*Unicode*
"တင်!"
သူဘဲလ်တီးလိုက်ပြီး ငါးမိနစ်မကြာခင်မှာပဲ တံခါးခေါက်သံနဲ့အတူ ဟျောင်းကအခန်းထဲဝင်လာသည်။
"ကျွန်တော်နိုးနေပြီမလို့ သွားဖို့ပြင်ဆင်ရအောင် ခေါ်လိုက်တာဟျောင်း..အနှောင့်အယှက်ဖြစ်သွားသလား"
သူ့စကားကို အပြုံးတစ်ခုနဲ့အတူ ဟျောင်းကခေါင်းခါပြလာသည်။
"မဖြစ်ပါဘူး မဟုတ်တောင် ဟျောင်းကလာနိုးတော့မလို့ကို"
"ဟုတ်ဟျောင်း"
"မင်းကဒီနေ့တော့တက်ကြွနေပါတော့လား ဟျောင်းလာမနှိုးခင်တောင် နိုးလို့ဆိုတော့"
ကုတင်နားရောက်လာတဲ့ဟျောင်းက သူ့ကိုအကူအညီပေးရင်းက ပြုံးစိစိနဲ့သူ့ကိုစသည်။
"ဟျောင်းသိသားနဲ့.."
ဟျောင်းကအကြောင်းသိသားနဲ့ စကားလုပ်မေးတော့ သူကရှက်လာသလိုခံစားရသည်။
အရင်ကမာနကြီးတဲ့ သူ့ရဲ့ပုံရိပ်ကပျောက်ဆုံးလို့..
"ဟုတ်ပါပြီ ရှက်မနေပါနဲ့တော့ သခင်လေးအီထယ်ယုံးရယ် မျက်နှာသစ်ရေချိုးနှင့် ဟုတ်ပြီလား..ဟျောင်းအခန်းရှင်းရင်း အဝတ်အစားတွေပြင်ထားပေးမယ် ပြီးရင်တံခါးခေါက်လိုက်နော်"
"Nae"
ရေချိုးခန်းထဲသူရောက်သွားတာနဲ့ ဟျောင်းကတံခါးကို အသာပိတ်ပြီး သူ့အလုပ်သူဆက်လုပ်သည်။
သူလည်းပဲ သူ့ရဲ့တစ်နေ့တာ လုပ်ငန်းစဥ်တွေကို ကျင့်သားရစွာ စတင်လိုက်သည်။
အစကခက်ခဲခဲ့သောအရာတွေက သုံးနှစ်အကြာမှာ သူ့အတွက် အခက်အခဲမရှိတော့။
ဒီလိုပါပဲ သူကပုံမှန်အတိုင်းရှင်သန်နေရင်း သူ့ကိုသူရှာဖွေနေခဲ့တာ။
သူ့ကိုသူရှာတွေ့ပြီးနောက်မှာတော့ သူ့ဘဝထဲမရှိတော့တဲ့ရတနာလေးကို ဆုပ်ကိုင်နိုင်ဖို့ရာ ပင်ပန်းလွန်းစွာ ကြိုးပမ်းရပြန်သည်။
ရေထဲကလရဲ့အရိပ်ကို ဆုပ်ကိုင်ဖို့ကြိုးစားနေတဲ့ ကလေးငယ်တစ်ယောက်လိုပဲ သူဟာလည်း ဝေးကွာလွန်းတဲ့ကြယ်လေးကို ဆွတ်ခူးဖို့ကြိုးစားနေတဲ့ အရူးတစ်ယောက်ပဲ။
နီးစပ်ဖို့ကြိုးစားရင်း ဝေးကွာသွားရတဲ့နေ့ရက်တွေမှာ အရူးတစ်ယောက်လို ငိုကြွေးရင်းက ဒီနေ့ကိုရောက်လာရတော့ သူ့မှာပင်ပန်းရကောင်းမှန်းကို မသိတော့။
ဘယ်သူမှမသိတဲ့ သူ့ရဲ့ရူးမိုက်ရခြင်းတွေမှာ သူဟာအလဲလဲအကွဲကွဲပါပဲ။
"ကျွန်တော်ပြီးပြီဟျောင်း"
နေ့တစ်နေ့ရဲ့ပထမဆုံးလုပ်ငန်းကို အတွေးများစွာနဲ့ အဆုံးသတ်ပြီးနောက် အလုပ်သွားဖို့ကို ပြင်ဆင်ရဦးမည်။
အလုပ်ပြီးရင် အိမ်ပြန်လာလိုက် အလုပ်လုပ်လိုက်နဲ့ ကုန်ဆုံးနေရတဲ့ သူ့ရဲ့တသမတ်တည်းနေ့ရက်တွေက ဒီနေ့တော့ ပြောင်းလဲသွားတော့မှာ။
"ပျော်နေလားထယ်ယုံး"
"ကျွန်တော်ပျော်နေတယ်ဟျောင်း.."
