Unicode~
"ဒီနေ့ရုပ်ရှင်သိပ်ကောင်းတာပဲ။ ဒီလောက်ရယ်ရမယ်လို့ကို မထင်ထားတာ"
"မျက်ခြယ်သဘောကျရင်ကို မောင်ကကျေနပ်ပြီ"
"ဒီလောက်ကောင်းတဲ့ရုပ်ရှင်ကို မောင်မကြိုက်ဘူးဆိုတာကမှ ထူးဆန်းနေတာ"
တကယ်ပင် ရုပ်ရှင်က မကြိုက်စရာတစ်ကွက်မှမရှိအောင်ကောင်းလွန်းသည်။ ရုပ်ရှင်မင်းသားမဟုတ်တဲ့ တကယ့်လူရိုင်းကို ဇာတ်ဆောင်အဖြစ်သုံးထားသည်က အထာကျလွန်းပါ၏။
ပြောစရာမလိုအောင်ပင် သဘာဝကျလွန်းပြီး ရယ်ရတာလည်း အမှန်ပင်။ ဒါနဲ့များ ရုပ်ရှင်ရုံထဲကတခြားလူတွေလို သူ့မှာမရယ်နိုင်ခဲ့။ သိပ်ကောင်းလှချည်ရဲ့ဆိုတဲ့ရုပ်ရှင်ကို အာရုံပင်မစိုက်နိုင်လောက်အောင် သူဘာတွေတွေးနေမိသလဲ။ သိပ်ကိုကလေးဆန်မိနေတာပဲ။
"မောင်နောက်တော့ ရုပ်မြင်သံကြားမှာလာရင် ပြန်ကြည့်လိုက်ပါမယ်"
"ကျွန်တော်တော့ အာဖရိကလူရိုင်းတွေကိုတောင် မြင်ဖူးချင်သွားတယ်"
"ပေါက်ပေါက်ရှာရှာမျက်ခြယ်ရယ်"
"ဘာလို့လဲ။ ဒီဇာတ်ကားတောင် တကယ့်လူရိုင်းနဲ့ ရိုက်ထားတာဆို"
"ဒါတော့ဒါပေါ့"
အလုပ်သရဲလေး မျက်ခြယ်မှ ဟုတ်ပါရဲ့လား။ ရုပ်ရှင်အကြောင်းကို မြိန်ရေရှက်ရေပြောနေပုံက ကလေးလေးတစ်ယောက် ပထမဆုံးရုပ်ရှင်ကြည့်ဖူးသလို။
အဲသည်လောက်တောင် သဘောကျတာပဲလား။ ဘယ်အရာကိုမှ သဘောကျကြောင်း ဖော်ပြလေ့မရှိသော မျက်ခြယ်၏ သည်လိုပုံစံက သူ့အတွက်တော့ ပထမဆုံးဖြစ်လို့နေပါ၏။
"ခရိုင်မင်း.. ကျွန်မထင်သားပဲ ခရိုင်မင်းဒီလိုလာမယ်လို့"
"စာရေးမကြီးအေဗာပါလား။ ရုပ်ရှင်လာကြည့်တာလား"
"ဟုတ်..ဟုတ်တယ် ခရိုင်မင်း။ ခရိုင်မင်းရော ရုပ်ရှင်ကြည့်ရတာ အဆင်မှပြေခဲ့ရဲ့လား"
"ပြေပါတယ်.. စာရေးမကြီးတို့ကျေးဇူးကြောင့်ပါ"
မျက်ခြယ်က ဘယ်သူနဲ့မှ မဆုံချင်တာ သိသော်လည်း ကိုယ့်ရုံးက စာရေးမနဲ့မှ ထိပ်တိုက်လာဆုံနေသောအခါ ဘယ်လိုမှ မသက်သာချေ။ မနှုတ်ဆက်လို့လည်း မကောင်းလေဘူးမဟုတ်လား။ အေဗာဆိုတဲ့စာရေးမက အသက်ငယ်သလောက် ဆက်ဆက်ဆော့ဆော့ရှိသေးတာ။
နံဘေးမှာ ဆိတ်ငြိမ်စွာ ရပ်နေသော မျက်ခြယ်ကိုကြည့်တော့ ခေါင်းကိုတသွင်သွင်ငုံ့ထားလေရဲ့။
"ဒါခရိုင်မင်းမိတ်ဆွေထင်တယ်။ ကျွန်မက ခရိုင်မင်းရဲ့ရုံးက အငယ်တန်းစာရေးမပါ"
"ဟုတ်ကဲ့။ တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်။ ကျွန်တော်က Taehyung Kimပါ"
"ကြားဖူးသလိုပဲ။ ရေဒီယိုအသံလွှင့်တဲ့ Taehyung Kimမလား။ ဟုတ်တယ်မလား"
သည်စာရေးမက ဒါလည်း သိသွားရပြန်ပြီ။ သည်တစ်မြို့လုံး အေဗာတို့က မသိတာကိုမရှိ။
သူ့မှာတော့ မျက်ခြယ်အနေရခက်မည်ကိုသာ စိုးတထိတ်ထိတ် အရိပ်အခြည်ကြည့်နေရလျက်။ သို့သော် မျက်ခြယ်က အကင်းပါးစွာပင် အခြေအနေကို ထိန်းကျောင်းနိုင်ပါသည်။ မျက်နှာအမူအရာက ပျက်ယွင်းသွားခြင်းမရှိဘဲ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးတုံ့ပြန်ကာမှ သူ့မှာလည်း သက်ပြင်းချနိုင်တော့သည်။
"ဟုတ်ပါတယ်။ သောကြာနေ့ညနေအစီအစဥ်ပါ"
"နှလုံးသားတေးသံသာလေ။ ကျွန်မသိပ်သဘောကျတဲ့ အစီအစဥ်ပဲ။ အသံလေးပဲကြားဖူးခဲ့တာ။ အခုလိုခရိုင်မင်းနဲ့တွဲတွေ့ရမယ်တောင် မထင်ခဲ့ဘူး"
"ကဲ.. စာရေးမကြီးလည်း ရုပ်ရှင်ကြည့်ဦးမှာမလား။ နောက်ကျနေဦးမယ်။ လာ.. မောင်တို့သွားကြစို့"
Taehyungကျောပြင်လေး မတ်ခနဲဖြစ်သွားသည်။ စိမ့်အေးအေး အငွေ့အသက်က သွေးကြောများစွာထဲ ပြန့်စီးလာသည်။
မောင်ဘယ်လိုတောင် မဆင်မခြင် 'မောင်'လို့ ပြောထွက်လိုက်တာလဲ။ မောင်က ဆောလျင်စွာ ဆွဲခေါ်ခဲ့သည့်တိုင် မောင့်စာရေးမလေး၏ အကြည့်များထဲ အံ့ဩရိပ်မည်မျှဖြတ်စီးသွားသည်အား သူအမိအရဖမ်းမိလိုက်သေးသည်။ 'အယ်'ဟူ၍ အာမေဋိတ်သံလေး မပွင့်တပွင့်ထွက်လာသည်အားလည်း ကြားဖြစ်အောင်ကြားလိုက်သည်။
"မောင်ရယ်.. လူကြားသူကြား အပြောအဆို ဆင်ခြင်တာမဟုတ်ဘူး။ မောင့်စာရေးမလေး တစ်မျိုးထင်သွားပါဦးမယ်"
"မျက်ခြယ်.. ဒါက စိုးရိမ်နေစရာမှမဟုတ်တာ။ မောင်တို့က တိတ်တိတ်ပုန်းတွဲရမယ့်အခြေအနေဖြစ်နေလို့လား"
"တိတ်တိတ်ပုန်းတွဲတာတော့ မဟုတ်ဘူးပေါ့ မောင်ရယ်။ ဒါပေမဲ့လည်း တစ်ခုခုဆိုရင် မောင့်ကိုပဲလူပြောစရာဖြစ်မှာ"
"ဒါတော့ သက်သက်မဲ့ အတွေးများနေတာပါ"
မောင်ပြောသလိုပဲ အတွေးများနေတာ ဖြစ်လိမ့်မည်။ သို့ပေမဲ့ အတွေးဟူသည်က ဦးတည်ရာမဲ့စွာဖြင့် ဖျောက်ရခက်လေရဲ့။
ကားမောင်းသူနေရာမှာ အသံတစ်သံမထွက်ဘဲ ထိုင်နေသော မောင့်ကို မြင်ရသည်။ ဘုရားရေ.. သူစကားများ မှားသွားလေပြီလား။ မောင့်ဘက်ကို ကြည့်ရင်း ပြောပြောခဲ့သမျှက မောင့်အတွက် စိတ်ခုစရာလေးလား။ အနည်းငယ်မျှသော တုန်ရီမှုက သူ့ထံပါးချဥ်းကပ်လာသည်။ ထို့နောက် သူမောင့်ကို နင့်နင့်သည်းသည်းအားနာမိသွားပါသည်။
"မောင်.. ကျွန်တော့်ကို စိတ်ဆိုးသွားသလားဟင်"
"မဟုတ်ပါဘူး။ မျက်ခြယ်က ဘာအမှားရှိလို့တဲ့လဲ။ ပါးစပ်စည်းမစောင့်တဲ့ ဒီကောင့်အမှားပဲပေါ့"
"အဲဒီလိုမပြောပါနဲ့မောင်ရယ်။ ကျွန်တော်က မောင့်ဂုဏ်သိက္ခါကို ထိပါးလာမှာစိုးလို့သာ.."
