Unicode~
"နေပါဦး။ ဒီမြို့မှာ ဘယ်ရုပ်ရှင်ရုံက အကောင်းဆုံးလဲ။ စာရေးမကြီးတို့များ သိကြမလားလို့"
သူ့တစ်ဦးပိုင်ရုံးခန်းလေးမှ ထွက်လာချိန် ဝန်ထမ်းများကို လှမ်းမေးလိုက်သည်။ ယောကျ်ားသားများက စိတ်ဝင်စားဟန်ရယ်မရှိကြသော်လည်း အမျိုးသမီးများကတော့ သူတို့သဘာဝအတိုင်း ဝေဖန်ပိုင်းခြားစိတ်ဖြာဖို့ရာ အင်မတန်စိတ်အားထက်သန်ကြ၏။
"ပင်မရုံကအကောင်းဆုံးပေါ့ ခရိုင်မင်းရဲ့။ နာမည်တောင် ပင်မပါဆို"
"အို အေမီကလည်း.. မြို့မရုံကမှ ပိုကောင်းတာပါ။ ခုံတွေဆိုလည်း အသစ်ချည်း။ ပိတ်ကားကလည်း ကောင်းလိုက်တာမှ"
"မဟုတ်တာ.. ကျွန်မကတော့ ထောက်ရှားရုံအကြိုက်ဆုံး။ အသစ်ဆိုပေမဲ့ အထင်မသေးလေနဲ့။ ဝန်ဆောင်မှုကတော့ သိပ်ကောင်း"
အဲသည်မှာတင် အမျိုးသမီးတို့က စတင်ဂိုဏ်းကွဲနေကြလေပြီ။ JungKookမှာ မေးမိတာတောင် မှားသယောင်ယောင်။ Jimကို စုံစမ်းခိုင်းလိုက်လည်း ရသားနှင့် အတွေ့အကြုံပိုရှိသူ မြို့ခံအမျိုးသမီးများကို အားကိုးမိကာမှ နားစည်ပင် မီးတောက်လုလု။
"ကဲ..ကဲ။ တော်ကြတော့.. အဲဓီလိုငြင်းနေကြမယ့်အစား ကောင်းကွက်တွေကို တစ်လှည့်စီပြောမှပေါ့"
"ကျွန်မတို့ကတော့ မိသားစုနဲ့ သွားနေကျဆိုတော့ ပင်မရုံနဲ့ အဆင်ပြေနေတာပဲ ခရိုင်မင်းရဲ့။ ဈေးလည်းသင့်တော့ လူများများသွားဖို့ အဆင်ပြေတာပေါ့။ မူလလက်ဟောင်းရုံကြီးဆိုတော့ ရုပ်ရှင်ရွေးချယ်စရာလည်း စုံစုံလင်လင်ပေါ့ ခရိုင်မင်းရယ်"
အေမီဟုခေါ်သော စာရေးမကြီးက သူ့အတွေ့အကြုံကို ရှင်းပြလေ၏။ စာရေးမကြီးအေမီမှာ မိသားစုများတာ သူသိထားသည်။ ခရိုင်ရုံးရဲ့ သက်တမ်းရင့်စာရေးမကြီးဖြစ်ပြီး အရွယ်လည်းရလေပြီ။ သမီးနှစ်ယောက် သားနှစ်ယောက်နှင့် တစ်အိမ်တည်းပြွတ်သိပ်နေသည့် မိသားစုအဖို့ ရုပ်ရှင်ကြည့်ဖို့အရေး ဈေးကိုအရင်တွက်ဆမှာတော့ အသေအချာ။
"မြို့မရုံကတော့ ပင်မရုံလောက် သက်တမ်းမရင့်ပေမဲ့ ရုံတင်ကားတွေက သိပ်ကောင်းတာ ခရိုင်မင်းရဲ့။ ဟိုတစ်လကတင် ခုံအသစ်တွေလည်း လဲထားတော့ အခုများဆို လူတွေကို ကြိတ်ကြိတ်တိုးနေရော။ ကျွန်မတောင် ပိတ်ရက်တုန်းက သွားကြည့်ဖြစ်သေးတယ်"
"နေကြပါဦး။ ခရိုင်မင်းက ဘယ်သူနဲ့ သွားမှာလဲ။ တစ်ယောက်တည်းသွားကြည့်မှာတော့ မဟုတ်ဘူးမလား"
ထောက်ရှားရုံကိုမှ ထောက်ခံမဲပေးသော စာရေးမလေးက သည်ရုံ၏ အသက်အငယ်ဆုံးဝန်ထမ်းဖြစ်သည်။ သူ့ကို စပ်စပ်စုစုမေးခွန်းမေးလာတော့ သူ့မှာ မျက်နှာပူပူ။ ချစ်မှုရေးရာကိစ္စများကို လျှို့ဝှက်ထားလိုခြင်းမရှိသည့်တိုင် တိတိပပဖွင့်ပြောရန်ကျပြန်တော့လည်း အတွေ့အကြုံမရှိသူပီပီ လမ်းပျောက်နေပါတော့သည်။
"စုံတွဲသွားဖို့ဆိုရင်တော့ ကျွန်မပြောတဲ့ ထောက်ရှားရုံက အကောင်းဆုံးနော်"
"ဟဲ့ ဒီကလေးမတော့ ခရိုင်မင်းကို ပေါက်ကရတွေ"
"ဪ.. ဒေါ်အေမီတို့ကတော့ လုပ်ပြီ။ ခရိုင်မင်းလည်း စုံတွဲရှိချင်ရှိမှာပေါ့။ အစ်မတို့ပြောတဲ့ရုံတွေကဖြင့် လူတွေများ၊ ကလေးကလောင်ပါမကျန် ကြိတ်ကြိတ်တိုးနေတာကို ချစ်သူရည်းစားသွားဖို့ အဆင်မသင့်လိုက်လေခြင်း"
JungKook ကြိတ်ပြုံးလေးပြုံးလိုက်ရင်း ထောက်ရှားရုံသွားဖို့သာ တိတ်တဆိတ်ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါသည်။ ပူပူနွေးနွေးအိမ်ထောင်သည်ဖြစ်ထားသည့် စာရေးမလေးက ယုံဖို့ကောင်းမည်ထင်ပါ၏။
"ဟုတ်ပါပြီ။ ကူစဥ်းစားကြပေးလို့ ကျေးဇူးပါပဲ။ ရုံးဆင်းကျ စားပွဲလုပ်ချင်လုပ်ကြလေ။ ဆိုင်မှာ ကျွန်တော့်နာမည်နဲ့ မှတ်ထားခိုင်းလိုက်မယ်"
"ဟာ တကယ်လား ခရိုင်မင်း။ အိမ်ကိုရော သယ်သွားလို့ရလား"
"ရပါတယ် ရပါတယ်"
ရုံးတိုင်ပေါ်မှာ ချိတ်ထားသော ကုတ်အင်္ကျီကို ဆွဲယူလိုက်သည်။ သည်ကနေ့တော့ ထောက်ရှားရုံကို အရင်ဝင်ပြီး လက်မှတ်ဝယ်ရမည်။
သူများတကာလက်ဆောင်ပေးသည့် လက်မှတ်နှင့် ရုပ်ရှင်ရုံဖွင့်ပွဲများသာ သွားဖူးရမည်။ တမင်တကာကြီး ကိုယ်တိုင်လက်မှတ်ဝယ်ရသည့်အဖြစ်ကတော့ သူခေါင်းထဲမှာတောင် ရှိမနေ။
"ဪ.. ထောက်ရှားရုံက ဘယ်နားမှာများလဲ"
"ပြည်ထောင်စုလမ်းမကြီးတည့်တည့်သွားပြီး ရှားတောလမ်းကိုချိုးလိုက်ရင် တွေ့ရပါလိမ့်မယ် ခရိုင်မင်း"
"ဒါဆို သွားလိုက်ပါဦးမယ်။ ရုံးဆင်းရင် တံခါးသေချာပိတ်သွားကြဦးနော်။ အခုတလော ခိုးမှုတွေသိပ်များဆိုပဲ"
"ဟုတ်ကဲ့ စိတ်ချပါ ခရိုင်မင်း"
လွှားခနဲ ထွက်သွားသော ခရိုင်မင်းကို ကြည့်ရင်း စာရေးမတို့မှာ ပြောစရာတစ်ခုရသွားသလို။
အမြဲလိုလို ရုပ်တည်နှင့် အမိန့်ပေးတတ်သော ခရိုင်မင်းက ရုပ်ရှင်ရုံမေးပါမှ သူမဟုတ်သလို ရိုကျိုးလွန်းနေသည်။ စားပွဲလုပ်ဖို့တောင် ပိုက်ဆံကြိုရှင်းပေးသွားဦးမတဲ့လေ။
"ကျွန်မပြောသားပဲ။ ခရိုင်မင်းက သူ့ချစ်သူနဲ့ သွားမှာပါလို့။ ကြည့်ပါလား.. ထောက်ရှားရုံလိပ်စာကိုပဲ မေးသွားတာ"
"အို..တခြားရုံတွေကလိပ်စာသိပြီးသားဖြစ်နေလို့နေမှာပေါ့။ ခရိုင်မင်းကို ဘယ်အမျိုးသမီးနဲ့မှလည်း သရိုးသရီရယ်လို့ မကြားမိပေါင်တော်.."