မှန်ထဲကသူ့ပုံရိပ်ကိုစိုက်ကြည့်ရင်း မေးလာတဲ့ဟျောင်းရဲ့အမေးကို နက်ခ်တိုင်တပ်ရင်း ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
"အွန်း..မင်းပျော်နေမှရမယ်ထယ်ယုံး ဒါမှတန်မှာမလား"
"သူ့ကိုသာပိုင်ဆိုင်ရရင် ကျွန်တော်ကနေ့ရက်တိုင်း ပျော်နေမှာမို့ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် တန်ပါတယ်ဟျောင်းရဲ့"
"အရူးလေး.."
ဒီလိုတွေသူပြောတိုင်း အရူးလေးဆိုပြီး ပြောတတ်တဲ့ဟျောင်းက ဒီတစ်ခါလည်း သူ့ကိုခေါင်းပုတ်ရင်း ပြောပြန်သည်။
မှန်ထဲကနေ သူ့ကိုပြုံးလျက်ကြည့်နေသည့်ဟျောင်းက သူ့အတွက်တော့ အားအင်တစ်ခုပါပဲ။
သူအပင်ပန်းအခက်ခဲရဆုံးအချိန်တွေမှာ ဖေးမကူညီရင်းရှိနေခဲ့တဲ့ဟျောင်းက သူ့အတွက်ကျေးဇူးရှင်ဖြစ်ပြီး သူရှင်သန်ဖို့အတွက် မှီခိုရာလည်းဖြစ်ခဲ့သည်။
......
"ပထမဆုံးရက်မှာ အစစအရာရာအဆင်ပြေပါစေJay"
Companyကလာကြိုပေးသော ကားပေါ်ကဆင်းပြီးနောက် Companyထဲမဝင်ခင် Dianaကအားပေးလာသည်။
"Same to you,Diana"
OO CompanyကKoreaကTop Companyတွေထဲ မပါဝင်သော်လည်း သူ့အရှိန်နဲ့သူအောင်မြင်နေတဲ့ Companyတစ်ခုဖြစ်သည်။
လေးထပ်လောက်သာရှိသော အဆောက်အအုံထက်က OO Companyဆိုတဲ့စာတန်းက ထည်ထည်ဝါဝါ။
အတွေ့အကြုံမရှိတဲ့လူငယ်တစ်ယောက်လို စိတ်မလှုပ်ရှားနေပါသော်လည်း နေရာအသစ်မှာ လက်တွဲရမည့်လူအသစ်တွေနှင့် တွေ့ဆုံရမည့်အပေါ်တော့ အနည်းငယ်စိတ်ပူမိသည်။
သူ့လိုခပ်အေးအေးနှင့် မပေါင်းသင်းတတ်တဲ့သူအတွက်တော့ ဘယ်နေရာရောက်ရောက် စိတ်ပူရစမြဲ။
"ဂျယ်ဟျွန်း!"
