ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၃၁၇ ခု ၊ တပို႔တြဲ လဆုတ္ ၁၂ ရက္ ။
ခရစ္နွစ္ ၁၉၅၆ ခုနွစ္ ၊ မတ္လ ၉ ရက္ေန႔ ။
ၿမိဳင့္ရဲ႕ အခ်ိန္စက္ဝိုင္းဟာ ထားရက္ခဲ့တဲ့သူကို လြမ္းဆြတ္ေနဖို႔ပါပဲ ။ အလြမ္းေတြ အေဆြးေတြနဲ႔ ၿမိဳင္ဟာ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လွသည္ ။ ထိုမိန္းကေလးအေပၚ စြဲလမ္းေနမႈဟာ အစြန္းေရာက္ေနခဲ့ၿပီ ။ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တာေတာင္ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ မရတဲ့အျဖစ္ပါေလ ။
ကိုျမင့္ေမာင္သည္လည္း စစ္ဦးစီးမွဴးျဖစ္ေနပါေသာ သူ၏အာဏာ ၊ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အာဏာမ်ိဴးစံုနွင့္ သူ႔အနားက ထြက္မသြားေအာင္ ဟန္႔တားထားသည္ ။
ၿမိဳင့္ဘက္က ကြာရွင္းဖို႔အေၾကာင္း ။ စည္းစိမ္မ်ားကို ခြဲေဝေပးမည္ဆိုေသာ အေၾကာင္းကို ခဏခဏေျပာေပမယ့္ ကိုျမင့္ေမာင္ ေျပာသည့္စကားမွာ
" ၿမိဳင့္ကို အစ္ကို ဘယ္ေသာအခါမွ လက္မလႊတ္ေပးနိုင္ဘူး ။ အစ္ကို႔ကို မခ်စ္ေတာ့ရင္ေတာင္ အစ္ကို႔အနားမွာ ရိွေနေပး ။
မျဖစ္မေန ကြာရွင္းရမယ္ဆိုရင္ မမခင္ကို သတ္ခဲ့တရားက ဘယ္သူလဲဆိုတာ အစ္ကိုေၾကညာရလိမ့္မယ္ ။ "
" တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တဲ့ ေယာက္်ား ။ အတၱႀကီးတဲ့ ေယာက္်ား ။ ရွင့္ကို သိပ္မုန္းတယ္ ။ "
ၿမိဳင္ ေပ်ာ္႐ႊင္ဖို႔အတြက္ ကိုျမင့္ေမာင္သည္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပဳၿပီး ေပ်ာ္႐ႊင္ေစေသာလည္း ၿမိဳင့္ရဲ႕အၿပံဳးလွလွေလးကို ျမင္ေတြ႕ခြင့္ မရ ။ အရင္လို ေဖာက္ျပန္မႈမ်ိဳး မလုပ္ေတာ့ဘဲ ၿမိဳင့္အနားမွာသာ အရိပ္ကေလးလို ကပ္လိုက္ေလသည္ ။ တစ္ခ်ိန္က ၿမိဳင့္ကို ျပန္လိုခ်င္ေနရွာသည္ ။ သို႔ေပတည္း ၿမိဳင္ဟာ သူအတြက္ေတာ့ တစ္ခ်ိန္က ၿမိဳင္ ဟုတ္မေနေတာ့ပါ ။
ၿမိဳင့္အတြက္ ရွင္သန္ရျခင္းဟာ အဓိပၸါယ္မဲ့ေနခဲ့ပါၿပီ ။ အဓိကအားျဖင့္ ေျပာရလ်ွင္ ခ်စ္တဲ့သူေလးမရိွ ၿမိဳင့္အတြက္ ေအာက္ဆီဂ်င္မရိွသလိုပါပဲ ။
ေတာင္ေလွကားၿမိဳ႕ေလး ။ ေမၿမိဳ႕ရဲ႕ ေႏြဦးဟာ ပူျပင္းအိုက္ေလွာင္သည္မ်ိဳး မရိွ ။ ေဆာင္းဦးရဲ႕ေလႏုႏုကဲ့သို႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ရိွလွသည္ ။
ေလယူရာယိမ္းေနေသာ သစ္ပင္သစ္ခက္ကေလးေတြကို ေငးငိုင္ေနသည့္ ၿမိဳင္ ။ စံအိမ္ေတာ္အေပၚထပ္ ျပတင္းေပါက္ဝ၌ ရိွေနၿပီး လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို အခ်င္းခ်င္း ထိတို႔ေနျပန္သည္ ။
" ၿမိဳင္ ။ "
ထိုသူမွာ ကိုျမင့္ေမာင္ ျဖစ္သည္ဆိုတာကို ၿမိဳင္ သိသည္ ။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ မိမိနာမည္ကို ရုတ္တရက္ အေခၚျပဳလိုက္လို႔ ထိတ္လန္႔မိျခင္းမ်ိဳးမရိွ ။ လွည့္၍လည္း မၾကည့္ ။ မိမိ ေနၿမဲအတိုင္းသာပဲ ေနသည္ ။
" ၿမိဳင့္ရဲ႕ စိတ္ဒုကၡေတြကို အစ္ကို မၾကည့္ရက္နိုင္ေတာ့ဘူးကြာ ။ "
" ..... ..... "
" ၿမိဳင္ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ျဖစ္ေအာင္ ခရီထြက္ခ်င္မလား ။ "
မညာတမ္းဝန္ခံရပါလ်ွင္ ၿမိဳင့္မ်က္ဝန္းေတြ အေရာင္လဲ့သြားခဲ့သည္ ။ ထာဝရမျဖစ္နိုင္ရင္ေတာင္မွ ဒီေယာက္်ားနဲ႔ အေဝးဆံုးကို ခဏေလာက္ ထြက္သြားခ်င္မိတဲ့ စိတ္မ်ိဳး ရိွေနခဲ့သည္ ။ ထိုအခြင့္အေရးကို လက္လႊတ္ဆံုးရႈံးဖို႔ မျဖစ္သင့္မွန္း ၿမိဳင္ဟာ နားလည္သည္ ။
" ၿမိဳင္ ဘယ္သြားခ်င္လဲ ။ အစ္ကို ရထားလက္မွတ္ကို နွစ္ေယာက္စာ ။ "
" နွစ္ေယာက္စာ ။ "
" ဟုတ္တယ္ေလ ။ ၿမိဳင္ နဲ႔ အစ္ကို႔ရဲ႕ ခရီးစဥ္ေလးေပါ့ ။ အင္း တစ္နည္းအားျဖင့္ ဟန္နီးမြန္းလို႔ ေျပာရမလား ။ "
" အို ။ ရွင္ လိုက္မယ္ဆို ကြၽန္မ သြားမေနေတာ့ဘူး ကိုျမင့္ေမာင္ ။ "
