သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္၏ေအာ္သံေၾကာင့္ လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားမွာ သူမႏွင့္ေနဟန္မွ္ိုင္းကို 'ဘာလားဟ' ဟူေသာအၾကည့္မ်ားျဖင့္ ေစြေစာင္းၾကည့္သြားၾကသည္။ ေနဟန္မႈိင္းမွာ မ်က္ႏွာထားတင္းသြားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းအနည္းငယ္ကိုက္ကာ သက္ျပင္းခ်လိုက္၏ ။
" ဟူး ... လူမွားေနတယ္ေျပာေနရင္ ေတာ္လိုက္ေပါ့ မိန္းကေလး၊ မင္း ကိုယ့္ေနာက္ကို ဆက္မလိုက္လာနဲ႔ "
ေနဟန္မႈိင္းက အသံနက္နက္ျဖင့္ ၾကည္လင္ျပတ္သားစြာ ေျပာလိုက္သည္။ သူ႔အသံထဲက ေအးစက္ခါးသက္မႈမ်ားကို သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္၏ႏွလုံးသားက အလိုလိုခံစားမိေနသည္။
" ဆက္လိုက္လာရင္ ငါမင္းကို ငရဲမင္းဆီ ပို႔ေပးမယ္"
ေနဟန္မႈိင္း၏ေအးစက္စက္စကားလုံးမ်ားက သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္အတြက္ တဒဂၤအခိုက္အတန႔္တစ္ခုမွာ ႏွလုံးသားမွာမီးပြားအေသးစားေလး ဖိတ္စင္သြားသေယာင္။
ေနဟန္မွ္ိုင္းက သူမကိုေက်ာခိုင္းၿပီး ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္သြားခဲ့သည္။ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ထင္မိသည္က သူ႔ေျပာစကားေၾကာင့္ သူမဆက္လိုက္လာမည္မဟုတ္မွန္းကို။ သို႔ေပမဲ့ သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္က ဇြဲမေလ်ာ့ေပ။ ေနဟန္မႈိင္းေနာက္သို႔ ဆက္လိုက္သြားသည္။ ေနဟန္မႈိင္းမွာ သူမလိုက္လာသည့္အေငြ႕အသက္ကို သတိထားခံစားမိၿပီး လမ္းျမန္ျမန္ေလွ်ာက္သည္။
သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ဤသို႔အခဲမေက်ေတြးမိသည္။
' သူကဘာျဖစ္ခ်င္ေနတာလဲ။ ဒီေခတ္ကေလးေတြက အေၾကာက္အလန႔္မရွိ ေတာ္ေတာ္အေၾကာတင္းၾကတာပဲ။ ဒီေလာက္ႏွစ္ေတြၾကာသြားတာေတာင္ ငါ့အခြက္နဲ႔အသံကို သူဘယ္လိုမွတ္မိေနတာလည္း မသိ။ တကယ့္ငစားမေလး ... "
လမ္းတစ္ဝက္က ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားတစ္ခုကို ေနဟန္မႈိင္းျမင္လွ်င္ ထိုလမ္းၾကားထဲသို႔ အျမန္ဝင္သြား၏။ သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္လည္း အျမန္လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး လိုက္ဝင္သြားသည္။ ထိုစဥ္ ေနဟန္မႈိင္းက သူမလက္ကို အားျဖင့္ဖမ္းဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီးေနာက္ နံရံဘက္သို႔ သူမ၏ေက်ာျပင္ကို ထိကပ္ထားခဲ့သည္။
သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္လည္း တစ္ကိုယ္လုံးအသားမ်ားတုန္တက္သြားၿပီး ရင္တဒိတ္ဒိတ္ျဖစ္သြားလ်က္ ေနဟန္မႈိင္းကို မ်က္လုံးအျပဴးသားေလးႏွင့္ၾကည့္ေနမိခဲ့သည္။ စိတ္လႈပ္ရွားစြာျဖင့္ သူမလည္ေစ့ကေန တံေတြးလုံးကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း မ်ိဳခ်လိုက္၏။
