{+}{+}{+}
Adrien sığınacak bir karton kutu bulduğunda iliklerine kadar sırılsıklam olmuştu. Ara sıra gök gürültüsüyle birlikte yağmur yağmaya devam ederken kutunun içine oturdu.
Bir zamanlar boş bir evde yaşayan ve şimdi kelimenin tam anlamıyla sokaklarda başıboş yaşayan yürüyen bir uğursuzluk gibi hissetti. Yaptığı her şey, neden olduğu herhangi bir hata insanları her zaman hayal kırıklığına uğratmış gibiydi.
Asla yeterince iyi değildi, kusurları olduğu için uzun zaman önce öğrendiği bir dersti. Babasının gözünde Adrien yürüyen bir kusurdu ve onun istediği mükemmel model çocuk değildi.
Şimdi nereye geldiğine bir bak, aşkı bulamadığı takdirde sonsuza dek kedi olmaya lanetlenmişti, bu onun uzaktan bile bilmediği bir şeydi. Aşkta gördüğü tek şey zayıflık ve acıydı. Öyleyse neden o Tikki cadısı onu aramasını istesin ki?
Ne kadar acınası olduğunu kanıtlamak için başka bir hata yapabilir mi acaba? Ona kötü bir şaka bile yapmamıştı. Sırılsıklam olmuş ve kuyruğu hafif kanayan bir karton kutunun içinde oturuyordu.
Keşke şansı değişse. Ironik bir şekilde onun simgesiydi, kara kedi yani. Hayatı boyunca olduğu gibi isminin de şanssız olması gerekiyordu.
Yağmur biraz hafiflemeye başladı, bu yüzden Adrien iç karartıcı düşüncelerini bırakıp yoluna devam etmeye karar verdi. Çok geçmeden yine öfkesi artmaya başladı. Yeşil gözler, yenilgiyle başını eğmeden önce yukarıdaki fırtınaya baktı.
Adrien'ın kedi kulakları seğirdi ve arkadan gelen ayak sesleriyle başını kaldırdı. Yoldan geçen birkaç araba dışında sokaklar neredeyse boştu. Aklı başında kimin dışarıda olacağını merak etti.
Yağmur durdu ve yerini yere düşen damlaların sesi aldı. Adrien döndü ve aşağıda şemsiyeli bir kızın onu izlediğini gördü.
"Seni zavallı kedicik. Böyle havada ne yapıyorsun? Kayıp mı oldun?" Kız yakasını fark ederek sordu. Eğildi ve muhtemelen bir tür adres arayarak zili inceledi. Adrien sadece alaycı bir şekilde cevap vermek için miyavlayabildi ama bu kızı hiç şaşırtmışa benzemiyordu.
"Hadi gel. Seni eve götürüp kurulayayım. Hazır gelmişken sana biraz yiyecek ve su getirebiliriz," dedi Mavinette kediyi alırken. Adrien, o yemekten bahsedene kadar onun ne kadar aç olduğunu fark etmemişti.
Şimdi düşününce, kahvaltıyı ve öğle yemeğini kaçırdı, neredeyse akşam yemeği vaktiydi. Özellikle midesi biraz guruldadığında gerçekten acıkmıştı. Kedi olduğu gerçeği olmasaydı, utançtan kızarırdı.
Kız kaldırımda yürürken düşünceli bir şekilde mırıldandı. Adrien, bu kızın ne düşündüğünü merak ederek tek kaşını kaldırdı.
"Sana Kara Kedi dememde bir sakınca var mı? Kısaca Kedi," diye sordu kız. Bu, çocuğun adını duyunca ilgisini biraz artırdı.
(Chat Noir diyor. Kısaca Chat diyor ama Kara demesini istemedim)
Kara Kedi, en sevdiği anime şovlarından biri olan Mucize Uğur Böceği'nde kurgusal bir karakterdi. Bu kız onu izliyor mu ya da böyle bir isim düşünecek bir şey mi var? Bu onun için bir muammaydı ama bu konuda bir seçeneği olduğundan pek yakınmıyordu.
"Elbette, o kadar da kötü bir isim değil sanırım. Daha kötüsü olabilirdi, başka seçeneğim olmadığından değil,"
İçini çekti Adrien, aklına gelebilecek daha kötü isimleri düşünerek. Yine de Mavinette'in duyabildiği tek şey onun miyavlamalarıydı.
Bir fırına girerken, "Bunun evet olduğunu varsayacağım," diye yanıtladı. Burnuna, şimdiye kadar kokladığı en tatlı kokularla dolu rahat, sıcak hava çarptı. Cennette miydi? Teşhir kutusundaki o altın kruvasandan tatmadan gitmesine imkan yoktu. Neredeyse kızın koluna salyası akıyordu.
"Marinette, nerelerdeydin?" Çinli bir bayan, artık Marinette olarak adlandırılan kızı sorguladı.
"Üzgünüm anne. Fırtınanın başlamasını beklemiyordum ve buraya gelirken telefonumun şarjı bitti," diye özür diledi Marinette, boştaki eliyle ensesini mahcup bir şekilde kaşıyarak. Marinette'in annesi, unutkan kızına başını sallayarak içini çekti.
