Unti-unti kong minulat ang aking mga mata ng makarinig ako ng mga taong nag-uusap at nagtatawanan.
Una kong nakita ay ang kisameng puti..
Tumingin ako sa paligid ko at napansin kong nasa isang kwarto ako.
Teka hospital ba to?
Ano nga bang nangyari?
Ang naaalala ko lang manganganak nako tapos bigla akong may narinig na putok ng baril.
Tapos.. tapos..
Si "ZACH?!" Dahilan para mapatingin sakin ang mga taong nandito sa loob ng kwarto ko.
"OMG ka girl!! Buti naman nagising ka na. Gravity ang tagal ng tulog mo prinsesa. Hinalikan ka ba ng prinsepe mo sa panaginip mo?" Excited na lumapit sakin si Pia.
"Napaka-ingay mo talagang babae ka." Biglang sabi ni Blake tsaka bumaling sakin. "Okay lang po ba ang pakiramdam niyo Miss Keisha?"
"Psh. Akala mo naman kung sinong mabait. Hmp! Nako Keisha wag kang nakikipag-usap sa mga masasama ang ugali."
"Nako Miss Keisha wag po kayong nakikpag-usap sa mga taong sobrang arte baka mahawaan po kayo."
"Excuse me? Ako maarte? Aba umayos ka ha."
"Ay natamaan po ba kayo? Pasensiya na po ha." Tumawa pa si Blake.
Hmm. I smell something fishy guys.
"Kayo ba?" Di ko na mapigilang magtanong. Namula naman ang mukha nilang dalawa kaya natawa na lang kaming lahat.
"Over my deas beautiful and gorgeous body!" Umiismid na sagot ni Pia.
"Beautiful and gorgeous? San banda? HAHAHAHA." Umusok na tuloy sa galit si Pia. Haha.
"Mamaya na nga kayo magLQ. Where's Zach?" Natigilan naman silang lahat sa tanong ko
"Uy ano ba? Sagutin niyo nga ako. Asan si Zach?" Tanong ko ulit.
Biglang bumukas ang pinto.
Excited akong napatingin sa pag-aakalang si hubby ko na yun.
Miss na miss ko na kaya siya. Ang tagal-tagal ko na siyang hindi nakakausap.
Teka nga nakwento ko na ba sa inyo ang nangyari sa kanya?
Ganito kase yun.
Lumabas ang doctor at.. "Mrs. Dawson?" Tinitigan ko lang siya habang puno ng luha ang mga mata ko. "I'm sorry...."
Oh no, don't want you to go
Mabilis akong pumasok sa operating room.
"ZACH! ANO BA? AYOKO NG GANITONG BIRO PLEASE.. AYOKO.." Humahagulgol ko siyang niyakap ng mahigpit.
Ramdam kong sumunod ang lima sakin dito sa loob pero wala ni isa sa kanila ang nagtangkang magsalita.
Alam kong nasasaktan din sila kagaya ko. Siguro nga mas grabe pa yung nararamdaman nilang sakit kaysa sakin. Ang tagal na kaya nilang kilala si Zach.
"H-hubby.. gumising ka naman o.. please.. please. Don't leave me.. Kailangan ka ng mga babies natin... please.."
Iyak lang ako ng iyak. Hindi ko na alam kung gaano karami na ang nailuha ko basta ang alam ko lang kailangan ko ng ilabas yung sakit na nararamdaman ko dahil sobra na.
"Zach naman.. Please wake up.. Please..." Patuloy lang sa pag-agos ang luha ko hanggang sa maramdaman kong sumipa ang mga anak namin.
"Babies.. Nasasaktan din ba kayo sa nangyayare? Sorry wala akong magawa.." I place my other hand on my tummy at patuloy lang sila sa pagsipa.
Naalala ko dati kapag sumisipa yung mga babies namin, ayaw nilang iparamdam kay Zach. Tuwing sasabihin ko nga sa kanya na sumisipa sila, tumitigil ang mga ito pag lalapit na si Zach.
