ၿမိဳ႕အုပ္ဝမ္ ႏွင့္ သူနာျပဳေရွာင္း
Part - 26 (final part)
-------------
ေရွာင္က်န္႔ဗိုက္မွာ7လေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေတာ့ရိွေနပါၿပီ မနက္တိုင္း
သူ႕ဗိုက္ေလးကိုမွန္ေရွ႕မွာၾကည့္ၾကည့္တယ္ ေတာ္ေတာ္ေလးႀကီးလာတာပဲ
ကေလးေလးလဲႀကီးလာၿပီေနမယ္။
"က်န္႔က်န္႔ ဘာလို႔အၾကာႀကီးရပ္ေနတာလဲ ေညာင္းေနမယ္ လာ"
ၿမိဳ႕အုပ္ဝမ္ကေရွာင္က်န္႔ကိုေပြ႕ကာ ခံုေပၚတင္ေပးထားတယ္ အဆက္မျပတ္ပဲ ေျခေထာက္တင္ဖို႔ခံုေတြပါယူလာေပးတယ္ tvလည္း
အသင့္ဖြင့္ထားေပးတယ္။
"က်န္႔က်န္႔ ေယာက်္ားကလိမၼာလိုက္တာ တအားခ်စ္တာပဲ"
"ကိုယ္ေရာပဲ"
ၿမိဳ႕အုပ္ဝမ္က ၿမိဳ႕အုပ္႐ံုးကေနအတတ္ႏိုင္ဆံုးအလုပ္ကိုခပ္ျမန္ျမန္လုပ္ၿပီး
ျပန္လာတယ္ ပံုမွန္ဆိုရင္ၿမိဳ႕အုပ္႐ံုးမွာညေနေလာက္သာျပန္ေရာက္ေပမဲ့
မနက္ၿမိဳ႕အုပ္႐ံုးသြားၿပီး ေန႔လည္ေလာက္မွာျပန္ေရာက္လာသည္။
"ေဖေဖ့ရဲ႕ သားေလးလား သမီးေလးလား"
ၿမိဳ႕အုပ္ဝမ္ကေရွာင္က်န္႔ဗိုက္ေလးကိုလက္နဲ႔အသာေလးပြတ္ကာ နားကိုလည္းကပ္ထားေသးတယ္ ေရွာင္က်န္႔ကေတာ့ၿမိဳ႕အုပ္ဝမ္ကိုၾကည့္ကာ
ၿပံဳးေနရွာတယ္။
"သမီးေလးလား"
ၿမိဳ႕အုပ္ဝမ္က ေျပာေတာ့အထဲကေန ကန္လိုက္တာကိုခံစားမိပါတယ္
ေရွာင္က်န္႔ကေတာ့အထဲကကေလးကန္တာအနည္းငယ္နာေပမဲ့လည္း
ေပ်ာ္ရႊင္မူ႕ေၾကာင့္နာက်င္ရတာကိုမသိေတာ့ပါ ။
"စိတ္ဆိုးသြားတာလား ေဖေဖ့ကေလးေလးက"
"ဝမ္ကိုကို ၾကည့္ရတာမိန္းကေလးမဟုတ္ဘူးထင္တယ္ "
"သားေလးလား...ေဖေဖ့ သားေလးလား ဝမ္ေရွာင္ယီြေလးေရ ခ်စ္လိုက္တာ
ျမန္ျမန္ဗိုက္ထဲကေနထြက္လာေတာ့ေနာ္ "
"ဝမ္ကိုကို ဒီကေလးေလးေမြးလာရင္ေလ က်န္႔က်န္႔ကိုခ်စ္ဦးမွာလား"
"ဘာလို႔အဲ့လိုေျပာရတာလဲ ခ်စ္မွာေပါ့ က်န္႔က်န္႔ကိုပထမဆံုးခ်စ္တာပဲကို"
"ဟြန္း! မေက်နပ္ဘူး"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ က်န္႔က်န္႔ရယ္ ကိုယ့္ကိုေျပာ"
ကို္ယ္ဝန္သည္ပီပီကို ေရွာင္က်န္႔ကမိန္းကေလးကိုယ္ဝန္သည္ေတြထက္စာ
ရင္ပိုမိုစိတ္ဆက္ျပီး ပိုရစ္တတ္ပါေလတယ္ အခုလည္းရစ္ေတာ့မဲ့လကၡဏာ
ျပေနေလၿပီ။
"က်န္႔က်န္႔ငယ္ငယ္တုန္းက မခ်စ္ဘူးေလ ဝမ္ကိုကိုက "
"အမ္?"
"အခုဒီကေလးေလးၾကေတာ့ ေမြးကတည္းကခ်စ္ေပးမွာ က်န္႔က်န္႔ကိုေတာ့
ေမြးကတည္းကဝမ္ကိုကိုကမခ်စ္ေပးဘူး...."
"ေဟာဗ်ာ ကိုယ္ကဘယ္လိုလုပ္ရမွာတုန္း "
"အဲ့..အဲ့တာလဲဟုတ္တာပဲ "
"ကဲပါ က်န္႔က်န္႔ရယ္ ကိုယ္ကမင္းကိုပထမဆံုးခ်စ္ဖူးတာပါကြယ္ မဆိုးနဲ႔ေတာ့ေနာ္"
"အခုဆိုးေနတာမွမဟုတ္တာ!"
