*სამი კვირის შემდეგ*
სესილია:
შაბათი დღე არც ისე კარგად დაიწყო. დილით გულისრევის შეგრძნებით გამეღვიძა. იმდენად ძლიერი იყო, რომ მაშინვე წამოვდექი და სანამ სააბაზანომდე მივიდოდი, გზაშივე ამოვანთხიე ყველაფერი. ჩემი და შეშინებული შემოვარდა ოთახში, პანიკაში ჩავარდა, არიცოდა რაექნა, ამიტომაც, მაშინვე ლაიას დაურეკა. ლაიაც მაშინვე აქ გაჩნდა. როდესაც მოვიდა მე საწოლში ვიწექი. ანისია გვერდით მეჯდა და მაკვირდებოდა, ისე როგორც პატარაობაში მე ვაკვირდებოდი, მომაკვდავ ბაბუაჩემს. ლაია შემოვარდა ოთახში და პირველი იყვირა:
-ორსულობის ყველანაირი ტესტი რაც აფთიაქში იყო მოვიტანე.
ნუ ანისიამ ყველაფერი ყველაზე იცოდა, რადგან მას ყველაფერს პირველი ვუყვები.
-ოპაა, ასე ძაან თუა შენი საქმე... არიდარდო მშობლებს მე მოვალბობ.
-კაი კაი მორჩით, წადი მოფსი და 5 წუთში პასუხი გვეცოდინება.
....
-არა ღმერთო, რატომ? ( სესილია)
უკვე ცრემლები მისით იწყებდნენ გადმოსვლას, როდესაც დადებით ტესტებს ვუყურებდი. ლაია და ანისია ყველაფერს აკეთებდნენ, რომ დავემშვიდებინე, მაგრამ უცებ ყველაფერ დაბნელდა და. და მერე აღარაფერი მახსოვს.
... თვალები, როდესაც გავახილე სადღაც თეთრ ოთახში ვიწექი, რაღაც შნურები მქონდა ხელებზე. მივიხედ-მოვიხედე და დავინახე ლაია, ანისია და ალექსანდრე. აი ალექსანდრეს დანახვა ნამდვილად არ მესიამოვნა. რა უნდა მეთქვა საერთოდ, ძალიან მცხვენოდა, თან ლაპარაკის თავიც არ მქონდა. როდესაც ანისიამ შეამჩნია რომ გამოვიღვიძე მომვარდდა და კითხვები მომაყარა.
-სესი როგორ ხარ? რამე გტივა? თაბრუ კიდე გეხვევა? გულისრევის შეგრძნება გაქ?
- ანი კარგად ვარ, დაწყნარდი. (სესილია)
-როგორ ხარ? ( ალექსანდრე)
- ალექსანდრე, მე...
- არა, არაა საჭირო.
-მაინც მე ხომ მოგატუე, მე...
-კარგი, რადგან შენით არ ჩუმდები ექიმებს, ვეტყვი კიდევ ცოტა ხნით დაგაძინონ.
ამაზე ყველას გაგვეცინა. ანისიამ მშობლებს დაურეკა, ნუ ყველაფერი კარგად მიიღეს, ოღონდ საბუთების გამო ვერ ჩამოდიოდნენ და ალექსანდრეს მამაჩემმა ძალიან მკაცრად გამოუცხადა, მოუარე, თორემ ძვლებს გაგიერთიანებო. ნუ ამაზე ცოტა გამეღიმასავით. ალექსანდრემ ექიმთან საბუთების ამბავი მოაგვარა და ანისიას მიუბრუნდა
-შენი და უნდა მოგტაცო 9 თვით და შენ თავს ხო მიხედავ?
-ეგ ჩემთან გადმოვა ცოტა ხნით( ლაია)
-ოჰჰ პატარა კიარ ვარ ეე, ჩემითაც მივხედავ თავს.
-დაიცა, დაიცა,დაიცა რაა???( სესილია)
-რა რა? (ალექსანდრე)
- რას ქვია დასმოტაცებ?
-იმას რომ ჩემთან გადმოხვალ?
-მაგაზე თანახმა ვარ მერე მე?
-მაინტერესებს გგონია?
-არ უნდა გაინტერესებდეს?
-სანამ ჩემს შვილს ატარებ მუცლით, გადაწყვეტილებებს მე ვიღებ.
-ჯერ ეს ერთი, ჩვენს შვილს და მერე მეორე, ვითომ რატომ იღებ შენ გადაწყვეტილებებს?
-რადგან ასეა საჭირო. ახლა კი წავედით.
-ტანსაცმელებს მაინც ჩავალაგებ.
-ჩაგილაგეთ უკვე. (ანისია)
ჯანდაბა რეებს მიკეთებენ საკუთარი და და საუკეთესო დაქალი. ლომს უგდებენ ჩემს თავს დასაჯიჯგნად.
მანქანაში ჩავჯექით, არც კარი გამიღო და არაფერი, მთელი გზა ჩუმად ვისხედით. როდესაც სახლში შევედით მომიბრუნდა და მითხრა
-ისე, მაინც, რომ იცოდე და მერე წუწუნი არ დაიწყო
-მე არ ვწუწუნებ
ჩავეჭერი საუბარში.
-ხოხო, რაც არი, მოკლედ ჩემს ოთახში უნდა დაიძინო, გინდა ჩემს გვერძე გინდა აივანზე.
-რაა?
აი ეს მესმის. მდივანზე ძილი მაინც შემოეთავაზებინა.
-აი უკვე წუწუნს იწყებ.
-და შენს შვილს რომ ვატარებ მუცლით? თუ კარგია, შენ დაიძინე აივანზე.
- მისმინე მე ჩემი გითხარი, დინდა ჩემს გვერდიტ დაიძინე, გინდა გარეთ.
-კარგი ხოო.
რადგან უკვე თითქმის 11 საათი იყო და ემოციურად ძალიან გადავიღალეთ ორივემ, ზედმეტი ლაპარაკის გარეშე დავწექით ორონდ ბოლოს მაინც ვუთხარი, რომ ღამე არ შემხებოდა, რაზეც ჩაიცინა და თვალები დახუჭა.
ალექსანდრე:
ესეიგი ჩემი ოცნების გოგო, ჩემგან ბავშვს ელოდება? ასე ადრე არ ვგეგმავდი ან ყველაფერს, მაგრამ ბავშვი უფრო დაგვაახლოებს. სახლში ჩემთან გადმოვიყვანე საცხოვრებლად, ნუ უფრო ვაიძულე გადმოსვლა. ერთ საწოლში დაწოლაც ვაიძულე. ახლა კი გვერდით, მშვიდად ძინავს ჩემი ოცნების ქალს და ჩემი შვილის დედას. ეს გოგო, სანამ ამ ბავშვს გააჩენს, ჩემი ცოლი გახდება.
______________________________
გავაგრძელო?