"Ano sa tingin mo?"
"Audrey?"
"Jordan?"
"Jordan, nakikinig ka ba?"
I snapped back to reality as soon as I felt a light tap on my shoulder. I found myself sitting on the passenger seat of the patrol car, next to Gil who was driving. Napalingon ako at nakitang papalayo na kami sa police station kung saan namin iniwan sina Fash.
"Sorry, may sinabi ka ba?" Ipinilig ko ang ulo upang tuluyang makawala sa gulong-gulo kong pag-iisip.
"Sa tingin ko mas makakabuti kung maghahanap ka na lang ng ibang lugar na puwede n'yong mapagtaguan ni Masha. 'Yong kayo-kayo lang at walang ibang nakakaalam," walang emosyon niyang sambit habang nakatuon ang mga mata sa daan.
Nalilito ako kay Gil. My father trusts him and he also saved my life, but is that really enough to trust him completely? After all, he has motives.
Huminga ako nang malalim at napahilamos gamit ang nanlalamig kong mga palad. As I closed my eyes and exhaled deeply, I tried to gather my thoughts and decide once and for all.
Minutes passed, I finally came up with a decision. And by the time I opened my eyes, I looked around again.
The backseat was dark and empty while the windows looked eerily black and blank. I faced the windshield and all I saw were raindrops pouring all over. The car's headlights were on and the wipers kept swaying desperately, but for the love of God, we could still hardly see anything.
"Shit. Nasaan na ba tayo?" Napasinghap ako.
I used to know this place at the back of my head, but after three years, I don't know shit anymore.
"Nang kumidlat kanina, nakita ko ang signage ng Georgia's Mart. Mukhang malapit-lapit na tayo sa inyo," Gil said with the same monotonous voice and stern expression.
"Let's just run it. I think we'll be safer and faster this way. We've been on the road for a while and no one chased after so far," suhestyon ko at muling inaninag ang paligid mula sa bintana.
"Sigurado ka?" Naramdaman kong binagalan niya ang pagmamaneho at kunot-noo siyang napasulyap sa akin.
Tumango naman ako. "We can't see shit anymore. Baka mabangga tayo o baka tayo na ang makabangga. Either way, we can't risk it."
"Kanina ka pa nakatulala at wala sa sarili. Kung tatakbo tayo, kalimutan mo muna ang lahat ng mga bumabagabag sa 'yo kasi buhay mo na ang nakasalalay rito," Gil reiterated. This time, throwing me an authoritative gaze.
I looked down on the floor and nodded. I then took a deep and determined breath. As soon as I felt that I was ready, I looked up at Gil. "Let's do this."
He nodded and focused on the road again.
"You've been to my house before, right?" I asked as soon as Gil parked the car by the side of some pitch-dark sidewalk.
Tumango naman siya. "Madalas akong iniimbitahan ng mga magulang mo para maghapunan kasabay nila."
Hearing that gave me a bit of relief, however, it wasn't enough to shake off the rest of my doubts.
I removed my seatbelt and turned to face him.
Napansin niya ang ginawa ko at humarap din siya sa akin. "Bakit?"
Nang hindi inaalis ang tingin sa mga mata niya, inilabas ko ang baril na nasa bag ko at diretso itong inabot sa kanya. Bahala na.
"Binigyan na ako ng baril ni Sir Vito kanina," paalala niya sa akin at binuksan ang glove compartment. And there it was, his own gun.
"Binigyan mo rin ako ng tubig na 'yon noong nasa katedral tayo," paalala ko naman sa kanya. Sa lamig ng pagkakasabi ko, ni hindi ko rin halos makilala ang sarili ko.
I remember it clearly. When we were at the cathedral, he gave me the exact same bottled water.
Bahagyang umawang ang kanyang mga labi at gumuhit ang gulat sa kanyang mga mata, lalo na nang hinigit ko ang kamay niya at ipinatong sa palad niya ang baril.
"If you're going to betray me, do it now. If you're planning to kill me, don't prolong my agony and just pull the trigger. Right here, right now," I said with my back against the door, my eyes never leaving his. I wanted to have a full view of him, so I could see his every emotion and movement clearly.
Hindi siya kumibo. Nagbaba lamang siya ng tingin sa baril, hanggang sa napansin ko ang unti-unting pagsara ng kanyang kamay . . . hanggang sa tuluyang humigpit ang kanyang hawak dito.
