှာလဲ, မူလပိုင်ရှင်အတိုင်း သူမခင်ပွန်းဖြစ်သူကို ကျိန်ဆဲတာမျိုး သူမဘယ်လိုလုပ်နိုင်မှာလဲ ။ အထူးသဖြင့် သူ့လို လူကောင်းမျိုးကိုပေါ့။
သူမက သူ့ကိုမကျိန်ဆဲနိုင်ပါဘူး။ ဒါ့အပြင် သူမက ပေါင်ပေါင့် ဒယ်ဒီကို နောက်ဆို ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ဆက်ဆံရမယ် ဘာလို့လဲဆိုတော့ သူက သူမတို့ကိုထောက်ပံ့နေတာလေ။ အရာအားလုံး သူ့အပေါ်မီခိုနေပြီးမှ ဘာလို့များသူကို ကောင်းကောင်းမဆက်ဆံရမှာလဲ... ပြီးတော့ ဇနီးတစ်ယောက်အနေနဲ့ ကလေးနဲ့ခင်ပွန်းကို ဂရုစိုက်ရတာက ပုံမှန်ပဲလေ။ သူမက ပေါင်ပေါင်ရဲ့မိခင် နဲ့ ပေါင်ပေါင့်ဒယ်ဒီရဲ့ဇနီး ဖြစ်နေကတည်းက သူမ သူတို့ကိုကျိန်းသေဂရုစိုက်ရမှာပဲ။
....
မိုင်ထောင်ပေါင်းများစွာဝေးတဲ့တစ်နေရာရဲ့ မနက်ခင်းမှာတော့...
အထူး အခြေစိုက်စခန်းတစ်ခု၏ ရုံးခန်းထဲတွင် မီးများလင်းထိန်နေဆဲဖြစ်သည်။ အရပ်ရှည်ရှည်နဲ့သူတစ်ယောက်က စားပွဲအနီးတွင်ထိုင်နေပြီး အစီရင်ခံစာတစ်ခုကို စိတ်ပါ၀င်စားစွာနဲ့ရေးနေသည်။
တံခါးကပွင့်သွားပြီး အသက်သုံးဆယ်အရွယ်ရှိ အမျိုးသားတစ်ယောက်က အခန်းတွင်းသို့ဝင်လာကာ တခြားထိုင်ခုံတစ်လုံးမှာထိုင်လိုက်တယ်။ သူက စစ်တပ်ယူနီဖောင်းကိုဝတ်ဆင်ထားတယ်
“ဟေး အကို ကျိ အခုပဲပြန်ရောက်တာကို ဘာလို့ အလောတကြီး အစီရင်ခံစာရေးနေတာလဲ... ဒီလောက်ရက်တွေအကြာကြီးကို မပင်ပန်းဘူးလား... ‘’
ကျိယန်က မော့ကြည့်ဖို့စိတ်မဝင်စားဘူး။ သူမျက်နှာပေါ်မှာ ဘာခံစားချက်မှရှိမနေဘူး။ ပြီးတော့ ခံစားချက်မဲ့တဲ့အသံနဲ့
“အဲ့ဒါက ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး... အစီရင်ခံစာပြီးတာနဲ့ ငါအိပ်မှာပါ...”
‘’အကို ကျိ ဒီတစ်ခါကော အချိန်ဘယ်နှစ်ရက်လောက်ယူမှာလဲ...ရှောင်ကျိုး ဆီကိုသွားလည်မှာလား... အသေးလေးက အကို့ဆီက ဘာသတင်းမှမကြားတာ ရက်အတော်ကြာနေပြီ။ သူ အကို့ကိုလွမ်းနေမှာအသေအချာပဲ...’’
Part 8
ရှောင်ကျိုး နာမည်ကိုကြားလိုက်ရတဲ့အခါ အေးစက်နေတဲ့ ကျိယန် ရဲ့အမူအယာက အနည်းငယ်ပျော့ပြောင်းသွားပြီး သူ့ရဲ့မျက်ဝန်းထဲမှာတောင် နွေးထွေးမှုအနည်းငယ်ပေါ်ထွက်လာတယ်
" ငါးရက်ခွင့်ယူဖို့ပြောထားတယ်, အလုပ်တွေအားလုံးလဲပြီးပြီမို့ နောက်တစ်ပါတ်ဆို ငါပြန်မှာ "
တုန်းလီ သက်ပြင်းချက်လိုက်ပြီး
" အာ…အကိုက ကလေးကိုတစ်လမှာ နှစ်ရက်လောက်ပဲတွေ့ခွင့်ရပြီး ကလေးရဲ့အမေကလဲမကောင်းဘူး...ဘာလို့ ကလေးကိုဒီ မခေါ်လာတာလဲ မပြည့်စုံဘူးဆိုပေမယ့် ဒီကမူကြိုလဲ မဆိုးပါဘူး ရှောုကျိုးကိုသာ ဒီကိုခေါ်လာမယ်ဆိုရင် အကိုလဲ သူ့ကိုနေ့တိုင်းတွေ့နိုင်တယ် ပြီးတော့ စိတ်ပူဖို့လဲမလိုတော့ဘူးပေါ့...”
တုန်းလီ နဲ့ ကျိယန် က အထက်တန်းကတည်းက ကျောင်းနေဖက်တွေဖြစ်တယ်။ သူတို့က စစ်တပ်ထဲကို အတူတူ၀င်ခဲ့ကြပြီး အထူးတပ်ဖွဲ့မှာလဲ အလုပ်အတူတူပဲဖြစ်တယ်။ အဲ့ဒါကြောင့် သူတို့တွေက အခက်အခဲတွေကို အတူတူဖြတ်ကျော်ခဲ့ပြီးဖြစ်တယ်။ သူတို့က ညီအကိုကောင်းတွေဖြစ်ပြီး တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောဆိုကြတယ်။ နောက်ပြီး သူက ကျိယန်ရဲ့ အိမ်ထောင်ရေးအကြောင်းကို အတွင်းရေးအထိသိတဲ့ တစ်ယောက်တည်းသောသူဖြစ်တယ်။
ကျိယန် ခေါင်းယမ်းလိုက်ပြီး
“ရှောင်ကျိုးကိုဒီကိုခေါ်လာလဲ မကောင်းဘူး။ ငါကအချိန်မရွေး မစ်ရှင်ရှိနေနိုင်တယ်။ တကယ်လို့ ငါမရှိဘူးဆိုရင် ကလေး ကိုစောင့်ရှောက်မယ့်သူ တစ်ယောက်မှမရှိဘူး။”
တုန်းလီ က စဉ်းစားလိုက်ပြီးနောက် သဘောတူလိုက်တယ်။ စစ်တပ်အိမ်ယာမှာ ကလေးထိန်းငှားတာက ကောင်းတဲ့အကြံညဏ်တစ်ခုမဟုတ်ဘူး ပြီးတော့၀င်ခွင့်လဲမပြုဘူး။ ရှောင်ကျိုး အမေက အားမကိုးရလို့ဆိုပြီး ကလေးကိုသာဒီခေါ်လာမယ်ဆိုရင် စောင့်ရှောက်ပေးမယ့်သူတစ်ယောက်မှရှိမှာ မဟုတ်ဘူး။
ရှောင်ကျိုး ရဲ့အမေသာ ပုံမှန်ဆိုရင် အရမ်းကောင်းမှာပဲ။
တုန်းလီ က သူ့သူငယ်ချင်းအစား သက်ပြင်းချလိုက်မိတယ်။ သူ့အနေနဲ့မကူညီနိုင်ဖြစ်ပြီး ရေရွတ်မိလိုက်တယ်
" မင်းသူနဲ့ဘာလို့ လက်ထပ်ထားသေးလဲဆိုတာ စဉ်းစားမရဘူး, ငါမင်းကို သူနဲ့ကွာရှင်းပြီး ကလေး အတွက် မိထွေးတစ်ယောက်ရှာဖို့ပြောထားတယ်လေ။ ပြီးတော့ မိထွေးတိုင်းက ဆိုးမနေပါဘူး။ အနည်းဆုံးတော့ သူတို့တွေက ရှောင်ကျိုး ရဲ့မိခင်အရင်းထက်တော့ သာမှာပဲ"
ကျိယန်က ဒီလိုစကားတွေကို မကြိုက်မှန်းသိသောကြောင့် ဒီထက်ပိုမပြောတော့ပေ။ သူက ကျိယန် ကို နှုတ်ဆက်ပြီး အိပ်ယာဝင်ရန်အခန်းထဲကထွက်ခွာသွားလေတယ်။
ကျိယန်အစီရင်ခံစာကို ရေးပြီးသွားတဲ့အခါမှာတော့ မနက်ခင်း ၂ နာရီရှိနေပြီဖြစ်တယ်။ သူ့ရဲ့နာကျင်နေတဲ့ မျက်လုံးတွေကို နှိပ်နယ်လိုက်ပြီး မီးကိုပိတ်လိုက်ကာ သူ့အခန်းကိုပြန်သွားလိုက်တယ်။
သူ့က အဖွဲ့တစ်ခုလုံးရဲ့ခေါင်းဆောင်ဖြစ်ပေမယ့်လဲ သူ့အခန်းရိုးရိုးရှင်းရှင်းပုံစံပဲဖြစ်တယ်။ အရာအားလုံးက သပ်သပ်ရပ်ရပ်နဲ့ နေရာတကျရှိနေပြီး စစ်တပ်ရဲ့အငွေ့အသက်ကို ရရှိနေစေတယ်။
ကျိယန် စားပွဲခုံမှာထိုင်လိုက်တယ်။ သူက တစ်စုံတစ်စုံကို သတိရသွားဟန်ရှိပြီး ဖုန်းကိုထုတ်ယူလိုက်ကာ ဖွင့်လိုက်တယ်။ ဖုန်းဖွင့်လိုက်တာနဲ့တပြိုင်နဲ့ နိုတီများစွာက တက်လာတယ်။ သူက အားလုံးကိုဂရုမစိုက်ပဲ WeChat ကိုဖွင့်လိုက်တယ်။ ရှောင်ကျိုး ဆီမှ မက်ဆေ့ ပေါင်းများစွာကိုသူတွေ့လိုက်ရတယ်။ သူ့အမူအယာက ပျော့ပြောင်းသွားပြီး အသံမက်ဆေ့ကိုဖွင့်လိုက်တယ်။
‘’ဒယိဒီ, ဘာလို့ သားကို video call မခေါ်တာလဲ? ဒက်ဒီအလုပ်များနေတာလား...’’
‘’ဒယ်ဒီ, သားကို ဘာလို့ video call မခေါ်သေးတာလဲ. မစ်ရှင်အတွက် အပြင်သွားနေရတာလား...’
‘’ဒယ်ဒီ, မစ်ရှင်ကနေ ပြန်မလာသေးဘူးလား...ဘယ်အချိန်ပြန်ရောက်မှာလဲ...’’
‘’ဒယ်ဒီ, သားကို video call မခေါ်တာကြာပြီနော်, ဘယ်ရောက်နေတာလဲ...’
အသေးလေးရဲ့ အသံသေးသေးလေးက ဖုန်းကနေ တောက်လျောက်ပေါ်ထွက်လာတယ်။ ကျိယန် က အသေးလေးရဲ့အသံကိုကြားပြီး နူးညံ့သွားတယ်။ တကယ်လို့ တစ်ယောက်ယောက်က လက်ထပ်ခြင်းကနေ ဘာတွေရလာလဲမေးရင် သူ့အနေနဲ့ မတုံ့ဆိုင်းပဲဖြေမိမှာက သူ့ရဲ့သားလေးပဲ ဖြစ်တယ်။ ပြီးတော့ သားလေးကိုမွေးဖွားပေးတဲ့ သူမကိုလဲကျေးဇူးတင်တယ်။ ရှောင်ကျိုးအတွက် သူက သူမကိုသည်းခံနိုင်တယ်။ သူမက သူ့ရဲ့သည်းခံနိုင်တဲ့အတိုင်းအတာကိုမကျော်သရွေ့ သူ့အနေနဲ့ သူမဘ၀အတွက် လိုအပ်တာတွေအကုန်လုံး သူထောက်ပံ့ပေးမယ်လို့ ကတိပေးနိုင်တယ်။
ကျိယန် က အသံမက်ဆေ့တွေကို ဆက်နားထောင်နေတယ်။ နောက်ဆုံးတစ်ခုကိုရောက်တဲ့အခါမှာတော့ မမျှော်လင့်တဲ့ အမျိုးသမီးအသံတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာတယ်
‘’ ယော...ယောကျာ်း…ရှင့်ကိုယ်ရှင် သေချာစောင့်ရှောက်နော်, ကျွန်မနဲ့ ပေါင်ပေါင်ကို စိတ်မပူနဲ့...’’
ထန်ထန်...
