With one swift flick of my arm, Papa's table would've been cleaned in an instant—plus, it would've looked really cool too—however, I couldn't bring myself to do so. Maraming mababasag sa mga gamit, mahirap linisin at mapapagalitan pa ako nang todo.
Isa-isa kong kinolekta at inilagay sa isang tabi ang bawat gamit sa mesa ni Papa. Nang wala nang matira, inilapag ko rito ang isang manila paper na nahanap ko lang mula sa cabinet, pati na ang isang mapa ng buong isla.
As I began to write with one of the markers I found, I noticed droplets of tears on the paper.
"Nieta." Tumingala ako at huminga nang malalim at sak nagpunas muli ng mga luha. Baradong-barado ang ilong ko, at kahit anong pigil ko, kusang pumapatak ang mga luha ko.
"Jordan?!"
Biglang bumukas ang pinto ng opisina ni Papa at nakita kong pumasok si Kuya Vito na karga ang sanggol at hila-hila pa si Fatima. Halos masilaw ako sa dala nilang flashlight kaya napatakip ako sa mukha at bahagyang napayuko.
"Kuya, flashlight," paalala ko at agad din naman niya itong ibinaba nang kaunti.
"Okay ka lang?" tanong niya, bakas ang taranta sa boses at mukha.
I just killed the father of my best friend, I was miles away from okay. But Kuya Vito didn't deserve the sarcasm, so I just kept my mouth shut and looked around.
"Anong hinahanap mo?" tanong ni Kuya Vito.
"'Yong cabinet na ginawang taguan ni Papa ng mga mahahaling gamit mula sa lost and found." Lumapit ako sa isang metal blue drawer na may limang compartment. May sariling lost and found ang opisina, pero naisip ni Papa na sa ibang lugar itago ang mga mahahaling bagay upang huwag itong ma-access nang basta-basta.
"Sa huling dalawang drawer." Natigilan ako nang marinig si Gil na sumagot.
Kaagad akong napalingon kay Gil na kakapasok lang ng opisina ni Papa. Dahil sa utos ko sa kanyang sunduin sina Kuya, basang-basa na rin siya ng ulan.
"Paano mo nalaman?" Nakunot ang noo ko.
"Nauutusan siya minsan ng papa mo rito." Lalong nakunot ang noo ko nang si Kuya Vito ang sumagot.
"Inuutusan ka ni Papa?" I was so confused that I didn't care about coming off as rude anymore. It didn't make sense. Why would Papa trust Gil enough to let him frequent his office? Close ba sila?
I wanted to clearly see the expression on GIl's face, so I picked up my own flashlight and pointed it at him. "Gil?"
Gil flinched over the light that hit his eyes. He threw his head back and raised his hand to shield himself. "May background ako sa IT. Sa akin nagpatulong ang papa mo sa pagco-convert ng mga papeles niya."
The green-eyed monster inside me suddenly awoken.
"Why would he ask you that? Ni hindi nga siya nagbubuklat ng kahit anong papeles sa harapan ko! You're not even friends!" I argued.
Gil let out a frustrated sigh. "Mula nang umalis ako ng isla, paminsan-minsan niya akong kinukumusta. We kept in touch."
He looked at me like I was the most annoying thing in the world—o baka masyado lang siyang nasilaw dahil sa flashlight ko.
I had my doubts about Gil, but I knew that my options were limited. In the end, all I could do was sigh and hope that he won't stab me in the back when the going gets tough.
Inilayo ko ang liwanag ng flashlight mula kay Gil. Sa kabila nito, nanatili akong taas-noo at nakataas ng kilay. "Ang susi? Alam mo nasaan?"
Gil crossed his arms and cocked his head to the table's direction. He was giving me the same attitude. Napakanieta.
Binuksan ko ang maliit na drawer sa ilalim ng mesa at bumulaga kaagad sa akin ang isang baril at pares ng mga posas.
"Ilalim mismo ng mesa. May isang maliit na compartment diyan kung saan nakatago ang extra niyang susi," pasinghal na dagdag ni Gil kaya agad ko siyang sinamaan ng tingin.
***
Mula sa tokador, inilabas ko mula rito ang isang iPad at pinagamit muna kay Fatima. Tamang-tama dahil may kasama itong earphones, at kahit walang internet ay may mga games naman ito kahit papaano.
With the baby asleep and Fatima sitting in the corner of the room, distracted by the laptop, I made sure to lock the doors and closed every curtain to cover our presence.
"Magkukulong tayo rito?" Gil asked, cluelessly watching as he stood near my father's table.
