រីករាយក្នុងការអាន♡︎
ជុងហ្គុកមិនដឹងថាគិតត្រូវឬអត់ដែលសម្រេចចិត្តជួយថេហ្យុង ប៉ុន្តែគេក៏ចាប់ផ្តើមសកម្មភាពទៅហើយ ខណៈពេលនេះគេកំពុងណាត់ជួបជូលីណានៅក្នុងហាងកាហ្វេមួយកន្លែង ហើយក៏មានថេហ្យុងមកជាមួយផងដែរ ។
« ខ្ញុំមិនដឹងសោះថាជុងហ្គុកនិងថេហ្យុងជាមិត្តនឹងគ្នាតាំងពីតូច » ពាក្យសំដីរបស់ជូលីណាក៏ធ្វើឲ្យថេហ្យុងញញឹម ស្របពេលជុងហ្គុកសំឡឹងមុខថេហ្យុងភ្លឹសៗ
« ក៏ព្រោះតែជុងហ្គុកគេមិនចូលចិត្តនិយាយអ្វីច្រើន ទើបមិនសូវមានអ្នកដឹង អ្នកដែលបានដឹងគឺសុទ្ធតែមនុស្សសំខាន់ប៉ុណ្ណឹង »
« អញ្ចឹងខ្ញុំជាមនុស្សសំខាន់ហើយ » ជូលីណាញញឹមស្រស់បញ្ចេញថ្ពាល់ខួចឡើងមក ជុងហ្គុកដែលអង្គុយស្តាប់ក៏អត់នឹងមិនគិតមិនបាន ជូលីណាស្រស់ស្អាតយ៉ាងនេះ មិនចម្លែកទេដែលថេហ្យុងចាប់អារម្មណ៍នឹងនាង
« ប្រាកដហើយ » ការសន្ទនាក៏នៅតែបន្តរវាងថេហ្យុងនិងជូលីណា រីឯជុងហ្គុកក៏ចូលរួមសន្ទនាបន្តិចបន្តួចនៅពេលនិយាយពីរឿងគែតែប៉ុណ្ណោះ រហូតដល់ការសន្ទនាដែលធ្វើឲ្យគេមានអារម្មណ៍ថាទើសទាល់
« និយាយអញ្ចឹង ជូលីណាស្អាតយ៉ាងនេះ ប្រហែលមានគូស្នេហ៍ហើយ » ពាក្យសំដីលលេងដែលបង្កប់នូវសំណួរក៏ធ្វើឲ្យនាងក្រមុំក្រហមមុខហើយសើចតិចៗ
« ខ្ញុំមិនទាន់មានទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំមានមនុស្សដែលខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ហើយ »
« ពិតមែនឬ? » ថេហ្យុងក៏សួរដោយការចង់ដឹង ខណៈជុងហ្គុកក៏ចាប់ផ្តើមគិត បើគេស្មានមិនខុសម្នាក់នោះគឺជាថេហ្យុងនោះឯង
« ពិតមែនហើយ ចុះចំណែកថេហ្យុងវិញ តើមានមនុស្សក្នុងចិត្តហើយឬនៅ? » ថេហ្យុងងាកទៅសំឡឹងមុខជុងហ្គុកព្រមទាំងព្រិចភ្នែកផ្តល់សញ្ញា ឯជុងហ្គុកក៏ធ្វើអ្វីលែងត្រូវ
« ខ្ញុំក៏មានដូចគ្នា »
« ខ្ញុំសុំទៅបន្ទប់ទឹកបន្តិច » ថេហ្យុងតាមមើលជុងហ្គុកដែលដើរចេញទៅទាំងចម្ងល់ ស្របពេលជូលីណាក៏តាមមើលដូចគ្នា
« ជុងហ្គុកកើតអីឬ? »
« គ្មានអ្វីទេ គេតែងតែបែបនេះ គឺគេតែងតែគេចគ្រប់ពេលដែលមានអ្នកណាម្នាក់និយាយពីរឿងស្នេហាអីបែបនេះ » ថេហ្យុងញញឹមតិចៗដាក់ជូលីណា ហើយក៏ចាប់ផ្តើមនិយាយពីគោលបំណងដែលគេបានឲ្យជុងហ្គុកណាត់នាងក្រមុំ រហូតដល់ពួកគេនិយាយត្រូវរ៉ូវគ្នា ប៉ុន្តែថេហ្យុងក៏ទទួលបានសំណួរដែលគេមិនគិតថាជូលីណានឹងសួរគេ