" ဂလု "
ထိုစဥ္ ေနဟန္မႈိင္း၏ဘယ္လက္က ႐ုတ္တရက္ သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္၏လည္ပင္းကို ဆတ္ခနဲညႇစ္လိုက္သည္။
" အ .... "
သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္လည္း လည္ပင္းနာက်င္လာသျဖင့္ ႐ုန္းကန္ေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔လက္မ်ားက သူမဖယ္ရွားလို႔မရေအာင္ လက္ဖဝါးမ်ားက ျဗန႔္က်ယ္ၿပီး လက္ေခ်ာင္းမ်ားကသန္မာလြန္းသည္။
အညိဳရင့္ေရာင္ေနကာမ်က္မွန္ေအာက္က ေနဟန္မႈိင္း၏စူးရွေတာက္ပေနေသာ ေအးစက္စက္မ်က္လုံးမ်ားကို သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္ ျမင္ေနရသည္။
" မင္းက အရမ္းသတၱိေကာင္းေနတာလား မိန္းကေလး၊ မင္းအေနနဲ႔ ငါ့ကိုလာပတ္သတ္စရာ ဘာေစာက္ေၾကာင္းမွ မလိုဘူး၊ ငါ စကားအမ်ားႀကီးေျပာရတာကို မုန္းတဲ့လူ၊ ဒါေနာက္ဆုံးပဲ၊ မေသခ်င္ လစ္လိုက္ေတာ့ "
ေနဟန္မႈိင္းက သူမလည္ပင္းကိုညႇစ္ထားေသာလက္ေခ်ာင္းမ်ားကို ေျဖေလ်ာ့ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ ေအးစက္စြာ မတ္တပ္ရပ္ေနခဲ့သည္။ သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္လည္း အသက္ဝဝရွဴေနရသည္။ ေနဟန္မႈိင္းက သူမေရွ႕မွာ တစ္စကၠန႔္ကေလးေတာင္ အခ်ိန္မျဖဳန္းေတာ့ဘဲ ထြက္ခြာသြားခဲ့၏။ သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္လည္း မတ္တပ္ရပ္ေနရာမွ ေနရာမွာတင္ ထိုင္ခ်ပစ္ကာ လမ္းၾကားထဲတြင္ က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ငိုေနခဲ့ေတာ့သည္။
က်ယ္သည္ထက္ ပိုက်ယ္ေလာင္ေသာ သူမ၏ငိုသံေၾကာင့္ လမ္းအတြင္းကလူမ်ားကလည္း အသံလာရာကို အာ႐ုံစူးစိုက္ေနခဲ့ၾကသည္။ ထို႔အျပင္ ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားတိုက္ရွိ ျပတင္းေပါက္မ်ားကေနလည္း လူမ်ားထြက္ၾကည့္လာၾကသည္။ ေနဟန္မႈိင္းမွာ သူ႔ပါးစပ္ကို တင္းတင္းေစ့ၿပီး အံႀကိတ္လိုက္လ်က္ သူ႔လက္သီးႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္လိုက္ၿပီးေနာက္ သူမဆီသို႔ သြားခဲ့သည္။
လမ္းၾကားထဲတြင္ ခ်ဳံးပြဲခ်ငိုယိုေနေသာသိမ္ေမြ႕စံႏြယ္ကိုျမင္လွ်င္ သက္ျပင္းခ်မိသည္။
" က်စ္ ... အဲ့ေလာက္အာၿဗဲၿပီး ေအာ္ငိုမေနစမ္းနဲ႔၊ မင္း မရွက္ဘူးလား "
" အီး ..... ဟီး.... အဟင့္ .... "
ေနဟန္မႈိင္းလည္း စိတ္မရွည္လာကာ သူမ၏လက္ညာကိုဆြဲကိုင္လိုက္ၿပီး အျပင္သို႔ေခၚထုတ္လာခဲ့သည္။ လူမ်ားက သူမတို႔ကို ဝိုင္းၾကည့္ေနခဲ့ၾကသည္။
