Είχα κάτσει εκεί μέσα για πάνω από δύο ώρες. Όταν κοιμάσαι περνάει γρήγορα η ώρα, μα τώρα ήταν σκέτη φρίκη.
Το δωμάτιο πιο βρώμικο από ποτέ. Φυσικά εγώ θα τα καθάριζα. Θα με έκανε δούλα του, το είπε εξάλλου. Ύστερα το κρεβάτι. Είχε σπάσει ένα ξύλο και λύγιζε. Ήταν προτιμότερο να κοιμηθώ στο πάτωμα.
Κοίταξα έξω από ένα μεσαίο μεγέθους παράθυρο. Ήταν τόσο όμορφα εκεί έξω. Τόσο μαγικά που με έκανε να θέλω απλά να βγω και να χαρώ αυτόν τον όμορφο καιρό.
Και τι με σταματούσε; Άνοιξα τη πόρτα. Σίγουρα δε θα είχε θέμα εφόσον έκατσα αρκετά εκεί. Φόρεσα με το ζόρι τα παπούτσια εφόσον το χέρι μου υπέρ πονούσε, συν ότι ο άθλιος δε μου έδωσε επίδεσμο, και προχώρησα.
<<Πας κάπου;>> Με σταμάτησε η φωνή του.
<<Έκατσα αρκετά μέσα.. θέλω να απολαύσω τον καιρό. Είναι υπέροχα έξω>> είπα ενώ χαμογέλασα.
<<Σε ποιον νομίζεις ότι μιλάς; Στον Κώστα;>>
<<Πώς κάνεις έτσι; Γιατί δε βγαίνεις και εσύ μαζί μου;>> Είπα παραπονεμένα.
<<Πρώτον δε πήρες άδεια θρασύτατη! Και δεύτερον ένας άντρας του υποκόσμου δεν έχει σχέση με.. πράσινα λιβάδια και πεταλουδίτσες>>
<<Ναι αλλά εγώ θέλω να βγω έξω!>> Είπα με παραπονο πάλι.
<<Δεν ακούω κουβέντα. Ήδη με έχεις τσιτωσει αρκετά. Κάνε το σπίτι και θα δούμε>> είπε αφήνοντας μου κάποια μικρή ελπίδα. Άρχισα να συμμαζεύω. Ήταν παγίδα. Δε θα τελείωνα ποτέ έγκαιρα. Κατά τις πέντε τον κοίταξα έτοιμη να βάλω τα κλάματα.
<<Να πάω έξω τώρα;>>
<<Έχεις ακόμη τα δωμάτια>>
<<Ναι όμως θα νυχτώσει και θα το χάσω>> γκρίνιαξα.
<<Καλά. Έλα μαζί μου>> είπε και τον ακολούθησα. Άνοιξε ένα ζευγάρι χειροπέδες μπροστά μου και με κοίταξε. Είχα μείνει να τον κοιτάζω.
<<Άντε μπρος! Άμα θέλεις να βγούμε αν όχι..>> πήγε να τις κλείσει αλλά έβαλα μέσα τα χέρια μου. Ας είναι. Έστω θα απολαύσω τον καιρό.
Το χαμόγελο του όμως στραβωσε. Υποθέτω πως ήμουν η πρώτη γυναίκα που του έκανε τα χατίρια τόσο απλόχερα. Επειδή με κοιτούσε πολύ πονηρά του θύμισα τι έπρεπε να κάνουμε.
<<Ανόητη. Πίστεψες στα αλήθεια ότι θα βγαίναμε έξω; Άμα ήθελα να σε προσέχω θα έβαζα τον σοφέρ μου>> είπε και τα 'χασα. Ώστε και ψεύτης. Υπέροχα.
Όπα μισό. Άμα δε με ήθελε δεμένη για να βγούμε έξω..τότε τι με ήθελε;
<<Τι θα μου κάνεις;>> είπα ενώ προσπάθησα να ξεφύγω, αλλά οι χειροπέδες έσφιγγαν έντονα τους καρπούς μου.
