I feel so sick. Sobrang bigat ng pakiramdam ko na kahit pagdilat ng mata ay hindi ko magawa dahil sa iniinda, pero pinili ko pa ding idilat ang mga mata dahil sa mga boses na naririnig ko, and I barely understand what they're talking.
Ginalaw ko nang bahagya ang katawan na nakaratay sa higaan. Halos wala akong lakas. I open my eyes after and I saw the vague silhouette of a lady and a man at the door entrance of the room.
Nang tuluyan nang makapag-adjust ang paningin ko, nakaalis na ang lalaki at si Darlene na lamang ang naroon sa pinto.
"W-who was that?" I asked and sat on the bed, leaning my back on the headboard.
"H-ha? Ahm... one of the faculty members daw. Nagdala sa'yo nitong basket ng mga mansanas..." Aniya at inangat ang basket na hawak niya.
"Ilang weeks na akong nakakatanggap ng mga mansanas. Mapupurga na yata ako niyan..." I complained but I'm actually grateful because it's apples.
"Huwag ka nga... Pinagkakaila mo pa eh ito yung favorite mo. Always requested pa nga kaya magpasalamat ka na lang..." Sabay irap sa akin at latag ng basket sa kalapit na desk.
As I roam my eyes around, I noticed something at the wall which faces my hospital bed. I'm amazed and quite confused of the things I'm seeing.
"Yan ba? Uhmmm... actually wala sana akong balak ilagay yan diyan kasi alam ko namang wala kang hilig sa mga ganiyan. Pero dahil, sobraaaang bait ko, ginawa ko 'yan. Sayang ang efforts ng mga students mo sa Ilarde kung di ko rin lang ipapakita sa'yo. Mostly pa naman galing sa campus FANDOM mo..." nagtataray ang tono ng pananalita niya.
I forced myself to get off the bed and move close. Hinawakan ako ni Darlene sa braso at inalalayan sa paglalakad hanggang sa makalapit sa pader na ngayon ay punong puno ng iba't ibang kulay ng mga sticky notes with messages on it. Nakaporma ang pagkakadikit ng mga ito sa hugis puso and it's so attractive to see.
"Bakit halos pare-pareho lang ang itsura ng sulat kamay? Only few are different and I'm recognizing almost all the written notes. Ikaw ang nagsulat ng mga 'to, tama ba?" Duda ko na ikinaiwas ng tingin niya.
"H-hindi ah! N-nakakapagod kaya magsulat... Bakit naman ako m-magtiyatiyagang magsulat sa mga n-notes na yan???" tanggi niya na halata namang nahuli na siya.
Hindi ko na binigyang pansin ang pagkakaila niya at binasa ang mga mensahe roon na ikinagalak ng puso ko kahit papaano.
"Tsaka ito pa pala..." aniya at ipinakita ang natapos na niyang pulang bonnet na ikinangiti ko ng payak.
"TADA! Maganda ba pagkagawa ko?" She asked bago isuot sa akin ang bonnet. I smiled and hum bago bahagyang yumuko para maayos niya ng mabuti ang pagkakasuot sa ulo ko na tuluyan nang nawalan ng buhok.
"I already miss your quite curly hair, Gabi..." aniya na ikinatitig ko sa mukha niya. A flash of sadness passed in her round eyes before staring back at me and smiled faintly.
"Can't be helped..." I chuckle and keep staring at her.
Nagbukas bigla ang pinto at pumasok si Theo habang hawak nito ang cellphone at isang basket ng saging. Kaagad kong nailayo ang mukha ko kay Darlene at maging siya ay napalayo nang bahagya sa akin.
"Sorry for interrupting your flirting activities." Theo bitterly stated that made me smirk.
"Here some bananas. Balita ko kasi paborito 'to ng mga kagaya ng lahi mo..." Wika niya at itinabi sa basket ng apples ang dala niya.
"I see. Thank you, but sorry I don't have anything in return. Wala kasing tindang dog foods dito sa ospital." Ganti ko na ikinareklamo ni Darlene.
"Ganiyan ba talaga kayong dalawa magbatian???" takang tanong niya. Theo and I hummed in sync.
"Tsk, tsk, grabe, napagod ako kakasulat sa iba diyan. Darlene insisted to make that... I said that it's just enough to make a letter in one but she argued... Nakikisabay kasi sa trend..." reklamo ni Theo na ikinabuko ni Darlene.
"Theo naman ih! Sabing huwag sabihin!" At nanlisik ang mga mata niya kay Theo na ikinatawa ko. Dahil yata sa hiya, walang paalam na umalis si Darlene ng hospital room ko.
Kaagad nang pinakita ni Theo ang isang litrato sa cellphone niya. It was also a gigantic heart-shaped sticky notes na idinisenyo sa campus bulletin ng Ilarde College. He told me that the students there made it, as requested by Darlene to him, given that he's in the student council.
"Darlene's distracting you, isn't she?" Makahulugang tanong niya.
