«ថេយ៉ុង!» សម្លេងកម្លោះតូចម្នាក់បន្លឺឡើងឆ្វាចហៅមិត្តប្រុសរបស់ខ្លួនដែលកំពុងតែដើរចូលក្នុងសកលវិទ្យាល័យដែលពួកគេទាំងពីររៀន ។
«អូរ ! ជីមីនមកដល់ហើយឬ !» នាយកម្លោះមាឌខ្ពស់រឹងមាំដែលស្គាល់ថាជាមិត្តកម្លោះតូចក៏ឆ្លើយ តបមកវិញដោយស្នាមញញឹម ។
«មែនហើយ ! ខ្ញុំទើបតែមកដល់មុននេះទេ ហិ.. ហិ !» កម្លោះតូចជីមីនសើចតិចដាក់មិត្តប្រុសខ្លួនដោយលឹបភ្នែក ប៉ុន្តែមិនអាចមើលឃើញមុខបានឡើយព្រោះម្ចាស់សមីខ្លួនពាក់ម៉ាសបិទបាំងជិត ។
កម្លោះតូចម្នាក់នេះមានឈ្មោះពេញថាផាក ជីមីនមានអាយុ 19 ឆ្នាំដែលជាប់ឈ្មោះជាសិស្សឆ្នើមជាង គេក្នុងសកលវិទ្យាល័យដ៏ល្បីល្បាញមួយនេះ ។ មួយ តួខ្លួនរបស់នាយតូចគឺពោរពេញដោយភាពល្អឥតខ្ចោះនិងស្រស់ស្អាត ។ មិនថារាង ស្បែកសម្លេងនិងអ្វីផ្សេងទៀតលើដងខ្លួនមួយសុទ្ធតែល្អមកពីធម្មជាតិប៉ុន្តែអ្វីដែលអន់នោះគឺកម្ពស់ ព្រោះដោយសាររឿងមួយនេះទើបគេជាប់ឈ្មោះថាជាប្រុសតូចច្រឡឹងមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ ។
តាំងពីចូលមកសកលវិទ្យាល័យមួយនេះមក
ជីមីនមិនដែលបង្ហាញផ្ទៃមុខឲអ្នកណាបានឃើញឡើយ មិនថាគ្រូបង្រៀនឬសិស្សដទៃមិនមានអ្នកណាបាន ឃើញមុខជីមីនឡើយ ដោយហេតុថាម្ចាស់សមីខ្លួនបិទបាំងនិងការពារ ។ អ្នកដទៃមួយចំនួនតែងតែថាមុខរបស់ជីមីន គឺអាក្រក់មានស្នាមនិងមុន ប៉ុន្តែអ្វីដែលគេនិយាយទាំងប៉ុន្មានវាជាការខុស ព្រោះនាយតូចម្នាក់នេះមានផ្ទៃមុខស្អាតប្រៀបបានទេពធីតាដើរដី ត្បិតមិនដែលបង្ហាញមុខឲគេបានឃើញក៏ដោយ ។
ទ្រីង !
