"Συγγνώμη" πήγε κοντά του και τον αγκάλιασε σαν να ήταν ακόμα εκείνο το παιδάκι που δεν ήθελε να φεύγει εκατοστό από την μαμά του.
Η Μιρέλα είχε βγει έξω γιατι την πήραν τηλέφωνο. Θα το έκλεινε στα μούτρα αν ήταν από δουλειά αλλά ήταν η γιαγιά της. Και στην γιαγιά δεν το κλείνουμε ποτέ.
Οπότε η Χριστιάννα βρήκε την ευκαιρία και πήγε κοντά στον γιό της.
"Δεν ήξερα πως θα έρθει. Δεν με πήρε καν τηλέφωνο το ζώον. Ήρθε και μου είπε πως ήθελε άμεσα να μιλήσει με την Μιρέλα γιατί σταματήσατε την χρηματοδότηση" τον κοίταξε με παράπονο. "Εμένα δηλαδή πότε θα μου το λέγατε"
Ένιωσε άσχημα γιατί είχε δίκιο. Δεν έπρεπε να το μάθει από τρίτους, την αγορά το θέμα οπότε έπρεπε να το μάθει από τον ίδιο. Την αγκάλιασε πίσω και της άφησε ένα φιλί στο μάγουλο.
Η Χρίστη και ο Άγγελος ήταν πάντα κοντά. Όσο ήταν σε εκείνον τον γάμο έπρεπε εκείνη να τον προστατέψει, γιατί είναι το παιδί της, και δεν έφταιγε σε τίποτα να τα τραβήξει όλα αυτά.
Μόλις όμως πήραν διαζύγιο όσο και να νόμιζαν πως θα σταματούσε όλο αυτό, δεν έγινε. Τότε ο Άγγελος πήρε την πρωτοβουλία να προστατέψει αυτός την μητέρα του.
Σκοπός του ήταν να φύγει από την ζωή τους αυτός ο άνθρωπος γρήγορα. Εξού και η εταιρία στα δεκαοκτώ. Όσο πιο μακρυά, και χωρίς επαφές, τόσο το καλύτερο.
Αλλά, δυστυχώς, πάντα θα είναι εκεί κάπου χωμένος. Γιατί ο τύπος είναι άρρωστος.
Και όσο και να μην το παραδέχεται η Χριστιάννα, είναι και ο γιος της, ο μικρός της, ο Ηλίας του. Αλλά δεν θα το παραδεχτεί ποτέ.
"Δεν ήξερα πως θα ρίξει τα μούτρα του να έρθει σε εσένα"
"Αυτό δεν είναι δικαιολογία Άγγελε"
"Το ξέρω, έπρεπε να στο πούμε, συγγνώμη" ήταν ειλικρινές και το δέχτηκε.
"Μην με βγάλεις έξω από αυτό" γύρισε και την κοίταξε με ερωτηματικά να σχηματίζονται στο κεφάλι του.
"Γιατί θες να ξαναμπλέξεις ρε μαμά;" ήταν αγανακτισμένος με αυτό το θέμα.
"Αν είναι η τελευταία μου ευκαιρία να τον δω να πληρώνει τότε θα βοηθήσω. Στο κάτω κάτω, τόσα χρόνια παντρεμένοι ήμασταν, όλο και κάπου θα μπορώ να βοηθήσω" Δεν ήθελε να ακούσει αντίρρηση και δεν άκουσε.
Ήθελε να της πει όχι, και πως δεν ήταν ώρα για αυτά, και πως δεν θέλει να την χάσει αν χάσουν και αυτοί. Αλλά δεν είπε τίποτα.
"Θα σε κρατώ ενήμερη" και μπήκε μέσα η Μιρέλα.
1995
"Αθηνά τι λες; Ξέρεις πόσο μεγάλο βήμα είναι αυτό; Είστε νέοι! Αν κάτι πάει λάθος τι θα κάνετε;" προσπάθησε να την λογικεύσει η Χρίστη, η Εύη δεν μίλαγε γιατί και εκείνη τα ίδια είχε κάνει αλλά της βγήκαν σε καλό.
