ညစာစားၿပီးတည္းက သူ႕မနက္အစည္းအေဝးအတြက္ စာ႐ြက္စာတန္းေတြကိုေသခ်ာလိုက္စစ္ရသည္ ။မနက္က်ရင္ အဆင့္သင့္ျဖစ္ေစဖို႔ ညတည္းကၿပီးမွျဖစ္မည္ ။
လက္ေတာ့ႏွင့္အလုပ္လုပ္ေနတုန္း သူ႕ေပါင္ေပၚအတင္းတိုးထိုင္ကာ တေစာင္းအေနအထားႏွင့္လည္တိုင္ေတြကိုဖက္တြယ္လာသည့္ အန္တီ ။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္ အန္တီ "
ေက်ာျပင္အားလက္တစ္ဖက္ျဖင့္ဖက္ထားေပးရင္း လည္တိုင္ေလးၾကားတစ္ခ်က္နမ္းရွိုက္ကာေမးေတာ့ သူ႕ရင္ခြင္ထဲကေနေမာ့ၾကည့္၍ေခါင္းယမ္းျပသည္ ။
"ဟင့္အင္း တို႔ကိုအာ႐ုံမစိုက္နဲ႕ ။သူ႕အလုပ္ကိုသာလုပ္ပါ "
လည္တိုင္ၾကားထဲအတင္းတိုးဝင္ကာႏႈတ္ခမ္းလႊာေလးေတြႏွင့္ ဖြဖြနမ္းသည့္ အန္တီ ။ထိုႏႈတ္ခမ္းေတြက လည္ပင္း ညွပ္ရိုးေနရာေတြကိုလည္း တတိတိကိုက္လိုက္ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာတြင္း ဟပ္ယူလိုက္ႏွင့္ ။
အန္တီ့ရဲ႕ဒီအျပဳအမူကို ျမင္႐ုံႏွင့္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ သူသိတယ္ ။ဒီလိုအခ်ိန္ေတြဆီ အနားကေနမခြာကပ္တက္သည့္အမ်ိဳးသမီး ။သူ႕အနားကို အရမ္းကပ္သည္ ။
"သူ႕ ေရႏြေးအိပ္ကပ္ေပးရအုံးမလား? "
"ဟင့္အင္း "
ရင္ခြင္ထဲကေန သူ႕အကၤ်ီေကာ္လံစကိုကိုင္ကာ ေခါင္းေတြခါယမ္း ေျဖသည္ ။အန္တီဒီလိုမ်ိဳးျဖစ္ေနရင္ သူ႕အႀကိဳက္ဆုံးဘဲ ။လတိုင္းလတိုင္း ဒီအမ်ိဳးသမီးကလူကိုကေလးေလးလို တြယ္ကပ္ေနတက္တာ ဒီလိုရက္ပိုင္းေလးေတြမွာဘဲ ရွိတာ ။
တျခားရက္ေတြရဲ႕ လူႀကီးဆန္တက္တဲ့ အန္တီ ။အရွက္ႀကီးတက္တဲ့ အန္တီ့ကိုလည္း ခ်စ္သလို ။ပြတ္သီပြတ္သပ္ အန္တီ့ကိုလည္း တမ်ိဳးေလးအူေတြယားၿပီး ခ်စ္သည္ ။
"ဘာစားခ်င္တာ ရွိလဲဟင္ ။တစ္ခုခုေပါ့ "
"ေတာ္ၿပီ ။တို႔ကို အာ႐ုံမစိုက္ပါနဲ႕လို႔ဆိုေန သူ႕အလုပ္မၿပီးေသးဘူးမဟုတ္လား? "
"အင္း ။ခဏေစာင့္ေနာ္ သူ႕အလုပ္ေတြအၿပီးသတ္လိုက္မယ္ "
"ဟုတ္ "
ကေလးေလးေတြလိုျပန္ေျဖေနတဲ့အန္တီ့အား အသည္းယားလြန္း၍လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ကိုယ္လုံးေလးအားဖ်စ္ညစ္ကာ အလုပ္မွာအာ႐ုံစိုက္ရေတာ့သည္ ။
