Aşağıdan gelen bağırış sesleriyle koşarak aşağı indim.
Kim bilebilirdi sonsuzluğuma yürüdüğümü?
Kim bilirdi göreceklerim karşısın da şok olacağımı..?
Hızla aşağı indim. Salona ilerledim yavaş adımlarla.
Sanki ecelden kaçıyordum. Sanki yavaşlayınca bağırışlar kesilecekti...
Salona girdim.
"Ne oluyor?" Dedim gözlerimi ovuşturarak.
Sorumdan sonra sesler bir bir kesilmişti. Sanki herkes nefesini tutuyordu.
Dünya bir anlığına susmuş beni bekliyordu.
Gözlerimi açtığım da karşımda gördüğüm görüntü ile bir anlığına öldüğümü zannettim...
"A-abi" dedim dolan gözlerimle.
Burak abim..
İşte o an kaderin acı gerçeğiyle yanıp tutuştum.
Burak abim yerde kanlar içinde hareketsiz bir biçimde yatıyordu...
Evdeki herkes ağlıyor, bahar delirmiş gibi Burak abimi sarsarak uyanmasını söylüyordu.
Bahar hızla bana gelip Burak abimi işaret etti.
"G-güneş.. birşey yap uyanmıyor! Sen dersen uyanır lütfen..." dedi yalvarır çıkan ses tonuyla.
Yavaşça abime doğru ilerledim.
"Abi.. Ben geldim abi uyan" dedim yavaşça sarsarak.
"Abi! Uyansana artık!" Dedim bağırarak ağlarken.
Neden hareket etmiyor..?
Neden kalkmıyor..!
"ABİ KALKSANA ARTIK UYUDUN İŞTE! BANA ŞAKA YAPMA KALK ARTIK!" dedim acı içinde haykırarak.
"Kahretsin uyanmıyor!" Dedi bahar ağlayarak.
Dönüp aile üyelerine bir göz gezdirdim.
Hepsi helak olmuş bir şekilde ağlıyordu.
Ve sonra...
Hiç görmediğim o manzarayı gördüm.
Gözlerim kör olsaydı da görmeseydim! Dediğim o anı gördüm.
Gözlerimi kapattım.
Bunun bir şaka olduğunu ve gözlerimi açınca herşeyin düzeleceğini düşündüm.
Yanıldım...
Duvarın bir köşesine sinmiş elinde kanlı silahla duran aden'i gördüm.
Aden..?
Sen ne alaka amk.
"Aden?" Dedim sessizce.
Bakışları bana deydi ilk defa o an.
Duygudan yoksun soğuk bir biçimde bana bakarken gözlerindeki nefretle bedenim ürperdi.
2 dakika boyunca bana baktıktan sonra dudaklarının tehlikeli bir şekilde kıvrıldığına şahit oldum.
"Kim yaptı bunu?" Dedim cevabından korkarak.
"Aden" dedi bahar sessizce.
Ailemin gözleri kan çanağı olmuş òylece ağlıyorlardı.
Kimse adene birşey yapmamıştı.
Emir, emre ve eren neden duruyor? Neden adene vurmadılar?
Aden kalkıp tam karşıma geçti.
"Ne o? Şaşırdınmı?" Dedi sırıtarak.
"Gerçekten seni sevdiğimi mi düşündün aptal!" Diye haykırdığında sıçradım.
İnanmıştım.
En kötüsü onun yüzünden abimi kaybetmiştim...
Ben bir abimi kaybetmiştim. Şimdi sahip olduğum diğer tek abimi de kaybettim...
Hayat bana gülmüyordu.
Bir da o vuruyordu yaralarıma.
Tuz basıyordu.
Sanki bana geçmişi hatırlatmak istiyordu.
Ne kadar aciz olduğumu yüzüme çarpıyordu hayat.
"Sırf ailenize sızabilmek için yakın oldum sana!" Dedi haykırarak.
Nefes alışlarım zorlaşıyor...
Krizin eşiğinde yaşamaya çabalıyordum.
Sanki ağlara takılmış bir balıktım.
Fakat bir gerçek vardı ki... o ağdan hiçbir zaman kurtulamayacaktım. En acısı ise bunu biliyordum.
Son anda ortamda neler döndüğünü algılamıştım.
Sinirden gözüm dönmüş adenin elindeki silahı bir hışımla alarak kenara attım.
Adene vurmaya başladım.
Attığım yumrukların haddi hesabı yoktu.
Yüzünün içi kan revan içindeydi. Ama abimde kanlar içindeydi.
Abimin kanında boğulsun istedim...
"Şerefsiz! Nasıl yaptın lan abime! Tek abimdi o benim..!" Dedi yumruklarım ve ağlayışlarımın arasından.
Deli gibi titriyor nefesim daralıyordu.
Nefes alamaz hale gelmiştim.
Yaşadıklarım kanımı donduruyordu.
Abimi kaybetmiştim...
O benden abimi almıştı..!
O (bahardan) seven bir kadından sevdiği adamı almıştı!
O bir anne ve babanın çocuğunu almıştı!
O kardeşlerinden abisini çalmıştı!
O abilerinden kardeşini çalmıştı!
Şimdi bende onun hayatını alacaktım.
Bende onun ailesinden çocuğunu alacaktım!
Bende kardeşinin abisini alacaktım!
Hızla kalkarak silahı aldığım gibi adenin yerde yatan bedeninin yanına geldim.