« ជុងហ្គុកមិនធ្លាប់មានសង្សារទេឬ? »
« មិនធ្លាប់ទេ ហើយគេក៏មិនដែលគិតពីរឿងនេះដែរ » ការសន្ទនាក៏ត្រូវឈប់ ពេលជុងហ្គុកត្រឡប់មកវិញ ម្នាក់ៗក៏ប្រឹងធ្វើធម្មតាវិញ
« ខ្ញុំគិតថាខ្ញុំលាទៅមុនសិនហើយ ព្រោះមានការងារត្រូវធ្វើបន្ត លាសិនហើយ » ជុងហ្គុកដែលទើបតែអង្គុយដល់កៅអីក៏ត្រូវងើបឈរឡើងវិញ ពេលជូលីណាប្រញាប់ចាកចេញ ទាំងដែលគេទើបមកដល់
« ពួកយើងត្រឡប់ទៅខុនដូរវិញទៅ » ជុងហ្គុកមិនបានសួរនាំ ក៏បណ្តោយឲ្យថេហ្យុងកាន់ដៃគេរហូតមកដល់កន្លែងចតឡាន ក្រោយក្រសែភ្នែកមនុស្សដែលដើរកាត់ពួកគេសំឡឹងមកមិនដាក់
« បានសម្រេចហើយមែនទេ? » គ្រាន់តែអង្គុយក្នុងឡានភ្លាមជុងហ្គុកក៏ចាប់សួរភ្លាម ហើយក៏អង្គុយយ៉ាងស្ងប់ស្ងាត់បន្ទាប់ពីសួរថេហ្យុងរួច គេចង់សួរហើយក៏ចង់ដឹងចម្លើយណាស់
« នាងយល់ព្រមហើយ » ជុងហ្គុកខាំមាត់ខ្លួនឯងតិចៗ ដៃខ្ញាំជាយអាវយ៉ាងណែន មុននឹងងើយមុខឡើងមើលថេហ្យុងដែលអង្គុយញញឹមមិនឈប់
« ឯងនឹងឈប់ស្រឡាញ់យើងទេ? » សំណួររបស់ជុងហ្គុកក៏ធ្វើឲ្យថេហ្យុងងាកទៅមើលគេ តែគេក៏ត្រូវភ្ញាក់ផ្អើលពេលឃើញទឹកភ្នែកហូរពីប្រឡង់ភ្នែកជុងហ្គុក
« ហេតុអ្វីឯងយំ? ទោះបីជាយើងមានសង្សារពិតមែន ក៏យើងនៅតែស្រឡាញ់ឯងដែរ ឯងជាមិត្តជិតស្និទ្ធរបស់យើងតែម្នាក់គត់ » កាយតូចក៏ត្រូវថេហ្យុងជូតទឹកភ្នែកឲ្យហើយក៏ទាញមកអោបព្រមទាំងអង្អែលខ្នងថើរៗដើម្បីលួង
« ច្បាស់ហើយណាថាមិនឈប់ស្រឡាញ់យើង? »
« ច្បាស់ហើយ! ឈប់យំទៅ ពេលឯងយំមុខឯងអាក្រក់ណាស់ អញ្ចឹងបានជាឯងគ្មានសង្សារសោះ » ជុងហ្គុកឈប់យំតែក៏ប្តូរជាចងចិញ្ចើម មុខក្រញូវដាក់ថេហ្យុងដែលកំពុងតែសើចគេ ក្រោយពីលែងគេពីការអោបវិញ
« អ្នកណាថាយើងគ្មានសង្សារ! » ថេហ្យុងស្ងាត់មាត់ពេលជុងហ្គុកស្រាប់តែមុខក្រញូវហើយស្រែកដាក់គេទាំងមុខក្រហមងាំង
« មានពីពេលណា? ហេតុអ្វីយើងមិនដឹង? »
« គឺពេលដែលគេងលក់! »
« ពិតមែនឬ? » ថេហ្យុងក្រសោបមុខជុងហ្គុកយ៉ាងណែន សួរដោយការភ្ញាក់ផ្អើលទាំងដែលគេដឹងចម្លើយមុនទៅហើយ
« មែនហើយ! គឺនៅក្នុងយល់សប្តិ! »
« អូខេ! មានក៏មានទៅ » ដោយមិនចង់តវ៉ាឈ្លោះប្រកែកច្រើនជាមួយជុងហ្គុក ថេហ្យុងក៏បញ្ឆេះឡានបើកចេញទៅ ដោយទុកឲ្យកូនឆ្កែដែលកំពុងខឹងគេ មុខក្រញូវតាំងពីចេញឡានរហូតមកដល់ផ្ទះ ។
..........