Companyဝင်ပေါက်ကနေ လက်ပြနေတဲ့လီဂျွန်ဝူးဟျောင်းက တက်တက်ကြွကြွ။
"ဟျောင်း..မင်္ဂလာပါ"
ဂျွန်ဝူးဟျောင်းနား Dianaနှင့်အတူချဥ်းကပ်သွားရင်း နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။
"အေး မင်္ဂလာပါ....Dianaကောမင်းကော အများကြီးစိတ်ပူမနေနဲ့နော် မင်းတို့အတွက်ငါရှိနေတာပဲ..ပြီးတော့ မင်းတို့က ဒီကိုအမြဲတမ်းလာစရာလည်းမလိုပါဘူး အခုတောင်Fashion Showအတွက် မင်းတို့နဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ဆွေးနွေးဖို့ ခေါ်လိုက်တာ"
ဟျောင်းကပဲမျက်နှာအရိပ်အကဲခတ်တော်တာလားမသိ..စိတ်သက်သာရာရသွားတော့ အမှန်တကယ်ပင်။
Lonelyဆန်တယ်ပဲပြောပြော သူကလူအများနဲ့ ဆက်ဆံရတာကို မကြိုက်ဘဲ တစ်ယောက်တည်းအချိန်တွေကုန်နေရတာကို နှစ်သက်သူဖြစ်သည်။
အတွေးတွေထဲမျောလွင့်ရင်း အတိတ်တွေထဲ နစ်မြှုပ်နေရတာကိုသာ ပျော်မွေ့သည်။
"Nae..ဟျောင်း"
"လာ..သွားကြစို့ Meeting Roomထဲခေါ်သွားပေးမယ်"
အရှေ့ကနေဦးဆောင်သွားသောဟျောင်းနောက်က တိတ်တဆိတ်သာလိုက်သွားလိုက်သည်။
Companyရဲ့ဘယ်နေရာမှာ ဘာတွေရှိတယ်ဆိုတဲ့အကြောင်း ဟျောင်းပြောပြသမျှကို နားထောင်ရင်း တတိယအထက်မှာရှိနေသော Meeting Roomသို့ရောက်လာသည်။
Fashion Showအတွက်အဓိကတာဝန်ရှိသူတွေနှင့် အချင်းချင်းမိတ်ဆက်ကြပြီးနောက်မှာ အစည်းအဝေးကိုစတင်ခဲ့သည်။
လိုအပ်တာတွေကို ချောချောမွေ့မွေ့သာ တိုင်ပင်ဆွေးနွေးနိုင်ခဲ့ပြီး Meetingပြီးသွားသည်အထိ ထိပ်ဆုံးနေရာက CEOခုံမှာလစ်လပ်နေခဲ့သည်။
CEOကဘယ်သူဖြစ်နေပါစေ အရေးမကြီးတဲ့သူ့အတွက်တော့ ထူထူးထွေထွေဘာမှဖြစ်မနေခဲ့။
Dianaကတော့ ထိုသို့တွေးပုံမပေါ်။
အစည်းအဝေးပြီးလို့ Companyအပြင်ဘက်ခြေချလိုက်တာနဲ့ မကျေနပ်ချက်များကို သူ့ဆီဖွင့်ဟလို့။
"ဒါကြီးကမမိုက်ပါဘူးကွာ ဟုတ်တယ်မလားJay..ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် သူတို့Companyအတွက် လာပေးတဲ့ကိုယ်တို့အပေါ် လေးလေးစားစားရှိသင့်တာမလား မအားလို့ဆိုရင်လည်း နည်းနည်းပါးပါးတော့ ပြောဦးပေါ့ CEOတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး တစ်ဘက်Companyကကိုယ်စားလှယ်တွေအပေါ် ဒီလိုပဲပြုမူရသလား.."
Companyရှေ့မှာရပ်ပြီး ထိုCompanyရဲ့CEOမကောင်းကြောင်း ပြောနိုင်တာတော့ တကယ်စံပင်။
ဂျွန်ဝူးဟျောင်းက ကိစ္စရှိလို့ ကျန်ခဲ့လို့သာတော်တော့သည်။
"ကျွန်တော်တော့မပြောတတ်ပါဘူး..သူလာတာမလာတာက အရေးမှမကြီးပဲ မဟုတ်လည်း ပြီးသွားတာပဲမလား"
"Jay..မင်းကတကယ်လူအေးကြီးပဲ"
"Dianaထင်လို့ပါ"
"ထားတော့ကွာ..အခုကိုယ်တို့ဘာသွားစားကြမလဲ.."