"မျက်ခြယ်အမြင်မှာ လူနှစ်ယောက်ချစ်ကြိုက်တာက ဂုဏ်သိက္ခါထိပါးစရာ သိမ်ငယ်စရာလို့များဖြစ်နေတာလား။ ဟမ်.. ပြောစမ်းပါ"
မောင်က ကားကို လမ်းဘေးထိုးရပ်လိုက်သည်။ ထောက်ရှားပင်တွေ စိပ်စိပ်ပေါက်နေတာကို တွေ့ရပြီး ကားခေါင်မိုးပေါ် အုပ်ဆိုင်းကျနေသော အခက်အလက်တွေရယ်။
ခါးသီးစွာ နက်မှောင်နေသော မောင့်မျက်ဝန်းများက အရည်လဲ့လဲ့ စိုအိအိ။ အောက်နှုတ်ခမ်းပါးများက တဆတ်ဆတ်တုန်ရီနေသည်။ မောင်ဟာ ချစ်သူသက်တမ်းတစ်လျှောက် ကိုယ့်ကို အသံမြင့်မြင့်နှင့်ပင် မပြောခဲ့ဖူးပါ။ သည်တစ်ခါတော့ ပြောပြီးကာမှ သူ့ကိုယ်သူလည်း မယုံနိုင်ဟန်။
"မောင်.. ကျွန်တော်ဆိုလိုတာ အဲဒီလိုမဟုတ်.."
"အဲဒီလိုပါပဲ မျက်ခြယ်ရယ် အဲဒီလိုပါပဲ။ မောင့်ကို စိုးရိမ်လို့ပဲထား။ မောင်က ကာယကံရှင်ပါ။ မောင်ကိုယ်တိုင်တောင် ဘာမှမဖြစ်ဘူးဆိုတဲ့အကြောင်း ပြောလည်းပြောသလို ပြလည်းပြနေတယ်လေ။ မောင်တို့ချင်း ချစ်ကြတာ ဘယ်သူ့ဘယ်သူကိုများ ထိခိုက်နေသလဲ။ ဒါစိတ်မလုံမခြုံဖြစ်နေစရာကိစ္စမဟုတ်ဘူး.. ဟုတ်ရဲ့လား"
မောင့်အသံတုန်တုန်ရီရီကြားမှာတောင် မောင့်မေတ္တာတွေကို သူခံစားနေမိပါလျက်။
မွေးရာပါဝေဒနာပါပဲ မောင်ရယ်။ လူတွေဘယ်လိုမြင်မလဲ၊ ဘယ်လိုထင်မလဲဆိုတာ ကြိုတင်ခန့်မှန်းရင်း ဖြတ်သန်းခဲ့ရလို့ထင်ပါရဲ့။ မာနအရေပါးပါးလေး တင်းခံနေရတာကိုများ ဖယ်လိုက်လျှင် ကိုယ့်မှာဗလာချည်းသက်သက်။ ဗလာဖြစ်နေတဲ့ နှလုံးအိမ်ထဲ မောင်နေရာယူခဲ့တာပါပဲ။ မောင့်အတွက်သီးသန့်နေရာဖြစ်နေသရွေ့တော့ မောင့်ကို ပူပန်နေမိမှာပေါ့နော်..။
"အမျိုးသားချင်းတွဲတာ ထူးဆန်းတယ်တဲ့ မောင်ရယ်။ ကျွန်တော်အဲဒီစကားကိုချည်း ကြားယောင်မိနေတယ်"
"ဘယ်သူပြောသလဲ။ အလကား အခြေအမြစ်မရှိလိုက်တာ။ မဟုတ်တာတွေ တွေးနေမယ့်အစား မောင့်ကိုပဲ ခေါင်းထဲရော အသည်းနှလုံးထဲရော ထည့်ထားစမ်းပါ"
ပူပန်ကြောင့်ကြမှုတွေကြားထဲမှ သူဖျော့တော့စွာ ပြုံးမိပါ၏။ မောင်ကလေ.. အချစ်ကိုပြဖို့ရာ ဘယ်တော့မှဝန်မလေးတဲ့သူ။ ချစ်လည်းချစ်တတ်သလို ချစ်ကြောင်းကုန်စင်ကိုလည်း ဖွင့်ပြတတ်သည်။ တန်ဖိုးကြီးလွန်းလို့ အနည်းအကျဥ်းထိခိုက်မှုလေးအတွက်တောင် သူစိုးရိမ်မိနေတာ ဆန်းသလားနော်။
"လူတွေက ချီးမွမ်းခုနစ်ရက် ကဲ့ရဲ့ခုနစ်ရက်ပါပဲ။ မောင်တို့အချစ်ရေးကို သူတို့က ဘယ်အတိုင်းအတာထိ စွက်ဖက်နိုင်မှာတဲ့လဲ။ အဓိပ္ပါယ်မရှိလိုက်တာ မျက်ခြယ်ရယ်။ မျက်ခြယ်သိထားဖို့က မောင်က ဘယ်သူ့ဘယ်သူကြောင့်မှ သိက္ခါကျရမယ့်သူမဟုတ်ဘူး။ မောင့်ဘဝထဲမှာ မျက်ခြယ်ကလွဲပြီး ဘယ်သူကမှ အဲဒီလောက်ထိ ပါဝင်ပတ်သက်မနေဘူး။ ဟုတ်ပြီလား"
မယုံနိုင်ရိုးလား။ သည်လူဟာ ယုံကြည်မှု၏ တစ်ဘက်ကမ်းအလွန်အထိ ထိုက်တန်သူ။ နှလုံးသားလား၊ အသည်းအိမ်လား.. ချစ်ခရီလမ်းအဆုံးထိ သည်လူတစ်ယောက်တည်းအတွက် လောင်းကြေးထပ် တံဆိပ်ခတ်ပစ်ချင်စဖွယ်။
အဆင့်ဆင့်အခါခါခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ရင်း သူဟာ မောင့်ရင်ခွင်ထဲ အားကိုးတကြီးတိုးဝင်မိပါတော့သည်။ လုံခြုံရာ သည်ရင်ခွင်ရပ်ဝန်းလေးက အမြဲလေပြည်သာ၏။ လေမငြိမ်သော လေမပြင်းသော.. မလျှော့မတင်းစောင်းကြိုးညှင်းသကဲ့သို့ ပြီးပြည့်စုံလွန်းသော နှလုံးသား၏အမြဲစိမ်းသစ်တောလေး။
မောင့်ဆီမှ ရှိုက်သွင်းမိလေ့ရှိသော ရုံးသုံးဝါးစာရွက်နံ့ တသင်းသင်းကို သူသိပ်ကိုမြတ်နိုးသည်။ မီးပူအကျအနတိုက်ထားသော ရှပ်အင်္ကျီဆီမှ ပရုတ်လုံးနံ့ရှိန်းရှိန်းကလည်း နှာဖျားဝဝယ် ဝေ့သီကျီစယ်နေ၏။
"မောင့်ကို အရမ်းချစ်တာပဲ"
"မောင်ကပိုတာပေါ့ကွာ.."