" ဘာ ဘာျပဳလို႔လဲ ၿမိဳင္ရယ္ ။ အစ္ကိုနဲ႔ သြားရမွာ ၿမိဳင္ မနွစ္သက္ေတာ့ဘူးလား ။ "
" ဟုတ္တယ္ ။ ကြၽန္မ မနွစ္သက္ေတာ့ဘူး ။ ျဖစ္နိုင္ရင္ ရွင့္ရဲ႕ အေဝးဆံုးကို ထြက္ေျပးခ်င္တယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ။ ကြၽန္မမွာ သည္လို လုပ္ပိုင္ခြင့္ ရိွမေနဘူး ကိုျမင့္ေမာင္ ။ "
ကိုျမင့္ေမာင္ဟာ ရုတ္တရက္ကိုပင္ စိတ္ဓာတ္က်သြားခဲ့သည္ ။ ၿမိဳင္ ေပ်ာ္႐ႊင္ေအာင္ နည္းလမ္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ႀကိဳးစားခဲ့ေသာ္လည္း ေအာင္ျမင္ျခင္း မရိွခဲ့ပါဘူး ။ သည္တစ္ခုဟာ က်ိန္းေသေပါက္ ၿမိဳင္ ေပ်ာ္႐ႊင္ရမည့္ အစီအစဥ္ဟု ထင္ခဲ့ေပမယ့္ အထင္နဲ႔အျမင္ဟာ တက္တက္ဆင္ေအာင္ လြဲမွားေနပါသည္ ။
စိတ္အေနွာက္ယွက္ျဖစ္သြားသည္ေၾကာင့္ ထိုေနရာမွ ၿမိဳင္ ထြက္သြားခဲ့သည္ ။ စံအိမ္ေတာ္ထဲရိွ ဝရံတာကို လက္ေခ်ာင္းမ်ားနွင့္ ထိေတြ႕ျခင္းမရိွေတာ့ဘဲ ေျခလွမ္းခပ္သြက္သြက္ျဖင့္ ေလ်ွာက္လွမ္းသည္ ။
သီရိၿမိဳင္စံအိမ္ေတာ္၏ အထင္ရွားဆံုးျဖစ္ေသာ နွစ္ဘက္ခြဲေလွကားမွ အလ်ွင္အျမန္ဆင္းလာခဲ့သည္ ။ ၿမိဳင့္အေနာက္မွလည္း ကိုျမင့္ေမာင္ လိုက္ပါလာသည္ ။ ဒါကို သိေနသည့္ေၾကာင့္ ခပ္သြက္သြက္ေလ်ွာက္ၿပီး ၿခံဝန္းထဲသို႔ ဆင္းဖို႔ဟန္ျပင္သည္ ။
" ၿမိဳင္ ။ "
စံအိမ္ေတာင္ စင္ဝင္ေအာက္က အေျပးထြက္သည္နွင့္ ၿမိဳင့္၏အခ်စ္ကေလး ပ်ိဳးခဲ့ေသာ စံပယ္ရံုႀကီးရိွရာဆီသို႔ ေျခလွမ္းလွမ္းမိသည္ ။
ၿမိဳင္ဟာ မိမိ၏ အသက္မက ဘဝတစ္ခုနဲ႔ပါ ေပးဆပ္စြာ ျမတ္နိုးရသည္ ထိုစံပယ္ရံုကို ကိုျမင့္ေမာင္ေတာ့ျဖင့္ ဖ်က္ဆီးခ်င္ခဲ့မိသည္ကား အမွန္ပင္ ။ ဒီစံပယ္ရံုေၾကာင့္ ညိဳေလးကို ၿမိဳင္ဟာ မေမ့နိုင္ဘဲ တမ္းတမ္းစြဲျဖစ္ေနရျခင္းဟု ထင္ေနသည္ ။ ဒီစံပယ္ရံုသာ မရိွရင္ ၿမိဳင္ဟာ ဟိုးတစ္ခ်ိန္က မိမိကိုယ္သာၾကည့္ၿပီး အသက္ရွင္ေနေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္လာမည္ဟု ကိုျမင့္ေမာင္ ထင္ေနသည္ ။
ထိုေယာက္်ား၏ အေတြးမ်ားဟာ ေပါက္တနက်သည္ ဆိုတာထက္ကို ပိုသည္ ။ မိမိ၏ ေဖာက္ျပန္ခဲ့စဥ္ဟာ ၿမိဳင့္ရဲ႕သည္းခံမႈေတြကို ဂုဏ္ယူခဲ့ၿပီး အခ်စ္ခံရသည္ကိုလည္း ေပ်ာ္႐ႊင္ေနခဲ့သည္ ။
မိမိ၏ ဇနီးမယားနွစ္ေယာက္ မိမိအေပၚ ေဖာက္ျပန္သည့္အခ်ိန္ေရာက္မွ ေဖာက္ျပန္မႈဟာ မေကာင္းပါလား ။ ဂုဏ္သိကၡာမရိွပါလား ဆိုတာကို နားလည္ခဲ့ေပမယ့္ အခ်ိန္ဟာ လြန္သြားခဲ့ၿပီ ။
ယခုအခ်ိန္၌ ေဖာက္ျပန္မႈ မလုပ္ေတာ့သည္ေတာင္ ၿမိဳင့္ရဲ႕ အခ်စ္ႀကီးမႈ ။ ၿမိဳင့္ရဲ႕ နွလံုးသားဟာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အတြက္ ဟုတ္မေနဘဲ မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္ ျဖစ္တည္ေနခဲ့ၿပီ ။
" ၿမိဳင္ ။ အစ္ကို မလိုက္မွ ၿမိဳင္ ေပ်ာ္ရမယ္ဆို အစ္ကို မလိုက္ေတာ့ပါဘူး ။ ဒါေပမယ့္ ၿမိဳင့္အတြက္ေတာ့ ေဒၚေဒၚႏုကို ထည့္ေပးလိုက္မယ္ ။
အစကေတာ့ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ မႏၲေလးကို အတူတူဆင္းမလို႔ပဲ ။ မႏၲေလးမွာလည္း ၿမိဳင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရိွတယ္မဟုတ္လား ။ ၿမိဳင္လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတြ႕ရေအာင္လို႔ေလ ။
ဒီမွာ ရထားလက္မွတ္ ၿမိဳင္ ။ "
စံပယ္ရံုအနားမွာ မတ္တပ္ရပ္ေနေသာ ၿမိဳင့္ဆီသို႔ အနီးဆံုးေျခလွမ္းလွမ္းၿပီး ရထားလက္မွတ္ ၂ ေစာင္ကို ေပးသည္ ။ ၿမိဳင့္ရဲ႕ တုန္႔ျပန္မႈမ်ားဟာ လက္မွတ္ကို လွမ္းယူလိုက္မွလြဲ၍ မရိွခဲ့ ။
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသည္အထိ တုန္႔ျပန္မႈ မရိွသည္ေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေမာင္သည္လည္း နႈတ္ဆက္လို႔ ထြက္သြားေတာ့သည္ ။ အနားမွ ထြက္သြားသည္ကို ခံစားရသည္ေၾကာင့္ စံပယ္ရံုကို ေမာ့ၾကည့္မိသည္ ။
