Agad akong nawala sa katinuan nang maglapat ang aming mga labi. I felt suffocated at his hungry and wild kisses but I didn’t protest. Intead, I kissed him back with the same ferocity.
Bawat hagod ng labi niya sa labi ko ay mas lalo akong nawawala sa huwisyo. Ninamnam ko ang lambot ng kaniyang labi at mas idiniin ang sarili sa kaniya. He groaned when I pull his hair as he kissed me hungrily.
Then he suddenly left my lips to kiss my jaw down to my neck. My body felt the sudden tingling sensation as he continue kissing me in my neck, seductively. I pant as I feel his hot kisses going down the valley of my breast. At dahil isang manipis na night dress ang suot ko ay dama ko agad ang init ng kaniyang palad nang hawakan niya ang aking dibdib. I arched my body when he suddenly massage it with force and found my nipple to pinch it.
“Ah!” I moan when he do it alternatively on my breast.
Then his left hand went down on my stomach. His kisses went back to my lips and ravish my lips hungrily. Naramdaman ko na lang bigla ang antisipasyon at init lalo ng katawan nang maramdaman ko ang kamay niya sa gitna ng aking mga hita.
Then a realization hit me. So hard. Fuck!
Mabilis kong hinawakan ang kamay niya para pigilan siya sa gagawin niya at agad na pinutol ang halikan naming dalawa. Pareho pa kaming hinihingal nang mariin at galit niya akong tingnan. Alam kong nabitin siya, ako rin naman! Pero hindi tama ito!
“What?” he asked harshly.
Umiling ako. Inilagay niya ang dalawang kamay sa beywang ko. Tila nanunuyo. Pero ayaw ko ulit magpadala kaya tuloy-tuloy ang pag-iling ko dahil sa mga naiisip.
Mission before pleasure, remember?
Don’t be a fucking slave to your libido, Flinsky!
“We’re in the middle of something, tapos bigla mo ‘kong pinipigilan? Why?” Ang napapaos niyang boses ay nagpasakit sa aking puso at ulo.
Alam ko sa sarili ko na gusto kong gawin ito. I want to give him my first, because he’s the only man I have love. Kaya gusto kong gawin. Pero may misyon ako. Hindi ako p’wedeng magpadala sa bugso ng damdamin — sa tawag ng laman dahil alam kong ako lang din naman ang aani ng kaparusahan kung sakaling . . . pumalpak ako.
If I failed in this mission, I will face the consequences, while Volter . . . he’ll just live normally or worst . . . Ipinilig ko ang ulo ko at hindi na itinuloy ang iniisip.
“We can’t . . .” iyon lang ang lumabas na salita sa bibig ko. Hindi na alam kung ano pa ang ipapaliwanag sa kaniya dahil nauunahan na ako ng kaba sa mga mangyayari.
“What?” he asked languidly.
Nag-angat ako ng tingin sa kaniya. Nang magtama ang paningin naming dalawa, gusto ko agad umiwas. Ang madilim ngunit nag-iingat niyang mga mata ay titig na titig sa akin. Gustong malaman kung ano pa ang mga sasabihin ko.
“Volter, I am here . . . for this mission; to protect you. At hindi para sundin ang gusto ng katawan ko o ng puso ko. I am your employee now because of this mission. If I failed fo protect you, Volter, hindi ko mapapatawad ang sarili ko. Hindi ako p’wedeng magpakampante.” Sinasabi ko iyon nang hindi umiiwas ng tingin sa kaniya. “Nakakahalata na ang mga kasamahan ko, pero hindi lang sila nagsasalita dahil mas mataas ako sa kanila. Pero ayaw kong samantalahin iyon. Hindi ko gagawin iyon. Volter,” my hand flew to his face and caress his cheek gently. “I hope you’ll understand. I am not here as your ex-girlfriend who wants you back. You said that. I am here because I am your protector. Your employee. Your secretary.”
Mariin siyang lumunok at nagbaba ng tingin. Tila napagtantong talo siya sa diskusyong ito.
“I can protect myself,” gusto kong matawa sa sinabi niya.