____
ကမ်းနားလမ်းက ထိုင်ခုံလေးများက လူအမြဲပြည့်နေတတ်သော်လည်း သည်နေ့တော့ ကံကောင်းထောက်မစွာ သူတို့အတွက် နေရာရလိုက်သည်။
ကန်ရေပြင်ကို ဖြတ်ပြေးလာသော လေနုအေးကြောင့် ပါးနှစ်ဖက်က အေးစိမ့်နေသယောင်ယောင်။ ကုလားထိုင်တစ်လုံးစာသော အမိုးလေးအောက် သူဟာ မောင့်ရင်ခွင်ထဲ အေးငြိမ့်လတ်ဆတ်စွာ ခိုနားနေလျက်။
"အရမ်းလေတိုက်တာပဲ။ မောင်တို့တခြားသွားကြမလား"
"ဟင့်အင်း။ ကျွန်တော်ကတော့ လေတိုက်နေတာလေးကို သဘောကျပါတယ်"
"မျက်ခြယ်သဘောကျရင် ပြီးတာပါပဲ။ ဆောင်းတွင်းလေက ကယောက်ကယက်နဲ့ မျက်ခြယ်အသားအရေခြောက်ကုန်မှာစိုးလို့"
"အလိုတော်.. တစ်သက်လုံး ဒီလိုပဲနေလာတာပါ"
တကယ်လည်း လေထုက ကြမ်းသည်။ ဦးတည်ချက်မဲ့စွာဖြင့် ဟိုဘက်သည်ဘက်တိုက်ခတ်နေသည်က သဲမှုန်မှုန်များကိုပင် ဂယက်ထစေပါသည်။
နေရောင်ခြည်က သိပ်မပြင်းလေတာကို ကျေးဇူးတင်ရမည်။ မဟုတ်လို့ကတော့ဖြင့် ကမ်းနားလမ်းက သာယာစရာနေရာလေး ဖြစ်မှာမဟုတ်တော့။
"တစ်သက်လုံးနေလာလည်း မောင့်အနားရှိရင် အရေပြားလက်တစ်သစ်ကအစ မောင့်အပိုင်"
"မောင်ဟာလေ.. တစ်ရက်လောက်များ ပိုပိုကဲကဲစကားတွေမပြောရရင် မနေနိုင်ဘူးလားမသိဘူး"
"မောင်က တမင်လုပ်ပြီး ပြောနေတာမှမဟုတ်တာပဲ။ မျက်ခြယ်ကို တွေ့နေရလည်း ပြောချင်တယ်။ မမြင်ရလည်း ပြောချင်တယ်"
ချစ်ခြင်းဟူသည်က အောင့်အည်းဖို့ရာ မစွမ်းသာသော သတ္တိရှိပါသည်။ ဝတ္ထုတွေထဲ မြင်ရလေ့ရှိသော ချစ်ပေမဲ့ အချစ်ကိုထုတ်မပြဘူးဆိုသည့်ဇာတ်ကောင်မျိုးကို ကိုယ်ဖြင့် အံ့ဩမဆုံး။
ကိုယ့်မှာတော့ မျက်ခြယ်အသံလေးကြားရစအချိန်မှ ခုချိန်အထိ ရင်ထဲရှိရှိသမျှကို ဝှက်သိမ်းထားဖို့ရာ အင်မတန်ခက်ခဲခဲ့ပါသည်။ ဒါကြောင့်လည်း စာတစ်တန်ပေတစ်တန်သော သဝဏ်လွှာများ ပေါက်ဖွားခဲ့ခြင်း။ အပြုအမူဖြင့် အချစ်ကို ပြတတ်သောသူရှိမည်။ နှုတ်အားဖြင့် တဖွဖွပြောတတ်သူလည်းရှိလိမ့်မည်။ သူတော့ သည်လိုလူနှစ်မျိုးနှစ်စားလုံးပေါင်းထားသူမျိုး ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။
"ကျွန်တော်ဖြင့် မောင့်လို ကဗျာဆန်ဆန်တွေ မပြောတတ်ပါဘူး"
"ဪ.. ဒါကတော့ အခံပါရမီကလည်းလိုသေးတာကိုး"
"မောင်နော်.. ရွှတ်နောက်နောက်နဲ့"
အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်လို့ထားသည်က ပဲ့ကြွေသွားမည်တောင် စိုးရပါသည်။ ဘယ်လောက်ထိတောင် ရှိုက်နမ်းချင်စရာကောင်းလိုက်သလဲ။
ကိုယ့်မှာ နမ်းချင်စိတ်ကို မျိုသိပ်ရခက်ခက်ရယ်ကြောင့် အနားကပ်သွားမိတော့..
"မောင်.. လူမြင်ကွင်းကြီးမှာကွာ.."
"ဘယ်သူမှကြည့်မနေပါဘူး။ သူတို့အာရုံနဲ့သူတို့"
မျက်ခြယ်တို့ အရှက်သည်းပုံများတော့ Jeon JungKookတို့ သူတော်စင်ကြီးဖြစ်သည်အထိ။
နှုတ်ခမ်းလေးနမ်းရဖို့အရေးတောင် ဟိုနေရာ သည်နေရာရွေးရသည်က အလုပ်တစ်လုပ်။ များသောအားဖြင့် ကားကိုချောင်ကျကျရပ်ထားသည့်အခါ သို့မဟုတ် အိမ်ထဲမှာမှ မဟုတ်လျှင် နမ်းဖို့မပြောနှင့် ဖက်ဖို့တောင် ချော့မော့ပြောရသည်။
သူများတကာစုံတွဲတွေများ လူကြားသူကြားထဲဆိုတာတောင် သတိမထားမိနိုင်လောက်အောင် ချော့မြူချစ်ပြနေကြချိန် ကိုယ်ကတော့ ဥပုသ်သည်ကြီးလုံးလုံးသာ ဖြစ်ခဲ့ရသည်။
"ကြည့်ချင်ကြည့်လာမှာပေါ့။ နောက်မှနမ်း"
"မောင့်ကို ရက်ရက်ရောရောမရှိလိုက်တာဗျာ။ တွန့်တိုမနေစမ်းပါနဲ့.. မျက်ခြယ်ကို မောင့်အပိုင်မှန်းလူတိုင်းသိသွားတာပေါ့"
"တစ်စက္ကန့်ပဲရမယ်နော်"
တစ်စက္ကန့်ဆိုမှ တကယ်တစ်စက္ကန့်။ မြို့လယ်က စံတော်ချိန်နာရီထက်ကို သည်နှုတ်ခမ်းများက တိကျလွန်းလှချည့်။ တွန့်တိုနေတာလေးကို မကျေမနပ်ဖြစ်ရသလို အသည်းလည်းယားရပါသည်။
သည်လိုတွန့်တိုနေပုံထောက်ရင် လက်များထပ်ပြီးရင်တော့ ဒုက္ခပါပဲ မျက်ခြယ်ရယ်။
"ကပ်စေးအိုးလေး။ အနမ်းခံရတာကို အသားပဲ့ပါသွားတော့မလိုပဲ"
"အို.. အသားပဲ့မပါတာတော့ သိတာပေါ့။ လူမြင်ကွင်းကြီးမှာ ရှက်လို့"