"Μιλάς εσύ; Που αρραβωνιάστικες με ένα χρόνο γνωριμίας;" της σήκωσε το μεσαίο δάχτυλο αλλά δεν είπε κάτι άλλο. Ένα δίκιο εδώ που τα λέμε το είχε. Αλλά με το βρήκε δικαιολογία μίλησε.
"Εγώ όμως δεν έχω παντρευτεί ακόμα. Ούτε θα ανοίξουμε γραφείο μαζί!"
"Το γραφείο το σχεδιάζουμε εδώ και τόσο καιρό. Είναι καθαρά επαγγελματικό, ακόμα και αν χωρίσουμε αυτό θα το κρατήσουμε. Έχεις ιδέα πόσα λεφτά πρέπει να σκάσουμε; Δεν πρόκειται να το αφήσουμε, άσε που το αγαπάμε και οι δύο. Ε τώρα το πρώτο ήταν λίγο πιο απότομο"
Ήταν όντως πιο απότομο αλλά δεν μπορούσαν να περάσουν το χαμόγελο στα χείλη της κολλητής τους. Ήταν τόσο χαρούμενοι και οι δύο.
Της έκανε πρόταση πριν κάτι μέρες, στις διακοπές που είχαν πάει. Δεν το είχαν πει ποτέ είναι η αλήθεια, πάντα συζητούσαν το ενδεχόμενο να μείνουν μαζί αφού τελειώσουν τα μεταπτυχιακά τους. Αλλά αυτό ήταν λίγο πιο απρόσμενο.
Επίσης, ήταν πολύ καλά μαζί. Σπάνια τσακωνόντουσαν γιατί η Αθηνά είναι ο πιο ήρεμος άνθρωπος. Ακόμα και να νεύριαζε ο Πέτρος καταλάβαινε πως έκανε λάθος και το έκοβε. Γιατί η Αθηνά νεύριαζε μόνο αν την αδικούσαν.
Η Εύη πήρε τον λόγο. "Να γίνω κουμπάρα;" η Χρίστη την κοίταξε επιθετικά. "Εεε πάρε σειρά! Εγώ θα γίνω!" η νύφη γέλασε με τα χάλια τους.
"Κορίτσια παντρεύομαιιιι" έσυρε το ι καθώς σηκωνόταν όρθια και έπεσε στην αγκαλιά τους σαν παιδάκι κουνώντας πόδια και χέρια. Οι κοπέλες γέλασαν μαζί της αλλά συμμερίζονταν την χαρά της.
"Θα γίνω κουμπάρα"
"Θα γίνω κουμπάρα" είπαν και οι δύο μαζί και έριξαν ένα δολοφονικό βλέμμα.
Ήταν μια ωραία μέρα, ευτυχώς, γιατί ήταν λίγες από μια φάση και μετά.
Τον Οκτώβριο του 1995 η Αθηνά και ο Πέτρος παντρεύτηκαν στον Ναό του Αγίου Παντελεήμονα στην Ρόδο. Έτσι το ήθελαν και οι δύο, μιας και κατάγονταν από εκεί.
Το γραφείο τους άρχισε να γίνεται το καλύτερο σε όλη την Ελλάδα μέσα σε λιγότερο από έξι μήνες. Άνθρωποι από όλοι την Ελλάδα ζητούσαν να τους αναλάβουν. Οπότε τον Ιούνιο του 1996 άνοιξαν μαζί την εταιρία τους την Α.Π.Τριανταφυλλίδη.
Στην αρχή ήταν κάτι μικρό, ίσα ίσα, για τα άτομα που είχαν προσλάβει. Είχαν μόνο λίγους και ικανούς, εκείνοι τους είχαν μάθει τα περισσότερα.
Αρχές 1997 έγινε η εταιρία που ξέρουμε μέχρι σήμερα. Η πρώτη παγκόσμιος, και πότε δεν έχει πέσει νούμερο πιο κάτω.
Παρόν
"Δεν θα πας" τον έγραψε τελείως και άνοιξε την πόρτα του γραφείο της και πήγε προς το ασανσέρ. Εκείνος πήγαινε από πίσω της σαν σκυλάκι.
