Τις επόμενες μέρες το σπίτι ήταν γεμάτο ζωή.Ο Θέμης χαιρόταν να βλέπει τα παιδιά στο σπίτι,έστω μια αν αυτός ήταν μόνος.Η Άννα και ο Πέτρος είχαν βολεύει στο δώματιο του
"Πέτρο,έλα να μου αλλάξεις τη γάζα"
"Περίμενε"
Η Άννα έβγαλε τη μπλούζα της και ο Πέτρος έφερε τις γάζες.Με προσοχή καθάρισε την περιοχή και άλλαξε γάζα
"Μεθαύριο κόβεις τα ράμματα επιτέλους"
Είπε ο Πέτρος
"Δέκα μέρες"
Ο Πέτρος τοποθέτησε τον καθαρό επίδεσμο όμως τα χέρια του έμειναν στην πλάτη της
"Τελείωσες?"
Ρωτησε η Άννα
"Ναι"
Η Άννα σηκώθηκε έτοιμη να φορέσει τη μπλούζα της όμως ο Πέτρος άρχισε να φιλά την πλάτη της
"Πέτρο"
"Πονάς?"
"Όχι, αλλά μπορεί ανά πάσα στιγμή να ανοίξει η πόρτα"
"Μη φοβάσαι "
Είπε ο Πέτρος και συνέχισε στο λαιμό της
"Πέτρο "
Η Άννα εγυρε το κεφάλι της ελαφρά δίνοντας του περισσότερο χώρο
"Πέτρο, να ανοίξω?"
Ρωτησε ο Λουκάς πίσω από την πόρτα
"Τι θες?"
"Τρώμε "
"Ερχόμαστε "
Ο Πέτρος της φόρεσε το πουκάμισο της και κατέβηκαν κάτω,όπου στο τραπέζι ήταν και ο Λευτέρης
"Μπαμπά μου,δε μου είπες ότι θα ερχόσουν"
"Έκπληξη"
Η Άννα και ο Πέτρος κάθισαν και άρχισαν να σερβίρονται
"Λοιπόν,στην υγεία μας"
Είπε ο Θέμης και τσούγκρισαν τα ποτήρια τους
"Κάνει με τα χάπια να πιείς κρασί?"
"Ελάχιστο"
Η Άννα ήπιε μια γουλιά για το καλό και το αφησε.
"Ξεκινάτε γιατί θα κρυώσουν"
Είπε ο Λευτέρης και άρχισαν να τρώνε.
"Κορίτσι μου πότε κόβεις τα ράμματα?"
Ρωτησε ο Λευτέρης
"Μεθαύριο"
Απάντησε η Άννα
"Άντε με το καλό"
Είπε ο Θέμης
"Δε μου λέτε τώρα θα μείνετε μόνιμα εδώ?"
Ρωτησε ο Λευτέρης
"Όχι "
Είπε ο Πέτρος
"Ε συνηθίσατε στο δικό σας, λογικό"
"Πατέρα, δεν κατάλαβες"
Είπε η Άννα
"Θα φύγουμε κανονικά για Λονδίνο"
Ξαφνικά ένα πέπλο σιωπής έπεσε,σα κάποιος να τους πήρε τη μιλιά
"Όλα είναι έτοιμα"
"Νόμιζα ότι το είχες ξεχάσει"
Είπε ο Θέμης
"Το παραμέρισα, όμως τώρα που έχω την Άννα δίπλα μου και με στηρίζει,δεν έχω λόγο να μη το κάνω "
Ο Λευτέρης και ο Πέτρος σήκωσαν τα κρασιά τους και τα ήπιαν, προσπαθοντας να αντλήσουν δύναμη
"Πότε θα φύγετε?"
"Σε 4-5 μέρες"
"Αχ θα παει το κοριτσάκι μου στα ξένα"
Είπε ο Λευτέρης απελπισμένα
"Θα είναι μια νέα αρχή, ευχάριστη"
Είπε η Άννα χαμόγελοντας
"Να σας πούμε το όνομα του γραφείου?"
"Ριξτο"
Είπε ο Λουκάς
"AP"
"Τα αρχικά μας"
"Η Άννα σχεδίασε το λογότυπο "
Ο Πέτρος έδωσε το κινητό του για να δουν το λογότυπο
"Ωραίο αλλά με το Φραγκίσκο δε θα το ανοίξεις?"
Αναρωτήθηκε ο Θέμης
"Όχι,ο Φραγκίσκος θα δουλέψει για μένα"
Είπε ο Πέτρος και πήρε το κινητό του πίσω
"Τι να σας πούμε,θέλουμε μόνο να είστε ευτυχισμένοι"
Είπε ο Λευτέρης
"Θα είμαστε"
Είπε η Άννα με βεβαιότητα
"Θα έρθεις στην ενθρόνιση της Αυξεντιας?"