အန္တီကသာ အာ႐ုံမစိုက္နဲ႕ေျပာေနတာ သူမလုပ္ပုံက သူ႕အလုပ္ထဲကို လုံးဝအာ႐ုံမရ ။ေရွ႕က လက္ေတာ့မွန္ျပင္ကို ျမင္ရေစရန္ ပခုံးတစ္ဖက္မွာဘဲေစာင္းမွီေပးရင္း ထိုပခုံးသားေတြကို ႏွာေခါင္းဖ်ားႏွင့္နမ္း၍တဖုံ ပါးစပ္ျဖင့္ကိုက္၍တမ်ိဳး အမ်ိဳးမ်ိဳးကလိေနသည္ ။
ရွပ္အကၤ်ီေပၚမွတဆင့္ လက္ေခ်ာင္းႏုႏုေလးေတြႏွင့္ သူ႕ဗိုက္သားေတြကို ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ဘယ္လိုမွထိန္းမထားနိူင္ေတာ့ ။ေပါင္ေပၚကေန သူမစိတ္တိုင္းက်ကစားေနသည့္ အန္တီ့ရဲ႕ေမးရိုးေတြကို အုပ္ကိုင္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းပါးစိုအိအိေလးကို ဆြဲငုံ႕ပစ္လိုက္သည္ ။
"အြင့္ သူ႕"
အထဲကပန္းေရာင္ေျပေျပ
လွ်ာေလးကိုပါ တိုးဝင္ယူၿပီးသြားႏွင့္ မနာေအာင္ကိုက္သည္ ။အၾကာႀကီးနမ္းေနရာမွ လက္ေမာင္းေတြကို နာနာပုတ္လာသည့္ အန္တီေၾကာင့္ သုံးစကၠန့္မွ်လႊတ္ေပးၿပီး ျပန္နမ္းဖို႔အလုပ္မွာ ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းေတြေပၚ ေဒါင္လိုက္က်လာသည့္ အန္တီ့လက္ညိုး ။
"ထိန္းအုံး ကေလးမေလး ။မရဘူး..အ့ "
လာစတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကို အသည္းေတြယားလြန္းလို႔ ပါးစပ္နားက သူမလက္ညိုးကို ဆက္ခနဲ႕ ကိုက္ပစ္လိုက္တယ္ ။
"အျပစ္ေပးတာ ။သူ႕ကို လာကလိလို႔ "
သေဘာတက်တခစ္ခစ္ရီေနသည့္အန္တီကို ဒူးေခါင္းေတြၾကားလက္ထိုးၿပီးေပြ႕ခ်ီေတာ့ လည္တိုင္ေတြကိုအမိအရလွမ္းဖက္သည္ ။
"မင္းနားမွာၿငိမ္ၿငိမ္ေလးဘဲေနေနတာေလ ။အဲ့ဒါကို ဘာလို႔ဒီအိပ္ရာေပၚလာခ်ေပးတာလဲ "
အိပ္ရာေပၚခ်ေပးေတာ့ႏႈတ္ခမ္းတစ္စူစူႏွင့္ မ်က္ခုံးေတြက်ဳံ႕ထားရင္း ေျပာသည္ ။ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနေနတာကလည္းေနာ္ ။သူ႕စိတ္ေတြကိုထိန္းထားရလို႔သာ ။ဒီအမ်ိဳးသမီး ဟာေလ..။
"သူ႕ အန္တီအိပ္မွ အလုပ္ျပန္လုပ္မယ္ေလ။အန္တီနဲ႕အတူတူ အိပ္ေပးမလို႔ "
ထိုအခါမွၿပဳံးလာကာ အနားဝင္အိပ္သည့္သူ႕ရင္ခြင္ထဲအတင္းတိုးလာသည္ ။ေခါင္းကိုပြတ္သပ္ေပးေနရာမွ အန္တီကတစ္စုံတစ္ခုကိုသတိရသည့္အလား သူ႕ကိုေမာ့ၾကည့္လာကာ..