"...."
ေရွာင္က်န္႔ရစ္ရင္ေတာ့ အခ်ိန္ကိုၾကာသလားမေမးနဲ႔တစ္အိမ္လံုးလဲမေနရ
ဘူး ဟိုလူကဘယ္လိုဘယ္ခ်မ္းသာဆိုၿပီး ထည့္ထည့္ၿပီးရစ္ေသးတယ္
ေနာက္ၿပီးေတာ့လည္း ရြာကလူေတြအေၾကာင္းကိုအတင္းတုတ္သလားလဲ
မေမးနဲ႔။
"ဝမ္ကိုကို..."
"ဗ်ာ"
"ကေလးေလးကိုေလ ဝမ္ကိုကိုရဲ႕ႏွလံုးသားထဲမွာ10%ပဲေပးက်န္႔က်န္႔ကို
ေတာ့90%ခ်စ္ေပး"
"ခ်စ္ေပးမွာေပါ့"
"အြန္း!"
ညေနဘက္ေလာက္မွာ ၿမိဳ႕အုပ္ေဟာင္းကအိမ္ျပန္လာတယ္ မနက္ထဲက
သူငယ္ခ်င္းအိမ္ကိုသြားေနတာယခုမွျပန္ေရာက္တယ္ ျပန္ေရာက္တာနဲ႔
လက္ထဲမွာကေလးအက်ႌအဝတ္အထည္ေတြပဲ ၿမိဳ႕အုပ္ေဟာင္းျပန္ေရာက္
တာနဲ႔ေရွာင္က်န္႔ကဖက္ကာ တိုင္သည္။
"ဝမ္ကိုကိုကေလ က်န္႔က်န္႔ကိုဆိုးတယ္တဲ့ အဲ့တာ ဆူေပး"
"ေဟ...ဟုတ္လား သားက်န္႔ေလးကိုအဲ့လိုေျပာတာလား ေနဦး
အေဖဆူေပးမယ္"
ၿမိဳ႕အုပ္ေဟာင္းကိုညေနတိုင္းတိုင္တယ္ ၿမိဳ႕အုပ္ဝမ္ကိုဆူရင္လည္းေရွာင္က်န္႔ကငိုမဲ့မဲ့ျဖစ္ၿပီး သူ႕ေယာက်္ားကိုမဆူပါ
နဲ႔ဆိုၿပီးေျပာေသးတယ္။
"မင္းက်န္႔က်န္႔ကို ဆိုးတယ္လို႔ေျပာတယ္ဆို"
"ဟုတ္ကဲ့"
"ေအး သားက်န္႔ေလးကိုဆိုးတယ္လို႔ေျပာတဲ့အတြက္ မင္းကို႐ိုက္မယ္.."
ေရွာင္က်န္႔ကထကာ ၿမိဳ႕အုပ္ဝမ္နားသြားၿပီးဖက္ထားတယ္ ဒီဟာေလး
ခုနကပဲသူမဟုတ္တဲ့အတိုင္းအတင္းဆူခိုင္းတယ္ အခုေတာ့ၾကည့္...။
"သားက်န္႔ဖယ္ အဲ့ေကာင္ကိုရိုက္မလို႕"
"ဟင့္အင္း...႐ိုက္ခ်င္ရင္က်န္႔က်န္႔ကိုပါ႐ိုက္ ဝမ္ကိုကို႔ကိုမ႐ိုက္ပါနဲ႔
က်န္႔က်န္႔ေယာက်္ားကိုမ႐ိုက္ၾကပါနဲ႔ အီး...ဟီး...အင့္!"
ေရွာင္က်န္႔ကထငိုေတာ့ၿမိဳ႕အုပ္ေဟာင္းမွာျပာျပာသလဲနဲ႔ေခ်ာ့ရသည္။
"သားက်န္႔ရယ္ ခုနကပဲ သားကိုဆိုးတယ္လို႔ေျပာလို႔ အေဖက႐ိုက္မလို႔ေလ"
"အီး...ဟီး...ရႊတ္! ၿမိဳ႕အုပ္ေဟာင္းအက်င့္မေကာင္းဘူး...အင့္!
က်န္႔က်န္႔ေယာက်္ားကို႐ိုက္တယ္... ဝမ္က်န္႔ယီြေလးရဲ႕ေဖေဖကို႐ိုက္ေနတယ္"
"ေအးေအး မ႐ိုက္ေတာ့ပါဘူးကြယ္ တိတ္ေတာ့ေနာ္ "
"တကယ္ေနာ္..."
"ေအးပါကြယ္ မ႐ိုက္ေတာ့ဘူး "
ေရွာင္က်န္႔မွာေက်နပ္သြားရကာ ၿမိဳ႕အုပ္ဝမ္အားဖက္ထားရာမွမလႊတ္ေတာ့ပါေခ် သူလႊတ္ရင္သူ႕ေယာက်္ားကို႐ိုက္ၿပီးအႏိုင္က်င့္ၾကလိမ့္မယ္တဲ့ေလ။
***
"ဟာ ကိုယ့္ရဲ႕အခ်စ္ေလးကကိုယ့္ကိုလာႀကိဳတာလား"
ၿမိဳ႕အုပ္႐ံုးကေနၿမိဳ႕အုပ္ဝမ္ထြက္လာၿပီး ကားတံခါးကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ေရွာင္က်န္႔နဲ႔တန္းတိုးတာပင္။
"...."