"ဒေါ်အေမီတို့ကတော့ အမြင်ကိုကျဥ်းနေတာပါ။ ခရိုင်မင်းက သူ့ချစ်သူအကြောင်း ကျွန်မတို့ကို ပေါ်ပေါ်ထင်ထင်ပြောနေမတဲ့လား။ ကျွန်မတော့ ဒီပိတ်ရက်မှာ ထောက်ရှားရုံနားစောင့်ပြီး ခရိုင်မင်းရဲ့ချစ်သူကို စောင့်ကိုကြည့်ဦးမှာ"
"အေဗာရယ်.. ညည်းတော်တော်စပ်စုတာပဲ။ ဟိုကတွေ့ပြီး အလုပ်ဖြုတ်လိုက်မှ။ အေးအေးဆေးဆေး ညည်းလင်အသစ်စက်စက်နားပဲ နေစမ်းပါအေ"
အေဗာဆိုတဲ့ စာရေးမအငယ်လေးက စပ်စပ်စုစုပြောတတ်တော့ အသက်ကြီးကြီးဇီဇာကြောင်ကြောင် စာရေးမကြီးအေမီနှင့် ငြင်းကြခုံကြတာ ဆန်းပင်မဆန်းတော့။
ဆက်ဆက်ဆော့ဆော့အေဗာကို သူ့ယောကျ်ားကိုလူအေးတစ်ယောက် မည်သို့သည်းခံချစ်ကြိုက်ခဲ့ကြောင်းကို ဒေါ်အေမီတကယ်နားမလည်နိုင်ပါလေ။
____
စာရေးမလေးအေဗာပြောသည့်အတိုင်း ပြည်ထောင်စုလမ်းမကြီးကို အစုန်လမ်းအတိုင်းမောင်းလာခဲ့သည်။ ရှားတောလမ်းဆိုသည့် ဆိုင်းဘုတ်အား မလွတ်သွားစေရန် မျက်စိရှင်ရှင်ထားရသေးသည်။
လအနည်းငယ်ကြာနေပြီးသည့်တိုင် သည်မြို့၏လမ်းများက သူ့အတွက် ခပ်ဆင်ဆင်ဖြစ်နေဆဲပင်။ ရေဒီယိုရုံး၊ မျက်ခြယ်၏အိမ်နှင့် သူ့အိမ်အပြင် St. Johnဘုရားကျောင်းကိုသာ သူ့မှာဖြောင့်ဖြောင့်သွားတတ်သည်။ ကျန်သည့်နေရာများဆို ဆိုင်းဘုတ်ကြည့်၍ စမ်းတဝါးဝါးသွားနေရဆဲ။
ရှားတောလမ်းဆိုသည့် ဆိုင်းဘုတ်ကို တွေ့တွေ့ချင်း ကားအချက်ပြမီးကိုပွင့်စေပြီး ကွေ့လိုက်သည်။ လမ်းမကြီးပေါ်မဟုတ်သော်လည်း လမ်းမကြီးကနေခွဲထွက်လာသည့်လမ်းဖြစ်သဖြင့် လမ်းမကြီးနီးပါး ကျယ်၏။
ကားအနည်းငယ်၊ ယာဥ်အနည်းငယ်ရပ်ထားသော နေရာက ထောက်ရှားရုပ်ရှင်ရုံပင်။
"ရုပ်ရှင်လက်မှတ်ဝယ်ချင်လို့"
"ဘယ်ရုပ်ရှင်ကားအတွက်လဲခင်ဗျ"
သူက မျက်ခြယ်နှင့် အေးဆေးချိန်းတွေ့ချင်ရုံသက်သက်သာ ရုပ်ရှင်ကြည့်မှာ။ သူ့အတွက် ဘာဇာတ်ကားပြနေတယ်ဆိုတာ အရေးပင်မကြီး။
"လူကြိုက်များတဲ့ဇာတ်ကားဆို ရပါပြီ။ ဘာဇာတ်ကားများရှိမလဲ"
"ဒါဆို.. 'The God must be crazy'ကြည့်မလား။ ဒီတလော လူကြိုက်များနေတာ"
"ရတယ်လေ"
"ဘယ်ခုံတန်းက ယူမလဲဗျ"
"နောက်ဆုံးတန်းက နှစ်ခုံပေးပါ။ အလယ်ပိုင်းမဟုတ်ဘဲ လျှောက်လမ်းရဲ့ဟိုဘက်အခြမ်းက သီးသန့်နှစ်ခုံ"
သီးသီးသန့်သန့်ဖြစ်မည်ဟု အထင်ရဆုံးနေရာကို ရွေးလိုက်သည်။ ရုပ်ရှင်လေးကြည့်ရုံကို သူနှလုံးက ဘာလို့များ တုန်ခါနေရတာပါလိမ့်။ ပထမဆုံးကြည့်ဖူးတဲ့ရုပ်ရှင်လည်း မဟုတ်ပါဘဲနဲ့။
ဇာတ်ကားလေးကြည့်ရုံပါ.. ဟုတ်တယ်၊ ဇာတ်ကားလေးကြည့်ရုံပဲ။
____
စနေနေ့များမှာ အိပ်ရာစောစောထတတ်သည်က ကိုယ့်အကျင့်မဟုတ်ချေ။ မောင်ကသာ သည်နေ့တစ်နေ့လောက် သူ့အတွက်အချိန်ဖဲ့ပေးပါဟု မတောင်းဆိုထားလျှင် သည်လိုအချိန်မှာ ကိုယ်အိပ်မက်မက်လို့တောင် ပြီးမှာမဟုတ်သေး။
ရာသီဥတုက အသည်းခိုက်မတတ်ချမ်း၏။ စောင်ခြုံထဲက ထွက်ရသည်ကပင် ဟာကြူလီ၏ စွန့်စားခန်းကဲ့သို့ ဖြစ်နေသည်။ ဆောင်းမနက်များဟာ အိပ်ရာထဲခွေနေဖို့ အသင့်တော်ဆုံးမဟုတ်လား။
ခြေရင်းရှိ မီးလင်းဖိုက မီးစာကုန်လို့နေပြီ။ Taehyung ထင်းချောင်းအနည်းငယ်ယူ၍ မီးမွေးလိုက်မှသာ နွေးနွေးထွေးထွေးအငွေ့အသက်လေးရတော့၏။ ကြေးရောင်တလက်လက်ရေနွေးအိုးကြီးကို ဖိုခနောက်ပေါ်တင်လိုက်ပြီး ကော်ဖီတစ်ခွက်ဖြစ်ဖြစ် ဖျော်သောက်နိုင်ရန်ပြင်ရသည်။ ခိုက်ခိုက်တုန်အောင်ချမ်းလွန်းလို့ ပူပူနွေးနွေးသောက်စရာတစ်ခုက မရှိမဖြစ်လိုအပ်လှပါသည်။
လက်ချောင်းထိပ်များက အအေးဒဏ်ကြောင့် ရဲသွေးနီလျက်သာ။ ပါးနှစ်ဖက်ကလည်း သွေးရောင်လွှမ်းနေလိမ့်မည်။ မျက်နှာအသားအရေကခြောက်တော့ အရေနုနုများ ကွာကျနေသည်အား အသေအချာကြည့်လျှင် မြင်ရပါလိမ့်မည်။
တကယ်တော့ Taehyungမှာ မီးလင်းဖိုးနားက မခွာချင်သေး။ ကော်ဖီအရှိန်ကြောင့် ခန္ဓါကိုယ်ထဲ နွေးထွေးနေပြီဖြစ်သော်လည်း အနွေးဓါတ်လေးက ခံစားလို့ကောင်းလွန်းတော့ ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီး ကိုယ်လက်သန့်စင်တာမျိုး မလုပ်ချင်သေးပါ။
"ဒီလိုဆို ငါတော့ အလုပ်ကိုဖြစ်တော့မှာမဟုတ်ဘူး"
ပျင်းတွဲစွာပင် ထိုင်နေရာက မထချင်လည်း ထရတော့သည်။
တရွေ့ရွေ့လည်နေသော နာရီလက်တံက မောင်တောင်ရောက်လာလုနီးနီးဆိုတာ ညွှန်ပြလို့ပေါ့။ သွက်သွက်လက်လက်ပင် သွားရေးလာရေးအတွက်ပြင်ဆင်ပြီး အိပ်ချင်စိတ်လေးပင်ပျောက်သွားကာ အနည်းငယ်ရွှင်လန်းလာ၏။ နေရောင်ခြည်ပြူထွက်လာပြီဆိုတာတောင် ရာသီဥတုကတော့ မလျော့စတမ်း ချမ်းအေးနေဆဲ။
'ဒေါက် ဒေါက်!'
