It seems like taking our relationship to the next level - what I mean here is being gf/bf - was not some kind of good news to be celebrated. Ginny, the sweet little princess they always thought she was, went berserk just a second after hearing from Kester. Itinapon niya lahat ng bagay na makita niya. May it be a fragile one or not, she didn’t care as long as she could vent out all her anger, causing a serious damage on the house. Siguro kung hindi pa siya nayakap ni Kester upang pigilan ay pati ang tv nila, basag na rin.
Hindi pa natapos ang lahat doon. Nahinto man siya sa pagsira ng mga bagay ay humagulgol naman siya ng iyak habang nilalabas ang galit niya kay Kester. “S-sabi mo, k-kokonsultahin mo ko kapag may n-nagustuhan ka ng babae. And you would take m-my opinion about her. Sabi mo pa, kapag ayaw ko sa kanya, maghahanap ka nalang ng iba. Pero b-akit... bakit niligawan mo siya nang hindi sinasabi sa’kin, Kes?! At b-akit siya pa Kes?” I saw her throw a punch on his chest then, continued to sob even harder. “I don’t like her Kes. Break up with her. She doesn’t deserve you. You should not settle for someone like her!”
She pleaded and even kneeled just to convince him, an unexpected move from Ginny that made me shut the door behind, leaving the two of them in private. I couldn’t take another second seeing her that way nor a second more seeing Kester hugging another girl.
Dumiretso ako sa bench na nasa ilalim ng puno dito sa bakuran nila at pinatid ito dahilan para ito’y matumba.
Bwiset talaga! Hearing those words coming from her, makes me want to pull some strands of her hair and drag her all the way out of the house. Yes, I know I’m being unreasonable right now! But isn’t she the same? Ihihiling niya kay Kester na hiwalayan ako at sa harapan ko pa?! That insensitive brat! I know I seem strong enough to endure such words, but I’m not! Nasasaktan rin ako. Nasaktan ako sa mga sinabi niya. Nasasaktan ako sa fact na pinangako sa kanya ni Kester na papakinggan ang opinion niya pagdating sa love life nito. Nasasaktan ako sa katotohanang ganon sila kalapit sa isa’t isa at kahit girlfriend na ako ni Kester, I know our closeness is way too far compared to theirs. Nasasaktan ako sa ideyang pwedeng magbago ang isip ni Kester dahil lang sa mga salitang binitawan niya.
Pero ang pinakanasaktan ako ay sa mga huli niyang sinabi. I clutch on the side of the bench as I repeat her words in my head.
‘She doesn’t deserve you. You should not settle for someone like her!’
I have never been insulted in my entire life! Ngayon lang at isa pa talagang tulad niya ang magsasalita ng ganon sa akin? How could she say that? Sino ba siya para sabihing hindi ako nararapat kay Kester? She doesn’t even know me - not even a bit. Hindi niya naman ako nagawang kilalanin dahil galit na siya noong una pa lang. And now she goes telling him not to settle with someone like me as if she knew that I have some kind of contagious disease? Wow. Just wow.
‘She doesn’t deserve you. You should not settle for someone like her!’
“I do not deserve him?” I muttered under my breath. “Who the hell does he deserve then?” I asked as if she’s in front of me. I contemplated on what answer will I get from her and that hit me! I glanced back at the front door and hit the bench one again, causing it to roll on it’s side.
Now I know why she hated me even from the moment we met and even until we met again in AFU.
“She’s bias to herself, isn’t she?” I said, glaring on the wooden front door that has never opened for some minutes now.
“Sino?” Napatalon naman ako sa gulat nang may magsalita. Paglingon ko, si Kervin lang pala. Pinatalbog niya ang dalang bola sa katawan ng kahoy, dahilan para umulan ng mga dahon sa kinatatayuan namin. Noong una akala ko paraan lang niya iyon ng pagbati, pero nakakailang talbog na ang bola ay hindi pa rin niya ito itinigil.