Ρώτησε ο Λευτέρης
"Δε μου είπε κάτι "
Απάντησε η Άννα
Ο Λευτέρης δαγκωθηκε και κοίταξε την κόρη του που χαμήλωσε το κεφάλι
"Η Αυξεντια δε θα στο είπε για να μην ταλαιπωρηθείς"
"Δεν έχεις βγάλει ακόμα τα ράμματα "
Είπε ο Πέτρος, προσπαθοντας να το καλύψει
"Ξέρω ότι δε θέλει να πάω.Θα είναι άβολο για όλους "
"Αννα πιστεύω δε θα έκανε καλό ούτε σε σένα "
"Θα ήθελα να την αποχαιρετήσω αλλά έχει δίκιο.Η παρουσία μου μόνο προβλήματα θα δημιουργούσε "
Είπε η Άννα προσπαθοντας να χαμογελάσει
"Θα τις δώσω τις ευχές σου"
"Θα τη πάρω τηλέφωνο "
"Άννα,μη στεναχωριέσαι"
Είπε ο Θέμης
"Τώρα μόνο χαρά "
Είπε ο Λουκάς
"Μόνο χαρά "
Ο Πέτρος της χάιδεψε το χέρι
"Πρέπει να πηγαίνω"
Είπε ο Λευτέρης και σηκώθηκε να φύγει
"Δε σας χαιρετάω, θα έρθω εκείνη τη μέρα"
"Στο καλό,Λευτέρη"
Είπε ο Θέμης και τον συνόδευσε
"Θέλω να ξαπλώσω λίγο "
"Εννοείται, να σε βοηθήσω?"
Προσφέρθηκε η Θάλεια
"Ναι"
Η Θάλεια τη βοήθησε και ανέβηκαν παρέα
"Στεναχωρήθηκες που δε σε κάλεσε "
"Δεν θα μπορούσα να πάω αλλα ήθελα έστω να το ξέρω"
"Δε θέλω να στεναχωριέσαι"
Η Θάλεια είπε χαμογελώντας
"Εσύ τι έκανες?Θα μείνεις Πάτρα?"
Ρώτησε η Άννα
"Ήταν δύσκολη απόφαση,Άννα.Σαν να άφηνα το σπίτι μου,σα να πρόδιδα αυτούς που με εμπιστεύτηκαν, αλλά δε γινόταν να είμαι μακριά"
"Πήρες μετάθεση ή έφυγες?"
"Μετάθεση "
"Καλά έκανες"
Η Θάλεια έκατσε δίπλα της
"Που με αφήνεις με δύο Καστρινούς?"
"Παίρνω τον ένα κοντά "
"Οι δυο παραμένουν "
Είπε η Θάλεια και την αγκάλιασε
"Σε αφήνω να πάρεις τη θεία σου, ξέρω τι αυτό ανέβηκες "
"Ούτε αστυνομικός να ήσουν "
Είπε η Άννα και η Θάλεια έφυγε γελώντας .Η Άννα πήρε το κινητό της και κάλεσε την Αυξεντια
"Θεία"
"Κορίτσι μου πως είσαι?"
"Καλά είμαι..έμαθα για την ενθρόνιση"
"Άννα μου, καταλαβαίνεις..-"
"Ήθελα να μου το πεις,έστω να το ξέρω.Δε θα ερχόμουν,δε θα μπορούσα "
"Αχ παιδί μου ξέρεις ότι θα ήθελα να σε έχω κοντά μου"
"Και γω.Θα σε πάρω αύριο να σου ευχηθώ επισήμως "
"Αντίο κορίτσι μου "
"Γεια σου, Αυξεντια"
Η Άννα το έκλεισε και ξάπλωσε στο κρεβάτι.
"Άννα"
Η Άννα γύρισε το κεφάλι της
"Πέτρο μου"
"Πως είσαι?"
"Καλά"
"Δε θέλω να στεναχωριέσαι"
Είπε ο Πέτρος και κάθισε δίπλα της
"Δε στεναχωριέμαι"
"Άννα μου,το βλέπω"
"Ήθελα να το ξέρω,δε θέλω να αισθάνεται να μου κρύβει πράγματα μη και με στεναχωρησει"
"Σε νοιάζεται για αυτό"
"Και πάλι"
"Τώρα θα ξέρει.Λοιπον πάμε καμιά βόλτα?"
"Θέλω να ξεκουραστώ λίγο"
"Όπως θες"
~~
Επιτέλους ήρθε η μέρα που η Άννα έκοψε τα ράμματα.