ေနဟန္မႈိင္းလည္း ကားလမ္းမ ပလက္ေဖာင္းသို႔ေရာက္ေသာ္ သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္၏လက္ကို လႊတ္ခ်လိုက္ၿပီး တကၠစီတစ္စီးကို အျမန္လွမ္းတားၿပီး သူ႔အိမ္သို႔ငွားခဲ့သည္။
" ကားေပၚတက္ "
ေနဟန္မႈိင္းက တရႈံ႕ရႈံ႕ႏွင့္ငိုေၾကာဆြဲေနေသာသိမ္ေမြ႕စံႏြယ္ကို ေအာ္ေျပာလိုက္ၿပီး သူမကိုကားထဲသို႔ဝင္ေစခဲ့ၿပီးေနာက္ သူလည္း ကားဆိုဖာေပၚမွာ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ကားထဲသို႔ေရာက္ေသာအခါ သက္ျပင္း ခပ္ရွည္ရွည္ခ်မိသည္။ ထို႔ေနာက္ သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္ၿပီး မေက်နပ္စြာ မ်က္ႏွာရႈံ႕မဲ့ခဲ့သည္။
" ငါ့အိမ္ေရာက္ရင္ မင္းေျပာခ်င္တာေတြေျပာၿပီးတာနဲ႔ ျမန္ျမန္လစ္ "
ေနဟန္မႈိင္းက ထိုစကားကို ေအးစက္စြာေျပာၿပီးေနာက္ ေဘးသို႔မ်က္ႏွာလႊဲထားခဲ့သည္။ သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္လည္း သူမမ်က္ရည္မ်ားကို လက္မ်ားျဖင့္ သုတ္လိုက္ၿပီး ကားေပၚတြင္ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး လိုက္လာခဲ့သည္။
မၾကာခင္တြင္ ေနဟန္မႈိင္း၏အိမ္သို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ သူေနထိုင္ေနသည့္တိုက္ခန္းက ၁၂ လႊာတြင္ရွိခဲ့သည္။ သူမကို ဓာတ္ေလွကားထဲသို႔ ေခၚလာခဲ့ၿပီး '12' ခလုတ္ကို သူ႔ဘယ္လက္ညိဳးျဖင့္ ႏွိပ္ခဲ့သည္။ ဓာတ္ေလွကားထဲတြင္ ႏွစ္ေယာက္သား စကားတစ္ခြန္မွ မေျပာခဲ့ၾကဘဲ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ၾကသည္။ သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္ကမူ ေနဟန္မွ္ိုင္းကို တတ္တခ္ိုးေလး ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ဤသည္ကို ေနဟန္မႈိင္းကလည္း သတိထားမိသည္။
၁၂ ထပ္သ္ို႔ေရာက္ရွိလာခဲ့သည့္အခါ ဓာတ္ေလွကားတံခါးက ပြင့္လာသည္။ ေနဟန္မႈိင္းက သူ႔တ္ိုက္ခန္းဆီသို႔ ထြက္သြားခဲ့ၿပီး သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္လည္း သူ႔ေနာက္ကေန လိုက္သြားခဲ့သည္။ တိုက္ခန္းတြင္းသို႔ေရာက္ေသာအခါ ေနဟန္မႈိင္းက ေသာ့တြဲႏွင့္မ်က္မွန္ကို အေဝးက ဆိုဖာေပၚသို႔ ပစ္တက္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေနာက္ေဖးက ေရခဲေသတၱာဆီသို႔ သြားခဲ့သည္။ ေရခဲေသတၱာထဲက အေအးပုလင္းတစ္လုံးကို ေဖာက္လိုက္ၿပီး ဂလုဂလုႏွင့္ အားရပါးရေသာက္ေနခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ေခြၽးစိုေနခဲ့ေသာ သူ၏မိုးျပာေဖ်ာ့ေရာင္တီရွပ္အက်ႌကို ခြၽတ္ပစ္လိုက္ၿပီးလွ်င္ ေရခဲေသတၱာနားက အဝတ္ေလွ်ာ္စက္ထဲသို႔ ပစ္ထည့္ခဲ့၏။
သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္က ဆိုဖာစတီခုံေပၚတြင္ ထိုင္ေနခဲ့ၿပီး တိုက္ခန္းအေနအထားကို ၾကည့္ရႈေနခဲ့သည္။ တိုက္ခန္းသည္ သူမ၏ကြန္ဒိုတိုက္ခန္းထက္ က်ဥ္းေျမာင္းခဲ့သည္။ တိုက္ခန္းထဲတြင္ ပရိေဘာဂမ်ားမ်ားစားစားမရွိခဲ့ေပ။ ဧည့္ခန္းသည္ အလြန္ရွင္းလင္းေနခဲ့ၿပီး ဘုရားစင္မရွိေပ။
