Unicode~
"ဘယ်လိုဖြစ်လို့ အချိန်ပိုဖြစ်သွားရတာလဲ မျက်ခြယ်ရယ်"
အထုပ်ကြီးအထုပ်ငယ် လက်တစ်ဖက်စီက ကိုင်ဆွဲကာ အလုပ်ခွင်ထိ လိုက်လာသူ မောင်က တဟောဟောတဟဲဟဲလှိုက်ခတ်နေသော အသက်ရှူသံတို့ မဆုံးခင်မှာပဲ သူအချိန်ပိုဆင်းရသည့်အကြောင်း မေးရှာသည်။
"မောင့်ကိုပြောရဦးမယ်"
"မောင်နားထောင်နေတယ်"
"ကျွန်တော် အခု အစီအစဉ်သစ်တစ်ခုကိုပါ တာဝန်ယူလိုက်ပြီလေ။ တနင်္လာနေ့ကျ စမယ်ဆိုလို့ ဒီနေ့တည်းက အချိန်ပိုဆင်းလိုက်တာ မောင်ရဲ့။ ဒီအစီအစဉ်သစ်နဲ့ အကျွမ်းတဝင်ဖြစ်အောင် လုပ်ထားမလို့လေ"
"တကယ်အလုပ်သရဲလေးပါပဲ။ အချိန်ပိုဆင်းရတယ်ဆိုလို့ မောင်က မျက်ခြယ်တို့တစ်ရုံးလုံးကို ခိုင်းထားလို့မှတ်နေတာ။ လက်စသတ်တော့ တစ်ယောက်တည်းတာဝန်ကျေချင်နေတာပေါ့ ဟုတ်လား"
မောင့်လက်ဖျားနွေးစိမ့်စိမ့်ရယ် ခပ်ပွပွဆံသားများကြား ပွတ်သပ်ကျီစယ်သွား၏။ သူကပဲ မောင်ပြောသလို အလုပ်သရဲဖြစ်နေလို့လား.. အလုပ်မပြီးဖူးဆိုတာမျိုး အတွေးဖြင့်ပင် မတွေးရက်နိုင်။ တာဝန်မကျေလို့ အပြောခံအဆူခံရမည်ကိုလည်း မလိုလား။ တစ်ခုခုအတွက် တာဝန်ယူပြီးပြီဆိုသည်နှင့် ပြည့်ပြည့်စုံစုံမပြီးမြောက်မချင်း ရတက်မအေးနိုင်တာက သူ့ဝသီဖြစ်လို့နေပါပြီ။
"တာဝန်ယူလိုက်ပြီဆိုမှတော့ အလွဲအချော်တော့ မဖြစ်ချင်ဘူးပေါ့ မောင်ရယ်"
"မဖြစ်ပါဘူး။ မျက်ခြယ်က ဒီအစီအစဥ်အသစ်ကိုလည်း အကောင်းဆုံးလုပ်နိုင်မယ်ဆိုတာ မောင်သိနေတယ်"
သူ့ဘက်ကိုသာ မျက်နှာမူပြီး သူရှိရာအရပ်မှ တစ်ဖဝါးမခွာသူ မောင်လိုလူအတွက် မေတ္တာဓါတ်က အလိုလိုရေစီးကမ်းပြိုလိုက်ပါ၏။ ယခုပင် သူစိုးရိမ်ပူပန်နေသမျှအတွက် မောင်က ခွန်အားသစ်တည်ပေးလိုက်ပြန်ပါပြီ။ ကာယကံရှင်မဟုတ်သူမောင်က အာမဘန္တေခံလိုက်ရုံဖြင့် ကာယကံရှင်ဖြစ်သူ မိမိမှာ အလိုလိုစိတ်ဘဝင်အေးချမ်းရပါသည်။
"ဒါနဲ့ တနင်္လာနေ့တစ်ရက်တည်းလား။ ဘယ်အချိန်တွေလဲ မောင့်ကို ပြောပါဦး။ မောင်နားထောင်ချင်သေးတယ်လေ"
"တစ်ပတ်တစ်ရက်တည်းပါပဲ မောင်ရယ်။ မနက်၇နာရီ မဟုတ်ရင် ၈နာရီလို့တော့ အကြမ်းဖျင်းခန့်မှန်းထားတယ်"
"ဒါဆို တနင်္လာနေ့တွေ အလုပ်စောလာရမှာပဲ။ အဆင်ပြေရဲ့လား။ မောင့်ဒရိုက်ဘာကို လွှတ်လိုက်ရမလား။ လမ်းလျှောက်သွားနေရင် မမီဘဲနေဦးမယ်"
"အဲဒီလောက်ထိ တကူးတကလုပ်စရာ မလိုပါဘူး။ ကျွန်တော် မနက်စောစောထလိုက်ရင် အဆင်ပြေသွားမှာပါ"
မောင့်မှာ အလုပ်တွေက တသီတသန်းကြီး။ အလုပ်ပုံကြားမှ ခေါင်းပြူ၍ သူ့အစီအစဥ်ကို နားသောတဆင်ပေးမည်ကပင် သူ့အတွက် မဟာကံထူးခွင့်ဖြစ်လို့နေပြီ။ ကားအကြိုအပို့ထိပါဆိုလျှင် မောင့်မှာ ကရိကထများတော့မပေါ့။ မောင်ကလည်း မောင်ပင်.. တစ်ခါတစ်ရံလောက်များ သူ့ဘက်သူကြည့်ပါတော့လား။
"မောင်ငြိမ်ငြိမ်လေး နားဆင်ပေးရုံနဲ့တင် ကျွန်တော်က ကျေနပ်လှပြီ"
"သေချာပေါက် နားထောင်ရမှာပေါ့။ မောင်က မျက်ခြယ်ရဲ့ အမာခံပရိတ်သတ်ပဲလေ"
"မောင်ကတော့ စကားကြွယ်ပြနေပြန်ပြီ"
ရှက်ပြုံးလေးက တစိမ့်စိမ့် နှုတ်ခမ်းပါးမှ ပြိုကျသည်။ ပန်းဆီရောင် ပါးနှစ်ဖက်ဝယ် အချစ်ရိပ်က အစီအရီ။ ကျွန်းကုလားထိုင်လက်ရန်းကိုပင် လက်သည်းနုနုများဖြင့် တီးခေါက်မိနေ၏။
မျက်တောင်မခတ်စတမ်း မောင်က ကြည့်နေဆဲ။ ထိုအကြည့် ထိုအပြုံးက ကိုယ့်တစ်ကိုယ်လုံးအား သိမ်းကြုံးပွေ့ဖက်လျက်သားရှိပါသည်။
"မျက်ခြယ်အလုပ်ဆက်လုပ်ရဦးမှာမလား။ မောင်စောင့်နေမယ်။ စိတ်ထဲမထားဘဲ အလုပ်ဆက်လုပ်နော်"
မဖြစ်နိုင်တာတွေများ ရွေးပြောနေသလား။ နံဘေးစားပွဲကို လက်ထောက်လျက်သား ကိုယ့်ကိုကြည့်နေမှတော့ဖြင့် ဘယ်လိုစိတ်နှင့်များ စိတ်ထဲမထားဘဲ နေတတ်မည်နည်း။
စာရွက်တစ်ရွက်ပြီးတစ်ရွက် လှန်လှောလိုက်တိုင်း မောင့်ဝင်သက်ထွက်သက်ကို ခံစားရလို့နေတာ။ စွဲလမ်းရူးသွပ်ရခြင်းဆိုတာ ဤသို့ပင်လား။
"မောင်နောက်ကျနေရင် ပြန်နှင့်နော်။ ကျွန်တော်က တက္ကစီစီးသွားလည်းရတယ်"
"မဖြစ်နိုင်တာ မျက်ခြယ်ရယ်။ ဒီလိုမိုးချုပ်ချုပ်အချိန်မှာ မောင်က တစ်ယောက်တည်းထားခဲ့ရက်ပါ့မလား။ စဥ်းစဥ်းစားစားလည်း ပြောပါဦး"
"မောင် အချိန်ကုန်နေမှာစိုးလို့ပါ။ စောင့်ချင်လည်း မောင့်သဘော"
"စိတ်ချ။ တစ်လှမ်းမရွေ့ဘဲ ကျောက်ချပြီးကို စောင့်နေမှာ"