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
ေရွာင္က်န္႔ကမ်က္ေစာင္းထိုးကာလက္ႀကီးပိုက္ၿပီး မိန္႔မိန္႔ႀကီးထိုင္ေနတယ္
ဒီေန႔ၿမိဳ႕အုပ္ဝမ္ကကတိေပးထားတယ္ သူ႕ကိုမုန္႔လို္က္ဝယ္ေကြၽးမယ္ဆိုၿပီး
ေတာ့။
"ဦးေလး အိမ္ကိုေမာင္းျပန္မယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ ၿမိဳ႕အုပ္မင္း"
ေရွာင္က်န္႔မွာဘာမွမေျပာပါ ႏူတ္ခမ္းကိုကိုက္ကာ ေျခေထာက္ခ်င္းေတာင္
လိမ္ထားေသးတယ္ ေနာက္ဆံုးၿမိဳ႕အုပ္အိမ္ေတာ္ကိုေရာက္ေတာ့
ေရွာင္က်န္႔မွာဒုန္းဒိုင္းနဲ႔အိမ္ေပၚကိုတက္သြားပါေလတယ္ ခံုေပၚမွာ
ထိုင္ၿပီး ေကာက္ေနေသးတယ္ ခ်ထားတဲ့ေခါင္းအံုးေသးေသးေလးေတြ
ကိုလည္းလႊင့္ပစ္ေနေသးတယ္။
"က်န္႔က်န္႔ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ"
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး!! ေကာင္းတယ္!"
"ဘာလို႔ႏူတ္ခမ္းကိုကိုက္ထားတာတုန္း မကိုက္နဲ႔ေလ"
"မရဘူး ကိုက္တယ္ဘာျဖစ္လဲ!"
"နာလိမ့္မယ္ လာလာ ကိုယ့္လက္ကိုကိုက္ခ်ည္"
ၿမိဳ႕အုပ္ဝမ္ကအက်ႌလက္ကိုေခါက္တင္ကာ ေရွာင္က်န္႔ပါးစပ္ေရွ႕ကိုထိုးေပး
သည္အေတာ္ပဲကိုက္ခ်င္ေနတာ ဒီဟာႀကီး ေမ့ခ်င္ေနဦး မွတ္ေလာက္သား
ေလာက္ေအာင္ကိုလုပ္ပစ္မယ္ ေရွာင္က်န္႔ကၿမိဳ႕အုပ္ဝမ္ရဲ႕လက္ကိုကိုက္ထားတယ္ ၾကာေတာ့လႊတ္ေပးလိုက္တယ္ၾကည့္မိေတာ့မွ ေသြးေတြေတာင္ထြက္ေတာ့မည္ ေရွာင္က်န္႔ဒါေတြကိုၾကည့္ရင္းနဲ႔ေအာ္ငိုျပန္သည္။
"က်န္႔က်န္႔ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ဝမ္ကိုကို႔ကို က်န္႔က်န္႔ကိုက္လိုက္တာ ေသြးေတြထြက္ေတာ့မယ္ အီး...ဟီး
ရႊတ္!"
"နာမွမနာတာကြယ္"
"မကပ္နဲ႔ က်န္႔က်န္႔ကလူဆိုးႀကီး...ရႊတ္!"
"ဘယ္သူကေျပာလဲ ကိုယ့္ရဲ႕အခ်စ္ကလူဆိုးႀကီးပါလို႔..."
"အင့္! က်န္႔က်န္႔ေျပာတယ္"
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး ကိုယ္ဘာမွမျဖစ္ရင္ရၿပီမွတ္လား"
"ဟုတ္ ရႊတ္!"
"က်န္႔က်န္႔ ဘာလို႔ေကာက္တာလဲ"
"ဝမ္ကိုကို ကမုန္႔ဝယ္ေကြၽးမယ္ဆိုလို႔ က်န္႔က်န္႔ဒီေန႔ၿမိဳ႕အုပ္႐ံုးကိုလာတာ"
"ဟာ...ကိုယ္ေမ့ေနတာ လာသြားမယ္ မုန္႔ဆိုင္ကို"
"ဟင့္အင္း မသြားခ်င္ေတာ့ဘူး က်န္႔က်န္႔နားမွာေနၿပီးဖက္ထားေပး"
"အင္း..ကိုယ္ဖက္ထားေပးတယ္ "
ေရွာင္က်န္႔မွာေတြးမိတိုင္းထထငိုတယ္ ၿမိဳ႕အုပ္ဝမ္ကလည္းျပာျပာသလဲနဲ႔ကို
ေခ်ာ့ရတယ္။
--------------
"အား!!!နာတယ္ မားေရ!!"
ေရွာင္က်န္႔မားက သူနာျပဳတစ္ေယာက္ပဲ ေနာက္ၿပီးရြာမွာလည္း လက္သည္
တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာေၾကာင့္ ေရွာင္က်န္႔ကိုသူမကိုယ္တိုင္ေမြးေပးသည္။
"ဟဲ့...ညႇစ္ေလ "
"မရေတာ့ဘူး ညႇစ္လို႔မရေတာ့ဘူး!.နာတယ္!!"
"လုပ္တုန္းကၾကေတာ့လုပ္ၿပီးေတာ့မ်ား "
"အား!!!!"