စံပယ္ရာသီေရာက္လာၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စံပယ္ရံုတစ္ခုလံုးဟာ အျဖဴေရာင္ေတြ ဖံုးလႊမ္းနိုင္ေတာ့ၿပီ ။
စံပယ္ရနံ႔ေတြ ပိုၿပီး လႈိင္လာသည္ေၾကာင့္ ၿမိဳင့္ရင္ထဲကို အလြမ္းေတြ ပိုၿပီးတိုးဝင္လာေတာ့သည္ေလ ။ စံပယ္တစ္ခက္ကို ခူးယူကာျဖင့္ ဆံႏြယ္ထက္မွာ ဆင္ျမန္းလိုက္ေတာ့ၿပီ ။
" တို႔ကမာၻဟာ ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔မ်ား ရွင္သန္ေနတာမ်ားလဲ ။ ေပးဆပ္ျခင္းေတြနဲ႔လား ။ ေပးသေလာက္ ျပန္ရရင္ သိပ္ေပ်ာ္မိမွာပဲ ။ "
လက္ထဲမွာ ရထားလက္မွတ္ ၂ ေစာင္အား ေငးၾကည့္ေနခဲ့မိပါေတာ့သည္ ။
၂ ရက္မ်ွ ၾကာသည့္အခါ၌ ၿမိဳင္ နဲ႔ ေဒၚေဒၚႏုတို႔ဟာ မႏၲေလးသို႔ ရထားနဲ႔ဆင္းခဲ့ၾကသည္ ။ ဘူတာရံုအထိသို႔ ကိုျမင့္ေမာင္ဟာ အလိုက္ပို႔ခဲ့ပါသည္ ။ ရထားလံုးေပၚမွာ ၿမိဳင့္ကို ဂရုစိုက္ဖို႔ မွေပမယ့္လို႔ ၿမိဳင့္ဘက္ကေတာ့ျဖင့္ တုန္႔ျပန္မႈ ေသးေသးေလးေတာင္ မရိွခဲ့ပါဘူး ။ ဒီအေျခအေနမ်ိဳးေတြေၾကာင့္လည္း ကိုျမင့္ေမာင္မွာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရျပန္သည္ ။
" ေဒၚေဒၚႏု ။ ၿမိဳင့္ကို ေသခ်ာအပ္ပါတယ္ ေနာ္ ။ မႏၲေလးေရာက္ရင္လည္း တယ္လီဖုန္းဆက္ဖို႔ မေမ့နဲ႔ဦး ။ ေနာက္ၿပီး ေမၿမိဳ႕ကို ျပန္လာခါနီး တယ္လီဖုန္းဆက္ဖို႔လည္း မေမ့ပါနဲ႔ခင္ဗ်ာ ။ "
" ၿမိဳင့္ကို ေသခ်ာဂရုစိုက္မွာပါ ။ စိတ္မပူပါနဲ႔ကြယ္ ။
ကဲ ။ ၿမိဳင္ ။ ေဒၚႏု အထုတ္ပိုးေတြ ရထားေပၚတင္ဖို႔ သြားေပးလိုက္ဦးမယ္ ကြယ္ ။ "
ၿမိဳင္ဟာ ေခါင္းတစ္ခ်က္သာ ၿငိမ့္လိုက္သည္ ။ တိတ္ဆိတ္လြန္းတဲ့ ၿမိဳင့္၏ အျပဳအမူေတြကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ေနသူမွာ ကိုျမင့္ေမာင္သာ ။
ၿမိဳင္ဟာ ရန္ကုန္သူေလးတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ လွပေနသည္ ။ လက္ျပတ္ရင္ဖုံးအက်ႌမွာ ရင္လႊာမ်ား၏ ေကာက္ေၾကာင္းအတိုင္း ေသသပ္လွပေနသည္ ။
ဝင္းဝါၿဖိဳးအိလွေသာ လက္ေမာင္းလံုးမ်ားအေပၚ၌ အနီေရာင္ပုဝါပါးတစ္ထည္အား ယွက္တင္လို႔ ထားသည္ ။ ပိုက္ဆံအိတ္ကိုလည္း ညာဘက္လက္မွာ ခ်ိတ္ထားေသးသည္ ။
Sun Glass လို႔ေခၚေသာ ေနကာမ်က္မွန္အဝိုင္းေလးကိုလည္း တပ္ထားေသးသည္ ။ ၿမိဳင္ဟာ တကယ့္ကိုမွပင္ ရန္ကုန္သူအပ်ိဳေလးလို ေက်ာ့ရွင္းလွပသည္ ။ ၿပီးေတာ့ ခမ္းနားမႈရိွသည္ ။ တင့္တယ္သည္ ။ အနီေရာင္နႈတ္ခမ္းနီဟာ ၿမိဳင့္ရဲ႕ ခမ္းနားမႈ ၾသဇာအာဏာကို ထင္ရွားေစခဲ့ပါသည္ ။
" ၿမိဳင္ရယ္ ေမၿမိဳ႕ေႏြက ေအးရေအးနဲ႔ ။ ခ်မ္းေနေတာ့မွာပဲ ။ "
အမွန္တိုင္းေျပာရပါလ်ွင္ ၿမိဳင့္ လက္ေမာင္းသားမ်ား ေပါဟိုက္ေနသည္ကို သဝန္တိုမိသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ေလ်ာက်ေနေသာ အနီေရာင္ပုဝါပါးကို ဆြဲတင္ေပးဖို႔ ဟန္ ျပင္ေသာ္လည္း ခႏၶာကိုယ္အား ခ်က္ခ်င္းေနာက္ဆုတ္လိုက္သည့္ ၿမိဳင္ ။
" မႏၲေလးနဲ႔ ေမၿမိဳ႕က ဘယ္ေလာက္မွ ေဝးတာ မဟုတ္ဘူး ။ ဟိုေရာက္ရင္ ပူသြားလိမ့္မယ္ ။ "
ထိုအခ်ိန္ မီးရထားေခါင္းေလာင္းသံကို ၾကားလိုက္ရသည္ေၾကာင့္ လူအမ်ားဟာ ရထားလမ္းေဘး၌ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ျပည့္လ်ွံသြားေတာ့သည္ ။ ဆူဆူညံ့ညံ့အသံမ်ားဟာလည္း နားစည္ကြဲမတက္ က်ယ္ေလာင္လာသည္ ။
အထူးတန္းကို အရယူထားသည့္ ၿမိဳင္ဟာ ထိုလူအုပ္ႀကီးအား အထူးအဆန္းျဖစ္၍ သနားမိသည္ ။ သာမာန္လူတန္းစားမ်ားရိွသကဲ့သို႔ ဆင္းရဲသားလူတန္းစားမ်ားလည္း ရိွေနၾကသည္ ။ တစ္ခ်ိဳ႕ခရီးသည္မ်ားဟာ ရထားဘူတာမွာ ေဈးဗန္း႐ြတ္ေရာင္းေနေသာ အခ်ဥ္ေပါင္း ၊ ကြမ္းယာ ၊ ေဆးလိပ္ဗူးမ်ားကို အေရာင္းျပဳေနၾကေသာ ေဈးသည္မ်ားအား အဝယ္အားေပးေနၾကသည္ ။
ၿမိဳင္ဟာ ေလာကႀကီးနွင့္ အဆက္အသြယ္ ပ်က္ေနသည္မွာ တစ္နွစ္မ်ွသာ ရိွေနေပမယ့္လို႔ ေမၿမိဳ႕မွတစ္ပါး တျခားသို႔ အသြားအလာ မျပဳရသည္မွာ ကိုျမင့္ေမာင္နွင့္ လက္ထပ္ၿပီးကတည္းကပင္ ျဖစ္ေနသည္ ။
