២ឆ្នាំក្រោយមក.......
វាលបញ្ចុះសព........
សម្លេងស្លឹកឈើប៉ះទង្គិចគ្នាដោយសារកំលាំងខ្យល់បក់បោក ព្រមជាមួយសម្លេងចាបយំ ជ្រែកកាត់បរិយាកាសដ៏សែនស្ងប់ស្ងាត់នាពេលព្រឹក រាងកាយខ្ពស់ស្រឡះឈរសម្លឹងមើលទៅរូបថតរបស់ក្មេងប្រុសម្នាក់ដែលបិតជាប់ផ្ទាំងថ្ម ស្របពេលទឹកភ្នែកជាច្រើនដំណក់ហូរស្រក់ចុះមកឥតដាច់ ជុងហ្គុកដាក់បាច់ផ្កាកុលាបពណ៌សរនៅមុខផ្នូរនោះថ្នមៗ ម្រាមដៃមាំលូកមកអង្អែលលើរូបថតនោះស្រាលៗពោរពេញដោយក្តីនឹករឮកជាពន់ពេក។
< ទីនេះវាស្ងប់ស្ងាត់ណាស់មែនទេ? អូនប្រហែលជាឯកាខ្លាំងហើយ >
ត្រូវហើយ! ទីនេះស្ងប់ស្ងាត់ខ្លាំងណាស់ព្រោះតែផ្នូរមួយនេះនៅឆ្ងាយដាច់ដោយឡែកពីផ្នូររបស់អ្នកដទៃ មនុស្សឯកាទោះស្លាប់ទៅហើយក៏នៅតែឯកា.......
< បងនឹកអូន >
សម្តីខ្លីៗពោរពេញដោយអត្ថន័យ ការនឹករឮកក្តីឈឺចាប់ចាក់ស្រេះពេញក្នុងក្រអៅបេះដូង ជុងហ្គុកលើកដៃខ្ទប់មុខព្យាយាមទប់សម្លេងយំឡើងញ័រខ្លួនទទ្រើត វាឈឺខ្លាំងណាស់ ថេយ៉ុងចិត្តអាក្រក់ពេកហើយ ទោះខឹងស្អប់គេយ៉ាងណាក៏ដោយរាងតូចអាចជេរស្ដីរឺវាយតប់គេបានតាមចិត្តដែលចង់ ប៉ុន្តែសូមកុំដាក់ទោសគេដោយវិធីបែបនេះអី គេពិបាកទ្រាំខ្លាំងណាស់វាឈឺស្ទើរតែផុតដង្ហើមម្តងៗទៅហើយ។
_____
ម៉ោង១១:០០យប់ / ខុនដូរបស់ជុងហ្គុក
បន្ទាប់ពីចាកចេញពីកន្លែងបញ្ចុះសព ជុងហ្គុកក៏មកសម្ងំនៅក្នុងបន្ទប់តាមទម្លាប់ រាងកាយមាំអង្គុយផ្ទាល់ឥដ្ឋផ្អែកខ្នងនឹងបង្កាន់ដៃរានហាលជាកន្លែងដែលថេយ៉ុងតែងមកអង្គុយសម្លឹងមើលទេសភាពតែម្នាក់ៗឯងកំដរភាពឯកាក្នុងការរងចាំជុងហ្គុកត្រឡប់មកខ្លួនវិញរហូតដល់ដង្ហើមចុងក្រោយក៏បញ្ចប់នៅត្រង់កន្លែងនេះដូចគ្នា🙂 ។
< កន្លងមកអូនមានអារម្មណ៍បែបនេះមែនទេ? វាពិបាកទ្រាំខ្លាំងណាស់ ថេយ៉ុងបងពិបាកទ្រាំណាស់ >
ពេលនេះគេដឹងហើយថាការរស់នៅម្នាក់ឯងវាឯកានឹងគួរអោយខ្លាចប៉ុណ្ណា នៅពេលដែលគេទុកថេយ៉ុងចោល តើថេយ៉ុងមានអារម្មណ៍បែបនេះមែនទេ? រាងក្រាស់ផ្ដេកខ្លួនដេកទៅលើឥដ្ឋដ៏ត្រជាក់ប៉ុន្តែគេបែរគ្មានអារម្មណ៍ថារងា ទាំងរាងកាយនឹងបេះដូងវាស្ពឹកអស់ទៅហើយ តាំងពីថេយ៉ុងលាចាកលោកទៅ ជុងហ្គុកតែងឃុំខ្លួនឯងនៅក្នុងបន្ទប់ រាល់ថ្ងៃរស់នៅជាមួយភាពងងឹត ក្នុងចិត្តពេញដោយវិប្បដិសារី គ្មានណាថ្ងៃដែលគេមិនឈឺ គ្មានវិនាទីណាដែលគេមិននឹកដល់ថេយ៉ុងនោះឡើយ វាវេទនាខ្លាំងណាស់ តើនេះបាបកម្មរបស់គេមែនទេ? ជុងហ្គុកស្រែកយំរហូតដល់គេងលក់នៅឥដ្ឋដ៏ត្រជាក់នោះ...។
ថេយ៉ុងចាកចេញទៅដោយបន្សល់ទុកនូវភាពឈឺចាប់វិប្បដិសារីដក់ជាប់នៅក្នុងចិត្តរបស់ជុងហ្គុក ប្រៀបដូចជាអន្ទងតាមប្រាណ ។
ពេលដែលខ្ញុំនៅសូមមើលឃើញពីតម្លៃរបស់ខ្ញុំផង ព្រោះមិនមែនការចាកចេញទាំងអស់សុទ្ធតែអាចត្រឡប់មកវិញ🙂 ។
