"Άγγελε εγώ φεύγω!" φώναξε όταν ήταν στην πόρτα. Έπρεπε να πάει στην εταιρία επείγοντος. Είχε ένα κάρο δουλειές να κάνει και σήμερα ήταν Τρίτη. Ήλπιζε να έρθει νωρίς το βράδυ για να μπορέσουν να μιλήσουν.
"Θα έρθω πιο μετά" απάντησε και εκείνη ένευσε ακόμα και αν δεν μπορούσε να την δει.
Τα πράγματα ήταν λίγο περίεργα μεταξύ τους είναι η αλήθεια. Δηλαδή, από την πλευρά της Μιρέλας όχι τόσο αλλά από του Αγγέλου ναι.
Ήθελε χρόνο να χωνέυσει την κατάσταση. Έπεσαν πολλά μαζεμένα. Που να το έλεγα και για τον Φάμπιο.
Θα μάθαινε και για αυτό είτε ήθελε είτε όχι, είναι αρκετά χρήσιμος στην υπόθεση.
Πέντε λεπτά αφού είχε φύγει η Μιρέλα το κουδούνι χτύπησε. Να δεις που είχε ξεχάσει τα κλειδιά της πάλι. Έπρεπε να της το υπενθυμίζει κάθε φορά.
Άνοιξε την πόρτα έτοιμος να της την πει αλλά τελικά στο κατώφλι του βρισκόταν ο Λάζαρος με τα χέρια στις τσέπες του.
"Πότε ήρθες εσύ εδώ;" ρώτησε μιας και νόμιζε πως θα ερχόταν σε περίπου μια εβδομάδα.
"Τι υποδοχή είναι αυτή ρε Αγγελούκο; Ένα 'μου έλειψες ρε παλιόφιλε που έφυγες στα ξένα' θα ήταν καλύτερο" είπε και καλά θιγμένα και πέρασε μέσα.
"Για να ήρθες εσύ πιο νωρίς κάτι έκανες. Και αυτό το κάτι λογικά το λένε Γεωργία" ρόλαρε τα μάτια του. Έκλεισε την πόρτα και τον ακολούθησε που πήγε στην κουζίνα να βάλει καφέ μόνος του.
"Βασικά για εσένα ήρθα, καλά και για την Γεωργία αλλά κυρίως για εσένα" έβαλε στην κούπα που του είχε πάντα φυλαγμένη και γύρισε να τον κοιτάξει.
"Συγκινητικό" ειρωνεύτηκε ο Άγγελος μιας και δεν είχε συνηθίσει τέτοιες γλυκές από τον Λάζο.
"Όχι μαλάκα, μπέσα τα έχετε κάνει σκατά. Τι φάση και εσείς, ούτε πέντε μήνες δεν έλειψα" κατάλαβε πως γνωρίζει και με τα χέρια του κάλυψε το πρόσωπο του. Ήταν η ώρα του κηρύγματος.
"Σου τα είπε η Γεωργία;"
"Ποιος άλλος;" σιγά μην τα μάθαινε από αυτόν.
"Ήταν ξαφνικό εντάξει; Δεν είναι και το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο να μαθαίνεις πως η αρραβωνιαστικιά σου είναι η Σάρα Σωτηροπούλου, δηλαδή η κολλητή της πρώην σχεδόν γυναίκας σου"
Ο Λάζαρος κάθισε πάνω στον πάγκο της κουζίνας με τον καφέ στο χέρι. Πάντα του άρεσε να κάθετε εκεί."Ναι, έτσι όπως το θέτεις" ξεφύσησαν και οι δύο.
"Άγγελε άκου" συνέχισε."Σε θυμάμαι πως είχες περάσει τότε με τον θάνατο της Μαρίνας, με τις ειδήσεις, τις ψεύτικες αυτοκτονίες και την οργάνωση. Θυμάμαι όλες τις μέρες που δεν ήθελες να βγεις από το σπίτι γιατί πενθούσες αλλα μέχρι εδώ. Έχουν περάσει τρία χρόνια φίλε, προχώρησες και έπεσες πάνω σε μια τραγική σύμπτωση. Απαίσιο, αλλά δεν θα σου επιτρέψω να την διώξεις αυτήν" ήταν απόλυτος. Φαινόταν πως αυτοί οι δύο ήταν ο ένας για τον άλλον.
"Υπερβάλεις. Δεν θα την διώξω απλά θέλω πρώτα να το χωνέψω"
"Με τις πράξεις σου όμως αυτό καταφέρνεις. Σε ποθεί το κοριτσάκι ρε βλάκα"
"Μου έκρυψε όμως την αλήθεια" είπε κάπως πίκρα. Δεν ήθελε να πιστεύει πως τον φοβάται.
"Νομίζω είναι προφανές το γιατί, και για αυτήν έκπληξη ήταν τα περισσότερα" ο Άγγελος γύρισε να τον κοιτάξει.
"Ρε, δεν έχεις ιδέα πόσο θέλω να τελειώνει αυτή η ιστορία" ο φίλος του του χαμογέλασε ενθαρρυντικά.
