Ο Πέτρος δεν είχε συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί.Πως θα μπορούσε? Η γυναίκα της ζωής του που πάλεψαν με τους πάντες για να είναι μαζί, που πριν λίγες ώρες είχε δεχθεί να γίνουν ένα και υπό το βλέμμα του Θεού,που γελούσε στην αγκαλιά του ήταν στο χειρουργείο,με μια σφαίρα στην πλάτη.Τη σφαίρα που προοριζόταν για αυτόν.Τρελαινοταν βλέποντας το αίμα της στα χέρια του και τη μπλούζα του.Εκεινες οι στιγμές ζωντάνευαν ξανά και ξανά καθώς η ώρα περνούσε βασανιστικά αργά
**Ντριν**
Ήταν ο Λευτέρης
"Έλα ρε Πέτρο,που είστε? Φύγατε κιόλας?"
"Στο νοσοκομείο είμαστε, ελα από δω"
Ο Πέτρος δεν μπορούσε να πει λέξη,ούτε καν στον πατέρα της Άννας.Εχανε το μυαλό του,η αναμονή ήταν βασανιστική. Κόκκινο, κόκκινο φόρεμα, άσπρο νυφικό.Το άσπρο φόρεμα της,σα νυφικό πότισε το αίμα της και έγινε κόκκινο.
Το δύναμη έχουν οι νεκροί?Μέσα από τα όνειρα έδειχναν το μέλλον,που όμως οι θνητοί δεν γνωριζαν.
Μαμα,μάμα μου μη μου την πάρεις κοντά σου.Αν ήταν να γλίτωσα για να τη χάσω, αλήθεια,σου ορκίζομαι θα έρθω και γω μαζί της
Είχε απελπιστει,ούτε ένας γιατρός δε βγήκε να τον καθησυχάσει.Ο Πέτρος τότε έκλεισε τα μάτια του και έκανε κάτι που δε συνήθιζε,κάτι που μόνο γι αυτή είχε κάνει,μια προσευχή
"Θεέ μου,η αλήθεια είναι δεν προσεύχομαι,μόνο όταν μου το ζητούσε η Άννα.Θεε μου,κάνω το σταυρό μου εγώ,που αν με βλέπεις ξέρεις ότι δεν το κάνω.Μπορει να ακουστεί εγωιστικό να σε καλώ τέτοιες ώρες αλλά αν όχι για μένα για εκείνη,να ζήσει εκείνη.Αι Γιώργη μου,σαν κλέφτης μπήκα στο μοναστήρι σου κι έκλαψα ένα ρόδο από τον κήπο σου,ενα μαύρο ρόδο.Αυτο το μαύρο ρόδο που άνθισε και ντύθηκε χρώματα ζωντανά,που θέλησα να δω ντυμένο στα άσπρα,μην το άφησεις να φύγει.Σε παρακαλώ,εδώ γονιπετης,μη μου την πάρετε, πάρτε εμένα, εμένα που έκλεψα αυτές την ευτυχία,σε πληρώσω.Να ζήσει, να ζήσει"
Ο Πέτρος προσευχόταν όσο δεν είχε ποτέ.
"Πέτρο"
Ο Πέτρος άνοιξε τα μάτια του και είδε τον Λευτέρη
"Που είναι η κόρη μου?Που είναι η Άννα μου?"
Ρώτησε τρελαμενος
"Τι είναι αυτό στα χέρια σου? Τρελάθηκα όταν έμαθα ότι είστε στο νοσοκομείο.Πετρο,θα μου στρίψει"
"Την πυροβόλησε ο Γεράσιμος"
"Ο Γεράσιμος?"
"Για μένα ήταν,για μένα αλλά μπήκε μπροστά"
Είπε ο Πέτρος κλαίγοντας
"Και?Θα ζήσει?"
"Την πέτυχε στη δεξιά πλάτη"
"Η Άννα μου,το κοριτσάκι μου.Οχι Αϊ Γιώργη,μη μου κάνεις τέτοιο κακό.Ο Γεράσιμος που είναι?"