နာရီလက်တံက ဆယ့်နှစ်နာရီစွန်းစွန်းသို့ ရောက်နေပြီဖြစ်ကာ သူ့ဗိုက်သည်လည်း အနည်းငယ်ဟာနေပြီ။
"Diana ဘာစားချင်လဲ"
"တော့ပိုကီဆိုလား ဒီမှာအဲ့တာကောင်းတယ်လို့ ကိုယ်ကြားဖူးတယ် သွားစားကြမလား"
ချက်ချင်းအစားအသောက်ဘက် ရောက်သွားတာနဲ့ Dianaမျက်လုံးတွေက လင်းလက်သွားပြန်တော့ သူ့မှာရယ်မိပြန်သည်။
"ဘာရယ်တာလဲJay..ကိုယ့်ကိုရယ်တာလား"
"မဟုတ်ပါဘူး Dianaကကလေးနဲ့တူပြီး ချစ်စရာကောင်းနေလို့လေ ဟုတ်ပြီ တော့ပိုကီသွားစားကြမယ်"
"တော့ပိုကီသွားစားမှာတော့ လက်ခံပေမဲ့ ဘာ?ကိုယ့်ကိုကလေးဟုတ်လား ကိုယ့်အသက်ကဖြင့် မင်းအသက်ထက် နှစ်ပြန်ကျော်လောက်တောင်ကြီးနေပြီနော် ငရဲကြီးမယ် မင်း"
"ဟုတ်ပါပြီဗျာ..ကျွန်တော်တို့တော့ပိုကီသွားစားကြမယ်မလား"
"Ok..လက်ခံတယ်"
"ဒါဆိုကျွန်တော်တို့ ဘတ်စ်ကားဂိတ်ဆီ လမ်းလျှောက်သွားရအောင်..ဘာမှန်းသေချာမသိတော့ပေမဲ့ တော့ပိုကီကောင်းကောင်းရမယ့်ဆိုင်တော့ ကျွန်တော်ရှာနိုင်လောက်ပါသေးတယ်"
"ယုံလိုက်မယ်နော်Jay"
"အွန်း..သွားကြစို့"
သူဦးဆောင်သည့်နောက်ကို Dianaကလိုက်သည်။
သုံးနှစ်အတွင်း ပြောင်းလဲသွားတာတွေကို လိုက်မမှီပေမဲ့ တော့ပိုကီဆိုင်တော့ သူရှာနိုင်ဦးမှာပါ။
သူမှတ်မိသလောက်ဆို ဟန်မြစ်ဘေးက ယုံးငယ်နဲ့အတူဝင်စားခဲ့ဖူးတဲ့ တော့ပိုကီဆိုင်လေးက တော်တော်ကိုအရသာရှိခဲ့တာ။
ရာသီဥတုအေးအေးနဲ့ တော့ပိုကီပူပူတွေကို မှုတ်စားရင်းက စပ်လို့နီရဲနေခဲ့တဲ့ယုံးငယ်နှုတ်ခမ်းပါးလေးတွေကို သူကငေးကြည့်ခဲ့ဖူးသည်ကလည်း အမှတ်တရ။
ထိုညက သူ့တိုက်ခန်းဆီပြန်ရောက်တော့ သူကယုံးငယ်နှုတ်ခမ်းပါးတွေကို သိမ်းပိုက်ခဲ့တာ အချိန်အတော်ကြာ။
မွတ်မွတ်သိပ်သိပ် အနမ်းတွေကြားက ချိုမြိန်မှုတွေကို သိမ်းဆည်းရင်း ယုံးငယ်ကို ရင်ခွင်ထဲထွေးပွေ့လို့ ထိုတစ်ညတာကို ကုန်ဆုံးပစ်ခဲ့။
တကယ်ကို နွေးနွေးထွေးထွေးလေး။
.....
"အချစ်က ပြုံးပျော်နေပါလား စကားတွေလည်းမတည်ဘူး"
မှန်ပြတင်းကနေ အောက်ကိုငုံကြည့်ရင်း သူ့မှာရေရွတ်ရသည်။
ရင်မဆိုင်ရဲသေးလို့ ပုန်းနေခဲ့တဲ့သူ့ကို အချစ်ကဘယ်လိုထင်လိမ့်မလဲ။
အချစ်ကဒီလိုပျော်နေတာတွေ့တော့လည်း သူ့ရင်ကတဆစ်ဆစ်။
အချစ်ဘေးက သူ့မှမဟုတ်ဘဲ။
..........။...........
အပ်ပုဒိတ်မှန်ဖို့ နာနာဖူးကြိုးစားရင်းက တစ်ပတ်ကိုတစ်ရက်ကြီးများတောင် စွန်းသွား😶🌫️
*Zawgyi*
"တင္!"