"မောင်.. ရောက်လာပြီလား။ အချိန်ကတော့ ကွက်တိပဲမောင်ရယ်"
မောင်က အချိန်သိပ်တိကျသူ။ အချိန်နှင့်ပတ်သက်ပြီး ချွတ်ချော်တယ်ဆိုတာ သူ့ဖြင့် ကြုံကိုမကြုံဖူး။ ချိန်းသည့်အချိန်ကို တစ်မိနစ်မစွန်းစေရပါဘဲ ကွက်တိရောက်အောင်လာတတ်သူ။ မောင်က ရေဒီယိုအသံလှိုင်းများထက်ပင် အချိန်တိကျပါသေးသည်။
"မျက်ခြယ်ကို မစောင့်ရစေချင်လို့ ၁၀နာရီဒေါင်ခနဲဆိုတာနဲ့ အရောက်လာခဲ့တာပါဗျာ"
"လာ.. အိမ်ထဲဝင်ဦး။ ကော်ဖီသောက်မလား၊ လက်ဖက်ရည်သောက်မလား မောင်။ ရေနွေးလေးအသင့်ရှိနေတုန်း ဖျော်လိုက်ရအောင်.."
"ထားလိုက်ပါ.. Jimဖျော်တိုက်တာနဲ့ မောင်သောက်လာခဲ့ပြီ"
ကြံရည်ရောင် ချည်ထိုးဆွယ်တာလက်ရှည်ထဲမှ မျက်ခြယ်၏ လက်ထိပ်နီနီများကို မြင်နေရသည်။ မျက်ခြယ်နေသည့် အိမ်အပေါ်ထပ်က လေတိုက်ကြမ်းကြမ်း။ နွေရာသီဆို လေသာတာက နေထိုင်ချင်စဖွယ်ရပ်ဝန်းကို ဖန်တီးပေးသလောက် ဆောင်းရာသီဆိုရင်တော့ ကိုယ်တွင်းကလီစာတွေထဲကပါ စိမ့်ခနဲစိမ့်ခနဲ။
"တံခါးတွေ ပိတ်ထားစမ်းပါ မျက်ခြယ်။ အအေးလည်းပတ်နေဦးမယ်"
"ပိတ်လည်းမထူးပါဘူး။ ကြမ်းကြားထဲကနေ လေကဝင်နေတာကို"
"သက်သာလိုသက်သာငြားပေါ့။ မျက်ခြယ်တို့အိမ်က လေတိုက်လိုက်သနဲ့"
မောင်ဟာလေ.. တတ်များတတ်နိုင်ရင် သူ့ကို သည်အိမ်ကနေတောင် ခေါ်ထုတ်သွားမလားမှတ်ရသည်။ သူသာ တင်းခံမနေလျှင် မောင်က သူ့ကို ရွှေဥဥသလို သိမ်းထားမည့်သူ။ ကဲကဲပိုပိုရှိလှသော်လည်း အပြစ်မဆိုနိုင်ဘဲ သူပြုံးလို့သာ အမြဲတုံ့ပြန်ဖြစ်၏။
"အခုသွားတော့မှာမလား။ သွားကြစို့လေ"
"အင်း.. သွားမယ်"
သူတို့နှစ်ယောက် အိမ်ပေါ်ကနေ ဆင်းလာပြီး ခြံပြင်အထွက် လေနုနုအေးအေးက ဖြတ်တိုက်လာသဖြင့် သူ့မှာအယောင်ယောင်အမှားမှားနှင့် မောင့်လက်ကို ဆွဲလိုက်မိသေးသည်။
"ဒါနဲ့ မောင်က ရုပ်ရှင်ရုံတွေ သိလို့လား"
"မောင့်ဝန်ထမ်းတွေရှိသားပဲ။ သူတို့ကို မေးလိုက်တာပေါ့"
"ကျွန်တော်နဲ့သွားမှာလို့ ပြောလိုက်တာတော့ မဟုတ်ဘူးမလားဟင်"
"သူတို့မသိပါဘူးကွာ။ သိသွားလည်း ဘာဖြစ်သေးလဲ။ သူတို့က မောင်တို့ဆက်ဆံရေးကို ဘာဝေဖန်နိုင်မှာကျလို့"
ဒါတော့ဒါပေါ့ မောင်ရယ်။ ဝေဖန်ခံရမည့်သူက ကိုယ်တစ်ယောက်တည်းဆို ဘာအရေးတဲ့လဲ။ မောင့်ကိုသာ ထိုးနှက်ဝေဖန်ကြမည့်သူတွေအကြောင်း သိနေလို့သာပေါ့။ ကိုယ့်ရဲ့ စိုးရိမ်ကြောင့်ကြမှုအရာရာဟာ မောင့်တစ်ယောက်တည်းအတွက်ဆိုတာ မောင်မသိရော့သလား။
"မောင့်ကို အပြောမခံရစေချင်လို့ပေါ့။ တောင်ပိုင်းသားတွေက ဘယ်လောက်တောင် အယူသည်းလိုက်သလဲ"
"ပြည်တွင်းစစ်ခေတ်မှာပဲ ကျန်ခဲ့တဲ့အတွေးအခေါ်တွေနဲ့။ ဘာပြောပြောပေါ့ မျက်ခြယ်ရာ.. မျက်ခြယ်က သိပ်အတွေးများတာပဲ"
အပြောကသာ ရင့်သလိုလိုထင်ရသော်လည်း မောင်က သူ့လက်ကို နွေးထွေးစွာ ဆုပ်ကိုင်ထားဆဲဖြစ်ပါ၏။ မောင်ဟာ သူ့ကိုစက္ကန့်မလပ် ချစ်ခြင်းဖြင့် ထုံမွမ်းပေးနိုင်သူပင်။ မောင်ရှိတဲ့ရပ်ဝန်းမှာ မေတ္တာဓါတ်တို့ ပြတ်လပ်ရသည်ဟူ၍မရှိ။ မောင်ကသာ သူ့ကို အချစ်ပေးနိုင်ဆုံး၊ နားအလည်ပေးနိုင်ဆုံး။
"အင်းပါ။ ကျွန်တော်မတွေးတော့ပါဘူး။ ဒါနဲ့ မောင်ဘာဇာတ်ကားရွေးထားသလဲဟင်"
"The God must be crazyတဲ့။ လူကြိုက်များတယ်ဆိုပဲ။ ဇာတ်ကားထွက်တာကြာတာတောင် ရုံတင်တုန်းပဲဆိုတော့ ဟုတ်မှာပေါ့"
"ကျွန်တော်လည်း ကြားဖူးတယ်။ ကြည့်တော့မကြည့်ဖူးဘူး"
မျက်ခြယ်က သူ့အိမ်က ရုပ်မြင်သံကြားစက်တစ်လုံးတောင် မထားပါလေ။ တစ်ခါတလေ မျက်ခြယ်၏ အပန်းဖြေနည်းက ဘာတွေများလဲ သိချင်စမ်းသည်။ ရုပ်မြင်သံကြားမရှိ၊ ရေဒီယိုမရှိ၊ ကက်ဆက်ပင်မရှိသော အိမ်တစ်လုံးထဲ မျက်ခြယ်ဘာတွေများ လုပ်နေတတ်သလဲ။