"Πως αισθάνεσαι?"
"Χαρούμενη "
"Λοιπόν, ήθελα να γίνει αλλιώς όμως.."
Ο Πέτρος έβγαλε ένα κουτάκι και το άνοιξε
"Ήθελα να στο δώσω στην παραλία μας, αλλά φαντάστηκα ότι πλέον δεν είναι τόσο χαρούμενο μέρος"
"Ενώ το νοσοκομείο δεύτερο σπίτι μας"
Γέλασε η Άννα κάνοντας τον Πέτρο να νιώσει άσχημα
"Πέτρο μου, αστείο ήταν"
"Βλακεία έκανα"
"Έλα, πάλι θα πρωτοτυπησουμε"
Ο Πέτρος με βαριά καρδιά το έβγαλε και πέρασε το δαχτυλίδι στο δάχτυλο της
"Σ αγαπώ"
Είπε ο Πέτρος, ντροπαλά
"Και γω"
Είπε η Άννα και τα χείλη τους ενώθηκαν για μια στιγμή πριν τραβήχτει ο Πέτρος
"Δε μένουμε άλλο εδώ,το χάρηκαμε αρκετά και οι δυο "
Ο Πέτρος έβαλε μπρος και έφυγαν.Η Άννα κοίταζε το δαχτυλίδι στο δάχτυλο της
"Είναι σαν ψέμα"
"Πιο από όλα?"
"Όλα, μέχρι κι αυτή η στιγμή"
"Κανένα ψέμα δε θα μπορούσε να με κάνει πιο ευτυχισμένο"
Η Άννα χαμόγελασε
"Αλήθεια "
"Που θέλεις να πάμε?"
"Πάμε σπίτι να το δείξουμε στους δικούς σου?"
"Όπως θες "
Ο Πέτρος έβαλε μπρος και ξεκίνησαν για το σπίτι.Ηταν και οι τρεις στον κήπο με τους καφέδες ανά χείρας
"Σιδερένια "
"Σιδερένια "
"Ευχαριστώ "
Είπε η Άννα
"Λοιπόν"
Ο Πέτρος πήρε το χέρι της και έδειξε το δαχτυλίδι
"Έλα"
Η Θάλεια ενθουσιάστηκε και αμέσως σηκώθηκε να την αγκαλιάσει
"Συγχαρητήρια ρε"
Ο Λουκάς σηκώθηκε να αγκαλιάσει τον Πέτρο
"Το χρωστούσα "
"Τι ωραίο.Ελα"
Η Θάλεια αγκάλιασε τον Πέτρο και κ Λουκάς την Άννα
"Να χαρώ εγω"
Είπε ο Θέμης και αγκάλιασε και τα δύο παιδιά
"Άννα,τον κατάφερες και δαχτυλίδι να σου φορέσει "
"Θα είχαμε ήδη στέφανα πατέρα αλλά έχε χάρη"
Είπε ο Πέτρος γελώντας
"Αχ χαρά που μου δώσατε παιδια μου,αχ που θα φύγετε"
Ο Πέτρος τα πήρε στην αγκαλιά του και τα φίλησε
"Θα το κάψουμε,θα το γιορτάζουμε μέχρι πρωίας "
"Πατέρα αύριο φεύγουμε "
"Συγνώμη αρραβωνιαζω το γιο μου,εγώ ο Θέμης Καστρινός και δε θα το κάψω?"
"Καλά ρε θείε μη χάσουν και την πτήση τους τα παιδιά "
"Θα έρθουμε για λίγο αν είναι "
Είπε η Άννα βλέποντας τον Θέμη να μαζεύεται
"Ορίστε η νύφη μου με νιώθει"
Η Άννα χαμόγελασε
"Λοιπόν πάω να φέρω καφεδάκια,θα κάνουμε καιρό ανά δούμε ήλιο "
Είπε ο Πέτρος και πήγε να φέρει τους καφέδες
"Θάλεια,λες να το σκεφτόμαστε?"
