Unicode
ငါ့ခင်ပွန်းကို နေ့တိုင်း အလိုလိုက်နေရတယ်
အပိုင်း ၁၉
ဝူထုန်က သူမ ပြည်သူ့ရေးရာဗျူရိုက ထွက်လာတာနဲ့ နေရောင်ကြောင့် မျက်စိစူးသွားခဲ့သည်။ သူမမျက်လုံးထဲ နေရောင်ခြည်ဝင်ရောက်မှုကို တားဆီးဖို့ လက်ကို အလိုလို မြှောက်ထားခဲ့သည်။ ဒါကိုမြင်တော့ ချင်ကော က ဝူထုန်ရဲ့ မျက်နှာကနေ နေရောင်ကို တားဆီးဖို့ သူ့ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ ကားပေးလိုက်သည်။
"မင်းဘာလို့ ဒီကိုထွက်လာတာလဲ" ချင်ကောက ပြည်သူ့ရေးရာဗျူရိုမှ လျှောက်လာစဉ် လက်တွဲထားကြတဲ့ စုံတွဲအားလုံးကို သတိပြုမိခဲ့သည်။ အကြောင်းတစ်ခုခုကြောင့် သူ့အိမ်ထောင်ရေးမှာ တစ်ခုခု ချို့တဲ့နေတယ်ဆိုတဲ့ သဘောတရားကို သူ မကူညီနိုင်ခဲ့ဘူး။
"ကျွန်မ ရထားဘူတာဆီ သွားမို့" ချင်ကောက သူ့ခန္ဓာကိုယ်မဲ့ နေရောင်ကနေ ကာကွယ်ဖို့လုပ်ပေးနေတာကို ဝူထုန် သတိမထားမိဘူး။ သူမလုပ်သမျှက လက်ကို အောက်သို့ချကာ ခြေလှမ်းအနည်းငယ် နောက်ပြန်ဆုတ်ပြီး ပိုသက်တောင့်သက်သာ အနေအထားကို ရှာဖို့ ကြိုးစားခဲ့သည်။
"မင်းအလုပ်ရှုပ်နေလား" ချင်ကောက မေးလိုက်သည်။ ဝူထုန်က သူ့ကို ရှောင်ဖို့ ကြိုးစားနေတာကို သူ သတိထားမိပုံမပေါ်ပေ။
“ကျွန်မမှာ သွားဖို့လိုတဲ့နေရာတော့တယ်။ ဒါပေမယ့် အရေးတကြီးတော့ မရှိပါဘူး” လို့ ဝူထုန်က တုံ့ပြန်ခဲ့သည်။
"ဒါဆို မင်းကို တစ်နေရာ ခေါ်သွားပေးမယ်" လို့ချင်ကော ပြောလိုက်သည်။
"ဘယ်ကိုလဲ" ဝူထုန်သူ့ကိုကြည့်ဖို့ ခေါင်းကို မော့လိုက်သည်။
“နောက်က လိုက်ခဲ့”
ချင်ကောက ချီတုံချတုံဖြစ်နေဆဲဖြစ်သည့် ဝူထုန်ကို အနီရောင်ဆိုင်ကယ်ဆီ ခေါ်သွားခဲ့သည်။ သူက တစ်ခုတည်းသော ဆိုင်ကယ်ဦးထုပ် ကိုင်လိုက်ပြီး ဝူထုန်ရဲ့ ခေါင်းပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။ သူက ဝတ်ပေးနေချိန် မတော်တဆ အင်အားအလွန်အကျွံသုံးမိတာကြောင့် ဝူထုန်ရဲ့ တိုးညှင်းတဲ့ အော်ဟစ်သံက ထွက်လာခဲ့သည်။
ချင်ကော တောင့်တင်းသွားသည်။ "မင်းအဆင်ပြေရဲ့လား" ဆိုင်ကယ်ဦးထုပ်ကို ချွတ်ဖို့ ကြိုးစားရင်း သူလက်လှမ်းလိုက်သည်။
"အဆင်ပြေပါတယ် "ဝူထုန်က သူ့လက်တွေကို ရှောင်လိုက်ပြီး ခြေလှမ်းအနည်းငယ် နောက်ပြန်ဆုတ်လိုက်သည်။
ချင်ကော ဘာမှထပ်မပြောဘဲ သူ့ဘာသာ လေးလေးနက်နက်ပြောခဲ့သည် - ငါ့မိန်းမက နည်းနည်းတော့ နုညံ့တယ်။ ဒါကြောင့်မို့ အခုချိန်ကစပြီး ငါ့ရဲ့ခွန်အားကို ထိန်းရမယ်။
ဝူထုန်အတွက် ဒါက ပထမဆုံး မော်တော်ဆိုင်ကယ်စီးတာဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် သူမက နောက်ထိုင်ခုံပေါ် သတိကြီးကြီးထားပြီး တက်ကာ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆိုင်ကယ်ရဲ့ သတ္တုဘောင်ကို တင်းကျပ်စွာ ဆုပ်ကိုင်ထားခဲ့သည်။ ချင်ကောက မော်တော်ဆိုင်ကယ်ကို စမောင်းလိုက်တာနဲ့ တပြိုင်နက် ဝူထုန့် ခန္ဓာကိုယ်က အထိန်းအကွပ်မဲ့စွာ တုန်ခါလာခဲ့ပြီး သူမ ချက်ချင် ဖျော့တော့သွားသည်။