កណ្ដឹងនៃសាលាបានរោទ៍ឡើងយ៉ាងលាន់ដាស់ សតិអារម្មណ៍សិស្សគ្រប់គ្នាឲប្រញាប់ប្រញាលដើរតម្រង់ចូលក្នុងថ្នាក់រៀនវិញ ដែលក្នុងនោះក៏មានជីមីនផងដែរដែលកំពុងតែដើរជាមួយមិត្តប្រុសរបស់ខ្លួនទាំងពីរ ។
«បងចូលថ្នាក់សិនហើយ ចេញលេងចាំបងទៅរក !» កម្លោះសង្ហារទាំងពីររូបកាន់ដៃនាយល្អិតម្ខាងម្នាក់រួចប្រាប់មកនាយតូចជាមួយសម្លេងក្រលរធំ ។
«បាទ!ពួកបងទៅចុះចាំចេញលេងខ្ញុំមករក» នាយល្អិតញញឹមលឹបភ្នែកដែលអាចមើលឃើញតិចៗតាម រយៈម៉ាសពណ៍ស រួចពួកគេទាំងបីក៏បានបំបែកផ្លូវគ្នាទៅថ្នាក់រៀងខ្លួន ។
ពេលវេលាបានអូសបន្លាយរហូតដល់ពាក់កណ្ដាលម៉ោងរៀន អ្នកគ្រូបន្ទុកថ្នាក់ក៏សុំផ្អាកការបង្រៀនបន្តិចសិនព្រោះមានរឿងត្រូវប្រាប់មកកាន់សិស្សៗឲបាន ដឹង ។
«អ្នកគ្រូត្រូវសុំទោសផង ប៉ុន្តែនេះវាជារឿងចាំបាច់ដូច្នេះ សូមឈប់ស្ដាប់បន្តិចទៅចុះ !» អ្នកគ្រូនិយាយឡើងសិស្សក្នុងថ្នាក់គ្រប់គ្នាក៏ស្ងាត់ដើម្បីចាំស្ដាប់នូវរឿងមួយនោះ ។
«គឺថាខាងសាលារបស់យើងមានកម្មវិធីមួយដែលសិស្សអាចបញ្ចេញសម្ថភាពរបស់ខ្លួនបាន ប៉ុន្តែអ្នក គ្រូសូមបញ្ជាក់គឺរើសបាននតែ 4 អ្នកទេហើយកម្មវិធីនិងចាប់ផ្ដើមនៅម៉ោងក្រោយ !» អ្នកគ្រូនិយាយចប់ សិស្សក្នុងថ្នាក់ទាំងអស់ក៏ចាប់ផ្ដើមពិភាក្សាគ្នានិងជួយជាយោបល់ដល់មិត្តៗខ្លួនដើម្បីទៅចូលរួមក្នុងកម្មវិធីមួយនោះ ។
«អ្នកគ្រូ ! ខ្ញុំទៅចូលរួមប្រកួត !» សិស្សស្រីម្នាក់ក៏បានហាសើដីឡើងប្រាប់មកគ្រូបង្រៀនដោយភាពជឿជាក់ព្រោះតែងតែជឿជាក់ថារូបនាងនិងមានកេរ្តិ៍ ឈ្មោះពេលចូលរួមវា ហេតុផលក៏ព្រោះតែនាងមានសម្រស់ស្អាតបាត និងមួយវិញទៀតចង់ផ្ចាញ់ផ្ចាល
កម្លោះតូចជីមីនផងដែរ ។
«អ្នកគ្រូ ! ខ្ញុំផងដែរ !» នាយល្អិតមិនឲចាញ់ក្រោកឈរពេញកម្ពស់បញ្ចេញសម្លេងស្រទន់ ទាញចំណាប់អារម្មណ៍កម្លោះៗក្នុងថ្នាក់ឲងាកមកមើលគ្រប់ៗគ្នា ។
« ល្អណាស់កូន ! បើចឹងតើមានអ្នកណាចង់ចូលរូមបន្ថែមទៀតទេ ? » អ្នកគ្រូស្រែកសួរ ព្រោះមិន ឃើញសិស្សដទៃលើកដៃបន្ត រួចសិស្សក្នុងថ្នាក់ក៏លើកដៃបន្ថែមទៀតដើម្បីឲគ្រប់គ្នា ។
ការរើសយកនេះមានតែពីរថ្នាក់ប៉ុណ្ណសម្រាប់
ប្រគួតប្រជែងរើសយកអ្នកមានសម្ថភាពដើម្បីចង់ដឹងថាសិស្សក្នុងចំណោមទាំង 8 អ្នកនេះអ្នកណាមានទេពកោសល្យល្អសម្រាប់យកជាការបាន ។
.
.
.
.