Ρώτησε ο Λουκάς και ο Θέμης σουφρωσε τα φρύδια του
"Λουκά, μαζέψου.Θα κλειστω σε κανα μοναστήρι με εσάς,ένας ένας"
Είπε ο Θέμης απελπισμένα
"Μην ανησυχείς Θέμη,ένα ένας "
Είπε η Θάλεια γελώντας
"Καφεδάκι "
Ο Πέτρος έδωσε τον καφέ και έκατσε δίπλα στην Άννα
"Αν ήταν εδώ και η Αγγελική μου,τέλος πάντων"
Είπε ο Θέμης και σηκώθηκε
"Εμένα με συγχωρείτε,πάω να δω που θα φάμε"
Με το που έφυγε ο Θέμης τα παιδιά απλώθηκαν
"Αρε ξαδελφε με αφήνεις"
"Όπως βλέπω τον Θέμη καλύτερα που φεύγουμε, κοντεύει να τρελαθεί"
Είπε η Άννα
"Δε θα τον αφήσω σε ησυχία"
Είπε ο Λουκάς γελώντας
"Κάτι τέτοια θα μου λείψουν"
Είπε ο Πέτρος
"Καλά θα έρχεται πάλι"
"Θα σου χτίσω το επόμενο μαγαζί"
Είπε ο Πέτρος
"Ξαδελφε τέτοια λέγε μου"
Ο Θέμης έκλεισε τραπέζι σε ένα κυριλε εστιατόριο για να φάνε.Η Άννα έψαχνε απελπισμένα κάτι να φορέσει όμως τα καλά ρούχα της ήταν ήδη στις βαλίτσες
"Πέτρο"
Ο Πέτρος χαμόγελασε και την πήρε μια γλυκιά αγκαλιά
"Αγάπη μου"
Η εκλεισε τα μάτια της και έμεινε στην αγκαλιά
"Αυτή η αγκαλιά σου"
Είπε
"Όλα καλά,πες μου ποιο φόρεμα θες, θα στο βρω"
"Πράσινο με λουλούδια"
"Έγινε"
Ο Πέτρος έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο και έκανε πίσω
"Από αυτή"
Είπε ο Πέτρος και ξεκίνησε να ψάχνει τις βαλίτσες
"Αυτό?"
"Ναι"
"Θύμισε μου τι πρωτοψωνίσατε με την Θάλεια?"
"Αυτό το ψωνίσαμε προχθές που πήγαμε βόλτα, ανοιξιάτικο "
"Αχά"
Είπε ο Πέτρος
"Βγες να το φορέσω "
"Να βγω?"
"Πέτρο "
Ο Πέτρος μουτζυφλιασε και βγήκε έξω με βαριά καρδιά ενώ η Άννα γελούσε.Η Άννα άλλαξε και φόρεσε ένα απαλό ροζ κραγιόν που ταιριάζει τέλεια.
"Να μπω?"
"Ναι "
Ο Πέτρος άνοιξε την πόρτα και την κοίταξε με θαυμασμό
"Ήρθε η άνοιξη και άνθησε το ρόδο"
"Πάμε?"
~~
Ο Θέμης είχε ειδοποιήσει και το Λευτέρη που τους περίμενε στο εστιατόριο.Καμαρωναν για τα παιδιά τους.Το εστιατόριο ήταν πολυτέλειας και το φαγητό εξαιρετικο.Η ώρα όμως πέρασε και έπρεπε να φύγουν για το μαγαζί
"Ξεκαθαρίζω θα μείνουμε λίγο γιατί πετάμε πρωί "
"Πετραν, θα σε πάω εγώ, να φέρω και το αμάξι "
"Εε και γω"
"Λουκά πας τα παιδιά στο αεροδρόμιο με Θάλεια και γυρνάτε"
"Μετά τη βόλτα μας στην πρωτεύουσα,θα γυρίσουμε"
"Θέμης ορίστε με ποιον θα ασχολείσαι "
Τον πείραξε ο Λευτέρης
"Θα μετακομίσω Γεράκιανη καλύτερα"
Όλοι μαζί συνέχισαν για το μαγαζί όπου ήταν εκεί η Νατάσα,όπου κατάφερε να εξαγοράσει την ποινή της χωρίς κανένας να μάθει τίποτα.Το κέφι μεγάλο όπως και η λύπη του αποχωρισμού.
"Καλό ταξίδι παιδιά,καλή αρχή"
Η Άννα αισθάνοταν μια περίεργη συγκίνηση.Η Νατάσα κατέβηκε και τσούγκρισε στην υγεία τους
"Καλή αρχή"
"Σ' ευχαριστώ"
Τα δύο κορίτσια αγκαλιάστηκαν
"Μπαμπά "
Η Άννα έπεσε στην αγκαλιά του πατέρα της όπου την κρατούσε σφιχτά
"Άννα μου, κορίτσι μου,αχ θα μου λείψεις"
"Και μένα, μπαμπά "
"Αγόρι μου"
Ο Λευτέρης αγκάλιασε τον Πέτρο ενώ η Άννα αγκάλιασε το Θέμη
"Καλό ταξίδι, κορίτσι μου "
"Ευχαριστώ "
Μετά τον αποχωρισμό οι δυο πατεράδες έμειναν πίσω να συνεχίσουν το γλέντι,ενώ ο Λουκάς με τη Θάλεια και το ζευγάρι ξεκίνησαν για Αθήνα