ချင်ကော ရပ်တန့်မသွားမီ ပြည်သူ့ရေးရာဗျူရိုရဲ့ ပင်မဝင်ပေါက်ဆီသို့ ဦးတည်ကာ ကွေ့ဝိုက်ခဲ့သည်။ သူသည် ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို ချလိုက်ပြီး ကူကယ်ရာမဲ့တဲ့ အမူအရာနဲ့ လက်ဆန့်ပြီး သူမနောက်ကိုလှမ်းလိုက်သည်။ သူက ဆိုင်ကယ်ဘောင်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ဝူထုန်ရဲ့လက်တွေကို ဆွဲထုတ်ပြီး သူ့ခါးမှာ ပတ်ထားလိုက်တယ်။
ဝူထုန်က ငြင်းဆိုပေမယ့် ချင်ကောက သူမအတွက် သန်မာလွန်းသည်။ သူက လက်တစ်ဖက်တည်းကို သုံးပြီး အားမသုံးပဲ သူမရဲ့လက်နှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ခဲ့သည်။
“မြဲမြဲဖက်ထား” ချင်ကောရဲ့ အသံက ခိုင်မာနေခဲ့သည်။
“ကျွန်မ…”
ချင်ကော သူ့မျက်နှာကို သူမဘက် လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ "ကိုယ်တို့ အခုလက်ထပ်ပြီးပြီမို့ မင်း ကိုယ့်ရဲ့ ထိတွေ့မှုကိုစပြီး ရင်းနှီးဖို့ လိုတယ်"
ဝူထုန်က မျက်တောင်ခတ်ပြီး ခုခံတာကို ရပ်လိုက်တယ်။
မော်တော်ဆိုင်ကယ်က ပင်လယ်ရေကြောင်းသွားလာမှုကို ချောမွေ့စွာဖြတ်သန်းနေသော သွက်လက်သည့် ငါးတစ်ကောင်လို အရှိန်အဟုန်ဖြင့် မောင်းနှင်လာခဲ့သည်။ ဝူထုန်က ချင်ကောရဲ့ခါးကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်ထားခဲ့တယ်။ သူ မြန်မြန်သွားလေလေ သူမက တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖက်ထားလေလေပဲ။ မောင်းနှင်မှုအတွင်း ဝူထုန်ရဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးက ချင်ကော နောက်ကျောမှာ ကပ်နေခဲ့သည်။ သူမက သူနဲ့ အလွန်နီးကပ်နေပြီး သူ့ အမျိုးသားရနံ့ကို ရှူရှိုက်နိုင်ခဲ့သည်။
ချင်ကောက ဝူထုန်ရဲ့ နူးညံ့တဲ့ ခန္ဓာကိုယ်က သူ့နောက်ကျောနှင့် ဖိထားတာကို ခံစားလိုက်ရသည်။ သူ့နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းမှာ အပြုံးတစ်ခုဖြစ်သွားခဲ့ပြီး သူ့မျက်လုံးတွေက တလက်လက်နဲ့ အရောင်တောက်သထက်တောက်လာကာ ဆိုင်ကယ်မောင်းသည့် အရှိန်ကို ပြင်းပြင်းနဲ့ မြန်သထက်မြန်ခဲ့သည်။
မော်တော်ဆိုင်ကယ်က လမ်းမကြီးမှ ထွက်ခွာသွားပြီး လမ်းသွယ်တစ်ခုဆီ ကွေ့သွားခဲ့တယ်။ သူတို့ လမ်းသွယ်များစွာကို ဖြတ်ကျော်လာရင်း ငြိမ်သက်လာခဲ့သည်။ အချိုးအကွေ့ အနည်းငယ်ကြာပြီးနောက် နောက်ဆုံး ရပ်တန့်သွားခဲ့သည်။
"ရောက်ပြီ"
ဝူထုန်က မော်တော်ဆိုင်ကယ်ပေါ်မှ ဆင်းကာ လေးလံတဲ့ ဆိုင်ကယ်ဦးထုပ်ကို သူမခေါင်းမှ ဖယ်ရှားလိုက်သည်။ ထိုသို့လုပ်ပြီးနောက် သူမက မော့ကာ သူမရှေ့က ဖွဲ့စည်းပုံကို ဆန်းစစ်ခဲ့သည်။ ၎င်းက ကြီးမားပြီး သန်းပေါင်းများစွာသော တံခါးများပါရှိသည့် ကျယ်ဝန်းသော တံတိုင်းများဖြင့် ဝန်းရံထားသည့် တရုတ် ရှေးဟောင်းခြံဝင်းတစ်ခုဖြစ်သည်။ သူမရဲ့ လေ့လာတွေ့ရှိချက်တွေကို အခြေခံပြီး ဝူထုန်က အဆောက်အဦးတစ်ခုလုံး ဘယ်လောက်ကြီးမားလဲဆိုတာ အကြမ်းဖျင်း တွေးခဲ့သည်။
ချင်ကောက ဆိုင်ကယ်ကိုပါကင်ထိုးကာ ပင်မအဝင်ပေါက်ဆီ လျှောက်မသွားခင် အိတ်ကပ်ထဲက သော့တွေကို ထုတ်လိုက်သည်။ သူက တံခါး သော့ဖွင့်ပြီး တွန်းဖွင့်လိုက်သည်။
ဝူထုန်က သူ့နောက်ကလိုက်ပြီး လှေကားထစ်များတက်ကာ တံခါးဝတွင် ရပ်နေမိသည်။ ပန်းနွေနဲ့ ပြည့်နေတဲ့ ခြံဝင်းကို ငေးကြည့်ရင်း တရုတ်ထီးဆောင်းပင်မှာ ချိတ်ဆွဲထားသည့် ဒန်းကို တွေ့လိုက်ရသည်။