"မျက်ခြယ်အလုပ်အားချိန်တွေမှာ ဘာများလုပ်လို့နေသလဲကွယ်။ ရေဒီယိုလေးတောင် နားမထောင်ဘူးဆိုတော့"
"ရေဒီယိုရုံးမှာလုပ်နေတော့ ရေဒီယိုအသံကို မကြားချင်တော့တာပဲ မောင်ရယ်"
ကားမှန်ပြတင်းအပြင်ဘက်မှာ ထောက်ရှားပင်တွေ တစ်ပင်ပြီတစ်ပင်ဖြတ်သွား၏။ ထောက်ရှားပင်တွေကို သဘောကျပေမဲ့ သူမရေတွက်နိုင်တော့ပါလေ။
ကားမောင်းရင်း သူ့လက်ကို အုပ်ကိုင်ထားတတ်သော မောင့်လက်ချောင်းများမှ မွေးညှင်းနုနုများကို ရေတွက်ရသည်အား သူပိုလို့ သဘောခွေ့နေမိပါ၏။
"ထောက်ရှားရုံလား လက်မှတ်ဝယ်ထားတာက"
"အင်း.. စုံတွဲတွေအတွက် ကောင်းတယ်ဆိုလို့"
"ဘာကောင်းရတာလဲ"
"မောင်လည်းမသိဘူးလေ မောင့်စာရေးမ,ပြောတာ။ ဒီကို အတွဲတွေလာတာများတယ်ဆိုတာကိုး"
ရုပ်ရှင်ရုံက ဝင်စအချိန်မှာတော့ မီးများလင်းနေအောင်ထွန်းထား၏။ ရုပ်ရှင်မစခင် ကြော်ငြာဇာတ်လမ်းများပြသချိန်မှ မီးလုံးများက မှိန်ခနဲ။ ဝါကျင်ကျင်အလင်းမှိန်မှိန်ကြောင့် အရာရာက ဝိုးတိုးဝါးတား။
မောင်ဝယ်ထားသည့်လက်မှတ်နေရာက တကယ့်ကို ရှားရှားပါးပါး ချောင်ကျကျ။ အနောက်ဆုံးအတန်း၏ ထောင့်ဆုံး နှစ်ခုံးတည်း သီးသန့်။ သည်နေရာမျိုးကနေ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး မြင်ကွင်းကောင်းကောင်းရပါ့မည်လဲ။
"မောင်.. လက်မှတ်က ဒီနေရာပဲရလို့လား။ အရမ်းချောင်ကျနေသလားလို့"
"အင်း..ဟုတ်တယ်။ ဒီခုံပဲကျန်တာတဲ့"
အရှေ့ဘက်လွတ်နေသော ခုံတန်းများဆီ Taehyungအကြည့်ရောက်သွား၏။ မောင့်ကိုတော့ အထွန့်မတက်ဖြစ်ပါ။ မောင်က ရုပ်ရှင်အတူကြည့်ဖို့အရေး သိပ်ကိုမျှော်လင့်နေသူ မဟုတ်ပါလား။
"မောင်.. သူက အပြင်မှာရော တကယ့်လူရိုင်းလား"
"ဟား ဟား.. တကယ်ရယ်ရတယ်"
"တကယ်ပဲ ရယ်ရတာ မျက်ရည်တောင်ထွက်တယ်"
ရုပ်ရှင်စလာတည်းက JungKook အထင်နှင့်အမြင် တပ်တပ်စင်အောင်လွဲ၏။ ရုပ်ရှင်ကို သိပ်စိတ်ဝင်စားလောက်မည်ဟု မထင်ရသော မျက်ခြယ်က ရုပ်ရှင်ကိုသာ မျက်တောင်မခတ်စတမ်းအာရုံစိုက်နေပြီး ရယ်စရာရှိလျှင် အားရပါးရရယ်သည်။
ပျော်ရွှင်ကြည်နူး တစ်တီတူးကြမည်ဟု ရည်မှန်းထားသမျှ ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက်။
ရင်ခွင်ထဲ အသာမှီခိုင်းဖို့ ကြံသော်လည်း ထိပင်မထိနိုင်။ မျက်ခြယ်က ရုပ်ရှင်စတည်းက သူ့ဆီမှာ အာရုံမရှိတော့တာ။ နောင်ခါများတော့ ရုပ်ရှင်ရုံမှာ ယောင်လို့ပင် မချိန်းတွေ့တော့။ တစ်ခါကြံလျှင် တစ်သက်မှတ်တော့မည်။
"ပုလင်းကို ဘုရားသခင်ထင်နေကြတာတဲ့ မောင်ရယ်။ မရယ်ရဘူးလား။ မောင်.. မရယ်ရဘူးလားလို့။ ဘာလို့ ရုပ်ကြီးသေနေတာလဲ"
"ကြည့်ပါ မျက်ခြယ်ရယ် ကြည့်ပါ။ မောင်က ဟာသဇာတ်ကားသိပ်မကြိုက်လို့သာ"
"ဪ..မကြိုက်ဘူးလား"
သည်လောက်သာအဖတ်လုပ်ပြီး သူ့ကို လှည့်ပင်မကြည့်တော့။ Kim Taehyungက ရက်စက်လိုက်တာ။ သည်လူရိုင်းဇာတ်လမ်းကို အဲသည်လောက်တောင် ကြိုက်တာတဲ့လား။
ဒါမှမဟုတ် မျက်ခြယ်က ဇာတ်လမ်းကြိုက်တတ်တာပဲ ဖြစ်ရမည်။ တစ်ခါမှမကြည့်ဖူးဘူးလို့ ပြောဖူးတာပဲမဟုတ်လား။ အခုမှ သူ့အကြိုက်ကိုတွေ့သွားတာ နေမှာပေါ့။
သိပ်ချစ်ဖို့ကောင်းပေမဲ့ ရင်ထဲအောင့်သက်သက်နှင့်ရယ်။
ဝိုးတဝါးမြင်နေရသော ဆံပင်ပွပွလေးများကို ပွတ်သပ်ပေးလိုက်တော့ သူ့ကို ပြုံးလျက်လှည့်ကြည့်သည်။
သည်လောက်ဆို မောင်ရူးဖို့လုံလောက်သွားတာပါပဲ။
TBC~
Do vote⭐ me if you like it.