"သူ႕မာမီေရာ ေနမေကာင္းျဖစ္တာ
သက္သာရဲ႕လား ။တို႔သြားလို႔က ဒီရက္ပိုင္းအဆင္မေျပဘူး ။ေက်ာင္းကလည္း ကေလးေတြကစာေမးပြဲနားနီးေတာ့တာဆိုေတာ့ေလ "
"မာမီက ေသြးတိုးရွိလို႔ပါ ။မေန႕ကမွ သူ႕ကုမၼဏီကအျပန္အိမ္ဝင္ခဲ့ေသးတယ္ ထူထူေထာင္ေထာင္ပါပဲ ။အစားမွားသြားလို႔ျဖစ္တာေလ "
"ဒီတစ္ပတ္နားရက္က်ေတာ့ တို႔ကိုလိုက္ပို႔ေပးအုံး ။မုန့္တစ္ခုခုဝယ္ၿပီး သြားရေအာင္လို႔ "
"ဟုတ္ပါၿပီ ။သူ႕လိုက္ပို႔ေပးမယ္ေနာ္ ။ခုေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္အိပ္လိုက္အုံး ။အန္တီပင္ပန္းတယ္ "
"ဒီတိုင္းအိပ္မွာေနာ္ "
သူ႕ခါးအားလက္ျဖင့္တိုးဖက္ရင္း ရင္ခြင္ထဲကေနမ်က္လုံးၾကည္ၾကည္ေလးေတြကေမာ့၍ေျပာေနသည္ ။နဖူးျပင္အားတစ္ခ်က္ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ဖိကပ္နမ္းရသည္ ။
"အင္း ။ဒီတိုင္းပဲအိပ္ ။သူ႕အန္တီနဲ႕တူတူအိပ္ေပးမယ္ "
ဘယ္တုန္းထဲက ျဖဳတ္ခံထားရမွန္းမသိတဲ့အေပၚၾကယ္သီးတစ္လုံးေၾကာင့္ လည္တိုင္ကိုရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္ရသည့္ေနရာဆီ အန္တီက ၿပဳံးၿပဳံးေလးလုပ္ကာ တိုးလာျပန္သည္ ။သူ႕ေခါင္းေတြကိုေမာ့ထားကာ အန္တီ့ရဲ႕ဆံပက္ေတြေပၚ ေမးတင္ထားရ၏ ။
မအိပ္ခင္ထိ လည္တိုင္မွာ တ႐ြ႐ြလုပ္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေၾကာင့္သူ႕မွာစိတ္ေတြကိုအေတာ္တင္းထားရသည္ ။
ခဏေလာက္ၾကာမွ လည္တိုင္ဆီက ခံစားမိလာတဲ့အသက္ရႉသံမွန္မွန္ေလး ။လက္ေမာင္းမွ အန္တီ့ေခါင္းရဲ႕အေလးခ်ိန္ပိုတိုးလာသည္ ။လည္တိုင္ကခပ္လႈပ္လႈပ္ႏႈတ္ခမ္းပါးေတြဟာလည္း တင္းတင္းပိတ္ထား၏ ။ခါးကိုတင္းေနေအာင္ဖက္ထားသည့္ လက္ေတြက အနည္းငယ္ေျပေလ်ာ့လာတယ္ ။
အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီပဲ.. ။
ထိုအေနအထားအတိုင္း၁၅မိနစ္ေလာက္ေနေပးၿပီး အလုပ္အၿပီးသပ္ရန္ထဖို႔အလုပ္ တအင္းအင္းႏွင့္ လႈပ္လာသည့္ အန္တီ့ေၾကာင့္ၿငိမ္ေပးရသည္ ။ထဖို႔ျပင္တိုင္း လႈပ္လႈပ္လာတာေၾကာင့္ သူ႕အလုပ္လုပ္ရန္အစီအစဥ္ကို ေခါင္းထဲကထုတ္ပစ္ရသည္ ။
မနက္မွကုမၼဏီမသြားခင္မွ အၿပီးလုပ္ရေတာ့မယ္ ။
ဒီအမ်ိဳးသမီးကို သူ႕မနိူးေစခ်င္..
~~~
လက္ထဲက ငါးဆင့္ခ်ိဳင့္အားတစ္ခ်က္ငုံ႕ၾကည့္၍လြန္းဓာတ္ေလွကားထဲမွာၿပဳံးေနမိသည္ ။ဟိုတစ္ေန႕က အုန္းနို႔ေခါက္ဆြဲစားခ်င္သည္ေျပာေနေသာသူ႕ေၾကာင့္ လြန္းခ်က္ေကြၽးဖို႔အစီအစဥ္ရွိေပမဲ့ အခုမွလုပ္ေကြၽးရေတာ့သည္ ။