ချင်ကောက ဝူထုန့်လက်ကိုဆွဲကာ တံခါးပေါက်က်ိုကျော်ပြီး ခြံဝင်းထဲ လမ်းညွှန်ခဲ့သည်။ ချင်ကောက "ဒီနေရာကို မင်းကြိုက်လား" လို့ မေးတဲ့အခါ သူတို့က တရုတ်ထီးဆောင်းပင်ရဲ့ အရိပ်အောက်မှာ ရပ်နေခဲ့ကြသည်။
"ကျွန်မတို့ ဘယ်ရောက်နေတာလဲ" ဝူထုန်က မေးလိုက်သည်။
"ဒါ ကိုယ်တို့အိမ်အသစ်ပဲ" ချင်ကော ပြန်ဖြေခဲ့သည်။ "ကိုယ်တို့ အခုချိန်ကစပြီး ဒီမှာနေကြမယ် ”
"ဒီမှာလား။ ကျွန်မတို့ ကျောက်စိမ်းတောင်မှာ နေမှာမဟုတ်ဘူးလား" ဝူထုန်က အံ့အားသင့်စွာ မေးလိုက်သည်။
"မင်း ဘယ်မှာနေချင်လို့လဲ" ချင်ကော နေရာကိုမေးလိုက်သည်။
“ကျွန်မ အဲ့လိုဆိုလိုတာမဟုတ်ဘူး။ ကျွန်မတို့ ဒီမှာနေမယ်လို့.......ကျွန်မ ဘယ်တုန်းကမှ မတွေးထားခဲ့မိဘူး” ဝူထုန်က တုံ့ပြန်ခဲ့သည်။ “ဒီနေရာကို အရမ်းကြိုက်တယ်”
“ဒါဆို ကောင်းပြီ ” ချင်ကောက ပြောလိုက်သည်။ “အမေက ကိုယ့်အတွက် ဒီနေရာကို ရှာပေးထားတာ။ အိမ်ကြီးက ရှေ့နဲ့နောက် ခြံအကျယ်ကြီးပဲ။ လောလောဆယ် ကိုယ်တို့ ခြံရှေ့မှာ ရပ်နေတာ။ နောက်ဘက်ကခြံဝင်းက နည်းနည်းတော့သေးပေမယ့် အဲ့နေရာမှာ ဂျင်ဂိုပင်တွေရှိတယ်။ ဆောင်းရာသီမှာ သူတို့က အရမ်းလှတယ်လို့ ကိုယ်ကြားတယ်”
"အထဲကို ဝင်ကြည့်ချင်လား" ချင်ကောက မေးလိုက်သည်။
ဝူထုန်က ခေါင်းညိတ်လိုက်တယ်။ သူတို့နှစ်ဦးက ရှေးခေတ်တရုတ် အဆောက်အအုံများအတိုင်း ဒီဇိုင်းဖော်ထားသည် တစ်ထပ်အိမ်ထဲ ဝင်သွားကြသည်။ ကြည်လင်တဲ့ မှန်ပြတင်းပေါက်တွေကလွဲပြီး ကျန်အရာအားလုံးကို သစ်သားဖြင့် ပြုလုပ်ထားပုံရသည်။ အိမ်တွင် ကာထားသော အမိုးပြားတွေ ပါရှိပြီး အတွင်းပိုင်းထဲ အလွန်လန်းဆန်းပြီး အေးမြမှုကို ခံစားရတယ်။
ဝူထုန်က ခဏလောက် လမ်းလျှောက်ရင်း အိမ်တစ်ခုလုံး ဗလာဖြစ်နေကြောင်း သတိပြုမိတာကြောင့် မေးလိုက်သည်။ "ဘာလို့ ဒီအိမ်က ဘာမှမရှိနေတာလဲ"
"ကိုယ့်အမေ မနေ့ကမှ ပရိဘောဂတွေ အားလုံးကို ဖယ်ပစ်လိုက်လို့" ချင်ကောက ပြန်ဖြေခဲ့သည်။
"ဘာလို့လဲ" ဝူထုန်က အနည်းငယ် စိတ်ရှုပ်သွားသည်။
"သူမက မင်းကိုယ်တိုင် အလှဆင်ထားတဲ့အိမ်ကို ပိုကြိုက်တယ်လို့ ပြောတယ်" ချင်ကောက ပြန်ဖြေခဲ့သည်။ "ကိုယ်တို့ကို လုပ်စရာတစ်ခုပေးဖို့အတွက် သူမ ဒီလိုလုပ်ခဲ့တာ"
ဝူထုန်က စကားပြောနေစဉ် ချင်ကောက သူမကို တည့်တည့်စိုက်ကြည့်နေတာကို သတိပြုမိခဲ့သည်။ သူမက ပြုံးပြီး "ဒါဆို ကျွန်မတို့နှစ်ယောက်လုံး အားရင် ဈေးဝယ်ကြရအောင်"
ချင်ကော မျက်ခုံးပင့်ကာ ပြုံးလိုက်သည်။ "အိုကေ"
အိမ်ကို လှည့်လည်ကြည့်ရှုပြီးတဲ့အခါ နောက်ဖေးခြံဆီ သွားကြသည်။ နောက်ဘက်ခြံရဲ့ ဒီဇိုင်းထဲ သေးငယ်တဲ့ လူလုပ်ရေကန်ကို ပေါင်းထည့်ထားသည့် အိမ်ရှေ့ဝင်းနှင့် ဆင်တူသည်။ ရေကန်ထဲတွင် ရောင်စုံငါးမျိုးစုံ ကူးခတ်နေသည်။ ရေကန်ငယ်ဘေးတွင် ပန်းအိုးသေးသေးလေးများရှိသည်။ ဝူထုန်က သူတို့ကို အရမ်းကြိုက်ခဲ့ပြီး အနီးကပ်ကြည့်ဖို့ ငုံ့ကြည့်ဖို့ သည်းမခံနိုင်တော့ပေ။
