Τοσκάνη, Ιταλία
Η το πανάκριβο κρασί ρέει άφθονο στον κήπο του αρχοντικού του 18ου αιώνα. Άλλη μια παγκόσμια επιτυχία για την εταιρεία. Ολοένα και περισσότερος πλούτος. Οι συζητήσεις τους έχουν αρχίσει να με κουράζουν. Από την απέναντι πλευρά του τραπεζιού, τον βλέπω να μου χαμογελά πονηρά και να τείνει το ποτήρι του προς το μέρος μου κάνοντας μια πρόποση. "Στην υγειά σου." Οι λέξεις διαγράφονται στα χείλη του χωρίς όμως να ακουστούν. Η ορχήστρα συνεχίζει να παίζει τα τοπικά παραδοσιακά τραγούδια της περιοχής. Η ώρα έχει περάσει προ πολλού και το μισοφέγγαρο αχνοφαινεται ανάμεσα στα σύννεφα.
Όσο περισσότερο τον παρατηρώ, τόσο περισσότερο τον θέλω. Είναι ντυμένος με ένα λευκό πουκάμισο και έχει αφήσει μερικά κουμπιά κάτω από τον λαιμό του ανοιχτά. Από μέσα φαίνεται ξεκάθαρα η χρυσή αλυσίδα που κρατά το εξίσου χρυσό έμβλημα της οικογένειας του, ίδιο με αυτό που κοσμεί το μικρό δάχτυλο του δεξιού χεριού του. Σύμβολο εξουσίας. Αντίθετα, εγώ είμαι ντυμένη με ένα μαύρο σατέν φόρεμα που φτάνει μέχρι τους αστραγάλους μου και αφήνει εκτεθημενη την πλάτη μου.
Τα χέρια μου είναι καλυμμένα με γάντια, όπως πάντα, φτιαγμένα από μαύρη δαντέλα που φτάνουν λίγο ψηλότερα από τον αγκώνα μου. Κάποια σημάδια πρέπει να παραμείνουν κρυφά.
Σηκώνομαι από το τραπέζι, αφού πρώτα απολογηθω κι έπειτα κατευθύνομαι προς τον κήπο με τις τριανταφυλλιές. Είναι το αγαπημένο μου σημείο. Ακούω βήματα πίσω μου. Δεν γυρίζω να κοιτάξω. Ξέρω ότι είναι αυτός. Τον νιώθω να με τραβά κοντά του από την μέση μου και κολλάω πάνω του.
"Φοράς το άρωμα που σου αγόρασα." Ακούω την φωνή του από πίσω μου. Τα χείλη του φιλούν την βάση του λαιμού μου και τα δάχτυλα του στην μέση μου διαγράφουν μικρούς κύκλους που κατρβαινουν όλο και πιο χαμηλά.
Ανατριχιαζω στο άγγιγμα του. Μπορεί να ευθύνεται και το δροσερό αεράκι για αυτό. Ξέρω όμως ότι τον θέλω.
Με μια κίνηση με γυρνά και με κόλλα στον τοίχο από πίσω μου με τα χείλια του να συνθλίβουν τα δικά μου σε ένα παθιασμένο φιλί.
"Όπως πάντα μέσα στην χλιδή." Διαπιστώνει. "Και αυτά τα διαμάντια είναι δικό μου δώρο."
"Ξέρω να εκτιμώ το καλό γούστο." Αναφέρω.
"Πως αισθάνεσαι που γίναμε ακόμα πλουσιότεροι;" Με ρωτά.
"Πανέμορφα, μα δεν ξεχω ποτέ από που ξεκίνησα. Από τις φτωχότερες γειτονιές της Νάπολης. Όπως ακριβώς κι εσύ. Και επίσης δεν ξεχνώ τις θυσίες που έκανα για να φτάσω ως εδώ. Μόνη μέσα στην μαφία, ως ένα απλό δόλωμα, κατέληξα αρχηγός αυτής."
"Μαζί είμαστε οι αρχηγοί της. Εξουσιαζουμε τον κόσμο."
"Από άκρη σε άκρη."