" ၿမိဳင္ ။ လာ ေဒၚႏုတို႔ အလွည့္ေရာက္ၿပီ ။ "
ေဒၚႏုဟာ ၿမိဳင့္အား အေခၚျပဳလိုက္ခ်ိန္ ကိုျမင့္ေမာင့္အား လွည့္ၾကည့္မိပါသည္ ။ မိမိဟာ မိမိ၏ေယာက္်ားျဖစ္သူနွင့္ တစ္ခါမွ အခြဲျပဳဖူးသည္မဟုတ္ ။ ထိုသို႔ ခြဲခြာရျခင္းမ်ိဳးမွာ အနည္းငယ္မ်ွ ဝမ္းနည္းမႈ ျဖစ္မိသည္ ။
လြန္ခဲ့ေသာ တစ္နွစ္ေက်ာ္ခန္႔က ကိုျမင့္ေမာင္ မႏၲေလးသို႔ ဆင္းသြားသည့္အခ်ိန္ကျဖင့္လည္း ျမင္ကြင္းအေရွ႕က ထိုရထားမေပ်ာ္မခ်င္းအထိ ထိုေနရာမွ မတ္တပ္ရပ္သို႔ လြမ္းစဆြတ္မိခဲ့ေသးသည္ ။
ဒါကို ထိုေယာက္်ားဟာ နားမလည္ဘဲ မယားငယ္တစ္ေယာက္ကို အိမ္ေပၚေခၚတင္လာသည္ေၾကာင့္ မျဖစ္သင့္ေသာကိစၥမ်ား ျဖစ္လာရသည္ ။ သည္ကိုလည္း ၿမိဳင္ဟာ အျပစ္တစ္ခုလို မသတ္မွတ္ခဲ့ပါဘူး ။ ေတြ႕ဆံုဖို႔ ကံပါလာခဲ့သည္ေၾကာင့္ ခ်စ္မိခဲ့ၾကတာပါပဲေလ ။ သို႔ေပမယ့္ ခြဲခြာျခင္ကိုေတာ့ ကံတရားရယ္လို႔ သတ္မွတ္ခဲ့ဖူးျခင္း မရိွေသးပါ ။
ကိုျမင့္ေမာင့္၏ မ်က္ဝန္းတိမ္အနက္ကို ၿမိဳင္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး နားလည္သည္ ။ ယခုလို အေျခအေနမ်ိဳးမွာ သူ႔အနားက ထြက္ေျပးသြားမွာကိုလည္း ေၾကာက္ေနသည္အား ၿမိဳင္ဟာ သိေနသည္ ။
မိမိေယာက္်ား၏ မ်က္နွာကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ရထားေပၚရိွ အထူးတန္းသို႔ တက္ခဲ့ပါေတာ့သည္ ။ အခန္းငယ္ေလးထဲသို႔ တံခါးဖြင့္ကာ ဝင္လိုက္သည့္ ၿမိဳင္ ။ ျပတင္းေပါက္မွ ေယာက္်ားျဖစ္သူကို ၾကည့္ခ်င္ပါေသာ္လည္း လွည့္မၾကည့္ခဲ့ပါ ။ မိမိ၏ အမုန္းတရားေတြနဲ႔ သူဟာ ရွင္သန္ဖို႔ ထိုက္တန္ေနခဲ့သည္ ။
စိမ္းကားကားျဖစ္ေနေသာ ၿမိဳင့္၏ အျပဳအမူမ်ားအတြက္ ကိုျမင့္ေမာင္ မ်က္ရည္လည္မိသည္ ။ ရင္ထဲမွာလည္း နစ္ေနေအာင္ ခံစားေနရသည္ ။
မၾကာခင္အခ်ိန္မ်ားအတြင္း၌ မီးရထားအခ်က္ျပလို႔ ကိုျမင့္ေမာင္ အနားမွ ထြက္ခြာသြားပါေတာ့သည္ ။
" ၿမိဳင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနခဲ့ေနာ္ ။ "
တီးတိုးေသာ ထိုစကားအား ၿမိဳင္ဟာ ၾကားနိုင္ခဲ့မည္ မဟုတ္ပါ ။
တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕သြားေနၿပီျဖစ္တဲ့ မီးရထားသံလမ္းေပၚမွာ မီးရထား၏အသံမ်ားကိုသာ နားေထာင္လို႔ ခရီးဆက္ခဲ့ရပါေတာ့သည္ ။
ၿမိဳင္တို႔ အထူးတန္းကေတာ့ျဖင့္ တိတ္ဆိတ္စြာရိွေနၿပီး အထီးက်န္ေနေပမယ့္လို႔ သာမာန္လူတန္းသြားမ်ားနွင့္ ေအာက္ေျခလူတန္းစားမ်ား အတြဲမွာေတာ့ ဆူညံမႈေတြ ရိွေနပါေတာ့သည္ ။
X X X X X
" ၿမိဳင္ အခု ဘယ္သြားမွာလဲ ဟင္ ။ "
" ကြၽန္မ သူငယ္ခ်င္း ေ႐ႊမ်က္မွန္ႀကီးအိမ္ကို သြားမွာ ။ "
" သူ႔ကိုေရာ တယ္လီဖုန္းဆက္ထားၿပီးၿပီလား ၿမိဳင္ ။ "
" မလိုပါဘူး ။ အဆင္မေျပလည္း ဟိုတယ္လ္ ေျပာင္းတည္းရံုေပါ့ ။ "
မႏၲေလး ရထားဘူတာရံုမွ ထြက္လာသည့္ ၿမိဳင့္အား ေယာက္်ားလူပ်ိဳတိုင္းကို သမင္လည္ျပန္ခို႔ ၾကည့္ၾကသည္ ။ ရန္ကုန္သူ ၿမိဳ႕ႀကီးသူတစ္ေယာက္လို လွပေက်ာ့ရွင္းေနတဲ့ ၿမိဳင့္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ဟာ ေယာက္်ားသားမ်ား သေရက်စရာပါ ။
လမ္းေလ်ွာက္တိုင္း လႈပ္ခါသြားေသာ ေပါင္တံနွင့္ တင္ပါးတို႔ဟာ အင္မတန္လွပေသာ အခ်ိဳးအစပါပင္ ။
ဝမ္းနည္းေနေသာ ။ မေပ်ာ္႐ႊင္ေနနိုင္ေသာ မိမိ၏ မ်က္နွာကို ဖုံးထားဖို႔အတြက္ ေနကာမ်က္မွန္ကိုသာ တပ္ထားၿပီး ေခါင္းမွ ေမးစိေအာက္သို႔ ပုဝါနီပါးျဖင့္ ခ်ည္ေနွာင္ထားခဲ့ေတာ့သည္ ။
ထိုအခ်က္ဟာလည္း ၿမိဳ႕ႀကီးသူ ရန္ကုန္သူလို႔ အထင္ခံရေသာ အခ်က္မ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္ ။
အနီးရိွ ကားတစ္စီးအား အငွားျပဳခဲ့ၿပီး ေဒၚေဒၚႏုနွင့္အတူတူ ေ႐ႊမ်က္မွန္ႀကီးအိမ္သို႔ အေရာက္သြားခဲ့ပါေတာ့သည္ ။