O sırada Marinette'in kollarında küçük bir misafir fark etti.
"Kediyi nereden aldın?" diye sordu tek kaşını kaldırarak.
"Onu sağanak yağmurda buldum. Sahiplerini bulana kadar bende kalabilir mi? Barınakta ya da sokakta kalmasını istemiyorum. Hatta onunla ilgilenirim," diye yalvardı Marinette.
"Kediyi fırında değil de evde tuttuğun sürece sorun yok. Lütfen sen de ona fazla bağlanma... Biliyorsun-"
Marinette hemen araya girerek annesine gülümseyerek, "Anne, her şey yoluna girecek," dedi. Adrien, kızın üzerindeki tutuşunun rahatsızlıkla sıkılaştığını hissetti. Kadın başını sallayıp kızının gitmesine izin vermeden önce yüzünü buruşturdu. Marinette üst kattaki apartmana çıkan merdivenleri tırmandı.
İçeri girdiğinde dairenin bu kadar küçük olması Adrien'ı şaşırttı. Mutfak ve oturma odası hemen hemen aynı odaydı. Kendi odasının büyüklüğüne kıyasla ikinci bir kata ihtiyaç duyardı. Yine de, bunda garip bir şekilde hoş hissettiren bir şey vardı. Ilıktı.
Karşılama korkutucu veya soğuk değildi.
Marinette onu yere yatırarak "Bakalım sana yiyecek bir şeyler bulabilecek miyim?" dedi. Kedi yemek denilince neşelendi ve Mavinette'nin arkasından buzdolabına koştu.
Marinette buzdolabını açtı ve bir kap çıkana kadar içindekileri karıştırdı. Paket açtı ve mikrodalgaya yerleştirerek çalıştırdı. Sonra bir kase aldı ve Adrien'in önüne koymadan önce suyla doldurdu.
Oğlan birkaç tur su içtikten sonra yanına bir tabak dumanı tüten tavuk kondu. Midesi doyuncaya kadar açgözlülükle yedi.
"Gerçekten acıkmış olmalısın," dedi Marinette, onun kafasını okşamak için uzanarak. Adrien kıza ters ters baktı ve onu uzaklaştırmak için neredeyse pençelerini salladı. Marinette elini geri çekerek buna mecbur kaldı.
Onun acıması ya da duygusal evcil hayvan duyguları için havasında değildi. Babasının asistanı Natalie ve koruması Gorilla'nın (maymun görünümüne verilen takma ad) acıyan bakışlarından nefret ediyordu. Adrien'a zayıf ve duygusal olmaması öğretildi.
Yine de o kadar savunmasız bir durumdaydı ki, birinin, tercihen o cadının gırtlağını sökmek istedi! Onun kötü oyunları olmasaydı, o zaman burada kendini bu kadar güçsüz hissetmiyor olmazdı.
Marinette, Adrien'ı tekrar kaldırmadan önce boş tabağı lavaboya koydu. Kadın merdivenlerden yukarı çıkıp gizli bir kapıyı açtığında Adrien itiraz etmek üzereydi. Odası gibi görünen yerin pamuk şekeri kusmuğu gibi olması, aklına ilk gelen şeydi. Kahverengi ahşap zeminler dışında tüm odası pembeydi.
Adrien tiksintiyle inledi. Pembe renkten tutkuyla nefret ediyordu. Baskın kırmızının bir tonu fazla kız gibi ve yumuşaktı. Böylesine kırmızının azalmış bir rengini giymektense çıplak görülmeyi tercih ederdi.
"Henüz bilmiyorsan, burası benim odam," dedi Marinette, Adrien'ı yere indirip onu olumsuz düşüncelerinden uzaklaştırarak alaycı düşüncelerle değiştirdi. Oturdu, yeşil gözleri kızdan ve odasından etkilenmemişti.
"Bu tam bir kabus olacak," diye mırıldandı alçak sesle. Mavinette onun sadece "miyavladığını" duydu ve sonra parlak bir şekilde gülümsedi.
"Hoşuna gitti mi?" diye sordu. Adrien bu kıza ondan ve ondan ne kadar nefret ettiğini söylemek istedi ama denemenin faydası yoktu. Bunu tamamen farklı bir cevap olarak kabul edecekti.
Marinette başını tekrar okşamak için diz çöktü ama insan aklı olan kedi elden kaçındı. Kısık gözlerle, uzanamayacağı kadar uzağa uzanmak için şezlongun altına girdi.
Hayal kırıklığı mavi gözlerini hafifçe doldurdu ama buharlaşarak küçük, anlayışlı bir gülümsemeye dönüştü. Ayağa kalktı, masaya yöneldi ve bir şeyler üzerinde çalışmaya başladı. Adrien onun ev ödevi falan üzerinde çalıştığını anladı ve biraz kestirmek için uzandı.
Derin bir uykuya dalmadan önce acı bir şekilde, "O benimle giyinme oyunu oynamaya karar vermeden önce nasıl eski haline döneceğimi bulmalıyım," diye düşündü.
{+} {+} {+}
Güzel gidiyor eğleniyorum sjdnaoxnaks
.
.
.
.
.
.
.