"သူများတကာအတွဲတွေ ကြည့်ပါလား။ မောင်ပဲ ကန့်သတ်ချုပ်ချယ်ခံနေရသလိုပဲ"
"မကျေနပ်တာလား မောင်က"
နှုတ်ခမ်းဖျားတင် ဖြစ်ပေါ်လာသော အသံလေး။ စောင်းကြိုးပေါ် လက်ချောင်းတင်လိုက်သလို ခပ်ဖွဖွလေး။ ကိုယ့်ကို မျက်ဆန်လေးထောင့်ကပ်လို့ မခို့တရို့ကြည့်နေရှာသည်။ ဒါလေးက ကိုယ်မကျေမနပ်ဖြစ်သွားမှာကို စိုးရိမ်နေတာလား။ မကျေမနပ်ဖြစ်လည်း မတတ်နိုင်ဘူးဆိုတဲ့အကြည့်လေးလား။ ဘယ်လိုပင်ဆိုဆို မျက်ဆန်ညိုညိုကို ဖုံးထားသော ပန်းနုရောင်မျက်ခွံလေးများက ရှိုက်နမ်းပစ်ချင်စဖွယ်ပါပင်။
"ဟင့်အင်း.. အရမ်းချစ်လို့"
လက်ချောင်းသွယ်သွယ်များကို အုပ်ကိုင်ယူပြီး နှုတ်ခမ်းသားများနှင့်ထိတွေ့ကြည့်သည်။ ဒါကိုတော့ မျက်ခြယ်က မငြင်းဆန်ပါချေ။
"တစ်ပတ်တစ်ခါတော့ ကိုယ်တို့ အပြင်မှာ ချိန်းတွေ့သင့်တယ်နော်"
"ဘယ်မှလည်း သွားစရာရှိတာမှမဟုတ်တာ"
"မောင်စုံစမ်းထားမှာပေါ့။ တန်နက်ဆီသားလေးမသိတဲ့ တန်နက်ဆီပြည်နယ်တစ်ခွင်ကို မောင်က လိုက်ပို့ပေးမှာ။ ခရီးတိုလေးတွေလောက်တော့ မောင်တို့နေ့ချင်းပြန်တောင် သွားလို့ရတယ်"
"မနိုင်ပါဘူး မောင့်ကိုတော့"
____
မောင်က မောင့်ကတိအတိုင်းပင် သူ့ကို အပတ်တိုင်းလိုလို ဟိုဟိုသည်သည် ခေါ်သွားတတ်သည်။ လေးပတ်မြောက်ရောက်လာသည့် ယခုထိတော့ နာ့ရှ်ဗီးလ်မြို့လေးထဲက မထွက်ခွာဖြစ်သေးပါ။
မောင်အလုပ်များနေတာကြောင့်လည်းပါသည်။ ဘတ်ဂျက်လအကုန်ဖြစ်သည့်အတွက် မောင့်မှာ အလုပ်များသထက်များသလို တခြားဌာနအပိုင်ရုံးများအထိ စစ်ဆေးရတာလည်းရှိသည်။ တစ်ခါတလေများဆို စာရွက်စာတမ်းများကို သူ့အိမ်အထိယူလာပြီး စစ်နေတာတောင်တွေ့ရ၏။
မောင့်အိမ်မောင်ပြန်ပြီး အေးအေးဆေးဆေးစစ်ဆေးဖို့ အကြံပေးသော်လည်း ဒါမျိုးကျ မောင်က သိပ်ခေါင်းမာတာ။
"ဒီလိုဆို မျက်ခြယ်ကို လာတွေ့ချိန်ရှိတော့မှာမဟုတ်ဘူးလေ"
ထိုစကားကိုပင် လက်ကိုင်စွဲထားသူ။ မနိုင်တဲ့အဆုံးတော့ မောင်လုပ်ချင်ရာသာ လုပ်တော့ဆိုပြီး အလိုက်သင့်လေး နေပေးလိုက်ရ၏။
"အရှေ့ကခရိုင်မင်းကို အပြစ်တော့ မတင်ချင်ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ ဘယ်လိုလုပ်ခဲ့သလဲဆိုတာ မောင်တော့တကယ်ကို နားမလည်နိုင်တာ"
"ဘာလို့လဲ မောင်ရဲ့"
"ဒီဘဏ္ဍာရေးနှစ်ရဲ့ အရှေ့ပိုင်းကို သူတာဝန်ယူသွားတာ မျက်ခြယ်လည်း အသိပဲလေ။ ဘဏ်စာရင်းက နည်းနည်းစီလွဲနေတာ.. ဌာနတိုင်းအတွက်ပဲ"
အလုပ်လုပ်နေတဲ့အချိန်မှာ မောင်က ဆွဲဆောင်မှုအရှိဆုံး။ အာရုံစူးစူးစိုက်စိုက် စာရင်းဇယားများကို စစ်ဆေးလေ့ရှိသည်က မောင့်အကျင့်။ ဘယ်အရာကိုမှ လက်လွတ်စပယ်မလုပ်သလို သိပ်လည်းဖြောင့်မတ်သူ။ မောင်က နာ့ရှ်ဗီးလ်တစ်ခရိုင်လုံးအတွက် ဘုရားပေးတဲ့ဆုလာဘ်အလား။
"အဲဒါ မောင်အခုဘယ်လိုလုပ်မလဲ"
"ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲမျက်ခြယ်ရယ်။ အကုန်ပြင်ရတော့တာပေါ့။ တစ်ခုခုများလွဲမှားပြီး အထက်ကိုတင်လိုက်ရင် အကုန်မောင့်ခေါင်းပေါ်ကျလာမှာ.. ဟူး"
မောင့်ခမျာ အလုပ်ဒဏ်ကြောင့် နားထင်က ချွေးစချွေးနလေးများတောင် စိုအိအိ။ သည်လိုအချိန်တွေဆို အစိုးရဌာနတိုင်း အလုပ်များတတ်ပေမဲ့ မောင်တို့လိုအုပ်ချုပ်စီမံရေးပိုင်းက ပိုကြပ်တည်းသည်။
"မောင် ပင်ပန်းနေမှာပဲ။ ကျွန်တော့်အိမ်ကို နေ့တိုင်းမလာလည်း ရပါတယ်။ မောင့်အိမ်မှာ အေးဆေးလုပ်ပေါ့"
"မျက်ခြယ်က မလာစေချင်လို့လား။ မောင်လာပြီးရှုပ်နေတယ်ထင်လို့လား"
"မဟုတ်တာမောင်ရယ်။ မောင်သက်သက်မဲ့ပင်ပန်းနေရမှာစိုးလို့"
"မောင်က မျက်ခြယ်ကိုမတွေ့ရမှ ပိုပင်ပန်းမှာ။ ဘာမှတွေးမနေနဲ့။ မျက်ခြယ် မောင့်အနားထိုင်ပေးနေရုံနဲ့ မောင်က အမောပြေတယ်။ ဒီတစ်ပတ်ပါပဲ မျက်ခြယ်ရယ်။ နောက်အပတ်ဆို ဒါတွေပြီးပြီ"
မောင့်ကျောပြင်ကို မှီတွယ်သိုင်းဖက်ထားရင် မောင်အမောပြေသွားမှာပဲပေါ့နော်..။
TBC~
Do vote⭐ me if you like it.
