ၿမိဳ႕အုပ္ဝမ္ ႏွင့္ သူနာျပဳေရွာင္း
Part 14
---------
ညေနခင္းေနဝင္ဆည္းဆာေလးဟာသိပ္လွပပါတယ္ ေရွာင္က်န္႔ကေတာ့
ငယ္ငယ္ကေဆာ့ေနၾကရြာေတာင္ပိုင္းကသရက္ပင္ေအာက္မွာ လီယြမ္ကို
လာထိုင္ေစာင့္ေနရသည္။
"ေရွာင္က်န္႔ေစာင့္ေနရတာၾကာသြားလား"
"အင္း နည္းနည္းၾကာသြားတယ္"
"ေအာ္...ေတာင္းပန္ပါတယ္ အဝတ္ေတြ႐ုတ္ေနရတာနဲ႔အဲ့တာေနာက္က်
သြားတာ"
"ရပါတယ္ လီယြမ္နင္ေျပာမယ္ဆိုတဲ့စကားကဘာလဲ"
"ေအာ္...ငါကစာသင္ခ်င္တာ"
"အမ္..သင္ေပါ့"
"သင္တာေတာ့ဟုတ္တယ္ေလဟာ နင္ငါ့ကိုသင္ေပးေပါ့ ဒီရြာမွာပညာသင္
ဆုရတာဆိုရင္နင္ပဲရိွတာေလ"
"ငါကဆရာႀကီးမွမဟုတ္တာ"
"နင္ေကာလိပ္ကေနသင္လာတဲ့အဂၤလိပ္စာေတြအဲ့တာသင္ေပး"
"ၿပီးေရာ"
"နင္ဒီမွာဘယ္ႏွရက္ေနမွာလဲ"
"1ပတ္ေလာက္ပဲေနမွာ "
"ေအာ္ အဲ့တာလည္းရတယ္ အနည္းဆံုးေတာ့ငါ့ကိုစာေလးေတာ့သင္ေပး
သြားဟာ"
"အင္းၿပီးေရာေလ ဘာမ်ားလဲလို႔"
"ငါေကာလိပ္တက္ရင္လည္း ႀကိဳသိရေအာင္လို႔ေပါ့ဟာ"
"နင္ေကာလိပ္တက္မွာလား ငါတို႔ေကာလိပ္မွာလား"
"နင္တို႔ေကာလိပ္ကေဈးႀကီးလို႔မတက္ႏိုင္ဘူး အျခားအေသးစားေကာလိပ္
ေလးပဲတက္မွာေဖေဖကခနေစာင့္ဦးတဲ့ အဲ့တာေၾကာင့္နင့္ထက္ေနာက္က်ခ်င္
ရင္က်ႏိုင္တယ္"
"ေအာ္..."
"က်န္႔က်န္႔ ေကာလိပ္မွာေလ ဘာေတြရိွလဲ လူေတြေရာရိွလား"
"လူမရိွလို႔ သရဲရိွရမွာလား ဒုကၡပဲ"
"နင္ကလည္းေျပာျပစမ္းပါဟာ ဘာေတြဝတ္လဲ အက်ႌေလးေတြကေရာလွလားဟင္ သူတို႔ကမာနႀကီးလားဟင္"
"အင္း...အခ်ဳိ႕တစ္ေလကေတာ့မာနႀကီးတယ္ဟ အခ်ဳိ႕ကလည္းပံုမွန္
အတိုင္းပဲ အက်ႌေတြမွဝတ္ၾကတာအၿပိဳင္အဆိုင္ပဲ ငါေတာင္အားငယ္သြား
တယ္"
"ဟင္...ဒါေပမဲ့နင္အဆင္ေျပတယ္မွတ္လား"
"အင္း ၿမိဳ႕အုပ္ဝမ္ကသူေသးသြားတဲ့အက်ႌေတြေပးတယ္ေလ"
"ေအာ္ ကံေကာင္းလိုက္တာဟယ္ ေဘးနားမွာလည္း ၿမိဳ႕အုပ္တစ္ေယာက္လံုးရိွေနတာပဲ..."
"အဲ့ေလာက္လဲမဟုတ္ပါဘူးဟ..."
"အားက်တယ္ နင့္ကို"
"..."