រំលងទៅផុតមិនយូរប៉ុន្មានការចាប់ផ្ដើមប្រគួតក៏បានចាប់ផ្ដើមដោយមានឆាកយ៉ាងធំសមល្មមសម្រាប់សិស្សប្រគួតឡើងមកបញ្ចេញសមត្ថភាពលើឆាកមួយនេះ ។ ការប្រកួតប្រជែងប្រព្រឹត្តទៅយ៉ាងស្វាត់ស្វាញដែលអ្នកបញ្ចេញសមត្ថភាពនីមួយៗត្រូវឡើងបន្តតាមលេខរៀងរបស់ពួកគេដែលចាប់បាន ដែលជីមីនចាប់បានលេខចុងក្រោយគេបង្អស់ ។
« បងដឹងថាឯងអាចធ្វើបាន មីននីកូនឆ្មារបស់បង ! » នាយកម្លោះជុងគុកស្រដីលើកចិត្តមកកាន់
ជី មីនដោយស្នាមញញឹម ។
«កុំភ័យអី ឯងត្រូវតែរឹងមាំទើបធ្វើបានល្អ !» នាយកម្លោះថេយ៉ុងម្នាក់ទៀតក៏បានចូរខ្លួនមកលើក ទឹកចិត្តបន្ថែមព្រោះដឹងថា ជីមីនប្រាកដជាភ័យដែលត្រូវមកសម្ដែងចំពោះមនុស្សរាប់រយនាក់បែបនេះ ។
និយាយរួម កម្លោះសង្ហារទាំងពីរនេះមិនទាន់បានក្លាយជាសង្សារពេញលេញជាមួយជីមីនឡើយ ពួកនាយទាំងពីរក៏ធ្លាប់បានសារភាពរួចហើយដែរ ប៉ុន្តែជីមីនមិនទាល់យល់ស្របដោយលើកហេតុថាចង់រាប់ អានជាមិត្តធម្មតាសិន ។ ប៉ុន្តែពួកនាយក៏មិនបានខឹងអ្វីដែរ ព្រោះយល់ចិត្តដូចនេះមានតែតាមការពារនិងមើលថែរដោយជីវិត រង់ចាំពេលល្អមួយជីមីននិងប្រាប់ចម្លើយមកពួកនាយ ។
«អរគុណពួកបងខ្លាំងណាស់ ដែលមកលើកទឹក ចិត្តខ្ញុំ !» ជីមីនតបទាំងញញឹមលឹបភ្នែកផ្ទៃមុខមានម៉ាសបិទជាប់ ប៉ុន្តែភាពស្រស់ស្អាតនៅតែមានដដែល ។
កម្លោះទាំងពីរមិនតបដោយគ្រាន់តែអោបនាយល្អិតម្ខាងម្នាក់ដោយក្ដីស្រឡាញ់ ព្រោះពួកគេកម្រមានពេលផ្អែមល្ហែមជាមួយគ្នាណាស់ ។
«បើចឹងខ្ញុំត្រូវទៅប្រគួតសិនហើយ ពេលនេះពួកបងនិងភ្ញាក់ផ្អើល !» នាយល្អិតនិយាយរួចក៏ដើរឡើងទៅលើឆាកចូលមកខាងក្រោយដើម្បីផ្លាស់ប្ដូរសម្លៀកបំពាក់ ទុកឲកម្លោះសង្ហារទាំងពីររូបឈរសម្លឹងមើលមុខគ្នាដោយការឆ្ងល់ ។ មិនគិតច្រើនពួកនាយក៏បានដើរមកអង្គុយលើកៅអីរង់ចាំមើលសំណព្វចិត្តឡើងសម្ដែង ។
