ဒုတိယအႀကိမ္ သူမေလးဆီက ထပ္မံ၍နမ္းခံရၿပီးေနာက္ ေရခဲေတာင္ႏွင့္တူခဲ့ေသာသူ႔ႏွလုံးသားတစ္ခုလုံးက အရည္ေပ်ာ္ပ်က္စီးသြားလ်က္။ ရွက္ေသြးျဖာလာကာ ေဘးဘက္သို႔ မ်က္ႏွာလႊဲထားသည္။
ထို႔ေနာက္ မခ်ဥ္မၿပဳံးျဖင့္'ဦးက အခ်စ္ခံရဖို႔ ထိုက္တန္တဲ့ကေလးႀကီးတစ္ေယာက္ပါေနာ္' ဟူေသာ စကားတစ္ခြန္းလုံးအား ျပန္ၾကားေယာင္ခဲ့ၿပီး သေဘာက်ရင္း သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္မျမင္ေအာင္ မ်က္ႏွာလႊဲထားကာ ခိုးၿပဳံးေနခဲ့သည္။ လက္သီးဆုပ္ထားၿပီးတုန္ယင္ေနေသာလက္မ်ားလည္း သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္၏လက္ဖဝါးႏုႏုေလးမ်ားအုပ္မိုးထားမႈေအာက္တြင္ ေျပေလ်ာ့သြားသည္။
" မိန္းကေလး မင္းက ဘာေလးလဲ ... အၿမဲတမ္းေအးေဆးၿပီး ရက္စက္ေနတဲ့ ငါ့လိုေကာင္ကို ႏူးညံ့ခ်င္လာေအာင္ ေတာ္ကီေတြေရလည္ေႁခြေနတယ္ "
" ဦးရဲ႕ပင္ကိုယ္စိတ္စ႐ိုက္က ႏူးညံ့ၿပီးသနားၾကင္နာတတ္တဲ့ပုံပါ၊ ဘဝအေျခအေနေတြေၾကာင့္မို႔ ေအးစက္ခက္ထန္ေနတာျဖစ္မယ္ "
သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္က သူမ၏ပါးျပင္ကို ေနဟန္မႈိင္း၏လက္ဖဝါးႏွင့္ထိကပ္ေစခဲ့သည္။ သူမေလး၏အျပဳအမူမ်ားေၾကာင့္ ေနဟန္မႈိင္းမွာ မ်က္ႏွာပူၿပီး ေနရခက္လာသည္။
သူလည္း သူမကို အမွန္တကယ္ သေဘာက်ေနပါသည္။ သူမ၏အၾကင္နာစကားလုံးမ်ားသာမက ယခုလိုတယုတယထိေတြ႕မႈေလးမ်ားကိုလည္း ႏွစ္သက္မိေနၿပီး သူမဆီက အနမ္းေလးမ်ားကိုလည္း အလြန္တရာသေဘာက် ျမတ္ႏိုးမိပါသည္။
သို႔ေသာ္ ဘဝေနာက္ေၾကာင္းမရွင္းေသာ သူ႔အေနျဖင့္ သူမေလး၏ဘဝထဲသို႔ မဝင္ေရာက္လိုသည္က အဓိကျပႆနာပင္။
အၿပဳံးတစ္ခုကိုပန္ဆင္ၿပီးေနာက္တြင္ ေနဟန္မႈိင္း၏ႏွာေခါင္းထဲမွ ေလလုံးမ်ား ရွဴးခနဲထြက္လာခဲ့သည္။
" မင္း ကိုယ့္ကို တဦးဦးနဲ႔ေခၚေနတာ ... ကိုယ့္အသက္က အခုမွ ၃၂ ပဲရွိေသးတယ္၊ အရမ္းအိုေနလို႔လား ... ဦးလို႔တပ္ေခၚရေအာင္ေလ "
" အယ္ ... ဟုတ္ပါဘူး၊ ငယ္ငယ္တုန္းက ဦးလို႔ေခၚခဲ့ၿပီးကတည္းက ခုျပန္ေတြ႕ေတာ့လည္း ေလးစားသမႈနဲ႔ ဦးလို႔ေခၚတာပါ၊ မႀကိဳက္ရင္ အေခၚအေဝၚေျပာင္းေပးမယ္ေလ "
သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္က ေနဟန္မႈိင္းမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ကာ မ်က္လုံးေလးေပကလည္ ေပကလည္ႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို အနည္းငယ္ဆူကာ ေျပာေနသည္က ခ်စ္စဖြယ္။