သူ မျက်ခုံးတွေတွန့်ချိုးသွားပြီး နောက်ဆုံး အသံမက်ဆေ့ကို စိုက်ကြည့်ပြီး စဉ်းစားနေမိတယ် ‘သူမက သူ့ဆီဘာလို့ အသံမက်ဆေ့ပို့တာလဲ ပြီးတော့ သူမအသံက ဘာလို့ဒီလိုဖြစ်နေတာလဲ’
ကျိယန် က တစ်ခဏလောက်စဉ်းစားလိုက်ပြီး ဖုန်းရဲ့ အသံဖိုင် ကိုဖွင့်လိုက်တယ်။ အန်တီလီဆီမှ မစ်ကောလ် တွေအများကြီးကို သူတွေ့လိုက်ရတယ်။ သူဖုန်းပြန်ခော်ဖို့ပြင်လိုက်ပြီးမှ အချိန်ကိုကြည့်လိုက်ပြီး မခေါ်ဖြစ်တော့ဘူး။ ထို့နောက် အ၀တ်တချို့ကိုယူပြီး ရေချိုးခန်းထဲကိုဝင်သွားတော့တယ်။
မနက်ခင်းရောက်တဲ့အချိန်မှာတော့...ကျိယန်က မနက်ခင်းလေ့ကျင့်ရေးကိုသွားလိုက်တယ်။ ထို့နောက် အသေးလေးနိုးလောက်တဲ့အချိန် ရောက်ပြီဖြစ်တဲ့အတွက် WeChat မှ video call ခေါ်လိုက်တယ်။
‘’ဒယ်ဒီ... ဒယ်ဒီ ပြန်ရောက်ပြီလား..."
video call ခေါ်လိုက်တာနဲ့ တပြိုင်နက် အသေးလေးရဲ့မျက်နှာက ဖုန်းမျက်နှာပြင် မှာပေါ်လာတယ်။
ရှားပါးလှတဲ့အပြုံးက ကျိယန် မျက်နှာမှာပေါ်လာတယ်။
‘’ရှောင်ကျိုး သားနိုးတာမကြာသေးဘူး မဟုတ်လား...’’
အသေးလေးက ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်တယ်
“ သားအခုလေးတင်ပဲနိုးတာ ဒယ်ဒီ, သားကိုမခေါ်တာကြာပြီနော်...မစ်ရှင်သွားတာ ဒဏ်ရာတွေရသေးလား? ဘယ်အချိန် သားကိုပြန်လာတွေ့မှာလဲ...’’
အသေးလေးဆီကနေ မေးခွန်းတွေက ဆက်တိုက်ထွက်လာတယ်။ ကျိယန် ကစိတ်ရှည်စွာနဲ့ နားထောင်နေပြီး စိတ်မကောင်းလဲဖြစ်နေမိတယ်။ သူက ဖခင်ကောင်းမဟုတ်ဘူးဆိုတာ သိပါတယ်။ ကလေးကို ဒီတိုင်းထားခဲ့တယ်။ ကလေးအတွက် မိခင်ကောင်းမရှာပေးနိုင်တဲ့အပြင် သူနဲ့ပါတူတူမနေပေးနိုင်ဘူး။ ကလေးဆီသွားလည်ဖို့လဲ သူ့အတွက်ခက်ခဲရတယ်။ အသေးလေးအရမ်းအထီးကျန်နေမှာကို သိနေပေမယ့်လဲ သူဘာမှလုပ်မပေးနိုင်ဘူး။
‘’ဒယ်ဒီက မစ်ရှင်ကနေပြန်ရောက်တာမကြာသေးဘူး ပြီးတော့ ဒဏ်ရာလဲမရဘူး။ နောက်ရက်နည်းနည်းကြာရင် သားဆီလာတွေ့တော့မှာ...’’
ရှောင်ကျိုး က သူပြောတာကိုနားထောင်ပြီးတဲ့နောက် သူ့မျက်လုံးလေးတွေက တောက်ပလာပြီး နှုတ်ခမ်းလေးတွေကအပေါ်ကိုကော့တက်လာတယ်။ သူ့ရဲ့သွားသေးသေးလေးတွေတောင်ပေါ်နေပြီး
‘’တကယ်လား ဒယ်ဒီ... အဲ့ဒါဆို ဒက်ဒီပြန်လာတာ သားစောင့်နေမယ်။ မြန်မြန်ပြန်လာနော်... ‘’
‘’အိုကေ ဒယ်ဒီမြန်မြန်ပြန်လာမယ်..."
ကျိယန်ကဖြေလိုက်ပြီးနောက် ထပ်မေးလိုက်တယ်
‘’ရှောင်ကျိုး သားမာမီ အခုတစ်လော တစ်ခုခုဖြစ်နေသေးလား...’’
သူက ခေါင်းကိုငြိမ့်လိုက်ပြီး တံခါးကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ တံခါးပိတ်ထားတာ သေချာကြောင်းအတည်ပြုပြီးတဲ့နောက် သူက ကျိယန် ကို အသေအချာပြောလိုက်တယ်။
"ဒယ်ဒီ, မာမီကားတိုက်ခံရတယ်... ခြေထောက်ကဒဏ်ရာရနေပြီး မျက်နှာမှာလဲ ခြစ်ရာတွေအများကြီးပဲ..."
ကျိယန် နှုတ်ခမ်းကတဖြောင့်တည်း တိတ်ဆိတ်နေပြီး ဘာစကားမှမဆိုဘူး။
အသေးလေးက တံခါးကို နောက်တကြိမ် သေချာပြန်ကြည့်ပြီးနောက်ထပ်ပြောလိုက်တယ်
‘’နောက်ပြီးတော့လေ... နောက်ပြီးတော့ မာမီကပြောတယ် သူဘာမှမမှတ်မိတော့ဘူးတဲ့, တော်တော်များများကိုလဲ သူမ မလုပ်တတ်တော့ဘူး, အဲ့ဒါကြောင် သားက သူ့ကိုသင်ပေးဖို့လိုနေတယ်..’’
အတိတ်မေ့တာ... ကျိယန်ရဲ့ ပထမဆုံးတုံ့ပြန်မှုက အယုံအကြည်မရှိခြင်းဖြစ်တယ်။ သူမကို သူမယုံဘူး။ သူမက သူတို့ကိုနောက်ပြောင်ဖို့ ကြိုးစားနေတာလား...
ကလေးက သူ့အဖေ ရဲ့မျက်နှာပေါ်က မယုံကြည်မှုကိုတွေ့လိုက်ရပြီး အမြန်ပြောလိုက်တယ်
‘’ဒယ်ဒီ, သားကတော့ မာမီတကယ်မမှတ်မိတော့ဘူးလို့ထင်တယ်, အဲ့ဒါတကယ် သိလား...’’
‘’အိုး...သားက ဘာလို့ အဲ့လို ထင်တာလဲ...’’
‘’ ဘာလို့လဲဆိုတော့ သူမက အရင်နဲ့မတူတော့ဘူး...အရင်တုန်းက သားကိုမာမီက ဂရုမစိုက်ဘူး ဒါပေမယ့် ဘယ်လိုလုပ်ပြီး သားအတွက်နေ့တိုင်း ချက်ပြုတ်ပေးနေရတာလဲ ပြီးတော့ အဲ့ဒါတွေက အရမ်းအရသာရှိတယ်။ သားကျောင်းသွားရင် ယူသွားဖို့အတွက် မုန့်တွေလဲလုပ်ပေးတယ်, ကျောင်းကပြန်လာရင်လဲ လာကြိုတယ်, ပြီးတော့ သူမက…’’
အဲ့အပိုင်းကိုရောက်တဲ့အချိန်မှာ ရှောင်ကျိုး က သူ့ရဲ့ပျော်ရွှင်မှုကိုဖုံးကွယ်ဖို့ကြိုးစားရင် မသက်မသာဖြစ်နေတယ်
‘’သူမက သားကို ပေါင်ပေါင်လို့ခေါ်တယ် ပြီးတော့လဲ ရတနာတုံးလေး, အချစ်လေး အဲ့လိုတွေလဲခေါ်တယ် ဟူးးး အဲ့ဒါတွေက အရမ်းစိတ်ရှုပ်ဖို့ကောင်းတာပဲ...’’
ကျိယန်က သံသယတွေနဲ့ ပြည့်နှက်သွားတယ်။ ထန်ထန် ရဲ့ အပြုအမူတွေနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး သူရှင်းရှင်းလင်းလင်းသိပြီးဖြစ်တယ်။ သူမက ရှောင်ကျိုး ကို တစ်ချက်လေးတောင် စောင်းငဲ့ကြည့်ဖို့ ဆနရှိတဲ့သူ မဟုတ်ဘူး။ အဲ့ဒါဆို သူမက ရုတ်တရက် ကလေး အတွက် ဘာလို့ဒီလိုအရာတွေ အများကြီးလုပ်ပေးနေရတာလဲ? တကယ်အတိအကျ ဘာဖြစ်သွားတာလဲ...
သူ့ရင်ထဲက မေးခွန်းတွေကိုထုတ်မေးရမဲ့အစား သူကမေးလိုက်တယ်
‘’အန်တီလီက ဘာဖြစ်သွားလို့လဲ... သူမက ဘယ်သွားတာလဲ ဘာလို့ မာမီက ချက်ပြုတ်နေရတာလဲ...’’
အသေးလေး က ပြန်ဖြေလိုက်တယ်
‘’အဖွားလီက အိမ်ပြန်သွားတယ်, သူမရဲ့ ကလေးသေးသေးလေးကို ဂရိုစိုက်ဖို့တဲ့...’’
အန်တီလီရဲ့ ချွေးမကကိုယ်ဝန်သည်မှန်း ကျိယန် သိထားပြီးဖြစ်တယ်။ ကြည့်ရတာ အဲ့ဒါပဲဖြစ်နိုင်တယ်။ ထို့နောက် သူက ချက်ချင်းပြောလိုက်တယ်
“အချိန်မစောတော့ဘူး, မြန်မြန်ဆန်ဆန် သွားတိုက်ပြီး ကျောင်းမသွားခင် မနက်စာသွားစားဦး ဒယ်ဒီက နောက်နေ့ကျရင် ပြန်လာခဲ့မယ်...’’
‘’ဟုတ်ကဲ့ ဘိုင့် ဘိုင့် ဒယ်ဒီ...’’
အသေးလေးက ဖုန်းမချချင်သေးပေမယ့်လဲ video call ကိုရပ်လိုက်ရတော့မယ်ဆိုတာကို သိတာကြောင့် ကျိယန် ကိုလက်ဝှေ့ယမ်းပြလိုက်ပြီး video call ကိုအဆုံးသတ်လိုက်တယ်။
ကျိယန် WeChat ကထွက်လိုက်ပြီး အန်တီလီကို ဖုန်းခေါ်လိုက်တယ်။
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
တခြားတစ်ဖက်မှာတော့, အသေးလေးတစ်ယောက် ဒီနေ့မနက် ခံစားချက်တွေကောင်းနေတာကို ထန်ထန် သတိထားမိနေတယ်။ သူ့ရဲ့ ပျော်ရွှင်မှုကိုပြတဲ့အမူအရာတွေက, စားပွဲမှာစားသောက်နေတဲ့အချိန်မှာ သူ့ရဲ့ခြေထောက်တွေကို ထိုင်ခုံမှာထိုင်ရင်းနဲ့ လွှဲရမ်းပြီးဆော့နေတယ် ပြီးတော့ ခဏခဏပြုံးနေတယ်။
"ပေါင်ပေါင်, ဘာတွေပျော်နေတာလဲ မာမီကိုပြောပြလို့ရမလား...’’
အသေးလေးရဲ့ ခြေထောက်လွှဲရမ်းပြီး ဆော့နေတာက ရပ်သွားတယ် ။ သူက စားနေတာကိုမျိုချလိုက်ပြီး
‘’ဘာမှမရှိပါဘူး...’’
ထန်ထန် က သူ့ကိုမယုံဘူး။ သူမပြောပြချင်ဘူးဆိုတာ သူမသိတယ် အဲ့ဒါကြောင့် သူမရဲ့ လျို့ဝှက်လှည့်ကွက်ကို သုံးလိုက်တယ်
“ အာ… မာမီကိုပြောပြပါ, မာမီကိုပြောပြနော်...ဟုတ်ပြီလား, မာမီရဲ့ အဖိုးတန်တဲ့အချစ်လေး မာမီသိချင်လို့ပါနော်...’’
ကျိရှောင်ကျိုး က ထန်ထန်ကိုငေးကြည့်လိုက်တယ်။ သူက စိတ်မရှည်စွာနဲ့
‘’ကောင်းပြီ, ခများးက အရမ်းအလုပ်ရှုပ်တာပဲ, ကျွန်တော်တော့ စိတ်ရှုပ်လွန်းလို့သေတော့မှာပဲ ပြောပြမယ် ဟုတ်ပြီလား, ယ်ဒီက နောက်ရက်နည်းနည်းနေရင် ကျွန်တော့ကိုတွေ့ဖို့ပြန်လာတော့မယ်...’’
‘’အာ... သားရဲ့ဒက်ဒီ ပြန်လာတော့မယ်..ပြီးတော့ကော…ပြီးတော့ကော...’’
