#BGFAG ALTERNATE ENDING (PART ONE) #TheOneThatGotAway
Kendrick Juliart Adriano's POV
"Belle!"
Pagkapasok ko sa tent na pinaghahandaan nila, halos lahat ng taong nandun ay nagulat sa pagpasok ko.
Hindi ko alam kung anong iniisip nila ngayon. Mukha siguro akong nababaliw na nakatayo sa kanilang mga harapan--gulo-gulo ang suot na damit at ang buhok na walang suklay.
Mukha siguro akong talunan.
Malamang nga ay talunan na ako.
"Kendrick? Bro?"
Agad kong nakita na palapit sa kinatatayuan ko ang aking kaibigan na si Justin. Ang totoo niyan madaming pamilyar na mukha katulad nila Jade, Glorie at sila Jesse at Leo ang nakita ko na nandun sa loob.
Pero lahat sila ay parang naging isang anino lamang.
Nang makita ko siya. Nang makita ko ang nag-iisang babaeng, alam ko na mahal ko at mamahalin ko hanggang maubusan ako ng hininga, lahat sila ay para na lang naging isang madilim na anino. Lahat sila ay naglaho sa aking paningin.
Buong atensyon ko ay napunta lang kay Belle. Sa babaeng nakasuot na ng puting traje de boda na nakatitig sa akin.
Puting-puti ang suot niyang wedding gown. Hindi ko maiwasang hindi pangilabutan. Ganitong ganito kasi ang naiisip kong itsura niya sa kasal naming dalawa. Hindi sa kasal na'to o ng kanino man. Sa aming dalawa.
She'll be the bride and I'll be the groom. I will wait for her at the altar and we'll say our vows. We'll be a family. We'll have kids and I will teach them how to live. I will take care of them until the moment that I die.
We will love each other...forever.
That's the plan.
Our plan.
Kaya, putang ina. Ano na ang nangyayari ngayon?!
"Belle? A-ano ibig sabihin nito?" hindi ko maiwasang hindi manginig ang boses. F-cuk. Wala akong maintindihan sa mga nangyayari! I'm mad... I am hopeful...I am hopeless...
Sumugod ako sa kinatatayuan niya. Kahit na hinarang na ako nila Justin at ng iba pa ay hindi ako nagpatinag at itinulak sila papalayo. Wala akong makita kung hindi siya lang. Siya lang naman ang importanteng ipinunta ko dito at hindi sila.
I need to reach her.
Nang marating ko siya ay ngumiti ako at hinawakan na ang kanyang kamay para maitakas na siya dito. Alam kong isang malaking biro lang ito. O di kaya isa lang itong masamang panaginip. Magigising din kaming dalawa. Maitatakas ko din siya dito. Magiging masaya din kami.
Pero lahat ng pag-asa kong iyon ay naglaho ng bitawan niya ang kamay ko. Halos magwala ang puso ko ng hindi siya sa akin sumunod.
"Lika na Belle. You don't have to do this. I know you don't love Nico. Alam ko na ako lang ang mahal mo. Hindi ba't sinabi mo 'yun sa akin kagabi? Na mahal mo ako? You said yes, to me Belle. Sinabi mong papakasalan mo ako. Sinabi mong--putang ina Belle, halika na. Sabihin mo sa aking masamang biro lang ito. Belle--"
Nagsimula na naman siyang umiyak. BAKIT? Bakit palagi na lang siyang umiiyak? Hindi ba't dapat maging masaya siya dahil itatakas ko siya sa kasal na ayaw niya? Bakit palagi na lang siyang umiiyak sa tuwing sasabihin kong mahal ko siya?
"I am so sorry Kendrick," humagulgol siya sa harapan ko at ipinilit niyang alisin ang pagkakahawak ko sa kanya.
Wala akong maintindihan. Anong ibig sabihin nito... akala ko ba...
Akala ko ba, ako lang?
"Belle? Ano...ano ang ibig mong sabihin?"
"I am going to Ma-marry Nico...Kendrick...i-ilang beses ko sa'to to sinubukan sa-sabihin kagabi!"