Love you and thank you Taekookers💜
Zawgyi~
"ေနပါဦး။ ဒီၿမိဳ႕မွာ ဘယ္႐ုပ္ရွင္႐ုံက အေကာင္းဆုံးလဲ။ စာေရးမႀကီးတို႔မ်ား သိၾကမလားလို႔"
သူ႔တစ္ဦးပိုင္႐ုံးခန္းေလးမွ ထြက္လာခ်ိန္ ဝန္ထမ္းမ်ားကို လွမ္းေမးလိုက္သည္။ ေယာက်္ားသားမ်ားက စိတ္ဝင္စားဟန္ရယ္မရွိၾကေသာ္လည္း အမ်ိဳးသမီးမ်ားကေတာ့ သူတို႔သဘာဝအတိုင္း ေဝဖန္ပိုင္းျခားစိတ္ျဖာဖို႔ရာ အင္မတန္စိတ္အားထက္သန္ၾက၏။
"ပင္မ႐ုံကအေကာင္းဆုံးေပါ့ ခ႐ိုင္မင္းရဲ႕။ နာမည္ေတာင္ ပင္မပါဆို"
"အို ေအမီကလည္း.. ၿမိဳ႕မ႐ုံကမွ ပိုေကာင္းတာပါ။ ခုံေတြဆိုလည္း အသစ္ခ်ည္း။ ပိတ္ကားကလည္း ေကာင္းလိုက္တာမွ"
"မဟုတ္တာ.. ကြၽန္မကေတာ့ ေထာက္ရွား႐ုံအႀကိဳက္ဆုံး။ အသစ္ဆိုေပမဲ့ အထင္မေသးေလနဲ႔။ ဝန္ေဆာင္မႈကေတာ့ သိပ္ေကာင္း"
အဲသည္မွာတင္ အမ်ိဳးသမီးတို႔က စတင္ဂိုဏ္းကြဲေနၾကေလၿပီ။ JungKookမွာ ေမးမိတာေတာင္ မွားသေယာင္ေယာင္။ Jimကို စုံစမ္းခိုင္းလိုက္လည္း ရသားႏွင့္ အေတြ႕အႀကဳံပိုရွိသူ ၿမိဳ႕ခံအမ်ိဳးသမီးမ်ားကို အားကိုးမိကာမွ နားစည္ပင္ မီးေတာက္လုလု။
"ကဲ..ကဲ။ ေတာ္ၾကေတာ့.. အဲဓီလိုျငင္းေနၾကမယ့္အစား ေကာင္းကြက္ေတြကို တစ္လွည့္စီေျပာမွေပါ့"
"ကြၽန္မတို႔ကေတာ့ မိသားစုနဲ႔ သြားေနက်ဆိုေတာ့ ပင္မ႐ုံနဲ႔ အဆင္ေျပေနတာပဲ ခ႐ိုင္မင္းရဲ႕။ ေဈးလည္းသင့္ေတာ့ လူမ်ားမ်ားသြားဖို႔ အဆင္ေျပတာေပါ့။ မူလလက္ေဟာင္း႐ုံႀကီးဆိုေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ေ႐ြးခ်ယ္စရာလည္း စုံစုံလင္လင္ေပါ့ ခ႐ိုင္မင္းရယ္"
ေအမီဟုေခၚေသာ စာေရးမႀကီးက သူ႔အေတြ႕အႀကဳံကို ရွင္းျပေလ၏။ စာေရးမႀကီးေအမီမွာ မိသားစုမ်ားတာ သူသိထားသည္။ ခ႐ိုင္႐ုံးရဲ႕ သက္တမ္းရင့္စာေရးမႀကီးျဖစ္ၿပီး အ႐ြယ္လည္းရေလၿပီ။ သမီးႏွစ္ေယာက္ သားႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္အိမ္တည္းႁပြတ္သိပ္ေနသည့္ မိသားစုအဖို႔ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို႔အေရး ေဈးကိုအရင္တြက္ဆမွာေတာ့ အေသအခ်ာ။
"ၿမိဳ႕မ႐ုံကေတာ့ ပင္မ႐ုံေလာက္ သက္တမ္းမရင့္ေပမဲ့ ႐ုံတင္ကားေတြက သိပ္ေကာင္းတာ ခ႐ိုင္မင္းရဲ႕။ ဟိုတစ္လကတင္ ခုံအသစ္ေတြလည္း လဲထားေတာ့ အခုမ်ားဆို လူေတြကို ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနေရာ။ ကြၽန္မေတာင္ ပိတ္ရက္တုန္းက သြားၾကည့္ျဖစ္ေသးတယ္"
"ေနၾကပါဦး။ ခ႐ိုင္မင္းက ဘယ္သူနဲ႔ သြားမွာလဲ။ တစ္ေယာက္တည္းသြားၾကည့္မွာေတာ့ မဟုတ္ဘူးမလား"
ေထာက္ရွား႐ုံကိုမွ ေထာက္ခံမဲေပးေသာ စာေရးမေလးက သည္႐ုံ၏ အသက္အငယ္ဆုံးဝန္ထမ္းျဖစ္သည္။ သူ႔ကို စပ္စပ္စုစုေမးခြန္းေမးလာေတာ့ သူ႔မွာ မ်က္ႏွာပူပူ။ ခ်စ္မႈေရးရာကိစၥမ်ားကို လွ်ိဳ႕ဝွက္ထားလိုျခင္းမရွိသည့္တိုင္ တိတိပပဖြင့္ေျပာရန္က်ျပန္ေတာ့လည္း အေတြ႕အႀကဳံမရွိသူပီပီ လမ္းေပ်ာက္ေနပါေတာ့သည္။
"စုံတြဲသြားဖို႔ဆိုရင္ေတာ့ ကြၽန္မေျပာတဲ့ ေထာက္ရွား႐ုံက အေကာင္းဆုံးေနာ္"
"ဟဲ့ ဒီကေလးမေတာ့ ခ႐ိုင္မင္းကို ေပါက္ကရေတြ"
"ဪ.. ေဒၚေအမီတို႔ကေတာ့ လုပ္ၿပီ။ ခ႐ိုင္မင္းလည္း စုံတြဲရွိခ်င္ရွိမွာေပါ့။ အစ္မတို႔ေျပာတဲ့႐ုံေတြကျဖင့္ လူေတြမ်ား၊ ကေလးကေလာင္ပါမက်န္ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနတာကို ခ်စ္သူရည္းစားသြားဖို႔ အဆင္မသင့္လိုက္ေလျခင္း"
JungKook ႀကိတ္ၿပဳံးေလးၿပဳံးလိုက္ရင္း ေထာက္ရွား႐ုံသြားဖို႔သာ တိတ္တဆိတ္ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါသည္။ ပူပူေႏြးေႏြးအိမ္ေထာင္သည္ျဖစ္ထားသည့္ စာေရးမေလးက ယုံဖို႔ေကာင္းမည္ထင္ပါ၏။
"ဟုတ္ပါၿပီ။ ကူစဥ္းစားၾကေပးလို႔ ေက်းဇူးပါပဲ။ ႐ုံးဆင္းက် စားပြဲလုပ္ခ်င္လုပ္ၾကေလ။ ဆိုင္မွာ ကြၽန္ေတာ့္နာမည္နဲ႔ မွတ္ထားခိုင္းလိုက္မယ္"
"ဟာ တကယ္လား ခ႐ိုင္မင္း။ အိမ္ကိုေရာ သယ္သြားလို႔ရလား"
"ရပါတယ္ ရပါတယ္"
႐ုံးတိုင္ေပၚမွာ ခ်ိတ္ထားေသာ ကုတ္အက်ႌကို ဆြဲယူလိုက္သည္။ သည္ကေန႔ေတာ့ ေထာက္ရွား႐ုံကို အရင္ဝင္ၿပီး လက္မွတ္ဝယ္ရမည္။
သူမ်ားတကာလက္ေဆာင္ေပးသည့္ လက္မွတ္ႏွင့္ ႐ုပ္ရွင္႐ုံဖြင့္ပြဲမ်ားသာ သြားဖူးရမည္။ တမင္တကာႀကီး ကိုယ္တိုင္လက္မွတ္ဝယ္ရသည့္အျဖစ္ကေတာ့ သူေခါင္းထဲမွာေတာင္ ရွိမေန။
"ဪ.. ေထာက္ရွား႐ုံက ဘယ္နားမွာမ်ားလဲ"
"ျပည္ေထာင္စုလမ္းမႀကီးတည့္တည့္သြားၿပီး ရွားေတာလမ္းကိုခ်ိဳးလိုက္ရင္ ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္ ခ႐ိုင္မင္း"
"ဒါဆို သြားလိုက္ပါဦးမယ္။ ႐ုံးဆင္းရင္ တံခါးေသခ်ာပိတ္သြားၾကဦးေနာ္။ အခုတေလာ ခိုးမႈေတြသိပ္မ်ားဆိုပဲ"
"ဟုတ္ကဲ့ စိတ္ခ်ပါ ခ႐ိုင္မင္း"
လႊားခနဲ ထြက္သြားေသာ ခ႐ိုင္မင္းကို ၾကည့္ရင္း စာေရးမတို႔မွာ ေျပာစရာတစ္ခုရသြားသလို။
အၿမဲလိုလို ႐ုပ္တည္ႏွင့္ အမိန္႔ေပးတတ္ေသာ ခ႐ိုင္မင္းက ႐ုပ္ရွင္႐ုံေမးပါမွ သူမဟုတ္သလို ႐ိုက်ိဳးလြန္းေနသည္။ စားပြဲလုပ္ဖို႔ေတာင္ ပိုက္ဆံႀကိဳရွင္းေပးသြားဦးမတဲ့ေလ။
"ကြၽန္မေျပာသားပဲ။ ခ႐ိုင္မင္းက သူ႔ခ်စ္သူနဲ႔ သြားမွာပါလို႔။ ၾကည့္ပါလား.. ေထာက္ရွား႐ုံလိပ္စာကိုပဲ ေမးသြားတာ"
"အို..တျခား႐ုံေတြကလိပ္စာသိၿပီးသားျဖစ္ေနလို႔ေနမွာေပါ့။ ခ႐ိုင္မင္းကို ဘယ္အမ်ိဳးသမီးနဲ႔မွလည္း သ႐ိုးသရီရယ္လို႔ မၾကားမိေပါင္ေတာ္.."