လြန္းေက်ာင္းကလည္းပိတ္ထားေတာ့ ဒီရက္ပိုင္းမွအားတာေလ ။ဓာတ္ေလွကားပြင့္တာႏွင့္ လြန္းသူရွိရာ႐ုံးခန္းကိုသာဦးတည္သြားေတာ့သည္ ။အုန္းနို႔ေခါက္ဆြဲလုပ္ေပး႐ုံမက ႐ုံးထိလာပို႔လွ်င္ၿပဳံး႐ႊင္ေနတက္ သု႔မ်က္ႏွာအားလြန္းျမင္ခ်င္လွၿပီ ။
သူ႕႐ုံးခန္းသြားတဲ့လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံး သူတို႔CEO၏ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္တဲ့သူမအား အားလုံးကေခါင္းငုံ႕ရိုေသေပးၾကသည္ ။လြန္းလည္းအလိုက္သင့္ေနေပးကာ သူ႕ရွိရာဆီသာတန္းတန္းမတ္မတ္ေလွ်ာက္ေနမိ၏ ။
"ဘယ္လိုလဲ ထက္ ။စားေကာင္းရဲ႕လား "
႐ုံခန္းနားမေရာက္ခင္မွာ ပူးကပ္ကာထိုင္ေနတဲ့အရိပ္ႏွစ္ခုကိုျမင္ေတာ့ လြန္းလက္ထဲက ငါးဆင့္ခ်ိဳင့္အားတင္းေနေအာင္လက္ျဖင့္ဆုတ္လိုက္မိသည္ ။
"အင္း ေကာင္းတယ္ ။ဟန္ဟန္ နင့္လက္ရာေတြေတာင္အေတာ္ေကာင္းလာၿပီေနာ္ "
ၿပဳံးရယ္ကာထမင္းလုတ္ေတြကို စားပို႔နင့္ေအာင္ထိစားေသာက္ေနတဲ့ သူ႕ထက္သာရယ္ ။အနားမွာေတာက္တဲ့လိုကိုယ္ေပၚမကပ္တြယ္႐ုံတမယ္ျဖစ္ေနတဲ့ ဟန္ဟန္ဆိုတဲ့ကေလးမေလး ။
"ေရာ့ ထည့္စားအုံး "
လြန္းထိုေနရာမွထြက္လာခဲ့လိုက္ေတာ့သည္ ။လက္ထဲကခ်ိဳင့္ကို လႊင့္ပစ္ခ်င္သည္ထိ ။လြန္းႏွင့္မေတြ႕ခင္က ရည္းစားကိုမွိုလိုေပါက္ေအာင္ထားခဲ့သည့္ သူ႕ထက္သာ ။မိဘကအလိုလိုက္၍ အလုပ္ဆိုတာမေျပာႏွင့္ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ျမင္ရလွ်င္ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးႏွင့္လမ္းေပၚမွာသာ လက္ယားလက္ယားႏွင့္ ။
စေတြ႕တုန္းက ေထာင့္မက်ိဳးခဲ့တဲ့သူ႕အား လြန္းဘယ္လိုမ်ားခ်စ္မိသြားသည္လဲမသိ ။ဆိုးလိုက္တာလည္း ခ်ာလို႔ ။လြန္းႏွင့္ခ်စ္သူျဖစ္ၿပီးတည္းက လြန္းကထိန္း၍ အနည္းငယ္ေျခၿငိမ္ေပမဲ့တစ္ခါတစ္ေလ ထထေဖာက္တက္သည္ ။
အဆိုးဆုံးက ထိုဟန္ဟန္ဆိုသည့္ရည္းစားေဟာင္းကေလးမေလးအား သနားလို႔သနားလို႔ႏွင့္အခုထိမ်က္ႏွာသာေပးေနတုန္း ။လြန္းက ထိုကေလးမရဲ႕အၾကည့္ေတြကိုသိေနေတာ့ သူ႕အားစိတ္မခ်ရဲ ။လြန္းႏွင့္ဆိုအသက္အမ်ားႀကီးကြာတယ္မလား ။
ဒီအသက္ကြာျခားမႈေၾကာင့္ လြန္းမွာသူႏွင့္ျပႆနာျဖစ္တိုင္း စိတ္ဖိစီးရသည္ ။ေဝ့တက္လာသည့္မ်က္ရည္စတို႔အား လက္ဖမိုးျဖင့္သုတ္ကား ဓာတ္ေလွကားႏွင့္ျပန္ဆင္းခဲ့လိုက္သည္ ။
"ပန္း ။ကုမၼဏီလာတာလား "