"Mas mabuti pa ngang dito lang kayo kasama ang mga bata," sagot naman ni Kuya Vito habang nakapatong sa isang silya at binubutingting ang emergency lamp sa kisame. Wala pang ilang segundo, umandar ito at naglabas ng kulay pulang liwanag. I was grateful for the additional lighting, but I didn't like the color because it made the room look like it was drowning in blood.
With the doors and windows secured, I went back to the table and gestured for Kuya Vito and Gil to come over.
"Anong meron?" Lumapit si Gil, kunot-noo pa rin.
Tumalon naman si Kuya Vito mula sa silya at nakapamewang na lumapit. "Bakit?"
"Hanggang kailan pa 'tong bagyong 'to?" I hunched over the table, my palms leaning against its corners. The red lights around us had me unintentionally glaring at them.
"Baka bukas o sa makawala, baka bumuti-buti na. Pero mahirap tantiyahin. Nakadepende rin sa coast guard kung kailan ulit magpapalayag sa dagat," Kuya Vito explained, although he seemed unsure.
I nodded and started writing on the manila paper all over the table. "I guess that gives us 48 hours . . ."
"48 hours?" tanong naman ni Gil.
"48 hours to stay alive," kaswal kong sagot at nagpatuloy sa pagsusulat. "Right now, we're left with two options . . . Stay alive until this typhoon ends so we can escape whatever it is that's happening in this island."
"First option," mabilis na pili ni Gil sabay taas ng kanyang kamay. "Dito lang tayo hanggang sa bumuti ulit ang panahon."
I nodded and looked up at him. "I honestly prefer that option too, but what if this spreads? What if kumalat sa ibang lugar ang kung ano mang kademonyohang nangyayari sa lugar na 'to?"
"Shit . . . " Narinig kong suminghap si Kuya Vito.
"Paano kung nangyayari na rin 'to sa ibang lugar?" komento naman ni Gil, kunot-noo.
"If this is happening to other places, we should've heard about it on the internet. Look, I'm not sure too, but I have a really bad feeling about this." It took everything in my power not to burst into tears. "Everyone in this island—we could all be the carriers of a horrifying country-wide outbreak."
"Shit . . . " Si Gil naman ang suminghap.
I swallowed hard and absentmindedly pounded my pen over the table. "This is where the second option comes in—we take advantage of the typhoon. I know this super typhoon has more cons than we could ever count, but at least, this will buy us enough time to figure out who started this and if there's a cure."
"Paano kung nauna nang umalis ang mga gumawa nito? Napakaraming umalis bago nagpatupad ng suspension ang coast guard," komento naman ni Kuya Vito.
Although unsure, I had to shake my head. "'Yong mga umatake sa seminar, pare-pareho silang nasa loob ng isang malaking kahon—isang malaking gift box. Pare-pareho rin silang para bang pinaluguan ng kulay pulang pintura sa buong katawan."
"Ang mga kamay nila . . . " Napatulala si Kuya Vito at napaawang ng bibig, tila ba may napagtantong nakakagimbal. "Pare-parehong may mga naka-tape na patalim sa mga kamao nila. Wala sila sa sarili kaya sugod lang sila nang sugod."
"Sadyang binigyan ng armas ang mga taong wala sa sarili?" wala sa sariling sambit ni Gil.
"The more I think about what happened, the more I realize what it was . . . " Isa-isa akong napatingin sa kanila. "A show. Everything was staged to put on a bloody show."
"Sa sobrang planado no'n, tiyak gugustuhin niya ring panoorin ang resulta ng ginawa niya . . . " Nagsimulang bumigat ang paghinga ni Kuya Vito hanggang sa nunibig ang kanyang mga matang puno ng galit. "Tangina . . . naroon din ba ang gumawa no'n? Nanonood din ba sila?"
"Sila . . . " Mahinang sambit ni Gil.
"Imposibleng isang tao lang ang nagplano nito." I had chills from own words I uttered. "Everything that has happened so far feels meticulous and arrogant. What happened in that seminar, it's like the culprits were bragging 'look what I can do'"
"Kailangan nating malaman agad sino sila." Nagngingitngit na sambit ni Kuya Vito.
"Whoever did this, they're smart and cunning . . . and they have a burning anger to this island." Pagtatapik ko sa mapang nasa mesa. "We have to list down every suspect we could think of."
"Sino bang may napakalaking galit para sa islang 'to?" Isa-isang napatingin sa amin si Kuya Vito. Kung makatingin siya sa amin, para bang may laman ang kanyang bawat salita. May pang-aakusa . . .