<<Στο είπα και πριν. Ό,τι θέλω>> ανατρίχιασα. Αυτές οι λέξεις με είχαν στοιχειώσει. Πήρα μια βαθιά ανάσα καθώς δε μπορούσα να αναπνεύσω. Ωω ήταν σίγουρο τι ακολουθούσε. Ένα δάκρυ μου ξέφυγε. Δεν ήθελα να τον παρακαλέσω, μα δε μου είχε μείνει και κάτι άλλο. Άρχισε να με φιλάει άγρια και προσπάθησα να ξεφύγω, μα ήταν αδύνατον.
<<Ά-αφησε με!>> Είπα ενώ άρχισα να κλαίω με σπασμούς πια. Με κοίταξε πονηρά.
<<Τι θα έλεγες να τελείωνες τις δουλειές σου;>>
<<Ναι..μόνο να με λύσετε>> είπα ενώ ξεφύσησα. Χαμογέλασε. Δεν έχω δει χειρότερο σαδειστή. Πήγα να φύγω αλλά με σταμάτησε. Τι θέλει πια;
<<Πριν είχες παράπονο. Μόλις σου στέρησα κανονικά την ελευθερία σου σου αρκούσε ότι δε θα σε πείραζα. Δεν ήθελες πια το έξω. Ήθελες τη ζωή σου. Συμπέρασμα. Δεν έχεις ανάγκη το έξω. Έχεις ανάγκη τη ζωή σου>> είπε και παρότι δεν ήθελα να τον ακούσω είχε δίκιο.
Γύρισα σαστισμένη να τον κοιτάξω. Είχε ακόμη εκείνο το απαίσιο χαμόγελο. Εκείνο το χαμόγελο που σε έκανε να φοβάσαι και να μισείς ταυτόχρονα τη ζωή σου.
<<Έχω ανάγκη την ελευθερία μου οτιδήποτε άλλο είναι άσκοπο για μένα. Να πάω πάνω τώρα Πλάτωνα;>> είπα ειρωνικά, και με πλησίασε. Η αλήθεια είναι ότι μερικές φορές μιλάω χωρίς να λογαριάζω.
<<Δε θα αφήσω περιθώρια ειρωνείας από εδώ και πέρα. Να ξέρεις ότι άμα ξανά γίνει αυτό θα υποστείς τις συνέπειες>> είπε σκληρά και έγνεψα.
Μου έκανε νόημα να πάω πάνω και το έκανα. Ήξερα ότι πια δε θα ήταν τίποτα όπως πριν. Ήδη μου έλειπε το αγόρι μου μα δε μπορούσα να γυρίσω πίσω πια. Εκείνος δεν ήθελε να με ψάξει.. μάλιστα έβαλε και το χέρι του αν θυμάμαι καλά.
Ξεφύσησα ενώ τελείωσα τα δύο δωμάτια. Ούτε το δικό μου δεν έκανα ποτέ τόσο καλά. Κατέβηκα για να πιω ένα ποτήρι νερό, όταν τον πέτυχα στη κουζίνα. Τον αγνόησα και έκανα πως δεν τον είδα.
<<Ο κόσμος λέει ένα γεια>> όχι που δε θα μου έλεγε κάτι. Πήγα να ανοίξω το στόμα μου αλλά αμέσως θυμήθηκα την απειλή του.
<<Γεια σας>> εντάξει. Αυτό ήταν πια μίζερο. Δε με περνούσε καν δέκα χρόνια τι ήμουν για να του μιλάω στον πληθυντικό; Δούλα;
<<Πώς ήταν το μάζεμα;>> Ρώτησε ενώ χαμογέλασε ειρωνικά. Ε αυτό ήταν εξεφτελιστικό!
<<Κουραστικό>> είπα ενώ τεντώθηκα. Κοίταξα δελεαστικά το ψυγείο.
<<Δε θα φας ακόμη>> ρε αϊ πνίξου.
<<Δεν σκοπεύω να φάω>> με τη πλάτη μου να κοιτάζει το ψυγείο έβαλα τα χέρια μου ψηλά, και εν τέλη έγυρα το σώμα μου, και το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο ακούστηκαν τόσα πολλά κρατσ που η ευτυχία δεν άργησε να έρθει.