“I know you can. Pero hindi kami ibibigay sa ganitong sitwasyon ng agency namin kung hindi mo kami kailangan. Your former bodyguards can’t protect you back then, but we can. Because we are skilled. Kaya sana . . . makisama ka. Sana kung may sabihin kami, sundin mo. Kung may pupuntahan ka, sabihan mo kami. Hindi iyong nagdedesisyon ka ng mag-isa. We are one, for the meantime. Hangga’t nasa misyon kami, hindi kami aalis.”
Imbes na sumagot sa sinabi ko ay niyakap niya ako nang mahigpit. Nawawala na ang init na nararamdaman ko kanina, ibang init na ito ngayon. Init ng pagiging komportable, init na siya lang ang nakapagbibigay sa akin bukod sa pamilya ko. I hugged him back and felt the warmth he’s giving me.
“Makikinig na ako sa mga sasabihin mo.” maya-maya ay sagot niya.
“Hindi lang dapat sa akin. Pati sa mga kasama ko. Baka kasi . . . may araw o oras na hindi mo ‘ko kasama. Tessa is my right hand, so kapag wala ako, siya ang papalit sa akin.”
“Saan ka naman pupunta?” Kumalas siya sa yakap.
“Minsan ay kailangan kong mag-report sa agency, kaya may araw talaga na wala ako.” Tumango siya at mukhang malalim ang iniisip ngayon.
Ilang sandali pa kaming nanatili roon hanggang sa maalala kong gabi na pala. Tumingin ako sa isang wall clock doon at nakitang alas dose an pala.
“You should rest now. Alas dose na. Kailangan mo nang magpahinga at may trabaho ka pa bukas.” Nakatitig lang siya sa akin.
Iniisip kong magpapahinga na siya pero nagulat ako nang naglalambing na yumakap muli siya sa akin.
“What now, Volter?” I asked, sounding annoyed.
“Tumabi ka na lang sa ’kin. Mas mapoprotektahan mo ’ko rito.” Umirap ako sa kaniya.
“You’re safe here, Volter.” I stated, matter of fact, and smiled at him sweetly. “I know you’re safe here. So . . . go to that room and sleep.” sambit ko sabay turo sa kuwartong naroon. Nag-iisa lang iyon.
“P’wede naman tayong magtabi.”
“Hindi p’wede. Remember, I am your bodyguard. Your employee.” mariin kong sambit para pumasok na sa kokote niya na iyon ang dahilan kung bakit nasa mansyon niya ako.
Nakumbinsi ko rin naman siya. Kaya naman nang lumabas ako ay agad akong naglagay ng dalawang tauhan para magbantay roon. Mukha lang iyong dingding habang nakatayo sila roon.
Pinuntahan ko sina Tessa na nasa salas at nag-uusap. Ang iba ay nakabantay na sa buong mansyon.
“He’s not safe here anymore,” panimula ko habang nakatingin sa malayong teresa.
“Mukhang napag-aralan na nila ang buong village, at alam na may isang abandonadong bahay kaya roon pumwesto.” Tumango ako sa sinabi ni Colton.
“Doble ingat. Doblehin na rin ang tauhan dito. Tatawagan ko si Mr. R para iinform siya sa nangyari.”
Pumunta ako sa teresa at doon tinawagan si Mr. R. Nakatingin lang ako sa paligid habang nagri-ring ang cellphone ko. I know he’s already asleep, pero hindi ko kayang ipagpabukas pa ito. Bahala siya kung magagalit siya sa akin.
“Good morning, Mr. R, I’m sorry for calling and disturbing your sleep at this hour.” panimula ko dahil alam kong magrereklamo na naman siya.
He groaned. Told yah. “What’s the matter, Agent November?” he asked in his bedroom voice.
“Something happened in Mr. Rigler’s mansion at exactly 11:00pm. Someone fired from the abandoned mansion in front of Mr. Rigler’s house. We didn’t caught the assassin — the gunman, and didn’t even saw any traces . . .” I went on the details of what happened and he just listened.
“If you can convince him to move out of his mansion and find a more safe place,” he sighed, thinking about it more critically.
“Alright, Mr. R. I will try to talk to him tomorrow.”
“And also, his invented new guns should be in more safe and protected place, too. It’s a syndicate who wants him dead and wants his inventions and new firearms.”