"Ρε Μιρέλα!" πολλοί είχαν γυρίσει και τους κοίταζαν αλλά δεν την ένοιαζε καθόλου, ούτε τον Άγγελο.
"Άγγελε, σου είπα θα πάω. Δεν θα τους φοβηθούμε κιόλας" Δεν μπορούσε να καταλάβει από που πήγαζε τόση αυτοπεποίθηση. Όπως ήταν λογικό, βαρέθηκε να κρύβεται. Ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσει κάποια πράγματα.
"Όχι θα τους φοβηθούμε. Εχεις ιδέα τι μπορεί να σου κάνουν;" μπήκαν στο ασανσέρ μαζί. Εκείνη σταύρωσε τα χέρια κάτω από το στήθος της.
Δεν φαντάζεσαι.
"Υποθέτω πολλά. Αλλά Άγγελε, δεν μπορούμε να κρυβόμαστε όλη την ώρα. Θα πάω, θα μάθω τι θέλουν, θα αρνηθώ, και μετά βλέπουμε" το σχέδιο ήταν να περιμένουν να κάνουν κάποια λάθος κίνηση. Χαζό, αλλά μέχρι στιγμής αυτό είχαν.
"Άσε με να έρθω μαζί σου βρε αγάπη μου. Μαζί τους μεγάλωσα, κάτι ξέρω-" τον διέκοψε μόλις βγήκαν από το ασανσέρ με ένα χαμόγελο κολλημένο στα χείλη της.
"Πως με είπες;" ο Άγγελος δεν ήξερε αν πρέπει να γελάσει ή να κλάψει.
"Δεν είναι ώρα-" Δεν την είχε πει ποτέ έτσι. Το λάτρεψε.
Του άφησε ένα απαλό φιλί στα χείλη χωρίς να την νοιάζει αν τους είδε όλη η εταιρία. "Θα σε πάρω τηλέφωνο Αγγελούκο"
Περπάτησε προς την πόρτα. Χαιρέτησε την Βιβή που έκανε το ίδιο με ένα χαμόγελο και ξεκίνησε για τον προορισμό της.
[...]
Είχε φτάσει απέξω και όσο και αν το έπαιζε σκληρό καρύδι είχε χεστεί λίγο πάνω της. Είχε να πάει στο στέκι από εκείνη την μέρα...
Πρώτη Ιουνίου του δύο-χιλιάδες δεκαεννέα. Η χειρότερη μετά της ζωής της.
Προσπάθησε να μην το σκέφτεται. Δεν έπρεπε να την πάρει από κάτω. Ειδικά τώρα που έπρεπε να δείχνει ανώτερη, να δείξει την πραγματική της αξίας.
Κάνεις δεν θα την θυμόταν και ήταν σίγουρη για αυτό. Δεν υπήρχε καμία φωτογραφία της και τότε ήταν πολύ διαφορετική.
Όσο περίεργο και να σου ακούγεται ήταν το γνωστό κάτφισ. Βαφόταν τόσο έντονα, με τόσο βαμμένο μαλλί, με τόσο αλλαγμένα ρούχα, που αποκλείεται κάποιος να την δει και να πει πως είναι αυτή.
Πήρε μια βαθιά ανάσα και χτύπησε την πόρτα με το συνθηματικό τους. Ας παίξει λίγο μαζί τους. Μπορεί να είναι στον χώρο τους αλλά κάποτε αυτός ο χώρος της ανήκε, κάποτε ήταν η βασίλισσά του.
Ένας τύπος από παλιά-δεν έχει συγκρατήσει το όνομα του-άνοιξε την πόρτα. Την κοίταξε περίεργα.
"Νομίζω είσαι στο λάθος μέρος κοπελιά" ρόλαρε τα μάτια της. Ακόμα να τους μάθει τρόπους ο Ηλίας. Μισές δουλειές.
"Εγώ πάλι νομίζω είμαι στο σωστό. Με περιμένουν τα αφεντικά σου" έκανε να μπει μέσα αλλά την σταμάτησε.
"Ονομα"
Χαμογέλασε ένοχα. "Μιρέλα Τριανταφυλλίδη" αρχίζει και αγαπάει το όνομα της.