ချင်ကောက ဘေးနားမှာ မတ်တပ်ရပ်ပြီး ဝူထုန်ကို တိတ်တဆိတ်ကြည့်နေခဲ့သည်။ နေရောင်က ဝူထုန်ရဲ့ပုံပန်းသွင်ပြင်ကို တောက်ပစေခဲ့တယ်။ သူမက လှပလွန်းသဖြင့် သူမဆံပင်တွေကို ကြည့်ရင်း နှလုံးသားကို ညှို့ယူသွားခဲ့သည်။
"အရမ်းလှတာပဲ" ဝူထုန်က ဒါကိုပြောပြီး မပြုံးဘဲ မနေနိုင်ခဲ့ပေ။ သူမက ပတ်ဝန်းကျင်ကို အံ့အားသင့်စွာ ကြည့်နေကာ သူမ ပျော်ရွှင်မှုကို မထိန်းနိုင်ခဲ့ပေ။
"ဒီနေရာကို ကြိုက်လို့ ဝမ်းသာပါတယ်" ချင်ကော လမ်းလျှောက်လာပြီး ဝူထုန် အနားတွင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်သည်။ သူက ဝူထုန်ရဲ့ လက်ချောင်းထိပ်တွေကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်တော့ သူမ လက်သည်းတွေက နေရောင်အောက်မှာ ဖောက်ထွင်းမြင်နေရသည်။
ဝူထုန်က ပန်းဖူးတွေနဲ့ ကစားရင်း ခေါင်းညိတ်ပြကာ ပြုံးလိုက်သည်။
"ဘယ်တော့ ပြောင်းလာဖို့ အစီအစဉ်ရှိလဲ" ချင်ကောက ရုတ်တရက် မေးခဲ့သည်။
"ဟင်" ဝူထုန် ခဏတာ အံ့အားသင့်သွားသည်။ “ပရိဘောဂပစ္စည်းတွေ အရင် သွားဝယ်ရအောင် ပြီးမှ အိမ်ရွှေ့ကြတာပေါ့ ” သူမ ပြန်ဖြေရင်း သူမမျက်လုံးထဲက တောက်ပမှုတွေက ပျောက်သွားခဲ့သည်။
"ဒါဆို ဘယ်တော့သွားဝယ်ကြမလဲ" ချင်ကောက ထပ် မေးလိုက်သည်။
"ဘယ်တော့အားလဲ"
"ကိုယ် အချိန်တိုင်း အားတယ်" ချင်ကောက ပြန်ဖြေခဲ့သည်။
ဝူထုန်က သူတို့နဲ့ မနီးမဝေးက ဂျင်ဂိုပင်ကို စိုက်ကြည့်ကာ မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။ "ကျွန်မ အားတဲ့နေ့ ဖုန်းခေါ်လိုက်မယ်"
“ကောင်းပြီ” ချင်ကော သာမန်ကာလျှံကာ ပြန်ဖြေခဲ့သည်။
ဝူထုန်က ဂျင်ဂိုပင်ဆီ လျှောက်သွားကာ အရွက်များအားလုံး ရွှေဝါရောင်ပြောင်းသွားပြီး ဆောင်းဦးနှောင်းပိုင်းမှု ဘယ်လိုဖြစ်လာမလဲကို စိတ်ကူးကြည့်မိသည်။ သစ်ပင်အောက်မှာ ပုခက်ကုလားထိုင်ချဖို့ တွေးနေခဲ့သည်။
"ဟန်းနီးမွန်းအတွက် ရက်ချိန်းထားပြီးသားဆိုတော့ ခရီးစဉ်ကို ကိုယ် ဂရုစိုက်လိုက်မယ်" ချင်ကောက ရုတ်တရက် ပြောလိုက်သည်။
ဝူထုန်က ကော်ဖီဆိုင်တုန်းက သူမတို့ စကားဝိုင်းကို ပြန်သတိရသွားခဲ့သည်။ အဲ့အချိန်က မောင်ဖြစ်သူကို ပြုစုစောင့်ရှောက်ဖို့ လိုအပ်တာကြောင့် တစ်လအကြာမှ ဟန်းနီးမွန်းခရီးထွက်ဖို့ စီစဉ်ခဲ့သည်။ ချင်ကော ရဲ့ ခရီးစဉ်အတွက် တာဝန်ယူလိုခြင်းအပေါ် သူမစိတ်မထင့်ခဲ့ပေ။
ဝူထုန်က ပြုံးလိုက်မိသည်။ "အိုကေ"
••••••••••
Zawgyi
ငါ့ခင္ပြန္းကို ေန႔တိုင္း အလိုလိုက္ေနရတယ္
အပိုင္း ၁၉
ဝူထုန္က သူမ ျပည္သူ႕ေရးရာဗ်ဴ႐ိုက ထြက္လာတာနဲ႔ ေနေရာင္ေၾကာင့္ မ်က္စိစူးသြားခဲ့သည္။ သူမမ်က္လုံးထဲ ေနေရာင္ျခည္ဝင္ေရာက္မႈကို တားဆီးဖို႔ လက္ကို အလိုလို ေျမႇာက္ထားခဲ့သည္။ ဒါကိုျမင္ေတာ့ ခ်င္ေကာ က ဝူထုန္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကေန ေနေရာင္ကို တားဆီးဖို႔ သူ႕ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ကားေပးလိုက္သည္။
"မင္းဘာလို႔ ဒီကိုထြက္လာတာလဲ" ခ်င္ေကာက ျပည္သူ႕ေရးရာဗ်ဴ႐ိုမွ ေလွ်ာက္လာစဥ္ လက္တြဲထားၾကတဲ့ စုံတြဲအားလုံးကို သတိျပဳမိခဲ့သည္။ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ သူ႕အိမ္ေထာင္ေရးမွာ တစ္ခုခု ခ်ိဳ႕တဲ့ေနတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာတရားကို သူ မကူညီႏိုင္ခဲ့ဘူး။