ေနာက္ေဖးကေန ေနဟန္မႈိင္းထြက္လာသည့္ေျခသံကိုၾကားေသာ္ သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္မွာ မ်က္ႏွာလွည့္ၾကည့္ခဲ့သည္။ သူမ ျမင္လိုက္ရသည့္ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ႏွာေခါင္းေသြးလွ်ံခ်င္သလို ျဖစ္လာခဲ့၏။ ေနဟန္မႈိင္းက အေပၚပိုင္းအဝတ္ဗလာျဖစ္ေနသည္။
သူ႔ခႏၶာကိုယ္မွာ မထင္ထားရေလာက္ေအာင္ သန္မာႀကံ့ခိုင္ထြားက်ိဳင္းၿပီး လက္ေမာင္းဗလမ်ားကလည္း အဖုအထစ္မ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေကာင္းေနသကဲ့သို႔ သူ႔ဗိုက္ရွိႂကြက္သား ေျခာက္ထစ္ six pack မ်ားကလည္း အစီအရီတည္ရွိေနခဲ့သည္။ အသားရည္ကလည္း ဝင္းဝါစိုေျပေနခဲ့ၿပီး လက္ေမာင္းေသြးေၾကာမ်ားကလည္း စိမ္းစိုေနခဲ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေနဟန္မႈိင္း၏ေယာက်ာ္းပီသေသာ ခႏၶာကိုယ္ပုံစံအသြင္အျပင္က သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္၏အၾကည့္မ်ားကို မွင္သက္ေစခဲ့လ်က္။
" အဲ့ေလာက္ထိၾကည့္ေနစရာလိုလားဟ "
ေနဟန္မႈိင္း၏စြာစိေနေသာေအာ္သံေၾကာင့္ သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္လည္း အေတာ္ေလးလန႔္သြားၿပီး ေခါင္းငုံ႔လိုက္သည္။ ေနဟန္မွ္ိုင္းက အဲယားကြန္းရီမုကိုယူၿပီး အဲယားကြန္းဖြင့္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ သူမေဘးနားတြင္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။
သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္လည္း စကားစေျပာဖို႔ အားယူသည္။
" ဦးက တစ္ေယာက္တည္းေနတာလား "
" ေအး ဟုတ္တယ္ "
ေနဟန္မႈိင္း၏ေလသံက အလြန္ျပတ္သားမာထန္လြန္းသည္။
" သမီးအေနနဲ႔ဦးကို ဒုကၡေပးခ်င္တဲ့စိတ္ဘာမွမရွိေနပါဘူး၊ ဦးနဲ႔မေတြ႕ေတာ့ထဲက သမီးေန႔တိုင္း ဘုရားမွာ ဆုေတာင္းေနခဲ့တာ၊ ဦးကိုေက်းဇူးတင္စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာခ်င္ခဲ့သလို ဦးကိုလည္း ထပ္ေတြ႕ခ်င္ခဲ့တယ္၊ ဦးကိုလည္း ထပ္ေတြ႕ရင္ ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္ခဲ့တယ္ "
သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္မွာ သူမ၏ပိုက္ဆံအိတ္ကို အျမန္ဖြင့္ၿပီး သူမအိတ္ထဲက ပိုက္ဆံသုံးသိန္းအုပ္ကို ထုတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေနဟန္မႈိင္းေရွ႕မွာ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ကန္ေတာ့ဖို႔ျပင္ခဲ့စဥ္ ေနဟန္မႈိင္းမွာ မ်က္လုံးအျပဴးသားျဖင့္ အံ့အားသင့္သြားလ်က္။