Ο τύπος γούρλωσε τα μάτια και κοίταξε μέσα τους άλλους. Τέτοια ώρα καταστρώνανε σχέδιο.
"Η γνωστή;" ρώτησε αβέβαια. Την κοίταζε από πάνω μέχρι κάτω. Ακόμα και όταν δεν ήταν η Σάρα είχε εξουσία πάνω στα τσιράκια του Ηλία και του Αποστόλη.
"Η γνωστή. Μπορείς να κάνεις στην άκρη; Δεν έχω όλη μέρα" και έκανε ακριβώς ο,τι του είπε. "Ευχαριστώ"είπε ευγενικά και περπάτησε προς τα μέσα.
Τα τακούνια της ηχούσαν σε όλο το δωμάτιο. Όλοι την κοίταζαν, άλλοι με ανοιχτά στόματα, άλλοι περίεργα, άλλοι με δυσφορία και άλλοι με θαυμασμό. Ο χώρος της ανήκε για άλλη μια φορά.
"Για μια ακόμα φορά κατάφερες να έχεις όλα τα βλέμματα πάνω σου. Στο δίνω" άκουσε την φωνή του Ηλία χωρίς να δείξει τον φόβο που ένιωθε. Δεν έπρεπε να τα παρατήσει τώρα. Θα τα κατάφερνε.
"Είδες πόσο θελτική είμαι και χωρίς με εσένα στο πλάι μου;" Δεν είχε ιδέα από που πήγαζε αυτή η ειρωνεία αλλά την λάτρευε. Ο ξανθός άντρας απέναντι της, πάλι όχι.
"Μην το παίρνεις και πάνω σου που κουβαλάς ένα όνομα" οι άλλοι δεν είχαν καμία ιδέα τι συνέβαινε. Απλά έβλεπαν αποσβολομένοι το θέαμα που διαδραματίζεται μπροστά τους.
"Μην στεναχωριέσαι που πλέον δεν μπορείς να αποκτήσεις αυτό το όνομα αλλά ο αδελφός σου ναι" χαμογέλασε νικητήρια και νευρίασε. Την άρπαξε από το χέρι και την πήγε στο παλιό δικό της γραφείο που πλέον ήταν δικό του.
Έκλεισε την πόρτα δυνατά πίσω τους και τράβηξε το χέρι της σαν να την χτύπησε ηλεκτρισμός."Αν με ξανακουμπήσεις θα σου τινάξω τα μυαλά στον αέρα"
"Πολύ άγρια έγινες. Ο Άγγελος είπε να σε πάρει με το μέρος του;" ήταν αδιανόητο αυτό που έλεγε. Την είχε κάνει ήδη μέσα σε κάτι λεπτά να νευριάσει.
"Δεν είμαι με κάποιου το μέρος Ηλία. Απλά δεν είμαι πλέον η Σαρούλα σου" και χαιρόταν τόσο για αυτό.
"Α ναι; Για αυτό τότε σταμάτησες την χρηματοδότηση;" ρώτησε ειρωνικά και έκατσε στην καρέκλα και εκείνη απέναντι του. Κάποτε καθόντουσαν ανάποδα. Πως αλλάζουν οι καιροί.
"Λες να θέλω να σε πληρώνω από πάνω; Έχεις ξεχάσει αυτά τα τρία χρόνια;"
"Νομίζω πως εσύ τα ξεχνάς Σάρα. Ξεχνάς έτσι την βοήθεια που σου πρόσφερα" έπρεπε να της κάνει πλάκα. Δεν παίζει να τα λέει όλα αυτά σοβαρά.
"Το όνομα μου είναι Μιρέλα, και αν εσύ πιστεύεις πως με βοήθησες κάνεις μεγάλο λάθος" Δεν ήθελε να ξανακούσει αυτό το όνομα. Γιατί δεν είναι αυτή. Ήταν κάποτε, αλλά πέθανε εκείνη την νύχτα μεσα σε ένα δωμάτιο βουτηγμένο στο αίμα.
"Δεν σε βοήθησα; Τότε δεν θα σε πείραζε να διαρρεύσει ποια είναι η Σάρα Σωτηροπούλου παντού;" τον κοίταζε μέσα στα μάτια με μια απάθεια. Είχε ξεχάσει πόσο μισεί αυτόν τον άνθρωπο.