"ေဒၚေအမီတို႔ကေတာ့ အျမင္ကိုက်ဥ္းေနတာပါ။ ခ႐ိုင္မင္းက သူ႔ခ်စ္သူအေၾကာင္း ကြၽန္မတို႔ကို ေပၚေပၚထင္ထင္ေျပာေနမတဲ့လား။ ကြၽန္မေတာ့ ဒီပိတ္ရက္မွာ ေထာက္ရွား႐ုံနားေစာင့္ၿပီး ခ႐ိုင္မင္းရဲ႕ခ်စ္သူကို ေစာင့္ကိုၾကည့္ဦးမွာ"
"ေအဗာရယ္.. ညည္းေတာ္ေတာ္စပ္စုတာပဲ။ ဟိုကေတြ႕ၿပီး အလုပ္ျဖဳတ္လိုက္မွ။ ေအးေအးေဆးေဆး ညည္းလင္အသစ္စက္စက္နားပဲ ေနစမ္းပါေအ"
ေအဗာဆိုတဲ့ စာေရးမအငယ္ေလးက စပ္စပ္စုစုေျပာတတ္ေတာ့ အသက္ႀကီးႀကီးဇီဇာေၾကာင္ေၾကာင္ စာေရးမႀကီးေအမီႏွင့္ ျငင္းၾကခုံၾကတာ ဆန္းပင္မဆန္းေတာ့။
ဆက္ဆက္ေဆာ့ေဆာ့ေအဗာကို သူ႔ေယာက်္ားကိုလူေအးတစ္ေယာက္ မည္သို႔သည္းခံခ်စ္ႀကိဳက္ခဲ့ေၾကာင္းကို ေဒၚေအမီတကယ္နားမလည္ႏိုင္ပါေလ။
____
စာေရးမေလးေအဗာေျပာသည့္အတိုင္း ျပည္ေထာင္စုလမ္းမႀကီးကို အစုန္လမ္းအတိုင္းေမာင္းလာခဲ့သည္။ ရွားေတာလမ္းဆိုသည့္ ဆိုင္းဘုတ္အား မလြတ္သြားေစရန္ မ်က္စိရွင္ရွင္ထားရေသးသည္။
လအနည္းငယ္ၾကာေနၿပီးသည့္တိုင္ သည္ၿမိဳ႕၏လမ္းမ်ားက သူ႔အတြက္ ခပ္ဆင္ဆင္ျဖစ္ေနဆဲပင္။ ေရဒီယို႐ုံး၊ မ်က္ျခယ္၏အိမ္ႏွင့္ သူ႔အိမ္အျပင္ St. Johnဘုရားေက်ာင္းကိုသာ သူ႔မွာေျဖာင့္ေျဖာင့္သြားတတ္သည္။ က်န္သည့္ေနရာမ်ားဆို ဆိုင္းဘုတ္ၾကည့္၍ စမ္းတဝါးဝါးသြားေနရဆဲ။
ရွားေတာလမ္းဆိုသည့္ ဆိုင္းဘုတ္ကို ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ကားအခ်က္ျပမီးကိုပြင့္ေစၿပီး ေကြ႕လိုက္သည္။ လမ္းမႀကီးေပၚမဟုတ္ေသာ္လည္း လမ္းမႀကီးကေနခြဲထြက္လာသည့္လမ္းျဖစ္သျဖင့္ လမ္းမႀကီးနီးပါး က်ယ္၏။
ကားအနည္းငယ္၊ ယာဥ္အနည္းငယ္ရပ္ထားေသာ ေနရာက ေထာက္ရွား႐ုပ္ရွင္႐ုံပင္။
"႐ုပ္ရွင္လက္မွတ္ဝယ္ခ်င္လို႔"
"ဘယ္႐ုပ္ရွင္ကားအတြက္လဲခင္ဗ်"
သူက မ်က္ျခယ္ႏွင့္ ေအးေဆးခ်ိန္းေတြ႕ခ်င္႐ုံသက္သက္သာ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္မွာ။ သူ႔အတြက္ ဘာဇာတ္ကားျပေနတယ္ဆိုတာ အေရးပင္မႀကီး။
"လူႀကိဳက္မ်ားတဲ့ဇာတ္ကားဆို ရပါၿပီ။ ဘာဇာတ္ကားမ်ားရွိမလဲ"
"ဒါဆို.. 'The God must be crazy'ၾကည့္မလား။ ဒီတေလာ လူႀကိဳက္မ်ားေနတာ"
"ရတယ္ေလ"
"ဘယ္ခုံတန္းက ယူမလဲဗ်"
"ေနာက္ဆုံးတန္းက ႏွစ္ခုံေပးပါ။ အလယ္ပိုင္းမဟုတ္ဘဲ ေလွ်ာက္လမ္းရဲ႕ဟိုဘက္အျခမ္းက သီးသန္႔ႏွစ္ခုံ"
သီးသီးသန္႔သန္႔ျဖစ္မည္ဟု အထင္ရဆုံးေနရာကို ေ႐ြးလိုက္သည္။ ႐ုပ္ရွင္ေလးၾကည့္႐ုံကို သူႏွလုံးက ဘာလို႔မ်ား တုန္ခါေနရတာပါလိမ့္။ ပထမဆုံးၾကည့္ဖူးတဲ့႐ုပ္ရွင္လည္း မဟုတ္ပါဘဲနဲ႔။
ဇာတ္ကားေလးၾကည့္႐ုံပါ.. ဟုတ္တယ္၊ ဇာတ္ကားေလးၾကည့္႐ုံပဲ။
____
စေနေန႔မ်ားမွာ အိပ္ရာေစာေစာထတတ္သည္က ကိုယ့္အက်င့္မဟုတ္ေခ်။ ေမာင္ကသာ သည္ေန႔တစ္ေန႔ေလာက္ သူ႔အတြက္အခ်ိန္ဖဲ့ေပးပါဟု မေတာင္းဆိုထားလွ်င္ သည္လိုအခ်ိန္မွာ ကိုယ္အိပ္မက္မက္လို႔ေတာင္ ၿပီးမွာမဟုတ္ေသး။
ရာသီဥတုက အသည္းခိုက္မတတ္ခ်မ္း၏။ ေစာင္ၿခဳံထဲက ထြက္ရသည္ကပင္ ဟာၾကဴလီ၏ စြန္႔စားခန္းကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္။ ေဆာင္းမနက္မ်ားဟာ အိပ္ရာထဲေခြေနဖို႔ အသင့္ေတာ္ဆုံးမဟုတ္လား။
ေျခရင္းရွိ မီးလင္းဖိုက မီးစာကုန္လို႔ေနၿပီ။ Taehyung ထင္းေခ်ာင္းအနည္းငယ္ယူ၍ မီးေမြးလိုက္မွသာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးအေငြ႕အသက္ေလးရေတာ့၏။ ေၾကးေရာင္တလက္လက္ေရေႏြးအိုးႀကီးကို ဖိုခေနာက္ေပၚတင္လိုက္ၿပီး ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ျဖစ္ျဖစ္ ေဖ်ာ္ေသာက္ႏိုင္ရန္ျပင္ရသည္။ ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ခ်မ္းလြန္းလို႔ ပူပူေႏြးေႏြးေသာက္စရာတစ္ခုက မရွိမျဖစ္လိုအပ္လွပါသည္။
လက္ေခ်ာင္းထိပ္မ်ားက အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ ရဲေသြးနီလ်က္သာ။ ပါးႏွစ္ဖက္ကလည္း ေသြးေရာင္လႊမ္းေနလိမ့္မည္။ မ်က္ႏွာအသားအေရကေျခာက္ေတာ့ အေရႏုႏုမ်ား ကြာက်ေနသည္အား အေသအခ်ာၾကည့္လွ်င္ ျမင္ရပါလိမ့္မည္။
တကယ္ေတာ့ Taehyungမွာ မီးလင္းဖိုးနားက မခြာခ်င္ေသး။ ေကာ္ဖီအရွိန္ေၾကာင့္ ခႏၶါကိုယ္ထဲ ေႏြးေထြးေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း အေႏြးဓါတ္ေလးက ခံစားလို႔ေကာင္းလြန္းေတာ့ ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ၿပီး ကိုယ္လက္သန္႔စင္တာမ်ိဳး မလုပ္ခ်င္ေသးပါ။
"ဒီလိုဆို ငါေတာ့ အလုပ္ကိုျဖစ္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး"
ပ်င္းတြဲစြာပင္ ထိုင္ေနရာက မထခ်င္လည္း ထရေတာ့သည္။
တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕လည္ေနေသာ နာရီလက္တံက ေမာင္ေတာင္ေရာက္လာလုနီးနီးဆိုတာ ၫႊန္ျပလို႔ေပါ့။ သြက္သြက္လက္လက္ပင္ သြားေရးလာေရးအတြက္ျပင္ဆင္ၿပီး အိပ္ခ်င္စိတ္ေလးပင္ေပ်ာက္သြားကာ အနည္းငယ္႐ႊင္လန္းလာ၏။ ေနေရာင္ျခည္ျပဴထြက္လာၿပီဆိုတာေတာင္ ရာသီဥတုကေတာ့ မေလ်ာ့စတမ္း ခ်မ္းေအးေနဆဲ။
'ေဒါက္ ေဒါက္!'