បានមួយសន្ទុះនាយល្អិតជីមីនក៏បានបើកវាំងននឆាកចេញ បង្ហាញឲឃើញនូវរាងកាយសរស្រឡូនរាងតូចច្រឡឹងពាក់អាវបញ្ចេញសាច់ក្បាលពោះ ជាមួយស្រោមជើងពណ៍ខ្មៅដែលពាក់ដល់ត្រឹមភ្លៅសរខ្ចីស្របជាមួយក្នុងដៃមានកាន់នូវខ្សែពណ៍សទន់មួយ ។ អ្វីដែលកាន់តែពិសេសនោះគឺជីមីនបានបើកបង្ហាញផ្ទៃមុខជាលើកដំបូង ធ្វើឲសិស្សគ្រប់គ្នាទាញទូរស័ព្ទមកថត ព្រោះបានឃើញទេពធីតាដើរដី ។
«ស្អាតណាស់ដូចទេពអប្សរ !» នាយកម្លោះទាំងពីរនិយាយឡើងដោយភាពភ្លឹក ព្រោះបានឃើញមុខជីមីនលើកដំបូងមិននឹកស្មានថាស្អាតបែបនេះ ។
ម្នាក់ៗនាំគ្នាចំហរមាត់ដោយភាពភ្ញាក់ផ្អើល ជាពិសេស ម្នាក់ស្រីដែលគិតថាជីមីនមានមុខអាក្រក់ត្រូវបាក់ ស្បាតដោយភាពអៀនខ្មាសព្រោះកន្លងមកនាងតែងតែថាជីមីនមានមុខអាក្រក់ ប៉ុន្តែពេលបាន ឃើញហើយស្ទើតែមិនជឿនិងភ្នែកព្រោះស្អាតខ្លាំងលើសពីការរំពឹងទុក ។
«ជីមីនពិតជាស្អាតខ្លាំង ស្អាតដូចទេពធីតាយ៉ាងចឹង !» ជុងគុកអង្គុយសម្លឹងជីមីនឥតដាក់ និងនិយាយតែម្នាក់ឯងដោយភាពធ្លាក់អន្លង់ស្នេហ៍ ។
ឯនាយល្អិតជីមីន ឈរលើឆាកសម្លឹងមើលមក កាន់អ្នកកម្លោះទាំងពីរដោយស្នាមញញឹុម រួចក៏បានចាប់ផ្ថើមបញ្ចេញនូវក្បាច់រាំដែលតំណាងឲសត្វបង្ហាញឲគ្រប់គ្នាបានឃើញ ។
.
.
.
.
មិនយូរប៉ុន្មានការសម្ដែងបញ្ចេញសមត្ថភាពក៏ត្រូវបានបញ្ចប់ ។ ជីមីនបានជាប់ឈ្មោះជាអ្នកឈ្នះ ព្រោះសមត្ថភាពរបស់គេពិតជាសាកសម ។ ក្រោយបញ្ចប់រួចរាល់ហើយជីមីនក៏បានសុំលាអ្នកគ្រូត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ព្រោះអស់កម្លាំងគ្មានអារម្មណ៍រៀនបន្តទៀតឡើយ ចំណែកកម្លោះសង្ហារទាំងពីរក៏បានមកតាមដូចគ្នា ព្រោះមានរឿងចង់និយាយជាមួយ ។
«សម្រេចមកថាពួកបងមកតាមខ្ញុំមានការអ្វីមែន ហេតុអ្វីបានជាមិននិយាយអីបែបនេះ ? » ជីមីនអង្គុយនៅលើពូកសួរមកកាន់កម្លោះទាំងពីរដោយឆ្ងល់ក្នុងចិត្ត ។
« ពួកបងមកតាមយកចម្លើយរបស់ឯង ព្រោះវាកន្លងផុតទៅយូរហើយ ចុះពេលណាឯងឆ្លើយជាមួយពួកបង ! » កម្លោះទាំងពីផ្គួបដៃនាយល្អិតចូលគ្នា រួចនិយាយឡើយនៅហេតុផល ។
«ហឹម...ខ្ញុំត្រូវសុំទោសពួកបងផង ព្រោះខ្ញុំមិនអាចទទួលយកបងទាំងពីរជាសង្សារបានឡើយ !»