"Είστε ένα βήμα πιο κοντά. Τώρα που ξέρετε την αλήθεια ο ένας για τον άλλον; Μπορείτε να κάνετε τα πάντα! Αν και ποτέ δεν περίμενα η αφεντικήνα να είναι η Σάρα, τα καλύτερα πλοτ τουίστ τα έχει η ζωή τελικά"
"Πρώτη φορά σε ακούω να μιλάς φιλοσοφικά" γέλασαν σε αυτό. Λάτρευαν το ποσό έβρισκαν το σπίτι τους ο ένας στον άλλον.
"Άγγελε είμαι μαζί σου σε αυτό. Κάντε τους να πληρώσουν αλλά σε παρακαλώ, μην χάσεις για δεύτερη φορά την ευτυχία σου ρε βλάκα!" ήταν σαν να τον ταρακουνάει να ξυπνήσει γρήγορα, να καταλάβει ποια έχει δίπλα του.
"Εσένα έπρεπε να πληρώνω για ψυχολόγο" ο Λάζαρος το πήρε πάνω του.
"Ε είτε κάνουμε δουλειά είτε όχι"
Ένα πονηρό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του."Και με την Γεωργία...;" άφησε το υπονοούμενο.
"Οι αδελφές Τριανταφυλλίδη νομίζω μας κάνουν μάγια φίλε" κατάλαβε πως λιώνει για πάρτυ της. Και ήλπιζε και αυτός να βρει την ευτυχία.
"Είναι δεκαεννιά όμως" του υπενθύμισε για να τον πειράξει. Το ήξεραν πως πέντε-έξι χρόνια διαφορά δεν ήταν τίποτα αλλά του άρεσε να τον πειράζει.
"Νιώθω σαν παιδεραστής ώρες ώρες αλλά τι να κάνουμε. Το μικρό με κατάφερε"
Τα πήγαιναν πολύ καλά μεταξύ τους. Δεν είχαν σχέση, φυσικά και δεν είχαν. Δεν θα λειτουργούσε από τις δύο άκρες της γης. Απλά περνούσαν καλά όταν βρισκόντουσαν, αν και τυχαία δεν υπήρχε κάποιος άλλος στις ζωές τους.
"Λάζαρε;"
"Μην πετάξεις μαλακία"
"Νομίζω την αγαπώ"
Πνίγηκε με τον καφέ του.
"Την πεταξε"
"Δεν είναι μαλακία και μην πεις είναι νωρίς. Την ξέρω χρόνια"
"Την γνωρίζεις όμως έξι μήνες" του υπενθύμισε αλλά εκείνος ένευσε αρνητικά. Έπρεπε κάπως να εξηγήσει πως το βλέπει.
"Μένουμε μαζί όμως από την αρχή, είμαστε μαζί κάθε μέρα, δεν πάω πουθενά χωρίς αυτήν, κοιμόμαστε ακόμα και μαζί Λάζαρε!"
"Μόλις προχθές την έμαθες αληθινά όμως" αντιμίλησε.
"Σημασία έχει να ξέρω πως μπορώ να φτιάξω το παρόν. Το παρελθόν τι να το κάνω;" έτσι όπως το έθετε είχε ένα δίκιο.
"Πριν λίγο έλεγες πως θες να το χωνέψεις πρώτα" πίστευε πως ο φίλος του έπαιρνε βιαστικές αποφάσεις και δεν ήθελε να πληγωθεί. Ειδικά τώρα που τα πράγματα ήταν περίεργα, δεν ήθελε να γίνει όπως την Μαρίνα.
Γνώριζε πως ο Ηλίας και ο Αποστόλης θα έπαιρναν αυτό που ήθελαν ακόμα και αν ήταν το τελευταίο πράγμα που θα έκαναν.
"Και εσύ μου είπες να μην χάσω την δεύτερη μου ευκαιρία για ευτυχία!" του είπε λίγο πιο επιθετικά.
"Απλά δεν θέλω να περάσεις τα ίδια" εκμυστηρεύτικε εν τέλει αλλά ο Άγγελος πλέον ήταν αποφασισμένος.
"Δεν θα αφήσω κανέναν, από καμιά οργάνωση, να μου ξαναπάρει την ευτυχία μέσα από τα χέρια" και ήταν απόλυτος με αυτό. Θα έκανε τα πάντα.
Γιατί όσο ο Αποστόλης και ο Ηλίας κάνουν τα πάντα για αυτό που θέλουν, άλλο τόσο και αυτός. Μπορεί να είναι και το μόνο πράγμα που έχουν κοινό σαν οικογένεια.
1/6/19
Η Μιρέλα μπήκε σπίτι τρέμοντας. Οι γονείς της είχαν παρατηρήσει πως έλειπε οπότε είχαν μείνει ξύπνιοι. Λες και ήξεραν.
Η Αθηνά σηκώθηκε όρθια από τον καναπέ πηγαίνοντας προς την πόρτα έτοιμη να της τα ψάλλει. Στην πορφυρή της όμως θέα σταμάτησε απότομα.
"ΜΙΡΕΛΑ! Θεέ μου, τι έπαθες, που ήσουν, για-γιατί είσαι έτσι; Έχεις χτυπήσει κάπου;;" άρχισε να ρωτάει πανικοβλημένη ψάχνοντας για τυχών τραύματα στο σώμα της.
