Merhaba arkadaşlar.Kitabıma başlarken sizlerden desteklerinizi esirgememenizi rica edebilir miyim?Üst kısımda paylaştığım şarkı kitabımızın şarkısıdır.Şimdiden bu hayalime benimle birlikte ortak olduğunuz için teşekkür ederim.♥️
Başlama tarihinizi yazar mısınız?🥰
"Hayat hep düştükçe alışmamız gerektiğini gösteriyordu.Ama insanoğlu bir türlü aldığı yaralara alışıyor muydu?Bence bunun cevabı hayır olur.Çünkü unutuyoruz.Acı da çeksek,mutlu da olsak unutuyorduk.Bu yüzden biz insanoğlu düşsek de yükselsek de alışamayız.Çünkü unutuyoruz."
Bir alkış tufanı koptuğunda elimdeki mikrofonu önümdeki kürsüye indirip hocama döndüm.Memnun ifadesini görmek beni mutlu etmişti.Başımla bir selam verip yerime doğru ilerledim.
Masadaki makalemden kalan notlarımı çantama ekleyip fermuarını çektim.Daha sonra herkes sınıfı boşaltırken çok da acele etmeden ağır ağır yürümeye başladım.Önüme düşen bir tutam saçımı elimle kulağımın arkasına çalıp ilerlemeye devam ettim.
Kendimi tanıtmadım galiba,ben Hayal.Ordu üniversitesinde Müzik ve Sahne Sanatları Fakültesi son sınıf öğrencisiyim.Klasik siyah düz saç,siyah göz,ufak burun ve biraz dolgun dudaklara sahibim.Bu güzel siyah genlerim için babama teşekkür etmem gerekir galiba.Gerçi burnumun anneme benzediği konusunda hala tartışıyorlar ama bilemiyorum.
Üniversiteden çıkınca arabamı park ettiğim alana doğru ilerledim.Anahtarı çıkarıp kilidi açtım.Sürücü tarafını açıp oturdum.Günün yorgunluğunu atmak ister gibi parmaklarımı saçımın arasına takıp tarıyor gibi yaptım.Anahtarı takıp sürmeye başladım.Elim istemsiz alıştığım ekrana doğru ilerledi.Ekrana dokundum ve kaldığı yerden çalmaya devam etti.
Pencerem hayal ağacının altı
Fonda sevdiğim bir şarkı
Kalbim ruhumla dans pistinde
Olmasa da olur diyorum
Zor şeyler düşlemiyorum
Azalır,geçer sonunda biter biliyorum
Senin de vardır elbet hayal kırıklığın
Oyuncağını kıran sert rüzgarların
...
Nakarata geldiğinde ben de eşlik ediyordum en sevdiğim şarkıya.
Eve yaklaştığımı fark edince şarkıyı kapattım.Park edecek yer ararken ufak bir alan buldum ve geri geri gelmeye başladım.Park etmekten nefret ediyordum.Gerçi kim sevebilir ki?Neyse.Sakince arabayı park edip yan koltuktaki çantamı aldım.
"Ben geldim."
"Hoşgeldin kuzum."
Ayakkabımı vestiyere çıkarıp bıraktım.Kabanımı ve çantamı da vestiyerin bir ucuna astım.Astığım kabanın eğri durduğunu görüp düzelttim.Düzenli olmayı seviyordum.
Annemin mutfakta olduğunu çıkardığı seslerden anlıyordum.Oraya doğru gittim.Mutfak kapısına yaslandım.Zeliha abla ve annemin börek yapmasını izlemeye başladım.Zeliha abla bizim evin yardımcısıydı.
"Kolay gelsin hanımlar."
"Kolaysa başına gelsin."
"Ay yok,hiç sevmiyorum mutfak işleriyle uğraşmayı Zeliha abla.Ne zaman hazır olur?Acıktım da biraz."
"Yarım saate hazır olur."
"Tamam,ben odama çıkıyorum."
Mutfaktan çıkıp sağa merdivenlere doğru yöneldim.Daha sonra aklıma vestiyerdeki çantam geldi ve dönüp onu aldım.Odama geldiğimde kapıyı açıp içeriye girdim.Odamdaki en sevdiğim köşeye oturdum.Pencere ortasına oturak ve yanlarına kitaplık olan alanı bir kez daha görmek huzur doldurmuştu içimi.Okuduğum bölümden belli oluyordur ki kitaplara bayılıyordum.Derin bir nefes alıp bıraktım.Çantamdan telefonu çıkarıp sosyal medyaya girdim.Son attığım gönderiye baktım ve beğeni sayısı beni memnun etmişti.Öyle aşırı beğeni kasma derdim yoktu,fakat paylaştığım resim çok hoşuma gitmişti.Güneşin batışını çektiğim resim hem çok doğaldı hem de gölgem de yansımıştı resmi çekerken.Bu hoşuma gitmişti.
Börekler o kadar enfes olmuştu ki,ikinci dilimim bittikten sonra üçüncü dilime de göz dikmiştim.Börekten bir ısırık daha aldığımda beğeni dolu çıkardığım tuhaf homurtu seslerini bölen enseme yediğim şaplak olmuştu.Bu yüzden son lokmam genzime kaçmıştı ve öksürük krizine girmiştim.
"Kız dur,öl diye vurmadım."
"Ge..öhö öhö gerizeka öhö öhö gerizekalı!"Öksürmem bitene kadar bekledikten sonra konuşmaya devam ettim.
"Lan yemek yiyorum böyle vurulur mu insana.Gavura mı vuruyorsun sen!"