I knew it. Dahil hindi naman siguro siya ha-hunting-in ng ganito at gustong ipapatay kung simpleng competitor lang niya iyon sa negosyo. His company is known for making new and high calibre firearms. Kaya hindi na kataka-taka na ganito ang sasapitin niya sa buhay. That’s why I need to protect him more.
Kakatapos lang ng ate noong nakaraang gabi, meron na naman kanina. Kailan ba mauubos kaaway ng lalaking ito. Tigas pa ng ulo.
Hindi ako gaanong nakatulog sa gabing iyon dahil hindi ko maiwasang maging alerto. Hindi ko alam kung ilang oras lang naging malalim ang tulog ko — o yulog pa ba ang tawag doon. Dahil parang nakaidlip lang ako tapos gising na agad para sa trabaho kinabukasan.
Nakatitig sa akin si Volter habang naglalakad pababa ng hagdan. Kinailangan niyang gamitin ang kuwarto niya para makaligo at makapagbihis. Nag-utos na ako kaninang madaling araw na magpadala ng mag-aayos ng kuwarto ni Volter. It’s from our agency, para siguradong magandang kalidad ang ilalagay sa glass door. Gusto ko sanang ayusin iyon at gawin na lamang an bintana para mas ligtas siya kaso, alam ko namang wala akong karapatang gawin iyon. Siguro naman ay hindi siya gaanong maglalalabas sa veranda ng kuwarto niya pagkatapos ng nangyari.
“You have a closed door meeting with Mr. Ling at ten in the morning.” imporma ko nang makapasok kami sa sasakyan niya.
“Any other meeting aside from with Mr. Ling?” he asked languidly.
Kumunot ang noo ko at pinagmasdan siyang walang gana sa buhay ngayong araw. Nakatingin lang siya sa labas ng bintana at parang napapasong tuta kapag napapatingin sa akin.
“Wala na. Iyon lang.” sagot ko. “Mr. Ling . . . he has a security agency, right?” I know this businessman.
Tumango siya nang hindi tumitingin sa akin. Tumaas ang kilay ko at napatingin sa harap. Walang ibang reaksyon si Colton at Tessa.
“And this meeting is about your company giving . . . the assistance of . . . firearms in his agency.” I stated. Tumango muli siya. “Mr. Ling had an issur about illegal things years ago.” I said to myself. Pero mukhang napalakas dahil napatingin na siya sa akin.
“How did you know that?” he asked, confused.
“It’s all over the news back then,” palusot ko na mukhang pinaniwalaan naman niya.
Hindi ko p’wedeng iwang mag-isa si Volter sa loob ng meeting, kung gano’n. I need to be there, to listen and analyze everything, and to protect him from possible danger. Hindi mapagkakatiwalaan ang isang ‘yon. He’s a cunning businessman. We shouldn’t let our guard down.
Nang nasa loob na kami ng elevator ay nilingon ko si Volter. Hindi naman siya nakatingin sa akin kaya nagsalita ako.
“P’wede ba kaming sumama sa loob ng opisina kung saan kayo magmi-meeting ni Mr. Ling?” I asked and look at Colton and Tessa behind us.
Lumingon siya at kinunutan ako ng noo. “Why?”
“Hindi kami p’wedeng maging kampante. Mr. Ling might do something funny inside while having a meeting with you. Kaya gusto kong sumama kami sa loob.”
Nagtitigan kaming dalawa. Tinaasan ko siya ng kilay, intimidating him with it. Napalunok siya nang marahas sabay iling at buntong hininga.
“Fine,” he said, defeated.
Kasabay no’n ay ang pagbukas ng pinto ng elevator.
Sinabihan ko agad ang gagawin namin nina Colton at Tessa sa loob. Umakyat ang tatlo pang bodyguard at pinapuwesto ko sila sa hindi kalayuang lobby ng palapag. Pumasok ako sa loob at ibinigay ang mga kailangang files ni Volter sa araw na ‘yon.
Naglalakad ako palapit sa kaniya at titig na titig agad siya sa akin. Kahit na mabilis ang tahip ng puso ko ay nagpatuloy ako sa paglalakad at walang emosyong ipinakiha. Nang mailapag ko ang mga folders sa lamesa niya ay sumandal siya sa backrest ng kaniyang swivel chair.