သူဘဲလ္တီးလိုက္ၿပီး ငါးမိနစ္မၾကာခင္မွာပဲ တံခါးေခါက္သံနဲ႕အတူ ေဟ်ာင္းကအခန္းထဲဝင္လာသည္။
"ကြၽန္ေတာ္နိုးေနၿပီမလို႔ သြားဖို႔ျပင္ဆင္ရေအာင္ ေခၚလိုက္တာေဟ်ာင္း..အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္သြားသလား"
သူ႕စကားကို အၿပဳံးတစ္ခုနဲ႕အတူ ေဟ်ာင္းကေခါင္းခါျပလာသည္။
"မျဖစ္ပါဘူး မဟုတ္ေတာင္ ေဟ်ာင္းကလာနိုးေတာ့မလို႔ကို"
"ဟုတ္ေဟ်ာင္း"
"မင္းကဒီေန႕ေတာ့တက္ႂကြေနပါေတာ့လား ေဟ်ာင္းလာမႏွိုးခင္ေတာင္ နိုးလို႔ဆိုေတာ့"
ကုတင္နားေရာက္လာတဲ့ေဟ်ာင္းက သူ႕ကိုအကူအညီေပးရင္းက ၿပဳံးစိစိနဲ႕သူ႕ကိုစသည္။
"ေဟ်ာင္းသိသားနဲ႕.."
ေဟ်ာင္းကအေၾကာင္းသိသားနဲ႕ စကားလုပ္ေမးေတာ့ သူကရွက္လာသလိုခံစားရသည္။
အရင္ကမာနႀကီးတဲ့ သူ႕ရဲ႕ပုံရိပ္ကေပ်ာက္ဆုံးလို႔..
"ဟုတ္ပါၿပီ ရွက္မေနပါနဲ႕ေတာ့ သခင္ေလးအီထယ္ယုံးရယ္ မ်က္ႏွာသစ္ေရခ်ိဳးႏွင့္ ဟုတ္ၿပီလား..ေဟ်ာင္းအခန္းရွင္းရင္း အဝတ္အစားေတြျပင္ထားေပးမယ္ ၿပီးရင္တံခါးေခါက္လိုက္ေနာ္"
"Nae"
ေရခ်ိဳးခန္းထဲသူေရာက္သြားတာနဲ႕ ေဟ်ာင္းကတံခါးကို အသာပိတ္ၿပီး သူ႕အလုပ္သူဆက္လုပ္သည္။
သူလည္းပဲ သူ႕ရဲ႕တစ္ေန႕တာ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကို က်င့္သားရစြာ စတင္လိုက္သည္။
အစကခက္ခဲခဲ့ေသာအရာေတြက သုံးႏွစ္အၾကာမွာ သူ႕အတြက္ အခက္အခဲမရွိေတာ့။
ဒီလိုပါပဲ သူကပုံမွန္အတိုင္းရွင္သန္ေနရင္း သူ႕ကိုသူရွာေဖြေနခဲ့တာ။
သူ႕ကိုသူရွာေတြ႕ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ သူ႕ဘဝထဲမရွိေတာ့တဲ့ရတနာေလးကို ဆုပ္ကိုင္နိုင္ဖို႔ရာ ပင္ပန္းလြန္းစြာ ႀကိဳးပမ္းရျပန္သည္။
ေရထဲကလရဲ႕အရိပ္ကို ဆုပ္ကိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လိုပဲ သူဟာလည္း ေဝးကြာလြန္းတဲ့ၾကယ္ေလးကို ဆြတ္ခူးဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့ အ႐ူးတစ္ေယာက္ပဲ။
နီးစပ္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္း ေဝးကြာသြားရတဲ့ေန႕ရက္ေတြမွာ အ႐ူးတစ္ေယာက္လို ငိုေႂကြးရင္းက ဒီေန႕ကိုေရာက္လာရေတာ့ သူ႕မွာပင္ပန္းရေကာင္းမွန္းကို မသိေတာ့။
ဘယ္သူမွမသိတဲ့ သူ႕ရဲ႕႐ူးမိုက္ရျခင္းေတြမွာ သူဟာအလဲလဲအကြဲကြဲပါပဲ။
"ကြၽန္ေတာ္ၿပီးၿပီေဟ်ာင္း"
ေန႕တစ္ေန႕ရဲ႕ပထမဆုံးလုပ္ငန္းကို အေတြးမ်ားစြာနဲ႕ အဆုံးသတ္ၿပီးေနာက္ အလုပ္သြားဖို႔ကို ျပင္ဆင္ရဦးမည္။
အလုပ္ၿပီးရင္ အိမ္ျပန္လာလိုက္ အလုပ္လုပ္လိုက္နဲ႕ ကုန္ဆုံးေနရတဲ့ သူ႕ရဲ႕တသမတ္တည္းေန႕ရက္ေတြက ဒီေန႕ေတာ့ ေျပာင္းလဲသြားေတာ့မွာ။
"ေပ်ာ္ေနလားထယ္ယုံး"
"ကြၽန္ေတာ္ေပ်ာ္ေနတယ္ေဟ်ာင္း.."
