Nang mga sumunod na araw, pinagpatuloy pa rin namin ang pamamasyal. In my hometown, after we visited my mom's grave, we stroll around next to the places where we both once visited. Pinuntahan uli namin ang ocean park, skateland, maging ang sikat na skytower.
Habang nakatanaw sa malawak na siyudad na kitang-kita mula sa itaas, ang laman ng isip ko noo'y iyun na ang huling sandali na masasaksihan ko ang napakagandang tanawin sa lugar na iyun.
"Gabi, dito uli natin icelebrate ang birthday mo, okay?" hindi ko inaasahang sasabihin ni Darlene at hinawakan nang mahigpit ang kamay ko.
She smiled warmly at me with hope. My eyes blink a couple of times because it's started to get teary again. Whenever pessimism invades my being, she never fail to show me her light that takes me back on track. Ako, na pamaya't mayang sumusuko at inihahatak niya pabalik. This girl deserve everything in this world. I smiled back at her at hinalikan ang noo niya, expressing my heartfelt gratitude.
Ang mga sumunod na lakad namin ay pasyalan uli ang mga lugar na pinuntahan namin noon kasama si Paolo. Most of it were recorded on Darlene's journal, ang wishlist na ginawa niya noon, but even without it's aid, the good memories are still inside my head.
Nauna naming puntahan ang japanese restaurant where we first had in her wishlist. We ate in our hearts content. Sunod ang karaoke bar. We sang different songs hanggang sa mapagod kaming pareho. Hindi mawawala roon ang pang-aasar niya dahil sa pagkanta ko. Hindi nawala sa lista ang amusement park maging ang pagbisita sa apartment ko, preparing foods to eat there.
Ang iba na nasa wishlist ay hindi pa namin napupuntahan uli because of it's distance, especially in Paolo's hometown.
"After graduation, let's visit Paolo..." suhestiyon ko.
"Sige! Basta siguraduhin mong magpapalakas ka lalo. Mahaba ang biyahe papunta ro'n." she said.
"Gusto mo bang isama si Theo?" tanong ko. She hum and nodded her head instantly.
"Nagrereklamo eh. Di daw natin sinasama... eh busy nga siya lagi..." sabay hagikhik niya. I chuckled and hold tightly on her waist para hindi ako mahulog sa pagkakaangkas ko.
"Kapit ka nang maigi... by the way bigat mo..." aniya at mas binilisan ang pagbibisikleta.
"Then I'll drive it. Ikaw na umangkas..." I said and frown that made her laugh.
"Di naman mabiro!"
I smile and lean my head on her back. Angkas niya ako sa bisikleta niya habang papunta sa Ilarde College.
As we arrive, nagsimula na kaming mag-ikot. Weekends at wala halos estudyante. Maybe most of the students that currently here ay may mga inaasikaso pa. Ang iba sa kanila ay binati at kinamusta ang kalagayan ko. It's not that I plan to talk to them so casually but Darlene is watching me.
"Tama na kasing pagiging anti-social... kausapin mo naman, nangangamusta rin sila sa'yo. They're worried, don't be rude..." nagtataray ang itsura niya, that's why I don't have a choice. She's right anyway.
We visited the rooftop, ang tambayan namin ni Paolo, and where he loss his life. Darlene put the flowers she brought on the pool side before closing her eyes to pray.
Wala na nang tuluyan ang tubig sa pool bed. The white floor of it hurts my eyes whenever the sun rays hit its shiny texture. Before, this place was my tranquil turf, but now reminds me of a tragic memory.
"Hindi niyo man lang ako isinasama dito noon. Ang daya niyo ni Paopao..."
Kaagad ko siyang nilingon. She's already at the rooftop edge at nakatanaw sa malawak na lugar na sakop ng campus. The wind blows and it ruffles her beautiful hair.
I stood beside her at ang unang umagaw sa atensiyon ko ay ang cherry blossom tree na nasa botanic garden.
"Whenever that we're here, kasama mo naman noon si Theo... so why bother ask you that time?" pabirong wika ko.
"Bakit? Nagseselos ka???"
Dahil sa sinabi niyang iyun, hindi ako nakaimik. I don't even know but before, the thought irritates me.
"Silence means yes..." and she giggled. Tumanggi man ako sa hindi, iisa pa rin naman ang paniniwalaan niya.
Logically speaking, malabo rin minsan intindihin ang gustong paniwalaan ng tao. When you're accused of something, then either choose to be silent or argue, ang side pa rin nila ang pakikinggan nila. Malabo pa sa malabo.
"Dadaan ba tayo sa facility?" she asked while riding her bicycle again.
"Maybe next time..." I shortly replied at tinuro sa kaniya ang tabing-ilog na dating pinupuntahan namin.
She stopped her bicycle, then we walked down and sat on the grasses, facing the river water which reflecting the orange ray from the sunset.
"Ang ganda talaga dito..." bulong niya sa tabi ko habang yakap ang mga tuhod.
I saw a white flower beside me. Pinitas ko iyun at hinawi ang buhok niya sa kanang tainga. She didn't expected what I did, she just let me put the flower behind her ear.
"It suits you..." and I smiled at her.