Love you and thank you Taekookers💜
Zawgyi~
"ဒီေန႔႐ုပ္ရွင္သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ ဒီေလာက္ရယ္ရမယ္လို႔ကို မထင္ထားတာ"
"မ်က္ျခယ္သေဘာက်ရင္ကို ေမာင္ကေက်နပ္ၿပီ"
"ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့႐ုပ္ရွင္ကို ေမာင္မႀကိဳက္ဘူးဆိုတာကမွ ထူးဆန္းေနတာ"
တကယ္ပင္ ႐ုပ္ရွင္က မႀကိဳက္စရာတစ္ကြက္မွမရွိေအာင္ေကာင္းလြန္းသည္။ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားမဟုတ္တဲ့ တကယ့္လူ႐ိုင္းကို ဇာတ္ေဆာင္အျဖစ္သုံးထားသည္က အထာက်လြန္းပါ၏။
ေျပာစရာမလိုေအာင္ပင္ သဘာဝက်လြန္းၿပီး ရယ္ရတာလည္း အမွန္ပင္။ ဒါနဲ႔မ်ား ႐ုပ္ရွင္႐ုံထဲကတျခားလူေတြလို သူ႔မွာမရယ္ႏိုင္ခဲ့။ သိပ္ေကာင္းလွခ်ည္ရဲ႕ဆိုတဲ့႐ုပ္ရွင္ကို အာ႐ုံပင္မစိုက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သူဘာေတြေတြးေနမိသလဲ။ သိပ္ကိုကေလးဆန္မိေနတာပဲ။
"ေမာင္ေနာက္ေတာ့ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွာလာရင္ ျပန္ၾကည့္လိုက္ပါမယ္"
"ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ အာဖရိကလူ႐ိုင္းေတြကိုေတာင္ ျမင္ဖူးခ်င္သြားတယ္"
"ေပါက္ေပါက္ရွာရွာမ်က္ျခယ္ရယ္"
"ဘာလို႔လဲ။ ဒီဇာတ္ကားေတာင္ တကယ့္လူ႐ိုင္းနဲ႔ ႐ိုက္ထားတာဆို"
"ဒါေတာ့ဒါေပါ့"
အလုပ္သရဲေလး မ်က္ျခယ္မွ ဟုတ္ပါရဲ႕လား။ ႐ုပ္ရွင္အေၾကာင္းကို ၿမိန္ေရရွက္ေရေျပာေနပုံက ကေလးေလးတစ္ေယာက္ ပထမဆုံး႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ဖူးသလို။
အဲသည္ေလာက္ေတာင္ သေဘာက်တာပဲလား။ ဘယ္အရာကိုမွ သေဘာက်ေၾကာင္း ေဖာ္ျပေလ့မရွိေသာ မ်က္ျခယ္၏ သည္လိုပုံစံက သူ႔အတြက္ေတာ့ ပထမဆုံးျဖစ္လို႔ေနပါ၏။
"ခ႐ိုင္မင္း.. ကြၽန္မထင္သားပဲ ခ႐ိုင္မင္းဒီလိုလာမယ္လို႔"
"စာေရးမႀကီးေအဗာပါလား။ ႐ုပ္ရွင္လာၾကည့္တာလား"
"ဟုတ္..ဟုတ္တယ္ ခ႐ိုင္မင္း။ ခ႐ိုင္မင္းေရာ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ရတာ အဆင္မွေျပခဲ့ရဲ႕လား"
"ေျပပါတယ္.. စာေရးမႀကီးတို႔ေက်းဇူးေၾကာင့္ပါ"
မ်က္ျခယ္က ဘယ္သူနဲ႔မွ မဆုံခ်င္တာ သိေသာ္လည္း ကိုယ့္႐ုံးက စာေရးမနဲ႔မွ ထိပ္တိုက္လာဆုံေနေသာအခါ ဘယ္လိုမွ မသက္သာေခ်။ မႏႈတ္ဆက္လို႔လည္း မေကာင္းေလဘူးမဟုတ္လား။ ေအဗာဆိုတဲ့စာေရးမက အသက္ငယ္သေလာက္ ဆက္ဆက္ေဆာ့ေဆာ့ရွိေသးတာ။
နံေဘးမွာ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ ရပ္ေနေသာ မ်က္ျခယ္ကိုၾကည့္ေတာ့ ေခါင္းကိုတသြင္သြင္ငုံ႔ထားေလရဲ႕။
"ဒါခ႐ိုင္မင္းမိတ္ေဆြထင္တယ္။ ကြၽန္မက ခ႐ိုင္မင္းရဲ႕႐ုံးက အငယ္တန္းစာေရးမပါ"
"ဟုတ္ကဲ့။ ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က Taehyung Kimပါ"
"ၾကားဖူးသလိုပဲ။ ေရဒီယိုအသံလႊင့္တဲ့ Taehyung Kimမလား။ ဟုတ္တယ္မလား"
သည္စာေရးမက ဒါလည္း သိသြားရျပန္ၿပီ။ သည္တစ္ၿမိဳ႕လုံး ေအဗာတို႔က မသိတာကိုမရွိ။
သူ႔မွာေတာ့ မ်က္ျခယ္အေနရခက္မည္ကိုသာ စိုးတထိတ္ထိတ္ အရိပ္အျခည္ၾကည့္ေနရလ်က္။ သို႔ေသာ္ မ်က္ျခယ္က အကင္းပါးစြာပင္ အေျခအေနကို ထိန္းေက်ာင္းႏိုင္ပါသည္။ မ်က္ႏွာအမူအရာက ပ်က္ယြင္းသြားျခင္းမရွိဘဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးတုံ႔ျပန္ကာမွ သူ႔မွာလည္း သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။
"ဟုတ္ပါတယ္။ ေသာၾကာေန႔ညေနအစီအစဥ္ပါ"
"ႏွလုံးသားေတးသံသာေလ။ ကြၽန္မသိပ္သေဘာက်တဲ့ အစီအစဥ္ပဲ။ အသံေလးပဲၾကားဖူးခဲ့တာ။ အခုလိုခ႐ိုင္မင္းနဲ႔တြဲေတြ႕ရမယ္ေတာင္ မထင္ခဲ့ဘူး"
"ကဲ.. စာေရးမႀကီးလည္း ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ဦးမွာမလား။ ေနာက္က်ေနဦးမယ္။ လာ.. ေမာင္တို႔သြားၾကစို႔"
Taehyungေက်ာျပင္ေလး မတ္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ စိမ့္ေအးေအး အေငြ႕အသက္က ေသြးေၾကာမ်ားစြာထဲ ျပန္႔စီးလာသည္။
ေမာင္ဘယ္လိုေတာင္ မဆင္မျခင္ 'ေမာင္'လို႔ ေျပာထြက္လိုက္တာလဲ။ ေမာင္က ေဆာလ်င္စြာ ဆြဲေခၚခဲ့သည့္တိုင္ ေမာင့္စာေရးမေလး၏ အၾကည့္မ်ားထဲ အံ့ဩရိပ္မည္မွ်ျဖတ္စီးသြားသည္အား သူအမိအရဖမ္းမိလိုက္ေသးသည္။ 'အယ္'ဟူ၍ အာေမဋိတ္သံေလး မပြင့္တပြင့္ထြက္လာသည္အားလည္း ၾကားျဖစ္ေအာင္ၾကားလိုက္သည္။
"ေမာင္ရယ္.. လူၾကားသူၾကား အေျပာအဆို ဆင္ျခင္တာမဟုတ္ဘူး။ ေမာင့္စာေရးမေလး တစ္မ်ိဳးထင္သြားပါဦးမယ္"
"မ်က္ျခယ္.. ဒါက စိုးရိမ္ေနစရာမွမဟုတ္တာ။ ေမာင္တို႔က တိတ္တိတ္ပုန္းတြဲရမယ့္အေျခအေနျဖစ္ေနလို႔လား"
"တိတ္တိတ္ပုန္းတြဲတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ ေမာင္ရယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း တစ္ခုခုဆိုရင္ ေမာင့္ကိုပဲလူေျပာစရာျဖစ္မွာ"
"ဒါေတာ့ သက္သက္မဲ့ အေတြးမ်ားေနတာပါ"
ေမာင္ေျပာသလိုပဲ အေတြးမ်ားေနတာ ျဖစ္လိမ့္မည္။ သို႔ေပမဲ့ အေတြးဟူသည္က ဦးတည္ရာမဲ့စြာျဖင့္ ေဖ်ာက္ရခက္ေလရဲ႕။
ကားေမာင္းသူေနရာမွာ အသံတစ္သံမထြက္ဘဲ ထိုင္ေနေသာ ေမာင့္ကို ျမင္ရသည္။ ဘုရားေရ.. သူစကားမ်ား မွားသြားေလၿပီလား။ ေမာင့္ဘက္ကို ၾကည့္ရင္း ေျပာေျပာခဲ့သမွ်က ေမာင့္အတြက္ စိတ္ခုစရာေလးလား။ အနည္းငယ္မွ်ေသာ တုန္ရီမႈက သူ႔ထံပါးခ်ဥ္းကပ္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ သူေမာင့္ကို နင့္နင့္သည္းသည္းအားနာမိသြားပါသည္။
"ေမာင္.. ကြၽန္ေတာ့္ကို စိတ္ဆိုးသြားသလားဟင္"
"မဟုတ္ပါဘူး။ မ်က္ျခယ္က ဘာအမွားရွိလို႔တဲ့လဲ။ ပါးစပ္စည္းမေစာင့္တဲ့ ဒီေကာင့္အမွားပဲေပါ့"
"အဲဒီလိုမေျပာပါနဲ႔ေမာင္ရယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ေမာင့္ဂုဏ္သိကၡါကို ထိပါးလာမွာစိုးလို႔သာ.."