“Kervin, itigil mo nga ‘yan!” Naiinis kong utos sa kanya dahil patuloy niya pa ring pinapaulanan ng dahon ang lugar namin. “Maawa ka naman sa kahoy!” I shouted at last, causing him to stop hitting the poor tree. Pinagpag ko naman ang sarili ko para alisin ang mga dahong dumikit sa akin. Nang aalisin ko na sana ang kahuli-hulihang dahon na nasa may tenga ko ay naramdaman ko ang kamay ni Kervin. Dahan-dahan niyang kinuha ang dahon atsaka tumingin sa akin.
Akala ko may dumi ako sa mukha kaya niya ako tinitigan. Not until he spoke with a tone so serious yet pleading, “You feel sorry for something that doesn’t have feelings but you don’t feel sorry for me? You should have not shaken something you’re not willing to awaken, Chenee.” His words have bewildered me. Hindi ko pa nakatulong ang mga titig niyang bumabaon sa katauhan ko. Sinubukan kong umatras, baka sakaling mabawasan ng layo ang tindi ng kanyang mga titig but of course, that was a stupid thing to do! Maliban sa hindi ito umobra ay muntikan pa akong matumba dahil sa pinatid kong bench kanina.
Muntikan lang kasi umm, nahawakan ako kaagad ni Kervin sa bewang. And with his face just an inch from mine, it made his gaze much more intensifying, torturing my heart by making it beat so damn fast. I even felt a small voltage of electricity that pass through me as his skin met mine. The seconds that pass seem to slow down, my palm started to sweat, my lips trembled, and I felt my stomach filled with butterflies... but all of this I ignored as soon as I have realized what just happened. I shoved him away and stand on my own. Pati ang bench ay inayos ko na rin para maiwasang maulit ang nangyari.
I glanced sideways to avoid his gaze until I remembered what he just said a few minutes ago. “Anong-”
“Forget it.” putol niya sa’kin ng hindi ako tinitignan. Umupo siya sa bench at nakatingin lang sa gate. “Bakit hindi mo kasama ang boyfriend mo?” Ang tono ng pagkakasabi niya ay tulad noong sinabi ni Kester sa kanya na kami na. Alalang-alala ko pa ang sagot niya. Well, it has just been three days since then.
“Kervs, kami na ni Chenee!” masayang balita ni Kester sa kanya nang salubungin namin siya mula sa pagkakapanalo ng team sa basketball game.
Huminto lang siya saglit para tingnan ako at si Kester, bago siya tuluyang nagsalita. “So?” he said, indifferently and started to walk fast, leaving us behind.
“Anong so?! Mag double celebration tayo dahil nanalo rin ang team!”
Hindi ko maintindihan ang naramdaman ko ng panahong iyon pero parang nakulangan ako sa reaction ni Kervin. It seems like it was unreal! I was expecting him to react violently or congratulate us with a smile. It’s either of the two, that’s what I’ve thought. Pero nagkamali ako. And I realized that the thing that disappointed me the most was not his indifference but the thought that I already knew him. Hindi pa pala.
“Nandoon siya sa loob ng bahay,” matamlay kong sagot bago naupo sa tabi niya. “Kausap niya si Ginny.” Hindi ko napigilang idagdag.
Okay I admit, I’m still bothered by the fact that they’re still inside the house and I have no idea what was happening inside. Sinadya ko iyong sabihin kay Kervin, nagbabaka-sakaling aayain niya akong pumasok sa loob para tingnan ang ginagawa ng dalawa. Natatakot kasi akong pumasok mag-isa at baka kung ano pa ang madatnan ko. Though Kervin’s gaze narrowed into a squint, he didn’t really bother to offer me company to go inside the house. Instead, we patiently waited outside, under the shade of the tree until I heard the door open.
Umiiyak pa rin si Ginny nang lumabas ito pero ngayon ay hindi na siya nagsisisigaw. Mahigpit ang kapit niya kay Kester. Alam ko dahil halos mapunit na nga ang t-shirt ng boyfriend ko sa ginagawa niya. Kester tried to talk to her so that she’d let go but she insisted, cluthing even more to his shirt. Para siyang isang batang ayaw mahiwalay sa Nanay niya. Thankfully, Kervin was able to persuade her to go home. Ito na rin ang nagprisintang maghahatid kay Ginny.
