<សម្ដីក្មេកបាតផ្សារតែប៉ុន្នឹង!> ថេយ៍
<...> ជុងហ្គុកនាយអស់ពាក្យនិយាយជាមួយនឹងថេយ៍ ឈរគាំងហួសចិត្តសម្លឹងទៅកាន់ភ្នែករបស់គេ នេះរក្សាទុកសម្ដីដែលនាយស្ដីឲយកមកត្បកឲវិញមែនទេ?
<ចេញទៅ!> ថេយ៍ក៏គេនៅតែមើលមុខនាយដូចដើមគឺស្មើរគ្មាអារម្មណ៍នឹងរអៀសជាមួយសម្ដីខ្លួនឯងដែលស៊កឲនាយ។
<បើបងចេញបងនឹងចេញរហូត!> ជុងហ្គុក នាយប្រើសម្ដីនេះព្រោះដឹងថាថេយ៍មិនហ៊ាន ដោយហេតុថារាល់ដងមានប្រសិទ្ធភាពសឹងអីទៅហើយ សម្ដីបងៗពេញមាត់របស់នាយរាងតូចគេខ្ចិលរីកថ្លើមណាស់ ព្រោះដឹងថាវាជាសម្ដីមកលួងលោម បាត់បន្តិចចេញ យើងវិញហើយ។
<..ចេញៗទៅ!..ទៅហើយកុំមកវិញរឹតតែល្អ!> ថេយ៉ុងហាក់ស្ងាត់បន្តិចបញ្ចេញចម្លើយមកយ៉ាងផុយ មិនទ្រទៀតទេវើយ! ក៏ចង់ដឹងដូចគ្នាតើនាយនឹងទៅណា៎? អត់ពីនាយតើខ្លួនអាចរស់បានរឺអត់? ស្រឡាញ់ចេះតែស្រឡាញ់ហើយ!
<អូនអ្នកនិយាយខ្លួនឯងទេ!~> នាយនិយាយតែប៉ុន្នេះក៏ដើរចេញបាត់ គេដេញទៅហើយនៅដល់អង្អាល? ខឹងហើយ!
<ចេញទៅកុំភ្លេចចាក់គន្លឹះទ្វារផ*..គ្រាំង!!..អួយ៎យ!!~> ថេយ៉ុងឆ្លៀតដុតបន្ថែមញញឹមឡើងមកតិចៗបែបអ្នកឈ្នះ ស្រែកប្រាប់នាយពីក្នុងបន្ទប់ទឹកទៅ និយាយមិមទាន់ផុតសម្លេងទ្វារបិទសឹងរលំផ្ទះ ដល់ថ្នាក់គេភ្ញាក់ មិនដឹងថាក្ដៅប៉ុណ្ណាទេ?
<ឆឺស!!~~> ពេបមាត់នឹងរឹកពារនាយបន្តិចក៏ដើរចេញពីបន្ទប់ទឹកមក លេងតិចតួចខឹងណាស់ ចុះត្រង់នាយតិះដៀលគេរហូតនោះ?
|កាត់|
ព្រឹកថ្ងៃថ្មីឈានចូលមកដល់ ម៉ោង7:00នាទីព្រឹក ជុងហ្គុកកំពុងអង្គុយនៅតុអាហារ មិនព្រមញុាំតតែសោះប្រៀបដូចកំពុងចាំមនុស្សម្នាក់ទៀត ទាំងដែលចរឹកនាយមិនចេះចាំអ្នកណាឡើយ!
<អ្នកប្រុសមិនពិសារទេរឺ!> អ្នកបម្រើស្រី ឃើញនាយមកអង្គុយរាងយូរដែរហើយនៅតែមិនព្រមញុាំ ឃើញក្រេបតែទឹកភ្នែកសម្លឹងមើលជន្ដើរមិនដាច់។
<នៅទេ!~> នាយតបបែបធម្មតាតែប៉ុន្នឹងក៏លើកទឹកមកផឹកទៀត។ អ្នកបម្រើម្ដេចនឹងហ៊ានក្អកសួរទៀតនោះ?