"Και πως αισθάνεσαι που σε έχω κολλήσει στο τοίχο, με τα δάχτυλα μου να ανεβαίνουν ανάμεσα στα πόδια σου;" Λέει καθώς σηκώνει το φόρεμα μου και τα δάχτυλα του χορεύουν αργά και βασανιστικά κατά μήκος των γλουτών μου, και εν τέλει φτάνοντας στον πύρινα μου.
"Έχω καυλώσει." Απαντώ. "Και θέλω να νιώσω τα δάχτυλα σου μέσα μου."
"Απαπαπαπα. πάντα ανυπόμονη. Θέλω να σε βασανισω λιγάκι."
"Γιατί;" Ρωτάω απελπισμένα.
"Γιατί είσαι κακό κορίτσι. Έχεις σκοτώσει ανθρώπους. Πουλάς όπλα και ναρκωτικά. Και θα πρέπει να υπάρξει τιμωρία για αυτό."
"Ότι θες, αρκεί να σε νιώσω"
Ξαφνικά τον βλέπω να με σημαδεύει με το όπλο του. Κατεβάζει την ασφάλεια και οπλίζει.
"Στα γόνατα. Τώρα!" Ο τόνος του επιτακτικος. Δεν σηκώνει αντιρρήσεις.
Γονατίζω και τον κοιτάω στα μάτια ενώ το όπλο του έχει κολλήσει στον κρόταφο μου.
"Γαμωτο σου, μην με κοιτάς με αυτό το βλέμμα. " Αναφωνεί ηττημένος.
Χωρίς να σπάσω την οπτική επαφή μας, αγγίζω δειλά την ζώνη του. Ξεκουμπωνω το παντελόνι του και τον παίρνω μέσα στο στόμα του. Με το ενα του χέρι κρατά σταθερά το όπλο ενός με το άλλο αρπάζει τα μαλλιά μου και κινεί το κεφάλι μου με τον ρυθμό που του αρέσει. Τον βλέπω να έχει ρίξει πίσω το κεφάλι του και να το απολαμβάνει. Οι αναστεναγμοί του με ανάβουν ακόμα περισσότερο και φωνάζει το όνομα του καθώς τελειώνει στο στόμα μου.
Με βοηθά να σηκωθώ και περνά το δάχτυλο του πάνω από τα χείλη μου.
"Έτσι μπράβο." Λέει ικανοποιημένος.
"Τώρα ήρθε η ώρα για την ανταμοιβή σου."
Σηκώνει το φόρεμα μου και δίνει μικρά φιλιά στους γλουτούς μου. Μου ξεφεύγει μια κραυγή όταν η γλώσσα του μπαίνει μέσα μου και παίζει μαζί μου, διαγράφοντας κυκλικές κινήσεις.
Νιώθω πως θα εκραγω σύντομα. Τα δάχτυλα μου μπλέκονται στα μαλλιά του και κλείνω τα μάτια μου απολαμβάνοντας την αίσθηση.
Λίγο πριν φτάσω στην κορύφωση σταματά.
"Γιατί με βασανίζεις;" Τον ρωτω με λύπη και αγανάκτηση ταυτόχρονα.
Αντί για απάντηση με γυρίζει ώστε να αντικρίζω τον τοίχο και χωρίς να χάσει λεπτό, μπαίνει μέσα μου βίαια κάνοντας με να φωνάζω από τον πόνο και την ηδονή. Οι κινήσεις του γίνονται πιο δυνατές και γρήγορες. Ρίχνω το κεφάλι μου προς τα πίσω και τον νιώθω να δαγκώνει τον λαιμό μου. Τα ποδια μου τρέμουν και κατακλύζομαι από ηδονή. Τελειώνουμε σχεδόν ταυτόχρονα, με τους αναστεναγμούς μας να καλύπτουν οι ήχοι της μουσικής.
Απομακρύνεται από κοντά μου και ανοίγω το κολιέ μου. Παίρνω μια μυτια και νιώθω την κόκα να εισβάλει στον οργανισμό μου. Του προσφέρω και αυτού.
"Μου είχες πει ότι θα την σταματούσες." Μου λέει.
"Θα την σταματήσω όποτε την σταματήσεις κι εσύ."
"Θέλεις να πεθάνεις;" Με ρωτά.
"Μπορεί. Απαντώ χαμογελώντας και απομακρύνομαι από κοντά του.