“Can I wear my usual dresses?”
Kumunot ang noo niya. He shifted on his seat and look at me. “Why? Aren’t you comfortable with what you are wearing?” Bumaba pa ang tingin niya sa suot ko.
Umirap ako, “hindi ako sanay sa ganito. Medyo mainit. Can’t you see this slacks? Makapal. Mainit. Wala namang dress code sa trabaho, ‘di ba? I want to wear something I am comfortable with.”
“No daring clothes,” natawa ako sa sinabi niya.
“Don’t worry, hindi naman kita aakitin. I am here as your employee—”
“Kahit hindi mo gawin, maaakit at maaakit ako. Tss.” Natigilan ako at hindi nakapagsalita sa sinabi niya.
Napanguso ako at nag-iwas ng tingin. Pilit na sineseryoso ang mukha.
“Maayos na ang . . . braso mo? May sugat pa ba? O . . . nag-iwan ba ng peklat?” marahan niyang tanong.
“Hindi pa gaanong naghihilom. May mga gamot naman akong iniinom para mabilis gumaling.”
“It will leave a scar,” mas concern talaga siya sa peklat.
“It will. May ointment din ako para riyan, h’wag kang mag-alala.”
“Do you often encounter danger in your past missions? Kapag sa ibang client kayo napupunta para protektahan sila?” I smiled at his question.
“Minsan, oo. Hindi maiiwasan ‘yon. Though, we used to danger. Iyon ang trabaho namin.” Iyon lang ang sinabi ko at hindi na dinagdagan. Dahil kung magpadalos-dalos ako, maikwento ko pa ang lahat ng ginagawa ng Agency namin. Baka kutusan na ako ni Mr. R sa kadaldalan ko.
Pagkatapos ng kaunting pag-uusap ay lumabas na ako ng opisina para makapagtrabaho na. Kahit walang gaanong ginagawa. Pagpatak ng 9:55am ay dumating na si Mr. Ling kaya naman sinalubong ko siya at pinapunta sa meeting room kung saan gaganapin ang kanilang meeting ni Volter.
“Good morning, Mr. Ling.” bati ni Volter sa mid fifties na lalaki. Nakangisi ito habang nakikipagkamayan kay Volter.
“Good morning, Mr. Rigler, it’s a pleasure to meet you in person. The past months you’re always rejecting my appointment. This proposal I have is long overdue, so I do hope you’ll agree with this.” masayang sambit ng lalaki.
Kumunot ang noo ni Volter sabay baling sa akin, dahilan ng pagbaling din ng matanda sa amin.
“Are they your bodyguards?” he asked nonchalantly.
“Obviously,” Volter answered sarcastically.
I kept my straight face.
“Oh, are they going to be here while we’re on a meeting?” the guy asked again.
“Yes, do you have a problem with that?”
Gusto kong batukan si Volter dahil sa masyadong maangas niyang sagot sa mga tanong ni Mr. Ling, pero hinayaan ko na lang. I know they already knew about Mr. Rigler’s real attitude.
Hilaw na natawa ang matanda sa pagkapahiya kaya nag-aya na lang itong simulan na ang meeting. Hindi ko naman maiwasang kumunot ang noo sa mga sinasabi nito. Teknikal at mahirap unawain, paniguradong alam naman ni Volter ang gagawin kaya mukhang hindi magkakaproblema. Unang paliwanag pa lang ay alam mo nang may masamang balak si Mr. Ling sa paggagamitan ng mga gustong bilhing armas.
“I don’t agree with what you want, Mr. Ling, to be honest.” Mr. Ling’s face contorted with frustration as Volter commented. “I thought your security agency is on the . . . good side, but I think I was wrong.” Volter said darkly. “I don’t like that. You know I don’t just give supply to anyone who do bad things.” Umiling siya, tila dismayado.
“What? You look satisfied as you listen to me!”
“Doesn’t mean I will agree,”
Mr. Ling groaned in anger and pulled a gun. Pero bago niya pa ‘yon maitutok kay Volter ay nasa likod na niya ako, ang baril ay nasa kaniyang ulo.
“Put your gun down.” I ordered coldly.