"ကြၽန္မ ရထားဘူတာဆီ သြားမို႔" ခ်င္ေကာက သူ႕ခႏၶာကိုယ္မဲ့ ေနေရာင္ကေန ကာကြယ္ဖို႔လုပ္ေပးေနတာကို ဝူထုန္ သတိမထားမိဘူး။ သူမလုပ္သမွ်က လက္ကို ေအာက္သို႔ခ်ကာ ေျခလွမ္းအနည္းငယ္ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ၿပီး ပိုသက္ေတာင့္သက္သာ အေနအထားကို ႐ွာဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။
"မင္းအလုပ္႐ႈပ္ေနလား" ခ်င္ေကာက ေမးလိုက္သည္။ ဝူထုန္က သူ႕ကို ေ႐ွာင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာကို သူ သတိထားမိပုံမေပၚေပ။
“ကြၽန္မမွာ သြားဖို႔လိုတဲ့ေနရာေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အေရးတႀကီးေတာ့ မ႐ွိပါဘူး” လို႔ ဝူထုန္က တုံ႔ျပန္ခဲ့သည္။
"ဒါဆို မင္းကို တစ္ေနရာ ေခၚသြားေပးမယ္" လို႔ခ်င္ေကာ ေျပာလိုက္သည္။
"ဘယ္ကိုလဲ" ဝူထုန္သူ႕ကိုၾကည့္ဖို႔ ေခါင္းကို ေမာ့လိုက္သည္။
“ေနာက္က လိုက္ခဲ့”
ခ်င္ေကာက ခ်ီတုံခ်တုံျဖစ္ေနဆဲျဖစ္သည့္ ဝူထုန္ကို အနီေရာင္ဆိုင္ကယ္ဆီ ေခၚသြားခဲ့သည္။ သူက တစ္ခုတည္းေသာ ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ ကိုင္လိုက္ၿပီး ဝူထုန္ရဲ႕ ေခါင္းေပၚ တင္ေပးလိုက္သည္။ သူက ဝတ္ေပးေနခ်ိန္ မေတာ္တဆ အင္အားအလြန္အကြၽံသုံးမိတာေၾကာင့္ ဝူထုန္ရဲ႕ တိုးညႇင္းတဲ့ ေအာ္ဟစ္သံက ထြက္လာခဲ့သည္။
ခ်င္ေကာ ေတာင့္တင္းသြားသည္။ "မင္းအဆင္ေျပရဲ႕လား" ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ကို ခြၽတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း သူလက္လွမ္းလိုက္သည္။
"အဆင္ေျပပါတယ္ "ဝူထုန္က သူ႕လက္ေတြကို ေ႐ွာင္လိုက္ၿပီး ေျခလွမ္းအနည္းငယ္ ေနာက္ျပန္ဆုတ္လိုက္သည္။
ခ်င္ေကာ ဘာမွထပ္မေျပာဘဲ သူ႕ဘာသာ ေလးေလးနက္နက္ေျပာခဲ့သည္ - ငါ့မိန္းမက နည္းနည္းေတာ့ ႏုညံ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အခုခ်ိန္ကစၿပီး ငါ့ရဲ႕ခြန္အားကို ထိန္းရမယ္။
ဝူထုန္အတြက္ ဒါက ပထမဆုံး ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္စီးတာျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမက ေနာက္ထိုင္ခုံေပၚ သတိႀကီးႀကီးထားၿပီး တက္ကာ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆိုင္ကယ္ရဲ႕ သတၱဳေဘာင္ကို တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားခဲ့သည္။ ခ်င္ေကာက ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ကို စေမာင္းလိုက္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ ဝူထုန္႔ ခႏၶာကိုယ္က အထိန္းအကြပ္မဲ့စြာ တုန္ခါလာခဲ့ၿပီး သူမ ခ်က္ခ်င္ ေဖ်ာ့ေတာ့သြားသည္။
ခ်င္ေကာ ရပ္တန္႔မသြားမီ ျပည္သူ႕ေရးရာဗ်ဴ႐ိုရဲ႕ ပင္မဝင္ေပါက္ဆီသို႔ ဦးတည္ကာ ေကြ႕ဝိုက္ခဲ့သည္။ သူသည္ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကို ခ်လိုက္ၿပီး ကူကယ္ရာမဲ့တဲ့ အမူအရာနဲ႔ လက္ဆန္႔ၿပီး သူမေနာက္ကိုလွမ္းလိုက္သည္။ သူက ဆိုင္ကယ္ေဘာင္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ ဝူထုန္ရဲ႕လက္ေတြကို ဆြဲထုတ္ၿပီး သူ႕ခါးမွာ ပတ္ထားလိုက္တယ္။