Με την διαφορά πως τότε ήταν παιδί και τώρα ολόκληρος άντρας. Εκείνη ένα κοριτσάκι που ήθελε να ζήσει και τώρα μια ισχυρή γυναίκα.
Δεν είναι το ίδιο, μόνο το μίσος μένει ίδιο.
"Πότε θα έρθει ο Αλφα;" ρώτησε μετά από λίγο κοιτάζοντας τον το ίδιο.
"Σε λιγάκι υποθέτω θα είναι εδώ"
Και τότε έκανε την ερώτηση που από προχθές την έτρωγε. "Γιατί δεν μου είπες ποτέ πως ο Άλφα είναι πατέρας σου;" τα μάτια του γέμισαν του σκούρηναν και άλλο. Μπορεί ποτέ να μην τα έχει δει γκρι τώρα που το σκέφτεται.
"Γιατί δεν έπρεπε να ξέρεις, αν και τώρα που έμαθες πως αυτό είναι οικογενειακό, δεν νομίζω να μπορείς να κάνεις κάτι. Δεν θα πεις σε κανέναν πως είσαι η Σάρα, η δολοφόνος, σωστά;" ήταν λες και ήθελε να τον βγάλει λάθος. Την προκαλούσε, την προκαλούσε πολύ.
Δεν πρόλαβε να απαντήσει γιατί μέσα μπήκε ο Αποστόλης. Ήταν λαχανιασμένος, φαινόταν πως έτρεχε αλλά μόλις την είδε σοβάρεψε."Ήρθες τελικά"
"Τώρα που είστε όλοι εδώ, δεν μου λέτε και εμένα τι με θέλετε γιατί έχω και μια εταιρία μόνη της;" είχε σχολάσει, απλά ήθελε να φύγει από εκεί όσο πιο γρήγορα μπορούσε.
Πατέρας και γιος κοιτάχτηκαν συνωμοτικά. Η Μιρέλα δεν είπε τίποτα και απλά περίμενε να πετάξουν αυτό που ήθελαν.
Κυριολεκτικά της πέταξαν ένα φάκελο μπροστά της. Τους κοίταξε περίεργα, αλλά ο Ηλίας της έκανε νόημα να τον ανοίξει.
Μέσα είχε φωτογραφίες. Πολλές φωτογραφίες της Σάρας. Σε κάποιες ήταν βαμμένη, σε άλλες λίγο, σε άλλες κοιμόταν άβαφτη, σε άλλες ήταν με την Μαρίνα, σε άλλες σε αποστολές, σε άλλες με τον Ηλία και τον Βασίλη, και πάει λέγοντας. Κάτω στις φωτογραφίες έγραφε Σάρα Σωτηροπούλου.
Δεν έδειξε την ταραχή της αλλά τα χέρια της άρχιζαν να τρέμουν χωρίς να το ελέγχει.
"Δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα με αυτά. Η Σάρα δεν είχε ποτέ φωτογραφίες, ποτέ δεν είδε κανείς το πρόσωπο της" και το ήξερε αυτό. Ήταν το μόνο που ήξερε. Αλλά έκανε λάθος τελικά.
Ο Αποστόλης γέλασε και πήγε δίπλα στον γιο του, ήθελε να την κοιτάζει ευθεία στα μάτια."Είσαι δίπλα από την Μαρίνα, είσαι άβαφτη, λες να έχουν στείλει πολλοί ψεύτικες φωτογραφίες της Σάρας ενώ η υπόθεση μπήκε στο ράφι; Και να σου θυμίσω, έχουν μόνο την φωτογραφία της ταυτότητας σου" και στην ταυτότητα της ήταν βαμμένη. Θα έκαναν αμέσως στην σύγκριση.
Πως με τράβηξαν; Δεν γίνεται αυτό. Θα το έχει καταλάβει, θα άκουγε το φλας, θα το έβλεπε! Σε κάποιες κοιμόταν κιόλας, οπότε ήταν σίγουρη πως τις περισσότερες τις τράβηξε ο Ηλίας. Άλλες μάλλον ήταν από κάμερα.