"မ်က္ျခယ္အျမင္မွာ လူႏွစ္ေယာက္ခ်စ္ႀကိဳက္တာက ဂုဏ္သိကၡါထိပါးစရာ သိမ္ငယ္စရာလို႔မ်ားျဖစ္ေနတာလား။ ဟမ္.. ေျပာစမ္းပါ"
ေမာင္က ကားကို လမ္းေဘးထိုးရပ္လိုက္သည္။ ေထာက္ရွားပင္ေတြ စိပ္စိပ္ေပါက္ေနတာကို ေတြ႕ရၿပီး ကားေခါင္မိုးေပၚ အုပ္ဆိုင္းက်ေနေသာ အခက္အလက္ေတြရယ္။
ခါးသီးစြာ နက္ေမွာင္ေနေသာ ေမာင့္မ်က္ဝန္းမ်ားက အရည္လဲ့လဲ့ စိုအိအိ။ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းပါးမ်ားက တဆတ္ဆတ္တုန္ရီေနသည္။ ေမာင္ဟာ ခ်စ္သူသက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ကိုယ့္ကို အသံျမင့္ျမင့္ႏွင့္ပင္ မေျပာခဲ့ဖူးပါ။ သည္တစ္ခါေတာ့ ေျပာၿပီးကာမွ သူ႔ကိုယ္သူလည္း မယုံႏိုင္ဟန္။
"ေမာင္.. ကြၽန္ေတာ္ဆိုလိုတာ အဲဒီလိုမဟုတ္.."
"အဲဒီလိုပါပဲ မ်က္ျခယ္ရယ္ အဲဒီလိုပါပဲ။ ေမာင့္ကို စိုးရိမ္လို႔ပဲထား။ ေမာင္က ကာယကံရွင္ပါ။ ေမာင္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ဘာမွမျဖစ္ဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာလည္းေျပာသလို ျပလည္းျပေနတယ္ေလ။ ေမာင္တို႔ခ်င္း ခ်စ္ၾကတာ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူကိုမ်ား ထိခိုက္ေနသလဲ။ ဒါစိတ္မလုံမၿခဳံျဖစ္ေနစရာကိစၥမဟုတ္ဘူး.. ဟုတ္ရဲ႕လား"
ေမာင့္အသံတုန္တုန္ရီရီၾကားမွာေတာင္ ေမာင့္ေမတၱာေတြကို သူခံစားေနမိပါလ်က္။
ေမြးရာပါေဝဒနာပါပဲ ေမာင္ရယ္။ လူေတြဘယ္လိုျမင္မလဲ၊ ဘယ္လိုထင္မလဲဆိုတာ ႀကိဳတင္ခန္႔မွန္းရင္း ျဖတ္သန္းခဲ့ရလို႔ထင္ပါရဲ႕။ မာနအေရပါးပါးေလး တင္းခံေနရတာကိုမ်ား ဖယ္လိုက္လွ်င္ ကိုယ့္မွာဗလာခ်ည္းသက္သက္။ ဗလာျဖစ္ေနတဲ့ ႏွလုံးအိမ္ထဲ ေမာင္ေနရာယူခဲ့တာပါပဲ။ ေမာင့္အတြက္သီးသန္႔ေနရာျဖစ္ေနသေ႐ြ႕ေတာ့ ေမာင့္ကို ပူပန္ေနမိမွာေပါ့ေနာ္..။
"အမ်ိဳးသားခ်င္းတြဲတာ ထူးဆန္းတယ္တဲ့ ေမာင္ရယ္။ ကြၽန္ေတာ္အဲဒီစကားကိုခ်ည္း ၾကားေယာင္မိေနတယ္"
"ဘယ္သူေျပာသလဲ။ အလကား အေျခအျမစ္မရွိလိုက္တာ။ မဟုတ္တာေတြ ေတြးေနမယ့္အစား ေမာင့္ကိုပဲ ေခါင္းထဲေရာ အသည္းႏွလုံးထဲေရာ ထည့္ထားစမ္းပါ"
ပူပန္ေၾကာင့္ၾကမႈေတြၾကားထဲမွ သူေဖ်ာ့ေတာ့စြာ ၿပဳံးမိပါ၏။ ေမာင္ကေလ.. အခ်စ္ကိုျပဖို႔ရာ ဘယ္ေတာ့မွဝန္မေလးတဲ့သူ။ ခ်စ္လည္းခ်စ္တတ္သလို ခ်စ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကိုလည္း ဖြင့္ျပတတ္သည္။ တန္ဖိုးႀကီးလြန္းလို႔ အနည္းအက်ဥ္းထိခိုက္မႈေလးအတြက္ေတာင္ သူစိုးရိမ္မိေနတာ ဆန္းသလားေနာ္။
"လူေတြက ခ်ီးမြမ္းခုနစ္ရက္ ကဲ့ရဲ႕ခုနစ္ရက္ပါပဲ။ ေမာင္တို႔အခ်စ္ေရးကို သူတို႔က ဘယ္အတိုင္းအတာထိ စြက္ဖက္ႏိုင္မွာတဲ့လဲ။ အဓိပၸါယ္မရွိလိုက္တာ မ်က္ျခယ္ရယ္။ မ်က္ျခယ္သိထားဖို႔က ေမာင္က ဘယ္သူ႔ဘယ္သူေၾကာင့္မွ သိကၡါက်ရမယ့္သူမဟုတ္ဘူး။ ေမာင့္ဘဝထဲမွာ မ်က္ျခယ္ကလြဲၿပီး ဘယ္သူကမွ အဲဒီေလာက္ထိ ပါဝင္ပတ္သက္မေနဘူး။ ဟုတ္ၿပီလား"
မယုံႏိုင္႐ိုးလား။ သည္လူဟာ ယုံၾကည္မႈ၏ တစ္ဘက္ကမ္းအလြန္အထိ ထိုက္တန္သူ။ ႏွလုံးသားလား၊ အသည္းအိမ္လား.. ခ်စ္ခရီလမ္းအဆုံးထိ သည္လူတစ္ေယာက္တည္းအတြက္ ေလာင္းေၾကးထပ္ တံဆိပ္ခတ္ပစ္ခ်င္စဖြယ္။
အဆင့္ဆင့္အခါခါေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ရင္း သူဟာ ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲ အားကိုးတႀကီးတိုးဝင္မိပါေတာ့သည္။ လုံၿခဳံရာ သည္ရင္ခြင္ရပ္ဝန္းေလးက အၿမဲေလျပည္သာ၏။ ေလမၿငိမ္ေသာ ေလမျပင္းေသာ.. မေလွ်ာ့မတင္းေစာင္းႀကိဳးညႇင္းသကဲ့သို႔ ၿပီးျပည့္စုံလြန္းေသာ ႏွလုံးသား၏အၿမဲစိမ္းသစ္ေတာေလး။
ေမာင့္ဆီမွ ရႈိက္သြင္းမိေလ့ရွိေသာ ႐ုံးသုံးဝါးစာ႐ြက္နံ႔ တသင္းသင္းကို သူသိပ္ကိုျမတ္ႏိုးသည္။ မီးပူအက်အနတိုက္ထားေသာ ရွပ္အက်ႌဆီမွ ပ႐ုတ္လုံးနံ႔ရွိန္းရွိန္းကလည္း ႏွာဖ်ားဝဝယ္ ေဝ့သီက်ီစယ္ေန၏။
"ေမာင့္ကို အရမ္းခ်စ္တာပဲ"
"ေမာင္ကပိုတာေပါ့ကြာ.."