"Συγγνώμη μαμά" ψιθύρισε αρχίζοντας να κλαίει πάλι. Δεν άντεχε αυτόν τον πόνο.
"Αγάπη μου τι ζητάς συγγνώμη; Σε παρακαλώ πες μου αν έχεις χτυπήσει κάπου γιατί είσαι μέσα στα αίματα;" Δεν την είχε ξαναδεί να ξεσπάει σε τόσους λυγμούς. Ο Πέτρος πήγε στην πόρτα μολις άκουσε τα κλάματα της.
Έμεινε ακίνητος αντικρίζοντας αυτό. "Μιρέλα τι έπαθες;!" φώναξε επίσης μέσα στο άγχος και πήγε κοντά της.
"Συγγνώμη, συγγνώμη, συγγνώμη, νομ-νόμιζα πως θα τα κατάφερνα" συνέχισε να λέει χωρίς να καταλαβαίνουν τι εννοεί. Το ζευγάρι κοιτάχτηκε. Μπορεί να μην είχε ιδέα τι είχε συμβεί αλλά με ένα όνομα σίγουρα θα καταλάβαιναν.
"Κοριτσάκι μου τι έγινε;" ρώτησε η μητέρα της οδηγώντας την προς τα μέσα. Έπρεπε επείγοντος να βγάλει αυτή την μπλούζα.
"Σκότωσαν την Μαρίνα" είπε μέσα από τους λυγμούς και ακούστηκε ένα αναφωνητό από πίσω που ήταν η Γεωργία αγουροξυπνημένη.
Ο Πέτρος πήγε κοντά της να την ηρεμήσει. Δεν έπρεπε να ξυπνήσει ο μικρός.
"Αγάπη μου, τι εννοείς σκότωσαν την Μαρίνα;" προσπάθησε να ακουστεί ήρεμη αλλά μόνο αυτό δεν ήταν αυτή την στιγμή. Θεέ μου, η Εύη.
"Σ-συγγνώμη, έπρεπε να είχα πει τα πάντα από την αρχή αλλά τον ήθελα και νόμιζα πως θα τα καταφέρναμε" η Αθηνά την πήρε αγκαλιά. Δεν άντεχε να βλέπει το παιδί της να πονάει.
"Μιρελάκι μου, θες να μας εξηγήσεις;" ρώτησε ο πατέρας της και πήγε δίπλα της. Η κοπέλα κοίταξε την Γεωργία για επιβεβαίωση. Μπορεί η μικρή αδελφή της να μην ήξερε τίποτα για όλα αυτά αλλά έβλεπε τι γινόταν κάθε μέρα κρυφά από τους γονείς.
"Είμαι-ήμουν στην οργάνωση του Ηλία" Δεν χρειάστηκε να πει κάτι άλλο για να τα καταλάβουν όλα.
Οι γονείς της κοιτάχτηκαν. Δεν θα άφηναν κανέναν να μάθει τίποτα και πάνω από όλα το Μιρελάκι τους, οι οικογένεια τους, θα ήταν ασφαλές.
Με κάθε κόστος.
[...]
Σε ένα άλλο σπίτι λίγο πιο μακρυά από τους Τριανταφυλλίδη, η Εύη έπαιρνε εκατό τηλέφωνα την κόρη της. Δεν το σήκωνε με τίποτα.
Το ένιωθε πως κάτι είχε συμβεί.
Είχε καλέσει και τον Άγγελο αλλά ούτε αυτός ήταν μαζί της. Τον άγχωσε και αυτόν οπότε ήρθε σπίτι τους μαζί με την Χριστιάννα.
"Εύη θα είναι μια χαρά μην πάει ο νους σου στο χειρότερο" την καθησύχαζε η κολλητή της άδικα.
Γιατί μόλις μπήκαν στο δωμάτιο της, βρήκαν ένα σημείωμα. Το σημείωμα που έπεται την καταστροφή.
Γειά μαμά! Γειά μπαμπά!
Αν βλέπετε αυτό το σημείωμα σημαίνει πως δεν έχω γυρίσει σπίτι και με ψάχνετε.
Σας ικετεύω αυτό μην το δείξετε στον Άγγελο, έχει δικό του σημείωμα.
Σε παρακαλώ μαμά, θέλω να μείνεις δυνατή. Και εσύ μπαμπά να της κράτας το χέρι.
Διάβαζε, διάβαζε, διάβαζε. Είχε φάει με τα μάτια της όλο το χαρτί, είχε ρουφήξει την κάθε λέξη. Γιατί κατάλαβε πως αυτό ήταν το αντίο της.
Εξήγησε τα βασικά, το τι έπρεπε να ξέρουν και πως πρέπει να προσέχουν. Εξήγησε ποια είναι η Σάρα εκλιπαρόντας να μην πουν κάτι στον Αγγελο.
Γιατί δεν είναι η ώρα.
Για να μην έχω έρθει ακόμα μανούλα μου και μπαμπάκα μου σημαίνει πως δεν είμαι πια εδώ.
Σας αγαπώ πάρα πολύ και τους δύο και εύχομαι να τα καταφέρετε εσείς, γιατί εγώ δεν το έκανα. Και ξέρω πως έχεις μπορείτε, γιατί το παρελθόν δεν κρύβετε.