Namula ang mga pisnge niya at nag-iwas ng tingin. It's like she's about to explode because of her tomato face. That made me chuckle mentally.
Umihip ang kalmadong hangin. It started disturbing the water flow and the image of the buildings and of the sun that reflected on the water.
"This scenery... it's breath-taking. One time, you said that the three of us will see this view again... yet now, there's only the two of us... at sa susunod ay ikaw na lang mag-isa..." I uttered while staring at the scenery.
Darlene didn't say anything at nanatiling tahimik habang pinagmamasdan rin ang tanawin.
Noon, hindi ko binigyang pansin na isipin ang bagay na iyun. I'm spouting those words like, "I'll be gone soon", "Darating ang araw mawawala na ako sa mundong 'to", "Everything will end for me". Buong akala ko ay wala lang sa akin yun, buong akala ko ay handa ako sa posibleng mangyare, buong akala ko ay balewala lang sa akin.
I chuckle in disbelief and shook my head. Sa pagkakataong 'to ay maraming pumasok sa isipan ko, at isang bagay lang ang sigurado.
"It feels like I'm just about to start a new beginning... but why is it that this will be the end for me? Mag-uumpisa pa lang ang kabanata pero bakit matatapos na ang para sa'kin?" puno ng desperasyon kong tanong.
I felt Darlene's hand on mine and the other caressed my cheek. Hindi ko napansing tumutulo na ang mga luha sa pisnge ko.
"Ayan ka na naman... bakit ka ba nagsasalita ng ganiyan? May pag-asa pa okay? You will h-heal okay?" she assures while her eyes were shedding tears too.
Mas lalong tumulo ang mga luha ko. Hindi ko mapigil maging ang panginginig ng labi ko.
"W-what if I actually die? W-what will happen? T-tell me, mamamatay ba talaga ako?"
Mabilis siyang umiling habang mas lalong umiiyak. She's wiping my tears for me while I'm just looking at her with agony.
"D-darlene... ayoko p-pang mamatay... ayoko pa... n-natatakot ako... pero alam kong o-oras ko na..." hindi ko na napigil ang humagulhol dahil sa sobrang sakit na nararamdaman ko. Mabilis niya akong niyapos nang mahigpit. I started crying loudly while hugging her.
"S-shhh... y-you won't die now okay? G-gagaling ka for sure... k-kaya magpakatatag ka. There still h-hope.. pray okay?" she said and rub my back while i'm crying on her shoulder.
Ang nagawa ko na lamang ay tumango nang tumango habang pinakikinggan ang mga sinasabi niya. I'm like a kid again, weeping like my life depended on it.
Lahat ng mga ala-ala kasama sila ay nagbalik sa isipan ko. Even the simple laughters, simple teasing, simple stroll and adventures we had. If this what means to live then I'll do everything to have it.
Noon, akala ko ay walang kabuluhan ang maghangad ng mga bagay na nais mong gawin sa buhay. I thought doing things that'll actually make you comfortable with yourself will do... but after experiencing everything with them, even a simple thing became a treasure of gold. Hindi ko akalang iiyak ako sa bagay na hindi ko ginusto noon.
I'm crying desperately, knowing that I won't be experiencing those moments with them when I die. Ayokong iwan sila... ayokong pumanaw... hindi pa ako handa dahil hindi ko pa nagagawa ang lahat. Ayokong mawala ng may pagsisisi.
"Ayos lang ba talaga? Samahan na kasi kita..." pagpupumilit ni Darlene.
"I'm fine. Gabi na, baka mapano ka pa sa daan..." I said and point at the nightsky.
"Fine, but I'll wait ti'll you enter the hospital..." aniya, sabay tingin sa ospital na ilang metro ang layo mula sa kinaroroonan namin.
"Just go already." and I let go of her hand. Sumimangot na lamang siya at umangkas na uli sa bisikleta niya.
I wave my hand and smile at her bago tumawid sa pedestrian lane. The light is red indicating that no vehicles shall move kaya't tumawid na ako. Unexpectedly, I feel dizzy and my knees feels like it's losing it's strength kaya't napahinto ako sa kalagitnaan ng daan. My ears started ringing again at huli ko nang marinig ang boses ni Darlene nang humupa ang matinis na tunog na iyun.
"EVE! TABI!!!" iyun lamang ang narinig ko bago ko maaninag ang isang masilaw na ilaw galing sa isang sasakyan na humaharurot sa harap ko.
Naging mabilis ang mga pangyayare, at ang tanging naramdaman ko ay ang pagbagsak ng katawan ko sa kalsada at ang malakas na kalabog ng pagbunggo.
It is clear as the night sky when I saw Darlene pushed me to the roadside, and how her body bumped by the rushing car. Kita ko kung paanong tumilapon ang katawan niya sa malayo at ang sasakyang nakabunggo ay nagpatuloy sa pagtakbo papalayo.
My ears started ringing again, kasabay ng mga boses ng mga tao sa paligid. Halos nilamon ang buong lakas ko at hindi ko magawang maigalaw ang mga paa ko at nanatiling nakasalampak sa daan. My eyes started to get blurry as I'm looking at Darlene, bathing with her own blood.
End of Chapter 41:
Faint Gleam