Sa pagbalot ng katahimikan sa loob ng sasakyan, lalong lumakas ang ingay ng ulang bumabagsak mula sa kalangitan. Sa bawat paglipas ng sandali, unti-unting bumabalik ang kaba sa puso ko.
"Naalala mo 'yon?" Biglang gumuhit ang mapait na ngisi sa kanyang mukha.
Magsisinungaling ako kung sasabihin kong hindi ako nakaramdam ng takot dahil sa kanyang naging tugon. Pero higit sa takot, mas nangibabaw sa puso ko ang panlulumo.
Masama ba talaga siyang tao? Papatayin niya talaga ako?
Napatitig ako sa kanyang mukha. At nang muli siyang nag-angat ng tingin, nagtagpo muli ang mga mata namin.
"Sana naaalala mo rin ang takot ko habang sinasakal ka ng matandang 'yon," mahina niyang sambit.
Sa isang iglap, bigla akong natigilan. Hindi ko alam kung tama ang pagkakabasa ko sa ekspresiyon ng kanyang mukha, pero nang mga sandaling iyon ay para bang siya itong nadismaya sa akin
Bigla niyang hinigit ang kamay ko. Siya naman ang nagpatong ng baril sa palad ko at marahang ipinabalot ang mga daliri ko rito.
Hindi ako nakagalaw at parang tangang napatitig lamang nang kunin niya ang isa pang baril at flashlight mula sa glove compartment. Pagkatapos nito ay nagtanggal siya ng seatbelt. Akmang lalabas na siya ng sasakyan nang humarap siya ulit sa akin.
"Huwag na huwag mo 'tong uulitin sa kahit na sino. Paano kung makatiyempo ka ng may masama talagang binabalak?" pangangaral niya sa akin gamit ang malamig na pananalita. He even looked me coldly again.
Napakurap-kurap ako at pinakita sa kanya ang laman ng maliit na compartment sa bag na dala ko. "Th-the bullets are here. If you pulled the trigger, I would've grabbed that and stabbed you in the eye."
Tinuro ko ang lapis na nasa dashboard at nang sundan niya ito ng tingin ay napapikit siya't huminga nang malalim. Parang gusto niya akong pagalitan at nagpipigil lang. Parang nanay ko lang noon sa tuwing may ginagawa akong kalokohan in public.
Bumuntonghininga siya at unti-unting dumilat, nakatuon pa rin ang mga mata sa lapis. "Alam kong mahirap akong pagkatiwalaan dahil anak ako ng isang kriminal, pero sa maniwala ka o hindi, ayokong maging katulad niya. Hindi ako kagaya—"
"I know you're not like your father. The way I'm also a lot different from my own parents. We are not our parents, the same way our parents aren't us," putol ko sa kanyang sinasabi. "My doubts are solely based on what you do and what I think you could be capable of doing."
His eyes moved toward me, and by the time his and mine met again, he asked, "What do you think I'm capable of?"
"Enduring. I think that's what you're capable of. You literally returned to the island that gave you horrible memories. You even stayed despite all the shitty things people kept saying about you and the blood coursing through your veins. Either you're here in this island because you have nowhere else to go, or you're in this island because this is where you really want to be. Regardless, you endure. Now the question is, why? Why did you endure all the shitty things this island had to offer for the last three years? Was it for something good or something bad? What are you really up to?"
His adam's apple moved up and down as he swallowed hard and moistened his lips. "What do you think?" he asked, almost whispering.
"You didn't pull the trigger just now." Kinuha ko ang magasin ng baril at isa-isang pinasok dito ang bawat balang nakatago sa loob ng bag ko. "I think that's enough."
"Anong ibig mong sabihin?" aniya.
"Enough for me to be sure that you won't kill me. I'm sorry for doubting you. I'm not really good at trusting people, especially when my life is at stake." I sighed and slid the magazine up the gun as soon as I filled it with bullets. "Kung ano man ang rason mo para tiisin ang islang 'to, sana masabi mo sa akin nang mabawasan 'tong mga tanong sa isip ko."
Nang handa na ang baril na hawak, muli akong pinanlamigan ng buong katawan kaya naman sandali akong napapikit at huminga nang malalim. Pagdilat, napatingin ako kay Gil at ngumiti. "I know I'm not good at keeping promises, but can we make a deal again?"
Tumango siya, nakatitig pa rin sa akin.