ΥΣ.
Μην πιστέψετε πως με σκότωσε η Σάρα.
Με αγάπη, Μαρίνα.
Ο Στέφανος και ο Άγγελος ήταν μέσα και προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν με την Μαρίνα όταν ακούστηκε ένα ουρλιαχτό από μέσα.
Η Εύη είχε πέσει στα γόνατα κλαίγοντας γιατί μόλις είχε χάσει το παιδί της. Είχε χάσει το κοριτσάκι της. Την κορούλα της που είχε όνειρα και αύριο θα έδινε το πρώτο μάθημα πανελληνίων για να περάσει αρχιτεκτονική.
Αλλά δεν θα γινόταν αυτό.
Ο Άγγελος κοίταζε απόλυτα σοβαρός γιατί μόλις είχε καταλάβει τι είχε συμβεί. Κοίταξε την μητέρα του.
Θα τον σκοτώσω.
Παρόν-2022
Pride and prejudice ήταν η σημερινή τους τριτιάτικη ταινία. Αποφάσισαν να δούνε την κλασική, την έκδοση του 2005, μιας και είχε άλλες δεκαεφτά.
"Ελπίζω η ταινία να είναι καλύτερη από το βιβλίο. Μου βγήκαν τα μάτια μέχρι να το διαβάσω αυτό το πράγμα, σε λίγο θα πίστευα πως θα ξεχάσω όλες τις γλώσσες που ξέρω" μονολόγισε η Μιρέλα ψάχνοντας την ταινία.
Ο Άγγελος κάθισε δίπλα της φανερά πιο άνετος από το πρωί. Έσμιξε τα φρύδια του."Πόσες γλώσσες ξέρεις;"
"Ελληνικά, Αγγλικά, Ιταλικά και Γαλλικά. Γαλλικά έκανα στο σχολείο αλλά οι γονείς μου με ανάγκασαν να πάρω Β2, τελικά χρησίμευσε γιατί πολλές συνεντεύξεις σχεδιαστών είναι στα Γαλλικά" μπορούσε να την αφήσει να μιλάει ώρες για πράγματα.
Το αγαπούσε αυτό πάνω της, το γεγονός πως πάντα είχε κάτι να πει. Ήταν ένα μέρος του χαρακτήρα της. Όπως και οι πολλές ερωτήσεις, κατάλαβε πως αυτό είναι οικογενειακό.
"Εν τω μεταξύ, ελπίζω να μην την έχεις δει γιατί υπήρχε στο βιβλίο της πρώτης λυκείου" πρόσθεσε αυτό που σκεφτόταν λίγη ώρα τώρα. Εκείνη δεν την είχε δει.
"Έχουν περάσει δέκα χρόνια σχεδόν Μιρέλα, και να την έχω δει δεν την θυμάμαι" πήγε και κάθισε στην αγαπημένη της γωνία του καναπέ και πάτησε να παίξει.
"Ουάου, ακούστηκες σαν εξήντα χρονών" ρόλαρε τα μάτια του πετώντας ένα μαξιλάρι πάνω της και εκείνη το έπιασε γελώντας.
Έβλεπαν την ταινία προσηλωμένοι μιας και ήταν κάτι διαφορετικό, έδειχνε μια άλλη εποχή.
"Πάντα μου έκανε εντύπωση αυτό το enemies to lovers, δηλαδή γιατί να κρίνεις κάποιον πριν τον γνωρίσεις;" είπε φωναχτά την ερώτηση της η Μιρέλα. Πάντα το διάβαζε αυτό ή το έβλεπε σε σειρές και της άρεσε, απλά δεν καταλάβαινε πως τόσο εύκολα οι άνθρωποι κρίνουν.
"Κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλο;" ρώτησε ο Άγγελος. Αυτό ήταν μια ερώτηση παγίδα. Πάντως δεν γύρισε να κοιτάξει, του φαινόταν πολύ ενδιαφέρον η ταινία. Και έτσι όπως αντανακλάται η ταινία στα γκρι του μάτια-
"Ναι" απάντησε ένοχα. Ε αν δεν της άρεσε το εξώφυλλο η αλήθεια είναι πως δεν θα το διάβαζε.
"Είναι παρόμοιο. Όπως και όταν βλέπεις κάποιον και τον θεωρείς τέλειο ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι" της θύμησε την διαφορά του είναι και του φαίνεσθαι.
"Έχεις κρίνει κάποιον μόνο από την πρώτη εντύπωση;"
"Πολλές φορές" σήκωσε τα φρύδια της. Γιατί αυτή δεν το έκανε;
"Ποια ήταν η πρώτη σου εντύπωση για μένα;" είπε φωναχτά την ερώτηση της και αυτός γέλασε.
"Όταν σε είχα δει μια φορά στην εταιρία δεν είχα άποψη. Δεν ήξερα καν το όνομα σου. Μετά όταν σε γνώρισα την πρώτη μέρα στην δουλειά νόμιζα πως είσαι μια χαζοχαρούμενη τρελή που ήθελε να κάνει το γραφείο της κοραλί" είπε απόλυτα σοβαρά με την Μιρέλα να σκάει στα γέλια. Ακόμα έτσι ήταν.