Napasinghap ako. Sa sinabi niyang 'yun ay ako na mismo ang kusang bumitaw sa pagkakahawak ko sa kanya.
No
Hindi 'to pwede
Hindi niya pwedeng gawin sa akin 'to
Mahal niya ako hindi ba?
"Belle, tinanong kita kung mahal mo ako kagabi. Sinabi mong oo! Tinanong kita kung payag kang pakasalanan kita, sinabi mo Oo! Um-oo ka sa akin! You said yes, to me. Why are you denying me now?"
Humarap na akong tuluyan sa kanya. Hindi to pwede. Fcuk! Bakit ang sakit! Fck! Bakit? Anong ginawa kong kasalanan sa mundo at bakit pa 'to nangyari?
"Ken, stop. Naka plano na'to wala nang magagawa ang mga sinasabi mo."
"Tang inang plano 'yan! Nagplano din tayo kagabi, ano nang gagawin natin doon?! Itatapon mo? Belle, please, come with me. Kakalimutan kong nangyari ito. Belle, parang awa mo na. Mahal kita..."Nanginginig na ako sa galit at sa pagkadimaya. Unti-unti na ding pumatak ang mga luha ko pero pinilit kong kim-kimin ito. Hindi. Hindi maaari. Ayokong maniwala. Panaginip lang 'to. Masamang panaginip lang 'to. Hindi 'to pwedeng gawin sa akin ni Belle. Hindi pwede...mahal niya ako
"Wala lang ba yung nangyari kagabi sa'yo?"
"Sorry..."
"Hindi mo pa ako sinasagot! Wala lang ba ako sa'yo? Isang malaking biro lang ba ako talaga sa'yo Belle? Hindi pa ba sapat na mahal natin ang isa't isa?"
Iyak siya ng iyak at hindi niya ako magawang tingnan habang galit na galit na akong sumisigaw sa harapan niya.
"Sorry...sorry..."
Napasipa ako sa upuang kahoy na malapit sa akin. Sa sobrang lakas ng pagkakasipa ko ay natumba ito at nasira. Nilapitan ulit ako nila Justin para hilahin ako papalayo kay Belle. Hindi ko na makontrol ang pag-iyak ko. Tang ina. Tang ina. Minahal ko siya. Tang ina.
Rinig na rinig ko ang pagkawasak ng boses ko. Tang ina! Putang luha! Putang pagmamahal!
"Anong sorry? You said that you love me back! Belle! Lahat ng tao alam na kapag nag sabi ka ng mahal mo ang isang tao ay kinabukasan hindi makikita sa isang simbahan at ikakasal sa ibang lalaki!"
Umiiyak lang siya at tinakpang ang bibig niya. Bukod kila Justin ay wala ng gustong lumapit sa aming dalawa. Mabuti na din siguro yun dahil wala na ako sa katinuan ko ngayon. "Hindi mo man lang sinabi na ikakasal ka na!"
"Pre, tigil na. Lumabas muna tayo at--"
Sinuntok ko si Justin. Bwisit! Putang ina! Ang sakit! Ang sakit-sakit ng ginawa niya sa akin!
Putang inang luha ko ayaw mag patigil!
"Bitawan mo ako!"Kumawala ako sa pagkakayapos ng mga lalaking nagpipigil sa akin. Nagwawala na ako. Oo , alam ko. Pero hindi ko mapigilan ang sarili ko.
Bakit? Bakit Belle?
Bakit?
"Ano na Belle? Hindi man lang sumagi sayo na sabihin sa akin ang tungkol dito?!"
"Si-sinusubukan kong sabihin sa'yo. P-pero ayaw mong makinig!"
Lumapit ulit ako sa kanya at hinawakan siya sa braso para pilitin siyang tingnan ako. Pero may isang kamay ang pumigil sa akin at itinulak akong papalayo kay Belle.
"Dude. Go away. Belle and I will be married and you can't do anything about it."
