Αφού φόρεσα μια μαύρη ζαρτιέρα και κάτι ψηλοτάκουνα μπήκα στ' αμάξι του. Σωστό ή λάθος ήθελα τη ζωή μου πίσω και θα την αποκτούσα.
<<Τα έχεις όλα έτοιμα;>> έγνεψα και μόνο τότε πήρε τα μάτια του από πάνω μου. Μα τι ασυμάζευτος. Άλλο τρόπο για να δείξει την αγάπη του δεν είχε; Βέβαια δεν ήταν αγάπη φυσικά, αλλά μίσος. Κανένας δε θα μου έκανε τέτοιο κακό παράμονο εάν με μισούσε, πράγμα που συνέβη.
<<Αφού είμαι η ιδιωτική σου .. χορεύτρια παύλα γυναίκα του δρόμου, γιατί δεν καθόμαστε σπίτι σου;>>
<<Γιατί έτσι θέλω εγώ>> τώρα μας φώτισε.
<<Αυτό το μέρος ..με σκοτίζει>> είπα πιο πολύ στον εαυτό μου μόλις είδα ξανά εκείνο το απαίσιο κτήριο. "Γεύσου με". Μα καλά τι σκεφτόταν επιτέλους; Τι ήθελε πια;
<<Θα το συνηθίσεις>> είπε ξερά.
<<Δεν έχω και επιλογή>> έβγαλα τη ζώνη μου καθώς τον ακολούθησα.
<<Μη μιλήσεις σε κανένα και ακόλούθα με>> είπε και έγνεψα.
Στο μεταξύ είχε πολύ κόσμο το μαγαζί. Ήταν εννιά η ώρα το βράδυ, κι όμως είχε θαμώνες. Όλοι τον χαιρετούσαν. Αμφιβάλλω αν υπάρχει άτομο στον πλανήτη που να μην τον συμπαθεί, εκτός φυσικά από εμένα. Και ο απλούστατος λόγος είναι ότι αυτοί δεν υποφέρουν.
<<Κυρία Δανάη τι όμορφη που είστε σήμερα>> της φίλησε το χέρι και εκείνη του χαμογέλασε. Ας την έβλεπα να χαμογελάει κλειδωμένη εκεί θα τη παραδεχόμουν!
<<Τι κύριος..>> Οϊμέ.
Μετά από τη ξανθόψυρα τον χαιρέτησε ένας φίλος του. Και μόνο από τη κλίση του σώματος, και από το πόσο άνετος ήταν φαίνονταν για στενοί φίλοι.
<<Καλησπέρα>> και καλή βραδιά.
<<Καλησπέρα Σοφοκλή. Τι λέει η γκόμενα;>> γύρισα πίσω μου μα δεν είδα καμία. Χμ παράξενο τι βλέπει φαντάσματ- όπα όπα όπα! Για μένα λέει;
<<Πολλά λέει>> τον έστειλες τώρα.
<<Φαίνεται.. πάντως άμα τη βαρεθείς μου την δίνεις για εξάσκηση;>> είπε θρασύτατα και πάνω που πήγα να του πω κάτι ο Σοφοκλής με κράτησε από το μπράτσο.
<<Μη. Πεις. Λέξη>> γρύλλησε και έγνεψα.
<<Όταν τη βαρεθώ θα σε αφήσω να το ξέρεις>> ε δε το πιστεύω. Καθώς προχωράγαμε προς το γραφείο του τον πλησίασα.
<<Γιατί το είπες αυτό;>>
<<Γιατί θα μας γινόταν τσιμπούρι>> είπε άνετα ενώ έκατσε στο μαύρο έδρανο.
<<Έλα εδώ>> είπε και τον πλησίασα. Χτύπησε τα πόδια του απαλά ως υπονοούμενο να κάτσω επάνω του. Έκατσα στα πόδια του ενώ τον κοιτούσα.
<<Άνοιξε τα μωρή>> είπε απαιτητικά και άνοιξα τα πόδια μου ενώ τα πέρασα γύρω από τον κορμό του. Έβαλε τα δάχτυλα του μέσα μου καθώς έπαιζε. Για ίσως πρώτη και τελευταία φορά άρχιζα να αναστέναζω από οργασμό, και όχι από ωδύνη.