ဓာတ္ေလွကားကအထြက္ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ ေအာင္ေၾကာင့္လြန္းကိုယ္ေလးတုန္သြားရသည္ ။ေအာင္က က်ဴတာဆရာေပမဲ့ သူ႕ဒယ္ဒီႏွင့္ရင္းႏွီးကာ သူ႕တို႔ကုမၼဏီကရွယ္ယာရွင္တစ္ဦးလည္းျဖစ္သည္ ။ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းပိတ္သည့္ရက္ေတြဆို ကုမၼဏီမွာမၾကာမၾကာရွိေနတက္၏ ။
လြန္းျဖတ္ခနဲ႕ဝင္လာတဲ့ ေစာနကျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ။
"အင္း ။နင္ေန႕လည္စာစားၿပီးတာလား "
"မစားရေသးဘူး ။ငါခဏေနမွ အျပင္ထြက္စားမလို႔ ။နင္ေရာလိုက္ခဲ့မလား "
"အျပင္သြားမေနနဲ႕ေလ ငါအုန္းနို႔ေခါက္ဆြဲလုပ္လာတယ္ ။လာ..နာေနခန္းထဲသြားၿပီးစားရေအာင္ "
"ဟာ..ေက်းဇူးပဲဟာ ။နင့္လက္ရာမစားရတာၾကာၿပီ "
~~~
သူ႕လက္မွတ္ထိုးေပးေနရင္း ထိုင္ဖုန္းကေနတဆင့္အတြင္းေရးမႉးစံစံက နားေနခန္းထဲ အန္တီေရာက္ေနသည္ေျပာတာေၾကာင့္ လုပ္လက္စေတြအားထားခဲ့ကာ မေျပး႐ုံတမယ္လာရသည္ ။ပုံမွန္ဆို သူ႕႐ုံးအားေခၚဖို႔ခက္သည့္အန္တီက ထူးထူးဆန္းဆန္း႐ုံးကိုလိုက္လာလွ်င္ သူ႕မွာတအားေပ်ာ္တာ ။
နက္ကတိုင္အား ေျပေလ်ာ့ေလ်ာ့လုပ္ကာနားေနခန္းထဲက အန္တီဆီအားအျမန္သြားရသည္ ။သို႔ေသာ္ျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းကသူ႕ႏွလုံးသားအား ေအာင့္ခနဲ႕ ။
"အန္တီ! "
ထင္သည့္အတိုင္း တဇြတ္ထိုးေရာက္ခ်လာသည္ ။မ်က္လုံးေတြနီရဲကာ လက္သီးေတြလည္းဆုတ္ထား၏ ။သူ႕ထက္သာက သူ႕အလွည့္က်မွ ခံစားတက္ေနတာ ။လြန္း သူ႕အားတစ္ခ်က္ေလးသာေမာ့ၾကည့္ၿပီး အုန့္နို႔ေခါက္ဆြဲကိုသာ ေသာက္ေနလိုက္သည္ ။ေအာင္ကလည္း ထိုသို႔တုန္လႈပ္တက္သူမဟုတ္ ။သူမွန္လွ်င္ ။
"လာ..သူ႕ေနာက္လိုက္ခဲ့ "
"အ့...မင္းလႊတ္ "
က်င္ခနဲ႕ျဖစ္သြားသည့္လက္ေကာက္ဝတ္ေၾကာင့္ လြန္းအသံထြက္ညည္းတြာမိသည္ ။ဒီကေလးက ေဒါသထွက်ၾလႇင်ဘာမွမမြင် ။အဲ့လိုမ်ိဳး လြန္းလည္းစိတ္ႀကီးတက္ခ်င္သည္ ။သူ႕အ႐ြယ္လို ဘာကိုမွမစဥ္စားဘဲ သူ႕လိုမ်ိဳးတဇြတ္ထိုးဆန္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္ ။
"ပန္း အဆင္ေျပလား "
"ခင္ဗ်ာ..ေသာက္ေပါက္ကိုပိတ္ထားေနာ္ "
"သူ႕ထက္သာ! "
"အန္တီ သူ႕ကိုမေအာ္နဲ႕! ။သူ႕ဒီခ်ိန္မွာ အန္တီ့သိကၡာကိုလည္းထည့္တြက္နိူင္မယ္မထင္ဘူးေနာ္ ။သူ႕နဲ႕လိုက္ခဲ့ "
"ဖယ္!..တို႔မလိုက္ဘူး "
သူ႕လက္ထဲကေန ေဆာင့္႐ုန္းသြားသည့္အန္တီ့လက္ေၾကာင့္ လက္ထဲတြင္သာမက ႏွလုံးသားထဲကပါ ဟာသြားရသည္ ။