ကဗျာဆရာအရေခြုံထားလေသလား မောင်ရယ်။ ဘာရယ်မဟုတ် မောင်တစ်ခွန်းခွန်းပြောလိုက်တိုင်း ကိုယ့်မှာ အပြုံးပန်းမပြတ်မစဲစတမ်းပေါ့။ စာရွက်ဆယ်ရွက်ခန့်ထပ်ထားသော ဖိုင်တွဲလေးဖြင့် နှုတ်ခမ်းကိုအုပ်ပြီး ရယ်မိတာ တခစ်ခစ်အသံများကို ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ပင် ပြန်ကြားနေရ၏။
"Mr. Kim ရုံးမဆင်းသေးဘူးလား။ ဪ.. ခရိုင်မင်းပါ ရောက်နေတာလား"
ထိုအစ်မဆီက တိပ်ခွေတောင်းပြီး သူ့ကိုပြုံးစေသော မောင့်အကြောင်း တွေးမိလျက်။ ထိုအစ်မကတော့ မောင့်ကိုတွေ့တာ ဘာဆိုဘာမှပင် အထူးအဆန်းမဖြစ်သွားသည့်အတိုင်းပင်။
"အစ်မရော ညပိုင်းအစီအစဥ်ရှိလို့လား။ ခုထိမပြန်သေးဘူးဆိုတော့"
"ဟုတ်တယ် Mr. Kim. အစ်မအစီအစဥ်က ညပိုင်းမဟုတ်ပေမဲ့ ဟိုတစ်နေ့က အရေးပေါ်သတင်းအချိန်ဝင်သွားတော့ အစ်မက ဒီညအစားထိုးပေးရတာပေါ့"
Taehyung ခေါင်းတညိတ်ညိတ်သာ တုံ့ပြန်၏။ ထိုအစ်မကလည်း သူ့စားပွဲရှိရာဆီ တန်းတန်းမတ်မတ်သွားပြီးသာ သိမ်းဆည်းစရာရှိ သိမ်းဆည်းလို့နေလေသည်။
"ကျွန်မ ကော်ဖီဖြစ်ဖြစ်သွားဖျော်လိုက်ရမလား.. ခရိုင်မင်းရောက်နေတာဆိုတော့"
"မလိုပါဘူး။ Taehyungပြီးရင် ကျွန်တော်လည်း ပြန်တော့မှာပါ"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ။ ဪ..ဒါနဲ့ ကျွန်မပေးလိုက်တဲ့ တိပ်ခွေတွေ အဆင်မှပြေရဲ့လားဟင်။ ပြန်ကူးထားရတာတွေနဲ့ ထစ်များထစ်နေမလားလို့ပါ"
မောင်က သူ့ဘက်ဆီ တစ်ချက်လှမ်းကြည့်သည်။ သည်အစ်မနှင့် စကားဖောင်ဖွဲ့ခဲ့ရခြင်းက သူ့ကြောင့်ပါဆိုတာ အလိုလိုသေချာသွား၏။ မောင့်လိုလူဟာဖြင့် အပျင်းပြေသဝန်တိုတမ်း ကစားချင်လျှင်တောင် ကစားလို့မရအောင် ပြီးပြည့်စုံလွန်သူ။
ကျမ်းစာများအရ လောကမှာ အပြစ်ကင်းသူမရှိချေဘူးဆိုပဲ။ သူ့အတွက်တော့ မောင်ဟာ နှင်းစက်မြူမှုန်မျှပင် အပြစ်မရှိလေသောသူ။ အပြစ်ရှာစရာအကြောင်းခြင်းရာကို မည်မျှပင် ဂဃနဏရှာပါစေဦး.. မောင့်ဆီမှာဖြင့် တွေ့နိုင်မည်ဟု မထင်။
"အကုန်အဆင်ပြေပါတယ်။ ကျေးဇူးတင်စကားလာပြောရမှာကို အလုပ်တွေပုံနေတာနဲ့ပဲ မေ့သွားတာ အားနာလိုက်တာဗျာ"
"မဟုတ်တာ။ ကျွန်မကိုယ်တိုင် ဆန္ဒရှိလို့သာ ယူပေးတာ။ ခရိုင်မင်းက ကျွန်မတို့ရေဒီယိုလိုင်းကို နားထောင်တယ်ဆိုတာနဲ့တင် ကျွန်မတို့က ဂုဏ်ယူရမှာ"
ထိုအစ်မပြန်သွားပြီး ကိုယ်လည်း အလုပ်ကို မြန်မြန်ဆန်ဆန်ပင် လက်စသတ်လိုက်သည်။ အကြမ်းဖျင်းဖတ်စရာရှိသည်များကို စာအုပ်ထဲရေးမှတ်ရင်း အိမ်မှာဆက်ဖတ်ရမည်။
မောင့်ကို အကြာကြီးစောင့်ခိုင်းလို့ မကောင်းတတ်။ မောင့်မှာ သူ့အလုပ်နှင့်သူတောင် မအားမလပ်ကြားက ကိုယ့်ဆီလာရတာဖြစ်ကြောင်း မောင်နှင့်အတူပါလာသော ဖိုင်တွဲအိတ်များက သက်သေပြလျက်ရှိသည်။
"သွားကြစို့ မောင်။ အိမ်ရောက်မှပဲ ဆက်လုပ်တော့မယ်"
"အလွန်အကျွံတွေလည်း မလုပ်နဲ့ဦး။ ကျန်းမာရေးက အဓိကဆိုတာ သိတယ်မဟုတ်လား"
"အင်းပါ.. ကျွန်တော့်ကို ကလေးမှတ်နေလား"
"မောင့်ကလေးလေး"
မောင်က လက်တစ်ဖက်ဖြင့် သူ့ကိုသိမ်းကြုံးပွေ့ဖက်ပြီး နားထင်စပ်ကို ထွေးအိစွာ အနမ်းနှင့်မိတ်ဆက်ပေး၏။ တစ်စုံတစ်ယောက်များ မြင်သွားလေမလားဟူသော စိုးရိမ်စိတ်က တစ်မုဟုတ်ချင်း အငွေ့ပျံ၏။ မောင့်အကြင်နာချိုမြမြကြောင့်ပဲ ထင်ပါရဲ့။
____
သောကြာနေ့ညနေ ရုံးဆင်းဆင်းချင်း သူ့ဝတ္တရားက အိမ်တန်းပြန်ကာ ရေဒီယိုနံဘေးအသင့်စောင့်နေဖို့ရာ။
သည်သောကြာက ပိုလို့လည်း ထူးခြားနိုင်သည်။ ထို့ကြောင့်ပင် ရုံကနေ နာရီဝက်ခန့်စောဆင်းလိုက်ပြီး အိမ်မှာ အသင့်အနေအထားစောင့်နေမိသည်။
ရေဒီယိုထားရာ စာဖတ်ခန်း၏ အလယ်ဗဟိုမျဥ်းအတိုင်း ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် လျှောက်နေမိသည်။ မျက်ခြယ်၏ 'နှလုံးသား တေးသံသာ'စဖို့ရာ အချိန်လိုသေးမှန်း သူသိနေပါလျက် သည်အခန်းထဲမှ တစ်ဖဝါးမခွာနိုင်သေးပြန်။
ရေမိုးချိုးကိုယ်လက်သန့်စင်ပြီး ကြော့မော့စွာ ဝတ်ဆင်ထားသော ဆင်စွယ်ရောင်လည်ကတုံးရှပ်အင်္ကျီက သူ့အတွက် အနည်းငယ် အိုက်စပ်စပ်။ ဥတုရာသီရယ်က ဆောင်းနှောင်းကျော်စပြုနေသော်လည်း နွေဦးထဲသို့ လုံးလုံးလျားလျားခြေဦးမဆန့်ရသေး။ ချွေးတစို့စို့ဖြစ်နေသည့်အကြောင်းမှာ ရာသီအကူးအပြောင်းဆိုသည်ထက် ရေဒီယိုလေးတစ်လုံးကြောင့်သာ။