Nang makita ko ang mukha ni Nico na tumambad sa harapan ko ay wala na akong nakita kung hindi puro pula. Hindi ko na napigilan ang sarili ko na suntukin siya. Fck! Nang dahil sa kanya, nasira kami ni Belle. Nang dahil sa kanya, mawawala na sa akin ang mahal ko.
"Wala kang karapatan! Hayup ka! Ikaw ang unang nanakit sa kanya!" Sumalampak siya sa sahig. Kitang kita ang dugo sa labi at sa ilong niya. Kulang pa yan...kulang pa yan!
Aambang na sana ako para higitin ang kwelyo niya at pilitin siyang tumayo at lumaban, nang si Belle na mismo ang sumugod at hilain ako papalayo sa putang inang fiancé niya.
"Ano ba! Kendrick umalis ka na!"
Nagkalat na ang mascara sa mukha ni Belle at gulo gulo na din ang buhok niya. Patuloy siya sa pag luha katulad ko at hindi ko alam kung anong mas masakit. Kung ito bang nangyayari sa aming dalawa o ang makita na naman siyang umiiyak ng dahil sa akin.
Huminga ako ng malalim at pininusan ang luha na nanggaling sa mata ko.
"Belle--" Nag mulat ako ng mata at nagsimula na naman lumapit sa kanya. Kailangan ko siyang itakas dito. Kailangan naming mag-usap.
"Umuwi ka na! Ano ba!" Itinulak niya ako papalayo.
Hanggang dito na lang ba talaga kami?
"Tang-ina naman Belle! Ginawa ko na ang lahat para sayo! Binago ko ang buhay ko! Nagpakatino na ako! Binalikan kita! Putang ina naman! Minahal mo ba talaga ako!?"
Hindi niya ako sinagot at nanginginig na itinutulak ako papalayo.
"Ano? Ha? Hindi? Oo? Tang-ina sumagot ka!"
Nang hindi pa din siya sumagot nanghina na akong tuluyan at napaluhod na lang ako sa harapan niya. Naawa na ako sa sarili ko sa pag-iyak sa paanan niya pero hindi ko na talaga kaya. Pagod na pagod na ako...tang ina.
"Belle..."
Simula ng mag-salita ako kanina ay hindi niya na ako tinitingnan sa mata but when she did? When she looked at me, I saw not only the love in her eyes, but the hatred, the guilt and hurt. Hindi niya pa din pala ako napapatawad sa pang-iiwan ko sa kanya.
"Love is never enough Kendrick. We had our time, seven years ago. You left. I still loved you. You left. I moved on. You left. I loved again.
Naniwala ako noon na hanggang dulo tayo. Naniwala ako na ipaglalaban mo ako. Naniwala ako.
Naniwala ako sayo.
Naniwala akong may tayo.
Pero binigo mo ako, Ken.
Oo, at um-oo ako sa lahat ng tinanong mo. Dahil oo, mahal pa kita. Fck, I love you so much that I choose Nico over you. Over us.Over our future.
Dahil sa kanya, nagmamahal lang ako. Oo nasaktan niya ako dati pero hindi kasing sakit ng naranasan ko sa'yo. With you, I felt like dying every single day. Naririnig mo ba Kendrick? Pinaglaruan mo lang ako ng gabing ibinigay ko ang sarili ko sa'yo. Niloko mo lang ako ng panahon, na lahat ng pagkatao ko ay ibinigay ko sa'yo.
You killed a part of me, Kendrick. You brought a big piece of my heart when you left.
And no, hindi iyon mababalik ng isang gabing pinagsamahan nating dalawa. Hindi iyon maibabalik ng mga salitang, 'Mahal kita,' at 'Oo papakasalan kita,' "
Sandaling tumigil siya at pinunasan niya ang luha niya sa kanyang mata.
She already decided.
She chose him.
"Pagod na ako, Ken...Pagod na akong masaktan sa sobrang pagmamahal ko sa'yo. Nagiging tanga ako. Bumaba ang tingin ko sa sarili ko, dahil tangina din, kahit gaano kasakit ng pag-iwan mo. Ikaw pa din. Ikaw lang. At kung ikaw ang pipiliin ko, alam kong magiging masaya ako pero alam kong kahit kailan hindi ko makakalimutan ang pang-iiwan mo.