ဝူထုန္က ျငင္းဆိုေပမယ့္ ခ်င္ေကာက သူမအတြက္ သန္မာလြန္းသည္။ သူက လက္တစ္ဖက္တည္းကို သုံးၿပီး အားမသုံးပဲ သူမရဲ႕လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။
“ၿမဲၿမဲဖက္ထား” ခ်င္ေကာရဲ႕ အသံက ခိုင္မာေနခဲ့သည္။
“ကြၽန္မ…”
ခ်င္ေကာ သူ႕မ်က္ႏွာကို သူမဘက္ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ "ကိုယ္တို႔ အခုလက္ထပ္ၿပီးၿပီမို႔ မင္း ကိုယ့္ရဲ႕ ထိေတြ႕မႈကိုစၿပီး ရင္းႏွီးဖို႔ လိုတယ္"
ဝူထုန္က မ်က္ေတာင္ခတ္ၿပီး ခုခံတာကို ရပ္လိုက္တယ္။
ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္က ပင္လယ္ေရေၾကာင္းသြားလာမႈကို ေခ်ာေမြ႕စြာျဖတ္သန္းေနေသာ သြက္လက္သည့္ ငါးတစ္ေကာင္လို အ႐ွိန္အဟုန္ျဖင့္ ေမာင္းႏွင္လာခဲ့သည္။ ဝူထုန္က ခ်င္ေကာရဲ႕ခါးကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဖက္ထားခဲ့တယ္။ သူ ျမန္ျမန္သြားေလေလ သူမက တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဖက္ထားေလေလပဲ။ ေမာင္းႏွင္မႈအတြင္း ဝူထုန္ရဲ႕ တစ္ကိုယ္လုံးက ခ်င္ေကာ ေနာက္ေက်ာမွာ ကပ္ေနခဲ့သည္။ သူမက သူနဲ႔ အလြန္နီးကပ္ေနၿပီး သူ႕ အမ်ိဳးသားရနံ႔ကို ႐ွဴ႐ိႈက္ႏိုင္ခဲ့သည္။
ခ်င္ေကာက ဝူထုန္ရဲ႕ ႏူးညံ့တဲ့ ခႏၶာကိုယ္က သူ႕ေနာက္ေက်ာႏွင့္ ဖိထားတာကို ခံစားလိုက္ရသည္။ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းမွာ အျပဳံးတစ္ခုျဖစ္သြားခဲ့ၿပီး သူ႕မ်က္လုံးေတြက တလက္လက္နဲ႔ အေရာင္ေတာက္သထက္ေတာက္လာကာ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းသည့္ အ႐ွိန္ကို ျပင္းျပင္းနဲ႔ ျမန္သထက္ျမန္ခဲ့သည္။
ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္က လမ္းမႀကီးမွ ထြက္ခြာသြားၿပီး လမ္းသြယ္တစ္ခုဆီ ေကြ႕သြားခဲ့တယ္။ သူတို႔ လမ္းသြယ္မ်ားစြာကို ျဖတ္ေက်ာ္လာရင္း ၿငိမ္သက္လာခဲ့သည္။ အခ်ိဳးအေကြ႕ အနည္းငယ္ၾကာၿပီးေနာက္ ေနာက္ဆုံး ရပ္တန္႔သြားခဲ့သည္။
"ေရာက္ၿပီ"
ဝူထုန္က ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေပၚမွ ဆင္းကာ ေလးလံတဲ့ ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ကို သူမေခါင္းမွ ဖယ္႐ွားလိုက္သည္။ ထိုသို႔လုပ္ၿပီးေနာက္ သူမက ေမာ့ကာ သူမေ႐ွ႕က ဖြဲ႕စည္းပုံကို ဆန္းစစ္ခဲ့သည္။ ၎က ႀကီးမားၿပီး သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ တံခါးမ်ားပါ႐ွိသည့္ က်ယ္ဝန္းေသာ တံတိုင္းမ်ားျဖင့္ ဝန္းရံထားသည့္ တ႐ုတ္ ေ႐ွးေဟာင္းျခံဝင္းတစ္ခုျဖစ္သည္။ သူမရဲ႕ ေလ့လာေတြ႕႐ွိခ်က္ေတြကို အေျခခံၿပီး ဝူထုန္က အေဆာက္အဦးတစ္ခုလုံး ဘယ္ေလာက္ႀကီးမားလဲဆိုတာ အၾကမ္းဖ်င္း ေတြးခဲ့သည္။
ခ်င္ေကာက ဆိုင္ကယ္ကိုပါကင္ထိုးကာ ပင္မအဝင္ေပါက္ဆီ ေလွ်ာက္မသြားခင္ အိတ္ကပ္ထဲက ေသာ့ေတြကို ထုတ္လိုက္သည္။ သူက တံခါး ေသာ့ဖြင့္ၿပီး တြန္းဖြင့္လိုက္သည္။