"ဟင္း...ျပန္က်ရေအာင္ ေမွာင္ေတာ့မွာ"
"အင္း"
ေရွာင္က်န္႔လည္းလီယြမ္နဲ႔အတူရြာထဲကိုျပန္လာလိုက္သည္ လီယြမ္ကိုသူ႕
အိမ္ထိလိုက္ပို႔ေပးၿပီးေတာ့ေရွာင္က်န္႔အိမ္ျပန္တယ္ အိမ္ေရာက္ေတာ့
တစ္ေနကုန္လံုးကိုမေတြ႕ရတဲ့ခ်န္လ်ဳိးကိုသြားေတြ႕တယ္ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ
လည္းလက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြကတစ္ပံုႀကီးပင္။
"ခ်န္လ်ဳိး အခုမွေပၚလာတယ္ေနာ္"
"အင္း...ငါေတာ္ေတာ္ေလးအိပ္မိသြားတာဟ"
"..."
"သားတို႔ထမင္းစားၾကမယ္မွတ္လား မားသြားခူးေပးမယ္ ဒီမွာထိုင္ၿပီးေအးေအးေဆးေဆးစကားေျပာၾကဦး"
"ဟုတ္ကဲ့"
ေရွာင္မားကခပ္သြက္သြက္ပဲထြက္သြားၿပီးေတာ့ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ျဖစ္ေနတဲ့
ခ်န္လ်ဳိးကိုေရွာင္က်န္႔ေမးလိုက္သည္။
"ၿမိဳ႕အုပ္ဝမ္ေရာ ေတြ႕မိေသးလား"
"အင္း တစ္ေနကုန္အခန္းထဲကေနမထြက္လာေတာ့ဘူး"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"မသိဘူးေလ"
ေန႔လည္ကခ်န္လ်ဳိးအိမ္သာသြားရင္းနဲ႔ လမ္းမွာၿမိဳ႕အုပ္ဝမ္ကခပ္သြက္သြက္ပဲျပန္လာၿပီးအခန္းထဲဝင္သြားေတာ့တာ
ပဲ အဲ့ထဲကေနျပန္ထြက္မလာေတာ့ပါ။
"ဒါေပမဲ့လည္း သူ႕မ်က္ႏွာကရွက္ေနပံုေပၚတယ္"
"ဟုတ္လား"
"အင္း"
"သူလည္းေပ်ာ္လို႔ျဖစ္မယ္ ရြာကိုအလည္လာတာဆိုေတာ့လည္းေလ"
"ဟုတ္မွာေပါ့...."
---
*ေဒါက္...ေဒါက္*
"ၿမိဳ႕အုပ္ဝမ္ ညစာစားခ်ိန္ေရာက္ၿပီဗ် အခန္းထဲကထြက္လာပါေတာ့"
"..."
"ၿမိဳ႕အုပ္ဝမ္ ေခါင္းမူးလို႔လားဗ်"
"လီရွင္း ခဏဝင္ခဲ့"
"ဟုတ္ကဲ့"
လီရွင္းလဲၿမိဳ႕အုပ္ဝမ္အခန္းထဲဝင္လိုက္ေတာ့ၿမိဳ႕အုပ္ဝမ္ကခုတင္ေပၚမွာ
ေမွာက္ခံုႀကီး။
"ၿမိဳ႕အုပ္ဝမ္ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"လီရွင္း ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ခါးကဆိုဒ္ဘယ္ေလာက္ရိွလဲ"
"ဗ်ာ...အဲ့တာေတာ့ကြၽန္ေတာ္မသိဘူးဗ်"
"သူ႕ခါးကေသးေသးေလး"
"ဘယ္သူ႕ခါးလဲ"
"ေရွာင္က်န္႔...."
"...."
"သူ႕ခါးေလးတကယ္ေသးေသးေလးကြ... ဆြဲဖက္ရင္ေတာင္မွလက္တစ္ေပြ႕စာေလာက္ေလး"
"အဲ့တာေၾကာင့္အခန္းထဲကေနမထြက္လာႏိုင္တာလား"
"ဟုတ္တယ္ သူ႕ကိုယ္လံုးကိုမ်က္စိထဲကေနမထြက္ႏိုင္ေတာ့လို႔"
"..."
"ငါ ႏွာဘူးပံုစံမေပါက္ေနပါဘူးေနာ္"
"မေပါက္ပါဘူးဗ် ဘာျဖစ္လဲေယာက်္ားေလးအခ်င္းခ်င္းၾကည့္တာပဲကို
အခ်ဳိ႕ေယာက်္ားေလးေတြဆိုရင္ အတူတူေတာင္ေရကူးေနၾက သူငယ္ခ်င္း
ေတြအုပ္လိုက္နဲ႔ေလ ေပ်ာ္စရာႀကီး"
"ေအာ္...."