သူမ အဲဒါကို မမျှော်လင့်မိဘူး။ လူကိုမတွေ့ရသေးပေမယ့်လဲ သူမနှလုံးခုန်သံတွေကျယ်လောင်လာတယ်။
ရှောင်ကျိုး ထွက်သွားတဲ့အချိန်ထိ သူမက ပေါင်ပေါင်ရဲ့အဖေက ဘယ်လိုပုံမျိုးလဲဆိုတာ ပုံဖော်ကြည့်နေမိတယ်။
သူ့ရဲ့ ပင်ကိုယ်စရိုက်က ဘယ်လိုရှိနေမလဲသူ့ကိုတွေ့ရင် သူမဘာလုပ်သင့်လဲ သူမကို အန်တီလီပြောထားပုံအရဆိုရင်, ပေါင်ပေါင့်ဒယ်ဒီက မူလပိုင်ရှင်ကိုသဘောမကျဘူး အဲ့ဒါက သူမကိုသဘောမကျဘူးလို့ ဆိုလိုတာပဲမဟုတ်လား...တကယ်လို့ သူက သူမကိုသဘောကျဘူးဆိုရင် သူမဘာလုပ်သင့်လဲ...
ထန်ထန်စိတ်တွေ ရှုပ်ထွေးနေပြီး အဆုံးမှာတော့ သူမအနေနဲ့ အလုပ်ကိုကြိုးစားပြီး ပေါင်ပေါင့်ဒယ်ဒီကို ကောင်းကောင်းဆက်ဆံဖို့ ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်တယ်။ သူမက ဇနီးမယားတစ်ယောက်ရဲ့ တာ၀န်ကိုကျေပွန်အောင်လုပ်မယ်။ နောက်ပြီး သူကသဘောမကျသေးဘူးဆိုရင် သူမအနေနဲ့ ဘာမှမတတ်နိုင်ဘူးလေ။ဒါပေမယ် သူတို့ကို သူမကောင်းကောင်းဆက်ဆံပေးတယ်ဆိုတော့ အိမ်ကနေကန်မထုတ်လောက်ဘူး မဟုတ်လား...
အဲ့ဒီအတွေးကိုတွေးလိုက်ပြီးတဲ့နောက် သူမစိတ်အနည်းငယ်လျော့လိုက်ပြီး အသေးလေး အတွက် ဘာချက်ပေးရမလဲစဉ်းစားလိုက်တယ်။ သို့သော်လည်း သူမရေခဲသေတ္တာကို ဖွင့်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ အလွတ်ဖြစ်နေတာကိုတွေ့လိုက်တယ်။
အန်တီလီသွားတာ ရက်အတော်ကြာနေပြီဖြစ်တယ်။ နဂိုကအပြည့်ဖြစ်နေတဲ့ ရေခဲသေတ္တာက အခုတာ့အလွတ်ဖြစ်နေပြီဖြစ်တယ်။ သူမအပြင်ထွက်ပြီး စားစရာတွေဝယ်ဖြည့်ရမယ်မှန်း သို့သော်လဲ ဘယ်နေရာမှာသွားဝယ်ရမှန်း မသိဘူးဖြစ်နေတယ်။ ခဏလောက်စဉ်းစားပြီးနောက် သူမက ပေါင်ပေါင်လေးကိုသာ သွားမေးရန်သာ ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်တယ်။
မူကြိုဆင်းပြီးတဲ့နောက် ထန်ထန် က ရှောင်ကျိုး ကိုသွားကြိုပြီး အိမ်သို့မပြန်သေးပဲ မေးလိုက်တယ်
‘’ပေါင်ပေါင်, အိမ်မှာချက်စရာမရှိတော့ဘူး, တခုခုဝယ်ဖို့အတွက် မာမီကိုလိုက်ပို့ပေးလို့ရမလား... ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ မာမီမသိလို့...’’
ရှောင်ကျိုး ကတော့ ထန်ထန် ဘာမှမမှတ်မိဘူးဆိုတာကို ယုံကြည်သွားပြီ ဖြစ်တဲ့အတွက် အရင်ရက်တွေတုန်းကလို အံ့ဩမနေတော့ဘူး။ အဲ့ဒီအစား သူကရှေ့မှဦးဆောင်ပြီး လမ်းလျောက်သွားတော့တယ်
‘’ကျွန်တော့နောက်ကလိုက်ခဲ့, စူပါမားကတ်ကို သွားကြမယ်’’
အရင်တုန်းက အန်တီလီစူပါမားကပ်သွားတိုင်း သူ့ကိုမကြာခဏခေါ်သွားလေ့ရှိတဲ့အတွက် လမ်းကိုရင်းနှီးနေပြီးဖြစ်တယ်။
ထန်ထန် က စူပါမားကပ်ကို တီဗီမှာအရင်ကမြင်ဖူးတယ်။ အဲ့ဒါက အထဲမှာအကျယ်ကြီးဖြစ်ပြီး အရာအားလုံးကို ၀ယ်လိုရတယ်။ ဒီတကြိမ်မှာတော့, သူမက အချိန်အကြာကြီးထိတ်လန့်တုန်လှုပ်သွားပြီး မျှော်လင့်ချက်တွေနဲ့ပြည့်နေခဲ့တယ်။ အထူးသဖြင့် အသေးလေးက သူမဘေးနားမှာ အဖော်အဖြစ်လိုက်ပါနေတဲ့အတွက်ပေါ့။
သူမတို့ စူပါမားကပ်ကိုရောက်တဲ့အခါမှာတော့ အသေးလေးက စျေးဝယ်တွန်းလှည်းတွေ ထားတဲ့နေရာကို ကျွမ်းကျင်စွာနဲ့သွားပြီး အိတ်ထဲက ကြွေစေ့တစ်စေ့ကိုထုတ်လိုက်တယ်။ ထို့နောက် သူက စျေးဝယ်တွန်းလှည်းပေါ်က အပေါက်လေးထဲကို အကြွေစေ့ထည့်လိုက်တဲ့နောက် လောခ့်ပွင့်သွားတာကိုသူမ ကြည့်နေရင်း မျက်ခုံးတွေမြင့်တက်လာပြီး မျက်လုံးထဲက ကြယ်တွေထွက်လာမတတ် ဖြစ်နေတယ်။
သူမတို့မိသားစုရဲ့ အဖိုးတန်လေးက တကယ်ကိုအံ့မခန်းတော်တာပဲ
ထန်ထန် ရဲ့ ချီးကျူးနေတဲ့မျက်လုံးများအောက်မှ အသေးလေးက တည်ငြိမ်စွာနဲ့ စျေးဝယ်တွန်းလှည်းကို တွန်းသွားလေတယ်။ ထို့နောက် ဘောစိတစ်ယောက်လိုမျိုး သူ့လက်ကိုဝှေ့ယမ်းလိုက်ပြီး သူ့နောက်မှာရှိနေတဲ့ သူမ ကိုခေါ်လိုက်တယ်
“သွားကြစို့...’’
သူမ ဘော့စ်အသေးစားလေး နောက်ကနေလိုက်လာခဲ့တယ်။
ဘော့စ်အသေးစားလေး က ခန့်ညားနေတဲ့အော်ရာတွေ ရှိနေပေမယ့်လဲ သူ့အရပ်က စျေးဝယ်တွန်းလှည်းထက် နိမ့်နေသောကြောင့် ခွန်အားအများအပြားကို အသုံးချနေရတယ်။ အသေးလေးကိုကြည့်ရင်း ထန်ထန် ရဲ့နှလုံးသားလေးခံစားချက်တွေနဲ့ ပြည့်နှက်သွားတော့တယ်။ ပုံမှန်အားဖြင့် သူ့လိုအရွယ်ကလေးလေးတွေက စျေးဝယ်တွန်းလှည်းထဲမှာ ထိုင်နေပြီး လူကြီးတွေကတွန်းပေးနေရမှာဖြစ်တယ်။ တီဗီထဲမှာ အမျိုးသားဇတ်ဆောင်လုပ်ပြတာကို သူမမြင်ဖူးတယ်။
သူမ ပတ်၀န်းကျင်ကို ကြည့်လိုက်တဲ့အခါမှာလဲ ကလေးအများစုက စျေးဝယ်တွန်းလှည်းပေါ်မှာ ထိုင်နေကြတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ အဲ့ဒါကြောင့် သူမ မေးလိုက်တယ်
‘’ပေါင်ပေါင်, မာမီတွန်းပေးမယ်လေ, သားက မာမီတွန်းပေးတဲ့ လှည်းပေါ်မှာထိုင်ပေါ့...’’
ရှောင်ကျိုး က တခြားကလေးတွေ စျေးဝယ်တွန်းလှည်းပေါ်မှာ ထိုင်နေကြတာကို လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ သူ့မျက်လုံးထဲ အလင်းတန်းတစ်ချက်ပြေးသွားပြီး ခေါင်းကိုယမ်းလိုက်ကာ ပြောလိုက်တယ်
‘’မထိုင်တော့ပါဘူး, သုံးနှစ်ကလေးတွေပဲ အဲ့ပေါ်မှာထိုင်ကြတာ...’’
သူက လေးနှစ်ပြည့်တော့မှာဖြစ်တယ်။ သူက အသက်သုံးနှစ်မှ မဟုတ်တော့တာ။ ပြီးတော့ သူက ထန်ထန် ရဲ့ ဒဏ်ရာရနေတဲ့ ခြေထောက်ကို မသိမသာလှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။
ထန်ထန်.က အသေးလေးပြောတာကို မယုံကြည်ဘူး။ သူမက ထပ်ပြောလိုက်တယ်
‘’ အဲ့ဒါအရေးမကြီးပါဘူး, ပေါင်ပေါင်က သုံးနှစ်မဟုတ်တော့ပေမယ့်လဲ ကလေးလေးဖြစ်နေတုန်းပဲလေ လာပြီးထိုင်လှည့်ချေ’’
အသေးလေးက ခေါင်းကိုထပ်ယမ်းလိုက်ပြီး လေးနက်စွာနဲ့ တွန်းလှည်းကိုဆက်တွန်းသွားတယ်။ သူက သူမကိုအပြစ်တင်ဖို့လဲ မမေ့လေဘူး
‘’ခင်များက လမ်းတောင်ကောင်းကောင်းမလျောက်နိုင်တာ ကျွန်တော်လှည်းပေါ်ထိုင်နေလို့ ဒဏ်ရာပိုဆိုးသွားရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ဒီတိုင်းပဲသွားကြတာပေါ့...’’
သူမ အခုတော့နားလည်လိုက်ပါပြီ။ အသေးလေးက သူမကိုစိတ်ပူနေတာပဲ။
ဘယ်လောက်တောင် ကြင်နာတတ်တဲ့ ကလေးလဲ။ သူ့မှာ လိမ်မာတဲ့ကလေးတွေရဲ့ အပြုအမူတွေရှိတယ်။ ဘာလို့များ မူလပိုင်ရှင်က သူ့ကိုဆိုးဆိုးရွားရွား ဆက်ဆံရလဲဆိုတာ သူမနားမလည်နိုင်ဘူး။
Part 9
ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောရမယ်ဆိုရင် ချိုင်းထောက်တစ်ဖက်နဲ့သူမ တွန်းလို့ရပေမယ့်လဲ အသေးလေးက သူမကိုခွင့်မပြုလေဘူး။ အသေးလေးရဲ့ ကြင်နာမှုကို သူမ ငြင်းပယ်လိုစိတ်မရှိတဲ့အတွက် လက်အောက်ငယ်သားတစ်ယောက်လို သူ့ဘေးနားကနေခြံရံပြီးလိုက်ခဲ့လိုက်တယ်။ အဲ့ဒါက စိတ်၀င်စားဖို့ကောင်းတာပဲ။
ဘော့စ်အသေးလေးရဲ့ ဦးဆောင်မှုအောက်ကနေ သူမက စူပါမားကတ်ကို သက်တောင့်သက်သာ လေ့လာနေတယ်။ ပစ္စည်းတွေအမြောက်အများရှိနေတဲ့အတွက် အားလုံးကိုလိုက်ကြည့်ရင်း သူမခေါင်းမူးလာသလိုခံစားရတယ်။ ဒီကမ္ဘာက တကယ်ကိုအံ့ဩဖို့ကောင်းမှန်း သူမနက်နက်ရှိုင်ရှိုင်းခံစားလိုက်ရတယ်။ ဒီမှာနေတဲ့သူတွေအားလုံးက အရမ်းကံကောင်းကြတာပဲ။
ခေါင်းဆောင်သေးသေးလေးရဲ့ အနောက်မှ ထန်ထန် က အသီးအရွက်အတန်းတွေဘက်ကို သူမတို့လိုအပ်တာတွေကိုယူဖို့ လိုက်သွားတယ်။ တလျောက်လုံး သူမက တခြားသူတွေလုပ်သမျှကို တုပပြီးလုပ်နိုင်တဲ့အတွက် အရာအားလုံးကချော့မွေ့နေတယ်။ သို့ပေမယ့်လဲ အသီးအရွက်များကို အလေးချိန်တွက်ရမယ့်နေရာရောက်တဲ့အခါမှာတော့ အလေးချိန်စက်နားမှာ လူတွေဝိုင်းနေတာကို သူမတွေ့လိုက်ရတယ်။ အသေးလေးက ချက်ချင်းသတိထားလိုက်မိပြီး သူမဘောင်းဘီစကိုဆွဲလိုက်ကာ
‘’မလှုပ်နဲ့ ဒီမှာစောင့်နေ ကျွန်တော်သွားတန်းစီလိုက်မယ်...’’