မွန္ထဲကသူ႕ပုံရိပ္ကိုစိုက္ၾကည့္ရင္း ေမးလာတဲ့ေဟ်ာင္းရဲ႕အေမးကို နက္ခ္တိုင္တပ္ရင္း ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
"အြန္း..မင္းေပ်ာ္ေနမွရမယ္ထယ္ယုံး ဒါမွတန္မွာမလား"
"သူ႕ကိုသာပိုင္ဆိုင္ရရင္ ကြၽန္ေတာ္ကေန႕ရက္တိုင္း ေပ်ာ္ေနမွာမို႔ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တန္ပါတယ္ေဟ်ာင္းရဲ႕"
"အ႐ူးေလး.."
ဒီလိုေတြသူေျပာတိုင္း အ႐ူးေလးဆိုၿပီး ေျပာတတ္တဲ့ေဟ်ာင္းက ဒီတစ္ခါလည္း သူ႕ကိုေခါင္းပုတ္ရင္း ေျပာျပန္သည္။
မွန္ထဲကေန သူ႕ကိုၿပဳံးလ်က္ၾကည့္ေနသည့္ေဟ်ာင္းက သူ႕အတြက္ေတာ့ အားအင္တစ္ခုပါပဲ။
သူအပင္ပန္းအခက္ခဲရဆုံးအခ်ိန္ေတြမွာ ေဖးမကူညီရင္းရွိေနခဲ့တဲ့ေဟ်ာင္းက သူ႕အတြက္ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္ၿပီး သူရွင္သန္ဖို႔အတြက္ မွီခိုရာလည္းျဖစ္ခဲ့သည္။
......
"ပထမဆုံးရက္မွာ အစစအရာရာအဆင္ေျပပါေစJay"
Companyကလာႀကိဳေပးေသာ ကားေပၚကဆင္းၿပီးေနာက္ Companyထဲမဝင္ခင္ Dianaကအားေပးလာသည္။
"Same to you,Diana"
OO CompanyကKoreaကTop Companyေတြထဲ မပါဝင္ေသာ္လည္း သူ႕အရွိန္နဲ႕သူေအာင္ျမင္ေနတဲ့ Companyတစ္ခုျဖစ္သည္။
ေလးထပ္ေလာက္သာရွိေသာ အေဆာက္အအုံထက္က OO Companyဆိုတဲ့စာတန္းက ထည္ထည္ဝါဝါ။
အေတြ႕အႀကဳံမရွိတဲ့လူငယ္တစ္ေယာက္လို စိတ္မလႈပ္ရွားေနပါေသာ္လည္း ေနရာအသစ္မွာ လက္တြဲရမည့္လူအသစ္ေတြႏွင့္ ေတြ႕ဆုံရမည့္အေပၚေတာ့ အနည္းငယ္စိတ္ပူမိသည္။
သူ႕လိုခပ္ေအးေအးႏွင့္ မေပါင္းသင္းတတ္တဲ့သူအတြက္ေတာ့ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ စိတ္ပူရစၿမဲ။
"ဂ်ယ္ဟြၽန္း!"