Ακούμπησα το υπόλοιπο σώμα μου στην έδρα του και απλώς έμενα να με ικανοποιεί.
<<Σαρέσει;>> έγνεψα τουλάχιστον τρεις φορές συνεχόμενα. Πραγματικά μου άρεσε.
<<Δε μπορεί..να είναι έτσι κάθε φορά;>> είπα ναζιάρικα και μου έπιασε το σαγόνι.
<<Θα δούμε. Τώρα γύρνα>> γύρισα προσεκτικά προσέχοντας να μη τον χτυπήσω με τις τακούνες. Έβαλε στην άκρη το ελάχιστο ύφασμα από τη ζαρτιέρα και άρχισε να εισχωρεί μέσα μου γρήγορα.
Η αίσθηση ήταν μοναδική και εγώ επιτέλους ένιωθα καλά. Λάθος άτομο; Ναι μα ικανοποιητικός. Όταν βγήκε πήρα μόνη μου τη πρωτοβουλία να καταπιώ ότι είχε απομείνει. Χαμογέλασε και μου χάιδεψε το μάγουλο.
<<Καλό κοριτσάκι>> με έβαλε να κάτσω στο γραφείο του και ο ίδιος σηκώθηκε. Κούμπωσε το τζιν του, και καθώς πήγαινε ευθεία έβγαλε έναν τόμο από τη βιβλιοθήκη. Μου τον έδωσε και διάβασα τον τίτλο. "Αγάπα με να σε μισώ"
<<Τι είναι αυτό;>>
<<Βιβλίο>> γελάσαμε.
<<Είναι το πρώτο βιβλίο που διάβασα μετά τον πρώτο μου χωρισμό. Θέλω να το διαβάσεις>> έγνεψα. Δε μου άρεσαν τα βιβλία μα τι επιλογές είχα;
<<Λοιπόν τώρα κάτσε στον καναπέ και εγώ θα τελειώσω κάποιες υποχρεώσεις που έχω εντάξει;>> Ξανά έγνεψα. Έβγαλα τα τακούνια και ξάπλωσα εξουθενωμένη στο μικρό αλλά βολικό καναπεδάκι. Δεν είδα αντιδράσεις οπότε μάλλον ευτυχώς δε τον πείραξε.
<<Ξέρεις.. μαρέσεις πιο πολύ έτσι>> είπα ενώ ξεφύσησα.
<<Τι εννοείς έτσι;>> Είπε ενώ ξεκίνησε να γράφει κάτι στο χαρτί του.
<<Δε με πονέσες ούτε στο ελάχιστο και..δε ξέρω μου φαίνεσαι διαφορετικός. Είμαι σίγουρη ότι άμα δεν είχα υπογράψει μαζί σου τώρα θα μου την έλεγες που ξάπλωσα>> είπα αυθόρμητα τις σκέψεις μου.
<<Δεν είμαι τόσο κακός όσο νομίζεις ότι είμαι>>
<<Τότε γιατί δεν αντιδράς σε αυτό;>> Σηκώθηκα και έκανα μια μπορώ να πω περίφημη ρόδα.
<<Γιατί δε με αφορά>> χμ σκληρό καρύδι.
<<Τότε τι λες για αυτό;>> Πήρα κάτι τόμους και τους έριξα κάτω. Τα ήθελα το ξέρω.
<<ή για αυτό;>> Άνοιξα τον τόμο και έσκισα μια σελίδα.
<<Αρκετά>> είπε και με πλησίασε. Έκανα πολλά βήματα πίσω και άρχισα να γελάω ανησυχητικά.
<<Ξέρεις εγώ..>> δε πρόλαβα να ολοκληρώσω καθώς ένιωθα την αναπνοή του στον λαιμό μου.
<<Συγγνώμη απλώς μου αρέσει να ζω έτσι. Ελεύθερα. Ήταν η τελευταία φορά αλήθεια>> είπα στα γρήγορα και με άφησε.
<<Μάζεψε τα και κάτσε ήσυχα. Κατάλαβες;>>
<<Κατάλαβα>> είπα και μάζεψα τους τόμους.
<<Μήπως έχεις λίγο ζηλοτέιπ;>> μου πέταξε ένα μαζι με το ψαλίδι. Ευτυχώς δε με πέτυχε.