<ម៉ោងស្មើរនឹងទៅហើយប្រុងដេកដល់ណា៎ទៀត!> ជុងហ្គុកលើកដៃមកមើលនាឡិកាតម្លៃរាប់លានរបស់ខ្លួនរអ៊ូតិចៗនឹកដល់ថេយ៍ អង្គុយចាំរាប់ម៉ោងទៅហើយ។
<ហឹម!..ឃ្លានណាស់!~~> ងើបមុខឡើងមកវិញឃើញគេកំពុងតែចុះពីកាំជន្ដើរមកភ្នែកឡើងមមីរ មាត់ស្រែកថាឃ្លានៗតាំងចេញពីបន្ទប់ សក់អត់សណ្ដាប់ធ្នាប់តាមលក្ខណៈមនុស្សទើបតែងើបពីដំណេក អាវដេកយប់គឺនៅដដែល ធ្វើចរឹកចេញមកគឺយ៉ាប់ ដែលថេយ៉ុងរាល់ដងគេងមិនដែលឲហួសម៉ោង7ទេ ងើបមកងូតទឹកសម្អាតខ្លួនយ៉ាងស្អាត។
<អ្នកប្រុសតូចឃ្លានហើយរឺ?..ចាំខ្ញុំដួសបាយជូន!> អ្នកបម្រើស្រីឃើញថេយ៍ចុះមកក៏នឹកអស់សំណើច មើលសភាពចុះអាវធ្លាក់ដៃសំយ៉េសមួយចំហៀងទៀត ងើបមកទាំងដុលបែបអត់ទាន់លុបលាងមុខទេ មកអង្គុយប៉ុកហាក់គ្មានឃើញជុងហ្គុកសម្លឹងមកបន្តិច។
<យ៉ាប់មើលណាស់!..លើកអាវឡើងទៅ> រាងក្រាស់សង្រឺតជើងធ្មេញឡើង ខ្នាញ់នឹងថេយ៍ដែលធ្វើចរឹកបែបនេះ គ្រាន់តែមិននិយាយលឺព្រោះនាយចិត្តច្រើនដែរ យប់មិញយ៉ាងមិចក៏ដឹងហើយ គ្រាន់តែស្រដីឲគេលើកអាវដែលសំយ៉េសនោះឡើងវិញ។
<ធម្មតាមនុស្សស្អាតស្រាប់ មិនចាំបាច់ងូតទឹកក៏ស្អាតដែរ គ្មានអ្វីយ៉ាប់មើលផង!> ថេយ៍ គេលឺសម្ដីរបស់នាយ ព្រោះមិនបានថ្លង់ឯណា៎!
<ធំប៉ុនណាប៉ុនណីហើយ មិនចោលចរឹកក្មេងមិនទាន់បាត់បៅទៀត!> ដោយឃើញថាថេយ៍ដូចជាមកស៊កសៀតឲនាយទៅហើយ ចឹងក៏កំដរគ្នានឹងឯង។
<ហុឹសៗ..ទើបតែដឹងថាក្មេងមិនទាន់ដាច់បៅ ចេះនិយាយ..ហុឹសៗ..បងប្រុស..បងពូកែរកនឹកណាស់!> ថេយ៍ផ្ទុះសំណើចឡើងមកនាពេលដែលស្ដាប់សម្ដីរបស់នាយ សារនេះគេហៅនាយបងប្រុសពេញៗមាត់ទាំងដែលគេស្អប់ពាក្យនេះណាស់ ក៏ប៉ុន្តែលើកនេះសូមយកវាមកសិនហើយ។
<ថេយ៉ុង..បិទមាត់ឯងទៅ!~> ជុងហ្គុកផ្ដើមខឹងឡើងតម្លើងសម្លេងទៅកាន់រាងតូច នាយស្រាប់តែមិនពេញចិត្តនៅពេលដែលថេយ៍ហៅនាយថាបងប្រុស! បងប្រុសចឹងរឺ? បងប្រុសទាំងដែលធ្លាប់ធ្វើរឿងអស់នោះជាហូរហែរ!
<បើបិទមាត់បានអីហូបបាយ!> គាំង!-,-
<សុីម្នាក់ឯងទៅ!> រាងក្រាស់ដោយអត់ទ្រាំលែងបានក៏ងើបគ្រោសដើរចេញបាត់ ខ្លាចតែនៅយូរជ្រុលមាត់ឈ្លោះគ្មាទាំងព្រលឹមទៀត តាមពិតនិយាយអត់ឈ្នះគេ។
<ហុឹស!..បងស្រី មើលមកខ្ញុំយ៉ាប់ណាស់មែនទេ?> បន្ទាប់ពីដឹងថានាយចេញឡានទៅធ្វើការបាត់ហើយ រាងតូចក៏ទម្លាក់ទឹកមុខចុះញញឹមបែបគ្មានជាតិសួរទៅកាន់អ្នកបម្រើស្រី មិនមែនសម្ដីរបស់នាយគេមិនស្ដាប់ឡើយ នាយតែងតែមានឥទ្ធិពលលើគេជានិច្ច។
<អត់ទេ..គួរឲស្រឡាញ់ណាស់!> នាងសើចបន្តិចខ្មួកខ្មាញ់នឹងថេយ៍ចង់តែចាប់ច្របាច់ថ្ពាល់ឲណាណីទេ។
<ពេលនេះខ្ញុំមិនចង់ ធ្វើជាមនុស្សម្នាក់ដែលរៀបរយដឹងខុសត្រូវពេកនោះទេ ក៏មិនចាំបាច់ទន់ភ្លន់អ្វីណាស់ណា៎! ព្រោះបើបែបនេះគាត់មើលមិនឃើញដដែល..ឥតខ្ចោះពេកនាំតែហត់!> ថេយ៍ញញឹមតិចៗដាក់នាង និយាយខ្សឹបៗពីអារម្មណ៍ក្នុងចិត្តរបស់ខ្លួនឯង ត្រូវហើយរាល់ដងគេទន់ភ្លន់ណាស់ ទន់ភ្លន់ពេកដល់ថ្នាក់នាយមើលងាយបានតាមចិត្ត ចឹងហើយក៏កុំបន្តទៀតអី ព្រោះគេមើលមិនឃើញតម្លៃដដែល ថ្ងៃណាដែលបាត់បង់នាយនឹងស្ដាយក្រោយខ្លួនឯង។
កាត់មកមើលជុងហ្គុកឯនេះវិញ តាំងពីមកដល់ក្រុមហ៊ុនអង្គុយធ្វើការមិនចូល នៅខ្នាញ់ថេយ៍នៅឡើយ គឺខ្នាញ់និយាយមិនឈ្នះគេនឹងហើយ។
<អឺស!..មិនដឹងជាស្អីទេ!> ជុងហ្គុករុញច្រាលឯកសារដែលត្រូវពិនិត្យចោល ចងចិញ្ចើមឡើងព្រោះពិតជាមិនស្រណុក យ៉ាប់អើយសែនយ៉ាប់ ធម្មតាមនុស្សធ្លាប់តែឈ្នះ! ធ្លាប់តែមានព្រៀបលើគេ! តតែមកចាញ់ហើយដើរចេញនៅលែងសុខ!
