Yorgun bir şekilde sandalyeye oturdum. Özgür'le birlikte ev için mobilya bakmıştık. Eski evimdeki mobilyaları satmış, ordan gelen paraya biraz ekleyip yeni mobilyalar almıştım.
Akşama doğru da eve gidip bakacaktık. Aslında bakmadan mobilya almamız doğru değildi ama Özgür'e güveniyordum. Beğeneceğimi söylüyorsa güzeldir.
Karşımdaki sandalyeye de Özgür oturdu. Geldiğimiz kafeye göz gezdirdim. Minimal, tatlı bir yerdi.
Özgür garsonu çağırdı. Menüyü aldık. "Profiterol ve limonata alabilir miyim?" dedim menüyü biraz inceledikten sonra.
Garson kız gülümsedi. "Tabii." Özgür'e döndü. "Siz ne alırsınız efendim?"
Özgür bana bir bakış attı ve garsona döküp, "Aynısından." dedi.
Kız gülümseyerek not aldı ve yanımızdan uzaklaştı. Tatlı birine benziyordu.
"Bence çok güzel olacak, eşyalar çok hoşuma gitti." dedim büyük bir heyecanla. Tanışıyordum canım, kim olsa heyecanlanırdı.
Özgür heyecanımı yüzündeki gülümsemeyle izliyordu. Gözleri de kısılıyordu. Gözlerine kurban olurdum.
"Bende de güzel eşyalar seçtin, zevklisin."
Daha nelerde zevkliyiz bir bilsen...
İç sesimi bastırıp, gülümseyerek kafa salladım.
Telefonumun bildirim sesini duyduğumda, masaya koyduğum telefonumu elime aldım. Ayberk yazmıştı.
Bu iki ayda eskisine göre daha iyiydik. Hâlâ onu tam affetmiş değildim ama ilk zamanlara göre daha samimi davranıyordum.
Ayberk: Napıyorsun
Siz: Kafedeyim öyle oturuyorum sen
Ayberk: Bende öyle çocukların yanındaydım az önce şimdi oturuyorum
Siz: Eren ve Sarp iyi değil mi
Ayberk: Çok iyiler Eren bir sürü arkadaş edindi
Ayberk: Sarp'da çok sağlıklı
Siz: Güzelll
Ayberk: Beyza
Siz: He
Ayberk: Yeni eve taşındığın zaman ziyarete gelebilir miyim
Siz: Gel tabii soru mu bu
Ayberk: Tenk yu
Siz: Benim max ingilizce
Ayberk: Sus mükemmel ingilizcem var
Siz: Hehe
Siz: Neyse kapa yememi yicem
Ayberk: Benim max türkçe
Siz: Ay götüm
Siz: Kapa lan
Ayberk: Ok
Siz: Bb
Ayberk: Görüşürüz
Telefonu tekrar masaya koydum. O an unuttuğum bir şey gözüme çarptı.
Özgür bir telefona, bir bana bakıyordu...
Boğazımı temizledim. "Ayberk bey."
Bakışları telefonumdayken bana döndü. "Sorgulamak haddime değil, biliyorum ama şu yurt müdürü olan Ayberk bey mi?"
Kafamı salladım.
"Yurt müdürüyle konuşurken gülümsemen iyiymiş." dedi imalı imalı.
"Ne yani sen bana yalan mı söylüyorsun diyorsun?" dedim. Bunu ima ediyorsa gözümde gerçekten düşerdi.
Telaşlandı."Hayır, hayır. Bunu demeye çalışmıyorum. Yurt müdürüyle konuştuğuna inanıyorum fakat gülümseyecek kadar ne konuştuğunuzu merak ettim."
Senle konuşurken de öyleyim biliyor musun? Daha beteriyim hatta, ağzım kulaklarıma varıyor gülümsemekten.
"Dolaylı yoldan bir şaka yapı. Ona güldüm." demekle yetindim.
Kafasını salladı. Birbirimize pis pis bakarken, tatlılarımız ve içeceklerimiz geldi.
"Özgüürr," dedim son iki harfi uzatarak. "Şimdi ben ayrı eve geçeceğim ya, biz mesajlaşma devam mı?"
Kafasını iki yana salladı. "Yok be, buluşuruz sık sık. Gelmişsin buraya kadar bırakır mıyım?"
Bırakma.
Diyemedim tabii. İçimden geçirdim. Yine ve yine bir şeyleri içime attım. Olsundu.
Yarım saat kadar bir sürede tatlılarımızı yiyip, içeceklerimizi sohbet eşliğinde içtik.
"Sigara içeceğim de sorun olur mu?" dedi Özgür cebinden sigara paketini çıkartırken.
Kafamı iki yana salladım. "Sorun yok, içebilirsin."
Emin misin der gibi bir bakış attı. Kafamı sallayınca, arkasına yaslandı.
Bir sigarayı paketinden çıkarttı ve
ince sayılabilecek dudakları arasına koydu sigarayı.