ထို့နောက် သူက အသီးအရွက်တွေကိုယူလိုက်ပြီး တန်းစီတဲ့နေရာကိုပြေးသွားလိုက်တယ်။ ခန္ဓာကိုယ်သေးသေးလေးက အရွယ်ရောက်လူကြီးတွေကြားမှာ တန်းစီနေပြီး သူကကြောက်ရွံ့တဲ့ပုံမပြတဲ့အပြင့် အရမ်းကိုတည်ငြိမ်နေတယ်။
ရှောင်ကျိုး အလှည့်ရောက်တဲ့အခါ, အလေးချိန်တဲ့စက်နားမှာ ခြေဖျားထောက်ရပ်လိုက်ပြီး သူက၀န်ထမ်းကို ပြောလိုက်တယ်
‘’ အန်တီ, အသီးအရွက်တွေကို ချိန်ပေးပါ ခင်ဗျ...’’
စူပါမားကတ်ဝန်ထမ်းအနေနဲ့ ကလေးတစ်ယောက်က စျေးဝယ်တာကို ပထမဆုံးမြင်ဖူးတာပဲဖြစ်တယ်။ ဝန်ထမ်းက ရှောင်ကျိုး ကိုကြည့်လိုက်တယ်။ သူက အရမ်းကိုလေးလေးနက်နက်နဲ့ချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ။ ၀န်ထမ်းရဲ့လှုပ်ရှားမှုတွေက နှေးကွေးကုန်တယ်။
ဘေးနားမှာရှိနေတဲ့ လူတိုင်းရဲ့မျက်ဝန်းတွေက လဲ ကြယ်တွေလိုတောက်ပနေပြီး သူ့ကိုဝိုင်းကြည့်နေကြတယ်။ မိန်းကလေးတစ်ချို့့ဆို သူတို့ရဲ့ဖုန်းကိုထုတ်ပြီး ဓါတ်ပုံရိုက်လိုက်ရင်းနဲ့
‘’အား...အရမ်း…အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ ငါသူ့ကို အိမ်ပါခေါ်သွားချင်နေပြီ...’’
ထန်ထန် က အဲ့ဒီမြင်ကွင်းကို သိပ်မဝေးတဲ့နေရာကနေကြည့်နေတယ်။ သူမက ဂုဏ်ယူမှုတွေနဲ့ပြည့်နှက်နေတယ်။ သူမရဲ့ ပေါင်ပေါင်လေးက အရမ်းကို စမတ်ကျပြီး အံ့ဩဖို့ကောင်းတာပဲ။
ရှောင်ကျိုး...ထန်ထန် ဘေးနားသို့ပြန်ရောက်သောအခါ အသီးအရွက်တွေက အလေးချိန် ချိန်ပြီးဖြစ်နေပြီ။
သူမ က ခါးညွှတ်လိုက်ပြီး အသေးလေးကိုဖက်လိုက်ကာ နဖူးကိုနမ်းလိုက်ပြီး ပြောလိုက်တယ်
‘’ပေါင်ပေါင်, သားလေးက အရမ်းအံ့ဩဖို့ကောင်းတာပဲ, မာမီတော့ သားကိုအားကျနေပြီ..."
အသေးလေးရဲ့ မျက်လုံးတွေကကျယ်သွားတယ်။ နှစ်စက္ကန့်လောက်ကြာပြီးတဲ့နောက် သူကအလျင်အမြန် သူ့နဖူးကို သူ့လက်ဖောင်းဖောင်းလေးနဲ့ ကာကွယ်လိုက်တယ်။ သူက ရှက်သလိုလို စိတ်ဆိုးသလိုလို ခံစားလိုက်ရပြီး ထန်ထန် ကိုစိုက်ကြည့်လိုက်တယ်
‘’ခင်…ခင်ဗျား...’’
သူဘာမှပြောမထွက်တော့ဘူး။ သူ့မျက်နှာကနီရဲလာပြီး အဆုံးမှာတော့ စျေးဝယ်တွန်းလှည်းကိုတွန်းပြီး ထွက်ပြေးသွားတော့တယ်
‘’အိုက်ယား…အရမ်းကိုစိတ်ရှုပ်ဖို့ကောင်းတာပဲ...’’
အသေးလေးက အားသွန်ခွန်စိုက်နဲ့ တွန်းလှည်းကို သူ့ရဲ့ လက်ဖောင်းဖောင်းလေးတွေနဲ့ တွန်းသွားတာကိုကြည့်ပြီး သူမပြုံးလိုက်တယ်။
ထန်ထန် နှင့်အသက်တူလောက်သော ခပ်ငယ်ငယ်မိခင်တစ်ဦးက မြင်ကွင်းတစ်ခုလုံးကိုကြည့်နေခဲ့တယ်။ သူမက မနာလိုဖြစ်စွာနဲ့ ထန်ထန်ကို ကိုပြောလိုက်တယ်
‘’အဲ့တာ ရှင့်သားမဟုတ်လား... သူကအရမ်းညဏ်ကောင်းတာပဲ, သူက ရှင့်ကိုဂရုစိုက်တယ် ပြီးတော့ သူက ရှင့်ကိုတွန်းလှည်းလဲပေးမတွန်းဘူး...သူက လှည်းတွန်းရလို့ ချွေးတွေထွက်နေတာတောင် ရှင့်ကိုဘာမှမပြောဘူး...လမ်းတောင်မလျောက်ချင်တဲ့ ကျွန်မသားနဲ့များကွာပါ့... "
အသက်ခပ်ငယ်ငယ်မိခင်ရဲ့ စျေးဝယ်တွန်းလှည်းပေါ်မှာထိုင်းရင်း ရေခဲမုန့်စားနေတဲ့ ကလေးလေးကတော့ သူအမေက သူ့အကြောင်းညည်းညူနေတာကိုမသိပဲ ရေခဲမုန့်ကိုသာ သဲမဲပြီးစားနေတယ်...
ထန်ထန် က သူမအပြုံးကိုဆက်မထိန်းထားနိုင်တော့ဘူး။ သူမအပြုအမူတွေက တော်တော်လေးများနေပြီဆိုတာသိလိုက်ပြီး အဲ့ဒီကလေးအမေကို နှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။ ထို့နောက် သူမရဲ့ ရတနာလေးနောက်ကို လိုက်သွားတော့တယ်။
အသီးအရွက်အတန်းတွေဘက်က ထွက်လာပြီးတဲ့နောက် သူမသစ်သီးတစ်ချို့နဲ့ အသေးလေးကြိုက်တတ်တဲ့ သွားရည်စာ တချို့ကိုဝယ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ အဆုံးမှာတော့ သားအမိနှစ်ယောက်လုံး စားစရာအိတ်ကြီးတစ်အိတ်စာကို ၀ယ်လိုက်ကြတယ်။ ထန်ထန် က ချိုင်းထောက်တစ်ဖက်နဲ့ စျေးဝယ်အိတ်ကိုသာ ကိုင်ထားနိုင်တယ်...
ဲ့ဒါက လမ်းလျောက်ရတာအရမ်းခက်တာပဲ...
ရှောင်ကျိုးက ထန်ထန်လမ်းလျောက်ရတာ ခက်ခဲနေတာကို သတိထားမိတယ်။ သူ့မျက်ခုံးတွန့်ချိုးသွားတယ်။ ထို့နောက် သူမ ဆီပြေးသွားပြီး အိတ်ကိုဝိုင်းမပေးလိုက်တယ်။
သူက ထန်ထန်ကို အိတ်သယ်ရတာ သက်သာစေချင်ပေမယ့်လဲ သူက အရမ်းကိုသေးငယ်တဲ့အတွက် သူ့ခမျာ အဆင်ပြေပြေလမ်းလျောက်လို့မရဘူးဖြစ်နေပြန်တယ်။ သူက လမ်းလျောက်တဲ့အခါမှာ ယိုင်သွားပြီး ချော်လဲမလိုဖြစ်သွားတယ်။
ထန်ထန် သူ့လက်ကိုအမြန် လှမ်းဆွဲလိုက်ပြီး
“ ပေါင်ပေါင်, သားကူညီဖို့မလိုပါဘူး, မာမီသယ်နိုင်ပါတယ်, မာမီက သန်မာတယ်လေ..."
အသေးလေးက သူမပြောတာကိုမယုံပါဘူး။ သူ့လက်လွတ်သွားတာနဲ့ အိတ်ကိုနောက်တကြိမ် ထပ်ကြိုးစားလိုက်ပြီး သက်ပြင်းချလိုက်တယ်
‘’အာ…ကျွန်တော်မသန်မာသေးဘူးပဲ, ဒယ်ဒီသာရှိနေရင် အရမ်းကောင်းမှာပဲ, ဒယ်ဒီက အရမ်းသန်မာတာ...”
ထန်ထန် ချက်ချင်းပဲ သူကိုနှစ်သိမ့်လိုက်တယ်။
‘’စိတ်မပူပါနဲ့, ပေါင်ပေါင်က အရမ်းငယ်သေးတယ်လေ, ပေါင်ပေါင်က အစားကိုသေချာစားမယ်ဆိုရင် သားက အရပ်ရှည်လာပြီး သန်မာလာလိမ့်မယ်...’’
အသေးလေးက အသံတိတ်လေးနဲ့ ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်တယ်။ အနာဂတ်မှာ ဒယ်ဒီ့ထက် အရပ်ပိုရှည်လာအောင်လုပ်မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်တယ်။
အိမ်ပြန်ရောက်တဲ့အခါ အချိန်ကမစောတောဘူးဖြစ်တယ်။ အဲ့ဒါကြောင့် ထန်ထန် က မီးဖိုချောင်ထဲကို တန်း၀င်ပြီး ညစာအတွက်ပြင်ဆင်တော့တယ်။
ပေါက်စီလုံးလေး က မီးဖိုချောင်တံခါး၀မှာရပ်ပြီး တိတ်ဆိတ်စွာနဲ့ ကြည့်နေတယ်။ သူက ရုတ်တရက်တစ်ခုခုကို သတိရသွားပြီး သူ့အခန်းထဲက တက်ဘလက် ကိုသွားယူလိုက်တယ်။ ထို့နောက် သူကပြန်ပြေးလာပြီး ထန်ထန် ရဲ့ပုံကို တိတ်တဆိတ်ရိုက်ယူလိုက်တယ်။
ထန်ထန်သတိမထားမိတာကို သိလိုက်ပြီး သူ့အခန်းထဲကိုပြန်ပြေးဝင်သွားကာ အခန်းတံခါးကို လောခ့်ချလိုက်တယ်။ ထို့နောက် သူက ပုံကို ကျိယန် ဆီသို့ပို့လိုက်လေတယ်။
‘’ဒက်ဒီ, သားမာမီနဲ့ စူပါမားကတ်ကို ဒီနေ့သွားတယ်... မာမီက သားအတွက် အရသာရှိတဲ့စားစရာတွေ အများကြီးဝယ်လာတယ် ပြီးတော့ သူအခု မီးဖိုချောင်ထဲမှာ သားအတွက် စားကောင်းတာတွေချက်နေတယ်...”
ရှောင်ကျိုး ရဲ့လေသံက တစ်ခုခုကို အရိပ်အမြွက်ပြနေလေတယ်...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ကျိယန် သူ့အခန်းကိုပြန်ရောက်တဲ့အခါ ရေချိုးလိုက်တယ်။ ထို့နောက် သူက ဖုန်းကိုဖွင့်လိုက်တဲ့အခါမှာ အသေးလေးဆီကနေ မက်ဆေ့ပို့ထားတာကို တွေ့လိုက်တယ်။ အဲ့ဒါက အမျိုးသမီးတစ်ယောက်က အေပရွန် ကို၀တ်ဆင်ထားပြီး မီးဖိုမှာဟင်းချက်နေတဲ့ပုံပဲဖြစ်တယ်။ အမျိုးသမီးက အရိုးစုပမာ ပိန်ကပ်နေပြီး သူမခြေထောက်က ဒဏ်ရာရထားတယ်။ သူမရဲ့ ချိုင်းထောက်က သူမအနီးမှာရှိနေပြီး သူမက ဟင်းချက်ရာမှာ ကျွမ်းကျင်တဲ့ပုံရတယ်။
ကျိယန် ပုံထဲက အဲ့ဒီအမျိုးသမီးကို ကြည့်ရတာ မရင်းနှီးသလိုဖြစ်နေတယ်။ အဲ့ဒါက သူ့မှတ်ညဏ်ထဲမှာရှိတဲ့ ထန်ထန်ရဲ့ အပြုအမူတွေနဲ့ မတူဘူးဖြစ်နေတယ်။ သူ့မှတ်ညဏ်ထဲမှာ သူမက အမြဲတမ်းအရက်မူးနေပြီး ဒေါသထွက်နေမယ် ပြီးတော့ သူ့ကိုသေစေချင်နေတဲ့သူဖြစ်တယ်။ ဒါပေမယ့်လဲ, ပုံထဲက အမျိုးသမီးဆီကတော့ နူးညံ့တဲ့ရောင်ဝါတွေထွက်နေပြီး အဲ့ဒါက တည်ငြိမ်အေးဆေးတဲ့ ခံစားချက်ကိုရစေတယ်။
ပုံထဲကသူသာ ထန်ထန်ရဲ့သွင်ပြင်နဲ့လုံးဝတူနေတာကြောင့်သာမဟုတ်ရင် သူ သူမကို တခြားတစ်ယောက်လို့ ထင်မိနိုင်တယ်။
ဘာလို့ အဲ့လိုအပြောင်းအလဲက ကြီးမားနေတာလဲ... အတိတ်မေ့သွားတာကြောင့်လား... မှတ်ဉာဏ်တွေ ပျောက်သွားမဟုတ်ဘူးဆိုရင် သူမအနေနဲ့ ဒီလိုမျိုးသရုပ်ဆောင်ဖို့ အကြောင်းပြချက်မရှိဘူး။
ကျိယန် သံသယတွေကိုဖျောက်လိုက်ပြီး ရှောင်ကျိုးဆီကို video call ခေါ်လိုက်တယ်။ နှစ်ကြိမ်လောက်ခေါ်ပြီးတဲ့နောက် မျက်နှာပြင် ပေါ်မှာ အသေးလေးရဲ့မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းဖောင်းဖောင်းလေးက ပေါ်လာတယ်။အသေးလေးက သူ့ကိုတွေ့လိုက်တဲ့ခဏမှာပဲ ဒယ်ဒီလို့တန်းခေါ်လိုက်လေတယ်...