____
ကမ္းနားလမ္းက ထိုင္ခုံေလးမ်ားက လူအၿမဲျပည့္ေနတတ္ေသာ္လည္း သည္ေန႔ေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ သူတို႔အတြက္ ေနရာရလိုက္သည္။
ကန္ေရျပင္ကို ျဖတ္ေျပးလာေသာ ေလႏုေအးေၾကာင့္ ပါးႏွစ္ဖက္က ေအးစိမ့္ေနသေယာင္ေယာင္။ ကုလားထိုင္တစ္လုံးစာေသာ အမိုးေလးေအာက္ သူဟာ ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲ ေအးၿငိမ့္လတ္ဆတ္စြာ ခိုနားေနလ်က္။
"အရမ္းေလတိုက္တာပဲ။ ေမာင္တို႔တျခားသြားၾကမလား"
"ဟင့္အင္း။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေလတိုက္ေနတာေလးကို သေဘာက်ပါတယ္"
"မ်က္ျခယ္သေဘာက်ရင္ ၿပီးတာပါပဲ။ ေဆာင္းတြင္းေလက ကေယာက္ကယက္နဲ႔ မ်က္ျခယ္အသားအေရေျခာက္ကုန္မွာစိုးလို႔"
"အလိုေတာ္.. တစ္သက္လုံး ဒီလိုပဲေနလာတာပါ"
တကယ္လည္း ေလထုက ၾကမ္းသည္။ ဦးတည္ခ်က္မဲ့စြာျဖင့္ ဟိုဘက္သည္ဘက္တိုက္ခတ္ေနသည္က သဲမႈန္မႈန္မ်ားကိုပင္ ဂယက္ထေစပါသည္။
ေနေရာင္ျခည္က သိပ္မျပင္းေလတာကို ေက်းဇူးတင္ရမည္။ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ျဖင့္ ကမ္းနားလမ္းက သာယာစရာေနရာေလး ျဖစ္မွာမဟုတ္ေတာ့။
"တစ္သက္လုံးေနလာလည္း ေမာင့္အနားရွိရင္ အေရျပားလက္တစ္သစ္ကအစ ေမာင့္အပိုင္"
"ေမာင္ဟာေလ.. တစ္ရက္ေလာက္မ်ား ပိုပိုကဲကဲစကားေတြမေျပာရရင္ မေနႏိုင္ဘူးလားမသိဘူး"
"ေမာင္က တမင္လုပ္ၿပီး ေျပာေနတာမွမဟုတ္တာပဲ။ မ်က္ျခယ္ကို ေတြ႕ေနရလည္း ေျပာခ်င္တယ္။ မျမင္ရလည္း ေျပာခ်င္တယ္"
ခ်စ္ျခင္းဟူသည္က ေအာင့္အည္းဖို႔ရာ မစြမ္းသာေသာ သတၱိရွိပါသည္။ ဝတၳဳေတြထဲ ျမင္ရေလ့ရွိေသာ ခ်စ္ေပမဲ့ အခ်စ္ကိုထုတ္မျပဘူးဆိုသည့္ဇာတ္ေကာင္မ်ိဳးကို ကိုယ္ျဖင့္ အံ့ဩမဆုံး။
ကိုယ့္မွာေတာ့ မ်က္ျခယ္အသံေလးၾကားရစအခ်ိန္မွ ခုခ်ိန္အထိ ရင္ထဲရွိရွိသမွ်ကို ဝွက္သိမ္းထားဖို႔ရာ အင္မတန္ခက္ခဲခဲ့ပါသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း စာတစ္တန္ေပတစ္တန္ေသာ သဝဏ္လႊာမ်ား ေပါက္ဖြားခဲ့ျခင္း။ အျပဳအမူျဖင့္ အခ်စ္ကို ျပတတ္ေသာသူရွိမည္။ ႏႈတ္အားျဖင့္ တဖြဖြေျပာတတ္သူလည္းရွိလိမ့္မည္။ သူေတာ့ သည္လိုလူႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားလုံးေပါင္းထားသူမ်ိဳး ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
"ကြၽန္ေတာ္ျဖင့္ ေမာင့္လို ကဗ်ာဆန္ဆန္ေတြ မေျပာတတ္ပါဘူး"
"ဪ.. ဒါကေတာ့ အခံပါရမီကလည္းလိုေသးတာကိုး"
"ေမာင္ေနာ္.. ႐ႊတ္ေနာက္ေနာက္နဲ႔"
ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ကိုက္လို႔ထားသည္က ပဲ့ေႂကြသြားမည္ေတာင္ စိုးရပါသည္။ ဘယ္ေလာက္ထိေတာင္ ရႈိက္နမ္းခ်င္စရာေကာင္းလိုက္သလဲ။
ကိုယ့္မွာ နမ္းခ်င္စိတ္ကို မ်ိဳသိပ္ရခက္ခက္ရယ္ေၾကာင့္ အနားကပ္သြားမိေတာ့..
"ေမာင္.. လူျမင္ကြင္းႀကီးမွာကြာ.."
