{+}{+}{+}
Marinette'in şu an aklında sadece bir şey vardı.
Ağrı. Çok fazla acı.
Köpeğin dişlerinin koluna saplandığını hissedebiliyordu. Canavar, Niagara Şelaleleri gibi kanın fışkırdığı ve sanki aynı yere binlerce bıçak saplanıyormuş gibi dayanılmaz bir zonklama hissettiği noktaya kadar derisini parçaladı.
Dişleri, Marinette'in etini daha derine kazmaya devam etti ve bu hayvanın kolunu ikiye böleceğini düşündü. Kanlı bir cinayet vakası gibi haykırdı ve savaşmaya çalıştı ama faydası olmadı. Köpek çok güçlüydü. Mavinette'in yüzünden yaşlar aktı ve damarlarında korku gezindi.
Ne kadar bağırırsa bağırsın, kimse onu duymadı.
Ne kadar dua ederse etsin, kimse onu kurtarmaya gelmedi.
O küçük ümidi ne kadar tutmaya çalışsa da, yavaş yavaş kayboluyordu.
Sonra köpeğin kolundaki tutuşu kayboldu ama acı devam etti. Marinette yavaşça doğruldu ve sızlandı. Bulanık görüşünü küçük ve siyah bir şeyle güreşen dev köpeğe odakladı. Fırıncının kızı soğuk bir esintiden ürperdi ama şiddetli yağmura aldırmayarak titreyerek ayağa kalktı.
Bulanık zihni, ne olduğunu anlamak ve durumun şokunu atlatmak için elinden geleni yapıyordu. Ortalığı karıştıracak zaman değildi, bu küçük bilgi üzerinde net bir şekilde düşünebilirdi. Marinette'in yardım alması ve hızlı olması gerekiyordu.
Marinette, "K-kedi mi?" söylendi, sesi bağırmaktan pürüzlüydü. Kara kedi duvara karşı yaslanmıyor ve köpekle savaşan küçük, siyah şeyin Kedi olduğunu anlayınca genç şok oldu!
Marinette hızla telefonunu aldı, irkilerek cihazı sırılsıklam ara yolun zeminine düşürdü. Diğer eliyle yaralı kolunu tuttu, zonklayıp yanarken sefalet içinde inledi. Marinette'in gözleri, titreyen elin yavaşça geri çekildiğini ve tamamen kanlı bir kırmızıya boyandığını izledi.
Elinin kanla kaplı olduğunu görünce kendi koluna bakmaya bile korkuyordu.
Marinette, acımasız hayal gücünden sıyrılarak başını salladı ve yerdeki telefona uzandı. Çabucak 112'yi aradı ve acı içinde birinin telefonu açmasını bekledi. Saniyeler dakikalar gibi geliyordu ve Kedi için çok endişeleniyordu. Marinette, Kedi ve sokak köpeği arasındaki savaşa baktı. Gözleri, kanlı bir kediyi tuğla duvara fırlatan başıboş köpeği gördü. Marinette şok içinde dondu ve gözlerinden yaşlar aktı.
"Burası 112. Acil durumunuz nedir?" Telefondan sakin bir kadın sesi sordu. Köpeğin boncuk gibi ve soğuk gözleri hemen Kedi'den uzaklaşarak ona baktı, kulakları dikti. Canavar homurdandı ve telefonunu sıkıca kavrayarak yavaşça geri çekilirken Marinette'e doğru ilerledi.
"Y-yardıma ihtiyacım var. K-Kedime ve bana saldıran başıboş bir k-köpek var. Kolum berbat durumda ve kedim... o... o çok kötü," diye açıkladı Marinette ağlamamaya çabalayarak. Sırtı bir duvarla buluştu. Köpek hırlayınca elleri korkuyla titredi ve inledi.
"Bana yerini söyleyebilir misin?" diye sordu kadın. Marinette, nerede olduğuna dair herhangi bir ipucu bulmak için etrafına bakındı. Bu bir problemdi, nerede olduğu hakkında hiçbir fikri yoktu.
"Ben-ben-ah-ah!" Marinette bacağındaki keskin bir acıyla sözünü kesti. Köpek kızı yere çekti ve bu sırada telefonunu düşürdü.
"Hanımefendi?" Bu, gencin ağzında kan tadıyla karanlığa kaybolmadan önce duyduğu son şeydi. Adrien da o kadar fena değildi. Kendisini zar zor hareket ettirebiliyor veya işleyebiliyordu. Tek bildiği Marinette'in tehlikede olduğu ve bir şeyler yapması gerektiğiydi. Bir şey. O itin, Prensesine tek bir ödeme yapmamasını sağlayacak her şey.
Bir çığlık duyunca Adrien'ın kulağı biraz sallandı.
"Marinette...hayır," diye tısladı, ayağa kalkmak için elinden geleni yaparak. Nefesi düzensizdi ve vücudunun her bir parçası dayanılmaz bir acı içindeydi. Bacakları neredeyse kırılmıştı, saç parçaları eksikti, kuyruğu yanlış yöne kıvrılmış gibiydi, vücudunun çoğu yerinde diş izleri, delinmiş bir akciğer, kırık çıkıntılar vardı. Görünüşü yürüyen bir kedi cesediydi.