ကျိယန် နွေးထွေးစွာပြုံးလိုက်ပြီး မေးလိုက်တယ်
‘’ဒီနေ့ညစာ ကောင်းကောင်းစားရဲ့လား...’’
အသေးလေးဆီမှာ သူ့အဖေကို ပြောစရာတွေအများကြီးရှိနေတယ်။ အဲ့ဒါကြောင့် သူက လက်နှစ်ချောင်းထောင်ပြီး ဖြေလိုက်တယ်
“ သား ဒီည ထမင်းနှစ်ပန်းကန်တောင်စားလိုက်တယ် ပြီးတော့ ကြက်တောင်ပံလဲစားတယ် ပဲပြားလဲစားတယ် ပြီးတော့…ပြီးတော့…’’
သူ့မှတ်ညဏ်လေးက အကန့်အသတ်နဲ့ရှိနေပြီး အကုန်လုံးကို ခဏအတွင်း ပြန်မမှတ်မိဘူးဖြစ်နေတယ်။ ကျိယန်က စိတ်ရှည်ရှည်နဲ့စောင့်နေတယ်။ အချိန်အတော်လေးကြာပြီးနောက် အသေးလေးက နောက်ဆုံးမှာမှတ်မိသွားတယ်။
‘’အိုး...အိုး... စွပ်ပြုတ်လဲရှိသေးတယ်, အဲ့ဒါက အရမ်းသောက်လို့ကောင်းတာပဲ...”
‘’ဟုတ်လား... မာမီ အားလုံးလုပ်ပေးတာလား...’’
ရှောင်ကျိုး က အားအပြည့်နဲ့ ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်တယ်။ ပြီးနောက် သူက ကြီးမားတဲ့လျှို့ဝှက်ချက်တစ်ခုကို ပြောသလိုမျိုး လေသံတိုးတိုးလေးနဲ့ပြောလိုက်တယ်
“ ဒယ်ဒီ မာမီချက်တာတွေက အရမ်းစားကောင်းတာသိလား အဖွားလီချက်တာထက် ပိုစားကောင်းတယ် ပြီးတော့လေ မာမီလုပ်ပေးတဲ့ မုန့်လေး တွေကလဲ အရမ်းစားကောင်းတယ်။ အဖွားလီက အဲ့ဒါတွေမလုပ်ဘူး...”
သူ့ရဲ့ အတန်းဖော်တွေအားလုံးက သူ့ကိုမနာလိုဖြစ်ကြတယ်လေ။
အသေးလေးရဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားစွာနဲ့ ပြောသွားတဲ့စကားတိုင်းမှာ မာမီဆိုတာက ခဏခဏပါလာတဲ့အတွက် သူ့ခံစားချက်တွေရှုပ်ထွေးသွားတယ်...
“ ရှောင်ကျိုး... သား အခုမာမီကို သဘောကျလား...’’
အသေးလေးက တိတ်ဆိတ်သွားတယ်။ ခဏကြာပြီးနောက် သူကခေါင်းငြိမ့်လိုက်ပြီး ပြန်ဖြေလိုက်တယ်
“ ဒက်ဒီ, သား မာမီကိုဒီလိုမျိုး အမြဲဖြစ်စေချင်တယ်, အရင်တုန်းကလိုမျိုး မာမီပြန်ပြောင်းသွားမှာကို သားမလိုချင်ဘူး...”
ဒီတကြိမ်တော့ ကျိယန် တိတ်ဆိတ်သွားရတယ်။ သူမဘာတွေဖြစ်သွားလဲဆိုတာ သူ မသိဘူးဖြစ်တဲ့အတွက် ရုတ်တရက်ပဲ ကလေးကို ဘာပြောရမှန်းမသိဖြစ်သွားတယ်။ သူမက တကယ်ကိုပဲ ကလေး အပေါ်မှာ ကောင်းကောင်းဆက်ဆံနေတာလား ဒါမှမဟုတ် တခုခုကိုကြံစည်နေတာလား။
သူမက ရှောင်ကျိုးအပေါ်ရက်ပိုင်းလောက် ကောင်းသယောင်သရုပ်ဆောင်ပြီး အရင်ပုံစံအတိုင်း ပြန်ပြောင်းသွားမှာကို သူတကယ်ပဲကြောက်မိတယ်။ကလေး ကိုမျှော်လင့်ချက်တွေပေးပြီးမှ ဖျက်ဆီးလိုက်မှာကို သူစိုးရိမ်မိတယ်။ အဲ့လိုသာဆိုရင်တော့ ကျိယန် သူမကို ဒီအတိုင်းလွှတ်ထားပေးမှာ မဟုတ်တော့ဘူး။
- - - - - - - - - - - - - - - - -
ပိတ်ရက်ရဲ့ နောက်တစ်နေ့မှာတော့...ကျိရှောူ်ကျိုးကျောင်းသွားဖို့ မလိုပေ။
ထန်ထန် က ပိတ်ရက်တွေမှာ တခြားမိဘတွေက သူတို့ကလေးတွေနဲ့ သွားမယ့်နေရာတွေအကြောင်း ပြောနေတာကို သူမကြားလိုက်ရတယ်။ အဲ့ဒါကြောင့် သူမကလဲ အသေးလေးကို တစ်နေရာရာမှာ ကစားစေချင်တယ်။ တစ်ချို့က ကစားကွင်း, တစ်ချို့က ပြတိုက်လို့ပြောနေတာကိုသူမ ကြားမိပေမယ့်လဲ သူတို့ပြောနေတာတွေကို သူမနားမလည်ဘူး။ ဒါပေမယ့်လဲ သူတို့က ကလေးတွေကို ပျော်ဖို့ကောင်းမယ့် နေရာတစ်ခုခုကို ခေါ်သွားဖို့ပြောနေမှန်း သူမနားလည်ပြီးဖြစ်တယ်။
အဲ့ဒါက သူမ အသေးလေးကို ကစားဖို့ တစ်နေရာရာသို့ လိုက်ပို့ချင်တဲ့စိတ်ဖြစ်စေတယ်။
သို့သော်လည်း, သူမအကြံတွေက အသေးလေးရဲ့ ငြင်းပယ်ခြင်းကို ခံလိုက်ရပါတယ်။ သူက ထန်ထန် ရဲ့ ဒဏ်ရာကြည့်ပြီး
“ ခဗျားခြေထောက် ဒဏ်ရာကြီးနဲ့ သွားလို့မဖြစ်ပါဘူး။ မဟုတ်ရင် အဲ့ဒါက မြန်မြန် မပျောက်ပဲနေလိမ့်မယ် ပြီးတော့ ချိုင်းထောက်ကိုပဲသုံးနေရလိမ့်မယ်...”
သူမ နှလုံးသားလေး အရည်ပျော်သွားရတယ်။ သူက အရမ်းငယ်သေးတာတောင် ကျိုးကြောင်းဆီလျော်အောင် တွေးတတ်တယ် အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ။ အဲ့ဒါက သူ့ကိုမချစ်ပဲ မနေနိုင်ဘူး။ အစတုန်းက သူမတွေးထားတာက သူ့အမေဖြစ်လာတဲ့အတွက် သူမတာဝန်ကျေပွန်အောင် လုပ်ဖို့ပဲဖြစ်တယ်။ ဒါပေမယ့် ရက်တစ်ချို့ဖြတ်သန်းပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ သူမက အသေးလေးကို ပိုပိုပြီးချစ်လာမိတယ်။ တကယ်ကိုပဲ သူမရဲ့ နှလုံးသားအောက်ခြေကနေစလို့ သူ့ကိုကောင်းကောင်း ဂရုစိုက်ချင်နေတော့တယ်။
သူမ ရှောင်ကျိူး ရဲ့ အမေဖြစ်လာတာ အရမ်းကံကောင်းတာပဲ။ ဘုရားသခင်က သူမရဲ့အရင်ဘ၀ကို အရမ်းသနားတဲ့အတွက် သူမကို ဒီဘဝပေးသနားတာများလား...
သူမက ဒီကမ္ဘာကြီးအကြောင်းကို တီဗီကနေတဆင့် သင်ယူခဲ့တယ်။ ဒီနေရာက သူမရဲ့ အရင်နေရာမဟုတ်မှန်းသူမ သိခဲ့တယ်။ ဒီနေရာက သူမတို့နိုင်ငံရဲ့ အရမ်းအရမ်းဝေးတဲ့ နေရာတစ်ခုသာမဟုတ်မှန်းလဲသိတယ်။ သူမရဲ့ နဂိုကမ္ဘာက မရှိတော့ဘူး။ သူမနေထိုင်ခဲ့တဲ့ကမ္ဘာက လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ထောင်ပေါင်းများစွာက နေရာတစ်ခုလို့ သတ်မှတ်ခံထားရတယ်။
ဘာကြောင့် သူမ အနာဂတ်ကို ပို့ဆောင်ခံရမှန်းမသိဘူး။ ဒါပေမယ့်လဲ သူမက ဒီအခြေအနေကို ဘုရားသခင်က လျော်ကြေးပေးထားတာလို့ ယူဆလိုက်ပြီးဖြစ်တယ်။ အခု သူမရဲ့နေ့ရက်တိုင်းက ကောင်းချီးပေးခံနေရတယ်။ သူမရဲ့ လက်ရှိဘ၀ကို အရမ်းသဘောကျမိတယ်။ နဂိုက သူမတစ်ဘ၀လုံး တစ်ယောက်တည်းရှိလိမ့်မယ်လို့ ထင်ခဲ့မိဖူးတယ်။ ဒါပေမယ့် အခုတော့ သူမမှာ ကလေးတစ်ယောက်နဲ့ခင်ပွန်း ရှိနေပြီဖြစ်တယ်။ သူမ အမြဲလိုချင်ခဲ့တဲ့ မိသားစုတစ်ခု သူမဆီမှာရှိနေပြီဖြစ်တယ်။ အဲ့ဒါကြောင့် ဒီမိသားစုကို ကာကွယ်ဖို့ သူမဘာမဆိုလုပ်ဖို့ ဆန္ဒရှိတယ်။ ဒီမိသားစုက သူမအတွက် အရာရာပဲ။
အသေးလေးက ကစားဖို့အတွက် ဘယ်မှမသွားချင်မှတော့ ကုန်တိုက်က ကစားကွင်းကိုသာခေါ်လာခဲ့လိုက်တယ်။ သူမက အသေးလေးကို တစ်နေကုန်အိမ်မှာပဲ မနေစေချင်ပါဘူး။
ကုန်တိုက်ရဲ့နေရာက ကြီးမားကျယ်ပြန့်ပြီး အပန်းဖြေဖို့ နေရာတစ်ချို့လဲရှိတယ်။ လူကြီးတွေက သူတို့ကလေးတွေကို အဲ့နေရာမှာပေးကစားစေတယ်။
ရှောင်ကျိူး ဆီမှာက လျှပ်စစ်ကားသေးသေးလေးတစ်ခုရှိတယ်။ အရွယ်အစားကလွဲရင် ကျန်တာအကုန်လုံးက တကယ့်ကားအစစ်အတိုင်းပဲဖြစ်တယ်။ သူက ကားအတွင်းမှာထိုင်ပြီးတော့ ကစားတဲ့ဧရိယာ တဝိုက်လှည့်ပတ်မောင်းနှင်နေတယ်။ အသေးလေးက အရမ်းကြည့်ကောင်းနေတဲ့အတွက် ဘေးမှတခြားကလေးများရဲ့ အားကျတဲ့အကြည့်တွေကိုခံနေရတယ်။
သူမက ခြေထောက်ဒဏ်ရာရထားတဲ့အတွက် ခုံတန်းရှည်တစ်ခုမှာထိုင်ပြီး ရှောင်ကျိုးကစားတာကို ကြည့်နေလိုက်တယ်။
တခြား အသက်ငယ်ငယ်နဲ့ ကလေးမိခင်တစ်ယောက်ကလဲ သူမနားမှာထိုင်နေတယ်။ ကလေးအမေက သူမကလေးတွေကစားနေတာကို ဓါတ်ပုံရိုက်ယူနေတာဖြစ်တယ်။ ကလေးအမေကိုင်ထားတဲ့ အဲ့ဒီအရာက ဖုန်းလို့ခေါ်မှန်း သူမ တီဗီကြည့်ထားတဲ့အတွက် သိနေတယ်။ အဲ့ဒါကလဲ အံ့ဩဖို့ကောင်းတဲ့ အရာ၀တ္ထုတစ်ခုပဲ။ အဲ့ဒီအရာကနေ လူတွေအချင်းချင်းစကားပြောနိုင်တာတွေ ရုပ်ရှင်တွေ ဓါတ်ပုံတွေ လုပ်လိုရတာကို သူမသင်ယူပြီးဖြစ်တယ်။ မူလပိုင်ရှင်မှာလဲ ဖုန်းတစ်လုံးရှိမှန်း ရှောင်ကျိုးဆီကနေ သူမသိပြီးဖြစ်တယ်။ ဒါပေမယ့် သူမ အဲ့ဒါကို ရှာမတွေ့ဘူးဖြစ်နေတယ်။ ကြည့်ရတာ တစ်နေရာရာမှာ ပျောက်သွားတာဖြစ်နိုင်တယ်။
ပုံမှန်ဆိုရင်တော့ သူမအနေနဲ့ ဖုန်းမရှိတာက သူမအတွက် သိပ်ပြီးအနှောက်အယှက်မရှိပေမယ့် အဲ့ဒီအသက်ငယ်ငယ်နဲ့ကလေးမိခင်က သူ့ကလေးတွေကို ဓါတ်ပုံရိုက်ပေးနေတဲ့မြင်ကွင်းကိုကြည့်ပြီး သူမ မနာလိုဖြစ်လာမိတယ်။ သူမဆီမှာသာ ဖုန်းရှိခဲ့ရင် သူမလဲ အသေးလေးရဲ့ဓါတ်ပုံတွေကိုရိုက်လို့ရမှာပဲ။
ကလေးမိခင်က ထန်ထန် ငေးကြည့်နေတာကို သတိထားမိသွားပြီး ပြုံးလိုက်ကာ မေးလိုက်တယ်
“ရှင့်ကလေးလဲ ဒီမှာ ကစားနေတာပဲလား...’’