<<Στο λέω εμπιστευτικά. Αυτό ήταν καλύτερο και απ' το τελευταίο μου σεξ>> είπα και γέλασε. Το 'χω αυτό με το χιούμορ δε λέω.
<<Και το κάνεις συχνά;>> ρώτησε αδιάκριτα και γουρλωσα τα μάτια μου.
<<Γιατί ενδιαφέρεσαι;>> ρώτησα.
<<Γιατί θα έχεις μεγάλο θέμα άμα το έκανες έξι φορές την εβδομάδα>>
<<Όχι καλέ. Εφτά>> είπα και γέλασα μόνη μου.
<<Εδώ δεν έχει τέτοια>> σαν να ζήλευε;
<<Λες να μη το ξέρω; Δύο μέρες τώρα έχω φρικάρει. Άσε που δεν είμαι και σε φάση να κάνω έρωτα. Δε βλέπεις με ενα χέρι έμεινα η καψερή>>
<<Λοιπόν εν πάση περιπτώσει. Το βράδυ θα φύγω για δουλειές>>
<<Ποιον θα θάψουμε;>>
<<Τον πατέρα σου>> το χαμόγελο μου έσβησε ακαριαία ενώ τα δικό του εμφανίσθηκε.Ήπιε λίγο από τον καφέ του καθώς με κοιτούσε να βουρκώνω. Του άρεσε να με βλέπει έτσι. Το ήξερα αυτό.
Αποκλείεται όμως. Ένιωσα μια λεπίδα να εισχωρεί στην καρδιά μου. Αυτό κιαν ήταν απαίσιο. Δηλαδή το εννωούσε;
<<Πες μου ότι αυτό είναι κάποιου είδους φρικτό αστείο>> είπα ενώ η φωνή μου έσπαγε.
<<Όχι>> είπε και τον πλησίασα αργά.
<<Σοφοκλή, σκέψου τι πας να κάνεις! Δε νοιάζεσαι καθόλου για εμένα πια;>> Είπα ενώ έπεσα στα πόδια του.
<<Σήκω επάνω μικρή>>
<<Ό-οχι. Κατέστρεψε με κάντο! Αλλά..σε ικετεύω μη τους πειράξεις>> άρχισα να κλαίω. Ένιωθα τόσο απαίσια. Το κεφάλι μου ξάπλωσε αργά στα πόδια του, και έμεινε εκεί. Ένιωθα απελπισμένη. Από τη μια άλλαζε η ζωή μου, και από την άλλη κατεστρεφόταν.
Όλα έμοιαζαν να τελειώνουν. Ήλπιζα στα αλήθεια να άλλαζε γνώμη. Οι γονείς μου ήταν ότι πιο σημαντικό είχα.
<<Προτιμάς να γίνεις το παιχνίδι μου οριστικά;>> ο τόνος της φωνής του μπλαζέ. Είχε τον έλεγχο για μια ακόμα φορά. Ασκούσε χειραγώγηση επάνω μου. Μια πνευματική χειραγώγηση που μόνο αυτός ήξερε πώς να την ελέγχει πάνω μου.
<<Ποια η διαφορά; Ακόμη και δύο χρόνια να με είχες αιώνες θα μου φαινόντουσαν. Τώρα απλώς θα γίνει πράξη>> σκουπίστηκα αλλά η μύτη μου έτρεχε κανονικά.
<<Σήκω επάνω>> είπε και το έκανα.
<<Δε θα πάθει κακό>> είπε και χαμογέλασα πικρά.
<<Το ήξερα ότι δεν είσαι τόσο κακός>> είπα ενώ τον αγκάλιασα με ταχύτητα. Μου χτύπησε φιλικά τη πλάτη, και έφυγε χωρίς να με κοιτάξει δεύτερη φορά.
Έκατσα για λίγο σκεπτική στον καναπέ. Τουλάχιστον δε θα πάθαιναν κακό. Σκέφτηκα.