Ρώτησε απελπισμένα ο Λευτέρης
"Όταν κατάλαβε ότι πέτυχε εκείνη, αυτοκτόνησε"
"Ανάθεμα, ανάθεμα!"
Ο Πέτρος και ο Λευτέρης περίμεναν και προσεύχονταν.Ο Πέτρος ένιωθε αδύναμος, κάποια στιγμή ένιωσε ότι την έχασε.Το δέσιμο μου ήταν τόσο βαθύ.Τις ώρες τις αναμονής το μυαλό γέμιζε αναμνήσεις, στιγμές απλές,που κινδύνευε να μη ξαναζήσει
"Που είναι κ γιατρός τόσες ώρες?"
Ρώτησε απελπισμένα ο Λευτέρης
"Αν χάσω τη κόρη μου,θα τρελαθώ"
Ο Πέτρος έσκυψε το κεφάλι.Πως να παρηγορήσει τον Λευτέρη όταν δε μπορούμε να παρηγορήσει τον εαυτό του?
"Εκείνη την ώρα,για αυτό με έπαιρνες?Να μου πεις για την Άννα?"
Ρώτησε ο Λευτέρης
"Για την Άννα,αλλά όχι για κακό "
Είπε ο Πέτρος και σήκωσε το κεφάλι του
"Λίγο πριν,της είχα κάνει πρόταση γάμου..είχε πει ναι"
Είπε ο Πέτρος με βραχνή φωνή,τα δάκρυα του θηλιά στο λαιμό
"Τι?"
Ψέλλισε ο Λευτέρης και γύρισε προς το μέρος του.
"Πάνω στη τρέλα,σε μια στιγμή.."
Είπε ο Πέτρος και έκλεισε σφιχτά τα μάτια του
Μετά από ώρα βγήκε ο γιατρός.
"Γιατρέ μου,πως είναι?"
"Είστε συγγενείς? "
"Ο πατέρας της και ο αρραβωνιαστικός της "
"Όλα πήγαν καλά,αν και πήγαμε να τη χάσουμε δύο φορές ξαναγύρισε. Προληπτικά θα την πάνε στην μονάδα εντατικής θεραπείας και αν όλα πάνε καλά αύριο θα πάει σε δωμάτιο"
Ο Λευτέρης και ο Πέτρος αγκαλιάστηκαν στο άκουσμα του χαρμόσυνου νέου.
"Είναι καλά "
"Είναι καλά "
"Πάω να πλύνω τα χέρια μου"
Είπε ο Πέτρος και πήγε στην τουαλέτα.Ο Πέτρος έπλυνε το αίμα της από τα χέρια του και έριξε λίγο νερό στο πρόσωπο του.Οι προσευχες του είχαν ακουστεί.
**Ντριν**
Ο Πέτρος έβγαλε το κινητό του,ήταν ο πατέρας του
"Πέτρο,που είσαι?Έχει γίνει χαμός"
"Στο νοσοκομείο"
"Γιατί?Τι έγινε?"
"Πυροβόλησαν την Άννα"
"Τι?Ποιος?Που?"
"Πατέρα θα στα πω άλλη ώρα,τώρα βγει από το χειρουργείο"
Ο Πέτρος το έκλεισε και βγήκε.Ο Λευτέρης τον περίμενε και πήγαν έξω από το δωμάτιο και περίμεναν
"Αχ το παιδάκι μου"
"Νόμιζα ότι θα την έχανα"
"Τώρα πια κανείς μας δε θα τη χάσει"
Ο γιατρός βγήκε έξω και τους πλησίασε
"Μπορείτε να μπείτε ένας"
Ο γιατρός εφυγε
"Ευχαριστούμε"
Μετά από λίγο ο Λευτέρης και ο Πέτρος είδαν ένα όχλο να έρχεται κατά πάνω τους.Ηταν ο Θέμης,ο Λουκάς,η Θάλεια και ο ανώτερος της Θάλειας
"Τι έγινε?"
"Πήγατε στην αστυνομία?"
Ρωτησε η Θάλεια
"Όχι, έπρεπε?"
"Ναι"
"Θα το φροντίσω "
Είπε ο Πέτρος
"Καλά θα πάνε,τώρα πως είναι?"