"ေအာင္ ငါ့ကိုအိမ္ျပန္လိုက္ပို႔ေပး "
ထင္ထားသည္ထက္ပို၍ ေဒါသႀကီးေနတဲ့ သူ႕ေၾကာင့္လြန္းဒီကေနျပန္ဖို႔သာျပင္ရသည္ ။ဝန္ထမ္းေတြကလည္း သူတို႔ရဲ႕CEOကိုေၾကာက္ၾက၍ ေပၚတင္သာမၾကည္ရဲတာ နားေနခန္းနားက ရစ္သီရစ္သီႏွင့္ ။သူ႕အတြင္းေရးမႉးမေလး စံစံကေတာ့ သူ႕အေနာက္ကေနဗ်ာမ်ားေနရသည္ ။
"ေဒၚပန္းလြန္းအိမ္! "
ေအာင္ႏွင့္အျပင္ထြက္ဖို႔ျပင္ေနသည့္ေျခလွမ္းေတြက သူ႕အသံၾကားေတာ့ တုန့္သြားေပမဲ့ ခဏပါပဲေျခလွမ္းေတြက ပုံမွန္ျပန္ျဖစ္သြားက ဒီေနရာကေနအျမန္ထြက္သြားဖို႔ျပင္ရသည္ ။သို႔ေသာ္ လြန္းေနာက္က ေအာင္အားဆြဲ၍ထိုးလိုက္သည့္ သူ႕ ။
ခြပ္
"ေအာင္! အဆင္ေျပရဲ႕လား "
"အင္း ပန္းငါရတယ္ "
လဲက်သြားတဲ့ေအာင္နားသြားၿပီး ထူေပးေနတာကိုလြန္းလက္အားအတင္းဆြဲလာသည္ ။
"အန္တီ သူ႕နဲ႕လိုက္ခဲ့ "
"ဖယ္..တို႔ေအာင္နဲ႕ျပန္..အြင့္ "
ပါးႏွစ္ဖက္အားထိန္းကိုင္၍ ႏႈတ္ခမ္းေတြအားနမ္းသည္ ။လြန္းမွာ လူအမ်ားေရွ႕နမ္းခံရသည္ေၾကာင့္ ရွက္စိတ္တို႔ျဖင့္ထူပူကာ သူ႕အားေဆာင့္တြန္းေပမဲ့ မရ ။အတင္းကို အသံထြက္ေအာင္ကိုနမ္းရွိုက္ေနတာ ။အခန္းထဲကထြက္သြားရမလိုျဖစ္ေနတဲ့ စံစံေရာ ၊မ်က္ႏွာလႊဲထားတဲ့ေအာင္ေရာ ၊ၿပီးေတာ့ အေပါက္ဝနားက ဝန္ထမ္းေတြေရာၾကည့္ေနၾကတာ ။လြန္းမွာငိုခ်င္လာရသည္ ။
တစ္မိနစ္ေလာက္ၾကာမွလႊတ္ေပးတဲ့ သူ႕အားလြန္းထူပူစြာနဲ႕ လက္ေတြအားျမႇောက္ခ်၍ သူ႕ပါးအားရိုက္ဖို႔ျပင္လိုက္သည္ ။ေရွာင္လည္းမေရွာင္ဘဲ လြန္းကိုတစိုက္မတ္မတ္ၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းနီေတြေၾကာင့္ ျမႇောက္ထားတဲ့လက္ကိုခ်လိဳက္သည္ ။သူ႕ဝန္ထမ္းေတြေရွ႕မွာ လြန္းသူ႕အားအရွက္မခြဲခ်င္ ။သူဘက္ကသာ လြန္းအရွက္ႏွင့္သိကၡာကို အေလးမထားတာ ။
"သူ႕နဲ႕လိုက္ခဲ့ ။မဟုတ္ရင္ သူ႕အေၾကာင္းသိပါတယ္ေနာ္ "
ေအာင့္ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ေတာ့ ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္ ။နားေနခန္းထဲမွာအဆင္မေျပသည္မို႔ လြန္းသူဆြဲေခၚရာေနာက္ကိုသာပါလာရသည္ ။သူ႕အတြက္အုန့္နို႔ေခါက္ဆြဲခ်ိဳင့္လည္းမပါေတာ့ ။
ကားေမာင္းေနတဲ့တစ္ေလွ်ာက္လုံး ဘာမွမေျပာေပမဲ့ ။လည္ပင္းက အေၾကာစိမ္းေတြေထာင္ေအာင္မ်က္ႏွာေတြနီရဲတက္ေနသည့္သူ႕အား လြန္းအနည္းငယ္ေတာ့ေၾကာက္သည္ ။ဒါေပမဲ့ ဒီျပႆနာမွာ လြန္းကမွားပါသလား ။မ်က္လုံးထဲကေပၚလာတဲ့ သူ႕ႏွင့္ဟိုကေလးမပုံရိပ္ေၾကာင့္ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကိုဖိကိုက္မိသည္ ။အရင္တုန္းကပုံရိပ္ေတြကလည္းထပ္၍ထပ္၍ေပၚလာသည္ ။သူက ထိုကေလးမႏွင့္ဆိုအေနနီးလြန္းပါရဲ႕ ။