Bazen sadece sigara olmak istersin...
Çakmak yardımıyla sigarasını yaktı. O sırada gözlerimi dudaklarından ayırdım. Tacizci var diye şikayet edecekti adam. Sonumuz hapisti.
O an aklıma dolan şarkıya küfürler ettim.
Düştük mapus damlarına...
Sus nolur sus.
Sigarası bittikten sonra kalktık. O hesabı ödemek için kartını cüzdanından çıkarmaya çalışırken, ben zaten telefon kılıfımın arkasında olan kartımı uzattım.
"Burdan alın. Temassız var."
Özgür bana napıyorsun bakışı attı. "Kızım dursana, misafirimsin sen. Ben öderdim."
"Bir dahakine sen ödersin bir şey olmaz." dedim borçlu kalmış gibi hissetmemesi için.
Kasiyer adam kartımı geri uzattı. Gülümseyerek aldım ve tekrar telefon kılıfımın arkasına koydum.
Aslında cüzdanıma koymam daha doğru olurdu ama telefon kılıfından çıkarmak daha rahat oluyordu. Bende görüp görebileceğiniz en üşengeç insan olduğumdan, işime geliyordu.
"İyi günler Akif abi." dedi Özgür kafeden çıkarken. Buradaki herkesi tanıdığını düşünmeye başlayacaktım artık. Herkese selam veriyordu.
Kafeden çıktık ve Özgür'ün arabasına bindik. Dün temizliği biten eve gidiyorduk. Eşyalar birkaç günden sonra gelmeye başlayacaktı. Özgür en az beş gün bendesin dese de şimdiden dört gün olmuştu. Daha bunun eşyaların gelmesini bekleme ve yerleştirme süreci vardı.
Kısaca bir süre daha Özgür'deydim.
Hâlimden şikayetçi miydim? Asla. Memnun muydum? Tabii ki.
Özgür arabayı park ettiğinde tahminimce eve varmıştık.
Arabadan beraber indik ve Özgür uzaktan kumandalı anahtar ile arabayı kilitledi. Ardından yanıma geldi ve meşhur uzun konuşmalarını yapmaya başladı.
"Benim eve yürüme ile yaklaşık yirmi dakika uzak burası. Git gel yaptıkça zaten öğrenirsin yolları. Onun dışında ev 3+1, yeter de artar bence. Rahat edebileceğin bir yer aradım özellikle, komşular samimi insanlar. Sıkıntı çıkarmazlar."
Aklımdaki bütün sorular giderilmişti. Tek düşündüğüm omzuma değen Özgür'ün koluydu.
Çok yakınsınız, hamile kaldım dersen inanır bence. Bu sayede evlenmişte olursunuz. Çok zekiyim ya.
Olabilir iç ses. Bence de çok zekiyiz.
Boğazımı temizledim. "Parayı yarın veya bugün bankadan çekip veririm sana."
Paranın kaynağı elbette sadece mesleğimden gelmiyordu. Üç yıldır bugünü beklediğim için paramı biriktiriyordum zaten fakat bana maddi anlamda destek çıkan bir ailem vardı. Durumumuz iyiydi, hatta iyininde bir tık üstüydü. Bu yüzden maddi konularda sıkıntı çekmiyordum.
"Acelesi yok." dedi sadece. Önünde durduğumuz apartman altı katlıydı, tahminimce içinde asansörde vardı. Birlikte içeriye girdik. Asansörü gördüğümde tahminimi doğruladım.
Asansöre bindik ve Özgür bir katın düğmesine bastı. Gelince indik.
Cebinden çıkardığı anahtarla kapıyı açtı. Kendisi içeriye geçip bir iki adım attı ve bana döndü.
İçeriye girdim. Şimdiden güzel duruyordu ev. Özgür bir odaya girdi. Tahminimce burayı salon olarak kullanırdım. Zaten odanın ortasında bir koltuk vardı. Tabii ki eşyalar gelince gidecekti ama şuanlık duruyordu.
Bütün evi gezdik. Güzeldi ev. Eşyalar ile süslenince kesinlikle daha da güzelleşecekti.
Tekrar salona girdik. Temiz koltuğun üstüne oturduk. Göz ucuyla yüzüne baktım. Önüne bakıyordu.
O an, en olmaması gereken yerde, en olmaması gereken şeyi yapmaya başladım. Sinan'ın dediğini.
Elini tuttum. "Özgür," dedim.
Bakışları şaşkınlıkla bana döndü. "Seni seviyorum, seni çok seviyorum. Arkadaş anlamında değil. Hoşlanmak mı, sevgi mi, aşk mı bilmiyorum ama seni seviyorum işte."
Ve dudağına yapıştım.
Ayayayaayayaya.
O çok beklediğimiz sahnelere geldik. Bakalım Özgür nasıl bir tepki verecek. Belki de tersler?
Oy vermeden gitmeyin lütfen.
İnstagram: hasan.bunlar.ciddimi