"ခရိုင်မင်း.. ဖုန်းလာနေတယ်။ ရုံးကတဲ့"
"အရေးကြီးကိစ္စတဲ့လား"
"အဲဒီလိုတော့ မပြောဘူး ခရိုင်မင်း"
"အရေးမကြီးရင် နောက်မနက်မှဆက်ပါလို့။ ငါအလုပ်ရှုပ်နေတယ်လို့သာ ပြောလိုက်"
Jimက ခေါင်းတကုတ်ကုတ်နှင့် ပြန်ထွက်သွားသည်။ လမ်းလျှောက်ရုံသာလျှောက်နေပြီး မည်သည့်အလုပ်မှ မလုပ်နေသည့်ကိုယ်က အလုပ်ရှုပ်နေတယ်ဆိုတော့ သူ့ခမျာလည်း ကြောင်အမ်းအမ်းသာ တုံ့ပြန်နိုင်တော့ဟန်တူပါရဲ့။
ညနေဆည်းဆာချိန် တသဲ့သဲ့ရောက်လျှင် မျက်ခြယ်၏ အသံချိုစိမ့်စိမ့်လေးအား ကြားရစမြဲ။ ဆည်းဆာချိန်တွေက သဘာဝအတိုင်း လှမြဲလှဆဲဖြစ်သော်ငြား မျက်ခြယ်၏အသံလေးပါ ပေါင်းစပ်ပါဝင်လျှင်တော့ အချိုပွဲအပေါ် သကာရည်ဆမ်းထားသည့်နှယ်။
"Jim.. ငါ့ကို ချောင်းကြည့်မနေဘဲ အခန်းတံခါးကို ပိတ်ထားစမ်းပါ။ ငါအေးဆေးနေမလို့"
"ဟုတ်..ဟုတ် ခရိုင်မင်း"
ခရိုင်မင်းအသံက ခပ်မာမာခပ်ဆတ်ဆတ်နှင့်ဆိုတော့ Jimခမျာ အလိုလိုအသည်းငယ်ရသည်။ သူ့ထက်ငယ်သော ခရိုင်မင်းက ဩဇာအရာမှာတော့ မည်သူမည်ဝါမှ တော်ရုံမယှဥ်သာ။ Jimလို နှစ်များစွာအနီးကပ်နေလာခဲ့သူပင် တစ်ခါတစ်ခါများ တုန်နေအောင် ကြောက်ရသလို ယောင်လို့ဖြင့် မလေးမစားမလုပ်ရဲပါ။ အသစ်စက်စက်ဝန်ထမ်းများဆိုလျှင်တော့ မဆိုထားနှင့်တော့။ အတက်အကျမရှိသည့် အသံမာမာနှင့် ပြောလျှင်ကို အူကလီစာများ ဆွဲဆုတ်ခံရသလို ဖိန့်ဖိန့်တုန်ချင်စရာ။
"ရှင်ကလည်းရှင်ပဲ။ ခရိုင်မင်းက သူစာဖတ်ခန်းထဲနေချိန်တွေ နှောင့်ယှက်တာမကြိုက်ဘူးဆိုတာ မသိတာလည်းမဟုတ်"
"ဪ.. ရုံးက မဆက်စဖူးဆိုတော့ ငါလည်း အရေးကြီးတယ်ထင်လို့ပေါ့"
"အဲဒါပြောနေတာမဟုတ်ဘူး။ သွားသွားချောင်းနေတာကိုပြောတာ။ ခရိုင်မင်းက မသိဘဲနေမလား ရှင်ကိုက ပျာယီးပျာယာ။ သူမပြောနဲ့ ကျွန်မတောင် မျက်စိနောက်သရှင်.."
"ဒီမိန်းမကတော့လား။ အိမ်ဦးနတ်ကို ကြပ်ကြပ်ပြော။ ကံကြီးထိုက်လိမ့်မယ်"
Jim၏ဇနီးဖြစ်သူက သူ့နှုတ်ခမ်းများကို နဂိုထော်သည်ထက် နှစ်ဆပိုထော်ထားသည်။ မီးဖိုးချောင်ထဲ အနားမနေရသဖြင့် မည်းပြာပြာအသားအရည်က ချွေးတစို့စို့နှင့် ပြောင်လက်လို့နေ၏။
Jimက အနည်းငယ်အသံမြင့်လိုက်တော့ ကျောပေါ်တွင် ပိုးသိပ်ထားသော ကလေးငယ်က နိုးအံ့ဆဲဆဲရယ်ကြောင့် Jimကို မျက်စောင်းတထိုးထိုး။
"ကလေးအိပ်နေတာကို သူ့အသံကျယ်ကြီးနဲ့"
"အင်းပါ အင်းပါ။ ငါ့အမှား"
သည်တစ်ခါလည်း Jimမှာ အလျှော့ပေးရပြန်ချေပြီ။ သူ့မိန်းမကို နိုင်ဖူးသည့်အရေအတွက်က လက်တစ်ဖက်တောင် ပြည့်ပါရဲ့လား။
____
"မင်္ဂလာပါခင်ဗျာ။ Melomaniac FMရဲ့ 'နှလုံးသားတေးသံသာ'အစီအစဉ်ကနေ ကြိုဆိုလိုက်ပါတယ်"
ကြိုတင်မဖတ်ထားရသေးသော ဇာတ်ညွှန်းစာရွက်ကို မမှိတ်မသုန်ကြည့်ရင်း စကားလုံးအသုံးအနှုန်း မမှားစေဖို့ရာ ဂရုစိုက်နေရသည်။ အမှန်စင်စစ် ဇာတ်ညွှန်းကြိုမဖတ်ဘဲ တင်ဆက်ရသည်အား သူသဘောကျလေ့မရှိ။ ယခုလည်း သဘောကျမနေပါ။ နောက်တနင်္လာ၏ အစီအစဥ်သစ်တွေသာ အချိန်တွေဖဲ့မပေးခဲ့ရလျှင် သည်ဇာတ်ညွှန်းကို သူကြိုဖတ်မိမှာ ဧကန်။
"ဒီတစ်ခါတော့ မင်္ဂလာနှစ်ပတ်လည်အတွက်ဆိုပြီး တက္ကဆက်က တောင်းဆိုချက်တစ်စောင်ကို လက်ခံထားရပါတယ်။ အရင်ဆုံး မင်္ဂလာနှစ်ပတ်လည်နေ့အတွက် ဂုဏ်ယူပါတယ်နော်.."
တက္ကဆက်ပြည်နယ်က စာလွှာလေးက သူ့ကို မျက်ရည်လည်စေသည်။ 'နှလုံးသားတေးသံသာ'မှာ တောင်းဆိုခံရသည့် သီချင်းများနှင့် စာလွှာအများစုက တစ်ထောင့်ငါးရာတည်းမည်သော ချစ်ခြင်းအကြောင်း ဖွဲ့နွဲ့ကြသည်က များသည်။ တော်ရုံတန်ရုံ ချစ်သဝဏ်လွှာလောက်ကိုဖြင့် သူ့ရင်ထဲမတိုးတော့။
သည်တစ်ခါ စာလွှာကတော့ဖြင့် ရင်ထဲတသိမ့်သိမ့်လှိုက်ဖိုစေတာအမှန်။ မင်္ဂလာသက်တမ်းက နည်းနည်းနောနောမဟုတ်.. အနှစ်ငါးဆယ်တောင်တဲ့လေ။ လူသားနှစ်ယောက် ဤမျှပေါင်းဖက်နိုင်ဖို့ဆိုသည်မှာ ချစ်ခြင်းတရားအပြင် သစ္စာ၊ မေတ္တာတို့နှင့်တကွ ယုံကြည်ခြင်းတရား၊ ခန္တီပါရမီ.. အစစ ပြည့်စုံနေလေမှပေါ့။ မောင်နှင့် သူ့ကြားမှာရော.. သည်လိုအဓွန့်ရှည်ကြာသော ချစ်ခြင်းပန်းခင်းမျိုး ပွင့်ဖူးနိုင်ပါ့မည်လား။
"အာ.. နောက်ထပ်တစ်ပုဒ်ကို တင်ဆက်ပေးဖို့ အချိန်ကျလာပြီပေါ့နော်။ 'နှလုံးသားတေးသံသာ'ဆိုတဲ့အတိုင်း ဒီတစ်ခါလည်း သိပ်လှတဲ့ ချစ်ခြင်းဖွဲ့ဋီကာလေးပါပဲ.."