Διέκοψε ο Θέμης
"Καλύτερα,θα ξυπνήσει σε λίγο"
"Λευτέρη μου"
Ο Θέμης και ο Λευτέρης αγκαλιάστηκαν,οι δυο πατεράδες χαρούμενοι
"Λοιπόν, κύριε Λευτέρη πηγαίνετε,θα ξυπνήσει"
"Πέτρο,όσο κι αν θέλω,δε νομίζω να θέλει να δει εμένα όταν ξυπνήσει"
"Κύριε Λευτέρη πήγαινετε,ο Πέτρος θα δώσει μια κατάθεση και θα γυρίσουμε"
Η Θάλεια πήρε τον Πέτρο και ο Λευτέρης μπήκε μέσα.Η Άννα δεν είχε ακόμα ξυπνήσει
"Άννα μου,πόσο γενναία κόρη έκανα "
Είπε ο Λευτέρης κρατώντας το χέρι της.Η Άννα άνοιξε σιγά σιγά τα μάτια της
"Μπαμπά"
"Εδώ είναι κορίτσι μου, ναι"
"Ο Πέτρος?"
Ο Λευτέρης χαμογέλασε
"Δίνει κατάθεση στην αστυνομία"
Είπε ο Λευτέρης και η Άννα ξανακλεισε τα μάτια της
//
"Κυριε Καστρινε,πείτε μας ακριβώς τι έγινε"
"Η Άννα ετοίμαζε την τελευταία βαλίτσα, αύριο θα πετάγαμε για Λονδίνο.Τις υπόλοιπες τις είχαμε φορτώσει και έτσι πήγα να πάρω κι εκείνη"
"Τι ώρα περίπου?"
"4 και μισή?"
"Συνεχίστε"
"Ανέβηκα πάνω και πάγωσα.Φορουσε ένα καινούργιο άσπρο φόρεμα.Την πείραζα και πάνω στη στιγμή της έκανα πρόταση να παντρευτούμε.Γελασαμε τόσο, πετούσα από ευτυχία.."
Η Θάλεια είδε πόσο χλωμός ήταν και του πρόσφερε ένα ποτήρι νερό.Ο Πέτρος ήπιε λίγο και συνεχισε
"Είπαμε να φύγουμε να πάμε να της πάρω το κλασικό δαχτυλίδι.Πηρα την βαλίτσα να την πάω στο αμάξι και της είπα να κατέβει.Ανοιξα την πόρτα του αυτοκινήτου να βάλω στη βαλίτσα.Τοτε ηρθε ένα μήνυμα,η Άννα στο δωμάτιο μας Ηταν ο Γεράσιμος,ένας ψυχακιας που είχε βάλει σκοπό της ζωής του να καταστρέψει τη δική της.Ελεγε να πάω στη παραλία πιο κάτω αν θέλω να τη ξαναδω ζωντανή.Πηρα τους άντρες μας και το όπλο μου"
"Έχετε όπλο?"
"Ναι,έχει άδεια.Ο πατέρας μου επέμενε,να υπάρχει.Ουτε το είχα αγγίξει όμως μετά από ένα περιστατικό με τον Γεράσιμο ,του το ζήτησα,για ασφάλεια"
"Συνέχισε"
"Έτρεξα τότε με μερικούς από τους άντρες μας να τον κυνηγήσω.Οι άντρες μας κρύφτηκαν και εγώ τον κυνήγησα μέχρι τους βράχους.Εβγαλα το όπλο μου,δε θα τον σκότωνα.Αυτος βγήκε από ένα βράχο με το όπλο του να με σημαδεύει.Μιλούσε μια σε μένα,μια μόνος του.Περα απο θυμωμένος, ένιωσα φόβο.Εκεινη την ώρα άκουσα τη φωνή της Άννας να του φωνάζει να μη κάνει καμία βλακεία.Αγγελος είπε και κάτι που δεν άκουσα"
"Άγγελος?"