<កើតស្អីឯងវើយ!!~~> ភ្លាមៗស្របទៅនឹងសម្ដីក៏លេចឡើងនូវវត្តមានរបស់យ៉ុនហ្គីជាមិត្តដើរចូលមក ដោយមិនផ្ដល់សញ្ញារឺលឺសម្លេងបើកទ្វារស្អីបន្តិច។
<ឯងដក.កហោះមកមែនទេ?> ជំនាញនាយហើយខាងនិយាយភាសាបែបនឹង! ដោយហេតុតែមិនលឺសម្លេងបើកទ្វារនឹងឯង។
<ដើរវើយ!..ខ្លួនហើយនឹងក្បាលយើងនៅជាប់គ្នា! បើថាឯងមានបញ្ហាភ្នែកយើងជូនទៅពេទ្យ!> យ៉ុនហ្គីនាយខ្ចិលប្រកាន់ព្រោះដឹងសម្ដីមិត្តមាត់អត់គម្រប ដើរទៅអង្គុយលើសាឡុងគងអន្ទាក់ក្លាយ៉ាងសង្ហារ។
<ទៅខ្លួនឯងទៅ!> ស្រដីតែប៉ុន្នេះមុខដូចជាប់ខ្មោះដដែល។
<វាកើតស្អីឯង ធ្វើមុខដូចគេទះដប់ដៃ?>
គេទះដប់ដៃវៀចបាត់ហើយមុខនឹង-,-
<គ្មានស្អីទេ!> ឆ្លើយឲរួចពីមាត់!
<មិនប្រាប់ក៏យើងដឹងដែរវើយ..បើទាយមិនខុសប្រហែលរឿងថេយ៍ហើយ!> យ៉ុនហ្គី
<បើដឹងហើយស្លន់សួរធ្វើស្អី!?> គ្រាន់តែនឹកដល់ឈ្មោះថេយ៍ភ្លាមនាយងើបទៅសម្លក់មុខគេថ្លែរ។
<ខឹងគេប្ដូរពណ៍សក់នឹងមែនទេ?> យ៉ុនហ្គីនាយដឹងថាថេយ៍គេប្ដូរពណ៍សក់ក៏ព្រោះថាទៅផ្សារទំនើបលើកនោះបានជួបនាយដែរ។
<អត់ទេ!>
<ចុះស្អីវិញ!?>
<ទុកថាឯងធ្វើបុណ្យដល់យើងប្រាប់ចុះ មិនដឹងជាកើតស្អីធ្វើចរឹកខ្លាំងៗ និយាយថាឲមួយម៉ាត់តមកវិញចង់ដប់ម៉ាត់ មើលមុខមិនចេះញ៉ឺន កាន់តែថាកាន់តែឌឺ កាយវិការសម្ដីសម្ដៅទន់ភ្លន់មិនដឹងអាត្រូវគ្រឿងណា៎ឆក់យកទៅអស់ ចេញមកឈ្លើយទទឹងទិស!> ជុងហ្គុកបានអ្នកជាមិត្តមកអង្គុយស្ដាប់បែបនេះនាយរៀបរាប់ពីចរឹកថេយ៍ឲយ៉ុនហ្គីស្ដាប់យ៉ាងវែងអន្លាយ បើឃើញថេយ៍ឌឺចឹងហើយនាយបែរជាមិនហ៊ានលើកដៃវាយគេតតែសោះ រអៀសខ្លួនពិតមែនពេលធ្វើវា។
<អាត្រូវគ្រឿងឯងនឹងហើយ!> ស្ដាប់ចប់ភ្លាមនាយអស់សំណើចឡើងភ្លាម សួររកមុខអាត្រូវគ្រឿងណា៎? តែស្រឡាញ់អ្នកណាកាត់ចរឹកតាមអ្នកនឹងហើយ ឆ្ងល់ច្រើនមែន!
To be continued
By: ជូ ជីននី🤍