"ၿမိဳ႕အုပ္ဝမ္ကက်န္႔က်န္႔ကိုႀကိဳက္ေနလို႔လား"
"ဘာစကားေျပာတာလဲ ျပန္႐ုတ္သိမ္းလိုက္ ငါကအဲ့ဒီနေမာ္နမဲ့ကိုႀကိဳက္ပါ့
မလား သြား ထမင္းသြားယူလာခဲ့ေတာ့စားေတာ့မယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါဗ်"
လီရွင္းႀကိတ္ရီရင္းနဲ႔သာအျပင္ထြက္လာလိုက္သည္ ေျပာေတာ့လည္းမႀကိဳက္
ဘူးတဲ့ ဘူးခံၿပီးရွက္ရမ္းရမ္းနဲ႔ျငင္းေနၿပီးေတာ့မ်ား။
-----------
မနက္က်ေတာ့ၿမိဳ႕အုပ္ဝမ္လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တယ္ သူတစ္ေယာက္ထဲပဲ
ေရွာင္က်န္႔ကအေနာက္ကေနသူ႕လက္ကိုလာေျပးခ်ိတ္တယ္။
"ဟီး...မနက္ခင္းလမ္းေလွ်ာက္မယ္ေလ"
"..."
"မေန႔ကၿမိဳ႕အုပ္ဝမ္ကိုမေတြ႕ဘူး ခ်န္လ်ဳိးကအိပ္ေနတယ္လို႔ပဲေျပာတယ္"
"အင္း ဟုတ္တယ္"
"မေန႔ကသာၿမိဳ႕အုပ္ဝမ္ရိွရင္ေလ အိမ္မွာထမင္းေတာင္စားလို႔ရတယ္
ခ်န္လ်ဳိးေတာင္ဝင္စားသြားေသးတယ္ "
"...."
"ဒီေန႔ေလျမစ္ထဲမွာေရကူးဖို႔ေတာင္ခ်ိန္းထားေသးတယ္"
"အက်ႌခြၽတ္ၿပီးကူးမွာလား"
"အက်ႌခြၽတ္ၿပီးမကူးရလို႔ ေစာင္ႀကီးၿခံဳၿပီးကူးရမွာလားဗ်"
"မကူးနဲ႔"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"အဲ့ထဲမွာဟိုတစ္ခါေႁမြေတြ႕လိုက္လို႔"
"ဟင္း...ၿမိဳ႕အုပ္ဝမ္ကအဲ့ေရာက္ဖူးလို႔လား"
"ေရာက္ဖူးတာေပါ့ ငါကၿမိဳ႕အုပ္ပါသိတယ္"
"ေအာ္..."
"အဲ့တာေၾကာင့္မသြားနဲ႔လို႔ေျပာတာ"
"ေႁမြကအခုေလာက္ဆိုမရိွေတာ့ပါဘူး ၿမိဳ႕အုပ္ဝမ္ရယ္ ဒီမနက္ေတာင္မွ
ကေလးေတြေရဆင္းကူးၿပီးသြားၿပီ"
"..."
"ဒီေန႔ အိမ္မွာမုန္႔လုပ္စားမယ္ မားမားကေဆးခန္းမွာပဲေနရမွာ က်န္႔က်န္႔
တစ္ေယာက္ထဲ "
"အင္း..."