<<Ευχαριστώ>> κόλλησα τη σελίδα και τα τακτοποίησα όλα. Έπεσα στο καναπεδάκι και δεν άργησε να με πάρει ο ύπνος.
<<Μικρή>> άνοιξα τα μάτια μου. Έξω είχε νυχτώσει για τα καλά. Φαινόταν από το μικρό παράθυρο. Σηκώθηκα ενώ έβαλα στα γρήγορα τα τακούνια μου.
<<Μη βιάζεσαι απλώς σε ενημερώνω ότι θα φύγουμε σε λίγο>> έφτιαξα καλύτερα τη ζαρτιέρα μου και τον περίμενα. Έξω έδειχνε να βρέχει. Θα ήμουν σαν ξεπουπουλιασμένη κότα.
<<Φόρα αυτό>> μου πέταξε το παλτό του και το φόρεσα στα γρήγορα. Είχε το άρωμα του και ήταν πολύ ζεστό. Επίσης ήταν πολύ μεγάλο, έτσι μπορούσα να χουχουλιαστώ σε αυτό.
<<Ευχαριστώ Σοφοκλή>> είπα ενώ τον πλησίασα.
<<Κάντο>> είπε και τον αγκάλιασα σφιχτά.
<<Μου λείπουν πολύ οι δικοί μου μα και εσύ δεν είσαι τόσο τόσο άκαρδος τελικά>> χαμογέλασε και πήγαμε στο αμάξι του. Μας μετέφερε στο σπίτι και όταν έκλεισε τη πόρτα έβγαλα το παλτό του επιδεικτικά και τον πλησίασα.
<<Τι λες για ένα δεύτερο γύρω μωρό;>> Έτριψα το τακούνι μου επάνω του ενώ τον κράτησα. Εκείνος με τη σειρά του με άρπαξε από το μπράτσο και με κόλλησε ανάποδα στο τραπέζι της κουζίνας.
<<Μου θες και παιχνίδια μικρή;>> Δάγκωσα τα χείλη μου ενώ περίμενα. Ξεκούμπωσε την ζαρτιέρα μου και τότε γύρισα απότομα.
<<Ξέρεις εγώ.. εγώ θυμήθηκα ότι έχω περίοδο>> είπα ενώ γέλασα σιγανά και φόρεσα ξανά το παλτό του γρήγορα και άρχισα να απομακρύνομαι.
<<Έλα εδώ άχρηστη Το εννοώ!>> είπε νευριασμένα και άρχισα να τρέχω προς το δωμάτιο. Δε μπορεί κάπου θα είχε κλειδί! Μπήκα μέσα και είδα το ασημένιο αντικείμενο να γυαλίζει από μακρυά. Μα πριν προλάβω καλά καλά να το πιάσω στα χέρια μου ο Σοφοκλής είχε μπει στο δωμάτιο, και μάλιστα φουριόζος.
<<Ένα σου λέω μόνο. Το συμβόλαιο δεν έλεγε πουθενά ότι όταν θα έχεις περίοδο δε θα μπορώ να σε πηδάω!>> ξαφνικά το τοπίο μετατράπηκε από σατιρικό σε δυσάρεστο. Όντως με χρησιμοποιούσε.
<<Ναι μα..>>
<<Δεν έχει μα! Στήσου>> φώναξε και έκανα δύο βήματα πίσω. Δεν άργησε να με πλησιάσει και να παγιδεύσει το λαιμό μου στα χέρια του.
<<Άφησε με..>> είπα ήρεμη προσπαθώντας να μην ξεσπάσω για άλλη μια φορά. Όμως δε με άκουσε.
<<Σοφοκλή..>> είπα ενώ τόν κοίταξα με δάκρυα στα μάτια μα δεν έλεγε να με αφήσει.
<<Ένα σου λέω βρωμοθύλικο. Εάν ξανά τολμίσεις να μου κάνεις παιχνίδια θα->> το κινητό του χτύπησε και αφού είδε ποιος ήταν με κοίταξε σοβαρά. Άφησε τα χέρια του απ' τον λαιμό μου και έκανα έναν αργό γύρω μακριά από αυτόν.
<<Σοφοκλής>> απάντησε και έτρεξα γρήγορα προς το μπάνιο. Δε το πιστεύω ότι για μια ακόμα φορά ήμουν το αντικείμενο του. Πάλι.