Nieta. Parang ako pa yata ang mapagbibitangan nito. Tamang-tama kasi nagsimula ang lahat ng 'to sa pagbabalik ko. Pasok na pasok ako sa criteria.
"I hate the backwards mindset of some people here, but I still love this island," paghuhugas-kamay ko kaagad.
"Sino bang walang galit para sa islang 'to?" komento naman ni Gil.
"Gil, you're only making yourself sound suspicious," saway ko, bagay na ikinabuntonghininga lamang niya.
"Paano kung ikaw pala ang isa sa mga kasabwat?" Gil's eyes turned into slits as he faced Kuya Vito. His gaze felt so cold and accusing.
"Ako?" Kuya Vito snorted and glared at Gil. He pointed at him like he was asking for a fight. "Sa ating lahat, ikaw ang may napakalaking—"
"Tama na nga!" I slammed my hand over the table. The tension in the room was so thick, I didn't feel a bit of sting. "Utang na loob, kayong dalawa lang ang mapagkakatiwalaan ko sa ngayon. Wag tayong magtanim ng duda sa isip ng isa't isa. I need names. Yung may malaking galit talaga."
Umiling-iling si Kuya Vito. "Masyadong marami. Kailangan natin ng iba pang impormasyon . . . mga ebidensya."
"Case files!" I snapped my fingers. "We need to find the patient zero! It will be easier to trace back the culprit if we find out where it started. Hindi ang papa ni Pia ang una, 'di ba?"
"Anong ginawa ng lalakeng 'yon bago niya pinatay ang mag-ina niya?" Humarap si Gil kay Kuya Vito at tinuro ang direksiyon ng mga selda sa labas. "Nilagnat din ba siya?"
Sandali kaming nagkatinginan ni Kuya Vito.
"Lagnat?" tanong ko. "Bakit mo natanong, Gil?"
Bahagyang umawang ang labi ni Kuya Vito at dahan-dahan siyang tumango. "Ilang oras bago nangyari ang krimen, huling nakita ang mama ni Pia sa isang tindahan. Naghahanap daw ng gamot sa trangkaso para sa asawa niya. Nang araw na 'yon maaga rin daw pinauwi si Mang Roberto mula sa trabaho dahil ilang beses daw dumugo ang ilong nito."
"Si Madam Laura, may lagnat din ba siya?" Gil sounded more eager for answers.
Tumango naman ulit si Kuya Vito. "Oo, masama na daw talaga ang pakiramdam ni Madam Laura, pero lumala ang lagnat niya pagkatapos mo siyang sampalin ng sandok!"
"Self-defense 'yon!" sabay pa naming giit ni Gil.
Napabuntonghininga ako at napatingin na lamang kay Fatima na naglalaro pa rin sa isang tabi. "Paano 'yung madre? May kinuwento ba si Fatima sa 'yo?"
"Tangina . . ." Napahilamos si Kuya Vito sa kanyang mukha at saka siya huminga nang malalim. "Tinanong ko si Fatima kung kailan nagsimulang maging agresibo ang madre, tapos sabi niya, may lagnat daw kaya natulog muna. Nagulat na lang siya kasi galit na galit na daw nang magising."
"Oh my God . . . " Napapikit ako nang mariin. "This really is a virus. The fever is probably one of the symptoms."
"The Sleepwalker Syndrome."
Mabilis akong napadilat at napatingin kay Gil. Nakunot ang noo ko, hindi sigurado kung tama ba ang narinig. "Gil, anong sabi mo?"
Gil swallowed hard, his adam's apple moved up and down as he took a deep breath and nodded. "It's the Sleepwalker Syndrome. Fever, nosebleed, loss of hearing, followed by the unexplainable rage and violence in their sleep—these are just some of the symptoms that I could remember from the files. We thought it was pure bullshit."
Sa isang iglap, isa-isang bumalik sa alaala ko ang bawat hitsura ng mga umatake sa akin mula nang tumungtong ako ulit sa isla. Pare-pareho silang dilat ngunit tila ba wala sarili. Pare-pareho silang bayolente at tila ba nag-uumapaw sa galit. Sina Madam Laura at Mang Roberto . . . pareho silang tiba ba walang kamalay-malay sa mga karumaldumal na ginawa.
"People turn into monsters in their sleep?" My knees buckled at the realization.
Gil looked at us one by one, fear written all over his face. "Once you notice the symptoms, whatever you do, don't fall asleep."
//