"Και που έπεσες λάθος;" ήρθε λίγο πιο κοντά του αφήνοντας την αγαπημένη της θέση.
"Στο ότι δεν είσαι χαζοχαρούμενη επειδή έχεις άγνοια κινδύνου, απλά εσύ επιλέγεις να δείχνεις έτσι, έτσι σ' αρέσεις" το σκέφτηκε λίγο. Και αλήθεια της αρεσει να δείχνει χαρούμενη και την καλή της πλευρά. Δεν μπορεί να είναι όλη την ώρα μέσα στην μαυρίλα ο,τι και αν γίνεται. Το είχε περάσει αυτό και κατά την γνώμη της, ήταν χειρότερα.
"Καλό είναι αυτό;" ρώτησε εν τέλει χωρίς να ξέρει.
"Έτσι λειτουργείς. Πάντως το ότι είσαι τρελή και θες να κάνεις ΚΑΙ το σπίτι πλέον αλλά ΚΑΙ το γραφείο κοραλί δεν αλλάζει" είπε θέλοντας να ελαφρύνει το κλίμα. Ακόμα φοβάται πως μια μέρα θα ξυπνήσει και θα τα βρει όλα κοραλί.
"Εγώ για εσένα πάντως είχα καλή εντύπωση"
"Δηλαδή;" μουρμούρισε χωρίς ακόμα να την κοιτάξει.
"Δηλαδή η Αγάπη μου είχε πει πως είσαι λίγο μαλάκας αλλά εγώ σε συμπαθούσα. Αν και ήσουν πολύ σοβαρός και δεν μπορούσα να δεχτώ πως πίνεις τον καφέ σου γλυκό!" γύρισε και την κοίταξε γελώντας. Πάντα του φαινόταν αστείο να λες με τον άλλον τις πρώτες εντυπώσεις.
"Και τι άλλαξε από τότε;"
"Πως τελικά γελάς!" είπε μεταξύ αστείου και σοβαρού. Μη ειρωνικά πίστευε πως δεν γελούσε στην αρχή και είχε τρομάξει."Μπορεί ήθελα να σε πνίξω και όταν με ξύπνησες ΑΝΟΊΓΟΝΤΑΣ ΜΟΥ ΤΟ ΠΑΤΖΟΥΡΙ" Δεν θα του το συγχωρούσε ποτέ. Γέλασε ακόμα περισσότερο με αυτή την ανάμνηση.
Είναι πανέμορφος όταν χαμογελάει.
"Οπότε και εσύ είχες άλλη εντύπωση στην αρχή!" είχε δίκιο. Ποτέ τελικά στην αρχή δεν είναι ακριβώς ο άνθρωπος έτσι όπως τον βλέπεις.
Και τώρα που το σκέφτεται έκανε ένα τραγικό λάθος, γιατί τον Ηλία έκανε το λάθος και τον έκρινε με την πρώτη εντύπωση και τον ερωτεύτηκε. Ενώ στην πραγματικότητα είχε ένα τελείως άλλο πρόσωπο.
Συνέχισαν να βλέπουν την ταινία ώσπου την Μιρέλα την πήρε ο ύπνος πάνω στον ώμο του. Ο Άγγελος χαμογέλασε απαλά, όταν κοιμόταν ήταν τόσο όμορφη και γαλήνια.
Δεν ήθελε να την ξυπνήσει, δεν του πήγαινε η καρδιά. Θα την πήγαινε στο δωμάτιο τους.
Την πήρε σε στυλ νύφης όσο πιο ήρεμα γινόταν και πήγε προς τα μέσα. Ευτυχώς φορούσε ήδη πιτζάμες οπότε δεν ήταν ανάγκη να την ξυπνήσει για να αλλάξει.
Την άφησε στην μεριά της και μετά από λίγο τον τύλιξε και αυτόν ο Μορφέας.
1/6/19
"Αγάπη μου, μην αγχώνεσαι ναι; Θα είναι όλα εντάξει, στο υπόσχομαι" την άφησε η Αθηνά στο κρεβάτι της αφού είχε κάνει μπάνιο και είχε βάλει καθαρά ρούχα.
Δεν της απάντησε καν, ούτε ένευσε, δεν την πίστευε.
Όταν βγήκε έξω από το δωμάτιο η Μιρέλα πήγε να ξαπλώσει. Δεν θα κοιμόταν. Ήταν σίγουρη για αυτό. Αλλά κάτι έπιασε κάτι από το μαξιλάρι της, ενα χαρτί.
Όταν είδε πως ήταν από την Μαρίνα παραξενεύτηκε προσπαθώντας να μην βάλει πάλι τα κλάματα. Το ξετύλιξε.
Γειά σου Μιρελάκι,
Για να το διαβάζεις αυτό λογικά, δεν είμαι πια εδώ. Το ξέρω πως είσαι στεναχωρημένη και εμένα μου λείπεις πάρα πολύ.
Πριν κάτι μέρες μου έστειλε γράμμα ο Δέλτα. Μου εξηγούσε τα πάντα, ακόμα και το ποιος είναι! Το γράμμα το έκαψα, δεν πρέπει να το βρει κανείς, ούτε καν εσύ.