" ဟဲ့ ... ဒီငစားမေလးကေတာ့ ငါ့ကန္ေတာ့ရေအာင္ ငါကလူေကာင္းမဟုတ္ေနဘူး၊ ေနာက္ မင္းပိုက္ဆံ မင္းဘာသာသုံး၊ မလိုအပ္ဘူး၊ အဓိပၸာယ္မရွိတာေတြ မလုပ္စမ္းပါနဲ႔ဟာ "
"ဦးရယ္ ကန္ေတာ့တာကို လက္ခံေပးပါ၊ ဦးနဲ႔ျပန္ေတြ႕ခဲ့ရင္ သမီးတတ္ႏိုင္တာေလးနဲ႔ေက်းဇူးဆပ္မယ္လို႔ ငယ္ငယ္ေလးထဲက စိတ္ကူးရွိခဲ့တာပါ ... ေက်းဇူးဆပ္တာေလးကို အသိအမွတ္ျပဳေပးပါ "
" ဟင္း ... ငါ မင္းနဲ႔တျခားကေလးေတြကို ကယ္ခဲ့တာ ဘာရယူလိုစိတ္မွမပါခဲ့ဘူး၊ ငါက ကန္ေတာ့ခံရေလာက္ေအာင္လည္း သူေတာ္စင္မဟုတ္ေနဘူး၊ ငါက တစ္ခ်ိန္လုံးလူေတြလိုက္သတ္ရင္း ဘဝကိုျဖတ္သန္းေနတဲ့ေကာင္၊ ငါကေတာင္ မင္းတို႔ကိုေမ့ေနခဲ့တာၾကာၿပီ၊ ထြက္သြားပါေတာ့ကြာ၊ ငါ့ဘာသာေအးေအးေဆးေဆးေနပါရေစ"
" အဲဒီလို မေတြးပါနဲ႔ဦးရယ္ ... ဦးလူသတ္ရတာလည္း အေၾကာင္းအရင္းေတြရွိမွာပါ၊ ဒါေပမဲ့ သူမ်ားမိဘေတြ ပိုးေမြးသလိုေမြးထားတဲ့ သူမ်ားသမီးပ်ိဳေလးေတြ ဘဝပ်က္မဲ့ကိစၥမ်ိဳးမျဖစ္ေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆုံးႀကိဳးစားကယ္ေပးခဲ့တာ လူေကာင္းေတြရဲ႕အလုပ္ပါပဲ၊ ဦးက ကန္ေတာ့ခံဖို႔ ထိုက္တန္ပါတယ္ "
ေနဟန္မႈိင္းလည္း သက္ျပင္းေတြ ဆက္တိုက္ခ်ေနခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္၏မ်က္လုံးမ်ားကို အေတာ္ၾကာေအာင္ စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
" ငါ့ကို တစ္စက္ေလးမွ မေၾကာက္ဘူးလားဟမ္၊ မင္းကို ငယ္ငယ္က ကယ္ေပးခဲ့ေပမဲ့ ခုခ်ိန္မွာ စိတ္ရႈပ္ၿပီး သတ္ပစ္ႏိုင္တယ္ေနာ္၊ ငါ ေလေတြမရွည္ခ်င္ဘူး၊ ျပန္လိုက္ "
ေနဟန္မႈိင္း၏စကားလုံးတိုင္းက သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္၏ႏွလုံးသားကို ဒဏ္ရာအမ်ိဳးမ်ိဳးေပးစြမ္းခဲ့သည္။ သူမ၏မ်က္ဝန္းမ်ားတြင္ မ်က္ရည္မ်ားျပည့္ႏွက္လို႔လာသည္။
ေနဟန္မႈိင္းအတြက္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ငိုေနသည္ကို အနီးကပ္ျမင္ဖူးသည္မွာ ပထမဆုံးအႀကိမ္ျဖစ္သျဖင့္ သူ႔ရင္ထဲတြင္ ပူေႏြးစျပဳလာသလို ခံစားရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူလည္း စိတ္ေလ်ာ့ခ်လိုက္သည္။
" ကဲ ... ငါ ကန္ေတာ့ခံမယ္၊ ပိုက္ဆံေတာ့မယူဘူး၊ ကန္ေတာ့ၿပီးရင္ အိမ္ျပန္ေတာ့ ... အဲ့ေလာက္ထိ ငိုမေနနဲ႔ဟာ၊ မင္းရဲ႕မ်က္လုံးေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ရဲတြတ္ေနၿပီ "
သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္လည္း မ်က္ရည္မ်ားကို ခ်က္ခ်င္းသုတ္လိုက္ၿပီး အသက္ရွဴလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေနဟန္မႈိင္းေရွ႕သို႔ တိုးလာသည္။ ေနဟန္မႈိင္း၏ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို ေရွ႕သို႔ဆြဲထုတ္လိုက္ေသာ္ ေနဟန္မႈိင္းမွာ လန႔္ဖ်တ္ၿပီး သူမလက္မ်ားကို ကန္ထုတ္မိသည္။