ေနဟန္မႈိင္းလည္း ရင္ခုန္မိၿပီး မ႐ိုးမ႐ြျဖစ္ကာ ရွက္ရွက္ႏွင့္မ်က္ႏွာလႊဲေျပာျပန္သည္။
" အစ္ကိုေလာက္ေတာ့ လုပ္ပါ ... ဦးဆိုတာ အသက္ ၄၀ ေလာက္မွ ေခၚသင့္တယ္မလား၊ ဒီကငယ္ေသးတယ္ "
သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္မွာ ေနဟန္မႈိင္း၏ပါးႏွစ္ဖက္ကို အသည္းယားယားႏွင့္ ဆြဲညႇစ္လိုက္သည္။ သူစကားေျပာေနသည့္ပုံစံမွာ အလြန္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေသာေၾကာင့္ပင္။
" ဒါေပါ့ ... ဒါေပါ့၊ ခုမွငယ္ငယ္ေလးရွိေသးတဲ့အမ်ိဳးသားေလးကို ဦးလို႔မေခၚေတာ့ဘူး၊ အဲဒီအစား ကိုကိုလို႔ပဲေခၚမယ္ေလ ေနာ္ ... ဟီးဟီး "
ေနဟန္မႈိင္း၏ေပ်ာ္က်သြားေသာ ႏွလုံးသားမွာ အရည္ကေန အမႈန႔္ျဖစ္ကာ အမႈန္မ်ားေလထဲ လြင့္စင္သြားလ်က္။
" က်စ္ ... ဒီငစားမေလးကေတာ့၊ ကဲ မင္း အိမ္ဘယ္မွာလဲေျပာ၊ ငါလိုက္ပို႔ေပးမယ္၊ စကားမမ်ားနဲ႔ေတာ့ "
ေနဟန္မႈိင္းက စိတ္ရႈပ္သည့္ပုံစံႏွင့္ေျပာလိုက္ခ်ိန္တြင္ သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္မွာ ခ်က္ခ်င္းမ်က္ႏွာထားတည္သြား၏။
" ဟြန္း ... ရပါတယ္၊ အဲ့ေလာက္ထိ ႏွင္ထုတ္စရာမလိုပါဘူးေနာ္၊ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ကိုယ့္ဘာသာ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ေတာ့မယ္ "
သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္မွာ သူမ၏ပိုက္ဆံအိတ္ႏွင့္ ေငြသုံးသိန္းထုပ္ကိုယူကာ ေနဟန္မႈိင္းကို မ်က္ေစာင္းထိုးလ်က္ ကားေပၚကေနေျခေဆာင့္ၿပီး ဆင္းသြားခဲ့သည္။ ကားတံခါးကိုလည္း ေဆာင့္ပိတ္လိုက္၏။
" ဟမ္ "
႐ုတ္တရက္ အမူအရာ၊ အၾကည့္ႏွင့္ေလသံေျပာင္းသြားေသာ သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္ေၾကာင့္ ေနဟန္မႈိင္းလည္း ေၾကာင္သြားသည္။ ယခုအခ်ိန္သည္ ည ၈ နာရီထိုးခံနီး အခ်ိန္ျဖစ္သည့္အျပင္ သူေခၚလာခဲ့သည့္ေနရာကလည္း လူသူျပတ္လပ္လြန္းသည္။ သူမတစ္ေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ပါက မသမာသူမ်ားႏွင့္ေတြ႕ႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနဟန္မႈိင္းမွာ အျမန္ကားစက္ႏႈိးလိုက္ၿပီးလွ်င္ လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္ေဘးကေန အရွိန္အနည္းငယ္ႏွင့္ ျဖတ္ေမာင္းလာသည္။