"Papa's been looking after you, which could only mean that he's pretty fond of you. And because he's fond of you, he'll be very upset if anything bad happens to you. Meanwhile, I'm his only biological kid. I may have caused him innumerable problems, but I'm pretty sure he'll be upset if anything bad happens to me too." Humawak ako sa lever ng pinto. "Let's keep each other safe until this whole shit is over?"
Bahagya siyang ngumiti at napahawak din sa hawakan ng pinto na nasa kanyang gilid. "When this whole shit is over, I promise to tell you why I came back."
***
Mabagal na nga akong tumakbo, mas tumindi pa dahil sa lakas ng ulan at lalim ng putik na dinadaanan. Sa kabila nito, hindi ako humihinto lalo't dahil sa liwanag ng headlight na suot ko ay nakikita kong malapit na kami sa bahay.
Dahil higit na mas mabilis siyang tumakbo kumpara sa akin, naunang makarating si Gil sa gate namin. Huminto siya bigla at lumingon sa akin.
I wanted to scream at him to run, but I couldn't risk making any noises. I was worried to attract a sleepwalker, if one was around. Imbes na sumigaw, sumenyas ako sa kanya na dumiretso na, kaso nanatili siya sa kinatatayuan na para bang hinihintay ako.
As I got closer to Gil, I noticed the worried look on his face. And as soon I reached him, I realized why.
"Shit." Napasinghap ako nang makitang naiwang nakabukas ang gate. Ang mas nakakapanlumo, nakabukas din ang front door ng mismong bahay namin. "My God! Masha!"
Lalo akong kumaripas ng takbo papasok ng gate at diretso sa loob ng bahay. Abot-langit agad ang takot ko dahil sa nadatnan.
"Masha!" Wala sa sarili akong napasigaw dahil hagip na hagip sa liwanag ng headlight ko ang nagkalat na mga gamit sa paligid. Basag-basag ang mga salamin at picture frame, sira-sira ang mga furniture, at higit sa lahat, parang may mga bahid ng dugo malapit sa nakataob na sofa.
Lalapitan ko sana ang bahid ng dugo, pero bigla kong naaninag ang isang pamilyar na hiking bag na nasa sahig. Pakiramdam ko'y para bang huminto sa pag-ikot ang mundo ko at wala akong ibang naramdaman kundi takot at pag-aalala.
"Jordan!" Humahangos na lumapit sa akin si Gil na kakapasok lang mula sa pinto. "Lumabas ka muna! Sisiguraduhin ko munang walang ibang tao rito—"
"M-Masha . . . " Nanginginig kong itinuro ang bag. "Th-that's Masha's bag. She wouldn't just leave it behind."
Naramdaman ko ang mainit na mga palad na marahang humaplos sa magkabila kong pisngi at nang mag-angat ako ng tingin ay nakita ko si Gil na hinuhuli ang tingin ko.
"Jordan, makinig ka. I need you to focus. Kay Masha ba 'to?"
Napakurap-kurap ako at bahagyang napaawang ang mga labi.
Binitiwan ni Gil ang kabila kong pisngi at pinakita sa akin ang isang kulay purple na panali sa buhok. Basang-basa man ito at may kaunting bahid ng putik, sigurado akong ito ang scrunchie ni Masha na si Pia mismo ang gumawa.
Napatango-tango ako agad at inagaw ito mula sa kanyang kamay. Bago pa man ako makapagtanong, tinuro ni Gil ang direksiyon ng pinto. "Isang pares lamang ng mga paa ang napansin ko sa putik. Palabas ito ng bahay at gate."
Nang sinabi iyon ni Gil, dali-dali akong lumabas ng bahay upang tingnan ang ibig niyang sabihin, at tama nga siya. There were footprints going out of the house and the gate. They were too small to be my parents' or PJ's. It had to be Masha's.
Dali-dali akong pumasok ulit, hinahabol ang hininga. "The footprints are close to fading. Sa tingin ko ilang oras na ang lumipas mula nang makaalis siya—"
Nahinto ako sa pagsasalita nang makitang sinusuyod na ni Gil ang bawat parte ng bahay habang nakataas ang hawak na baril. Hindi pa siya nakuntento't umakyat na siya ng hagdan.
Muli, dumako ang mga mata ko sa dugo na nasa sahig. Nangingitim man at medyo tuyo na, malakas ang kutob kong dugo talaga ito.
I tried to make sense of what was going on. Hindi masyadong marami ang dugo kaya naman sa tingin ko ay hindi malubha ang sugat na tinamo ni Masha. Bukod dito, mag-isa lang siyang tumakbo palabas ng bahay. Walang palatandaan na may humahabol sa kanya.