កម្លោះទាំងពីរធ្លាក់ទឹកមុខចុះ រកកលចង់យំពេលលឺនាយល្អិតនិយាយបែបនេះ រួចក៏សួរ ។
«វា..វាមានន័យថាមិចឲប្រាកដ ?» ជុងគុកញ័រញាក់បបបូរមាត់សួរមកកាន់ជីមីនដោយ រលីងរលោងទឹកភ្នែក ។
«គឺមានន័យថាខ្ញុំមិនចង់ក្លាយជាសង្សារពួកបងទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំចង់ក្លាយជាប្រពន្ធស្របច្បាប់ !» រាងតូចញញឹមស្ញេញឆ្លើយតបដោយធម្មតា ឯកម្លោះទាំងពីរលឺដូច្នេះក៏ប្ដូរទឹកមុខមកជាក្រម៉ូវ ក្រោយដឹងថានាយល្អិតម្នាក់បោកខ្លួន ។
«ពួកបងនិងដាក់ទោសអូន នៅពេលនេះត្រៀមខ្លួនថ្ងូរឲប្ដីស្ដាប់ទៅប្រពន្ធសម្លាញ់ !» នាយក្រាស់ទាំងពីរក្រោកឈរឡើងពេញកម្ពស់ ញញឹមចុងមាត់ដាក់នាយល្អិតដោយភ្លើងប្រាថ្នា រួចក៏ស្ទុះមកសង្គ្រប់លើកាយតូច ។
«ថ្នមៗណាបង ! ខ្ញុំមិនដែលធ្វើវាពីមុនមកទេ» ជីមីនយកដៃទប់ដើមទ្រូងជុងគុក រួចនិយាយអង្វរកឲនាយទន់ចិត្ត ។
«បងមិនហ៊ានសន្យារទេ តែអូនចាំមើលចុះ សឺត !» ច្រមុះមានខ្ទង់នៃជុងគុកបង្អូសស្រាលៗលើថ្ពាល់រាងតូចដោយក្ដីប្រាថ្នា រួចក៏បានឆ្មក់ស្មាមថើប មួយខ្សឺតដោយគ្រឺតខ្នាញ់ ។
«អ្ហាស..បងថេយ៍..អឹម !» ជីមីនលាន់មាត់ថ្ងូរដោយក្ដីស្រើបស្រាល ពេលត្រូវនាយថេយ៍ចាប់ច្បាមលើចុងដោះរបស់គេ ដែលមានអាវបិទបាំងនៅ
ឡើយ ។
«អ្ហា..ទ្រាំលែងបានហើយ ហូ !» ជុងគុកដក ដង្ហើមធំបន្តិច នាយក្រោកចេញពីនាយល្អិតដោះសម្លៀកបំពាក់ចេញអស់ពីតួខ្លួន ។
មិនទាល់និងដល់ 2 នាទីស្រួលបួលផងលើរាង កាយរបស់ពួកគេម្នាក់ៗត្រូវបានរបូតចេញអស់ បន្សល់ទុកនូវតែរាងកាយទទេរស្អាតគ្មានអ្វីបិទបាំង ។
កម្លោះសង្ហារទាំងពីរលេបទឹកមាត់ក្អឹកៗដោយភ្លើងប្រាថ្នា ភាពរឹងមាំចាប់ផ្ដើមតម្លើងមាឌរីកឡើងក្រោយឃើញជីមីនដេកសម្ញែងជើងរង់ចាំពួកនាយចាត់ការ ។
«អូនស្អាតណាស់ ជីមីន !» ថេយ៉ុងលិតមាត់ច្បិចចង្ការខ្លួនដោយភាពត្រេកត្រអាល រួចក៏បានចូរខ្លួនមកជិតជីមីន លើករាងកាយនាយល្អិតដាក់លើខ្លួនរបស់នាយ សឹមនិងស៊កបញ្ចូលភាពរឹងមាំដ៏ធំមហិមារចូលក្នុងរន្ធតូចរបស់ជីមីន ស្របជាមួយពេលដែលជុងគុកស៊កបញ្ចូលដូចគ្នា ដែលនៅក្នុងរន្ធរបស់ជីមីនពេលនេះគឺមានកូនប្រុសពួកនាយទាំងពីរកំពុងកម្រើកធ្វើចលនាយឺតៗ ។