အခန္းေရွ႕မွာေတာ့ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ျဖစ္ေနေသာ ၿမိဳ႕အုပ္ဝမ္ကိုၾကည့္ရင္းနဲ႔ အိမ္ကသူေတြအကုန္ေခါင္းမူးေနၾကၿပီ
ေရွာင္က်န္႔ကိုစိတ္ပူေပးတာကတစ္ေၾကာင္း ၿမိဳ႕အုပ္ဝမ္ကိုၾကည့္ရင္းေခါင္းမူးတာကတစ္ေၾကာင္းျဖစ္ေနေလၿပီ။
*ကြၽီ...*
တံခါးပြင့္လာေတာ့ ၿမိဳ႕အုပ္ဝမ္လည္း စိတ္လူပ္ရွားစြာနဲ႔ေမွ်ာ္လင့္ေနျပန္တယ္
ေရွာင္မားကကေလးေလးကိုခ်ီကာ သူ႕ထံလာေပးသည္။
"ေရာ့...သားေလး က်န္းမာတယ္ သားက်န္႔ကေမာသြားလို႔ အနားယူေနတယ္"
"အင္း..."
ၿမိဳ႕အုပ္ဝမ္ခမ်ာ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ငိုေတာင္ငိုမိေတာ့မယ္ ကေလးေလးကတအား
ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနတယ္ သူနဲ႔လည္းခြၽတ္စြပ္ႀကီးတူတယ္။
"ဝမ္က်န္႔ယီြ...ေရ ေဖေဖ့သားေလးေရ..."
"အဲ~~~"
"ေတြ႕လား ကြၽန္ေတာ္ေျပာတာသူနားလည္တယ္ထင္တယ္ "
"အင္းကြယ္"
"ခ်စ္လိုက္တာ မႊ..."
သူတို႔ၿမိဳ႕အုပ္အိမ္ေတာ္ႀကီးမွာ ကေလးငိုသံေတြေရာ ရီသံေတြေရာေပၚလာေလၿပီ အိမ္ရဲ႕ဆည္းလည္းေလးေပါ့ ညညဘက္ဆိုရင္
ကေလးကထငိုတယ္ တစ္ခါတစ္ေလၿမိဳ႕အုပ္ဝမ္ကထိန္းရတယ္ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ေရွာင္က်န္႔ေပါ့။
ခ်စ္တယ္ ကိုယ့္ရဲ႕ ေရွာင္က်န္႔ မင္းကိုေရာ သားေလးကိုေရာ
ဘယ္ေသာခါမွထားမသြားဘူး ကိုယ္မင္းကိုေနာင္ဘဝမ်ားစြာအထိပါေတြ႕ၿပီး
ပိုင္ဆိုင္သြားခ်င္ပါတယ္။
"ဝမ္က်န္႔ယီြ သားေရ ပါးပါးလို႔ေခၚၾကည့္ပါဦး"
"အဲ..အဲ"
"သားေလးေရ...ေဖေဖျပန္လာၿပီ"
"ဝမ္ကိုကို တစ္ခုခုမ်ားေမ့ေနသလားလို႔"
*ႁပြတ္စ္*
"ကိုယ္ကေမ့ပါမလား"
"အဲ့တာကိုေျပာတာမဟုတ္ဘူးေလ"
"ဟုတ္လား ကိုယ္ဘာေမ့လို႔လဲ"
"ဝမ္ကိုကိုေနာ္ က်န္႔က်န္႔စိတ္ဆိုးလာၿပီ"
"ဟိုေလ...အမ္...မုန္႔ဆိုင္သြားရမွာလား"
"မဟုတ္ဘူး!! ဓာတ္ပံုဆိုင္သြားရမွာ ဝမ္ကိုကိုဘာႀကီးမွန္းလဲမသိဘူး ေခၚေတာ့ဘူး ဝမ္က်န္႔ယီြကိုဒီေန႔တစ္ေနကုန္လံုးထိန္းထား အဲ့တာဝမ္ကိုကို
အတြက္အျပစ္ဒဏ္ပဲ"
"...."
ၿမိဳ႕အုပ္ဝမ္ကသက္ျပင္းခ်ကာ ဝမ္က်န္႔ယီြေလးကိုၾကည့္လိုက္သည္ ကေလးကလည္း သူ႕ကိုၾကည့္ကာၿပံဳးျပသည္။
"မင္းပါးပါးကတစ္ကယ့္ေကာက္စိန္ပဲ သားေလးကအဲ့လိုမျဖစ္ရဘူးေနာ္ "
"ခစ္..ခစ္"
ေနာက္ရက္ၾကေတာ့ မိသားစုသံုးေယာက္လံုး ဓာတ္ပံုဆိုင္ကိုသြားၾကတယ္
ေသေသခ်ာခ်ာကိုျပင္ဆင္ကာ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ရန္အတြက္ျပင္ဆင္ၾကသည္။
"ကဲ...ကဲ ၿပံဳးမယ္ေနာ္ ဒီကိုပဲၾကည့္ပါ တစ္ ႏွစ္ သံုး..."