Companyဝင္ေပါက္ကေန လက္ျပေနတဲ့လီဂြၽန္ဝူးေဟ်ာင္းက တက္တက္ႂကြႂကြ။
"ေဟ်ာင္း..မဂၤလာပါ"
ဂြၽန္ဝူးေဟ်ာင္းနား Dianaႏွင့္အတူခ်ဥ္းကပ္သြားရင္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
"ေအး မဂၤလာပါ....Dianaေကာမင္းေကာ အမ်ားႀကီးစိတ္ပူမေနနဲ႕ေနာ္ မင္းတို႔အတြက္ငါရွိေနတာပဲ..ၿပီးေတာ့ မင္းတို႔က ဒီကိုအၿမဲတမ္းလာစရာလည္းမလိုပါဘူး အခုေတာင္Fashion Showအတြက္ မင္းတို႔နဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေဆြးေႏြးဖို႔ ေခၚလိုက္တာ"
ေဟ်ာင္းကပဲမ်က္ႏွာအရိပ္အကဲခတ္ေတာ္တာလားမသိ..စိတ္သက္သာရာရသြားေတာ့ အမွန္တကယ္ပင္။
Lonelyဆန္တယ္ပဲေျပာေျပာ သူကလူအမ်ားနဲ႕ ဆက္ဆံရတာကို မႀကိဳက္ဘဲ တစ္ေယာက္တည္းအခ်ိန္ေတြကုန္ေနရတာကို ႏွစ္သက္သူျဖစ္သည္။
အေတြးေတြထဲေမ်ာလြင့္ရင္း အတိတ္ေတြထဲ နစ္ျမႇုပ္ေနရတာကိုသာ ေပ်ာ္ေမြ႕သည္။
"Nae..ေဟ်ာင္း"
"လာ..သြားၾကစို႔ Meeting Roomထဲေခၚသြားေပးမယ္"
အေရွ႕ကေနဦးေဆာင္သြားေသာေဟ်ာင္းေနာက္က တိတ္တဆိတ္သာလိုက္သြားလိုက္သည္။
Companyရဲ႕ဘယ္ေနရာမွာ ဘာေတြရွိတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေဟ်ာင္းေျပာျပသမွ်ကို နားေထာင္ရင္း တတိယအထက္မွာရွိေနေသာ Meeting Roomသို႔ေရာက္လာသည္။
Fashion Showအတြက္အဓိကတာဝန္ရွိသူေတြႏွင့္ အခ်င္းခ်င္းမိတ္ဆက္ၾကၿပီးေနာက္မွာ အစည္းအေဝးကိုစတင္ခဲ့သည္။
လိုအပ္တာေတြကို ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕သာ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးနိုင္ခဲ့ၿပီး Meetingၿပီးသြားသည္အထိ ထိပ္ဆုံးေနရာက CEOခုံမွာလစ္လပ္ေနခဲ့သည္။
CEOကဘယ္သူျဖစ္ေနပါေစ အေရးမႀကီးတဲ့သူ႕အတြက္ေတာ့ ထူထူးေထြေထြဘာမွျဖစ္မေနခဲ့။
Dianaကေတာ့ ထိုသို႔ေတြးပုံမေပၚ။
အစည္းအေဝးၿပီးလို႔ Companyအျပင္ဘက္ေျခခ်လိဳက္တာနဲ႕ မေက်နပ္ခ်က္မ်ားကို သူ႕ဆီဖြင့္ဟလို႔။
"ဒါႀကီးကမမိုက္ပါဘူးကြာ ဟုတ္တယ္မလားJay..ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔Companyအတြက္ လာေပးတဲ့ကိုယ္တို႔အေပၚ ေလးေလးစားစားရွိသင့္တာမလား မအားလို႔ဆိုရင္လည္း နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ေျပာဦးေပါ့ CEOတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး တစ္ဘက္Companyကကိုယ္စားလွယ္ေတြအေပၚ ဒီလိုပဲျပဳမူရသလား.."
Companyေရွ႕မွာရပ္ၿပီး ထိုCompanyရဲ႕CEOမေကာင္းေၾကာင္း ေျပာနိုင္တာေတာ့ တကယ္စံပင္။
ဂြၽန္ဝူးေဟ်ာင္းက ကိစၥရွိလို႔ က်န္ခဲ့လို႔သာေတာ္ေတာ့သည္။
"ကြၽန္ေတာ္ေတာ့မေျပာတတ္ပါဘူး..သူလာတာမလာတာက အေရးမွမႀကီးပဲ မဟုတ္လည္း ၿပီးသြားတာပဲမလား"
"Jay..မင္းကတကယ္လူေအးႀကီးပဲ"
"Dianaထင္လို႔ပါ"
"ထားေတာ့ကြာ..အခုကိုယ္တို႔ဘာသြားစားၾကမလဲ.."