ကဗျာဆရာတစ်ယောက်အလား စာလွှာက ရှည်ရှည်။ ဝေါဟာရအဆန်းတွေကို ဖောဖောသီသီသုံးထားသည်။ တချို့အရာများမှာ အဘိဓါန်ထဲတွင်မှ ရှိပါရဲ့လားဟု ယုံမှားသံသယဝင်ချင်စရာ။
သည်လိုစာမျိုးကိုတော့ စာရူးပေရူးလူငယ်လေးတွေ ပို့လာကြတာများသည်။ အချစ်ကို ရူးရူးမိုက်မိုက်ခံစားတတ်သည့် လူငယ်အရွယ်မဟုတ်လား။
သူတောင် ပထမအရွယ်ကို ကျော်စပြုခဲ့ရောပေါ့။ အချစ်ကိုရူးမိုက်ကြပုံများ မြင်ရကြားရလျှင် ကိုယ်နှင့်မသက်ဆိုင်သည့်နှယ် လျစ်လျူရှုခဲ့ရင်း မောင့်ကိုတွေ့ပြီးမှ ချစ်ခြင်းချောက်နက်ကြီးထဲ ပျော်ပျော်ကြီးခုန်ဆင်းမိတော့တာ။ သည်လိုဆိုပြန်တော့ ကဗျာဆရာပေါက်စလေးများကို အပြစ်မဖို့သာတော့ချေ။
"နားသောတရှင်တို့နဲ့ မခွဲချင်သေးပေမဲ့ နောက်ဆုံးတစ်ပုဒ်အတွက် အချိန်ကျလို့လာပါပြီခင်ဗျာ။ တန်နက်ဆီပြည်နယ်၊ နာ့ရှ်ဗီးလ်ကလို့ စာအိတ်ညိုညိုလေးပေါ်မှာ ရေးထိုးထားပါတယ်.."
ကိုယ့်ဇာတိမြို့လေးထဲကစာလွှာဆိုတော့ စိတ်ဝင်တစားဖတ်မည်ကြံ၏။ မြင်ဖူးဟန်ရှိနေသော ခပ်သော့သော့လက်ရေးစောင်းလေးများက အလိုလိုနှစ်သက်ဖွယ်ကောင်းနေသည်။
ဘယ်သူကများ ဘယ်သူ့ကိုပေးတဲ့စာပါလိမ့်။ ရှည်ရှည်ဝေးဝေး တွေးခေါ်ဆန်းစစ်နေဖို့ အချိန်မရသည်တွင် သူ့မှာ စာလွှာဖတ်ပြရန်သာ..။
"သိပ်ချစ်ရတဲ့သူကို ခွင့်တောင်းပန်ဆင်ချင်လို့ပါခင်ဗျာ..။ မောင့်အတွက် ကျောက်မျက်တစ်ပါးပါပဲလို့ မကြာခဏပြောခဲ့သလိုပဲ.."
ထိုစာကြောင်းအထိဖတ်ပြီး Taehyung တန့်ခနဲ။ နှုတ်ခမ်းဖျားပေါ် ချိုမြနေသော်လည်း ထုတ်ဖတ်ပြဖို့ရာ အသံတည်ငြိမ်ပါ့မလား မဆိုသာချေ။
ကြိုလို့ ကျော်မဖတ်နိုင်သော စာတန်းများကြား မောင်ဖြစ်နေမလားဆိုသည့် မျှော်လင့်ချက်ရေးရေးကလေးပါသည်။
'ညဥ့်ဦးယံ၊ သန်းခေါင်ယံ၊ မိုးသောက်ယံမှ ဥတုလေးပါး ကာလ ပန်းကြွေချိန်၊ ပန်းဝေချိန်အထိ အခါနာရီပင်မရွေး မောင့်နှလုံးသားပေါ် ငွားစွင့်စွာခြယ်စီထားတဲ့ ကျောက်မျက်လေးရယ်..။
သောကြာနေ့များအတွက် ဘုရားသခင်ကို ကျေးဇူးတင်ရစတမ်းဆိုလျှင် မောင်တော့ဖြင့် မျက်ခြယ်ကြောင့်သာ ကျေးဇူးတင်စရာရှိလိမ့်မယ်။ သောကြာနေ့ရဲ့ ညခင်းဆည်းဆာအလှက မျက်ခြယ်ရဲ့ရေဒီယိုသံလေးနဲ့မှမဟုတ်ရင် ဘယ်ပြည့်စုံပါ့မလဲနော်။
ဒီလိုပဲ.. မောင့်နေ့ရက်တွေဟာလည်း မျက်ခြယ်မပါဘဲ အရောင်စုံနိုင်လိမ့်မည်မထင်ပါ။ ကန္တာရအလယ်မှာ ရေဘေးဒုက္ခခံနေရသူလို မောင်ဟာ မျက်ခြယ်ကို နေ့နေ့ညညလိုအပ်နေပါပြီကောကွယ်။
အချိန်အားဖြင့်လည်း ယူသင့်သလောက်ယူခဲ့ပြီ..။ မောင့်ဘက်က ဒီစကားပြောဖို့ အဆင်သင့်ဖြစ်တာထက် ပိုနေပါပြီ။ မျက်ခြယ်ကို ကမ်းလင့်ထွေးပွေ့ဖို့ရာ မောင့်ဘဝတစ်ခုလုံးကလည်း အသင့်ပါတဲ့လေ။
မောင်တို့စိတ်ဝိညာဥ်နှစ်ခု အတွေးတစ်မျိုးတည်းကိုတွေးခေါ်ပြီး အသည်းနှလုံးနှစ်ခု တစ်ပြိုင်တည်းခုန်နေကြောင်း သေချာသည်ထက် ပိုနေပါပြီ။
မရှေးမနှောင်းမှာပဲ မောင်တို့ဖူးစာကြိုးကို ဂဟေဆက်ကြပါစို့နော်..။'
ထိုစာကို ဆုံးအောင်ဖတ်ပြီးနောက် ညိုညစ်သော ဝါးစာရွက်၏ အောက်ဘက်ထောင့်မှာ မောင့်လက်မှတ်ကိုမြင်တော့ သူအလိုလိုမျက်ရည်လည်မိသည်။ စိုနွေးသွားသော ပါးပြင်တစ်ဖက်က ကြည်နူးလှိုက်ခုန်မှုကြောင့်ဆိုသည်မှာ အထင်ကရ။
မောင်က သူ့ကို လက်ထပ်ခွင့်တောင်းလိုက်တာ သည်လိုနည်းနှင့်လား။
အို.. ကိုယ်ဘယ်လိုတောင် လက်တွေ့ဖြစ်နေပါသည်ဟုလက်ခံနိုင်ပါ့မလဲ။
နဝရက်ကျောက်မျက်ပုလဲစီခြယ်ထားသည့်အိပ်မက်ဟုသာ ပြောလိုက်ပါတော့လား မောင်ရယ်..။
"တောင်းဆိုထားတဲ့သီချင်းက Don Williamsသီဆိုထားတဲ့ 'Listen to the Radio'ပါတဲ့ခင်ဗျာ"
TBC~
Do vote⭐ me if you like it.