"ေမာင္.. ေရာက္လာၿပီလား။ အခ်ိန္ကေတာ့ ကြက္တိပဲေမာင္ရယ္"
ေမာင္က အခ်ိန္သိပ္တိက်သူ။ အခ်ိန္ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ခြၽတ္ေခ်ာ္တယ္ဆိုတာ သူ႔ျဖင့္ ႀကဳံကိုမႀကဳံဖူး။ ခ်ိန္းသည့္အခ်ိန္ကို တစ္မိနစ္မစြန္းေစရပါဘဲ ကြက္တိေရာက္ေအာင္လာတတ္သူ။ ေမာင္က ေရဒီယိုအသံလႈိင္းမ်ားထက္ပင္ အခ်ိန္တိက်ပါေသးသည္။
"မ်က္ျခယ္ကို မေစာင့္ရေစခ်င္လို႔ ၁၀နာရီေဒါင္ခနဲဆိုတာနဲ႔ အေရာက္လာခဲ့တာပါဗ်ာ"
"လာ.. အိမ္ထဲဝင္ဦး။ ေကာ္ဖီေသာက္မလား၊ လက္ဖက္ရည္ေသာက္မလား ေမာင္။ ေရေႏြးေလးအသင့္ရွိေနတုန္း ေဖ်ာ္လိုက္ရေအာင္.."
"ထားလိုက္ပါ.. Jimေဖ်ာ္တိုက္တာနဲ႔ ေမာင္ေသာက္လာခဲ့ၿပီ"
ႀကံရည္ေရာင္ ခ်ည္ထိုးဆြယ္တာလက္ရွည္ထဲမွ မ်က္ျခယ္၏ လက္ထိပ္နီနီမ်ားကို ျမင္ေနရသည္။ မ်က္ျခယ္ေနသည့္ အိမ္အေပၚထပ္က ေလတိုက္ၾကမ္းၾကမ္း။ ေႏြရာသီဆို ေလသာတာက ေနထိုင္ခ်င္စဖြယ္ရပ္ဝန္းကို ဖန္တီးေပးသေလာက္ ေဆာင္းရာသီဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္တြင္းကလီစာေတြထဲကပါ စိမ့္ခနဲစိမ့္ခနဲ။
"တံခါးေတြ ပိတ္ထားစမ္းပါ မ်က္ျခယ္။ အေအးလည္းပတ္ေနဦးမယ္"
"ပိတ္လည္းမထူးပါဘူး။ ၾကမ္းၾကားထဲကေန ေလကဝင္ေနတာကို"
"သက္သာလိုသက္သာျငားေပါ့။ မ်က္ျခယ္တို႔အိမ္က ေလတိုက္လိုက္သနဲ႔"
ေမာင္ဟာေလ.. တတ္မ်ားတတ္ႏိုင္ရင္ သူ႔ကို သည္အိမ္ကေနေတာင္ ေခၚထုတ္သြားမလားမွတ္ရသည္။ သူသာ တင္းခံမေနလွ်င္ ေမာင္က သူ႔ကို ေ႐ႊဥဥသလို သိမ္းထားမည့္သူ။ ကဲကဲပိုပိုရွိလွေသာ္လည္း အျပစ္မဆိုႏိုင္ဘဲ သူၿပဳံးလို႔သာ အၿမဲတုံ႔ျပန္ျဖစ္၏။
"အခုသြားေတာ့မွာမလား။ သြားၾကစို႔ေလ"
"အင္း.. သြားမယ္"
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေပၚကေန ဆင္းလာၿပီး ၿခံျပင္အထြက္ ေလႏုႏုေအးေအးက ျဖတ္တိုက္လာသျဖင့္ သူ႔မွာအေယာင္ေယာင္အမွားမွားႏွင့္ ေမာင့္လက္ကို ဆြဲလိုက္မိေသးသည္။
"ဒါနဲ႔ ေမာင္က ႐ုပ္ရွင္႐ုံေတြ သိလို႔လား"
"ေမာင့္ဝန္ထမ္းေတြရွိသားပဲ။ သူတို႔ကို ေမးလိုက္တာေပါ့"
"ကြၽန္ေတာ္နဲ႔သြားမွာလို႔ ေျပာလိုက္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူးမလားဟင္"
"သူတို႔မသိပါဘူးကြာ။ သိသြားလည္း ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ သူတို႔က ေမာင္တို႔ဆက္ဆံေရးကို ဘာေဝဖန္ႏိုင္မွာက်လို႔"
ဒါေတာ့ဒါေပါ့ ေမာင္ရယ္။ ေဝဖန္ခံရမည့္သူက ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းဆို ဘာအေရးတဲ့လဲ။ ေမာင့္ကိုသာ ထိုးႏွက္ေဝဖန္ၾကမည့္သူေတြအေၾကာင္း သိေနလို႔သာေပါ့။ ကိုယ့္ရဲ႕ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈအရာရာဟာ ေမာင့္တစ္ေယာက္တည္းအတြက္ဆိုတာ ေမာင္မသိေရာ့သလား။
"ေမာင့္ကို အေျပာမခံရေစခ်င္လို႔ေပါ့။ ေတာင္ပိုင္းသားေတြက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အယူသည္းလိုက္သလဲ"
"ျပည္တြင္းစစ္ေခတ္မွာပဲ က်န္ခဲ့တဲ့အေတြးအေခၚေတြနဲ႔။ ဘာေျပာေျပာေပါ့ မ်က္ျခယ္ရာ.. မ်က္ျခယ္က သိပ္အေတြးမ်ားတာပဲ"
အေျပာကသာ ရင့္သလိုလိုထင္ရေသာ္လည္း ေမာင္က သူ႔လက္ကို ေႏြးေထြးစြာ ဆုပ္ကိုင္ထားဆဲျဖစ္ပါ၏။ ေမာင္ဟာ သူ႔ကိုစကၠန္႔မလပ္ ခ်စ္ျခင္းျဖင့္ ထုံမြမ္းေပးႏိုင္သူပင္။ ေမာင္ရွိတဲ့ရပ္ဝန္းမွာ ေမတၱာဓါတ္တို႔ ျပတ္လပ္ရသည္ဟူ၍မရွိ။ ေမာင္ကသာ သူ႔ကို အခ်စ္ေပးႏိုင္ဆုံး၊ နားအလည္ေပးႏိုင္ဆုံး။
"အင္းပါ။ ကြၽန္ေတာ္မေတြးေတာ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ေမာင္ဘာဇာတ္ကားေ႐ြးထားသလဲဟင္"
"The God must be crazyတဲ့။ လူႀကိဳက္မ်ားတယ္ဆိုပဲ။ ဇာတ္ကားထြက္တာၾကာတာေတာင္ ႐ုံတင္တုန္းပဲဆိုေတာ့ ဟုတ္မွာေပါ့"
"ကြၽန္ေတာ္လည္း ၾကားဖူးတယ္။ ၾကည့္ေတာ့မၾကည့္ဖူးဘူး"