"ပန္းခင္းႀကီးရိွတယ္သြားမလားဟင္"
"အင္းသြားၾကတာေပါ့"
ပန္းခင္းႀကီးကအဝါေရာင္ပန္းခင္းႀကီးပင္ လွလည္းလွပပါတယ္။
"ဝူး...လွလိုက္တာ"
"အင္း"
ပန္းခင္းထဲမွာေပ်ာ္ေနေသာေရွာင္က်န္႔ကိုၾကည့္ၿပီး အဲ့ပံုေလးကိုအေသအခ်ာ
မွတ္ထားလိုက္သည္ ေရွာင္က်န္႔ပံုတူပန္းခ်ီေလးျဖစ္ျဖစ္ဆြဲခ်င္တယ္
ထိုေခတ္ကကင္မရာဆိုတာေပၚေပမဲ့ ၿမိဳ႕အုပ္ဝမ္ကေတာ့ေရွာင္က်န္႔ပံုကို
သူကိုယ္တိုင္ပဲဆြဲေပးေစခ်င္ပါတယ္။
"အခုရြာေရာက္တာ က်န္႔က်န္႔ပိန္သြားသလားမသိဘူး"
ေရွာင္က်န္႔ကအက်ႌေလးလွန္ကာသူ႕ဗိုက္သူၾကည့္ေနေလတယ္ ၿမိဳ႕အုပ္ဝမ္
ကေတာ့တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ မ်က္ႏွာျပန္လႊဲသြားလိုက္နဲ႔။
"ကဲ ေသခ်ာၾကည့္ပါဆိုေနမွပဲ"
"အင္း...ပိန္သြားတယ္"
"ဟင့္အင္းဝလာတာၾကည့္ဦး "
ေရွာင္က်န္႔ဗိုက္ေလးကအနည္းငယ္ပူထြက္လာေလတယ္ ပူမွာေပါ့ရြာျပန္
ေရာက္ကတည္းကိုကစားလိုက္တဲ့အစားဆိုတာ ပါးစပ္နဲ႔ေတာင္မကြာဘူး။
"က်န္႔က်န္႔ကဗိုက္ပူေပမဲ့လည္း ခါးေလးကအရင္အတိုင္းပဲသိလား"
"အ..အင္း"
"က်န္႔က်န္႔ခါးေလးက28လက္မပဲရိွတာေလ"
"ေအာ္...."
"ၾကည့္ၾကည့္ က်န္႔က်န္႔ခါးေလးကတစ္ကယ္ေသးေသးေလး"
"အဟမ္း...အဟမ္း...အင္းဟုတ္တယ္"
ေရွာင္က်န္႔ကမ်က္စိေရွ႕ထိကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်လာျပတယ္ သူကလည္းမ်က္စိ
လႊဲေနျပန္ရတယ္။
"လီယြမ္အေၾကာင္းေျပာျပမယ္သိခ်င္လားဟင္"
"အင္း ေျပာျပ"
"လီယြမ္က က်န္႔က်န္႔ဟိုးငယ္ငယ္ေလးကတည္းကိုက ႀကိတ္ႀကိဳက္ခဲ့တာ"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"သူကက်န္႔က်န္႔ဆိုရင္တအားခင္တာ မုန္႔ေတြလည္းခြဲေကြၽးတယ္ အႏိုင္က်င့္ခံရရင္လိုက္ကာကြယ္ေပးတယ္ေလ"
"ေအာ္....အခုေရာႀကိဳက္ေနေသးလား"
"ဟင့္အင္း.."
"ေကာင္းတာေပါ့"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး"
"..."
"လာ ရြာထဲျပန္ၾကရေအာင္"
"ဟုတ္"
------------
(16.3.2023)
#Su🐼
မြို့အုပ်ဝမ် နှင့် သူနာပြုရှောင်း
Part 14
---------
ညနေခင်းနေဝင်ဆည်းဆာလေးဟာသိပ်လှပပါတယ် ရှောင်ကျန့်ကတော့
ငယ်ငယ်ကဆော့နေကြရွာတောင်ပိုင်းကသရက်ပင်အောက်မှာ လီယွမ်ကို
လာထိုင်စောင့်နေရသည်။
"ရှောင်ကျန့်စောင့်နေရတာကြာသွားလား"
"အင်း နည်းနည်းကြာသွားတယ်"
"အော်...တောင်းပန်ပါတယ် အဝတ်တွေရုတ်နေရတာနဲ့အဲ့တာနောက်ကျ
သွားတာ"
"ရပါတယ် လီယွမ်နင်ပြောမယ်ဆိုတဲ့စကားကဘာလဲ"
"အော်...ငါကစာသင်ချင်တာ"
"အမ်..သင်ပေါ့"
"သင်တာတော့ဟုတ်တယ်လေဟာ နင်ငါ့ကိုသင်ပေးပေါ့ ဒီရွာမှာပညာသင်
ဆုရတာဆိုရင်နင်ပဲရှိတာလေ"
"ငါကဆရာကြီးမှမဟုတ်တာ"
"နင်ကောလိပ်ကနေသင်လာတဲ့အင်္ဂလိပ်စာတွေအဲ့တာသင်ပေး"
"ပြီးရော"
"နင်ဒီမှာဘယ်နှရက်နေမှာလဲ"
"1ပတ်လောက်ပဲနေမှာ "
"အော် အဲ့တာလည်းရတယ် အနည်းဆုံးတော့ငါ့ကိုစာလေးတော့သင်ပေး
သွားဟာ"
"အင်းပြီးရောလေ ဘာများလဲလို့"
"ငါကောလိပ်တက်ရင်လည်း ကြိုသိရအောင်လို့ပေါ့ဟာ"
"နင်ကောလိပ်တက်မှာလား ငါတို့ကောလိပ်မှာလား"
"နင်တို့ကောလိပ်ကဈေးကြီးလို့မတက်နိုင်ဘူး အခြားအသေးစားကောလိပ်
လေးပဲတက်မှာဖေဖေကခနစောင့်ဦးတဲ့ အဲ့တာကြောင့်နင့်ထက်နောက်ကျချင်
ရင်ကျနိုင်တယ်"
"အော်..."