နာရီလက္တံက ဆယ့္ႏွစ္နာရီစြန္းစြန္းသို႔ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ကာ သူ႕ဗိုက္သည္လည္း အနည္းငယ္ဟာေနၿပီ။
"Diana ဘာစားခ်င္လဲ"
"ေတာ့ပိုကီဆိုလား ဒီမွာအဲ့တာေကာင္းတယ္လို႔ ကိုယ္ၾကားဖူးတယ္ သြားစားၾကမလား"
ခ်က္ခ်င္းအစားအေသာက္ဘက္ ေရာက္သြားတာနဲ႕ Dianaမ်က္လုံးေတြက လင္းလက္သြားျပန္ေတာ့ သူ႕မွာရယ္မိျပန္သည္။
"ဘာရယ္တာလဲJay..ကိုယ့္ကိုရယ္တာလား"
"မဟုတ္ပါဘူး Dianaကကေလးနဲ႕တူၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းေနလို႔ေလ ဟုတ္ၿပီ ေတာ့ပိုကီသြားစားၾကမယ္"
"ေတာ့ပိုကီသြားစားမွာေတာ့ လက္ခံေပမဲ့ ဘာ?ကိုယ့္ကိုကေလးဟုတ္လား ကိုယ့္အသက္ကျဖင့္ မင္းအသက္ထက္ ႏွစ္ျပန္ေက်ာ္ေလာက္ေတာင္ႀကီးေနၿပီေနာ္ ငရဲႀကီးမယ္ မင္း"
"ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ..ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတာ့ပိုကီသြားစားၾကမယ္မလား"
"Ok..လက္ခံတယ္"
"ဒါဆိုကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ဆီ လမ္းေလွ်ာက္သြားရေအာင္..ဘာမွန္းေသခ်ာမသိေတာ့ေပမဲ့ ေတာ့ပိုကီေကာင္းေကာင္းရမယ့္ဆိုင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ရွာနိုင္ေလာက္ပါေသးတယ္"
"ယုံလိုက္မယ္ေနာ္Jay"
"အြန္း..သြားၾကစို႔"
သူဦးေဆာင္သည့္ေနာက္ကို Dianaကလိုက္သည္။
သုံးႏွစ္အတြင္း ေျပာင္းလဲသြားတာေတြကို လိုက္မမွီေပမဲ့ ေတာ့ပိုကီဆိုင္ေတာ့ သူရွာနိုင္ဦးမွာပါ။
သူမွတ္မိသေလာက္ဆို ဟန္ျမစ္ေဘးက ယုံးငယ္နဲ႕အတူဝင္စားခဲ့ဖူးတဲ့ ေတာ့ပိုကီဆိုင္ေလးက ေတာ္ေတာ္ကိုအရသာရွိခဲ့တာ။
ရာသီဥတုေအးေအးနဲ႕ ေတာ့ပိုကီပူပူေတြကို မႈတ္စားရင္းက စပ္လို႔နီရဲေနခဲ့တဲ့ယုံးငယ္ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးေတြကို သူကေငးၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္ကလည္း အမွတ္တရ။
ထိုညက သူ႕တိုက္ခန္းဆီျပန္ေရာက္ေတာ့ သူကယုံးငယ္ႏႈတ္ခမ္းပါးေတြကို သိမ္းပိုက္ခဲ့တာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ။
မြတ္မြတ္သိပ္သိပ္ အနမ္းေတြၾကားက ခ်ိဳၿမိန္မႈေတြကို သိမ္းဆည္းရင္း ယုံးငယ္ကို ရင္ခြင္ထဲေထြးေပြ႕လို႔ ထိုတစ္ညတာကို ကုန္ဆုံးပစ္ခဲ့။
တကယ္ကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေလး။
.....
"အခ်စ္က ၿပဳံးေပ်ာ္ေနပါလား စကားေတြလည္းမတည္ဘူး"
မွန္ျပတင္းကေန ေအာက္ကိုငုံၾကည့္ရင္း သူ႕မွာေရ႐ြတ္ရသည္။
ရင္မဆိုင္ရဲေသးလို႔ ပုန္းေနခဲ့တဲ့သူ႕ကို အခ်စ္ကဘယ္လိုထင္လိမ့္မလဲ။
အခ်စ္ကဒီလိုေပ်ာ္ေနတာေတြ႕ေတာ့လည္း သူ႕ရင္ကတဆစ္ဆစ္။
အခ်စ္ေဘးက သူ႕မွမဟုတ္ဘဲ။
..........။...........
အပ္ပုဒိတ္မွန္ဖို႔ နာနာဖူးႀကိဳးစားရင္းက တစ္ပတ္ကိုတစ္ရက္ႀကီးမ်ားေတာင္ စြန္းသြား😶🌫️