Love you and thank you Taekookers💜
Zawgyi~
"ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ အခ်ိန္ပိုျဖစ္သြားရတာလဲ မ်က္ျခယ္ရယ္"
အထုပ္ႀကီးအထုပ္ငယ္ လက္တစ္ဖက္စီက ကိုင္ဆြဲကာ အလုပ္ခြင္ထိ လိုက္လာသူ ေမာင္က တေဟာေဟာတဟဲဟဲလႈိက္ခတ္ေနေသာ အသက္ရႉသံတို႔ မဆုံးခင္မွာပဲ သူအခ်ိန္ပိုဆင္းရသည့္အေၾကာင္း ေမးရွာသည္။
"ေမာင့္ကိုေျပာရဦးမယ္"
"ေမာင္နားေထာင္ေနတယ္"
"ကြၽန္ေတာ္ အခု အစီအစဥ္သစ္တစ္ခုကိုပါ တာဝန္ယူလိုက္ၿပီေလ။ တနလၤာေန႔က် စမယ္ဆိုလို႔ ဒီေန႔တည္းက အခ်ိန္ပိုဆင္းလိုက္တာ ေမာင္ရဲ႕။ ဒီအစီအစဥ္သစ္နဲ႔ အကြၽမ္းတဝင္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားမလို႔ေလ"
"တကယ္အလုပ္သရဲေလးပါပဲ။ အခ်ိန္ပိုဆင္းရတယ္ဆိုလို႔ ေမာင္က မ်က္ျခယ္တို႔တစ္႐ုံးလုံးကို ခိုင္းထားလို႔မွတ္ေနတာ။ လက္စသတ္ေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းတာဝန္ေက်ခ်င္ေနတာေပါ့ ဟုတ္လား"
ေမာင့္လက္ဖ်ားေႏြးစိမ့္စိမ့္ရယ္ ခပ္ပြပြဆံသားမ်ားၾကား ပြတ္သပ္က်ီစယ္သြား၏။ သူကပဲ ေမာင္ေျပာသလို အလုပ္သရဲျဖစ္ေနလို႔လား.. အလုပ္မၿပီးဖူးဆိုတာမ်ိဳး အေတြးျဖင့္ပင္ မေတြးရက္ႏိုင္။ တာဝန္မေက်လို႔ အေျပာခံအဆူခံရမည္ကိုလည္း မလိုလား။ တစ္ခုခုအတြက္ တာဝန္ယူၿပီးၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ျပည့္ျပည့္စုံစုံမၿပီးေျမာက္မခ်င္း ရတက္မေအးႏိုင္တာက သူ႔ဝသီျဖစ္လို႔ေနပါၿပီ။
"တာဝန္ယူလိုက္ၿပီဆိုမွေတာ့ အလြဲအေခ်ာ္ေတာ့ မျဖစ္ခ်င္ဘူးေပါ့ ေမာင္ရယ္"
"မျဖစ္ပါဘူး။ မ်က္ျခယ္က ဒီအစီအစဥ္အသစ္ကိုလည္း အေကာင္းဆုံးလုပ္ႏိုင္မယ္ဆိုတာ ေမာင္သိေနတယ္"
သူ႔ဘက္ကိုသာ မ်က္ႏွာမူၿပီး သူရွိရာအရပ္မွ တစ္ဖဝါးမခြာသူ ေမာင္လိုလူအတြက္ ေမတၱာဓါတ္က အလိုလိုေရစီးကမ္းၿပိဳလိုက္ပါ၏။ ယခုပင္ သူစိုးရိမ္ပူပန္ေနသမွ်အတြက္ ေမာင္က ခြန္အားသစ္တည္ေပးလိုက္ျပန္ပါၿပီ။ ကာယကံရှင်မဟုတ္သူေမာင္က အာမဘေႏၲခံလိုက္႐ုံျဖင့္ ကာယကံရွင္ျဖစ္သူ မိမိမွာ အလိုလိုစိတ္ဘဝင္ေအးခ်မ္းရပါသည္။
"ဒါနဲ႔ တနလၤာေန႔တစ္ရက္တည္းလား။ ဘယ္အခ်ိန္ေတြလဲ ေမာင့္ကို ေျပာပါဦး။ ေမာင္နားေထာင္ခ်င္ေသးတယ္ေလ"
"တစ္ပတ္တစ္ရက္တည္းပါပဲ ေမာင္ရယ္။ မနက္၇နာရီ မဟုတ္ရင္ ၈နာရီလို႔ေတာ့ အၾကမ္းဖ်င္းခန္႔မွန္းထားတယ္"
"ဒါဆို တနလၤာေန႔ေတြ အလုပ္ေစာလာရမွာပဲ။ အဆင္ေျပရဲ႕လား။ ေမာင့္ဒ႐ိုက္ဘာကို လႊတ္လိုက္ရမလား။ လမ္းေလွ်ာက္သြားေနရင္ မမီဘဲေနဦးမယ္"
"အဲဒီေလာက္ထိ တကူးတကလုပ္စရာ မလိုပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ မနက္ေစာေစာထလိုက္ရင္ အဆင္ေျပသြားမွာပါ"
ေမာင့္မွာ အလုပ္ေတြက တသီတသန္းႀကီး။ အလုပ္ပုံၾကားမွ ေခါင္းျပဴ၍ သူ႔အစီအစဥ္ကို နားေသာတဆင္ေပးမည္ကပင္ သူ႔အတြက္ မဟာကံထူးခြင့္ျဖစ္လို႔ေနၿပီ။ ကားအႀကိဳအပို႔ထိပါဆိုလွ်င္ ေမာင့္မွာ ကရိကထမ်ားေတာ့မေပါ့။ ေမာင္ကလည္း ေမာင္ပင္.. တစ္ခါတစ္ရံေလာက္မ်ား သူ႔ဘက္သူၾကည့္ပါေတာ့လား။
"ေမာင္ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး နားဆင္ေပး႐ုံနဲ႔တင္ ကြၽန္ေတာ္က ေက်နပ္လွၿပီ"
"ေသခ်ာေပါက္ နားေထာင္ရမွာေပါ့။ ေမာင္က မ်က္ျခယ္ရဲ႕ အမာခံပရိတ္သတ္ပဲေလ"
"ေမာင္ကေတာ့ စကားႂကြယ္ျပေနျပန္ၿပီ"
ရွက္ၿပဳံးေလးက တစိမ့္စိမ့္ ႏႈတ္ခမ္းပါးမွ ၿပိဳက်သည္။ ပန္းဆီေရာင္ ပါးႏွစ္ဖက္ဝယ္ အခ်စ္ရိပ္က အစီအရီ။ ကြၽန္းကုလားထိုင္လက္ရန္းကိုပင္ လက္သည္းႏုႏုမ်ားျဖင့္ တီးေခါက္မိေန၏။
မ်က္ေတာင္မခတ္စတမ္း ေမာင္က ၾကည့္ေနဆဲ။ ထိုအၾကည့္ ထိုအၿပဳံးက ကိုယ့္တစ္ကိုယ္လုံးအား သိမ္းႀကဳံးေပြ႕ဖက္လ်က္သားရွိပါသည္။
"မ်က္ျခယ္အလုပ္ဆက္လုပ္ရဦးမွာမလား။ ေမာင္ေစာင့္ေနမယ္။ စိတ္ထဲမထားဘဲ အလုပ္ဆက္လုပ္ေနာ္"
မျဖစ္ႏိုင္တာေတြမ်ား ေ႐ြးေျပာေနသလား။ နံေဘးစားပြဲကို လက္ေထာက္လ်က္သား ကိုယ့္ကိုၾကည့္ေနမွေတာ့ျဖင့္ ဘယ္လိုစိတ္ႏွင့္မ်ား စိတ္ထဲမထားဘဲ ေနတတ္မည္နည္း။
စာ႐ြက္တစ္႐ြက္ၿပီးတစ္႐ြက္ လွန္ေလွာလိုက္တိုင္း ေမာင့္ဝင္သက္ထြက္သက္ကို ခံစားရလို႔ေနတာ။ စြဲလမ္း႐ူးသြပ္ရျခင္းဆိုတာ ဤသို႔ပင္လား။
"ေမာင္ေနာက္က်ေနရင္ ျပန္ႏွင့္ေနာ္။ ကြၽန္ေတာ္က တကၠစီစီးသြားလည္းရတယ္"
"မျဖစ္ႏိုင္တာ မ်က္ျခယ္ရယ္။ ဒီလိုမိုးခ်ဳပ္ခ်ဳပ္အခ်ိန္မွာ ေမာင္က တစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့ရက္ပါ့မလား။ စဥ္းစဥ္းစားစားလည္း ေျပာပါဦး"
"ေမာင္ အခ်ိန္ကုန္ေနမွာစိုးလို႔ပါ။ ေစာင့္ခ်င္လည္း ေမာင့္သေဘာ"