" ဟဲ့ ... မင္း ဘာလုပ္တာလဲ "
" မဟုတ္ဘူး ... ဦးေျခေထာက္ေပၚမွာ ဦးခ်ကန္ေတာ့ခ်င္လို႔ပါ "
" အမေလးဟာ ... အဲ့ေလာက္ထိ လိုလို႔လား၊ ႐ိုး႐ိုးကန္ေတာ့လည္း ရပါတယ္၊ ငါ စိတ္ညစ္ ... "
ေနဟန္မႈိင္းလည္း ရယ္ရခက္၊ ငိုရခက္ျဖင့္ သက္ျပင္းခ်ကာ စိတ္ညစ္တဲ့မ်က္ႏွာေပးတစ္ခုႏွင့္အတူ သူ႔နဖူးကို လက္ျဖင့္ထိ႐ိုက္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေခါင္းရွိေကြးေကြးေကာက္ေကာက္ဆံပင္မ်ားကို သူ႔လက္မ်ားျဖင့္ ထိုးဖြလိုက္လ်က္။
သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္ကလည္း ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေနဟန္မႈိင္း၏ေျခေထာက္မ်ားကို ညင္သာစြာ ဆြဲယူခဲ့သည္။ ေနဟန္မႈိင္းလည္း သူ႔ရင္ထဲတြင္ တစ္ခါမွ မျဖစ္ေပၚဖူးေသာခံစားခ်က္မ်ားႏွင့္ သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္၏အမူအရာမ်ားကို ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္ဟူေသာ အမည္နာမေလးအတိုင္း သူမေလးသည္ အလြန္သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့လြန္းသည္။ သူမေလး၏မ်က္ႏွာမွာ ေခ်ာသည္ထက္ ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းသည္။ မ်က္ႏွာပုံစံမွာ ဝိုင္းဝိုင္းကေလးႏွင့္ ပါးႏွစ္ဖက္မွာလည္း ေဖာင္းေဖာင္းေလးပင္။ ဆံပင္မွာ ေ႐ႊအိုေရာင္ဆိုးထားၿပီး ပခုံးတစ္ဝက္အထိ ေျဖာင့္စင္းရွည္လ်ားသည္။
ႏႈတ္ခမ္းေလးမွာလည္း ေ႐ႊငါးႏႈတ္ခမ္းကေလးလို ခ်စ္စဖြယ္အသြင္ရွိသည္။ မ်က္ေတာင္မ်ားမွာ ရွည္လ်ားေကာ့ၫြတ္ေနလ်က္ မ်က္ခုံးမ်ားမွာလည္း ကာျခယ္မ်ားျဖင့္ ဆြဲစရာမလိုေနေအာင္ သဘာဝအတိုင္း အနည္းငယ္ထူထပ္ကာ ပုံက်လွပ၏။ ႏွာေခါင္းေလးမွာမူ ထိပ္အနည္းငယ္လုံး၍ ႏွာတံစင္း၏။ သူမသည္ မဝလြန္ မပိန္လြန္းဘဲ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္လွသည္။ အရပ္မွာ ၅ ေပ ၃ လက္မရွိသျဖင့္ သူမ မတ္တပ္ရပ္လွ်င္ ေနဟန္မွ္ိုင္းထက္ ပိုပုသည္။
သူမသည္ မိန္းမေကာင္းတို႔၏အဂၤါရပ္မ်ားျဖင့္ျပည့္စုံ၍ အလြန္က်က္သေရရွိေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးပင္။
ဝင္းဝါလွပ၍ ေသြးေၾကာစိမ္းမ်ားေထာင္ေနေသာ ေနဟန္မႈိင္း၏ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ေပၚတြင္ သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္က ႐ိုေသစြာ ဦးသုံးႀကိမ္ခ်၍ ကန္ေတာ့ခဲ့သည္။ ေနဟန္မႈိင္းမွာ သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္ကိုၾကည့္ရင္း ေရးေရးေလးၿပဳံးမိေနသည္။
သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္မွာ ကန္ေတာ့ၿပီးသြားေသာ္ ေနဟန္မႈိင္း၏ မ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ ခႏၶာကိုယ္ႂကြက္သားမ်ားကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေနမိ၏။ ေနဟန္မႈိင္းလည္း သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္၏အၾကည့္မ်ားေၾကာင့္ မ႐ိုးမ႐ြျဖစ္လာၿပီး ရွက္သလို႐ြံ႕သလိုႏွင့္ သူ၏ရင္ဘတ္မ်ားကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ အုပ္ရမလို မအုပ္ရမလိုျဖစ္လာသည္။
" မင္း ... "
ေနဟန္မႈိင္းဘက္က စကားမစခင္ သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္မွာ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ ခန႔္ညားေခ်ာေမာလွေသာ သူမေရွ႕က လူသားႀကီး၏နဖူးက်ဥ္းက်ဥ္းေလးကို နမ္းခ်င္စိတ္မ်ားေပၚလာေလသည္။ မၾကာခင္မွာပဲ သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္တစ္ေယာက္ သူမ၏စိတ္ထဲကအတိုင္း လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့သည္။
ေနဟန္မႈိင္း၏နဖူးထက္က ေကြ႕ေကာက္ေနေသာအနက္ေရာင္ဆံႏြယ္မ်ားကို အေပၚလွန္တင္ခဲ့ၿပီး အနမ္းပန္းေလးတစ္ပြင့္ကို ၾကင္နာစြာ ပန္ဆင္ေပးခဲ့သည္။ ေနဟန္မႈိင္းမွာ သူမ၏အနမ္းေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းၾကက္ေသေသသြားခဲ့ၿပီး ေၾကာင္ေနခဲ့သည္။ ထိုကဲ့သို႔ျဖစ္ေနစဥ္မွာ သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္က သူ၏ကိုယ္လုံးကို အတင္းေပြ႕ဖက္ထားလိုက္ကာ ...
" ငယ္ငယ္ေလးထဲက ဦးနဲ႔ျပန္ေတြ႕ရင္ ဦးကိုခုလိုမ်ိဳး တယုတယဖက္ထားခ်င္ခဲ့တာ အိမ္မက္ေတြထဲမွာေရာပဲ ... ခုေတာ့ ဖက္ထားႏိုင္ခဲ့ၿပီ၊ ကယ္တင္ေပးခဲ့လို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ "
သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္မွာ သူ႔ကိုဖက္ထားေနစဥ္ ၾကည္ႏူးေသာအၿပဳံးေလးတစ္ခုႏွင့္ေျပာခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနေသာ ေနဟန္မႈိင္းကို တစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့ၿပီးေနာက္ သူမ၏ပစၥည္းမ်ားကိုယူလ်က္ တိုက္ခန္းထဲမွ အျမန္ထြက္လာခဲ့သည္။
ေနဟန္မႈိင္းလည္း သတိျပန္ဝင္လာၿပီး ရင္မ်ားတဒိန္းဒိန္းႏွင့္ ခုန္ႏႈန္းျမန္လာကာ သူ႔ရင္ဘတ္ကို လက္ျဖင့္ဖိထားခဲ့ရသည္။
" သူက ဘာလား ... "
မ်က္လုံးျပဴး မ်က္ဆန္ျပဴးျဖင့္ စိတ္ဂဏာမၿငိမ္ျဖစ္လာလ်က္ အလန႔္လြန္ၿပီး ေသြးပ်က္ေနသကဲ့သို႔ပင္။
သူ႔ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံး ေၾကးစားလူသတ္ေနခဲ့စဥ္မွာ ေသြးတစ္မွ မပ်က္ဖူးခဲ့ေသာ္လည္း ယခုတြင္မူ အနမ္းေလးတစ္ခုေၾကာင့္ ေသြးပ်က္ခ်င္သလို ျဖစ္ေနခဲ့ပါၿပီ။
• ────── ✾ ────── •