"What was she running from?" Hindi ko napigilang mapatanong sa sarili ko. "Who the hell made a mess—no . . . no . . . God, no!"
Tumakbo ako patungo sa kusina at nagimbal ako nang makita ang mga pinamiling grocery ni Masha . . . kabilang rito ang mga bottled water ng Agua Del Sol.
Dali-dali akog tumakbo paakyat ng hagdan at naabutan ko si Gil na kakalabas lang ng kuwarto ko habang nakataas pa rin ang baril at flashlight na hawak. Akmang papasok na siya sa kuwarto ni PJ nang magtagpo ang mga tingin namin.
"Gil!" Humahangos akong lumapit sa kanya. "Gil, nakakatanggap din ba ng alkaline water si Masha? M-May sinabi ba si Papa?"
Kumunot ang noo ni Gil. "Hindi ko alam. Bakit? Anong—"
Hindi na natapos pa ni Gil ang kanyang sinasabi nang bigla na lamang may kulabog. Pareho kaming nagkatinginan at pagkatapos ay parehong napatingin sa direksiyon kung saan tila nanggaling ang kalabog—sa kuwarto ni PJ.
Dali-dali akong humakbang patungo rito, pero biglang hinawakan ni Gil ang kamay ko. Huminto ako at napalingon sa kanya. Walang sinabi si Gil na kahit na ano. Bagkus ay inunahan niya lamang ako sa paglalakad patungo sa pinto.
Nang mahawakan ang doorknob ng kuwarto ni PJ, lumingon sa akin si Gil at tumango. Wala siyang ibang sinabi pero ramdam kong pinapahiwatig niyang maging alerto ako kaya naman tumango na rin ako pabalik.
Lumunok ako nang mariin at huminga nang malalim. Sa isang iglap, muling binalot ng kaba ang puso ko.
Akala ko ay magbibilang pa si Gil pero laking gulat ko nang dali-dali niyang binuksan ang pinto at mabilis na nagtaas ng baril. Ako naman ay napako sa kinatatayuan, alerto sa bawat segundong pumapatak.
Pumasok si Gil sa kuwarto ni PJ kaya naman nagsimula na rin akong maglakad patungo rito, nakataas ang baril at nanginginig ang mga kamay.
Bago pa man makapasok, laking gulat ko nang bigla na lamang lumitaw si Gil sa harapan ko habang hawak ang isang maliit na piraso ng plywood. "May natuklap na piraso mula sa bintana niya."
"Nieta!" Pikit-mata akong napabuga ng marahas na hininga. Pagdilat ko'y agad akong sinamaan ng tingin si Gil. "Can you not scare the hell out of me? And next time, count to three! You almost gave me a heart attack."
"Sorry . . . " Napakamot siya sa batok niya.
Napabuntonghininga na lamang ako ulit. Akmang bababa na sana ako ng hagdan nang maalala ko ang mga natuklasan tungkol sa tito ni PJ.
Sa isang iglap, natagpuan ko ang sarili kong naglalakad papasok sa kuwarto ng kapatid ko.
"Jordan?" tawag sa akin ni Gil pero nagtuloy-tuloy lamang ako hanggang sa natagpuan ko ang sarili kong nakatayo sa gitna ng silid.
Dumako kaagad ang tingin ko sa desk niya. Nang makita ang ilang mga papeles na halos lumabas na mula sa tokador, dali-dali ko itong binuksan at kinilatis ang bawat laman.
"Jordan, anong ginagawa mo?" tanong ni Gil at narinig ko ang mga hakbang niya palapit sa akin.
"I need to know if he had something to do with this!" desperado kong giit. "Mababaliw na ako sa kaiisip kung may kinalaman ba siya sa pinaggagawa ng tiyuhin niyang siraulo!"
Tinabihan ako ni Gil at tumulong din siya sa pagkilatis ng mga gamit. He even opened the pile of books and notebooks all over PJ's desk.
"The laptop! PJ's laptop!" bulalas ko nang wala akong makitang kahit na ano sa mga papeles. Nasa mesa lang ang laptop ni PJ kaya naman dali-dali ko itong binuksan, pero napamura agad ako sa isip ko dahil wala akong ideya kung ano ang password niya. I tried putting his first girlfriend's name, pet, and even the name of his mom pero ayaw pa rin.