"စိတ္ခ်။ တစ္လွမ္းမေ႐ြ႕ဘဲ ေက်ာက္ခ်ၿပီးကို ေစာင့္ေနမွာ"
ကဗ်ာဆရာအေရၿခဳံထားေလသလား ေမာင္ရယ္။ ဘာရယ္မဟုတ္ ေမာင္တစ္ခြန္းခြန္းေျပာလိုက္တိုင္း ကိုယ့္မွာ အၿပဳံးပန္းမျပတ္မစဲစတမ္းေပါ့။ စာ႐ြက္ဆယ္႐ြက္ခန္႔ထပ္ထားေသာ ဖိုင္တြဲေလးျဖင့္ ႏႈတ္ခမ္းကိုအုပ္ၿပီး ရယ္မိတာ တခစ္ခစ္အသံမ်ားကို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပင္ ျပန္ၾကားေနရ၏။
"Mr. Kim ႐ုံးမဆင္းေသးဘူးလား။ ဪ.. ခ႐ိုင္မင္းပါ ေရာက္ေနတာလား"
ထိုအစ္မဆီက တိပ္ေခြေတာင္းၿပီး သူ႔ကိုၿပဳံးေစေသာ ေမာင့္အေၾကာင္း ေတြးမိလ်က္။ ထိုအစ္မကေတာ့ ေမာင့္ကိုေတြ႕တာ ဘာဆိုဘာမွပင္ အထူးအဆန္းမျဖစ္သြားသည့္အတိုင္းပင္။
"အစ္မေရာ ညပိုင္းအစီအစဥ္ရွိလို႔လား။ ခုထိမျပန္ေသးဘူးဆိုေတာ့"
"ဟုတ္တယ္ Mr. Kim. အစ္မအစီအစဥ္က ညပိုင္းမဟုတ္ေပမဲ့ ဟိုတစ္ေန႔က အေရးေပၚသတင္းအခ်ိန္ဝင္သြားေတာ့ အစ္မက ဒီညအစားထိုးေပးရတာေပါ့"
Taehyung ေခါင္းတညိတ္ညိတ္သာ တုံ႔ျပန္၏။ ထိုအစ္မကလည္း သူ႔စားပြဲရွိရာဆီ တန္းတန္းမတ္မတ္သြားၿပီးသာ သိမ္းဆည္းစရာရွိ သိမ္းဆည္းလို႔ေနေလသည္။
"ကြၽန္မ ေကာ္ဖီျဖစ္ျဖစ္သြားေဖ်ာ္လိုက္ရမလား.. ခ႐ိုင္မင္းေရာက္ေနတာဆိုေတာ့"
"မလိုပါဘူး။ Taehyungၿပီးရင္ ကြၽန္ေတာ္လည္း ျပန္ေတာ့မွာပါ"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ။ ဪ..ဒါနဲ႔ ကြၽန္မေပးလိုက္တဲ့ တိပ္ေခြေတြ အဆင္မွေျပရဲ႕လားဟင္။ ျပန္ကူးထားရတာေတြနဲ႔ ထစ္မ်ားထစ္ေနမလားလို႔ပါ"
ေမာင္က သူ႔ဘက္ဆီ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္သည္။ သည္အစ္မႏွင့္ စကားေဖာင္ဖြဲ႕ခဲ့ရျခင္းက သူ႔ေၾကာင့္ပါဆိုတာ အလိုလိုေသခ်ာသြား၏။ ေမာင့္လိုလူဟာျဖင့္ အပ်င္းေျပသဝန္တိုတမ္း ကစားခ်င္လွ်င္ေတာင္ ကစားလို႔မရေအာင္ ၿပီးျပည့္စုံလြန္သူ။
က်မ္းစာမ်ားအရ ေလာကမွာ အျပစ္ကင္းသူမရွိေခ်ဘူးဆိုပဲ။ သူ႔အတြက္ေတာ့ ေမာင္ဟာ ႏွင္းစက္ျမဴမႈန္မွ်ပင္ အျပစ္မရွိေလေသာသူ။ အျပစ္ရွာစရာအေၾကာင္းျခင္းရာကို မည္မွ်ပင္ ဂဃနဏရွာပါေစဦး.. ေမာင့္ဆီမွာျဖင့္ ေတြ႕ႏိုင္မည္ဟု မထင္။
"အကုန္အဆင္ေျပပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္စကားလာေျပာရမွာကို အလုပ္ေတြပုံေနတာနဲ႔ပဲ ေမ့သြားတာ အားနာလိုက္တာဗ်ာ"
"မဟုတ္တာ။ ကြၽန္မကိုယ္တိုင္ ဆႏၵရွိလို႔သာ ယူေပးတာ။ ခ႐ိုင္မင္းက ကြၽန္မတို႔ေရဒီယိုလိုင္းကို နားေထာင္တယ္ဆိုတာနဲ႔တင္ ကြၽန္မတို႔က ဂုဏ္ယူရမွာ"
ထိုအစ္မျပန္သြားၿပီး ကိုယ္လည္း အလုပ္ကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ပင္ လက္စသတ္လိုက္သည္။ အၾကမ္းဖ်င္းဖတ္စရာရွိသည္မ်ားကို စာအုပ္ထဲေရးမွတ္ရင္း အိမ္မွာဆက္ဖတ္ရမည္။
ေမာင့္ကို အၾကာႀကီးေစာင့္ခိုင္းလို႔ မေကာင္းတတ္။ ေမာင့္မွာ သူ႔အလုပ္ႏွင့္သူေတာင္ မအားမလပ္ၾကားက ကိုယ့္ဆီလာရတာျဖစ္ေၾကာင္း ေမာင္ႏွင့္အတူပါလာေသာ ဖိုင္တြဲအိတ္မ်ားက သက္ေသျပလ်က္ရွိသည္။
"သြားၾကစို႔ ေမာင္။ အိမ္ေရာက္မွပဲ ဆက္လုပ္ေတာ့မယ္"
"အလြန္အကြၽံေတြလည္း မလုပ္နဲ႔ဦး။ က်န္းမာေရးက အဓိကဆိုတာ သိတယ္မဟုတ္လား"
"အင္းပါ.. ကြၽန္ေတာ့္ကို ကေလးမွတ္ေနလား"
"ေမာင့္ကေလးေလး"
ေမာင္က လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ သူ႔ကိုသိမ္းႀကဳံးေပြ႕ဖက္ၿပီး နားထင္စပ္ကို ေထြးအိစြာ အနမ္းႏွင့္မိတ္ဆက္ေပး၏။ တစ္စုံတစ္ေယာက္မ်ား ျမင္သြားေလမလားဟူေသာ စိုးရိမ္စိတ္က တစ္မုဟုတ္ခ်င္း အေငြ႕ပ်ံ၏။ ေမာင့္အၾကင္နာခ်ိဳျမျမေၾကာင့္ပဲ ထင္ပါရဲ႕။
____
ေသာၾကာေန႔ညေန ႐ုံးဆင္းဆင္းခ်င္း သူ႔ဝတၱရားက အိမ္တန္းျပန္ကာ ေရဒီယိုနံေဘးအသင့္ေစာင့္ေနဖို႔ရာ။
သည္ေသာၾကာက ပိုလို႔လည္း ထူးျခားႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ႐ုံကေန နာရီဝက္ခန္႔ေစာဆင္းလိုက္ၿပီး အိမ္မွာ အသင့္အေနအထားေစာင့္ေနမိသည္။
ေရဒီယိုထားရာ စာဖတ္ခန္း၏ အလယ္ဗဟိုမ်ဥ္းအတိုင္း ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္ေနမိသည္။ မ်က္ျခယ္၏ 'ႏွလုံးသား ေတးသံသာ'စဖို႔ရာ အခ်ိန္လိုေသးမွန္း သူသိေနပါလ်က္ သည္အခန္းထဲမွ တစ္ဖဝါးမခြာႏိုင္ေသးျပန္။
ေရမိုးခ်ိဳးကိုယ္လက္သန္႔စင္ၿပီး ေၾကာ့ေမာ့စြာ ဝတ္ဆင္ထားေသာ ဆင္စြယ္ေရာင္လည္ကတုံးရွပ္အက်ႌက သူ႔အတြက္ အနည္းငယ္ အိုက္စပ္စပ္။ ဥတုရာသီရယ္က ေဆာင္းေႏွာင္းေက်ာ္စျပဳေနေသာ္လည္း ေႏြဦးထဲသို႔ လုံးလုံးလ်ားလ်ားေျခဦးမဆန္႔ရေသး။ ေခြၽးတစို႔စို႔ျဖစ္ေနသည့္အေၾကာင္းမွာ ရာသီအကူးအေျပာင္းဆိုသည္ထက္ ေရဒီယိုေလးတစ္လုံးေၾကာင့္သာ။