" ေဟး ... မိန္းကေလး မင္း႐ူးေနလား၊ ဒီနားက လူျပတ္တယ္၊ တစ္ေယာက္တည္းေလွ်ာက္သြားလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ၊ ငါ အိမ္လိုက္ပို႔ေပးမယ္"
" အို ျဖစ္ပါတယ္ ... လူကိုအိမ္လိုက္ပို႔ၿပီး ေလထဲကဝိညာဥ္တစ္ေကာင္လို ျပန္ေပ်ာက္သြားအုံးမွာပဲမလား၊ ၿပီးရင္ ကြၽန္မသိမ္ေမြ႕ကပဲ တစ္ေယာက္တည္းအလြမ္းေတြ အေဆြးေတြနဲ႔က်န္ခဲ့မွာ၊ အဲဒီလိုျဖစ္မယ့္အတူတူအႏူႏူ .... တစ္ေယာက္တည္းပဲ ျပန္ေတာ့မယ္ ဟြန႔္ "
ေနဟန္မႈိင္းလည္း ကားေပၚကေန သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး ကားကိုစက္ရပ္ေစခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုင္ခုံခါးပတ္မ်ားကို ျဖည္လိုက္ရင္း ကားေပၚမွဆင္းလာကာ လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္ေနာက္သို႔ လိုက္သြားခဲ့သည္။
" သိမ္ေမြ႕ ... "
ထူးထူးဆန္းဆန္း သူမ၏နာမည္ေရွ႕စာလုံးႏွစ္လုံးကိုေခၚခံလိုက္ရခ်ိန္တြင္ သူမေျခလွမ္းမ်ားက တုံ႔ဆိုင္းသြားလ်က္။ ထိုစဥ္ ေနဟန္မႈိင္းက သူမလက္မ်ားကို ဆတ္ခနဲဆြဲလိုက္ၿပီး ကားထဲဆီသို႔ အတင္းဆြဲေခၚခဲ့သည္။
" လႊတ္ ... "
" မ႐ူးစမ္းနဲ႔ ... ဒီေခတ္မွာ တစ္ေယာက္တည္းျပန္တာ ပိုအႏၲရာယ္မ်ားတယ္၊ မင္း ငယ္ငယ္ကလို လူဆိုးေတြျပန္ေပးဆြဲသြားမွာ မေၾကာက္ဘူးလား ... မွားလို႔ လူကုန္ကူးသြားမွာ မေၾကာက္ဘူးလား"
" ဒီနားမွာ လူဆိုးဆိုလို႔ ဦးေလးႀကီးတစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္ ... ေမြ႕စံရဲ႕ႏွလုံးသားေလးကို ျပန္ေပးဆြဲမဲ့ဦးေလးႀကီးေပါ့၊ ထားပါေတာ့၊ ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မေပ်ာက္သြားဘူးလို႔ ကတိသာေပးလိုက္ပါ၊ လိမ္လိမ္မာမာနဲ႔ အိမ္လိုက္ပို႔တာခံမယ္ "
သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္က ေနဟန္မႈိင္းကို ေမာ့ၾကည့္ကာ ႏူတ္ခမ္းတေထာ္ေထာ္ျဖင့္ေျပာလာေသာ္ ေနဟန္မႈိင္းလည္း ရယ္ရခက္ ငိုရခက္ျဖစ္မိၿပီး အနည္းငယ္စိတ္ရႈပ္သြားသည္။ ၅ မိနစ္ေလာက္ သူမကို စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာဘဲ စဥ္းစားခဲ့ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ မ်က္ႏွာတည္သြားသည္။