Kinuha ko yung isang kamay ni Zach at ipinatong sa tiyan ko.
"Babies.. kamay to ni daddy.. Sana.. sana hindi pa huli ang lahat.." Iyak pa din ako ng iyak.
Hindi ko na kase mapigilan e. Ang sakit-sakit sobra.
Sunod-sunod ang mga naging pagsipa ng mga anak namin sa sinapupunan ko at bigla ko na lang din naramdaman ang paggalaw ng mga daliri niya sa tiyan ko.
Akala ko nga guni-guni ko lang yun pero hindi e.
Gumalaw ulit ito.
"TUMAWAG KAYO NG DOCTOR!!! BUHAY SI ZACH." Nagulat naman sila sa naging pagsigaw ko kaya wala ni isa ang nakakilos sa kanila.
Nananatili lang silang nakatitig sa amin.
"Hoy ano ba! Doctor sabi!" Sigaw ko ulit na nagpagalaw sa kanila.
Nagkagulo na ulit sa loob ng operating room kaya pinalabas muna kami ng doctor.
Minutes passed by tsaka lang bumukas ulit ang pintuan at niluwa ang isang doctor.
"Mrs. Dawson? This is a miracle. When we left a while ago wala na siyang response sa amin pero ngayon stable na siya. But sad to say be is in comma." Sabi niya bago umalis.
Comma? Mas okay ba yun kesa patay diba? At least may chance pa siya para mabuhay.
Napahawak na lang ako sa tiyan ko. "Thank you babies." Bulong ko sa kanila.
"Wow Keisha! Gising ka na pala." Boses ni Kane na nagpabalik sakin sa kasalukuyan.
"Nasan si Zach?"
"Anong nasan si Zach? Malamang nasa private room pa din niya."
"P-pero nakita ko siya bago ko nawalan ng malay.."
"Naka-drugs ka ba? Kakagaling ko nga lang sa kwarto niya ngayon eh."
"Impossible! Nakita ko talaga siya nung gabing yun bago ko nawalan ng malay."
"Baka naman nananaginip ka lang Keisha. Limang araw ka kayang tulog." WHAT? LIMANG ARAW?
"Niloloko mo ba ko?" lnis na sabi ko sa kanya.
"Bakit ko naman gagawin yun?"
"Aba malay ko. Pero seryoso nga? 5 days talaga? Bakit ang tagal?"
"Aba malay ko din. Ako ba ang nanganak? Psh." Lecheng to.
"Pero seryoso nga kase asan ba si Zach?"
"Nasobrahan ka ba sa anesthesia? Paano mo yun makikita eh hindi pa din nagigising hanggang ngayon."
"Totoo ba? Pero di ako pwedeng magkamali. Nakita ko siya nung night na yun! Alam ko siya yun..."
"Hindi nga Keisha. Baka naisip mo lang siya nung mga oras na yun."
"Hmp! Samahan mo na nga lang ako kay Zach. Mas mabuti pang kausap yun kahit na hindi sumasagot kesa sayo."
Tinutunlungan akong tumayo ni Pia at Chris ng biglang may kumatok.
Dahil na rin siguro sa pagiging alerto, agad kong naagaw yung baril na nakasukbit sa bulsa ni Chris.
Pero mabilis ko itong itinago sa ilalim ng unan ng makita kong nurse lang pala.
"Good afternoon po. Babies for Mr. and Mrs. Dawson." Agad naman akong napatingin sa mga babies na bitbit nila.
"Ito po ang panganay niyo Maam, which is boy."
Tsaka inabot sakin yung baby ko.
Hindi ko na napigilang umiyak. This is the happiest moment of my life.
Totoo pala yung sinasabi ng mga ina, mawawala lahat ng hirap at sakit na pinagdaanan mo habang nagbubuntis ka dahil mapapalitan ng kakaibang ligaya.
"Eto naman po ang second baby niyo maam." Nakangiting inabot sakin ng nurse ang isa pang sanggol.
Aabutin ko na sana siya ng may maalala ako. "Bakit dalawa lang sila? Asan yung isang anak ko."