Ήταν πιο έξυπνοι από ο,τι νόμιζε. Την παγίδευσαν και δεν ήξερε τι να κάνει. Μπορούσε να αρνηθεί την πρόταση τους, αλλά αν διαρρεύσουν οι φωτογραφίες αυτές; Θα χάσει, θα χάσει τα πάντα. Δεν θα κρατήσει την υπόσχεση στους γονείς της...
Ήθελε να βάλει τα κλάματα, να ουρλιάξει, να τους σκοτώσει όλους σε αυτό το δωμάτιο. Αλλά δεν το έκανε. Έβαλε πίσω στις φωτογραφίες στον φάκελο και τους κοίταξε.
"Τι θέλετε;" ήταν το μόνο που ρώτησε για να χαμογελάσουν και οι δύο. Δεν το πιστεύει πως κάποτε είχε ερωτευθεί αυτόν τον άνθρωπο. Ούτε επίσης πως ο Άλφα είναι ο πατέρας του Άγγελου. Ο Άγγελος είναι ο καλύτερος άνθρωπος. Δεν γίνεται να έχει αυτό το τέρας για μπαμπά.
"Η εταιρία σου θα δουλεύει για εμάς, θα μας ξεμπλέκει, θα είναι πάντα εκεί για εμάς. Θα συνεχίσεις να την διοικείς εσύ, απλά θα απολύσεις τον Άγγελο και το πενήντα της εκατό πάει σε εμάς" είχε μείνει να τους κοιτάει. Έπρεπε να το περιμένει. Το ήξερε πως πάντα την εταιρία ήθελαν.
Και κάπως έτσι έβγαζαν όλα νόημα.
Ημερολόγιο
11/9/2018
Αγαπητή Σάρα,
Θα συνεχίσω να σε λέω έτσι, έτσι να κρατιέται το σασπένς.
Μην κοιτάς έτσι το γράμμα, δεν πρόκειται να πω τίποτα. Νομίζω έχεις καταλάβει πως είμαι με το μέρος σου.
Έχω δει την πρόοδο σου. Για μια στιγμή νόμιζα πως θα μείνεις για πάντα στο στάδιο της κατάθλιψης.
Αλλά ευτυχώς βοηθάς να συνεχιστεί η ιστορία.
Λοιπόν, πρώτη μέρα σήμερα, ήρθε η ώρα για τον πρώτο γρίφο.
Ψάξε μέσα σε αυτό το κουτί,
δεν έχεις ιδέα τι μπορείς να βρεις,
δεν έχεις πολύ χρόνο.
Κέρδισε όσον μπορείς.
Δέλτα
Κοίταζαν το γράμμα μαζί με την Μαρίνα προσπαθώντας να καταλάβουν τι εννοεί πάλι.
"Αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί να μιλάει κανονικά; Να μας βοηθήσει θέλει, γιατί το κάνει αυτό;" ρώτησε αγανακτησμένα η Μαρίνα. Τι κουτί και ποιος χρόνος.
"Τον εμπιστεύομαι, νομίζω ξέρει τι κάνει" Δεν ήταν ακριβώς σίγουρη για το δεύτερο αλλά για το πρώτο ναι.
"Μας πιέζει ο χρόνος Μιρέλα, το λεει, πρέπει να βρούμε κάτι δραστικό να κάνουμε. Μπορεί έτσι να ξεμπλέξουμε" Δεν πίστευε είναι η αλήθεια πως θα έφταναν ποτέ σε αυτό το σημείο.
Όχι πως πέρναγαν καλά, αλλά στην ζωή της Μιρέλας, αν θυμάσαι, δεν υπήρχε καθόλου αδρεναλίνη, οπότε αυτό ήταν κάτι σαν εφηβικό βιβλίο.
Αλλά πλέον σταμάτησε ο ενθουσιασμός του. Δεν τον άντεχε άλλο, έπρεπε να φύγουν από εκεί μέσα όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Και κάπου εδώ αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση.
263 μέρες πριν το τέλος.
Και ο χρόνος ξεκινάει από τώρα.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~