" គ្រាំង! " សំឡេងបិទទ្វារបន្ទប់មួយទំហឹងរបស់ជុងហ្គុកធ្វើឲ្យនាយកម្លោះដែលដើរតាមក្រោយបានត្រឹមតែដកដង្ហើមធំ គេគិតថាជុងហ្គុកនឹងខឹងគេតែមួយភ្លែតទេតើ មិននឹកស្មានថាខឹងយូរអញ្ចឹងទេ
« ជុងហ្គុកហា៎... យើងគ្មានបំណងថាឲ្យឯងទេ ឈប់ខឹងយើងទៅណា » ថេហ្យុងដកដង្ហើមធំជាថ្មីក្រោយពីគ្មានការឆ្លើយតបពីខាងក្នុងមក
« ឈប់ខឹងទៅណា យើងនឹងរកសង្សារឲ្យឯង យើងមិនឲ្យឯងនៅតែម្នាក់ឯងរហូតទេ ជុងហ្គុកហា៎... ឆាប់បើកទ្វារទៅ » ទោះគេខំប្រឹងនិយាយយ៉ាងណាក៏ជុងហ្គុកមិនព្រមបើក ដោយមើលទៅគ្មានលទ្ធផល ថេហ្យុងក៏ដើរទៅបន្ទប់របស់គេដែលនៅជាប់នឹងបន្ទប់ជុងហ្គុក មើលទៅយប់នេះគេប្រហែលត្រូវគេងនៅក្នុងបន្ទប់គេហើយ បន្ទប់ដែលគេមិនដែលគេងតាំងពីមានវត្តមានរបស់ជុងហ្គុកមករស់នៅជាមួយ
« យើងមិនត្រូវការអ្នកផ្សេងទេ យើងត្រូវការតែឯងម្នាក់គត់ ប៉ុន្តែយើងមិនអាចយកឯងបាននោះទេ » សំឡេងស្រាលៗបន្លឺឡើងបន្ទាប់ពីដឹងថាថេហ្យុងមិននៅទីនេះទៀត ខណៈម្ចាស់សំឡេងអង្គុយអោបក្បាលជង្គង់ផ្អឹបនឹងទ្វារបន្ទប់ ជ្រប់មុខនឹងប្រឡោះជើងខ្លួន
« ហឹុក! យើងមិនត្រូវការអ្នកណាទេ ហេតុអ្វីរុញច្រានយើងឲ្យទៅអ្នកផ្សេង? ហឹុក... » សំឡេងយំខ្សឹកខ្សួលក៏ចាប់ផ្តើមបន្លឺឡើង ព្រោះតែទប់លែងបាន ហេតុអ្វីក៏ធ្វើដាក់គេបែបនេះ?
គេអាចនឹងអាត្មានិយមដែលមានចិត្តមកលើមិត្តដែលចាត់ទុកគេត្រឹមតែជាមិត្តដែលស្និទ្ធស្នាលម្នាក់ ប៉ុន្តែគេហាមឃាត់បេះដូងរបស់គេមិនបានទេ គ្រប់ពេលដែលថេហ្យុងនៅជាមួយគេ កាយវិការដែលថេហ្យុងមានចំពោះគេ វាធ្វើឲ្យគេកក់ក្តៅ ធ្វើឲ្យគេមានសេចក្តីសុខ ទាំងដែលថេហ្យុងមិនបានគិតអ្វីសោះ ខុសពីគេ... ដែលគិតតែម្នាក់ឯង គិតថាចុងបញ្ចប់របស់គេនឹងបញ្ចប់ដោយល្អជាងនេះ ។
« យើងសុខចិត្តធ្វើជាមនុស្សអាក្រក់ក្នុងក្រសែភ្នែកឯង ប៉ុន្តែយើងនឹងមិនព្រមឲ្យឯងទៅអ្នកផ្សេងឡើយ តែបើឯងស្អប់យើងហើយ យើងក៏នឹងចុះចាញ់ដោយមិនសោកស្តាយ ព្រោះយ៉ាងហោចណាស់យើងក៏បានតស៊ូដើម្បីស្នេហាយើងដែរ » ដៃតូចស្រឡូនលូកវាសជូតទឹកភ្នែកនៅលើថ្ពាល់ចេញយ៉ាងស្អាត មុននឹងងើបឈរឡើងដើរសំដៅទៅបន្ទប់ទឹកដើម្បីសម្អាតខ្លួន ព្រោះគេនៅមានរឿងជាច្រើនទៀតដែលត្រូវធ្វើ ដូច្នេះគេមិនគួរខ្ជះខ្ជាយពេលវេលានោះឡើយ ។
To be continued ><
•អរគុណសម្រាប់ការអាន•
^TAEGUKYA^