Nang makaalis na sila ay naiwan kaming dalawa ni Kester. Iniwas ko ang aking tingin sa kanya. Kinakabahan kasi ako, baka kapag nakipagtitigan ako sa kanyang mga mata ay masabi ko lahat ng naisip ko kanina. “Chenee, I’m sorry.” His warm hands held mine, squeezing it tightly. “Hindi ko inakalang magwawala siya. Hindi naman siya ganon.”
“Wala kang dapat ihingi ng pasensya.” sagot ko na hindi pa rin siya tinitingnan.
Maya-maya ay binitawan niya ang kamay ko. I felt empty without his hands but I didn’t call out his name when he left. Hindi ko rin siya sinundan ng tingin kung sa’n man siya tumungo. Umupo nalang ako at inabala nalang ang sarili ko sa pagtingin sa asul kalangitan, sa mga ibong lumilipad ng pagkataas-taas, pati na sa ulap na tila hugis puso. Napakurap naman ako ng mukha ni Kester ang sunod kong nakita. He was standing in front of me, blocking the perfect view of the sky.
Inilabas niya ang kanyang kanang kamay at bumugad sa akin ang isang gumamela. Napakamot pa siya ng batok bago nagsalita, “This is to say sorry for what happened. I know this isn’t enough, Chenee. Tapos ito pa ang unang bulaklak na ibibigay ko sa’yo mula ng naging tayo at ang cheap pa nito! Galing lang sa garden. Pero promise, bibili ako ng mamahalin kapag nakaluwas...” He paused when I started to laugh, then hesitantly continued, “ng siyudad.”
Tinanggap ko mula sa kanya ang bulaklak at tinitigan ito ng maigi. “Cheap? Oo, cheap nga ito.”
I couldn’t hide my amusement as a frown formed in his face. Ang cute. Nakanguso pa ito. “Sorry Chenee-”
“Hindi ko kayo maintindihang mga lalaki.” panimula ko ng nakangiting tinititigan ang gumamela. “Bakit ba ganyan kayong mag-isip? High maintenance ba talaga ang tingin niyo sa amin? We actually do not look at the price tag when we receive gifts from the person we love. Kapag gusto namin ng flowers, hindi kailangang gumasta pa kayo ng ilang papel na pera para makabili ng pinakamahal na bouquet. Isang simpleng ganito lang, sapat na.” I beamed at him as I gave him the flower. Nakangiti naman siya nang iipit ito sa aking kanang tenga. “Kapag hiniling naman namin ng chocolates, hindi kailangang toblerone, hersheys or whatever brand ang ibigay niyo sa amin. Kahit iyong simpleng mabibili lang sa tindahan, okay lang. What matters is that the sweetness of the chocolate resembles your feelings for us. At kapag nagdemand kami ng message mula sa inyo, well, you do not really need to write five paragraphs of pure cheeziness. Kahit simpleng ‘Good morning my princess, start your day thinking of me. I love you’ napapangiti na kami. Ganon lang kami kababaw. Ganoon lang kami ka-simpleng pakiligin. Ganoon lang kasimpleng buoin ang araw ng isang babae. Gets?”
Malapad ang kanyang ngiti nang iharang niya ang kanyang kamay, “Wait, Chenee. Ipa-process ko muna.” Hinawakan niya ang kanyang baba habang nakatingin sa’kin, na tila nag-iisip siya ng malalim.
Ilang segundo lang ay nagtanong na siya. “Hmm, so kapag hiniling mo ng huggable teddy bear, hindi kailangang Blue Magic? Pwedeng ako lang kahit hindi bilog na malaki at malambot ang tiyan ko?”
Napatawa naman ako sa sinabi nya at kaagad na napatayo, “Yes, ikaw sapat na.” and I hugged him as tight as I could. “Pero hindi pa ako sanay sa teddy bear na may abs!” bulong ko pa rito nang maramdaman ko ang matigas niyang abdomen.