ကားဆရာကလည္း အေနာက္ၾကည့္မွန္မွ ၿမိဳင့္ကို ခိုးခိုးၾကည့္သည္ ။ ၿမိဳင္ဟာ သိပ္လွသည္ကိုး ။ အသက္နဲ႔မလိုက္သည့္ ႏုပ်ိဳမႈေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ ဝန္ေလးမိသည္ ။ စိတ္ရႈပ္မိသည္ ။
ေယာက္်ားေတြဟာ အတူတူပဲ ။
ဒီပုတ္ထဲက ဒီပဲေတြ ။
နွာဘူးေတြပဲ ။
မိမိမွာ ထိုေယာက္်ားမ်ား၏ ျမင္ကြင္းမွ ေရွာင္ရွားမႈ ျပဳေနရသည္ေၾကာင့္ ရင္ထဲက အလြမ္းေတြကိုေတာင္ ခံစားနိုင္ျခင္း မျပဳမိခဲ့ ။ သို႔ေပမယ့္ နွလံုးသားထဲမွာေတာ့ ၿမိဳင့္၏ အခ်စ္ကေလး ။ ၿမိဳင့္ရဲ႕ သိုးေပါက္ေလးဟာ ၿမိဳင္နဲ႔အတူတူ ရိွေနခဲ့ပါသည္ ။
X X X X X
10.3.2023
morA_nyein
မြန်မာသက္ကရာဇ် ၁၃၁၇ ခု ၊ တပို့တွဲ လဆုတ် ၁၂ ရက် ။
ခရစ်နှစ် ၁၉၅၆ ခုနှစ် ၊ မတ်လ ၉ ရက်နေ့ ။
မြိုင့်ရဲ့ အချိန်စက်ဝိုင်းဟာ ထားရက်ခဲ့တဲ့သူကို လွမ်းဆွတ်နေဖို့ပါပဲ ။ အလွမ်းတွေ အဆွေးတွေနဲ့ မြိုင်ဟာ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လှသည် ။ ထိုမိန်းကလေးအပေါ် စွဲလမ်းနေမှုဟာ အစွန်းရောက်နေခဲ့ပြီ ။ ပိုင်ဆိုင်ချင်တာတောင် ပိုင်ဆိုင်ခွင့် မရတဲ့အဖြစ်ပါလေ ။
ကိုမြင့်မောင်သည်လည်း စစ်ဦးစီးမှူးဖြစ်နေပါသော သူ၏အာဏာ ၊ ယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့ အာဏာမျိူးစုံနှင့် သူ့အနားက ထွက်မသွားအောင် ဟန့်တားထားသည် ။
မြိုင့်ဘက်က ကွာရှင်းဖို့အကြောင်း ။ စည်းစိမ်များကို ခွဲဝေပေးမည်ဆိုသော အကြောင်းကို ခဏခဏပြောပေမယ့် ကိုမြင့်မောင် ပြောသည့်စကားမှာ
" မြိုင့်ကို အစ်ကို ဘယ်သောအခါမှ လက်မလွှတ်ပေးနိုင်ဘူး ။ အစ်ကို့ကို မချစ်တော့ရင်တောင် အစ်ကို့အနားမှာ ရှိနေပေး ။
မဖြစ်မနေ ကွာရှင်းရမယ်ဆိုရင် မမခင်ကို သတ်ခဲ့တရားက ဘယ်သူလဲဆိုတာ အစ်ကိုကြေညာရလိမ့်မယ် ။ "
" တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်တဲ့ ယောက်ျား ။ အတ္တကြီးတဲ့ ယောက်ျား ။ ရှင့်ကို သိပ်မုန်းတယ် ။ "
မြိုင် ပျော်ရွှင်ဖို့အတွက် ကိုမြင့်မောင်သည် အကြောင်းအမျိုးမျိုးပြုပြီး ပျော်ရွှင်စေသောလည်း မြိုင့်ရဲ့အပြုံးလှလှလေးကို မြင်တွေ့ခွင့် မရ ။ အရင်လို ဖောက်ပြန်မှုမျိုး မလုပ်တော့ဘဲ မြိုင့်အနားမှာသာ အရိပ်ကလေးလို ကပ်လိုက်လေသည် ။ တစ်ချိန်က မြိုင့်ကို ပြန်လိုချင်နေရှာသည် ။ သို့ပေတည်း မြိုင်ဟာ သူအတွက်တော့ တစ်ချိန်က မြိုင် ဟုတ်မနေတော့ပါ ။
မြိုင့်အတွက် ရှင်သန်ရခြင်းဟာ အဓိပ္ပါယ်မဲ့နေခဲ့ပါပြီ ။ အဓိကအားဖြင့် ပြောရလျှင် ချစ်တဲ့သူလေးမရှိ မြိုင့်အတွက် အောက်ဆီဂျင်မရှိသလိုပါပဲ ။
တောင်လှေကားမြို့လေး ။ မေမြို့ရဲ့ နွေဦးဟာ ပူပြင်းအိုက်လှောင်သည်မျိုး မရှိ ။ ဆောင်းဦးရဲ့လေနုနုကဲ့သို့ အေးအေးချမ်းချမ်း ရှိလှသည် ။
လေယူရာယိမ်းနေသော သစ်ပင်သစ်ခက်ကလေးတွေကို ငေးငိုင်နေသည့် မြိုင် ။ စံအိမ်တော်အပေါ်ထပ် ပြတင်းပေါက်ဝ၌ ရှိနေပြီး လက်ချောင်းများကို အချင်းချင်း ထိတို့နေပြန်သည် ။
" မြိုင် ။ "
ထိုသူမှာ ကိုမြင့်မောင် ဖြစ်သည်ဆိုတာကို မြိုင် သိသည် ။ ထို့အတွက်ကြောင့် မိမိနာမည်ကို ရုတ်တရက် အခေါ်ပြုလိုက်လို့ ထိတ်လန့်မိခြင်းမျိုးမရှိ ။ လှည့်၍လည်း မကြည့် ။ မိမိ နေမြဲအတိုင်းသာပဲ နေသည် ။
" မြိုင့်ရဲ့ စိတ်ဒုက္ခတွေကို အစ်ကို မကြည့်ရက်နိုင်တော့ဘူးကွာ ။ "
" ..... ..... "
" မြိုင် စိတ်ပြေလက်ပျောက်ဖြစ်အောင် ခရီထွက်ချင်မလား ။ "
မညာတမ်းဝန်ခံရပါလျှင် မြိုင့်မျက်ဝန်းတွေ အရောင်လဲ့သွားခဲ့သည် ။ ထာဝရမဖြစ်နိုင်ရင်တောင်မှ ဒီယောက်ျားနဲ့ အဝေးဆုံးကို ခဏလောက် ထွက်သွားချင်မိတဲ့ စိတ်မျိုး ရှိနေခဲ့သည် ။ ထိုအခွင့်အရေးကို လက်လွှတ်ဆုံးရှုံးဖို့ မဖြစ်သင့်မှန်း မြိုင်ဟာ နားလည်သည် ။
" မြိုင် ဘယ်သွားချင်လဲ ။ အစ်ကို ရထားလက်မှတ်ကို နှစ်ယောက်စာ ။ "