Titreyen ellerimle silahı adene doğrulttum.
Silahın korumasını açarak adeni kalbinden vurdum.
Ben sevdiğim adamın kalbini ondan aldım.
O da bizden abimi aldı!
Bir hiçti bu yaptığım ona.
Silah sesi ile herkes bana bakarken bu yaptığım hiç pişman olmadım.
"Güneş ne yaptın.." diye mırıldanan anneme kan çanağı olmuş gözlerimle gülümsedim.
"Abimin hayatını çalan adamın hayatını aldım anne.." dedim.
Bahar elimden silahı aldığı gibi üç kurşunda o sıkmıştı adene.
O da sevdiği adamın intikamını alıyordu.
Tekrardan abime ilerledim.
"Abi... kalk hadi" dedim kolunu dürterek.
Ses yok...
Kıpırdama yok...
Hiçbirşey yok...
"ABİ KALK DEDİM YETER!" Diye haykırdım acı içinde.
"S-sevgilim... kalk hadı" dedi bahar mırıldanarak.
İçim acıdı o haline.
Abimi ailesi bilmişti... ama şimdi tekrardan ailesini kaybetmişti...
"O bir daha geri gelmeyecek..." dedi emir çaresiz çıkan sesiyle.
"Hayır! Yalan söylüyorsunuz!" Dedi bahar ağlayarak.
"ABİM BİZİ BIRAKMAZ! OLMAZ! HAYIR İNANMIYORUM SİZE!" Dedim çaresizce.
"abim... Bir daha gelmeyecek mi?" Dedi can cevabını bildiği halde...
O da inanmak istemiyordu...
Ama gerçekler buydu...
Birdaha gelmeyecekti.
Gitmişti!
"H-hayır" dedim titreyen sesimle.
"Oğlum.." dedi babam burak abimin saçlarını titreyen elleri ile okşarken.
"Özür dilerim oğlum..." dedi tekrardan ağlayarak.
Bir babanın sessiz çığlıklarıydı bu sözler...
İçindeki fırtınadan habersiz kısık çıkan sesiydi.
"Annecim... özür dilerim güzel oğlum.." dedi annem titreyen ellerle burak abimin yanağını okşarken.
"Özür dilerim bebeğim" dedi tekrardan.
Gözyaşlarına boğuldu tüm aile.
O gün herkes bir canını kaybetti.
Dünya susmuş bizim haykırış seslerimizle inletiyordu etrafı....
Evden hızla çıkarak arkamdan seslenişleri umursamadan uçurum kenarına gittim.
Benim yüzümden bir can yok olmuştu...
O halde ben neden yaşıyordum..?
Uçurumun dibine girerek kollarımı iki yana açtım.
Telefonumu çıkartarak ses kaydı açtım.
Geriye kalan tek şeyim bu ses olacaktı.
"Abi... özür dilerim herşey için... benim yüzümden öldüğün için... benim yüzünden sınandığın için çok özür dilerim.. Abi... Ben böyle olacağını bilmiyordum... özür dilerim... ama sen hiç merak etme abi... geliyorum yanına. Seni tek bırakamam. Sen benim için var olan tek şeysin... görüşmek dileği ile... kalbi güzel adam." Diyerek ses kaydını sonlandırdım.
Telefonu kenara atarak uçurumun kenarında kollarımı açtım.
Gözümden yaşlar süzülürken korkmadan bir adım boşluğa atarak kendi sonsuzluğumda kaybolmayı diledim.
Boşlukta bedenim irkilirken....
Gözlerimi açtım.
Karşımda bütün aile üyelerinin bana korkarak bakışlarını gördüm.
Burak abim tam karşımda endişe ile bana bakıyordu.
Gözlerim yanıyor ve yanaklarım ıslanmıştı.
"Abicim? Iyimisin kabus görüyordun" diyen burak abime öylece baktım.
Herşey bir kabus muydu..?
Öyleymiş
Öyleydi.
Ağlayarak burak abime sıkıca sarıldım.
Neye uğradığını şaşırmıştı
"Abi rüyamda ölmüştün.." diye mırıldandım.
"Şşş geçti güzelim... buradayım, yanındayım" dedi sımsıkı sarılarak.
"Kızım iyimisin?" Dedi annem.
Değilim.
"İyiyim anne" dedim.
Can hızla gelip sarıldı.
"Abla çok korktum seni öyle görünce" dediğinde sımsıkı sarıldım.
Herşey bir rüyaydı...
"Bugün gitmeyin okula" dedi babam.
Kafa sallayıp elimi yüzümü yıkamak için banyoya girdim.
Elimi yüzümü yıkadıktan sonra bizimkilere baktım.
"Üzerimi değişeceğim gelirim ben siz inin" dedim zoraki bir şekilde gülümseyerek.
Hepsi sessizce odamdan çıktı.
Herşey rüyaydı.
Kimseye birseu olmamıştı.
Burak abim yaşıyordu!
YETER LAN SENİN GİBİ KABUSUN BEN AMK GÖT KABUS.
SİNİRİM BOZULDU YA!
Kestikkkk!
Biliyorum çok şerefsizim.
Nihahaha.
Umarım beğenmişsinizdirrr.
Sizleri sevioremmmm.
Veee başlığa bakmayın final falan değil şaka yapmak için yazdım nxkshxhkxjvsns.
Hihihi.
Sizleri sevioremmm💅
Hadi bayss🧚♀️