ဝူထုန္က သူ႕ေနာက္ကလိုက္ၿပီး ေလွကားထစ္မ်ားတက္ကာ တံခါးဝတြင္ ရပ္ေနမိသည္။ ပန္းေႏြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ ျခံဝင္းကို ေငးၾကည့္ရင္း တ႐ုတ္ထီးေဆာင္းပင္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည့္ ဒန္းကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ခ်င္ေကာက ဝူထုန္႔လက္ကိုဆြဲကာ တံခါးေပါက္က္ိဳေက်ာ္ၿပီး ျခံဝင္းထဲ လမ္းၫႊန္ခဲ့သည္။ ခ်င္ေကာက "ဒီေနရာကို မင္းႀကိဳက္လား" လို႔ ေမးတဲ့အခါ သူတို႔က တ႐ုတ္ထီးေဆာင္းပင္ရဲ႕ အရိပ္ေအာက္မွာ ရပ္ေနခဲ့ၾကသည္။
"ကြၽန္မတို႔ ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ" ဝူထုန္က ေမးလိုက္သည္။
"ဒါ ကိုယ္တို႔အိမ္အသစ္ပဲ" ခ်င္ေကာ ျပန္ေျဖခဲ့သည္။ "ကိုယ္တို႔ အခုခ်ိန္ကစၿပီး ဒီမွာေနၾကမယ္ ”
"ဒီမွာလား။ ကြၽန္မတို႔ ေက်ာက္စိမ္းေတာင္မွာ ေနမွာမဟုတ္ဘူးလား" ဝူထုန္က အံ့အားသင့္စြာ ေမးလိုက္သည္။
"မင္း ဘယ္မွာေနခ်င္လို႔လဲ" ခ်င္ေကာ ေနရာကိုေမးလိုက္သည္။
“ကြၽန္မ အဲ့လိုဆိုလိုတာမဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္မတို႔ ဒီမွာေနမယ္လို႔.......ကြၽန္မ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးထားခဲ့မိဘူး” ဝူထုန္က တုံ႔ျပန္ခဲ့သည္။ “ဒီေနရာကို အရမ္းႀကိဳက္တယ္”
“ဒါဆို ေကာင္းၿပီ ” ခ်င္ေကာက ေျပာလိုက္သည္။ “အေမက ကိုယ့္အတြက္ ဒီေနရာကို ႐ွာေပးထားတာ။ အိမ္ႀကီးက ေ႐ွ႕နဲ႔ေနာက္ ျခံအက်ယ္ႀကီးပဲ။ ေလာေလာဆယ္ ကိုယ္တို႔ ျခံေ႐ွ႕မွာ ရပ္ေနတာ။ ေနာက္ဘက္ကျခံဝင္းက နည္းနည္းေတာ့ေသးေပမယ့္ အဲ့ေနရာမွာ ဂ်င္ဂိုပင္ေတြ႐ွိတယ္။ ေဆာင္းရာသီမွာ သူတို႔က အရမ္းလွတယ္လို႔ ကိုယ္ၾကားတယ္”
"အထဲကို ဝင္ၾကည့္ခ်င္လား" ခ်င္ေကာက ေမးလိုက္သည္။
ဝူထုန္က ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးက ေ႐ွးေခတ္တ႐ုတ္ အေဆာက္အအုံမ်ားအတိုင္း ဒီဇိုင္းေဖာ္ထားသည္ တစ္ထပ္အိမ္ထဲ ဝင္သြားၾကသည္။ ၾကည္လင္တဲ့ မွန္ျပတင္းေပါက္ေတြကလြဲၿပီး က်န္အရာအားလုံးကို သစ္သားျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားပုံရသည္။ အိမ္တြင္ ကာထားေသာ အမိုးျပားေတြ ပါ႐ွိၿပီး အတြင္းပိုင္းထဲ အလြန္လန္းဆန္းၿပီး ေအးျမမႈကို ခံစားရတယ္။
ဝူထုန္က ခဏေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အိမ္တစ္ခုလုံး ဗလာျဖစ္ေနေၾကာင္း သတိျပဳမိတာေၾကာင့္ ေမးလိုက္သည္။ "ဘာလို႔ ဒီအိမ္က ဘာမွမ႐ွိေနတာလဲ"
"ကိုယ့္အေမ မေန႔ကမွ ပရိေဘာဂေတြ အားလုံးကို ဖယ္ပစ္လိုက္လို႔" ခ်င္ေကာက ျပန္ေျဖခဲ့သည္။
"ဘာလို႔လဲ" ဝူထုန္က အနည္းငယ္ စိတ္႐ႈပ္သြားသည္။
"သူမက မင္းကိုယ္တိုင္ အလွဆင္ထားတဲ့အိမ္ကို ပိုႀကိဳက္တယ္လို႔ ေျပာတယ္" ခ်င္ေကာက ျပန္ေျဖခဲ့သည္။ "ကိုယ္တို႔ကို လုပ္စရာတစ္ခုေပးဖို႔အတြက္ သူမ ဒီလိုလုပ္ခဲ့တာ"
ဝူထုန္က စကားေျပာေနစဥ္ ခ်င္ေကာက သူမကို တည့္တည့္စိုက္ၾကည့္ေနတာကို သတိျပဳမိခဲ့သည္။ သူမက ျပဳံးၿပီး "ဒါဆို ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး အားရင္ ေဈးဝယ္ၾကရေအာင္"
ခ်င္ေကာ မ်က္ခုံးပင့္ကာ ျပဳံးလိုက္သည္။ "အိုေက"