Ξέρεις, μου είπε πως-για μένα σήμερα-ο Ηλίας θέλει να σε σκοτώσει. Για να κάνει το σχέδιο του πραγματικότητα.
Όταν το διάβασα δεν μπορούσα να το αφήσω έτσι.
Το ξέρω αγάπη μου πως ήθελες να με προστατέψεις όπως και όλους μας, αλλά τόσα χρόνια εσύ περνάς τα πάντα. Ήρθε ώρα να προστατεύσω και εγώ εσένα.
Κράτα ψηλά το κεφάλι και ζήσε για εμένα, μ' ακούς; Μην κάνεις καμιά βλακεία γιατί εγώ πιστεύω σε εσένα!
Ζήσε την ζωή που δεν πρόλαβα, σπούδασε, κάνε την δουλειά που αγαπάς, βρες αυτόν τον ένα και θέλω να κάνεις μια πανέμορφη οικογένεια. Μην ακούσω δεν μπορώ, μπορείς να κάνεις τα πάντα.
Ξέρεις, εγώ ποτέ δεν είχα μια ζωή έτοιμη, και-μην με κρίνεις-το θεωρούσα αχάριστο να μην εκτιμάς κάτι που σου έχουν στρωμένο. Με τα χρόνια μαζί σου κατάλαβα όμως πολλά.
Επειδή σε ξέρουν και μπορείς να έχεις μια τέλεια ζωή δεν σημαίνει πως είναι καλό. Όπως για παράδειγμα το όνειρο σου δεν είναι να κάθεσαι στην εταιρία αλλά ξέρω πως αυτό θα κάνεις. Ή η Σάρα-ποτέ δεν σε φώναξα έτσι-επειδή είσαι γνωστή αναγκάστηκα πρέπει να κρύβεσαι και σου έδωσαν αυτό το όνομα.
Μην αφήσεις κανέναν να αλλάξει αυτό που είσαι.
Θέλω να σε βλέπω από πάνω ευτυχισμένη.
Να σου παραδεχτώ κάτι; Δεν πρόλαβα να στο πω αλλά ήθελα να κάνω πάρα πολύ οικογένεια. Ελπίζω να φαινόταν. Είχα βρει ακόμα και το όνομα του παιδιού! Αν ήταν κορίτσι θα το έλεγα Δέσποινα, γιατί πάντα μου άρεσε αυτό το όνομα, και αν ήταν αγόρι Συμεών, δεν μπορώ να σου εξηγήσω γιατί αυτό το όνομα, γιατί δεν είναι η ώρα.
Θέλω επίσης να κρατήσεις το πετραδι, είναι σαν χάρη. Είναι μόνο για εσένα.
Τα μυστικά Μιρέλα δεν πεθαίνουν ποτέ, από την στιγμή που θα τα θυμάσαι και μένουν στην μνήμη σου είναι ακόμα ζωντανά. Όπως και εγώ! Δεν θέλω να κλαις πάνω από τον τάφο μου αλλά ούτε και να μην συνεχίσεις ποτέ την ζωή σου. Είμαι ζωντανή, απλά όχι σωματικά. Αν με θυμάσαι, αν με θυμούνται και αν με μάθουν, δεν θα πεθάνω ποτέ. Θα είμαι για πάντα στις καρδιές σας.
Και αν ποτέ συνάντησεις τον Άσπρο-που θα το κάνεις-θέλω να θυμάστε μόνο τα καλά, με ακούς; Θέλω να πάρετε εκδίκηση Μιρέλα, γιατί μαζί, πίστεψε με, δεν θα σας νικήσει κάνεις.
Ξέρω πως θα τον βρεις γιατί είστε ο ένας για τον άλλον ο,τι ήσουν εσύ για μένα.
ΥΣ
Και σε παρακαλώ βαψε πάλι τα μαλλιά το φυσικό σου, έχεις κάψει το μαλλί σου!
Με αγάπη, Μαρίνα
Άρχισε να κλαίει. Πάλι και πάλι και πάλι. Και θεέ μου, τα ήξερε όλα και δεν είπε τίποτα. Την προστάτεψε.
Η Γεωργία μπήκε μέσα στο δωμάτιο όταν την άκουσε να κλαίει πάλι με λυγμούς. Δεν άντεχε να βλέπει την αδελφή της έτσι. Δεν το άντεχε απλά.
Την πήρε αγκαλιά και την άφησε να μουσκέψει την μπλούζα της, δεν την πείραζε, απλά να τα έβγαζε τώρα όλα από μέσα της.
[...]
"Αυτή είναι η συμφωνία, σε πληρώνουμε και μας αφήνεις ήσυχους" μίλησε ο Πέτρος με βροντερή φωνή στον Ηλία.
Ο Άλφα δεν μπορούσε να είναι εκεί γιατί έτρεχε πίσω από την Χριστιάννα για να μην του κάνει την καταγγελία που του άξιζε τόσα χρόνια.
Αυτό όμως τον βόλευε γιατί έτσι δεν θα μάθαινε ακόμα κάτι για την Σάρα.
"Για πόσο;"
"Όσο θες, απλά μένεις μακρυά" συνέχισε η Αθηνά και έδωσαν τα χέρια.
Ω εσείς θα πάτε μακρυά.
[...]