ထန်ထန် ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ပြီး အသေးလေး ကိုညွှန်ပြလိုက်ကာ
‘’ကျွန်မသားလေးက ကားမောင်းနေတဲ့တစ်ယောက်ပါ...’’
“အိုး... သူက ရှင့်သားလား သူက အရမ်းခန့်ညားတာပဲ ကျွန်မခန့်မှန်းကြည့်ရရင် သူကသေချာပေါက် အဖေတူတာပဲဖြစ်ရမယ်...”
သူမက ပြောလိုက်မိပြီးမှ သူမပြောတဲ့စကားက မသင့်လျော်မှန်းသတိထားမိသွားပုံရပြီး ချက်ချင်းတောင်းပန်လေတယ်
“ကျွန်မတောင်းပန်ပါတယ် တခြားရည်ရွယ်ချက် မရှိပါဘူးနော်...”
ထန်ထန်ကစိတ်မဆိုးပေ ပြီးတော့ သူမလက်ကိုယမ်းပြလိုက်ပြီး တုံ့ပြန်လိုက်တယ်
“အဲဒါဘာမှမဖြစ်ပါဘူး, ကျွန်မရဲ့ ပုံစံက ကြည့်မကောင်းတာကြောင့်ပါ....”
တိတိကျကျပြောရရင် သူမပုံစံက ရုပ်ဆိုးနေတာပါ။ အသေးလေးက ကြည့်ကောင်းတယ်။ အဲ့ဒါက သူ့အဖေနဲ့ အတိအကျကိုတူလို့ပေါ့ ကံကောင်းလို့ သူနဲ့သွားတူတာ မဟုတ်ရင် အသေးလေးတော့ သွားပါပြီ။
အသက်ငယ်ငယ်နဲ့ကလေးမိခင် က ထန်ထန် စိတ်မဆိုးတာကိုသိလိုက်ပြီး... ထန်ထန်ရဲ့ပင်ကိုယ်စရိုက်ကောင်းတယ်လို့တွေးလိုက်မိတယ်။ ထို့နောက် သူမက တခြားခေါင်းစဉ်တစ်ခုကိုပြောင်းပြောလိုက်တယ် အဲ့ဒါက သူတို့ရဲ့အလုပ်အကြောင်းပေါ့
“ ကျွန်မက ဘဏ်မှာအလုပ်လုပ်တယ်, ရှင်ကော ဘယ်မှာလုပ်သလဲ...’’
ဒီနေရာက သူမနေတဲ့ မင်းဆက်နဲ့ ကွာခြားကြောင်း ထန်ထန်သိတယ်။ ဒီခေတ်ကာလမှာ အမျိုးသားကော အမျိုးသမီးတွေကော ပိုက်ဆံရဖို့အလုပ်လုပ်ကြတယ်။ ပြီးတော့ ဒီနေရာမှာက အမျိုးသမီးအလုပ်တွေက ပိုပြီးကောင်းတယ်။ ပြီးတော့ အိမ်မှာပဲအချိန်ပြည့် ကလေးထိန်းပြီး အိမ်မှုကိစ္စပဲ လုပ်နေတဲ့သူတွေကို လူတွေက အထင်သေးကြတယ်။ သူမလိုမျိုးကို ‘အိမ်ရှင်မ’ လို့ခေါ်တယ်။
သူမက အချိန်ပြည့်အိမ်ရှင်မပဲ
သူမခေါင်းကိုခါလိုက်ပြီး ရိုးသားစွာနဲ့ဖြေလိုက်တယ်
“ကျွန်မမှာ အလုပ်မရှိပါဘူး...”
အသက်ငယ်ငယ်နဲ့ ကလေးမိခင်က ထန်ထန် ဆိုလိုတာကိုနားလည်လိုက်တယ် ဒါဆို သူမက အိမ်ရှင်မပေါ့။ အဲ့ဒါက သူမလိုငယ်ရွယ်တဲ့ အချိန်ပြည့်အိမ်ရှင်မတွေက တွေ့ရခဲတယ်။ အဲ့ဒီကလေးမိခင်က စကားလမ်းကြောင်းပြောင်းပြီး တခြားမေးခွန်းကိုပြောင်းလိုက်တယ်။
သူမတို့နှစ်ယောက်က ပုံမှန်အကြောင်းအရာတွေကိုပြောနေကြတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ ထန်ထန်က အသေးလေးကိုလှည့်ကြည့်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ သူ့ကိုဘယ်နေရာမှာမှရှာမတွေ့တော့ဘူး။
သူမ နှလုံးတစ်ချက်ဆောင့်ခုန်သွားတယ်။ သူမရဲ့ချိုင်းထောက်ကို အလျင်အမြန်ယူလိုက်ပြီး ရှောင်ကျိုးကိုနောက်ဆုံးတွေ့ခဲတဲ့နေရာကို သွားလိုက်တယ်။ သူမက အမြန်ပတ်ဝန်းကျင်ကို အကဲခတ်လိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် သူမ သူ့ကိုရှာမတွေ့တော့ဘူး။ သူမထိတ်လန့်သွားပြီး ဘေးနားကလူတွေကို အသံတုန်တုန်ရီရီနဲ့ အသေးလေးကိုတွေ့မိသလား လိုက်မေးလိုက်တယ်။ သို့သော်လဲ သူတို့တွေအကုန်လုံး သတိမထားမိကြဘူး။
‘’ပေါင်ပေါင်…’’
သူမ ရဲ့ ခြေထောက်ကော လက်ကော အားလျော့ကုန်တယ်။ သူမ မျက်လုံးတွေက နီရဲလာတယ်။ သူမ ရှောင်ကျိုး ပျောက်သွားတာကို မယုံနိုင်ဘူးဖြစ်နေတယ်။ သူမက ဟိုဟိုဒီဒီလျောက်ရင်း အသေးလေးရဲ့ နာမည်ကိုအော်ခေါ်နေမိတယ်။ သူမအရမ်းလောနေတာကြောင့် အကြိမ်တစ်ချို့ချော်လဲပြီး ပြုတ်ကျသွားတတ်တယ်။ ဒါပေမယ့် သူမက မတ်တပ်ပြန်ရပ်ပြီး ရှောင်ကျိုးကို ဆက်ရှာနေတယ်။
သူမ အရမ်းစိတ်ပူနေတာကိုတွေ့တဲ့ တခြားမိခင်တစ်ချို့က သူမကိုကူညီပြီးဝိုင်းရှာပေးကြကာ နှစ်သိမ့်ပေးနေကြတယ်။
လူတိုင်းက ရှောင်ကျိူး ကိုရှာဖွေနေကြတဲ့အချိန်မှာ အသေးလေးကတော့ အဲ့ဒီနေရာနဲ့သိပ်မဝေးတဲ့ တောင်ကုန်းတုလေးရဲ့နောက်မှာ ကစားနေတာဖြစ်တယ်။ အဲ့ဒီမှာ အဖြူရောင်ဆံပင်နဲ့အဖိုးအိုတစ်ယောက်က သူရဲ့ရှေ့မှာရှိနေပြီး သူဆီကနေ ဂုဏ်သိက္ခာရှိတဲ့ရောင်ဝါတွေဖြာထွက်နေတယ်။ သူက ကလေးရဲ့ရှေ့မှာတော့ အရမ်းနူးညံ့ပြီး သဘောကောင်းတဲ့သူတစ်ယောက်ဖြစ်တယ်။
Part 10
‘’ရှောင်ကျိုး ဒီမှာ ကစားဖို့သားကို ဘယ်သူခေါ်လာတာလဲ... အန်တီလီလား...’’
ထိုလူကြီးကမေးလိုက်တယ်။
‘’အဖွားလီက ကလေးသေးသေးလေးကို စောင့်ရှောက်ဖို့ အိမ်ပြန်သွားတယ် မာမီက သားကိုဒီခေါ်လာပေးတာ...”
ထိုလူကြီးက ရုတ်တရက်အံ့ဩသွားတယ်
“သားရဲ့အမေ... သူမက ဘယ်လိုလုပ်ပြီး သားကို ဒီခေါ်လာတာလဲ... ‘’
အဲ့ဒီမိန်းမက ဘယ်တုန်းကမှ ကလေး ကိုဂရုစိုက်ခဲ့တာမဟုတ်ဘူး။
ကျိရှောင်ကျိုး က ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ပြီး
‘’တကယ်ပါ မာမီ သားကို ဒီခေါ်လာပေးတာ...”
"အဲ့ဒီမိန်းမက အဲ့လောက် သဘောကောင်းလို့လား...သူက သားကိုလှည့်စားနေတာမဟုတ်ဘူးလား...သားကိုကော တစ်ခုခုလုပ်သေးလား... ‘’
သူမ တစ်ခုခုကိုများကြံစည်နေတာလား... ကျိယန်သူမကိုဘယ်လိုစဉ်းစားပြီးလက်ထပ်ခဲ့လဲဆိုတာ သူနားမလည်နိုင်ဘူး။
ရှောင်ကျိုး က ထိုလူကြီးရဲ့လက်ကိုဆွဲကာ အလေးအနက်ပြောလိုက်တယ်
‘’ အဘိုး, မာမီက သားကိုလိမ်နေတာမဟုတ်ဘူး, သူမက တော်လာပြီးတော့ သဘောလဲကောင်းလာပြီ အဘိုး မာမီကိုထပ်ပြီး မဆူသင့်တော့ဘူး...’’
ထိုလူကြီးက သက်ပြင်းလေးလးတချက် ချလိုက်ပြီး ပြောလိုက်တယ်
“သားအမေလိုလူမျိုးက ဘယ်လိုလုပ်ပြီးပြောင်းလဲနိုင်မှာလဲ, သူမတစ်ခုခုကိုကြံစည်နေတာပဲနေမှာ...’’
ယခုအချိန်တွင် ရှောင်ကျိုးက သူ့မိခင်ပေါ် တခြားသူတွေမကောင်းပြောတာကို မခံနိုင်ဘူးဖြစ်နေတယ်။ အဲ့ဒါကြောင့်လက်ကို သူ့အဘိုးဆီမှပြန်ဆွဲလိုက်ပြီး အလေးအနက်ပြောလိုက်တယ်
“အဘိုး, မာမီ့မကောင်းကြောင်းတွေမပြောပါနဲ့, မဟုတ်ရင် သားစိတ်ဆိုးလိုက်မှာနော်...’’
သူ့ရဲ့မြေးလေးက သူ့လက်ကိုဖြုတ်ချလိုက်တာကိုကြည့်ပြီး လူကြီးက ချက်ချင်းပဲသဘောတူလိုက်တယ်
“ကောင်းပြီ...ကောင်းပြီ... အဘိုးထပ်မပြောတော့ဘူး, သားအမေကို မကောင်းမပြောတော့ဘူး ဒါပေမယ့် သားမိဘတွေကို အဘိုးတို့တွေ့တဲ့အကြောင်းမပြောရဘူးနော်, အဲ့ဒါ အဘိုးတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ လျှို့ဝှက်ချက်ပဲ...’’
ရှောင်ကျိုးခေါင်းအသာငြိမ့်လိုက်ပြီး...
‘’သားသိပါတယ် သားတို့ရဲ့ လျှို့ဝှက်ချက်ကို ထိန်းထားရမယ်...’’