မ်က္ျခယ္က သူ႔အိမ္က ႐ုပ္ျမင္သံၾကားစက္တစ္လုံးေတာင္ မထားပါေလ။ တစ္ခါတေလ မ်က္ျခယ္၏ အပန္းေျဖနည္းက ဘာေတြမ်ားလဲ သိခ်င္စမ္းသည္။ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမရွိ၊ ေရဒီယိုမရွိ၊ ကက္ဆက္ပင္မရွိေသာ အိမ္တစ္လုံးထဲ မ်က္ျခယ္ဘာေတြမ်ား လုပ္ေနတတ္သလဲ။
"မ်က္ျခယ္အလုပ္အားခ်ိန္ေတြမွာ ဘာမ်ားလုပ္လို႔ေနသလဲကြယ္။ ေရဒီယိုေလးေတာင္ နားမေထာင္ဘူးဆိုေတာ့"
"ေရဒီယို႐ုံးမွာလုပ္ေနေတာ့ ေရဒီယိုအသံကို မၾကားခ်င္ေတာ့တာပဲ ေမာင္ရယ္"
ကားမွန္ျပတင္းအျပင္ဘက္မွာ ေထာက္ရွားပင္ေတြ တစ္ပင္ၿပီတစ္ပင္ျဖတ္သြား၏။ ေထာက္ရွားပင္ေတြကို သေဘာက်ေပမဲ့ သူမေရတြက္ႏိုင္ေတာ့ပါေလ။
ကားေမာင္းရင္း သူ႔လက္ကို အုပ္ကိုင္ထားတတ္ေသာ ေမာင့္လက္ေခ်ာင္းမ်ားမွ ေမြးညႇင္းႏုႏုမ်ားကို ေရတြက္ရသည္အား သူပိုလို႔ သေဘာေခြ႕ေနမိပါ၏။
"ေထာက္ရွား႐ုံလား လက္မွတ္ဝယ္ထားတာက"
"အင္း.. စုံတြဲေတြအတြက္ ေကာင္းတယ္ဆိုလို႔"
"ဘာေကာင္းရတာလဲ"
"ေမာင္လည္းမသိဘူးေလ ေမာင့္စာေရးမ,ေျပာတာ။ ဒီကို အတြဲေတြလာတာမ်ားတယ္ဆိုတာကိုး"
႐ုပ္ရွင္႐ုံက ဝင္စအခ်ိန္မွာေတာ့ မီးမ်ားလင္းေနေအာင္ထြန္းထား၏။ ႐ုပ္ရွင္မစခင္ ေၾကာ္ျငာဇာတ္လမ္းမ်ားျပသခ်ိန္မွ မီးလုံးမ်ားက မွိန္ခနဲ။ ဝါက်င္က်င္အလင္းမွိန္မွိန္ေၾကာင့္ အရာရာက ဝိုးတိုးဝါးတား။
ေမာင္ဝယ္ထားသည့္လက္မွတ္ေနရာက တကယ့္ကို ရွားရွားပါးပါး ေခ်ာင္က်က်။ အေနာက္ဆုံးအတန္း၏ ေထာင့္ဆုံး ႏွစ္ခုံးတည္း သီးသန္႔။ သည္ေနရာမ်ိဳးကေန ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ျမင္ကြင္းေကာင္းေကာင္းရပါ့မည္လဲ။
"ေမာင္.. လက္မွတ္က ဒီေနရာပဲရလို႔လား။ အရမ္းေခ်ာင္က်ေနသလားလို႔"
"အင္း..ဟုတ္တယ္။ ဒီခုံပဲက်န္တာတဲ့"
အေရွ႕ဘက္လြတ္ေနေသာ ခုံတန္းမ်ားဆီ Taehyungအၾကည့္ေရာက္သြား၏။ ေမာင့္ကိုေတာ့ အထြန္႔မတက္ျဖစ္ပါ။ ေမာင္က ႐ုပ္ရွင္အတူၾကည့္ဖို႔အေရး သိပ္ကိုေမွ်ာ္လင့္ေနသူ မဟုတ္ပါလား။
"ေမာင္.. သူက အျပင္မွာေရာ တကယ့္လူ႐ိုင္းလား"
"ဟား ဟား.. တကယ္ရယ္ရတယ္"
"တကယ္ပဲ ရယ္ရတာ မ်က္ရည္ေတာင္ထြက္တယ္"
႐ုပ္ရွင္စလာတည္းက JungKook အထင္ႏွင့္အျမင္ တပ္တပ္စင္ေအာင္လြဲ၏။ ႐ုပ္ရွင္ကို သိပ္စိတ္ဝင္စားေလာက္မည္ဟု မထင္ရေသာ မ်က္ျခယ္က ႐ုပ္ရွင္ကိုသာ မ်က္ေတာင္မခတ္စတမ္းအာ႐ုံစိုက္ေနၿပီး ရယ္စရာရွိလွ်င္ အားရပါးရရယ္သည္။
ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကည္ႏူး တစ္တီတူးၾကမည္ဟု ရည္မွန္းထားသမွ် ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္။
ရင္ခြင္ထဲ အသာမွီခိုင္းဖို႔ ႀကံေသာ္လည္း ထိပင္မထိႏိုင္။ မ်က္ျခယ္က ႐ုပ္ရွင္စတည္းက သူ႔ဆီမွာ အာ႐ုံမရွိေတာ့တာ။ ေနာင္ခါမ်ားေတာ့ ႐ုပ္ရွင္႐ုံမွာ ေယာင္လို႔ပင္ မခ်ိန္းေတြ႕ေတာ့။ တစ္ခါႀကံလွ်င္ တစ္သက္မွတ္ေတာ့မည္။
"ပုလင္းကို ဘုရားသခင္ထင္ေနၾကတာတဲ့ ေမာင္ရယ္။ မရယ္ရဘူးလား။ ေမာင္.. မရယ္ရဘူးလားလို႔။ ဘာလို႔ ႐ုပ္ႀကီးေသေနတာလဲ"
"ၾကည့္ပါ မ်က္ျခယ္ရယ္ ၾကည့္ပါ။ ေမာင္က ဟာသဇာတ္ကားသိပ္မႀကိဳက္လို႔သာ"
"ဪ..မႀကိဳက္ဘူးလား"
သည္ေလာက္သာအဖတ္လုပ္ၿပီး သူ႔ကို လွည့္ပင္မၾကည့္ေတာ့။ Kim Taehyungက ရက္စက္လိုက္တာ။ သည္လူ႐ိုင္းဇာတ္လမ္းကို အဲသည္ေလာက္ေတာင္ ႀကိဳက္တာတဲ့လား။
ဒါမွမဟုတ္ မ်က္ျခယ္က ဇာတ္လမ္းႀကိဳက္တတ္တာပဲ ျဖစ္ရမည္။ တစ္ခါမွမၾကည့္ဖူးဘူးလို႔ ေျပာဖူးတာပဲမဟုတ္လား။ အခုမွ သူ႔အႀကိဳက္ကိုေတြ႕သြားတာ ေနမွာေပါ့။
သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေပမဲ့ ရင္ထဲေအာင့္သက္သက္ႏွင့္ရယ္။
ဝိုးတဝါးျမင္ေနရေသာ ဆံပင္ပြပြေလးမ်ားကို ပြတ္သပ္ေပးလိုက္ေတာ့ သူ႔ကို ၿပဳံးလ်က္လွည့္ၾကည့္သည္။
သည္ေလာက္ဆို ေမာင္႐ူးဖို႔လုံေလာက္သြားတာပါပဲ။
TBC~
Do vote⭐ me if you like it.
Love you and thank you Taekookers💜