Η κηδεία της έγινε τρεις Ιουνίου. Η Εύη και ο Στέφανος δεν ήταν καθόλου καλά. Δεν μπορούσαν καν να δούνε το ανοιγμένο φέρετρο.
Ο Άγγελος που το είδε την είδε ήρεμη. Δεν είχε πλέον σκοτούρες στο κεφάλι της. Γιατί τους προστάτεψε και αυτό της έφτανε.
Εκείνου όμως όχι. Δεν πέθανε οποιοσδήποτε. Πέθανε η Μαρίνα, του πήραν την Μαρίνα. Την δολοφόνησαν εν ψυχρό χωρίς να νοιάζονται ούτε για αυτήν, ούτε για τους αγαπημένους της, αλλά ούτε και για την ψυχή που κουβαλούσε.
Τέτοιες μέρες θα έδινε πανελλήνιες και θα έφτιαχναν το σπίτι τους. Αλλά φυσικά και ο Ηλίας δεν μπορούσε να δεχτεί πως κάποιος από την οικογένεια βρήκε ευτυχία.
Όλες αυτές τις μέρες δεν μπορούσε να το συνειδητοποίησει και ήταν χειρότερο. Γιατί ήθελε να κλάψει, να ξεσπάσει, αλλά δεν μπορούσε. Δεν του έβγαινε.
Πίστευε πως θα ξυπνούσε απο εκεί που είναι ξαπλωμένη με το άσπρο της φόρεμα και θα τους έκανε μια κακόγουστη φάρσα. Το ζήταγε δεν το πίστευε μόνο.
Αλλά δεν το έκανε ποτέ.
Κράταγε σφιχτά το χέρι της Εύη, με τόσα δάκρυα που είχε ρίξει αυτές τις μέρες θα έπεφτε κάτω σε λίγο. Και οι ειδήσεις δεν βοηθούσαν.
"Βρέθηκε δολοφονημένη μαθήτρια λυκείου από την καλύτερη της φίλη"
"Η Σάρα Σωτηροπούλου είναι ένοχη για την δολοφονία της Μαρίνα Χατζή, φήμες λένε πως πήγαιναν στο ίδιο σχολείο αλλά το όνομα της δεν υπάρχει πουθενά, ούτε κάποια φωτογραφία της"
"Νεκρή βρέθηκε η Σάρα Σωτηροπούλου μια μέρα με την δολοφονία της φίλης της. Η κατηγορούμενη αυτοκτόνησε μετά από ο,τι έκανε, έτσι είπαν οι φίλοι και συγγενείς του θύματος"
Ψέμματα. Ήταν όλα ψέμματα. Και οι δημοσιογράφοι ακόμα πιο ηλίθιοι. Δεν άντεχε αυτές τις ερωτήσεις.
Κάθισε μέχρι να την θάψουν και έβαλε από δίπλα τα πορτοκαλί τριαντάφυλλα. Δίπλα από τα αγαπημένα της ηλιοτρόπια.
Η Χριστιάννα ήταν πτώμα οταν πήγαν σπίτι αλλά ήξερε πως ο γιος της τώρα την χρειαζόταν. Ένιωθε ένοχη γιατί παντρεύτηκε εκείνον τον άνθρωπο αλλά, τουλάχιστον έκανε αυτόν τον υπέροχο γιο. Ο άλλος τις είχε γυρίσει την πλάτη αλλά συνέχιζε να τον αγαπά.
"Άγγελε μου, πήγαινε να δεις κάτι κάτω από το μαξιλάρι σου" του είπε η μητέρα του μιας και ήταν σίγουρη πως είχε σημείωμα.
Εκείνος έσμιξε τα φρύδια του αλλά πήγε. Και έψαξε, και όντως βρήκε. Τα γράμματα της Μαρίνας.
Πήρε μια βαθιά ανάσα πριν το ανοίξει. Δεν ήταν έτοιμος, γενικώς δεν ήταν έτοιμος για τίποτα από ο,τι είχε συμβεί τις τελευταίες μέρες.
Γειά σου Άγγελε,
Μωρό μου, έχεις τα πιο ωραία μάτια του κόσμου στο έχω πει; Δεν θέλω να τα δω κλαμμένα.
Αλήθεια είμαι καλά, γιατί σας προστάτεψα! Έχε ψηλά το κεφάλι και βοηθά τους γονείς μου και την αδελφή μου.
Μην κατηγορήσεις ποτέ την Χριστιάννα ή την Σάρα για ο,τι έγινε! Κατηγόρησε τους ενόχους, ξέρεις ποιοι είναι.
Που, αγάπη μου, δεν έχουν καμία σχέση με εσένα. Εσύ έχεις μια υπέροχη καρδιά. Αυτοί απλώς δεν έχουν.
Ξέρεις, θέλω να σου πως πρέπει να φοράς το δαχτυλίδι σου μέχρι να βρεις την Σάρα. Αλλά ξέρω πως δεν θα το κάνεις.
Είμαι σίγουρη πως αυτή την στιγμή που το διαβάζεις αυτό είναι στο τελευταίο συρτάρι του κομοδίνου, κλειδωμένο μαζί με το δικό μου.
Σε εμπιστεύομαι θα την βρεις.