လူကြီးက အချိန်လင့်နေတာကို သတိထားမိလိုက်ပြီး စကားဆက်မပြောသင့်တော့တဲ့အတွက် အသေးလေးရဲ့ခေါင်းကိုပွတ်လိုက်ပြီး
‘’ သားပြန်သွားသင့်ပြီ, အဘိုးတို့ နောက်မှထပ်တွေကြတာပေါ့...’’
‘’ဟုတ်ကဲ့ ဘိုင့် ဘိုင့်, အဘိုး...’’
ကျိရှောင်ကျိုး က သူ့ကားလေးကိုမောင်းလိုက်ပြီး သူမိခင်ကိုရှာဖို့ထွက်သွားလိုက်တယ်။ အဆုံးမှာတော့ ထန်ထန်ကိုလမ်းတဝက်မှာတွေ့လိုက်တော့တယ်။
ထန်ထန် က လန့်လွန်းလို့သေတော့မတတ် ခံစားနေရတယ်။ သူမ ကလေး ကိုတွေ့တဲ့အခါ, သူမရဲ့ချိုင်းထောက်ကို ချက်ချင်းလွှတ်ချလိုက်ပြီး အသေးလေးကို တင်းကြပ်စွာဖက်ထားတော့တယ်။ ထိန်းထားတဲ့ သူမရဲ့မျက်ရည်တွေက စတင်ကျလာပြီးနောက် ငိုရှိုက်ရင်း သူမမျက်နှာတစ်ခုလုံး မျက်ရည်တွေနဲ့ပြည့်သွားတော့တယ်။
‘’ သားဘယ်တွေသွားနေတာလဲ...သားကိုဘယ်တော့မှ မတွေ့တော့ဘူးလို့ထင်နေတာမာမီဘယ်လောက်ကြောက်သွားလဲ သားသိလား...’’
သူ့မာမီ ငိုနေတာကိုကြည့်ပြီး ရှောင်ကျိုး အေးခဲတောင့်တင်းသွားတယ်။ သူ့အဘိုးနဲ့ လျှို့ဝှက်တွေ့ဆုံမှုက သူ့မာမီအား ထိတ်လန့်စေတာကို သိလိုက်ရတယ်။ သူက အပြစ်ရှိသလိုခံစားလိုက်ရပြီး တောင်းပန်လိုက်တယ်
“တောင်းပန်ပါတယ်မာမီ သားတစ်ယောက်တည်း လျောက်မသွားသင့်ပါဘူး, မငိုပါနဲ့တော့, မာမီ...’’(အခုမှပဲ မာမီလိုခေါ်တော့တယ်)
ထန်ထန် ရှောင်ကျိုး ကိုတင်းကြပ်စွာဖက်ထားတယ်။ သူမရဲ့မျက်ရည်တွေကို ထိန်းမထားနိုင်သေးဘူးဖြစ်နေတယ်။သူမ တကယ်ကိုပဲ အသေးလေး ကိုဆုံးရှုံးရပြီလို့ ထင်ခဲ့မိတာ။ မတော်လို့များ လူကုန်ကူးတဲ့သူတွေက ကလေးကိုပြန်ပေးဆွဲသွားတာဆိုရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ အဲ့ဒါဆို သူမသေဆုံးရမယ်ဆိုရင်တောင် လျော်ကြေးကလောက်မှာ မဟုတ်ဘူး
ရှောင်းကျိုးလဲ သူမ ငိုနေသေးတာကိုမြင်တဲ့အခါ သူ့မျက်လုံးတွေကလဲ စတင်နီရဲလာတယ်။ သူက ခဏလောက်စဉ်းစားလိုက်ပြီး သူ့ကိုသူမချော့တဲ့အခါလုပ်သလိုမျိုး အတုခိုးလိုက်တယ်။ သူ ထန်ထန် ရဲ့ပုခုံးကိုပုတ်ရင်းနဲ့ ပြောလိုက်တယ်
“မာမီ...ပေါင်ပေါင်မှားသွားပါတယ်...ခွင့်လွှတ်ပေးပါနော်, မာမီ, ဆက်မငိုနဲ့တော့နော်, တိတ်...တိတ်...’’
သူမ မျက်ရည်တွေကိုသုတ်လိုက်တယ် ပြီးတော့ အသေးလေးရဲ့မျက်ရည်တွေကိုကော သုတ်ပေးလိုက်ပြီး မေးလိုက်တယ်
‘’သားဘယ်တွေသွားနေတာလဲ... ဘာလို့မာမီကိုပြောမသွားတာလဲ ပြီးတော့ ဘာလို့ တစ်ယောက်တည်းလျောက်သွားတာလဲ ဟင်..."
ချက်ချင်းဆိုသလို ကလေး က သူမအကြည့်ကိုရင်မဆိုင်ရဲပဲ ခေါင်းငုံ့သွားတော့တယ်။ သူ့ရဲ့လက်ချောင်းလေးတွေကို အချင်းချင်းထိနေမိပြီး အပြစ်ရှိတဲ့လေသံနဲ့ ပြောလိုက်တယ်
‘’ဘယ်မှမဟုတ်ပါဘူး သားကလျောက်ကစားနေတာပါ...’’
သူ ဘာမှပြန်မပြောဘူးလို့ အဖိုးကို ကတိပေးခဲ့တယ်လေ။ မဟုတ်ရင် သူ့ဒက်ဒီက စိတ်ဆိုးသွားလိမ့်မယ်။
ကလေးက သူမကိုအမှန်အတိုင်း မပြောဘူးလို့ ခံစားမိလိုက်သော်လည်း သူကမပြောချင်မှတော့ သူမကလဲ အတင်းမမေးတောပါဘူး။ သူ့လက်ကိုဆွဲလိုက်ပြီး သတိပေးလိုက်တယ်
“နောက်တစ်ခါဆိုရင် ဘာမှမပြောပဲ လျောက်မသွားရဘူး...ဟုတ်ပြီလား မာမီစိုးရိမ်နေရလိမ့်မယ်...’’
ကျိရှောင်ကျိုး က ချက်ချင်းခေါင်းငြိမ့်လိုက်တယ်။ ထို့နောက် သူက Tang Tang ရဲ့ ညာဘက်ဒူး ဒဏ်ရာရထားတာကို သတိထားလိုက်မိတယ်။ အဲ့ဒါက သွေးထွက်နေတုန်းပဲ။ သူက သူမဒူးကိုညွှန်ပြပြီးပြောလိုက်တယ်
“မာမီ...မာမီ့ဒူးမှာ သွေးတွေထွက်နေတယ်...”
ထန်ထန် က ဂရုမစိုက်ပါဘူး, သူမလက်ကိုယမ်းပြလိုက်ပြီး
‘’မာမီ အဆင်ပြေပါတယ် သတိမထားလိုက်မိလို့ ချော်လဲသွားတာ ဆေးထည့်လိုက်ရင် ကောင်းသွားမှာပါ...’’
‘’မာမီ သားကိုရှာရင်းနဲ့ ချော်လဲသွားတာလား..."
ရှောင်ကျိုးလေး မျက်နှာပျက်သွားတယ်။ သူက ထန်ထန့် ရဲ့ဒဏ်ရာကိုထိချင်ပေမယ့်လဲ သူမလုပ်ရဲဘူးဖြစ်နေတယ်
‘’မာမီ…’’
‘’မဟုတ်ပာဘူး မာမီ ဂရုမစိုက်မိလို့ပါ, သိပ်လဲမများပါဘူး အိမ်ပြန်ရအောင်လေ...”
အခြေအနေတွေပြီးသွားတဲ့နောက် သူမ အသေးလေးကို ပေးမကစားရဲတော့ဘူး။ သူမ အိမ်ကိုသာတန်းပြန်လိုက်တော့တယ်။
ရှောင်ကျိုးလဲ စိတ်ထဲမသက်မသာ ခံစားနေရတယ်။ သူ့မာမီဒဏ်ရာ ရသွားတဲ့အတွက်ကြောင့် သူ့ကိုယ်သူ အပြစ်ရှိသလိုခံစားနေရတယ်။သူ့မာမီ သူမဘာသာ ဒဏ်ရာကိုဆေးထည့်နေတာ မြင်လိုက်ရမှ စိတ်သက်သာရာရသွားတယ်။
ထန်ထန် မီးဖိုချောင်ထဲကိုရောက်သွားတဲ့အခါမှာတော့ သူကအဲ့ဒီအခွင့်အရေးကိုယူပြီး အခန်းထဲဝင်သွားလိုက်ကာ ကျိယန်ဆီကို အသံမက်ဆေ့ပို့လိုက်တယ်..
“ဒယ်ဒီ သားဒီနေ့ အမှားလုပ်ခဲ့မိတယ် သားမာမီကို ငိုပြီးနာအောင်လုပ်လိုက်မိတယ် သားမရည်ရွယ်ပါဘူး...’’
သူပြောပြီးတဲ့နောက် အသေးလေးက သူ့ခေါင်းကိုလက်နဲ့အုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး အိပ်ယာထဲကိုပစ်လှဲလိုက်တယ်။ သူက ညှိုးငယ်နေတဲ့ဝက်ပေါက်စလေးနဲ့ တူနေတော့တယ်။
- - - - - - - - - - - - - - - -
ကျိယန် က အသေးလေးရဲ့ မက်ဆေ့ကိုညဘက်မှာ လက်ခံလိုက်ရတယ်။ သူက အနည်းငယ်စိတ်ပူသွားပြီးတော့ အသေးလေးရဲ့မပျော်ရွှင်တဲ့ အသံကိုကြားလိုက်ရတယ်။
သူ အသေးလေးကို video call ချက်ချင်းခေါ်လိုက်တယ်။ တဖက်က ချက်ချင်းပဲကိုင်လိုက်တယ်။ အသေးလေးက ဘောင်းဘီလေးပဲဝတ်ထားပြီးတော့ သူရဲ့၀ကစ်ကစ် အပေါ်ပိုင်းကိုလဲမြင်နေရတယ်။ သူက အိပ်ယာပေါ်မှာထိုင်နေပြီး စိုးရိမ်နေတဲ့အမူအယာကို ဖော်ပြနေတယ်။
‘’ဒီနေ့ ဘာဖြစ်ခဲ့လို့လဲ သားဘာအမှားလုပ်ခဲ့တာလဲ...’’သူမေးလိုက်တယ်။
ကလေးပေါက် က သူ့မေးစေ့ကိုလက်နဲ့ထောက်ထားပြီး သက်ပြင်းချလိုက်တယ်။ သူ့ဒယ်ဒီကို အားလုံးပြောပြချင်ပေမယ့်လဲ အဘိုးကိုပေးထားတဲ့ ကတိကိုသတိရသွားတယ်။ အဆုံးမှာတော့, အဘိုးအကြောင်းကလွဲပြီး ကျန်တာပြောဖို့ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်တယ်
‘’ မာမီက သားကို ကုန်တိုက်မှာ ကစားဖို့ခေါ်သွားတာ သားက အဝေးကြီးကိုလျောက်သွားလိုက်ပြီး မာမီကိုလန့်စေခဲ့မိတယ် မာမီငိုအောင် သားလုပ်လိုက်မိတယ်.... ပြီးတော့ သူ့ခြေထောက်လဲ သွေးထွက်သွားတယ်...’’
‘"ဒါဆို အဝေးကြီးမသွားခင် ဘာလို့ မာမီကိုမပြောသွားတာလဲ...’’
ရှောင်ကျိူး ခေါင်းငုံ့လိုက်ပြီး တုံ့ဆိုင်းစွာနဲ့ဖြေလိုက်တယ်
"သားက ဒီ…ဒီအတိုင်း ကစားဖို့လောသွားလို့..."
ကျိယန်တိတ်ဆိတ်သွားတယ်...ကလေး အမှန်ဖွင့်ပြောလာအောင်လုပ်လို့ရသော်လဲ တွန်းအားမပေးလိုပေ
“ နောက်တစ်ခါသွားမယ်ဆိုရင် လူကြီးတွေကိုပြောသွား သားတစ်ယောက်တည်း လျောက်သွားလို့မရဘူး ပြန်ပေးဆွဲခံရရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ သား နားလည်လား..."