"ကျန့်ကျန့် ကောလိပ်မှာလေ ဘာတွေရှိလဲ လူတွေရောရှိလား"
"လူမရှိလို့ သရဲရှိရမှာလား ဒုက္ခပဲ"
"နင်ကလည်းပြောပြစမ်းပါဟာ ဘာတွေဝတ်လဲ အကျႌလေးတွေကရောလှလားဟင် သူတို့ကမာနကြီးလားဟင်"
"အင်း...အချို့တစ်လေကတော့မာနကြီးတယ်ဟ အချို့ကလည်းပုံမှန်
အတိုင်းပဲ အကျႌတွေမှဝတ်ကြတာအပြိုင်အဆိုင်ပဲ ငါတောင်အားငယ်သွား
တယ်"
"ဟင်...ဒါပေမဲ့နင်အဆင်ပြေတယ်မှတ်လား"
"အင်း မြို့အုပ်ဝမ်ကသူသေးသွားတဲ့အကျႌတွေပေးတယ်လေ"
"အော် ကံကောင်းလိုက်တာဟယ် ဘေးနားမှာလည်း မြို့အုပ်တစ်ယောက်လုံးရှိနေတာပဲ..."
"အဲ့လောက်လဲမဟုတ်ပါဘူးဟ..."
"အားကျတယ် နင့်ကို"
"..."
"ဟင်း...ပြန်ကျရအောင် မှောင်တော့မှာ"
"အင်း"
ရှောင်ကျန့်လည်းလီယွမ်နဲ့အတူရွာထဲကိုပြန်လာလိုက်သည် လီယွမ်ကိုသူ့
အိမ်ထိလိုက်ပို့ပေးပြီးတော့ရှောင်ကျန့်အိမ်ပြန်တယ် အိမ်ရောက်တော့
တစ်နေကုန်လုံးကိုမတွေ့ရတဲ့ချန်လျိုးကိုသွားတွေ့တယ် ကွပ်ပျစ်ပေါ်မှာ
လည်းလက်ဆောင်ပစ္စည်းတွေကတစ်ပုံကြီးပင်။
"ချန်လျိုး အခုမှပေါ်လာတယ်နော်"
"အင်း...ငါတော်တော်လေးအိပ်မိသွားတာဟ"
"..."
"သားတို့ထမင်းစားကြမယ်မှတ်လား မားသွားခူးပေးမယ် ဒီမှာထိုင်ပြီးအေးအေးဆေးဆေးစကားပြောကြဦး"
"ဟုတ်ကဲ့"
ရှောင်မားကခပ်သွက်သွက်ပဲထွက်သွားပြီးတော့ ဟိုကြည့်ဒီကြည့်ဖြစ်နေတဲ့
ချန်လျိုးကိုရှောင်ကျန့်မေးလိုက်သည်။
"မြို့အုပ်ဝမ်ရော တွေ့မိသေးလား"
"အင်း တစ်နေကုန်အခန်းထဲကနေမထွက်လာတော့ဘူး"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"မသိဘူးလေ"
နေ့လည်ကချန်လျိုးအိမ်သာသွားရင်းနဲ့ လမ်းမှာမြို့အုပ်ဝမ်ကခပ်သွက်သွက်ပဲပြန်လာပြီးအခန်းထဲဝင်သွားတော့တာ
ပဲ အဲ့ထဲကနေပြန်ထွက်မလာတော့ပါ။
"ဒါပေမဲ့လည်း သူ့မျက်နှာကရှက်နေပုံပေါ်တယ်"
"ဟုတ်လား"
"အင်း"
"သူလည်းပျော်လို့ဖြစ်မယ် ရွာကိုအလည်လာတာဆိုတော့လည်းလေ"
"ဟုတ်မှာပေါ့...."