"Distract me from what?" I cupped something on my pants pocket and it's a necklace. Tinanggal ko iyun at ipinatong sa mesa. I buttoned my gray polo and fixed the red bonnet on my head.
"Mamamasyal kayo sa hospital garden? She's really distracting you. Ngayon ang last trial sa kaso ni Paolo hindi ba?" tanong niya bago kumagat sa mansanas.
I sighed and hum. Alam kong ginagawa nga ito ni Darlene para madistract ako sa kakaisip kung anong magiging resulta ng huling trial. All three students who talked to Professor Jed finally became the witness, but there's still a small possiblity of losing the case kung wala pa rin silang napaka evident na panlaban sa defender's side, that's why I'm bothered at all added by the fact that I'm only stuck here inside the hospital.
"Meneses, saan mo nakuha 'to?" rinig kong tanong niya. I glanced at him and saw that he's holding the necklace na ipinatong ko sa mesa.
"Sa pagkakatanda ko, nakuha ko 'yan sa rooftop, at the pool's bed..." I said that made his forehead knot.
"Akin na lang..." tipid niyang sagot at inilagay ito sa bulsa niya sabay talikod para lumabas.
"It's a broken necklace. Anong gagawin mo diyan?" nagtataka kong tanong na ikinakibit balikat lamang niya bago umalis.
Nagsimula na kaming maglakad ni Darlene sa garden ng ospital. She's holding my left arm while we're strolling around. Panay lamang ang kwento niya at turo sa kung anong nakikita niyang mga bulaklak sa hardinan. I'm just letting her talk much while I'm silently listening.
"Alam mo, butterflies only have 40 days of lifespan. Nakakalungkot isipin that creatures like them only have a short life. They deserve the beautiful world, yet I'm happy that they're keep living, sipping nectars on flowers and they're adding on a flowers beauty, di ba?" she randomly said as she's looking at a blue butterfly on a red gumamela flower.
Magkatabi kaming nakaupo sa isang mahabang bench because I felt the tiredness of walking of only a few distance. Nakaharap kami sa kumpulan ng iba't ibang hardin na nakapaikot sa paanan ng isang angel statue.
"Humans are cruel but have a long lifespan than that butterfly. Butterflies deserve to live long than humans, paano kaya kung baliktarin ang sitwasyon? Tipong 40 days lang buhay ang tao..." Then I chuckle that made Darlene tap my mouth gently.
"Kahit kailan talaga... You have a villain like mind... ansama neto, kung makapagsalita rin akala mo ALIEN eh..." Nakabusangot ito habang nagrereklamo sa mga sinabi ko.
"...and a cruel person like me, if given only 40 days of living then because of this sickness mas napadali pa ang buhay..." I joked that made her look at me blankly. Now I realized that I said too much.
"I'm sorry..." I mumbled and she hug my left arm and lean her head on my shoulder.
"If Gabi only had 40 days to live or less than that... then he's the beautiful butterfly I ever seen in my entire life..." aniya na ikinatigil ko. I look at her and her eyes were closed.
"I'm sorry... I'm just bothered and... I feel like I'm the worst being ever alive. Nagagalit ako sa sarili ko sa lahat ng bagay na nagawa ko..."
She hummed and look at me.
"Kung may nagawa ka mang mali, sigurado akong napatawad ka na nila. Sabi mo noon, may kasalanan ka kay Paolo, sa mama mo, kina Sir Jed at sa iba pa. Sabi mo may kasalanan ka rin sa akin... but I said it's okay and everyone forgive you already. Siguro oras naman para patawarin mo na rin ang sarili mo..."
I hum and nod. Siguro nga ay tama siya. Sarili ko lang din ang nagpapahirap sa akin, but when the right time comes, perhaps, I can forgive myself too.
"Pray and pray to be okay! Tsaka para gumaling ka na rin..." she smiled sweetly at me afterwards.
"I'm not religious..." I said na ikinalukot ng mukha niya.
"It's not about being religious, it's a matter of FAITH..." sabay pisil niya sa ilong ko.
"Fine, fine..."
"Kung di mo na kaya, PRAY. Kung nahihirapan ka, PRAY. Kung may mga katanungan ka, PRAY. Keep praying..." she said full of enthusiasm that made me chuckle.
Minutes pass by. Nanatili lang kaming nakaupo roon nang makita namin si Theo na papunta sa direksiyon namin. He's in a hurry and his expression is too serious.
"Bakit ganiyan itsura mo? May problema ba?" kaagad na tanong ni Darlene sa kaniya.
"I have two news. Anong gusto niyong unahin ko? Magandang balita o masamang balita?" tanong niya.
Darlene looked at me and hold my hand tight. She smiled at me at hinayaan na ako ang pumili.
"Latter..." I said then he sighed deeply.
"Arthur escaped at pinaghahanap na ng awtoridad..." aniya na ikinalamig ng katawan ko.
End of Chapter 38
News