" နှစ်ယောက်စာ ။ "
" ဟုတ်တယ်လေ ။ မြိုင် နဲ့ အစ်ကို့ရဲ့ ခရီးစဉ်လေးပေါ့ ။ အင်း တစ်နည်းအားဖြင့် ဟန်နီးမွန်းလို့ ပြောရမလား ။ "
" အို ။ ရှင် လိုက်မယ်ဆို ကျွန်မ သွားမနေတော့ဘူး ကိုမြင့်မောင် ။ "
" ဘာ ဘာပြုလို့လဲ မြိုင်ရယ် ။ အစ်ကိုနဲ့ သွားရမှာ မြိုင် မနှစ်သက်တော့ဘူးလား ။ "
" ဟုတ်တယ် ။ ကျွန်မ မနှစ်သက်တော့ဘူး ။ ဖြစ်နိုင်ရင် ရှင့်ရဲ့ အဝေးဆုံးကို ထွက်ပြေးချင်တယ် ။ ဒါပေမယ့် ။ ကျွန်မမှာ သည်လို လုပ်ပိုင်ခွင့် ရှိမနေဘူး ကိုမြင့်မောင် ။ "
ကိုမြင့်မောင်ဟာ ရုတ်တရက်ကိုပင် စိတ်ဓာတ်ကျသွားခဲ့သည် ။ မြိုင် ပျော်ရွှင်အောင် နည်းလမ်းအမျိုးမျိုးနဲ့ ကြိုးစားခဲ့သော်လည်း အောင်မြင်ခြင်း မရှိခဲ့ပါဘူး ။ သည်တစ်ခုဟာ ကျိန်းသေပေါက် မြိုင် ပျော်ရွှင်ရမည့် အစီအစဉ်ဟု ထင်ခဲ့ပေမယ့် အထင်နဲ့အမြင်ဟာ တက်တက်ဆင်အောင် လွဲမှားနေပါသည် ။
စိတ်အနှောက်ယှက်ဖြစ်သွားသည်ကြောင့် ထိုနေရာမှ မြိုင် ထွက်သွားခဲ့သည် ။ စံအိမ်တော်ထဲရှိ ဝရံတာကို လက်ချောင်းများနှင့် ထိတွေ့ခြင်းမရှိတော့ဘဲ ခြေလှမ်းခပ်သွက်သွက်ဖြင့် လျှောက်လှမ်းသည် ။
သီရိမြိုင်စံအိမ်တော်၏ အထင်ရှားဆုံးဖြစ်သော နှစ်ဘက်ခွဲလှေကားမှ အလျှင်အမြန်ဆင်းလာခဲ့သည် ။ မြိုင့်အနောက်မှလည်း ကိုမြင့်မောင် လိုက်ပါလာသည် ။ ဒါကို သိနေသည့်ကြောင့် ခပ်သွက်သွက်လျှောက်ပြီး ခြံဝန်းထဲသို့ ဆင်းဖို့ဟန်ပြင်သည် ။
" မြိုင် ။ "
စံအိမ်တောင် စင်ဝင်အောက်က အပြေးထွက်သည်နှင့် မြိုင့်၏အချစ်ကလေး ပျိုးခဲ့သော စံပယ်ရုံကြီးရှိရာဆီသို့ ခြေလှမ်းလှမ်းမိသည် ။
မြိုင်ဟာ မိမိ၏ အသက်မက ဘဝတစ်ခုနဲ့ပါ ပေးဆပ်စွာ မြတ်နိုးရသည် ထိုစံပယ်ရုံကို ကိုမြင့်မောင်တော့ဖြင့် ဖျက်ဆီးချင်ခဲ့မိသည်ကား အမှန်ပင် ။ ဒီစံပယ်ရုံကြောင့် ညိုလေးကို မြိုင်ဟာ မမေ့နိုင်ဘဲ တမ်းတမ်းစွဲဖြစ်နေရခြင်းဟု ထင်နေသည် ။ ဒီစံပယ်ရုံသာ မရှိရင် မြိုင်ဟာ ဟိုးတစ်ချိန်က မိမိကိုယ်သာကြည့်ပြီး အသက်ရှင်နေသော မိန်းမတစ်ယောက်ဖြစ်လာမည်ဟု ကိုမြင့်မောင် ထင်နေသည် ။
ထိုယောက်ျား၏ အတွေးများဟာ ပေါက်တနကျသည် ဆိုတာထက်ကို ပိုသည် ။ မိမိ၏ ဖောက်ပြန်ခဲ့စဉ်ဟာ မြိုင့်ရဲ့သည်းခံမှုတွေကို ဂုဏ်ယူခဲ့ပြီး အချစ်ခံရသည်ကိုလည်း ပျော်ရွှင်နေခဲ့သည် ။
မိမိ၏ ဇနီးမယားနှစ်ယောက် မိမိအပေါ် ဖောက်ပြန်သည့်အချိန်ရောက်မှ ဖောက်ပြန်မှုဟာ မကောင်းပါလား ။ ဂုဏ်သိက္ခာမရှိပါလား ဆိုတာကို နားလည်ခဲ့ပေမယ့် အချိန်ဟာ လွန်သွားခဲ့ပြီ ။
ယခုအချိန်၌ ဖောက်ပြန်မှု မလုပ်တော့သည်တောင် မြိုင့်ရဲ့ အချစ်ကြီးမှု ။ မြိုင့်ရဲ့ နှလုံးသားဟာ ယောက်ျားတစ်ယောက်အတွက် ဟုတ်မနေဘဲ မိန်းမတစ်ယောက်အတွက် ဖြစ်တည်နေခဲ့ပြီ ။
" မြိုင် ။ အစ်ကို မလိုက်မှ မြိုင် ပျော်ရမယ်ဆို အစ်ကို မလိုက်တော့ပါဘူး ။ ဒါပေမယ့် မြိုင့်အတွက်တော့ ဒေါ်ဒေါ်နုကို ထည့်ပေးလိုက်မယ် ။
အစကတော့ အလုပ်ကိစ္စနဲ့ မန္တလေးကို အတူတူဆင်းမလို့ပဲ ။ မန္တလေးမှာလည်း မြိုင့် သူငယ်ချင်းတွေ ရှိတယ်မဟုတ်လား ။ မြိုင်လည်း သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ တွေ့ရအောင်လို့လေ ။
ဒီမှာ ရထားလက်မှတ် မြိုင် ။ "
စံပယ်ရုံအနားမှာ မတ်တပ်ရပ်နေသော မြိုင့်ဆီသို့ အနီးဆုံးခြေလှမ်းလှမ်းပြီး ရထားလက်မှတ် ၂ စောင်ကို ပေးသည် ။ မြိုင့်ရဲ့ တုန့်ပြန်မှုများဟာ လက်မှတ်ကို လှမ်းယူလိုက်မှလွဲ၍ မရှိခဲ့ ။
အချိန်အတော်ကြာသည်အထိ တုန့်ပြန်မှု မရှိသည်ကြောင့် ကိုမြင့်မောင်သည်လည်း နှုတ်ဆက်လို့ ထွက်သွားတော့သည် ။ အနားမှ ထွက်သွားသည်ကို ခံစားရသည်ကြောင့် စံပယ်ရုံကို မော့ကြည့်မိသည် ။
စံပယ်ရာသီရောက်လာပြီ ဖြစ်သောကြောင့် စံပယ်ရုံတစ်ခုလုံးဟာ အဖြူရောင်တွေ ဖုံးလွှမ်းနိုင်တော့ပြီ ။