" အင္း ... ကတိေပးတယ္၊ ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မေပ်ာက္ေတာ့ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ မင္းကိုေတာ့ ခဏခဏေတြ႕ေပးရမယ္ဆိုတဲ့ကတ္ိမ်ိဳးေတာ့ မေပးႏိုင္ဘူးေနာ္၊ ငါ့အလုပ္ေတြရွိေသးတယ္ "
" ခဏခဏမေတြ႕ပါဘူး၊ သိမ္ေမြ႕လြမ္းလို႔ ဖုန္းဆက္ရင္သာ ဖုန္းကိုင္ပါ၊ ဖုန္းနံပါတ္ကိုသာ မေျပာင္းနဲ႔၊ တစ္ခါတေလ ေမြ႕စံေတြ႕ခ်င္တယ္ေျပာတဲ့အခါ အဆင္ေျပရင္ ေတြ႕ေပးပါ၊ အဲဒီေလာက္ေလး လိုက္ေလ်ာေပးရင္ ေက်နပ္ပါၿပီလို႔ "
ေနဟန္မႈိင္းလည္း ၿပဳံးလ္ိုက္ၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္ခဲ့သည္။
" အင္းပါ ... ကတိေပးတယ္၊ ခုေတာ့ အိမ္ျပန္သင့္ေနၿပီ အ႐ူးေလး"
သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္လည္း မ်က္ႏွာၿပဳံးၿဖီးၿပီး တဟီးဟီးျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ဝမ္းသာအားရျဖင့္ ေနဟန္မႈိင္း၏ခါးကို သိုင္းဖက္ကာ သူ၏ရင္ခြင္ထဲသို႔ မွီေနခဲ့သည္။ ဤသို႔မွီေနစဥ္မွာသူမအေနျဖင့္ သူ၏ တဒုတ္ဒုတ္ ရင္ခုန္သံမ်ားကို ၾကားေနခဲ့သည္။
ေနဟန္မႈိင္းမွာလည္း သူ၏ႏွစ္ကာလၾကာရွည္စြာ တိမ္ျမဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္ေနခဲ့ေသာ ခ်စ္စိတ္မ်ားႏိုးၾကားလာခဲ့ၿပီးေနာက္ သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္ကို ျပန္ဖက္ခဲ့ၿပီး သူမ၏ေခါင္းေလးကို ပုတ္ေပးခဲ့သည္။
" အခု အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိေနၿပီလဲ သိမ္ေမြ႕က "
" ၂၁ ရွိၿပီ ... "
" ကိုယ္နဲ႔ဆို ၁၁ ႏွစ္ေတာင္ကြာတယ္ ... "
" ဘာေတြေတြးေနတာလဲေနာ္ ... ငါ ဒီေကာင္မေလးနဲ႔ အသက္ ၁၁ ႏွစ္ကြာေနတာ၊ တြဲလို႔အဆင္ေျပပါ့မလားလို႔ ေတြးေနတာလား ဟီးဟီး "
သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္၏ေနာက္ေျပာင္က်ီစယ္မႈေၾကာင့္ ေနဟန္မႈိင္းလည္း ရယ္မိသည္။
" အဟက္ .... မင္းကြာဘယ္လိုမိန္းကေလးလဲ၊ မဟုတ္ဘူးလားဆို ... ဟုတ္တယ္၊ မင္းေျပာတဲ့အတိုင္းပဲ ေတြးေနတာ "
သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္မွာ သူ႔ကိုဖက္ထားရာမွ ခြာလိုက္ၿပီး ေနဟန္မႈိင္း၏ပါးႏွစ္ဖက္ကို ၾကင္နာစြာညႇစ္လိုက္သည္။
" သိမ္ေမြ႕ ကို ကိုကိုခ်စ္ေနရင္ ၿပီးေနၿပီပဲ၊ ဘာေတြစိတ္ပူစရာလိုေသးလဲ ... စိတ္ပူရမွာက သိမ္ေမြ႕ ကိုကို႔ေၾကာင့္ ႏွလုံးေရာဂါဆိုးမွာကိုပဲ "
ယခင္အေစာပိုင္း၌ ေနဟန္မႈိင္း၏အမႈန႔္ျဖစ္သြားေသာ ႏွလုံးသားမွာ ယခုတြင္မူ အမႈန႔္မ်ားမွသည္ တစ္ဖန္ေပါင္းစည္း၍ ႏွလုံးသားအသစ္တစ္ခုျဖစ္သြားကာ အခ်စ္ျမႇား အစင္း တစ္ေထာင္စိုက္ျခင္းခံလိုက္ရသကဲ့သို႔။
" သိမ္ေမြ႕ ... သိမ္ေမြ႕အိမ္က လူႀကီးေတြ ကိုယ့္အေၾကာင္း သိသြားၾကလို႔ သေဘာမတူမွာလည္းရွိေသးတယ္ေလ "
ေနဟန္မႈိင္းမွာ အသံအနည္းငယ္တုန္ေနၿပီး စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။
" ေမြ႕စံဘက္က အမွန္တိုင္းမေျပာမခ်င္း သူတို႔သိၾကမွာမွ မဟုတ္တာ ... ခုေနတြဲလည္း သူတို႔ကို ေမြ႕စံတို႔တြဲေနေၾကာင္းမေျပာဘဲ သူငယ္ခ်င္းဆက္ဆံေရးလို႔ပဲ ေျပာထားလည္းရတာပဲ၊ ကိုကိုက သိမ္ေမြ႕နဲ႔အၿမဲတမ္း ဒိတ္ႏိုင္မွာမွ မဟုတ္တာေလ "
ေနဟန္မႈိင္းလည္း စကားတတ္လြန္းၿပီး အသြက္လြန္ေသာ သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္အား အသည္းယားလြန္း၍ ငုံထားမတတ္ခ်စ္ခ်င္လာမိသည္။ ပါးခ်ိဳင့္ကေလးေပၚသည္အထိ သူ ၿပဳံးမိရင္း သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္ကို စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
" ေမြ႕စံေလးလို႔ ေခၚရမွာလား "
" အြန္း .... ေမြ႕စံေလး၊ ကေလးေလး၊ မိန္းမေလး ... ကိုကို ႀကိဳက္သလိုေခၚ "
" ဟာ ... ဒီေကာင္မေလး လြန္ေနၿပီ၊ ေတာ္ေတာ္အဆင့္တက္ေနပါလား "
" လူကိုကတိေတြေပးၿပီး ျပန္ေပ်ာက္သြားမွာစိုးလို႔ ခုအခ်ိန္မွာ အစြမ္းကုန္ခ်စ္ျပေနရတာ၊ ၿပီးေတာ့ ဘဝမွာ ဘယ္ေယာက်ာ္းေလးကိုမွ မခ်စ္ခဲ့ဘူးသလို၊ ေယာက်ာ္းေလးအေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ေတာင္ ဟီးဟီးဟားဟားမရွိခဲ့ပါဘူးေနာ္၊ မိန္းကေလးေက်ာင္းမွာ တက္ခဲ့ရလို႔ ေယာက်ာ္းေလးသူငယ္ခ်င္းေတြလည္း မရွိခဲ့သလို ႀကီးလာေတာ့လည္း ဘယ္ေကာင္ေလးနဲ႔မွ အေရာမဝင္ခဲ့ဘူး၊ သူတို႔ဘယ္ေလာက္ ေမြ႕စံကို ပိုးပမ္းေနၾကပါေစ ... ေမြ႕စံက ကိုကို႔စိတ္နဲ႔အသက္ရွင္ေနခဲ့ရတာ ... ေမြ႕စံရဲ႕အခ်စ္ကို အထင္ေသးခ်င္တာလားဟင္ "