မိသားစုဓာတ္ပံုကၿမိဳ႕အုပ္အိမ္ေတာ္က ဧည့္ခန္းမွာအႀကီးႀကီးခ်ိတ္ထားတယ္
သူတို႔မိသားစုေလးက တကယ့္ကိုေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ပါပဲ သူတို႔ေတြဟာ
ကတိသစၥာတည္ထားၾကတယ္ ေနာင္ဘဝမ်ားစြာအထိ သူတို႔ဖူးစာပါၿပီး
ပိုင္ဆိုင္ၾကမယ္လို႔ေလ။
--------
ကဲ...တို႔တစ္ေတြၿမိဳ႕အုပ္ဝမ္ နဲ႔ သူ႕ရဲ႕မင္းကေတာ္ေရွာင္းအေၾကာင္းကေတာ့
ၿပီးသြားပါၿပီ 1980ခုႏွစ္ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ၿပီးဆံုးၿပီေပါ့ ႏူတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္ အကုန္လံုးကို...။
သတိရၾကေနာ္ ဒီficေလးကို
(10.4.2023)
#Su🐼
မြို့အုပ်ဝမ် နှင့် သူနာပြုရှောင်း
Part - 26 (final part)
-------------
ရှောင်ကျန့်ဗိုက်မှာ7လကျော်ကျော်လောက်တော့ရှိနေပါပြီ မနက်တိုင်း
သူ့ဗိုက်လေးကိုမှန်ရှေ့မှာကြည့်ကြည့်တယ် တော်တော်လေးကြီးလာတာပဲ
ကလေးလေးလဲကြီးလာပြီနေမယ်။
"ကျန့်ကျန့် ဘာလို့အကြာကြီးရပ်နေတာလဲ ညောင်းနေမယ် လာ"
မြို့အုပ်ဝမ်ကရှောင်ကျန့်ကိုပွေ့ကာ ခုံပေါ်တင်ပေးထားတယ် အဆက်မပြတ်ပဲ ခြေထောက်တင်ဖို့ခုံတွေပါယူလာပေးတယ် tvလည်း
အသင့်ဖွင့်ထားပေးတယ်။
"ကျန့်ကျန့် ယောကျ်ားကလိမ္မာလိုက်တာ တအားချစ်တာပဲ"
"ကိုယ်ရောပဲ"
မြို့အုပ်ဝမ်က မြို့အုပ်ရုံးကနေအတတ်နိုင်ဆုံးအလုပ်ကိုခပ်မြန်မြန်လုပ်ပြီး
ပြန်လာတယ် ပုံမှန်ဆိုရင်မြို့အုပ်ရုံးမှာညနေလောက်သာပြန်ရောက်ပေမဲ့
မနက်မြို့အုပ်ရုံးသွားပြီး နေ့လည်လောက်မှာပြန်ရောက်လာသည်။
"ဖေဖေ့ရဲ့ သားလေးလား သမီးလေးလား"
မြို့အုပ်ဝမ်ကရှောင်ကျန့်ဗိုက်လေးကိုလက်နဲ့အသာလေးပွတ်ကာ နားကိုလည်းကပ်ထားသေးတယ် ရှောင်ကျန့်ကတော့မြို့အုပ်ဝမ်ကိုကြည့်ကာ
ပြုံးနေရှာတယ်။
"သမီးလေးလား"
မြို့အုပ်ဝမ်က ပြောတော့အထဲကနေ ကန်လိုက်တာကိုခံစားမိပါတယ်
ရှောင်ကျန့်ကတော့အထဲကကလေးကန်တာအနည်းငယ်နာပေမဲ့လည်း
ပျော်ရွှင်မူ့ကြောင့်နာကျင်ရတာကိုမသိတော့ပါ ။
"စိတ်ဆိုးသွားတာလား ဖေဖေ့ကလေးလေးက"
"ဝမ်ကိုကို ကြည့်ရတာမိန်းကလေးမဟုတ်ဘူးထင်တယ် "
"သားလေးလား...ဖေဖေ့ သားလေးလား ဝမ်ရှောင်ယွီလေးရေ ချစ်လိုက်တာ
မြန်မြန်ဗိုက်ထဲကနေထွက်လာတော့နော် "
"ဝမ်ကိုကို ဒီကလေးလေးမွေးလာရင်လေ ကျန့်ကျန့်ကိုချစ်ဦးမှာလား"
"ဘာလို့အဲ့လိုပြောရတာလဲ ချစ်မှာပေါ့ ကျန့်ကျန့်ကိုပထမဆုံးချစ်တာပဲကို"
"ဟွန်း! မကျေနပ်ဘူး"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ ကျန့်ကျန့်ရယ် ကိုယ့်ကိုပြော"
ကိုယ်ဝန်သည်ပီပီကို ရှောင်ကျန့်ကမိန်းကလေးကိုယ်ဝန်သည်တွေထက်စာ
ရင်ပိုမိုစိတ်ဆက်ပြီး ပိုရစ်တတ်ပါလေတယ် အခုလည်းရစ်တော့မဲ့လက္ခဏာ
ပြနေလေပြီ။
"ကျန့်ကျန့်ငယ်ငယ်တုန်းက မချစ်ဘူးလေ ဝမ်ကိုကိုက "
"အမ်?"
"အခုဒီကလေးလေးကြတော့ မွေးကတည်းကချစ်ပေးမှာ ကျန့်ကျန့်ကိုတော့
မွေးကတည်းကဝမ်ကိုကိုကမချစ်ပေးဘူး...."