__________
ត្របកភ្នែកក្រាស់បង្ហើបបើកឡើងយឺតៗ ជុងហ្គុកសម្លឹងមើលទៅពិដានដោយកែវភ្នែកសោកសៅ អោយតែគេបើកភ្នែកឡើងពេលណា ភាពឈឺចាប់ផ្ដើមសម្រុកចូលក្នុងទ្រូងរបស់គេពេលហ្នឹង គ្រប់ពេលដែលគេដង្ហើមគេស្រមៃឃើញមុខរបស់ថេយ៉ុង មនុស្សម្នាក់ដែលគេស្រលាញ់ខ្លាំងបំផុត ហើយក៏ជាមនុស្សដែលគេបានធ្វើបាត់បង់ដូចគ្នា។
< ជុងហ្គុក នេះកូនដឹងខ្លួនហើយមែនទេ? >
សម្លេងពោរពេញក្តីរំភើបបន្លឺចេញពីក្បែរគ្រែគេងរបស់ជុងហ្គុក នាយសង្ហាជ្រួញចិញ្ចើមបន្តិចមុននឹងបែរទៅរកប្រភពសម្លេងក៏បានឃើញម៉ាក់របស់គេកំពុងអង្គុយញញឹមដាក់គេទាំងមានទឹកភ្នែកនៅដាមជាប់ថ្ពាល់របស់គាត់នៅឡើយ ជុងហ្គុកបើកភ្នែកធំៗដោយការភ្ញាក់ផ្អើលមុននឹងស្ទុះក្រោកអង្គុយដូចគេកន្ត្រាក់ នេះមានរឿងអីអោយប្រាកដទៅ? ក្រែងម៉ាក់របស់គេបានស្លាប់តាំងពី៨ឆ្នាំមុនមកម៉្លេះ? ហើយទីនេះជាមន្ទីរពេទ្យមែនទេ? ។
< ជុងហ្គុកកូនមិនស្រួលត្រង់ណា? ប្រាប់ម៉ាក់មក >
លោកស្រីចនសួរទៅកូនប្រុសដោយការបារម្ភពេលឃើញរឹកពារស្លន់ៗរបស់នាយទើបគាត់រហ័សចូលមកកាន់តែជិតព្រមទាំងលើកដៃអង្អែលស្មារបស់កូនថ្នមៗ ជុងហ្គុកលូកទាញទូរស័ព្ទនៅលើតុក្បែរគ្រែមកបើកកាមេរ៉ាឆ្លុះមើលមុខរបស់ខ្លួនឯងទាំងភ័យបុកពោះ ធ្វើអោយលោកស្រីចនកាន់តែមានចម្ងល់។
< ម៉ាក់..... >
ជុងហ្គុកដកដង្ហើមញាប់ៗ ខួរក្បាលពោរពេញដោយភាពច្របូកច្របល់ ហេតុអីក៏មុខរបស់គេប្រែជាក្មេងខ្លាំងម៉្លេះ? រាងកាយក៏មិនមាំមួនសាច់ដុំកង់ៗដូចមុនដែរ រឺមួយគេបានឆ្លងពេលវេលាត្រឡប់មកកាលគេមានអាយុ១៤ឆ្នាំ? ព្រះជាម្ចាស់! តើនេះជារឿងកំប្លែងស្អីទៅ? ។
< ម៉ាក់... តើកូនកើតអីមិចបានជាមកនៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យដូច្នេះ? >
< កូនមិនចាំទេរឺ? គឺកូនបានជួបគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ពេលកូនត្រឡប់មកពីសាលា >
សម្តីរបស់លោកស្រីចនកាន់តែធ្វើអោយច្បាស់នៅក្នុងចិត្តថាវាការពិត ត្រូវហើយគេបានជួបគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍កាលគេមានអាយុ១៤ឆ្នាំ.....ជុងហ្គុកសម្លឹងមើលមុខម្តាយបន្តិចមុននឹងស្ទុះទៅឱបគាត់ដោយក្តីនឹករឮក ឯលោកស្រីចនលើកដៃមកអង្អែលក្បាលកូនប្រុសស្រាលៗដោយក្តីអាណិតស្រលាញ់......។
_________
បន្ទាប់ពីថ្ងៃដែលជុងហ្គុកបើកភ្នែកឡើងឃើញខ្លួនឯងក្នុងមន្ទីរពេទ្យរហូតមកដល់ពេលនេះ គេនៅតែឆ្ងល់ថារឿងរ៉ាវដ៏សោកសង្រេងដែលបានឡើងចំពោះគេនឹងថេយ៉ុងជាការពិតរឺយ៉ាងណា? គេបានឆ្លងពេលវេលាត្រឡប់មកអតីតកាលរឺគេស្រមៃឃើញមុននៃអនាគតកាល? ប៉ុន្តែគ្រប់យ៉ាងនៅតែជាអាថ៌កំបាំងសូម្បីតែខ្លួនគេផ្ទាល់ក៏មិនអាចដឹងបាន។
< មិនថាវាជាការត្រឡប់ពេលវេលារឺជាការមើលឃើញមុននៃអនាគតកាល ប៉ុន្តែបងសង្ឃឹមថានឹងបងនឹងបានជួបអូនម្តងទៀត គីមថេយ៉ុង! >
________
ចប់
សូមអរគុណដល់អ្នកអានជាទីស្រលាញ់ដែលចំណាយពេលតាមដានរឿងមួយនេះតាំងពីដល់ចប់💜 សង្ឃឹមថាបងអូននូវតែបន្តគាំទ្រនៅស្នាដៃក្រោយៗរបស់ខ្ញុំទៀត💜 ចុងក្រោយខ្ញុំចង់ប្រាប់ថាស្រលាញ់អ្នកអានខ្លាំងៗ💜✨
យូនីត～☆