" မဟုတ္ပါဘူး၊ အထင္တစ္စက္ကေလးမွ မေသးဘူး၊ ေမြ႕စံအခ်စ္ကို ကိုယ္အသိမွတ္ျပဳတယ္၊ ကိုယ့္အေနနဲ႔ ဝန္ခံရရင္ အခုကိုယ္ေပ်ာ္ေနမိတာပါ၊ ကမာၻေပၚမွာ ကံအေကာင္းဆုံးလူလို႔လည္း ခံစားေနရတယ္"
သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္လည္း ၿပဳံးေပ်ာ္သြားကာ ေျခဖ်ားေလးေထာက္လ်က္ ေနဟန္မႈိင္း၏ႏႈတ္ခမ္းေလးကို နမ္းခဲ့သည္။ ေနဟန္မႈိင္းလည္း တတိယအနမ္းကို ၿပဳံးၿပဳံးႀကီး လက္ခံခဲ့သည္။
" ကိုယ္လည္း မင္းေလးေၾကာင့္နဲ႔ စိတ္ေရာ ႏွလုံးသားေရာ မခိုင္ေတာ့ပါဘူးကြာ ... လူသတ္သမားဆိုတဲ့ဂုဏ္ပုဒ္ေတာင္ ေမ့သြားရတယ္"
" ဟိဟိ ... ေနာက္လည္း ကိုကို႔ငယ္ဘဝက စိတ္ဒဏ္ရာေတြအကုန္ေပ်ာက္တဲ့အထိ ခ်စ္ေပးသြားမွာမို႔ ေမြ႕စံေလးကို မပစ္ခြာရဘူးေနာ္"
ဤသို႔ျဖင့္ ေနဟန္မႈိင္းလည္း သူမထံက အၾကင္နာေမတၱာမ်ားေၾကာင့္ စိတ္ၾကည္ႏူးေနမိသည္။
" ကားေပၚမွာ စကားခဏ ေျပာရေအာင္ "
" အြန္း "
ေနဟန္မႈိင္းမွာ သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္၏လက္ကေလးကို ညင္သာစြာဆြဲလ်က္ ကားေနာက္ခန္းအတြင္းသို႔ ေခၚလာခဲ့သည္။ ကားထဲသို႔ေရာက္လွ်င္ ႏွစ္ဦးသား စကၠန႔္အနည္းငယ္အတြင္း အၾကည့္ခ်င္းစုံခဲ့ၾကၿပီးေနာက္ ေနဟန္မႈိင္း၏ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္၏ႏႈတ္ခမ္းသားေလးမ်ားကို အေပၚတစ္လွည့္၊ ေအာက္တစ္လွည့္ႏွင့္ ႏူးညံ့စြာထိေတြ႕ေနခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ေနဟန္မႈိင္းဘက္မွ နမ္းရႈိက္ခ်က္မ်ားက အနည္းငယ္ျမန္လာကာ သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္၏ကိုယ္လုံးေလးကို ေပြ႕ဖက္ထားၿပီး သူမႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို သူ႔စိတ္တိုင္းက် နမ္းရႈိက္ေနခဲ့လ်က္။ ' တႁပြတ္ႁပြတ္' အသံမ်ားၾကားမွာ ျပင္းျပေသာအသက္ရႈရႈိက္သံမ်ားလည္း ပါလာခဲ့သည္။
ေနဟန္မႈိင္း၏ႏွလုံးသားက ဆက္ၾကာၾကာနမ္းခ်င္ခဲ့ေသာ္လည္း သူ၏ဦးေႏွာက္ကမူ ရပ္သင့္ၿပီဟု အခ်က္ေပးေနခဲ့ေသာေၾကာင့္ သူလည္း သူမ၏ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းခြာခဲ့သည္။
" ကိုယ့္ဘဝမွာ အေမၿပီးရင္ အခ်စ္ဆုံးအမ်ိဳးသမီးက မင္းျဖစ္လာေလာက္တယ္ ေမြ႕စံ "
• ────── ✾ ────── •