ရှောင်ကျိုး ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်တယ်။
ရှောင်ကျိုးက သူ့အမှားသူသိမှန်း သဘောပေါက်တဲ့အတွက် အဲ့ကိစ္စကိုဆက်မပြောတော့ပေ။ သူက အသေးလေးကိုအိပ်ဖို့မှာပြီး ဖုန်းချလိုက်တယ်။
ထန်ထန် က ကလေးကြောင့် ငိုတဲ့အပြင် ဒဏ်ရာပါရခဲ့တဲ့အတွက်သူ့ စိတ်ထဲမှာ အတွေးများစွာက အဆက်မပြတ်ပြောင်းလဲနေတယ်။ သူမက သရုပ်ဆောင်နေတာဆိုရင် ဒီလောက်အထိလုပ်ပြဖို့ လိုလို့လား သူမအတိတ်မေ့တယ်ဆိုရင်တောင် ပင်ကိုယ်စရိုက်ကပြောင်းလဲသွားနိုင်လို့လား...ကြည့်ရတာ သူအိမ်ပြန်ပြီး သေချာစောင့်ကြည့်မှဖြစ်တော့မယ်။
ကျိယန် အတွေးများနေသလိုပဲ ရှောင်ကျိုးလေး ကလဲ နက်နက်နဲနဲ တွေးနေဆဲဖြစ်တယ်။ သူ့လက်ကို ခေါင်းအနောက်မှာထားပြီး ခေါင်းအုံးလုပ်အိပ်ထားတယ် ပြီးတော့ သူက သူ့ခြေထောက်ကို တစ်ဖတ်ချိတ်ထားသေးပြီး ဒီနေ့ဖြစ်သွားတာကို သေချာတွေးနေလေတယ် (စောင်ကလေးအသဲယားစရာ)
သူ..သူ့မာမီပြောင်းလဲသွားတာကို ခံစားမိတယ်။ အရင်တုန်းက, သူ့ကို သူမကလုံး၀ဂရုမစိုက်ဘူး။ သူမက သူ့ကိုအော်ဟစ်ခဲ့တဲ့ အချိန်တွေတောင်ရှိတယ်။ ဘာဖြစ်ဖြစ် သူ့မာမီက နူးညံ့လာပြီ။ သူမက သူ့ကိုပြုံးပြတယ်, အရသာရှိတာတွေ ချက်ကျွေးတယ် သူ့ကို အချစ်လေးလို့လဲခေါ်တယ် ပြီးတော့ ရတနာလေးလို့ခေါ်တယ် ပြီးတော့ သူပျောက်သွားတဲ့အတွက် သူမက ငိုတောင်ငိုသေးတယ်။
အဲ့ဒါကိုကြည့်ရင် သူ့အမေက သူ့ကိုတကယ်ချစ်ပုံရတယ်။
အဲ့ဒါဆို သူ မာမီ့ကိုခွင့်လွှတ်ပြီး အခွင့်အရေးပေးလိုက်သင့်လား...
ရှောင်ကျိုးလေးက သူ့မျက်ခုံးတွေ တွန့်ကုန်တဲ့အထိ စဉ်စားနေတယ်။ နောက်ဆုံးမှာတော့ သူ သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး ဒီတစ်ကြိမ် သူ့မာမီကိုခွင့်လွှတ်ပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့တယ်။ ဒယ်ဒီက ယောကျာ်းဆိုတာ သဘောထားမသေးရဘူးတဲ့ ပြီးတော့ မိန်းကလေးတွေကိုလဲ မအော်သင့်ဘူးလို့ပြောထားတယ်လေ။ မာမီက မိန်းကလေးပဲလေ...
ရှောင်ကျိုး အတွေးဝန်ထုပ်ကနေ လွတ်မြောက်သွားပြီးတဲ့နောက် ပြုံးလိုက်တယ်။ သူ့ခြေထောက်တွေကို လေထဲသို့ကန်လိုက်ပြီး ပျော်ရွှင်တဲ့အမူအယာဖြစ်နေတယ်။ ထို့နောက် သူက အိပ်ယာထဲမှာ အချိန်အတော်ကြာလိမ့်နေပြီးနောက် အိပ်သွားတော့တယ်။
- - - - - - - - - - - -
တစ်ညအိပ်ပြီးတဲ့နောက် အသေးလေးပြောင်းလဲသွားတာကို ထန်ထန်သိလိုက်တယ်။ သူက ပုံမှန်ဆို သူမအကြည့်ကိုရှောင်နေကျ, ပြီးတော့ သူမကိုပြန်ဖြေတဲ့အခါ ညည်းညူသံပါလာတတ်တယ်။ အခြေခံအားဖြင့် သူက သူမနဲ့အဆင်ပြေဖို စိတ်မရှည်ခဲ့ဘူး။ ဒါပေမယ့် ဒီနေ့မနက်စာ ကျွေးတာကိုမငြင်းတော့ဘူး။ သူမတို့ကျောင်းကပြန်တဲ့အခါ သူကအရင်သူမလက်ကိုစတွဲတယ် ပြီးတော့ သူမကိုဂရုစိုက်ဖို့တောင် သတိပေးလိုက်သေးတယ်။
သူမ အသေးလေးကို တုန်လှုပ်စွာနဲ့ကြည့်လိုက်တယ်။ ဘာတွေဖြစ်နေလဲဆိုတာ သူမနားမလည်ဘူးဖြစ်နေတယ်။
အသေးလေးက ခေါင်းကိုအသာအယာငြိမ့်လိုက်ပြီး
“သားက ခွင့်လွှတ်ပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီ ဒါပေမယ့် တူညီတဲ့အမှားမျိုး ထပ်ကျူးလွန်လို့တော့ မရဘူးနော်’’
Tang Tang က အံ့ဩသွားပြီး သူ့မျက်နှာကိုလက်နဲ့အုပ်လိုက်ကာ သေချာအောင်မေးလိုက်တယ်
“ ပေါင်ပေါင်, မာမီကိုစိတ်မဆိုးတော့ဘူးပေါ့...မာမီတို့ အဆင်ပြေသွားပြီပေါ့...”
အသေးလေးက သူ့မျက်နှာပေါ်မှာ လေးနက်တဲ့အမူအယာကိုထိန်းထားရင်
“ဟုတ်...”
သူမ မပြုံးပဲမနေနိုင်တော့ပဲ အသေးလေးရဲ့နဖူးကို အကြိမ်တချို့နမ်းလိုက်တယ် “ကျေးဇူးတင်ပါတယ်, ပေါင်ပေါင်, သားလေးက အရမ်းကောင်းတာပဲ...’’
ရှောင်ကျိုး နှုတ်ခမ်းထောင့်တွေက အပေါ်ကိုကော့တက်နေပေမယ့် သူက တည်ငြိမ်ချင်ယောင်ဆောင်ကာ
“အဲ့ဒါ သားက ယောကျာ်းတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီးတော့ သဘောထားကြီးလို့ပဲ...”
သူ့ရဲ့ တည်ကြည်လေးနက်တဲ့ အမူအယာက ထန်ထန့်ကိုရယ်မောစေသည်။ သူမ ခေါင်းငြိမ့်ကာ
“ဟုတ်တာပေါ့ ပေါင်ပေါင်က သဘောထားကြီးတာပဲ မာမီ သားကိုအရမ်းချစ်တာပဲ...’’
အသေးလေး နားရွက်တွေက အနီရောက်သို့ပြောင်းကုန်တယ်။ သူကရှက်ရွံ့စွာနဲ့ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်လိုက်တယ်။ ဘယ်သူမှမရှိမှန်း သေချာတော့မှ ခြေဖျားထောက်လိုက်ပြီး ထန်ထန့် ပါးကိုနမ်းလိုက်ကာ
“သားလဲချစ်ပါတယ်...”
ပြောပြီးတဲ့နောက် သူကရှက်သွားပြီး ခြေထောက်တိုတိုလေးတွေနဲ့ ထွက်ပြေးသွားတော့တယ်။
သူမ နှလုံးသားလေး အရည်ပျော်ကျသွားရတော့တယ်။ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး အဲ့လောက်တောင် ချစ်ဖို့ကောင်းနေရတာလဲ...
သူတို့ပြန်အဆင်ပြေတဲ့ အထိမ်းအမှတ်အနေနဲ့, ထန်ထန် က စားသောက်ပွဲလေးတစ်ခုလုပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ သူမက ရေခဲသေတ္တာထဲကနေ ဟင်းချက်စရာများကိုထုတ်လိုက်ပြီး အသီးအရွက်ပါတဲ့အသားလုံး, ၀က်ချိုချဉ်, ကြက်ကုန်းဘောင်, တို့ဖူးစွပ်ပြုတ် နဲ့ ကြက်တောင်ပံအချိုနှပ်များကို ချက်လိုက်တယ်။အသေးလေး က ကြက်တောင်ပံအချိုနှပ်ကိုကြိုက်တယ်ဆိုတာ သူမသတိထားမိတယ်။ သူမက ချက်ပြုတ်နည်းတွေကို တီဗီထဲကသင်ယူခဲ့တာဖြစ်ပြီး အဲ့ဒီပရိုဂရမ်ကိုကြည့်ရတာ သူမရဲ့ဝါသနာ အသစ်လဲဖြစ်တယ်။
"ဝါး..."
ဟင်းပွဲတွေ အများကြီးမြင်တွေ့လိုက်တဲ့အခါ အသေးလေးက အံ့ဩသွားတယ်။ သူ့မျက်လုံးတွေက ကျယ်လာပြီး
“မာမီ ဒီနေ့ကထူးခြားတဲ့နေ့လား...’’
ယေဘူယျအားဖြင့် အထူးနေ့တွေမှသာ ဒီလိုဟင်းပွဲတွေများတာဖြစ်တယ်။
သူမ ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ပြီး
“ဟုတ်တာပေါ့ ဒီနေ့က အရမ်းထူးခြားတဲ့နေ့လေ...အဲ့ဒါကြောင့် မာမီတို့ ပွဲကျင်းပကြတာပေါ့...”
“ဘာနေ့လဲဟင်...’’
အသေးလေးက ကြိုးစားပြီးစဉ်းစားပေမယ့်လဲ သူ့ခေါင်းသေးသေးလေးကနေ အဖြေမရတဲ့အတွက်မေးလိုက်တယ်။
“ဒီနေ့က ပေါင်ပေါင် မာမီ့ကိုခွင့်လွှတ်ပေးတဲ့နေ့လေ မာမီအရမ်းပျော်တာပဲ, အဲ့ဒါကြောင့် ဒီပွဲလေးကိုလုပ်လိုက်တာ...”
ရှောင်ကျိူးက သူ့ဖောင်းတုတ်တုတ်လက်ကလေးများပါတုန်ခါသည်အထိ ရယ်မောလိုက်တယ်...
ထန်ထန် အနေနဲ့ အသေးလေးရဲ့ ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်တာကိုမြင်ရတဲ့ ပထမဆုံးအကြိမ်ဖြစ်တယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ, သူက တကယ့်ကလေးနဲ့တူနေတယ်။ အရင်ကဆို ကာကွယ်ပေးမယ့်သူမရှိတာကြောင့် သူကအရွယ်ရောက်တဲ့သူ တစ်ယောက်လိုမျိုး ပြုမူခဲ့တာဖြစ်ရမယ်။
သူမ အသေးလေးရဲ့အပြုအမူကိုနားလည်တယ်။ တစ်ခြားသူတွေရှေ့မှာဆိုရင် တစ်ခုခုမှားပြောမိ လုပ်မိမှာစိုးတဲ့အတွက် သူမလဲပဲ သူမ မသိတဲ့သူတွေရှေ့မှာဆိုရင် တိတ်ဆိတ်နေခဲ့ဖူးတယ်။ သူမရဲ့ စစ်မှန်တဲ့ဘက်ခြမ်းကို သူမကိုထိန်းထဲ အထိန်းတော်တစ်ယောက်တည်းသာ မြင်ခဲ့ဖူးတယ်။
အဲ့ဒါကြောင့် သူမက သူ့အတွက်စိတ်ပူခဲ့တယ်။ သူက သုံးနှစ်ကျော်လေးပဲရှိသေးတာကို အဲ့လိုအပြုအမူမျိုး မဖြစ်သင့်ဘူးလေ။
အခုတော့ အသေးလေးက သူ့ရဲ့စစ်မှန်တဲ့ဘက်ခြမ်းကို သူမရှေ့မှာပြပြီဆိုတော့ သူမအနေနဲ့ အဲ့ဒါကိုစိတ်ပူဖို့မလိုတော့ဘူး။
သူမ အသေးလေးအတွက် ကြက်တောင်ပံတစ်ခုကိုပေးလိုက်ပြီးမေးလိုက်တယ်
“မာမီခွံကျွေးပေးရမလား..."
ရှောင်ကျိုးက တူကိုမကိုင်တတ်သေးပေ။ သူက ခရင်းကိုသာ သုံးတတ်သေးတဲ့အတွက် ကြက်တောင်ပံစားရာမှာ ခက်ခဲနေတော့တယ်။
ရှောင်ကျိုး ခေါင်းခါလိုက်ပြီး သူ့ခရင်းနဲ့ ကြက်တောင်ပံကိုထိုးကာ
“သားဘာသာ စားတတ်ပါတယ် သားက သုံးနှစ်ကလေးမဟုတ်တော့ဘူး...”
ထန်ထန် ပြောစရာစကားပျောက်ရှသွားတယ်
“ဟုတ်ပါပြီ သားကသုံးနှစ်ကလေး မဟုတ်တော့ပါဘူး...” ။ သူက သုံးနှစ်ခွဲကလေးကြီးလေ။
သားအမိနှစ်ယောက်စားသောက်နေတဲ့အချိန်မှာပဲ တံခါးသော့ဖွင့်သံကိုကြားလိုက်ရတယ်။ သူတို့နှစ်ယောက်လုံး စားသောက်နေတာရပ်သွားပြီး တံခါး၀ကို လှမ်းကြည့်လိုက်ကြတယ်။
စက္ကန့်အနည်းငယ်ကြာပြီးနောက်, စစ်ယူနီဖောင်းဝတ်ထားတဲ့ အမျိုးသားတစ်ယောက် တံခါးဖွင့်သံနဲ့အတူပေါ်လာလေတယ်။