"Aman be geçti geçti aha."
"Alper,bak vallahi sana burdan bir uçarım öbür tarafı ziyaret eder gelirsin."
"Aman be kuzen amma abarttın."
"Ne işin var senin burada?"
"Aaa aşkolsun kuzişim,ne işim olacak seni göresim geldi."Dediği şey ile gülme krizine girmiştim.Karnımı tuta tuta gülüyordum.Artık biraz zorladığımı anlayınca toparlandım.Bazen böyle fazla güleyim deyip zorluyordum.Sizde de oluyor mu?
"Ulan sen çıkarın olmadan beni görmeye geleceksin öyle mi?"
"Evet,ama bak çok ayıp ediyorsun ha.Oturalım şöyle film felan izleriz dedim.Yani kötü mü ettim?"
"Tamam,geç o zaman odama geliyorum ben."
Betül'ü göremeyince merak ettim.Kardeşim veya ablam yoktu benim.Tek çocuktum.O yüzden Betül ile kardeş gibiydik.En yakın dostum,sırdaşım,kız kardeşim dediğim insan nasıl olurdu da Alper gibi bir ikize sahip olurdu hala sülalemde cevaplayamadığım bazı sorulardandı.
"Pişt fındık kurdu nerde?"
"Bir yere uğrayacakmış,gelir o da birazdan."
Odamda bilgisayarla film ortamı yaparken kapı açıldı.Gelenin Betül olduğunu tahmin ettiğimden kafamı kaldırıp bakmadım.Böyle şeylere takılacak insanlar değildik ikimizde.İşimi hallettikten sonra kalkıp Betüle döndüm.
"Hoşgeldin bebişim."
"Hoşbuldum aşkım."
"Iyyy lan bunlar nasıl konuşmalar,bebişim öğğ,aşkım öğğ."Ağzını değişik değişik şekillere sokarak bizi taklit ediyordu aklınca.
Betül ile ikimiz aynı anda 'sanane' diye bağırdık.Korkup olduğu yere sindi.Bu haline ikimiz de güldük.
Komedi filmi seçmiştik.Tuhaf olan üçümüzün zevki de film konusunda aynıydı.Baştan sona filmi bitirdiğimizde uyuşan ayağımı düzeltmek için uzatıp hareket ettirmeye çalıştırdım.Yan tarafıma baktığımda Alper ve Betül'ün de aynısını yaptığını görünce tebessüm ettim.Yine de iyi ki Alper bile vardı ya.Tek çocuk olmak gerçekten bazen zor oluyordu.İnsan bir kardeş abi veya abla arıyordu.Hoş,gerçi çok abi arayacağım söylenemezdi Alper'den dolayı.
Akşam yemeğine Alper ve Betül de kaldığında sofraya hep birlikte oturduk.Babam ve annem bizden önce oturmuş,bizi bekliyorlardı.Babamın yanağına bir öpücük bırakıp solundaki sandalyeye oturdum.Alper karşıma,Betül de onun yanına oturdu.Annem de benim diğer tarafıma oturmuştu.Zeliha abla akşam yemeğini yapıp gittiği için yemekleri annem veya ben servis ediyorduk.Kadıncağız zaten fazlaca yardımcı olmaya çalışıyordu.Ama onun da bir ailesi olduğu için çok geçe kalmadan gitmesini istiyordu annem.
Yemekleri servis ettik.Daha sonra sessiz bir şekilde yemeye başladık.Masadaki sessiz ortamı babam bozmuştu.
"Yavrum makalen nasıl geçti?"
"Güzel geçti babacığım ama yani son sınıfa geldim hala tiyatro alanında makale ne alaka çözemedim."
"Öyle deme kızım,bu da lazım.Evet,belki bu makale tiyatro ile alakalı değil ama sana kazandırdıkları olmalı illa ki,değil mi?"
"Tabi orası öyle.Mesela çok çabuk unutuyoruz üzüntüyü veya sevinci.Acaba unutmasak nolur?Ders çıkarabilirdik yaptıklarımızdan ve bir daha o hataya düşmezdik."
"Güzel bir bakış açısı,ama şöyle bir teori de mevcut.Diyelim ki hayatta hiçbir şeyi unutmadık.Yaşantımız boyunca her türlü insanla karşılaşıyoruz ve bize zararı dokunan birçok insan oluyor.Bunların hiçbirini unutmamış olsan kalp kin ile dolabilir."
"Hiç böyle düşünmemiştim."
"Mesela bu durumun tam tersi de olabilirdi.Bizi hep mutlu eden insanın yaptıklarını hiç unutmasaydık,bu sefer de o insana karşı hep bir mahcubiyet içerisinde olmaz mıydık?Tabi tamamen unutalım demiyorum ama ortasını bulmak iyi olur."
"Ay vallahi dayı ne güzel açıkladın.Yani seninle sohbet etmek o kadar zevkli ki."
"Teşekkür ederim Betül."
"Rica ederim."
Babamın dediğinin ne kadar da mantıklı olduğunu yemekten sonra çay içerken de düşünmüştüm.Düşünüyorum da unutmazsak nasıl olurdu?
Evet arkadaşlar...
İlk bölümün sonuna geldik ve ben o naçizane fikirlerinizi merak ediyorum.Bu güzel fikirlerinizi yorumlarda belirtirseniz çok mutlu olurum.
İlk bölüm olduğu için biraz sakin olsun istedim,ama diğer bölümlerde heyecan ve eğlence başlıyor olucak.😊♥️