စံပယ်ရနံ့တွေ ပိုပြီး လှိုင်လာသည်ကြောင့် မြိုင့်ရင်ထဲကို အလွမ်းတွေ ပိုပြီးတိုးဝင်လာတော့သည်လေ ။ စံပယ်တစ်ခက်ကို ခူးယူကာဖြင့် ဆံနွယ်ထက်မှာ ဆင်မြန်းလိုက်တော့ပြီ ။
" တို့ကမ္ဘာဟာ ဘယ်လိုပုံစံနဲ့များ ရှင်သန်နေတာများလဲ ။ ပေးဆပ်ခြင်းတွေနဲ့လား ။ ပေးသလောက် ပြန်ရရင် သိပ်ပျော်မိမှာပဲ ။ "
လက်ထဲမှာ ရထားလက်မှတ် ၂ စောင်အား ငေးကြည့်နေခဲ့မိပါတော့သည် ။
၂ ရက်မျှ ကြာသည့်အခါ၌ မြိုင် နဲ့ ဒေါ်ဒေါ်နုတို့ဟာ မန္တလေးသို့ ရထားနဲ့ဆင်းခဲ့ကြသည် ။ ဘူတာရုံအထိသို့ ကိုမြင့်မောင်ဟာ အလိုက်ပို့ခဲ့ပါသည် ။ ရထားလုံးပေါ်မှာ မြိုင့်ကို ဂရုစိုက်ဖို့ မှပေမယ့်လို့ မြိုင့်ဘက်ကတော့ဖြင့် တုန့်ပြန်မှု သေးသေးလေးတောင် မရှိခဲ့ပါဘူး ။ ဒီအခြေအနေမျိုးတွေကြောင့်လည်း ကိုမြင့်မောင်မှာ စိတ်မကောင်းဖြစ်ခဲ့ရပြန်သည် ။
" ဒေါ်ဒေါ်နု ။ မြိုင့်ကို သေချာအပ်ပါတယ် နော် ။ မန္တလေးရောက်ရင်လည်း တယ်လီဖုန်းဆက်ဖို့ မမေ့နဲ့ဦး ။ နောက်ပြီး မေမြို့ကို ပြန်လာခါနီး တယ်လီဖုန်းဆက်ဖို့လည်း မမေ့ပါနဲ့ခင်ဗျာ ။ "
" မြိုင့်ကို သေချာဂရုစိုက်မှာပါ ။ စိတ်မပူပါနဲ့ကွယ် ။
ကဲ ။ မြိုင် ။ ဒေါ်နု အထုတ်ပိုးတွေ ရထားပေါ်တင်ဖို့ သွားပေးလိုက်ဦးမယ် ကွယ် ။ "
မြိုင်ဟာ ခေါင်းတစ်ချက်သာ ငြိမ့်လိုက်သည် ။ တိတ်ဆိတ်လွန်းတဲ့ မြိုင့်၏ အပြုအမူတွေကို စေ့စေ့ကြည့်နေသူမှာ ကိုမြင့်မောင်သာ ။
မြိုင်ဟာ ရန်ကုန်သူလေးတစ်ယောက်ကဲ့သို့ လှပနေသည် ။ လက်ပြတ်ရင်ဖုံးအင်္ကျီမှာ ရင်လွှာများ၏ ကောက်ကြောင်းအတိုင်း သေသပ်လှပနေသည် ။
ဝင်းဝါဖြိုးအိလှသော လက်မောင်းလုံးများအပေါ်၌ အနီရောင်ပုဝါပါးတစ်ထည်အား ယှက်တင်လို့ ထားသည် ။ ပိုက်ဆံအိတ်ကိုလည်း ညာဘက်လက်မှာ ချိတ်ထားသေးသည် ။
Sun Glass လို့ခေါ်သော နေကာမျက်မှန်အဝိုင်းလေးကိုလည်း တပ်ထားသေးသည် ။ မြိုင်ဟာ တကယ့်ကိုမှပင် ရန်ကုန်သူအပျိုလေးလို ကျော့ရှင်းလှပသည် ။ ပြီးတော့ ခမ်းနားမှုရှိသည် ။ တင့်တယ်သည် ။ အနီရောင်နှုတ်ခမ်းနီဟာ မြိုင့်ရဲ့ ခမ်းနားမှု သြဇာအာဏာကို ထင်ရှားစေခဲ့ပါသည် ။
" မြိုင်ရယ် မေမြို့နွေက အေးရအေးနဲ့ ။ ချမ်းနေတော့မှာပဲ ။ "
အမှန်တိုင်းပြောရပါလျှင် မြိုင့် လက်မောင်းသားများ ပေါဟိုက်နေသည်ကို သဝန်တိုမိသည့်အတွက်ကြောင့် လျောကျနေသော အနီရောင်ပုဝါပါးကို ဆွဲတင်ပေးဖို့ ဟန် ပြင်သော်လည်း ခန္ဓာကိုယ်အား ချက်ချင်းနောက်ဆုတ်လိုက်သည့် မြိုင် ။
" မန္တလေးနဲ့ မေမြို့က ဘယ်လောက်မှ ဝေးတာ မဟုတ်ဘူး ။ ဟိုရောက်ရင် ပူသွားလိမ့်မယ် ။ "
ထိုအချိန် မီးရထားခေါင်းလောင်းသံကို ကြားလိုက်ရသည်ကြောင့် လူအများဟာ ရထားလမ်းဘေး၌ ချက်ချင်းဆိုသလို ပြည့်လျှံသွားတော့သည် ။ ဆူဆူညံ့ညံ့အသံများဟာလည်း နားစည်ကွဲမတက် ကျယ်လောင်လာသည် ။
အထူးတန်းကို အရယူထားသည့် မြိုင်ဟာ ထိုလူအုပ်ကြီးအား အထူးအဆန်းဖြစ်၍ သနားမိသည် ။ သာမာန်လူတန်းစားများရှိသကဲ့သို့ ဆင်းရဲသားလူတန်းစားများလည်း ရှိနေကြသည် ။ တစ်ချို့ခရီးသည်များဟာ ရထားဘူတာမှာ ဈေးဗန်းရွတ်ရောင်းနေသော အချဉ်ပေါင်း ၊ ကွမ်းယာ ၊ ဆေးလိပ်ဗူးများကို အရောင်းပြုနေကြသော ဈေးသည်များအား အဝယ်အားပေးနေကြသည် ။
မြိုင်ဟာ လောကကြီးနှင့် အဆက်အသွယ် ပျက်နေသည်မှာ တစ်နှစ်မျှသာ ရှိနေပေမယ့်လို့ မေမြို့မှတစ်ပါး တခြားသို့ အသွားအလာ မပြုရသည်မှာ ကိုမြင့်မောင်နှင့် လက်ထပ်ပြီးကတည်းကပင် ဖြစ်နေသည် ။
" မြိုင် ။ လာ ဒေါ်နုတို့ အလှည့်ရောက်ပြီ ။ "
ဒေါ်နုဟာ မြိုင့်အား အခေါ်ပြုလိုက်ချိန် ကိုမြင့်မောင့်အား လှည့်ကြည့်မိပါသည် ။ မိမိဟာ မိမိ၏ယောက်ျားဖြစ်သူနှင့် တစ်ခါမှ အခွဲပြုဖူးသည်မဟုတ် ။ ထိုသို့ ခွဲခွာရခြင်းမျိုးမှာ အနည်းငယ်မျှ ဝမ်းနည်းမှု ဖြစ်မိသည် ။