အရွိန္ကိုအျမန္တင္ကာေမာင္းေနတဲ့ကားေပၚမွာ လြန္းမ်က္လုံးေတြမွိက္လက္သီးေတြဆုတ္ကာလိုက္ပါခဲ့ရေတာ့သည္ ။
~~~
ကားထဲကထြက္တာနဲ႕ လြန္းအားေပြ႕ခ်ီသည္ေၾကာင့္ သူ႕အားထုရိုက္ေပမဲ့ မမႈဘဲဆက္ခ်ီကာ
ေလွကားကေနအေပၚထပ္က လြန္းတို႔အခန္းထဲေရာက္သည္ႏွင့္ေမြ႕ရာေပၚပစ္ခ်သည္ ။ေအာင့္သြားရတဲ့ ခါးရိုးေၾကာင့္မ်က္ရည္တို႔ပါေဝ့လာသည္ ။
"အ့..နာတယ္ "
ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲနက္ကတိုင္ကိုျဖဳတ္ပစ္ၿပီး ရွပ္အကၤ်ီကၾကယ္သီးကိုပါျဖဳတ္ေနသည္ေၾကာင့္ လြန္းထိတ္လန့္ကာ အခန္းထဲကထြက္ဖို႔ျပင္ေတာ့ ခါးကေနဆြဲေပြ႕ကာေမြ႕ရာေပၚျပန္ေရာက္ေစ သည္ ။
"ဟင့္အင္း..မင္းေနာ္ ။ဘာလုပ္မလို႔လဲ "
"တိတ္တိတ္ေနေပး အန္တီ ။သူ႕အရမ္းေဒါသထြက္ေနတယ္ "
"အို..ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း "
လြန္းအေပၚမွအုပ္မိုးကာႏႈတ္ခမ္းေတြကိုအၾကမ္းပတမ္းနမ္းသည္ ။သူ႕ရင္ဘတ္ကိုထုရိုက္ေနသည့္လက္ေတြအား သူ႕လက္ေတြျဖင့္ထပ္ဖိကပ္ေမြ႕ရာမွာနစ္သည္ ။လြန္းမွာေတာ့ သူ႕ရင္ခြင္ေအာက္ကေန အနမ္းေတြကိုေခါင္းယမ္းေရွာင္ေနေပမဲ့ အလုပ္မျဖစ္ ။
"ဟိုလူနဲ႕ဆို ရီၿပဳံးေနတက္တာ ဒီႏႈတ္ခမ္းေတြလား "
"အ့ "
ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းသားကို ကိုက္သည္ ။ငံက်ိက်ိအရသာကို တမ်င္းမ်င္းစုပ္ယူေနသည့္သူ႕ေၾကာင့္ရင္ေတြပါတုန္လာကာ ေမာလာရသည္ ။
"အန္တီ့ကို အဲ့လူကသူ႕လိုမျပဳမႈရဘူးမလား ။ဒီလို.. ဒီလို အန္တီ့ရင္သားေတြကိုေလ "
ရင္ဖုံးအကၤ်ီေပၚကေန လက္ျဖင့္ဆုတ္ႏွယ္ေနသည္ေၾကာင့္ လြန္းမွာနာက်င္လွၿပီ ။ၾကယ္သီးတို႔အားဆြဲျဖဳတ္ကာ ရင္ၫႊန္းေနရာေတြကိုအမွတ္သားျဖစ္ေအာင္ထိ စုပ္ယူနမ္းေနတာ ။လြန္းမွာ သူ႕အျပဳအမႈ ေတြေၾကာင့္မ်က္ရည္တို႔ပါက်လာရသည္ ။
"မင္းက..မင္းကတို႔ကို လိင္စိတ္တစ္ခုတည္းနဲ႕..အင့္.အဟင့္ "
ျဖဴႏွစ္ေနသည့္အန္တီ့ရင္ၫႊန့္တို႔အားနမ္းေနရင္း ၾကားလိုက္ရတဲ့စကားေၾကာင့္သူ႕ အန္တီ့အားေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ မ်က္ႏွာလြဲကာငိုရွိုက္ေနသည္ ။သူ႕တုန္လႈပ္စြာ အန္တီ့ကိုယ္ေပၚမွထလိုက္ရင္း အန္တီ့အားမယုံနိူင္စြာၾကည့္ကာ...