"Η Άννα όπως σας είπα φορούσε άσπρα,στο μυαλό την είδε για άγγελο"
"Μάλιστα"
"Τότε δε κατάλαβα.Η Άννα άρχισε να τρέχει και ο Γεράσιμος όπλισε.Τον έβλεπα μα πριν οπλίσω πάτησε τη σκανδάλη"
Σα να ξαναζούσε,ως και τον ήχο άκουσε
"Αντι για την καρδιά μου,η σφαίρα βρήκε εκείνη.Μολις το κατάλαβε,γύρισε το όπλο και τίναξε τα μυαλά του.Εγω πήρα την Άννα και τη πήγα στο νοσοκομείο"
Είπε και σταμάτησε
"Αφού σας ενοχλούσε, γιατί δεν κάνετε τίποτα?"
"Δε θα γινόταν κάτι,ο Δαμαλάς δε θα έκανε τίποτα"
"Θα σας εξηγήσω εγώ "
Παρενευει η Θάλεια και ο ανώτερος της τελείωσε την ανάκριση
"Δε σας χρειάζομαι άλλο "
Ο Πέτρος σηκώθηκε και βγήκε από το γραφείο.
"Πέτρο"
Ο Πέτρος γύρισε το κεφάλι του στο άκουσμα της γνώριμης φωνής που δεν ήταν άλλη από της Κυρας
"Γιαγιά "
Η Κυρά μόλις είχε βγει από άλλο γραφείο όπου έδινε και η ίδια ανάκριση.Ο Πέτρος την κοίταξε και απόρησε.Τι δουλειά μπορούσε να έχει η γιαγιά του στο τμήμα
"Χαίρομαι που σε βλέπω, ήθελα να σου ζητήσω συγνώμη,κάτι που δεν είπα ποτέ στην κόρη μου"
Είπε η Κυρά
"Τι δουλειά έχεις εδώ?"
"Σκότωσα το Βίκο,όπως την Αγγελική μου, κέντρο"
Είπε χαμογελώντας η Κυρα
"Πότε?"
"Θα στα πει ο πατέρας σου"
Οι αστυνομικοί πήραν την Κυρά, αφήνοντας τον Πέτρο να κοιτάζει σα χαμένος.Επρεπε να μάθει.Ξεκινησε για το νοσοκομείο και πήγε στον πατέρα του
"Πέτυχα την Κυρα στο τμήμα"
Είπε ο Πέτρος περιμένοντας μια απάντηση
"Η Κυρά έκανε μια καλή πράξη μόνο που την έκανε αργά"
"Τι ακριβώς έγινε?"
"Δεν ξέρω,δεν ήμουν μπροστά"
//
Ο Βίκος ήταν νεκρός, ένα άσπρο σεντόνι τον κάλυπτε.Η Φιλαρέτη προχωρήσε αργά και σήκωσε το σεντόνι.
"Παιδί μου"
Η Φιλαρέτη χάιδεψε τα μαλάκια του
"Όταν γεννήθηκες σε έδωσαν έτσι, τυλιγμένο,έτσι σήκωσα το σεντόνι να σε δω πρώτη φορά,που να ξερα ότι έτσι θα σε ξαναβλέπα την τελευταία.Αγορι μου!"
Η Φιλαρέτη έσκυψε και φίλησε μέτωπο του,εκεί που τον είχε πετύχει η σφαίρα,πάνω στο κάλυμμα.Πονος βουβός, ούρλιαζε πάνω από το άψυχο κορμί του γιού της χωρίς να βγαίνει φωνή.Γι αυτή ήταν το παιδί που γέννησε και έχασε από την αγκαλιά της,που έδωσε για να ζήσει..
"Αν ήξερα ότι θα σε έβρισκα έτσι,δε θα σε έδινα,που να ξερα όταν σε φίλησα πρώτη φορά ότι θα ζούσα να σε νεκροφιλησω"
Είπε κλαίγοντας η Φιλαρέτη.Σιγα σιγά ο πόνος της πήρε φωνή και άρχισε να οδύρεται.Μανα,πόσο λίγο τον είχε ζήσει,μια φορά άκουσε να τη λέει έτσι.Δυο φορές είπε τη λέξη μανα,όταν τη βρήκε και πριν χαθεί, στερνή του λέξη πριν μια άλλη μάνα τον στείλει στο χώμα