"ဘယ္သူမွၾကည့္မေနပါဘူး။ သူတို႔အာ႐ုံနဲ႔သူတို႔"
မ်က္ျခယ္တို႔ အရွက္သည္းပုံမ်ားေတာ့ Jeon JungKookတို႔ သူေတာ္စင္ႀကီးျဖစ္သည္အထိ။
ႏႈတ္ခမ္းေလးနမ္းရဖို႔အေရးေတာင္ ဟိုေနရာ သည္ေနရာေ႐ြးရသည္က အလုပ္တစ္လုပ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကားကိုေခ်ာင္က်က်ရပ္ထားသည့္အခါ သို႔မဟုတ္ အိမ္ထဲမွာမွ မဟုတ္လွ်င္ နမ္းဖို႔မေျပာႏွင့္ ဖက္ဖို႔ေတာင္ ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာရသည္။
သူမ်ားတကာစုံတြဲေတြမ်ား လူၾကားသူၾကားထဲဆိုတာေတာင္ သတိမထားမိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေခ်ာ့ျမဴခ်စ္ျပေနၾကခ်ိန္ ကိုယ္ကေတာ့ ဥပုသ္သည္ႀကီးလုံးလုံးသာ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
"ၾကည့္ခ်င္ၾကည့္လာမွာေပါ့။ ေနာက္မွနမ္း"
"ေမာင့္ကို ရက္ရက္ေရာေရာမရွိလိုက္တာဗ်ာ။ တြန္႔တိုမေနစမ္းပါနဲ႔.. မ်က္ျခယ္ကို ေမာင့္အပိုင္မွန္းလူတိုင္းသိသြားတာေပါ့"
"တစ္စကၠန္႔ပဲရမယ္ေနာ္"
တစ္စကၠန္႔ဆိုမွ တကယ္တစ္စကၠန္႔။ ၿမိဳ႕လယ္က စံေတာ္ခ်ိန္နာရီထက္ကို သည္ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက တိက်လြန္းလွခ်ည့္။ တြန္႔တိုေနတာေလးကို မေက်မနပ္ျဖစ္ရသလို အသည္းလည္းယားရပါသည္။
သည္လိုတြန္႔တိုေနပုံေထာက္ရင္ လက္မ်ားထပ္ၿပီးရင္ေတာ့ ဒုကၡပါပဲ မ်က္ျခယ္ရယ္။
"ကပ္ေစးအိုးေလး။ အနမ္းခံရတာကို အသားပဲ့ပါသြားေတာ့မလိုပဲ"
"အို.. အသားပဲ့မပါတာေတာ့ သိတာေပါ့။ လူျမင္ကြင္းႀကီးမွာ ရွက္လို႔"
"သူမ်ားတကာအတြဲေတြ ၾကည့္ပါလား။ ေမာင္ပဲ ကန္႔သတ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ခံေနရသလိုပဲ"
"မေက်နပ္တာလား ေမာင္က"
ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားတင္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ အသံေလး။ ေစာင္းႀကိဳးေပၚ လက္ေခ်ာင္းတင္လိုက္သလို ခပ္ဖြဖြေလး။ ကိုယ့္ကို မ်က္ဆန္ေလးေထာင့္ကပ္လို႔ မခို႔တ႐ို႕ၾကည့္ေနရွာသည္။ ဒါေလးက ကိုယ္မေက်မနပ္ျဖစ္သြားမွာကို စိုးရိမ္ေနတာလား။ မေက်မနပ္ျဖစ္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့အၾကည့္ေလးလား။ ဘယ္လိုပင္ဆိုဆို မ်က္ဆန္ညိဳညိဳကို ဖုံးထားေသာ ပန္းႏုေရာင္မ်က္ခြံေလးမ်ားက ရႈိက္နမ္းပစ္ခ်င္စဖြယ္ပါပင္။
"ဟင့္အင္း.. အရမ္းခ်စ္လို႔"
လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္မ်ားကို အုပ္ကိုင္ယူၿပီး ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားႏွင့္ထိေတြ႕ၾကည့္သည္။ ဒါကိုေတာ့ မ်က္ျခယ္က မျငင္းဆန္ပါေခ်။
"တစ္ပတ္တစ္ခါေတာ့ ကိုယ္တို႔ အျပင္မွာ ခ်ိန္းေတြ႕သင့္တယ္ေနာ္"
"ဘယ္မွလည္း သြားစရာရွိတာမွမဟုတ္တာ"
"ေမာင္စုံစမ္းထားမွာေပါ့။ တန္နက္ဆီသားေလးမသိတဲ့ တန္နက္ဆီျပည္နယ္တစ္ခြင္ကို ေမာင္က လိုက္ပို႔ေပးမွာ။ ခရီးတိုေလးေတြေလာက္ေတာ့ ေမာင္တို႔ေန႔ခ်င္းျပန္ေတာင္ သြားလို႔ရတယ္"
"မႏိုင္ပါဘူး ေမာင့္ကိုေတာ့"
____
ေမာင္က ေမာင့္ကတိအတိုင္းပင္ သူ႔ကို အပတ္တိုင္းလိုလို ဟိုဟိုသည္သည္ ေခၚသြားတတ္သည္။ ေလးပတ္ေျမာက္ေရာက္လာသည့္ ယခုထိေတာ့ နာ့ရွ္ဗီးလ္ၿမိဳ႕ေလးထဲက မထြက္ခြာျဖစ္ေသးပါ။
ေမာင္အလုပ္မ်ားေနတာေၾကာင့္လည္းပါသည္။ ဘတ္ဂ်က္လအကုန္ျဖစ္သည့္အတြက္ ေမာင့္မွာ အလုပ္မ်ားသထက္မ်ားသလို တျခားဌာနအပိုင္႐ုံးမ်ားအထိ စစ္ေဆးရတာလည္းရွိသည္။ တစ္ခါတေလမ်ားဆို စာ႐ြက္စာတမ္းမ်ားကို သူ႔အိမ္အထိယူလာၿပီး စစ္ေနတာေတာင္ေတြ႕ရ၏။
ေမာင့္အိမ္ေမာင္ျပန္ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးစစ္ေဆးဖို႔ အႀကံေပးေသာ္လည္း ဒါမ်ိဳးက် ေမာင္က သိပ္ေခါင္းမာတာ။
"ဒီလိုဆို မ်က္ျခယ္ကို လာေတြ႕ခ်ိန္ရွိေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးေလ"
ထိုစကားကိုပင္ လက္ကိုင္စြဲထားသူ။ မႏိုင္တဲ့အဆုံးေတာ့ ေမာင္လုပ္ခ်င္ရာသာ လုပ္ေတာ့ဆိုၿပီး အလိုက္သင့္ေလး ေနေပးလိုက္ရ၏။
"အေရွ႕ကခ႐ိုင္မင္းကို အျပစ္ေတာ့ မတင္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လိုလုပ္ခဲ့သလဲဆိုတာ ေမာင္ေတာ့တကယ္ကို နားမလည္ႏိုင္တာ"
"ဘာလို႔လဲ ေမာင္ရဲ႕"
"ဒီဘ႑ာေရးႏွစ္ရဲ႕ အေရွ႕ပိုင္းကို သူတာဝန္ယူသြားတာ မ်က္ျခယ္လည္း အသိပဲေလ။ ဘဏ္စာရင္းက နည္းနည္းစီလြဲေနတာ.. ဌာနတိုင္းအတြက္ပဲ"
အလုပ္လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေမာင္က ဆြဲေဆာင္မႈအရွိဆုံး။ အာ႐ုံစူးစူးစိုက္စိုက္ စာရင္းဇယားမ်ားကို စစ္ေဆးေလ့ရွိသည္က ေမာင့္အက်င့္။ ဘယ္အရာကိုမွ လက္လြတ္စပယ္မလုပ္သလို သိပ္လည္းေျဖာင့္မတ္သူ။ ေမာင္က နာ့ရွ္ဗီးလ္တစ္ခ႐ိုင္လုံးအတြက္ ဘုရားေပးတဲ့ဆုလာဘ္အလား။
"အဲဒါ ေမာင္အခုဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
"ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲမ်က္ျခယ္ရယ္။ အကုန္ျပင္ရေတာ့တာေပါ့။ တစ္ခုခုမ်ားလြဲမွားၿပီး အထက္ကိုတင္လိုက္ရင္ အကုန္ေမာင့္ေခါင္းေပၚက်လာမွာ.. ဟူး"
ေမာင့္ခမ်ာ အလုပ္ဒဏ္ေၾကာင့္ နားထင္က ေခြၽးစေခြၽးနေလးမ်ားေတာင္ စိုအိအိ။ သည္လိုအခ်ိန္ေတြဆို အစိုးရဌာနတိုင္း အလုပ္မ်ားတတ္ေပမဲ့ ေမာင္တို႔လိုအုပ္ခ်ဳပ္စီမံေရးပိုင္းက ပိုၾကပ္တည္းသည္။
"ေမာင္ ပင္ပန္းေနမွာပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ကို ေန႔တိုင္းမလာလည္း ရပါတယ္။ ေမာင့္အိမ္မွာ ေအးေဆးလုပ္ေပါ့"
"မ်က္ျခယ္က မလာေစခ်င္လို႔လား။ ေမာင္လာၿပီးရႈပ္ေနတယ္ထင္လို႔လား"
"မဟုတ္တာေမာင္ရယ္။ ေမာင္သက္သက္မဲ့ပင္ပန္းေနရမွာစိုးလို႔"
"ေမာင္က မ်က္ျခယ္ကိုမေတြ႕ရမွ ပိုပင္ပန္းမွာ။ ဘာမွေတြးမေနနဲ႔။ မ်က္ျခယ္ ေမာင့္အနားထိုင္ေပးေန႐ုံနဲ႔ ေမာင္က အေမာေျပတယ္။ ဒီတစ္ပတ္ပါပဲ မ်က္ျခယ္ရယ္။ ေနာက္အပတ္ဆို ဒါေတြၿပီးၿပီ"
ေမာင့္ေက်ာျပင္ကို မွီတြယ္သိုင္းဖက္ထားရင္ ေမာင္အေမာေျပသြားမွာပဲေပါ့ေနာ္..။
TBC~
Do vote⭐ me if you like it.
Love you and thank you Taekookers💜