"Maam twins lang po ang anak niyo."
"Are you insane? Triplets ang anak ko!"
"Keisha, calm down."
"Don't fvcking tell me to calm down Kane!" Sinamaan ko siya ng tingin. "Where's my child?"
"Twins lang-"
"Shut up! I'm not talking to you bitch!" Napasinghap naman yung nurse sa inasal ko.
Bumaling ulit ako kila Pia na ngayon ay nakayuko lang. "ANG ANAK KO TRIPLETS. AT KAPAG SINABI MONG TRIPLETS, TATLO SILA! BAKIT DALAWA LANG YUNG NANDITO. NASAN NA YUNG ISA KO PANG ANAK?!" Umiiyak na tanong ko sa kanila pero nanatili lang silang walang imik.
Kaya inalis ko na yung dextrose na nakasaksak sakin. Inaasahan ko na masakit yun pero wala akong naramdamang kirot man lang. Para nga lang nakadikit sakin yun e. Weird.
Mabilis akong tumayo at hinawi ang mga makakasalubong ko pero biglang humarang si Kane sa pintuan. "MOVE." Mukhang natakot naman siya kaya umusog na siya.
Agad akong nagtatakbo palabas ng kwarto. Wala na kong pakialam sa ayos at itsura ko. Naka-hospital gown pa nga ako pero wala na kong pakialam.
Ang concern ko lang ngayon ay ang mahanap ang anak ko.
"Where's the nursery room?" Tanong ko sa isang nurse na nakasalubong ko.
Imbis na sagutin, tinitigan niya lang ako na para ba kong isang takas sa mental hospital.
"Do you want me to fire you or what?!"
Mukha namang nakilala na niya ko. "D-diretso lang po-" Hindi ko na siya pinatapos at tumakbo na ulit ako.
Nakita ko naman agad yung nursery room.
Nay isang nurse ang lumapit sakin.
"Ano pong pangalan nila Misis?" Nakangiting tanong niya.
"Mrs. Dawson." Nanlaki yung mga mata niya at saka mabilis na pumasok sa loob para kunin ang anak ko.
Maya-maya ay lumabas na ulit siya. "Maam based on our records, dinala na po sa room niyo yung anak niya po."
"Nasan yung isa ko pang anak?"
"Twins lang po ang anak niyo maam."
"Bakit ba mas marunong pa kayong lahat sakin?! Call my o-b!"
"Maam on leave po siya ngayon.."
"I don't fvcking care! Do something! I need to talk to her. NOW." Tinawagan na niya si Dra.
"Doc this is Mrs. Dawson. Bakit lahat sila sinasabi na twins lang ang anak ko?"
"Yes Mrs. Dawson. Twins lang ang anak mo."
"Are you crazy? Ikaw pa nga mismo ang nagsabi na triplets ang anak ko! Ano yung parang bula na lang na nawala? WHERE IS SHE?" Inend ko na lang yung tawag!
Bakit ba ganun silang lahat? Bakit sinasabi nila na dalawa lang ang anak ko? Tatlo sila diba? Alam ko sa puso ko na tatlong bata ang dinala ko sa sinapupunan ko.
Nanghihina akong napaupo sa waiting area sa gilid ng nursery pero bigla akong may nakitang babaeng nagtatakbo at hinihingal na palapit sa mga nurse.
"Nurse nurse! May baby sa rooftop na-" Hindi ko na siya pinatapos sa pagsasalita dahil malakas ang pakiramdam ko na anak ko na yung tinutukoy niya.
Ramdam ko na nakasunod silang lahat sakin pero wala na kong pakialam pa.
Kailangan ko ng makarating agad sa taas dahil hindi maganda ang pakiramdam ko.
Kinakabahan ako...
***
Another update! Yipee. 24k reads? Super thank you guys!!!! ♡♡♡
Last 2 chapters na lang then epilogue na po :)
PS: 15 votes and 26k reads before next chapter. :)
~ craziestamongtherest