"ဟောဗျာ ကိုယ်ကဘယ်လိုလုပ်ရမှာတုန်း "
"အဲ့..အဲ့တာလဲဟုတ်တာပဲ "
"ကဲပါ ကျန့်ကျန့်ရယ် ကိုယ်ကမင်းကိုပထမဆုံးချစ်ဖူးတာပါကွယ် မဆိုးနဲ့တော့နော်"
"အခုဆိုးနေတာမှမဟုတ်တာ!"
"...."
ရှောင်ကျန့်ရစ်ရင်တော့ အချိန်ကိုကြာသလားမမေးနဲ့တစ်အိမ်လုံးလဲမနေရ
ဘူး ဟိုလူကဘယ်လိုဘယ်ချမ်းသာဆိုပြီး ထည့်ထည့်ပြီးရစ်သေးတယ်
နောက်ပြီးတော့လည်း ရွာကလူတွေအကြောင်းကိုအတင်းတုတ်သလားလဲ
မမေးနဲ့။
"ဝမ်ကိုကို..."
"ဗျာ"
"ကလေးလေးကိုလေ ဝမ်ကိုကိုရဲ့နှလုံးသားထဲမှာ10%ပဲပေးကျန့်ကျန့်ကို
တော့90%ချစ်ပေး"
"ချစ်ပေးမှာပေါ့"
"အွန်း!"
ညနေဘက်လောက်မှာ မြို့အုပ်ဟောင်းကအိမ်ပြန်လာတယ် မနက်ထဲက
သူငယ်ချင်းအိမ်ကိုသွားနေတာယခုမှပြန်ရောက်တယ် ပြန်ရောက်တာနဲ့
လက်ထဲမှာကလေးအကျႌအဝတ်အထည်တွေပဲ မြို့အုပ်ဟောင်းပြန်ရောက်
တာနဲ့ရှောင်ကျန့်ကဖက်ကာ တိုင်သည်။
"ဝမ်ကိုကိုကလေ ကျန့်ကျန့်ကိုဆိုးတယ်တဲ့ အဲ့တာ ဆူပေး"
"ဟေ...ဟုတ်လား သားကျန့်လေးကိုအဲ့လိုပြောတာလား နေဦး
အဖေဆူပေးမယ်"
မြို့အုပ်ဟောင်းကိုညနေတိုင်းတိုင်တယ် မြို့အုပ်ဝမ်ကိုဆူရင်လည်းရှောင်ကျန့်ကငိုမဲ့မဲ့ဖြစ်ပြီး သူ့ယောကျ်ားကိုမဆူပါ
နဲ့ဆိုပြီးပြောသေးတယ်။
"မင်းကျန့်ကျန့်ကို ဆိုးတယ်လို့ပြောတယ်ဆို"
"ဟုတ်ကဲ့"
"အေး သားကျန့်လေးကိုဆိုးတယ်လို့ပြောတဲ့အတွက် မင်းကိုရိုက်မယ်.."
ရှောင်ကျန့်ကထကာ မြို့အုပ်ဝမ်နားသွားပြီးဖက်ထားတယ် ဒီဟာလေး
ခုနကပဲသူမဟုတ်တဲ့အတိုင်းအတင်းဆူခိုင်းတယ် အခုတော့ကြည့်...။
"သားကျန့်ဖယ် အဲ့ကောင်ကိုရိုက်မလို့"
"ဟင့်အင်း...ရိုက်ချင်ရင်ကျန့်ကျန့်ကိုပါရိုက် ဝမ်ကိုကို့ကိုမရိုက်ပါနဲ့
ကျန့်ကျန့်ယောကျ်ားကိုမရိုက်ကြပါနဲ့ အီး...ဟီး...အင့်!"
ရှောင်ကျန့်ကထငိုတော့မြို့အုပ်ဟောင်းမှာပြာပြာသလဲနဲ့ချော့ရသည်။
"သားကျန့်ရယ် ခုနကပဲ သားကိုဆိုးတယ်လို့ပြောလို့ အဖေကရိုက်မလို့လေ"
"အီး...ဟီး...ရွှတ်! မြို့အုပ်ဟောင်းအကျင့်မကောင်းဘူး...အင့်!
ကျန့်ကျန့်ယောကျ်ားကိုရိုက်တယ်... ဝမ်ကျန့်ယွီလေးရဲ့ဖေဖေကိုရိုက်နေတယ်"
"အေးအေး မရိုက်တော့ပါဘူးကွယ် တိတ်တော့နော် "
"တကယ်နော်..."
"အေးပါကွယ် မရိုက်တော့ဘူး "
ရှောင်ကျန့်မှာကျေနပ်သွားရကာ မြို့အုပ်ဝမ်အားဖက်ထားရာမှမလွှတ်တော့ပါချေ သူလွှတ်ရင်သူ့ယောကျ်ားကိုရိုက်ပြီးအနိုင်ကျင့်ကြလိမ့်မယ်တဲ့လေ။
***
"ဟာ ကိုယ့်ရဲ့အချစ်လေးကကိုယ့်ကိုလာကြိုတာလား"
မြို့အုပ်ရုံးကနေမြို့အုပ်ဝမ်ထွက်လာပြီး ကားတံခါးကိုဖွင့်လိုက်တော့ရှောင်ကျန့်နဲ့တန်းတိုးတာပင်။
"...."