အိမ္ကို လွည့္လည္ၾကည့္႐ႈၿပီးတဲ့အခါ ေနာက္ေဖးျခံဆီ သြားၾကသည္။ ေနာက္ဘက္ျခံရဲ႕ ဒီဇိုင္းထဲ ေသးငယ္တဲ့ လူလုပ္ေရကန္ကို ေပါင္းထည့္ထားသည့္ အိမ္ေ႐ွ႕ဝင္းႏွင့္ ဆင္တူသည္။ ေရကန္ထဲတြင္ ေရာင္စုံငါးမ်ိဳးစုံ ကူးခတ္ေနသည္။ ေရကန္ငယ္ေဘးတြင္ ပန္းအိုးေသးေသးေလးမ်ား႐ွိသည္။ ဝူထုန္က သူတို႔ကို အရမ္းႀကိဳက္ခဲ့ၿပီး အနီးကပ္ၾကည့္ဖို႔ ငုံ႔ၾကည့္ဖို႔ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ေပ။
ခ်င္ေကာက ေဘးနားမွာ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ဝူထုန္ကို တိတ္တဆိတ္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ေနေရာင္က ဝူထုန္ရဲ႕ပုံပန္းသြင္ျပင္ကို ေတာက္ပေစခဲ့တယ္။ သူမက လွပလြန္းသျဖင့္ သူမဆံပင္ေတြကို ၾကည့္ရင္း ႏွလုံးသားကို ညိႇဳ႕ယူသြားခဲ့သည္။
"အရမ္းလွတာပဲ" ဝူထုန္က ဒါကိုေျပာၿပီး မျပဳံးဘဲ မေနႏိုင္ခဲ့ေပ။ သူမက ပတ္ဝန္းက်င္ကို အံ့အားသင့္စြာ ၾကည့္ေနကာ သူမ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကို မထိန္းႏိုင္ခဲ့ေပ။
"ဒီေနရာကို ႀကိဳက္လို႔ ဝမ္းသာပါတယ္" ခ်င္ေကာ လမ္းေလွ်ာက္လာၿပီး ဝူထုန္ အနားတြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လိုက္သည္။ သူက ဝူထုန္ရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းထိပ္ေတြကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမ လက္သည္းေတြက ေနေရာင္ေအာက္မွာ ေဖာက္ထြင္းျမင္ေနရသည္။
ဝူထုန္က ပန္းဖူးေတြနဲ႔ ကစားရင္း ေခါင္းညိတ္ျပကာ ျပဳံးလိုက္သည္။
"ဘယ္ေတာ့ ေျပာင္းလာဖို႔ အစီအစဥ္႐ွိလဲ" ခ်င္ေကာက ႐ုတ္တရက္ ေမးခဲ့သည္။
"ဟင္" ဝူထုန္ ခဏတာ အံ့အားသင့္သြားသည္။ “ပရိေဘာဂပစၥည္းေတြ အရင္ သြားဝယ္ရေအာင္ ၿပီးမွ အိမ္ေ႐ႊ႕ၾကတာေပါ့ ” သူမ ျပန္ေျဖရင္း သူမမ်က္လုံးထဲက ေတာက္ပမႈေတြက ေပ်ာက္သြားခဲ့သည္။
"ဒါဆို ဘယ္ေတာ့သြားဝယ္ၾကမလဲ" ခ်င္ေကာက ထပ္ ေမးလိုက္သည္။
"ဘယ္ေတာ့အားလဲ"
"ကိုယ္ အခ်ိန္တိုင္း အားတယ္" ခ်င္ေကာက ျပန္ေျဖခဲ့သည္။
ဝူထုန္က သူတို႔နဲ႔ မနီးမေဝးက ဂ်င္ဂိုပင္ကို စိုက္ၾကည့္ကာ မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။ "ကြၽန္မ အားတဲ့ေန႔ ဖုန္းေခၚလိုက္မယ္"
“ေကာင္းၿပီ” ခ်င္ေကာ သာမန္ကာလွ်ံကာ ျပန္ေျဖခဲ့သည္။
ဝူထုန္က ဂ်င္ဂိုပင္ဆီ ေလွ်ာက္သြားကာ အ႐ြက္မ်ားအားလုံး ေ႐ႊဝါေရာင္ေျပာင္းသြားၿပီး ေဆာင္းဦးေႏွာင္းပိုင္းမႈ ဘယ္လိုျဖစ္လာမလဲကို စိတ္ကူးၾကည့္မိသည္။ သစ္ပင္ေအာက္မွာ ပုခက္ကုလားထိုင္ခ်ဖို႔ ေတြးေနခဲ့သည္။
"ဟန္းနီးမြန္းအတြက္ ရက္ခ်ိန္းထားၿပီးသားဆိုေတာ့ ခရီးစဥ္ကို ကိုယ္ ဂ႐ုစိုက္လိုက္မယ္" ခ်င္ေကာက ႐ုတ္တရက္ ေျပာလိုက္သည္။
ဝူထုန္က ေကာ္ဖီဆိုင္တုန္းက သူမတို႔ စကားဝိုင္းကို ျပန္သတိရသြားခဲ့သည္။ အဲ့အခ်ိန္က ေမာင္ျဖစ္သူကို ျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာက္ဖို႔ လိုအပ္တာေၾကာင့္ တစ္လအၾကာမွ ဟန္းနီးမြန္းခရီးထြက္ဖို႔ စီစဥ္ခဲ့သည္။ ခ်င္ေကာ ရဲ႕ ခရီးစဥ္အတြက္ တာဝန္ယူလိုျခင္းအေပၚ သူမစိတ္မထင့္ခဲ့ေပ။
ဝူထုန္က ျပဳံးလိုက္မိသည္။ "အိုေက"
#28.4.2023