"Sa tingin mo ba kaya talaga 'tong gawin ng kapatid mo?"
Natigilan ako sa tanong ni Gil at wala sa sariling napatitig screensaver ng laptop. Para akong tinakasan ng lakas nang mapagtantong family picture namin ito na kuha tatlong taon na ang nakakaraan, bago ako umalis at nagpakalayo-layo.
Everything was overwhelming. So overwhelming that I had to close the laptop and took a step back. I was about to leave the room when I saw our framed photo hanging by his wall. It was taken when we were just sixteen, hanging out by the bonfire with our friends.
Bahagya kong inayos ang headlight na nasa noo ko at dahan-dahang nilibot ang paningin sa paligid.
Waves of nostalgia washed over me as I glanced at every part of the room that held our precious memories. From being good friends to adopted siblings, PJ and I spent almost every waking moment together growing up and we were happy. We were really happy.
Tears pooled up my eyes over the confusion and guilt that I felt.
"K-Kaya ba talaga 'tong gawin ng kapatid ko?" Napatanong na rin ako sa sarili ko.
Lumingon sa akin si Gil. "You said it yourself earlier. Your doubts will be based on what I do and what I'm capable of doing. Jordan, ikaw lang ang makakasagot ng tanong mo."
All of a sudden I remembered it . . . how PJ carried me straight to the clinic when I accidentally got hit by Justin's flying baseball bat, how he always cooked and took care of me whenever our parents weren't around, how he comforted me over my failed friendships and crushes, and how he defended me whenever our parents' words and expectations got very hard to bear.
PJ and I, we weren't bound by blood but we were family.
***
Dressed in dry black shirt and shorts, I came out of my room and headed straight to my parents'. I put on my father's brown, oversized waterproof jacket and opened the safe using my mother's birthdate. My father told us the passcode long ago, fearing an emergency might occur, and this was it . . .
From the safe, I grabbed bullets leaving the handgun just in case PJ comes home and require one to defend his life. And even if it was against my will, I had to grab the pair of handcuffs.
I took two more of my father's work-issued waterproof jackets before heading to the door, but as I was about to open it, I caught a glimpse of my mother's cabinet.
***
Carrying the backpack that contains stuff we might need to look for Masha, I hurriedly went down the living room. Nadatnan ko si Gil na naghihintay sa akin at suot na niya ang ipinahiram kong sweatshirt at jeans ni PJ.
Lumapit ako sa kanya at inabot ang jacket ni Papa. "The rain might pour even harder out there."
Nagpasalamat siya sa akin at nang maisuot ito ay biglang nakunot ang noo niya. Napansin niya ang bagay na inilagay ko sa bulsa ng jacket at inilabas niya ito. "Rosary?"
Tumango ako at inilabas ang isa ring rosary na nasa bulsa ko. "I need every guidance I could get."
I stepped away from Gil and went straight to the broken television on the floor. I picked it up and placed it up the table again. And as soon as it was standing, I grabbed the sticky note with the red bear design from my bag. I wrote a down a message and stuck it right in front of the TV's cracked glass.
PEEJ,
DON'T SLEEP.
STAY AWAY FROM THOSE WHO CAN'T STAY AWAKE.
FORGIVE THEM FOR WHAT THEY COULD DO WHEN THEY FALL ASLEEP.
— STRUGGLE AND FIGHT TO SURVIVE
"Struggle and fight to survive?" tanong ni Gil na nakatayo na pala sa tabi ko at binabasa ang note na idinikit ko.
Ngumiti ako at tumango. "The lyrics to Papa's favorite song. Our Karaoke thing."
"Napagdesisyunan mo nang magtiwala sa kanya?" pagkukumpirma ni Gil.
Napatingin ako sa kanya at napamulsa. "The PJ I grew up with loves his family with all his heart. And I'm his family. Knowing him, he probably disappeared from the hospital because he's looking for a way to get to me. To make sure I'm safe. That's him. That's my brother, PJ."
Tumango si Gil at ngumiti pabalik sa akin. Pagkatapos ay Inilahad niya ang kamay sa harapan ko at bahagyang ikiniling ang ulo sa direksiyon ng sticky note.
Hindi man sigurado kung tama ang pagkakaintindi ko sa ibig niyang sabihin, inabot ko sa kanya ang marker mula sa bulsa ko.
Nang makuha ito, lumapit si Gil sa sticky note at dinagdagan ito.
DON'T DRINK THE WATER
STAY AWAKE
//