"ဘာဖြစ်လို့လဲ"
ရှောင်ကျန့်ကမျက်စောင်းထိုးကာလက်ကြီးပိုက်ပြီး မိန့်မိန့်ကြီးထိုင်နေတယ်
ဒီနေ့မြို့အုပ်ဝမ်ကကတိပေးထားတယ် သူ့ကိုမုန့်လိုက်ဝယ်ကျွေးမယ်ဆိုပြီး
တော့။
"ဦးလေး အိမ်ကိုမောင်းပြန်မယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ မြို့အုပ်မင်း"
ရှောင်ကျန့်မှာဘာမှမပြောပါ နူတ်ခမ်းကိုကိုက်ကာ ခြေထောက်ချင်းတောင်
လိမ်ထားသေးတယ် နောက်ဆုံးမြို့အုပ်အိမ်တော်ကိုရောက်တော့
ရှောင်ကျန့်မှာဒုန်းဒိုင်းနဲ့အိမ်ပေါ်ကိုတက်သွားပါလေတယ် ခုံပေါ်မှာ
ထိုင်ပြီး ကောက်နေသေးတယ် ချထားတဲ့ခေါင်းအုံးသေးသေးလေးတွေ
ကိုလည်းလွှင့်ပစ်နေသေးတယ်။
"ကျန့်ကျန့် ဘာဖြစ်နေတာလဲ"
"ဘာမှမဖြစ်ဘူး!! ကောင်းတယ်!"
"ဘာလို့နူတ်ခမ်းကိုကိုက်ထားတာတုန်း မကိုက်နဲ့လေ"
"မရဘူး ကိုက်တယ်ဘာဖြစ်လဲ!"
"နာလိမ့်မယ် လာလာ ကိုယ့်လက်ကိုကိုက်ချည်"
မြို့အုပ်ဝမ်ကအကျႌလက်ကိုခေါက်တင်ကာ ရှောင်ကျန့်ပါးစပ်ရှေ့ကိုထိုးပေး
သည်အတော်ပဲကိုက်ချင်နေတာ ဒီဟာကြီး မေ့ချင်နေဦး မှတ်လောက်သား
လောက်အောင်ကိုလုပ်ပစ်မယ် ရှောင်ကျန့်ကမြို့အုပ်ဝမ်ရဲ့လက်ကိုကိုက်ထားတယ် ကြာတော့လွှတ်ပေးလိုက်တယ်ကြည့်မိတော့မှ သွေးတွေတောင်ထွက်တော့မည် ရှောင်ကျန့်ဒါတွေကိုကြည့်ရင်းနဲ့အော်ငိုပြန်သည်။
"ကျန့်ကျန့် ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"ဝမ်ကိုကို့ကို ကျန့်ကျန့်ကိုက်လိုက်တာ သွေးတွေထွက်တော့မယ် အီး...ဟီး
ရွှတ်!"
"နာမှမနာတာကွယ်"
"မကပ်နဲ့ ကျန့်ကျန့်ကလူဆိုးကြီး...ရွှတ်!"
"ဘယ်သူကပြောလဲ ကိုယ့်ရဲ့အချစ်ကလူဆိုးကြီးပါလို့..."
"အင့်! ကျန့်ကျန့်ပြောတယ်"
"ဘာမှမဖြစ်ဘူး ကိုယ်ဘာမှမဖြစ်ရင်ရပြီမှတ်လား"
"ဟုတ် ရွှတ်!"
"ကျန့်ကျန့် ဘာလို့ကောက်တာလဲ"
"ဝမ်ကိုကို ကမုန့်ဝယ်ကျွေးမယ်ဆိုလို့ ကျန့်ကျန့်ဒီနေ့မြို့အုပ်ရုံးကိုလာတာ"
"ဟာ...ကိုယ်မေ့နေတာ လာသွားမယ် မုန့်ဆိုင်ကို"
"ဟင့်အင်း မသွားချင်တော့ဘူး ကျန့်ကျန့်နားမှာနေပြီးဖက်ထားပေး"
"အင်း..ကိုယ်ဖက်ထားပေးတယ် "
ရှောင်ကျန့်မှာတွေးမိတိုင်းထထငိုတယ် မြို့အုပ်ဝမ်ကလည်းပြာပြာသလဲနဲ့ကို
ချော့ရတယ်။
--------------
"အား!!!နာတယ် မားရေ!!"
ရှောင်ကျန့်မားက သူနာပြုတစ်ယောက်ပဲ နောက်ပြီးရွာမှာလည်း လက်သည်
တစ်ယောက်ဖြစ်ခဲ့ဖူးတာကြောင့် ရှောင်ကျန့်ကိုသူမကိုယ်တိုင်မွေးပေးသည်။
"ဟဲ့...ညှစ်လေ "
"မရတော့ဘူး ညှစ်လို့မရတော့ဘူး!.နာတယ်!!"
"လုပ်တုန်းကကြတော့လုပ်ပြီးတော့များ "
"အား!!!!"