"ခ႐ိုင္မင္း.. ဖုန္းလာေနတယ္။ ႐ုံးကတဲ့"
"အေရးႀကီးကိစၥတဲ့လား"
"အဲဒီလိုေတာ့ မေျပာဘူး ခ႐ိုင္မင္း"
"အေရးမႀကီးရင္ ေနာက္မနက္မွဆက္ပါလို႔။ ငါအလုပ္ရႈပ္ေနတယ္လို႔သာ ေျပာလိုက္"
Jimက ေခါင္းတကုတ္ကုတ္ႏွင့္ ျပန္ထြက္သြားသည္။ လမ္းေလွ်ာက္႐ုံသာေလွ်ာက္ေနၿပီး မည္သည့္အလုပ္မွ မလုပ္ေနသည့္ကိုယ္က အလုပ္ရႈပ္ေနတယ္ဆိုေတာ့ သူ႔ခမ်ာလည္း ေၾကာင္အမ္းအမ္းသာ တုံ႔ျပန္ႏိုင္ေတာ့ဟန္တူပါရဲ႕။
ညေနဆည္းဆာခ်ိန္ တသဲ့သဲ့ေရာက္လွ်င္ မ်က္ျခယ္၏ အသံခ်ိဳစိမ့္စိမ့္ေလးအား ၾကားရစၿမဲ။ ဆည္းဆာခ်ိန္ေတြက သဘာဝအတိုင္း လွၿမဲလွဆဲျဖစ္ေသာ္ျငား မ်က္ျခယ္၏အသံေလးပါ ေပါင္းစပ္ပါဝင္လွ်င္ေတာ့ အခ်ိဳပြဲအေပၚ သကာရည္ဆမ္းထားသည့္ႏွယ္။
"Jim.. ငါ့ကို ေခ်ာင္းၾကည့္မေနဘဲ အခန္းတံခါးကို ပိတ္ထားစမ္းပါ။ ငါေအးေဆးေနမလို႔"
"ဟုတ္..ဟုတ္ ခ႐ိုင္မင္း"
ခ႐ိုင္မင္းအသံက ခပ္မာမာခပ္ဆတ္ဆတ္ႏွင့္ဆိုေတာ့ Jimခမ်ာ အလိုလိုအသည္းငယ္ရသည္။ သူ႔ထက္ငယ္ေသာ ခ႐ိုင္မင္းက ဩဇာအရာမွာေတာ့ မည္သူမည္ဝါမွ ေတာ္႐ုံမယွဥ္သာ။ Jimလို ႏွစ္မ်ားစြာအနီးကပ္ေနလာခဲ့သူပင္ တစ္ခါတစ္ခါမ်ား တုန္ေနေအာင္ ေၾကာက္ရသလို ေယာင္လို႔ျဖင့္ မေလးမစားမလုပ္ရဲပါ။ အသစ္စက္စက္ဝန္ထမ္းမ်ားဆိုလွ်င္ေတာ့ မဆိုထားႏွင့္ေတာ့။ အတက္အက်မရွိသည့္ အသံမာမာႏွင့္ ေျပာလွ်င္ကို အူကလီစာမ်ား ဆြဲဆုတ္ခံရသလို ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ခ်င္စရာ။
"ရွင္ကလည္းရွင္ပဲ။ ခ႐ိုင္မင္းက သူစာဖတ္ခန္းထဲေနခ်ိန္ေတြ ေႏွာင့္ယွက္တာမႀကိဳက္ဘူးဆိုတာ မသိတာလည္းမဟုတ္"
"ဪ.. ႐ုံးက မဆက္စဖူးဆိုေတာ့ ငါလည္း အေရးႀကီးတယ္ထင္လို႔ေပါ့"
"အဲဒါေျပာေနတာမဟုတ္ဘူး။ သြားသြားေခ်ာင္းေနတာကိုေျပာတာ။ ခ႐ိုင္မင္းက မသိဘဲေနမလား ရွင္ကိုက ပ်ာယီးပ်ာယာ။ သူမေျပာနဲ႔ ကြၽန္မေတာင္ မ်က္စိေနာက္သရွင္.."
"ဒီမိန္းမကေတာ့လား။ အိမ္ဦးနတ္ကို ၾကပ္ၾကပ္ေျပာ။ ကံႀကီးထိုက္လိမ့္မယ္"
Jim၏ဇနီးျဖစ္သူက သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို နဂိုေထာ္သည္ထက္ ႏွစ္ဆပိုေထာ္ထားသည္။ မီးဖိုးေခ်ာင္ထဲ အနားမေနရသျဖင့္ မည္းျပာျပာအသားအရည္က ေခြၽးတစို႔စို႔ႏွင့္ ေျပာင္လက္လို႔ေန၏။
Jimက အနည္းငယ္အသံျမင့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာေပၚတြင္ ပိုးသိပ္ထားေသာ ကေလးငယ္က ႏိုးအံ့ဆဲဆဲရယ္ေၾကာင့္ Jimကို မ်က္ေစာင္းတထိုးထိုး။
"ကေလးအိပ္ေနတာကို သူ႔အသံက်ယ္ႀကီးနဲ႔"
"အင္းပါ အင္းပါ။ ငါ့အမွား"
သည္တစ္ခါလည္း Jimမွာ အေလွ်ာ့ေပးရျပန္ေခ်ၿပီ။ သူ႔မိန္းမကို ႏိုင္ဖူးသည့္အေရအတြက္က လက္တစ္ဖက္ေတာင္ ျပည့္ပါရဲ႕လား။
____
"မဂၤလာပါခင္ဗ်ာ။ Melomaniac FMရဲ႕ 'ႏွလုံးသားေတးသံသာ'အစီအစဥ္ကေန ႀကိဳဆိုလိုက္ပါတယ္"
ႀကိဳတင္မဖတ္ထားရေသးေသာ ဇာတ္ၫႊန္းစာ႐ြက္ကို မမွိတ္မသုန္ၾကည့္ရင္း စကားလုံးအသုံးအႏႈန္း မမွားေစဖို႔ရာ ဂ႐ုစိုက္ေနရသည္။ အမွန္စင္စစ္ ဇာတ္ၫႊန္းႀကိဳမဖတ္ဘဲ တင္ဆက္ရသည္အား သူသေဘာက်ေလ့မရွိ။ ယခုလည္း သေဘာက်မေနပါ။ ေနာက္တနလၤာ၏ အစီအစဥ္သစ္ေတြသာ အခ်ိန္ေတြဖဲ့မေပးခဲ့ရလွ်င္ သည္ဇာတ္ၫႊန္းကို သူႀကိဳဖတ္မိမွာ ဧကန္။
"ဒီတစ္ခါေတာ့ မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္အတြက္ဆိုၿပီး တကၠဆက္က ေတာင္းဆိုခ်က္တစ္ေစာင္ကို လက္ခံထားရပါတယ္။ အရင္ဆုံး မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္ေန႔အတြက္ ဂုဏ္ယူပါတယ္ေနာ္.."
တကၠဆက္ျပည္နယ္က စာလႊာေလးက သူ႔ကို မ်က္ရည္လည္ေစသည္။ 'ႏွလုံးသားေတးသံသာ'မွာ ေတာင္းဆိုခံရသည့္ သီခ်င္းမ်ားႏွင့္ စာလႊာအမ်ားစုက တစ္ေထာင့္ငါးရာတည္းမည္ေသာ ခ်စ္ျခင္းအေၾကာင္း ဖြဲ႕ႏြဲ႕ၾကသည္က မ်ားသည္။ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံ ခ်စ္သဝဏ္လႊာေလာက္ကိုျဖင့္ သူ႔ရင္ထဲမတိုးေတာ့။
သည္တစ္ခါ စာလႊာကေတာ့ျဖင့္ ရင္ထဲတသိမ့္သိမ့္လႈိက္ဖိုေစတာအမွန္။ မဂၤလာသက္တမ္းက နည္းနည္းေနာေနာမဟုတ္.. အႏွစ္ငါးဆယ္ေတာင္တဲ့ေလ။ လူသားႏွစ္ေယာက္ ဤမွ်ေပါင္းဖက္ႏိုင္ဖို႔ဆိုသည္မွာ ခ်စ္ျခင္းတရားအျပင္ သစၥာ၊ ေမတၱာတို႔ႏွင့္တကြ ယုံၾကည္ျခင္းတရား၊ ခႏၲီပါရမီ.. အစစ ျပည့္စုံေနေလမွေပါ့။ ေမာင္ႏွင့္ သူ႔ၾကားမွာေရာ.. သည္လိုအဓြန္႔ရွည္ၾကာေသာ ခ်စ္ျခင္းပန္းခင္းမ်ိဳး ပြင့္ဖူးႏိုင္ပါ့မည္လား။
"အာ.. ေနာက္ထပ္တစ္ပုဒ္ကို တင္ဆက္ေပးဖို႔ အခ်ိန္က်လာၿပီေပါ့ေနာ္။ 'ႏွလုံးသားေတးသံသာ'ဆိုတဲ့အတိုင္း ဒီတစ္ခါလည္း သိပ္လွတဲ့ ခ်စ္ျခင္းဖြဲ႕ဋီကာေလးပါပဲ.."
ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္အလား စာလႊာက ရွည္ရွည္။ ေဝါဟာရအဆန္းေတြကို ေဖာေဖာသီသီသုံးထားသည္။ တခ်ိဳ႕အရာမ်ားမွာ အဘိဓါန္ထဲတြင္မွ ရွိပါရဲ႕လားဟု ယုံမွားသံသယဝင္ခ်င္စရာ။
သည္လိုစာမ်ိဳးကိုေတာ့ စာ႐ူးေပ႐ူးလူငယ္ေလးေတြ ပို႔လာၾကတာမ်ားသည္။ အခ်စ္ကို ႐ူး႐ူးမိုက္မိုက္ခံစားတတ္သည့္ လူငယ္အ႐ြယ္မဟုတ္လား။
သူေတာင္ ပထမအ႐ြယ္ကို ေက်ာ္စျပဳခဲ့ေရာေပါ့။ အခ်စ္ကို႐ူးမိုက္ၾကပုံမ်ား ျမင္ရၾကားရလွ်င္ ကိုယ္ႏွင့္မသက္ဆိုင္သည့္ႏွယ္ လ်စ္လ်ဴရႈခဲ့ရင္း ေမာင့္ကိုေတြ႕ၿပီးမွ ခ်စ္ျခင္းေခ်ာက္နက္ႀကီးထဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးခုန္ဆင္းမိေတာ့တာ။ သည္လိုဆိုျပန္ေတာ့ ကဗ်ာဆရာေပါက္စေလးမ်ားကို အျပစ္မဖို႔သာေတာ့ေခ်။
"နားေသာတရွင္တို႔နဲ႔ မခြဲခ်င္ေသးေပမဲ့ ေနာက္ဆုံးတစ္ပုဒ္အတြက္ အခ်ိန္က်လို႔လာပါၿပီခင္ဗ်ာ။ တန္နက္ဆီျပည္နယ္၊ နာ့ရွ္ဗီးလ္ကလို႔ စာအိတ္ညိဳညိဳေလးေပၚမွာ ေရးထိုးထားပါတယ္.."
ကိုယ့္ဇာတိၿမိဳ႕ေလးထဲကစာလႊာဆိုေတာ့ စိတ္ဝင္တစားဖတ္မည္ႀကံ၏။ ျမင္ဖူးဟန္ရွိေနေသာ ခပ္ေသာ့ေသာ့လက္ေရးေစာင္းေလးမ်ားက အလိုလိုႏွစ္သက္ဖြယ္ေကာင္းေနသည္။
ဘယ္သူကမ်ား ဘယ္သူ႔ကိုေပးတဲ့စာပါလိမ့္။ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေတြးေခၚဆန္းစစ္ေနဖို႔ အခ်ိန္မရသည္တြင္ သူ႔မွာ စာလႊာဖတ္ျပရန္သာ..။
"သိပ္ခ်စ္ရတဲ့သူကို ခြင့္ေတာင္းပန္ဆင္ခ်င္လို႔ပါခင္ဗ်ာ..။ ေမာင့္အတြက္ ေက်ာက္မ်က္တစ္ပါးပါပဲလို႔ မၾကာခဏေျပာခဲ့သလိုပဲ.."
ထိုစာေၾကာင္းအထိဖတ္ၿပီး Taehyung တန္႔ခနဲ။ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားေပၚ ခ်ိဳျမေနေသာ္လည္း ထုတ္ဖတ္ျပဖို႔ရာ အသံတည္ၿငိမ္ပါ့မလား မဆိုသာေခ်။
ႀကိဳလို႔ ေက်ာ္မဖတ္ႏိုင္ေသာ စာတန္းမ်ားၾကား ေမာင္ျဖစ္ေနမလားဆိုသည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရးေရးကေလးပါသည္။
'ညဥ့္ဦးယံ၊ သန္းေခါင္ယံ၊ မိုးေသာက္ယံမွ ဥတုေလးပါး ကာလ ပန္းေႂကြခ်ိန္၊ ပန္းေဝခ်ိန္အထိ အခါနာရီပင္မေ႐ြး ေမာင့္ႏွလုံးသားေပၚ ငြားစြင့္စြာျခယ္စီထားတဲ့ ေက်ာက္မ်က္ေလးရယ္..။
ေသာၾကာေန႔မ်ားအတြက္ ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္ရစတမ္းဆိုလွ်င္ ေမာင္ေတာ့ျဖင့္ မ်က္ျခယ္ေၾကာင့္သာ ေက်းဇူးတင္စရာရွိလိမ့္မယ္။ ေသာၾကာေန႔ရဲ႕ ညခင္းဆည္းဆာအလွက မ်က္ျခယ္ရဲ႕ေရဒီယိုသံေလးနဲ႔မွမဟုတ္ရင္ ဘယ္ျပည့္စုံပါ့မလဲေနာ္။
ဒီလိုပဲ.. ေမာင့္ေန႔ရက္ေတြဟာလည္း မ်က္ျခယ္မပါဘဲ အေရာင္စုံႏိုင္လိမ့္မည္မထင္ပါ။ ကႏၲာရအလယ္မွာ ေရေဘးဒုကၡခံေနရသူလို ေမာင္ဟာ မ်က္ျခယ္ကို ေန႔ေန႔ညညလိုအပ္ေနပါၿပီေကာကြယ္။
အခ်ိန္အားျဖင့္လည္း ယူသင့္သေလာက္ယူခဲ့ၿပီ..။ ေမာင့္ဘက္က ဒီစကားေျပာဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္တာထက္ ပိုေနပါၿပီ။ မ်က္ျခယ္ကို ကမ္းလင့္ေထြးေပြ႕ဖို႔ရာ ေမာင့္ဘဝတစ္ခုလုံးကလည္း အသင့္ပါတဲ့ေလ။
ေမာင္တို႔စိတ္ဝိညာဥ္ႏွစ္ခု အေတြးတစ္မ်ိဳးတည္းကိုေတြးေခၚၿပီး အသည္းႏွလုံးႏွစ္ခု တစ္ၿပိဳင္တည္းခုန္ေနေၾကာင္း ေသခ်ာသည္ထက္ ပိုေနပါၿပီ။
မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲ ေမာင္တို႔ဖူးစာႀကိဳးကို ဂေဟဆက္ၾကပါစို႔ေနာ္..။'
ထိုစာကို ဆုံးေအာင္ဖတ္ၿပီးေနာက္ ညိဳညစ္ေသာ ဝါးစာ႐ြက္၏ ေအာက္ဘက္ေထာင့္မွာ ေမာင့္လက္မွက္ကိုျမင္ေတာ့ သူအလိုလိုမ်က္ရည္လည္မိသည္။ စိုေႏြးသြားေသာ ပါးျပင္တစ္ဖက္က ၾကည္ႏူးလႈိက္ခုန္မႈေၾကာင့္ဆိုသည္မွာ အထင္ကရ။
ေမာင္က သူ႔ကို လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းလိုက္တာ သည္လိုနည္းႏွင့္လား။
အို.. ကိုယ္ဘယ္လိုေတာင္ လက္ေတြ႕ျဖစ္ေနပါသည္ဟုလက္ခံႏိုင္ပါ့မလဲ။
နဝရက္ေက်ာက္မ်က္ပုလဲစီျခယ္ထားသည့္အိပ္မက္ဟုသာ ေျပာလိုက္ပါေတာ့လား ေမာင္ရယ္..။
"ေတာင္းဆိုထားတဲ့သီခ်င္းက Don Williamsသီဆိုထားတဲ့ 'Listen to the Radio'ပါတဲ့ခင္ဗ်ာ"
TBC~
Do vote⭐ me if you like it.
Love you and thank you Taekookers💜