လွန်ခဲ့သော တစ်နှစ်ကျော်ခန့်က ကိုမြင့်မောင် မန္တလေးသို့ ဆင်းသွားသည့်အချိန်ကဖြင့်လည်း မြင်ကွင်းအရှေ့က ထိုရထားမပျော်မချင်းအထိ ထိုနေရာမှ မတ်တပ်ရပ်သို့ လွမ်းစဆွတ်မိခဲ့သေးသည် ။
ဒါကို ထိုယောက်ျားဟာ နားမလည်ဘဲ မယားငယ်တစ်ယောက်ကို အိမ်ပေါ်ခေါ်တင်လာသည်ကြောင့် မဖြစ်သင့်သောကိစ္စများ ဖြစ်လာရသည် ။ သည်ကိုလည်း မြိုင်ဟာ အပြစ်တစ်ခုလို မသတ်မှတ်ခဲ့ပါဘူး ။ တွေ့ဆုံဖို့ ကံပါလာခဲ့သည်ကြောင့် ချစ်မိခဲ့ကြတာပါပဲလေ ။ သို့ပေမယ့် ခွဲခွာခြင်ကိုတော့ ကံတရားရယ်လို့ သတ်မှတ်ခဲ့ဖူးခြင်း မရှိသေးပါ ။
ကိုမြင့်မောင့်၏ မျက်ဝန်းတိမ်အနက်ကို မြိုင် ကောင်းကောင်းကြီး နားလည်သည် ။ ယခုလို အခြေအနေမျိုးမှာ သူ့အနားက ထွက်ပြေးသွားမှာကိုလည်း ကြောက်နေသည်အား မြိုင်ဟာ သိနေသည် ။
မိမိယောက်ျား၏ မျက်နှာကို နောက်တစ်ကြိမ်ပြန်မကြည့်တော့ဘဲ ရထားပေါ်ရှိ အထူးတန်းသို့ တက်ခဲ့ပါတော့သည် ။ အခန်းငယ်လေးထဲသို့ တံခါးဖွင့်ကာ ဝင်လိုက်သည့် မြိုင် ။ ပြတင်းပေါက်မှ ယောက်ျားဖြစ်သူကို ကြည့်ချင်ပါသော်လည်း လှည့်မကြည့်ခဲ့ပါ ။ မိမိ၏ အမုန်းတရားတွေနဲ့ သူဟာ ရှင်သန်ဖို့ ထိုက်တန်နေခဲ့သည် ။
စိမ်းကားကားဖြစ်နေသော မြိုင့်၏ အပြုအမူများအတွက် ကိုမြင့်မောင် မျက်ရည်လည်မိသည် ။ ရင်ထဲမှာလည်း နစ်နေအောင် ခံစားနေရသည် ။
မကြာခင်အချိန်များအတွင်း၌ မီးရထားအချက်ပြလို့ ကိုမြင့်မောင် အနားမှ ထွက်ခွာသွားပါတော့သည် ။
" မြိုင် ပျော်ပျော်နေခဲ့နော် ။ "
တီးတိုးသော ထိုစကားအား မြိုင်ဟာ ကြားနိုင်ခဲ့မည် မဟုတ်ပါ ။
တရွေ့ရွေ့သွားနေပြီဖြစ်တဲ့ မီးရထားသံလမ်းပေါ်မှာ မီးရထား၏အသံများကိုသာ နားထောင်လို့ ခရီးဆက်ခဲ့ရပါတော့သည် ။
မြိုင်တို့ အထူးတန်းကတော့ဖြင့် တိတ်ဆိတ်စွာရှိနေပြီး အထီးကျန်နေပေမယ့်လို့ သာမာန်လူတန်းသွားများနှင့် အောက်ခြေလူတန်းစားများ အတွဲမှာတော့ ဆူညံမှုတွေ ရှိနေပါတော့သည် ။
X X X X X
" မြိုင် အခု ဘယ်သွားမှာလဲ ဟင် ။ "
" ကျွန်မ သူငယ်ချင်း ရွှေမျက်မှန်ကြီးအိမ်ကို သွားမှာ ။ "
" သူ့ကိုရော တယ်လီဖုန်းဆက်ထားပြီးပြီလား မြိုင် ။ "
" မလိုပါဘူး ။ အဆင်မပြေလည်း ဟိုတယ်လ် ပြောင်းတည်းရုံပေါ့ ။ "
မန္တလေး ရထားဘူတာရုံမှ ထွက်လာသည့် မြိုင့်အား ယောက်ျားလူပျိုတိုင်းကို သမင်လည်ပြန်ခို့ ကြည့်ကြသည် ။ ရန်ကုန်သူ မြို့ကြီးသူတစ်ယောက်လို လှပကျော့ရှင်းနေတဲ့ မြိုင့်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ဟာ ယောက်ျားသားများ သရေကျစရာပါ ။
လမ်းလျှောက်တိုင်း လှုပ်ခါသွားသော ပေါင်တံနှင့် တင်ပါးတို့ဟာ အင်မတန်လှပသော အချိုးအစပါပင် ။
ဝမ်းနည်းနေသော ။ မပျော်ရွှင်နေနိုင်သော မိမိ၏ မျက်နှာကို ဖုံးထားဖို့အတွက် နေကာမျက်မှန်ကိုသာ တပ်ထားပြီး ခေါင်းမှ မေးစိအောက်သို့ ပုဝါနီပါးဖြင့် ချည်နှောင်ထားခဲ့တော့သည် ။
ထိုအချက်ဟာလည်း မြို့ကြီးသူ ရန်ကုန်သူလို့ အထင်ခံရသော အချက်မျိုး ဖြစ်နေသည် ။
အနီးရှိ ကားတစ်စီးအား အငှားပြုခဲ့ပြီး ဒေါ်ဒေါ်နုနှင့်အတူတူ ရွှေမျက်မှန်ကြီးအိမ်သို့ အရောက်သွားခဲ့ပါတော့သည် ။
ကားဆရာကလည်း အနောက်ကြည့်မှန်မှ မြိုင့်ကို ခိုးခိုးကြည့်သည် ။ မြိုင်ဟာ သိပ်လှသည်ကိုး ။ အသက်နဲ့မလိုက်သည့် နုပျိုမှုကြောင့် တစ်ခါတစ်ရံတော့ ဝန်လေးမိသည် ။ စိတ်ရှုပ်မိသည် ။
ယောက်ျားတွေဟာ အတူတူပဲ ။
ဒီပုတ်ထဲက ဒီပဲတွေ ။
နှာဘူးတွေပဲ ။
မိမိမှာ ထိုယောက်ျားများ၏ မြင်ကွင်းမှ ရှောင်ရှားမှု ပြုနေရသည်ကြောင့် ရင်ထဲက အလွမ်းတွေကိုတောင် ခံစားနိုင်ခြင်း မပြုမိခဲ့ ။ သို့ပေမယ့် နှလုံးသားထဲမှာတော့ မြိုင့်၏ အချစ်ကလေး ။ မြိုင့်ရဲ့ သိုးပေါက်လေးဟာ မြိုင်နဲ့အတူတူ ရှိနေခဲ့ပါသည် ။
X X X X X
10.3.2023
morA_nyein