"အန္တီက အဲ့လိုထင္ေနတာလား ။သူ႕အခ်စ္ကို အန္တီကအဲ့လိုထင္ေနတယ္ေပါ့..ဟာကြာ.. ေတာက္စ့္ "
ခြမ္း!
ဒုတ္ ဒုတ္
လြန္းအေျပာကလြန္းသြားသည္ဆိုတာသတိရေတာ့ သူ႕ကအခန္းထဲကပန္းအိုးအားခြဲ၍ အုတ္နံရံအားလက္သီးျဖင့္ထိုးေနသည္ ။ေမြ႕ရာေပၚမွထလိုက္ကာ ပုံပ်က္ေနတဲ့ရင္ဖုံးအားလည္းမျပင္နိူင္ ။လက္မွာေသြးေတြရဲလာတဲ့သူ႕ကိုထိုင္ၾကည့္ေနရင္း ငိုရွိုက္မိ၏ ။ဘယ္ေတာ့ျဖစ္ျဖစ္ ေဒါသေရွ႕ထားတက္တဲ့သူ ။
"ဟင့္ အဟင့္.."
နားထဲမွာအန္တီ့ငိုသံၾကားေလ သူ႕နံရံအားပိုထိုးေလ ။ရင္ထဲကနာတာက လက္ကနာက်င္မႈကိုမယွဥ္နိူင္ ။ၾကာေတာ့ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာထိုးႏွက္ေနတဲ့ နံရံကေသြးစေတြဟိုတစ္စဒီတစ္စ ။သူ႕ညာဘက္လက္ကလည္း ေသြးေတြနီရဲေနသည္ ။
အန္တီ့က သူ႕အခ်စ္အားဘယ္လိုမ်ားမွတ္ယူထားသလဲ ။
ခြမ္း!
"အဟင့္...အ့ "
အလုပ္စားပြဲေပၚက အလွပန္းအိုးကိုသူ႕ကိုင္ေပါက္ပစ္လိုက္တဲ့အခါ ေပၚထြက္လာတဲ့အန္တီ့အသံေၾကာင့္ အန္တီ့နားကိုေျခလွမ္းေတြကအလိုလိုေရာက္သြားရသည္ ။
ကုတင္ေပၚကတြဲေလာင္းက်ထားသည့္ ဘယ္ဘက္ေျခေထာက္နားမွာ ဖန္ကြဲစကရွပ္ထိသြားေပမဲ့ အသားအေရႏုႏုကေသြးတို႔ထြက္လာသည္ ။
သူ႕ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိဳက္ေတာ့ မ်က္ရည္ေတြႏွင့္မ်က္ႏွာေလးက ငုံ႕ၾကည့္လာသည္ ။အန္တီ့အားသူ႕ငိုေအာင္လုပ္မိျပန္ပါၿပီေလ ။
"အို "
ဘယ္ေျခဖမိုးကဖန္ကြဲစရွပ္ထိသည္ေၾကာင့္ ထြက္ေနသည့္ေသြးတို႔အား ကုန္းစုပ္ေပးသည္ ။လြန္းေျခေထာက္အားကိုင္ထားတဲ့ သူ႕လက္ကေသြးေတြရဲေနတာျမင္ရေတာ့ ပိုငိုခ်င္လာသည္ ။လြန္းဟာလည္း စိတ္တိုလွ်င္က်ဴတာဆရာမတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ စကားကိုနာေအာင္ေျပာတက္သည္ ။ျပႆနာဟာ အက်ယ့္အက်ယ္ျဖစ္လာကာ ခုေတာ့နာက်င္ရတာက ႏွစ္ေယာက္စလုံး ။
အံဆြဲထဲက ေဆးေသတၱာဘူးအားယူၿပီး လြန္းေျခေထာက္ကို ပလာစတာေသးေသးေလးႏွင့္ကပ္ေပးသည္ ။ထိုေနာက္ေဆြးေငးေနသည့္ မ်က္ဝန္းေတြျဖင့္တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ အခန္းထဲကထြက္သြားသည့္သူ႕ ။
လြန္းကုတင္ေပၚမွာပဲထိုင္ေနရင္း ခဏၾကာေတာ့ၾကားလိုက္ရတဲ့ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းကားေမာင္းထြက္သံေၾကာင့္ သက္ျပင္းကိုခ်ကာ မ်က္ႏွာကိုလက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္ထဲထည့္၍ ငိုမိေတာ့သည္ ။
~~~
extra extraနဲ႕ေတာင္းေနၾကလို႔ ဆက္ၿပီးေနာက္ထပ္ႏွစ္ပိုင္းေလာက္ေရးေပးမယ္ေနာ္ ။