အခန်းရှေ့မှာတော့ ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန်ဖြစ်နေသော မြို့အုပ်ဝမ်ကိုကြည့်ရင်းနဲ့ အိမ်ကသူတွေအကုန်ခေါင်းမူးနေကြပြီ
ရှောင်ကျန့်ကိုစိတ်ပူပေးတာကတစ်ကြောင်း မြို့အုပ်ဝမ်ကိုကြည့်ရင်းခေါင်းမူးတာကတစ်ကြောင်းဖြစ်နေလေပြီ။
*ကျွီ...*
တံခါးပွင့်လာတော့ မြို့အုပ်ဝမ်လည်း စိတ်လူပ်ရှားစွာနဲ့မျှော်လင့်နေပြန်တယ်
ရှောင်မားကကလေးလေးကိုချီကာ သူ့ထံလာပေးသည်။
"ရော့...သားလေး ကျန်းမာတယ် သားကျန့်ကမောသွားလို့ အနားယူနေတယ်"
"အင်း..."
မြို့အုပ်ဝမ်ခမျာ ပျော်လွန်းလို့ ငိုတောင်ငိုမိတော့မယ် ကလေးလေးကတအား
ချစ်ဖို့ကောင်းနေတယ် သူနဲ့လည်းချွတ်စွပ်ကြီးတူတယ်။
"ဝမ်ကျန့်ယွီ...ရေ ဖေဖေ့သားလေးရေ..."
"အဲ~~~"
"တွေ့လား ကျွန်တော်ပြောတာသူနားလည်တယ်ထင်တယ် "
"အင်းကွယ်"
"ချစ်လိုက်တာ မွှ..."
သူတို့မြို့အုပ်အိမ်တော်ကြီးမှာ ကလေးငိုသံတွေရော ရီသံတွေရောပေါ်လာလေပြီ အိမ်ရဲ့ဆည်းလည်းလေးပေါ့ ညညဘက်ဆိုရင်
ကလေးကထငိုတယ် တစ်ခါတစ်လေမြို့အုပ်ဝမ်ကထိန်းရတယ် တစ်ခါတစ်လေတော့ရှောင်ကျန့်ပေါ့။
ချစ်တယ် ကိုယ့်ရဲ့ ရှောင်ကျန့် မင်းကိုရော သားလေးကိုရော
ဘယ်သောခါမှထားမသွားဘူး ကိုယ်မင်းကိုနောင်ဘဝများစွာအထိပါတွေ့ပြီး
ပိုင်ဆိုင်သွားချင်ပါတယ်။
"ဝမ်ကျန့်ယွီ သားရေ ပါးပါးလို့ခေါ်ကြည့်ပါဦး"
"အဲ..အဲ"
"သားလေးရေ...ဖေဖေပြန်လာပြီ"
"ဝမ်ကိုကို တစ်ခုခုများမေ့နေသလားလို့"
*ပြွတ်စ်*
"ကိုယ်ကမေ့ပါမလား"
"အဲ့တာကိုပြောတာမဟုတ်ဘူးလေ"
"ဟုတ်လား ကိုယ်ဘာမေ့လို့လဲ"
"ဝမ်ကိုကိုနော် ကျန့်ကျန့်စိတ်ဆိုးလာပြီ"
"ဟိုလေ...အမ်...မုန့်ဆိုင်သွားရမှာလား"
"မဟုတ်ဘူး!! ဓာတ်ပုံဆိုင်သွားရမှာ ဝမ်ကိုကိုဘာကြီးမှန်းလဲမသိဘူး ခေါ်တော့ဘူး ဝမ်ကျန့်ယွီကိုဒီနေ့တစ်နေကုန်လုံးထိန်းထား အဲ့တာဝမ်ကိုကို
အတွက်အပြစ်ဒဏ်ပဲ"
"...."
မြို့အုပ်ဝမ်ကသက်ပြင်းချကာ ဝမ်ကျန့်ယွီလေးကိုကြည့်လိုက်သည် ကလေးကလည်း သူ့ကိုကြည့်ကာပြုံးပြသည်။
"မင်းပါးပါးကတစ်ကယ့်ကောက်စိန်ပဲ သားလေးကအဲ့လိုမဖြစ်ရဘူးနော် "
"ခစ်..ခစ်"
နောက်ရက်ကြတော့ မိသားစုသုံးယောက်လုံး ဓာတ်ပုံဆိုင်ကိုသွားကြတယ်
သေသေချာချာကိုပြင်ဆင်ကာ ဓာတ်ပုံရိုက်ရန်အတွက်ပြင်ဆင်ကြသည်။
"ကဲ...ကဲ ပြုံးမယ်နော် ဒီကိုပဲကြည့်ပါ တစ် နှစ် သုံး..."
မိသားစုဓာတ်ပုံကမြို့အုပ်အိမ်တော်က ဧည့်ခန်းမှာအကြီးကြီးချိတ်ထားတယ်
သူတို့မိသားစုလေးက တကယ့်ကိုပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်ပါပဲ သူတို့တွေဟာ
ကတိသစ္စာတည်ထားကြတယ် နောင်ဘဝများစွာအထိ သူတို့ဖူးစာပါပြီး
ပိုင်ဆိုင်ကြမယ်လို့လေ။
--------
ကဲ...တို့တစ်တွေမြို့အုပ်ဝမ် နဲ့ သူ့ရဲ့မင်းကတော်ရှောင်းအကြောင်းကတော့
ပြီးသွားပါပြီ 1980ခုနှစ်ဇာတ်လမ်းလေးတစ်ပုဒ်ပြီးဆုံးပြီပေါ့ နူတ်ဆက်ခဲ့ပါတယ် အကုန်လုံးကို...။
သတိရကြနော် ဒီficလေးကို
(10.4.2023)
#Su🐼