---
*ဒေါက်...ဒေါက်*
"မြို့အုပ်ဝမ် ညစာစားချိန်ရောက်ပြီဗျ အခန်းထဲကထွက်လာပါတော့"
"..."
"မြို့အုပ်ဝမ် ခေါင်းမူးလို့လားဗျ"
"လီရှင်း ခဏဝင်ခဲ့"
"ဟုတ်ကဲ့"
လီရှင်းလဲမြို့အုပ်ဝမ်အခန်းထဲဝင်လိုက်တော့မြို့အုပ်ဝမ်ကခုတင်ပေါ်မှာ
မှောက်ခုံကြီး။
"မြို့အုပ်ဝမ်ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"လီရှင်း ယောကျ်ားလေးတစ်ယောက်ရဲ့ခါးကဆိုဒ်ဘယ်လောက်ရှိလဲ"
"ဗျာ...အဲ့တာတော့ကျွန်တော်မသိဘူးဗျ"
"သူ့ခါးကသေးသေးလေး"
"ဘယ်သူ့ခါးလဲ"
"ရှောင်ကျန့်...."
"...."
"သူ့ခါးလေးတကယ်သေးသေးလေးကွ... ဆွဲဖက်ရင်တောင်မှလက်တစ်ပွေ့စာလောက်လေး"
"အဲ့တာကြောင့်အခန်းထဲကနေမထွက်လာနိုင်တာလား"
"ဟုတ်တယ် သူ့ကိုယ်လုံးကိုမျက်စိထဲကနေမထွက်နိုင်တော့လို့"
"..."
"ငါ နှာဘူးပုံစံမပေါက်နေပါဘူးနော်"
"မပေါက်ပါဘူးဗျ ဘာဖြစ်လဲယောကျ်ားလေးအချင်းချင်းကြည့်တာပဲကို
အချို့ယောကျ်ားလေးတွေဆိုရင် အတူတူတောင်ရေကူးနေကြ သူငယ်ချင်း
တွေအုပ်လိုက်နဲ့လေ ပျော်စရာကြီး"
"အော်...."
"မြို့အုပ်ဝမ်ကကျန့်ကျန့်ကိုကြိုက်နေလို့လား"
"ဘာစကားပြောတာလဲ ပြန်ရုတ်သိမ်းလိုက် ငါကအဲ့ဒီနမော်နမဲ့ကိုကြိုက်ပါ့
မလား သွား ထမင်းသွားယူလာခဲ့တော့စားတော့မယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ပါဗျ"
လီရှင်းကြိတ်ရီရင်းနဲ့သာအပြင်ထွက်လာလိုက်သည် ပြောတော့လည်းမကြိုက်
ဘူးတဲ့ ဘူးခံပြီးရှက်ရမ်းရမ်းနဲ့ငြင်းနေပြီးတော့များ။
-----------
မနက်ကျတော့မြို့အုပ်ဝမ်လမ်းလျှောက်ထွက်တယ် သူတစ်ယောက်ထဲပဲ
ရှောင်ကျန့်ကအနောက်ကနေသူ့လက်ကိုလာပြေးချိတ်တယ်။
"ဟီး...မနက်ခင်းလမ်းလျှောက်မယ်လေ"
"..."
"မနေ့ကမြို့အုပ်ဝမ်ကိုမတွေ့ဘူး ချန်လျိုးကအိပ်နေတယ်လို့ပဲပြောတယ်"
"အင်း ဟုတ်တယ်"
"မနေ့ကသာမြို့အုပ်ဝမ်ရှိရင်လေ အိမ်မှာထမင်းတောင်စားလို့ရတယ်
ချန်လျိုးတောင်ဝင်စားသွားသေးတယ် "
"...."
"ဒီနေ့လေမြစ်ထဲမှာရေကူးဖို့တောင်ချိန်းထားသေးတယ်"
"အကျႌချွတ်ပြီးကူးမှာလား"
"အကျႌချွတ်ပြီးမကူးရလို့ စောင်ကြီးခြုံပြီးကူးရမှာလားဗျ"
"မကူးနဲ့"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"အဲ့ထဲမှာဟိုတစ်ခါမြွေတွေ့လိုက်လို့"
"ဟင်း...မြို့အုပ်ဝမ်ကအဲ့ရောက်ဖူးလို့လား"
"ရောက်ဖူးတာပေါ့ ငါကမြို့အုပ်ပါသိတယ်"
"အော်..."