Yine de, Adrien'ın biraz daha mücadele etmek için bazı düzenlemeleri vardı. Ne yazık ki, kedinin sadece sallanan kulağından fazlasını hareket ettirmesi bile imkansız görünüyordu.
"Adrien, aman tanrım!" Sinir bozucu cadının tanıdık sesi konuştu. Tikki parmaklarını şıklattı ve etraflarındaki her şey dondu.
"Ne istiyorsun?" Adrien sertçe tükürdü. Model için bunu söylemek zordu ama yüzünde suçlu bir ifade olduğunu düşündü.
"Çok üzgünüm. Bunun olmasını hiç istemedim. Ben..." Cadı suskun kaldı ve kırılma noktasına geldi. Tikki sakinleşti ve açıklamaya devam etti, "Sana borçluyum, Adrien. Hatamın borcunu ödeyeceğim. İkinizi iyileştirerek ödeyeceğim ama seni tekrar insana döndüremem. Bunu kendi başına yapmak zorundasın."
Adrien, Marinette'e ve donmuş bir Theo'ya bakarak, "Tamam, o... o olduğu sürece... tamam," diye yanıtladı. Kızıl saçlı, kediye sevgiyle gülümsedi ve yanaklarından birkaç damla gözyaşı süzüldü.
Açık mavi bir madde içeren bir silindiri çıkarmadan önce gülümseyerek, "Bence bu tür düşüncelere devam edersen iyi olmaktan da öteye gideceksin," dedi. Tikki mantarı çıkardı ve soğuk sıvıyı Adrien'in vücuduna döktü.
Manken soğuk sıvıdan ürperdi ama yanma ve acı ortadan kalktığında rahatlamış hissetti. Rahat bir nefes aldı ve ayağa kalkmaya çalıştı, biraz tökezledi.
Kızıl saçlı, "Dikkatli ol, sevimli bir kedi yavrusu olmana rağmen sihir vücudunda hâlâ işliyor," dedi. Adrien sevgiyle gülümsemeden önce cadıya dik dik baktı.
"Teşekkür ederim," dedi ciddiyetle ve minnettarlıkla.
Tikki öfkeyle, "Şimdi git kız arkadaşına göz kulak ol. Ben Theo ile ilgileneceğim," dedi, "O itin bana çok borcu var. Şimdiye kadar onunla uğraşmak için iyi bir bahane bulamamıştım." Cadı tekrar parmaklarını şaklattı ve Theo ile kendisinin bir duman bulutu içinde kaybolmasına neden oldu.
Bir inilti Adrien'in dikkatini çekti ve kara kedi yaralı kıza doğru koştu. Mavinette'i görünce kalbi midesine battı ve kulakları hüzünle sarktı.
Marinette'in kolu ve bacağı tamamen adeta parçalanmıştı. Cildinde çizikler vardı, her biri insan aklı olan kediyi daha çok üzüyordu. Kan, gencin kıyafetlerini tamamen lekelemişti, neredeyse Adrien kusacak ve daha da suçlu hissedecekti.
"Marinette, çok üzgünüm. Hepsi benim hatamdı. Yapmalıydım... Yapmalıydım..." Adrien'ın gözleri parladı ve nefesi hızlandı.
"Üzgünüm. Çok çok çok üzgünüm Marinette. Bunların hiçbirini hak etmedin... Sana bu şekilde davrandığım için seni hak etmiyorum ama..." duraksadı, sözlerini toplamaya çalıştı.
"Sana tamamen yabancı olmama rağmen insanlığımı ve sokak kedisini önemsiyorsun. Bu zalim dünya senin iyiliğini hak etmiyor..ve ben de hak etmiyorum."
Başını Marinette'in kolunun altına soktuğunda, kesik hıçkırıklar modelin vücudunu sarstı.
Ne yağmur onu rahatsız etti ne de uzaktan gelen siren sesleri. Adrien'ın odaklandığı tek şey, bu harika kızın son hayatta kalma şansının yavaşlayan kalp atışlarıydı. Çok kan kaybediyordu ama yapabileceği hiçbir şey yoktu.
Ambulansın çok geç olmadan Marinette'i bulmasını umuyordu.
"Onu bulduk!" Bir adam bağırdı, ara sokaktan aşağıyı gösteren bir ışık. Adrien, kendisini ve Prensesini bulan adamı görmeye çalışırken gözlerini kıstı. Ambulans geldi ve yolun kenarına park etti ve çok geçmeden Marinette aracın içindeydi, Paris sokaklarında hızla hastaneye gidiyordu.
Onları bulan adam Adrien'ı alıp arkasından ambulansı takip etti. Acil ulaşım aracı fırtınalı sokaklarda hızla ilerlerken yeşil gözler sıkıntıyla izledi.
"Merak etme, o iyi olacak," dedi adam. Kedi, ambulansa geri dönmeden önce Hawaii gömleği giymiş yaşlı adama baktı.
"Olacağını biliyorum," dedi Adrien sevgiyle ve endişeyle, "Marinette tanıdığım en güçlü kız." İnsan fikirli kedi, yanında sıcak bir şekilde gülümseyen adamı fark etmemişti.
{+}{+}{+}
Adrien hepsini miyavlayarak söylüyor düşünsenize 🥺🥺
.
.
.
.
.
.
.