"Καλωσορίσατε στο σόου !"
Πίσω στο λιτό σπίτι γεμάτο με πίστη και μη, ο Φέζ ήταν ξαπλωμένος στα ζεστά μαξιλάρια του καναπέ.
Πάνω του έπεφτε ο μπλε φωτισμός που προερχόταν από την τηλεόραση.
Παρόλα αυτά σε άλλα κόμματα έπλεαν οι σκέψεις του.
Τις προάλλες ένας στιγμιαίο κοπλιμέντο αναλάβε το μυαλό του.
Του διαφεύγουν όλα τα στοιχεία τις κοπέλας, μόνο τι του έλεγαν τα μάτια της έχει να λέει μοιρολόι.
Έπρεπε να ισοπεδώσουν μία δεκαετία ημερών την Γη, ώστε να πραγματοποιείθει πάρτυ στο ίδιο μέρος που την αισθάνθηκε και τότε.
Είχε πιάσει φιλίες με έναν σερβιτόρο, ο οποίος του σχολίασε πως είναι συχνή πελάτισσα εκεί.
Βέβαια μόνο το σχολιάσε και αυτή η αβεβαιότητα δεν τον ελκύει ιδιαίτερα στο να το πιστέψει.
Νόμιζε πως το μυαλό του, έπαιζε παιχνίδια μαζί του, αφού άκουγε τα αφτιά του να κρούτουν, το ένα κόντρα με το άλλο.
Λίγα δευτερόλεπτα μετά αυτές οι υποψίες άλλαξαν.
Ο συνεργάτης, φίλος του -αδελφός του- ανέβαινε με μανία τις σκάλες τις εισόδου.
«Και να που έφτασα αδερφούλη» σάρκασε, με κάθε λέξη που έλεγε ο τόνος της φωνής του σώπαινε λίγο παραπάνω.