«អ្ហាស ! ខ្ញុំឈឺណាស់បង !» ជីមីនបិទភ្នែកលើកដៃទាំងគូរអោបកជុងគុកជាប់ បញ្ចេញសម្លេងរង៊ូវៗក្បែរត្រចៀកនាយក្រាស់ ។
«បងសុំទោសផងដែលធ្វើឲអូនឈឺ ប៉ុន្តែបងហាមចិត្តខ្លួនមិនបានឡើយ !» នាយថេយ៍ព្យាយាមនិយាយលួងលោម ដើម្បីឲនាយល្អិតបានធូរស្បើយខ្លះ រួចនាយក៏បានកម្រើកចង្កេះចាប់ផ្ដើមធ្វើចលនាតិចក្នុងរន្ធជីមីនដោយថ្នមៗ ។
មួយនាទីក្រោយមក ជីមីនក៏បានធូរស្បើយភាពឈឺចាប់ខ្លះ ។ ចង្កេះតូចមូលខ្លំចាប់កម្រើកឡើងតិច ពញាក់អារម្មណ៍ឲកម្លោះទាំងពីរបានទទួលដឹងលឺនូវភាពសុខស្រួល ។
«អ្ហា..សឺត ! អូនចង់ដើរមិនរួចមែនទេ ?» ជុងគុកនិយាយបញ្ជួសឌឺដងដាក់ជីមីន ខណៈដែលចង្កេះ កំពុងកម្រើកធ្វើចលនាឥតឈប់ឈរ ។
«អ្ហាស...អឹម..បងថេយ៍..បងជុង..ហ្ហាស..
សឺត ! ធ្វើវាមួយៗតើបានទេ !» ជីមីននិយាយទទួចសុំដោយទឹកមុខគួរឲស្រឡាញ់ដាក់កម្លោះរូបសង្ហារទាំងពីរ ។
«អ្ហា..សឺត ! ពិតជាតឹងណែនរួចរឹតល្អណាស់ មីននីរបស់បង !» កម្លោះរូបសង្ហារទាំងពីរលាន់មាត់សរសើរដោយបិទភ្នែកសងខាង ខណៈដែលភាពសុខស្រួលកំពុងតែហូរជ្រាបពេញខ្លួនបហរាណទាំងមូល ។
«អ្ហាស..បង..បងធ្វើវាតិច..ខ្ញុំឈឺ ! អ្ហក់ !» ជីមីននិយាយសុំមិនទាន់ផុតមាត់ផង កម្លោះទាំងពីរក៏បុកបញ្ចូលសារជាថ្មីបង្កជាសម្លេងលាន់លឺស្ទើតែពេញបន្ទប់ទាំងមូល ។
«អ្ហាៗៗៗសឺត..ស្រួលណាស់..មីននីអូនធ្វើឲ
ពួកបងឆ្គួតហើយ ហឹម !» កម្លោះទាំងពីរខាំមាត់ខំប្រឹងសម្រុកបញ្ចូលខ្លាំងៗតាមអារម្មណ៍ ព្រោះទឹកស្នេហ៍កំពុងតែនិងរៀបចេញមក ។
«សឺត ! ចេញហើយ ហឹម..ស្រួលអូនសម្លាញ់ »ថេយ៍ជាមួយនិងជុងគុកកន្រ្តាក់ខ្លួនខ្លាំង បញ្ចូលទឹកខាប់សៗចូលទៅក្នុងរន្ធជីមីន សឹមនិងដកចេញមក វិញដែលតាមដោយទឹកកាមខាប់អន្ទិល ។
«មកបន្តទៀតជាមួយពួកបង អូនមិនអាចទៅ ណាបាននោះទេ !» ជុងគុកប្រើកម្លាំងដៃមាំរបស់ខ្លួន ចាប់ទាញរាងកាយឲជីមីនឲដេកលើពូក រួចក៏បានចាប់លើកជើងទាំងសងខាងរបស់ជីមីនមកភ្ជាប់ក្នុងកន្លាក់ដៃ សឹមនិងស៊កបញ្ចូលភាពរឹងមាំរបស់នាយចូលដោយភាពតក់ក្រហល់ ហើយធ្វើចលនាយ៉ាងចាស់ដៃ ។