"အဲ့တာကြောင့်မသွားနဲ့လို့ပြောတာ"
"မြွေကအခုလောက်ဆိုမရှိတော့ပါဘူး မြို့အုပ်ဝမ်ရယ် ဒီမနက်တောင်မှ
ကလေးတွေရေဆင်းကူးပြီးသွားပြီ"
"..."
"ဒီနေ့ အိမ်မှာမုန့်လုပ်စားမယ် မားမားကဆေးခန်းမှာပဲနေရမှာ ကျန့်ကျန့်
တစ်ယောက်ထဲ "
"အင်း..."
"ပန်းခင်းကြီးရှိတယ်သွားမလားဟင်"
"အင်းသွားကြတာပေါ့"
ပန်းခင်းကြီးကအဝါရောင်ပန်းခင်းကြီးပင် လှလည်းလှပပါတယ်။
"ဝူး...လှလိုက်တာ"
"အင်း"
ပန်းခင်းထဲမှာပျော်နေသောရှောင်ကျန့်ကိုကြည့်ပြီး အဲ့ပုံလေးကိုအသေအချာ
မှတ်ထားလိုက်သည် ရှောင်ကျန့်ပုံတူပန်းချီလေးဖြစ်ဖြစ်ဆွဲချင်တယ်
ထိုခေတ်ကကင်မရာဆိုတာပေါ်ပေမဲ့ မြို့အုပ်ဝမ်ကတော့ရှောင်ကျန့်ပုံကို
သူကိုယ်တိုင်ပဲဆွဲပေးစေချင်ပါတယ်။
"အခုရွာရောက်တာ ကျန့်ကျန့်ပိန်သွားသလားမသိဘူး"
ရှောင်ကျန့်ကအကျႌလေးလှန်ကာသူ့ဗိုက်သူကြည့်နေလေတယ် မြို့အုပ်ဝမ်
ကတော့တစ်ချက်တစ်ချက်ကြည့်လိုက် မျက်နှာပြန်လွှဲသွားလိုက်နဲ့။
"ကဲ သေချာကြည့်ပါဆိုနေမှပဲ"
"အင်း...ပိန်သွားတယ်"
"ဟင့်အင်းဝလာတာကြည့်ဦး "
ရှောင်ကျန့်ဗိုက်လေးကအနည်းငယ်ပူထွက်လာလေတယ် ပူမှာပေါ့ရွာပြန်
ရောက်ကတည်းကိုကစားလိုက်တဲ့အစားဆိုတာ ပါးစပ်နဲ့တောင်မကွာဘူး။
"ကျန့်ကျန့်ကဗိုက်ပူပေမဲ့လည်း ခါးလေးကအရင်အတိုင်းပဲသိလား"
"အ..အင်း"
"ကျန့်ကျန့်ခါးလေးက28လက်မပဲရှိတာလေ"
"အော်...."
"ကြည့်ကြည့် ကျန့်ကျန့်ခါးလေးကတစ်ကယ်သေးသေးလေး"
"အဟမ်း...အဟမ်း...အင်းဟုတ်တယ်"
ရှောင်ကျန့်ကမျက်စိရှေ့ထိကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျလာပြတယ် သူကလည်းမျက်စိ
လွှဲနေပြန်ရတယ်။
"လီယွမ်အကြောင်းပြောပြမယ်သိချင်လားဟင်"
"အင်း ပြောပြ"
"လီယွမ်က ကျန့်ကျန့်ဟိုးငယ်ငယ်လေးကတည်းကိုက ကြိတ်ကြိုက်ခဲ့တာ"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"သူကကျန့်ကျန့်ဆိုရင်တအားခင်တာ မုန့်တွေလည်းခွဲကျွေးတယ် အနိုင်ကျင့်ခံရရင်လိုက်ကာကွယ်ပေးတယ်လေ"
"အော်....အခုရောကြိုက်နေသေးလား"
"ဟင့်အင်း.."
"ကောင်းတာပေါ့"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"ဘာမှမဖြစ်ဘူး"
"..."
"လာ ရွာထဲပြန်ကြရအောင်"
"ဟုတ်"
------------
(16.3.2023)
#Su🐼