And I think, kahit na sumama pa ako sa'yo ngayon ay hindi tayo magiging masaya ng tuluyan. Dahil alam mo kung bakit? Ha?! Dahil palagi kong matatandaan ang sakit at galit na naramdaman ko ng iwanan mo ako.
I will never forget that Ken. Love will never be enough for both of us. It will never have the power to erase every fcking scar that I got from loving you. It will never erase the pain."
Sa mga sinabi niyang iyon, ay napakapit ako sa mga paanan niya. Talunan at umiiyak. Sa buong buhay ko ngayon lang ako nagkaganito. Para bang wala ng pag-asang natitira sa akin. Sa mga sinabi niya ngayon, miski ako ay nagagalit na din sa sarili ko.
Wala na talaga.
"Please Belle...hindi ba pwedeng wag mo na lang ituloy? Akin ka na lang ulit...wag na siya...please..."Tumingala ako sa kanya. Hindi ko makakayanan pag nawala pa siya sa akin.
Ikamamatay ko kung mawala siya sa akin.
Nanginginig ang mga kamay niya na hinawakan ako sa balikat at pinilit na itayo. Pero ako...ako hindi ako bumitaw...kumapit ako sa may binti niya at doon umiyak at nagmakaawang wag na niya ituloy ang kasal.
"KENDRICK TUMAYO KA NA DIYAN! TUMIGIL KA NA!"
"Please...umalis na tayo dito..."
"Kendrick...ako din nakikiusap...umalis ka na..."
"Belle..."
"TUMIGIL KA NA! UMALIS KA NA! PABAYAAN MO NA AKONG MAGING MASAYA!"
Napatitig ako sa kanya.
Eto ba?
Eto ba talaga ang gusto niya?
Na tumigil na ako?
Na iwanan ko na siya?
Na pakawalan ko siya?
Eto ba talaga ang gusto niya?
Unti-unti akong tumayo.
Ang sakit sakit na.
Nang tumayo ako, ay sinigurado kong hindi ko tatanggalin ang tingin ko sa kanya. Dahil may pakiramdam akong ito na ang huli naming pagkikita. I need to memorize her face, her eyes, her whole being. I need to remember this moment.
Nang tumalikod ako ay tinalikuran ko din ang mga plano at pangarap ko sa aming dalawa.
Siguro nga ay tama siya.
Hindi magiging sapat ang pagmamahal namin sa isa't isa.
Tandang tanda ko pa, na dati, noong mga panahong masaya pa kaming dalawa, noong panahong hindi pa namin nasasaktan ang isa't isa, nangako kami na kahit anong mangyari, na kahit anong problemang kakaharapin namin ay mananatili kaming matatag...na hindi kami susuko. Na ipaglalaban namin ang isa't isa.
We made our promises, our vows. We planned everything...we planned our future.
I really never thought that this day would come.
Na sa isang pagkakamali naming dalawa...sa isang simpleng katangahan...sa isang simpleng hindi pagtitiwala sa pagmamahalang meron kami...ay hahantong kami sa ganito.
I never loved a girl like this in my whole f-cked up life.
And now, she's gone.
She's gone and I am lost.
I should've told her what she meant to me when I had the chance. Binalikan ko sana siya ka agad. Kahit na hindi pa ako buo noon, kahit hindi pa ako nakakabawi sa sarili ko...binalikan ko na sana siya ka agad.
Nagtiwala sana ako na kaya niya akong tanggapin, kahit na makita niya ang isang lalaking may patapon na buhay.
Naniwala sana ako sa kanya.
Naniwala sana ako sa aming dalawa.
Tinalikuran ko ang lahat....at dinala ang pagod na pagmamahal ko papalabas ng kwarto...at papalabas ng buhay niya.
Paalam, Isabelle Silva.
Ibibigay ko na ang kalayaan at kasiyahan na hinahangad mo.
I will leave you. But I don't know if I can ever forget my love for you.