ឃើញដូច្នេះនាយថេយ៍មិនបង្អង់យូរក៏បានទម្រេតខ្លួនលុតជង្គង់ចុះ សឹមនិងចាប់កាន់ភាពរឹងមាំរបស់នាយស៊កបញ្ចូលក្នុងមាត់ជីមីន ដែលកំពុងជំហរដោយសារតែការបុកបញ្ចូលរបស់ជុងគុក ។
«អឹម..អ្ហក់..ខឹក !» នាយល្អិតបិទភ្នែកទាំង សងខាង ទទួលនូវភាពអួលណែននៅក្នុងមាត់ ខណៈដែលទឹកខាប់សៗរបស់នាយថេយ៍បានបញ្ចេញមក ធ្វើឲផ្ទៃមុខគេប្រែជាក្រហមដោយសារកាឈ្លក់ ។
«អ្ហា..សឺត..ស្រួលណាស់ ! ផ្លាប់ៗ !» ជុងគុកខាំមាត់ខំប្រឹងបុកសម្រុកឥតសម្ចៃកម្លាំង សឹមនិងកន្រ្តាក់ខ្លួនខ្លាំងបញ្ចូលទឹកកាមចូលក្នុងខ្លួនជីមីនសារជាថ្មី ។
«អឹម..បានហើយ..សឺត ! ពួកបងឈប់ធ្វើវាទៅខ្ញុំហត់ណាស់ !» ជីមីនស្រដីឡើងក្រោយនាយជុងគុកទាញរូបគេឲអង្គុយ ប៉ុន្តែភាពរឹងមាំរបស់នាយស្ថិតនៅក្នុងរន្ធគេដដែល ។
«អត់ទេ ! ពួកបងមិនទាន់ឆ្អែតទេ បើអូនឲបងឈប់ធ្វើវាបងស្លាប់មិនខាន» កម្លោះទាំងពីរតបឡើងព្រមគ្នា រួចចូរខ្លួនមកអោបរឹតរាងកាយនាយល្អិតដោយភាពហួងហែង។
«តែខ្ញុំហត់ខ្លាំងណាស់ !» ជីមីននិយាយអង្វរជាមួយទឹកមុខកំសត់ ព្រោះរូបគេពិតជាហត់ពិត
មែន ។
«អត់ទេបងមិនព្រម បើអូនមិនឲបងទេបងនុងចាក់ចង្កេះអូនជាមិនខាន !» ជុងគុកស្រដីគម្រាមភ្លាម នាយក៏បានយកដៃចាក់លើចង្កេះជីមីនភ្លេតធ្វើឲជីមីននៅមិនសុខព្រោះរសើប ។
«ជុងគុក ! បងឈប់ចាក់ចង្កេះអូនទៅរសើណាស់!»
«បងមិនឈប់នោះទេ បងនិងចាក់ទាល់តែអូនយល់ ព្រមនិងបង..»
«ជុងគុកល្មមបានហើយ ឯងចង់ឲមីននីសើច គាំងណាស់មែនទេ»
«ហិ..ហិ..ឈប់ទៅរសើបណាស់!»
«យប់នេះអូនមិនរួចខ្លួនឡើយក្មេងតូច!»
ពេលវេលាកន្លងផុតបន្ទាប់ពីនោះមក សង្រ្គាមស្នេហ៍នៅលើគ្រែដ៏ក្ដៅគគុកក៏បានចាប់ផ្ដើមម្ដងទៀត ដោយសារជាថ្មីម្ដងនេះគឺយូរជាងពេលមុន ដោយ
ម្នាក់ៗមិនចង់ឈប់ ត្បិតអស់កម្លាំងហត់ក៏ដោយ ប៉ុន្តែ ចុងក្រោយពួកគេក៏គេងអោបគ្នាយ៉ាងមានក្ដីសុខ ។
______
សូមអធ្យាស្រ័យចំពោះអក្ខរាវិរុទ្ធខុសឆ្គងនិងពាក្យសម្ដីមិនសមរម្យមួយចំនួន ។
និពន្ធដោយ : ខេអឹម