Τα μυστικά Άγγελε δεν πεθαίνουν ποτέ, από την στιγμή που θα τα θυμάσαι και μένουν στην μνήμη σου είναι ακόμα ζωντανά. Όπως και εγώ! Δεν θέλω να κλαις πάνω από τον τάφο μου αλλά ούτε και να μην συνεχίσεις ποτέ την ζωή σου. Είμαι ζωντανή, απλά όχι σωματικά. Αν με θυμάσαι, αν με θυμούνται και αν με μάθουν, δεν θα πεθάνω ποτέ. Θα είμαι για πάντα στις καρδιές σας.
Και αν ποτέ συνάντησεις την Σάρα -που θα το κάνεις-θέλω να θυμάστε μόνο τα καλά, με ακούς; Θέλω να πάρετε εκδίκηση Άγγελε, γιατί μαζί, πίστεψε με, δεν θα σας νικήσει κάνεις
Ξέρω πως θα τον βρεις γιατί είστε ο ένας για τον άλλον ο,τι ήσουν εσύ για μένα.
ΥΣ
Είμαι καλά και εγώ και ή Δέσποινα ή ο Συμεών.
Με αγάπη, Μαρίνα.
Μούσκεψε το χαρτί γιατί επιτέλους του είπε τελικό της αντίο. Είχε κάτι τελευταίο από αυτήν.
Η μαμά του μπήκε μέσα στο δωμάτιο και τον αγκάλιασε. Τον άφησε να ξεσπάσει.
Δεν ήξερε αν έπρεπε να μάθει ποια είναι η Σάρα. Δεν ήθελε να χάσει και το άλλο της παιδί, αλλά αν την βρει, αν την καταλάβει την Μιρέλα, θα γίνουν ανίκητοι.
Θα τα καταφέρουν.
15/6/19
Η Μιρέλα έδωσε πανελλήνιες. Τα είχε πάει χάλια και το ήξερε. Αλλά αν οι βάσεις δεν ανέβαιναν φέτος πέρναγε στην σχολή της.
Πήγαινε σχολείο και μετά κλεινόταν στο δωμάτιο της διαβάζοντας ξανά και ξανά τα ημερολόγια, να δει τι πήγε λάθος.
Αγνοούσε τους πάντες. Ακόμα και την Αγάπη που την έπαιρνε κάθε μέρα τηλέφωνο. Μιλούσαν απλά λίγο.
Και μόλις τελείωσαν οι πανελλήνιες πήγε και πήγε μια βαφή και ένα ψαλίδι. Έβαψε το μαλλί της ένα σκούρο καφέ που στις άκρες ακόμα φαινόταν δυστυχώς το πορτοκαλοκόκκινο. Σιγά μην έβγαινε με την μια.
Και το έκοψε. Πήρε το ψαλίδι και το έκανε καρέ. Θα το αφηνε να ζήσει.
Θα ζούσε η ίδια.
Γιατί ήταν χρέος της, έπρεπε να κάνει την ζωή που θέλει. Όχι για χάρη της Μαρίνας αλλά για χάρη του εαυτού της. Ήρθε η ώρα της Μιρέλας να ζήσει, γιατί η Σάρα πέθανε οριστικά εκείνη την νύχτα.
Είχε μόνο ένα πράγμα να κάνει.
Πήγε στο γραφείο της Δέσποινας τελείως αλλαγμένη. Ούτε καν η ίδια η Δέσποινα την κατάλαβε.
Μπούκαρε μέσα στο γραφείο της. "Ε, είχαμε ραντεβού;" είπε στην άγνωστη κοπέλα και εκείνη κάθισε.
"Δέσποινα..."
"Σάρα; Τι κάνεις εσύ εδώ, πρέπει να φύγεις" της είπε μιας και νόμιζε πως θα την συλλάβουν αν την καταλάβουν.
Έδωσε το χέρι της. "Με λένε Μιρέλα Τριανταφυλλίδη"
Την κοίταξε άφωνη λίγο πριν καθαρίσει τον λαιμό της να μιλήσει. "Τι;"
"Θα σου εξηγήσω τα πάντα, απλά θέλω να ξέρεις πως το πραγματικό μου όνομα είναι Μιρέλα Τριανταφυλλίδη. Είμαι έτοιμη να σου πω την αλήθεια"
Η Δέσποινα χαμογέλασε. Ξαφνικά άρχισαν να βγάζουν πολλά από τα λεγόμενα της όταν ερχόταν.
"Ακούω τότε"
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Τελείωσε επίσημος το παρελθόν της Μιρέλας!
Βγήκε πολύ περισσότερο από ο,τι περίμενα, ελπίζω να μην ήταν κουραστικό.
Κλάψαμε; Ναι.
Ήταν από τα πιο σαδ κεφάλαια. Και τα πιο μεγάλα επίσης. Ελπίζω πραγματικά να έβγαλαν πολλά νόημα τώρα.
Και λοιπόν με το επόμενο πάμε στο άλλο μας παρελθόν. Ακα οι τρεις οικογένειες. Το πως ξεκίνησαν μέχρι το πως έγιναν όπως σήμερα.
Ανυπομονώ να δείτε και τα υπόλοιπα και να σχολιάσετε!
Στευ τιούντττ